Τα περίμενες πώς και πώς τα Χριστούγεννα εκείνα τα χρόνια...ένα μήνα πρίν μετρούσες τις ημέρες.
Το ψεύτικο δέντρο θα έβγαινε από την κοινόχρηστη αποθήκη της αυλής για μια ακόμα φορά έχοντας ρίξει τα περισσότερα χάρτινα κρόσια του αλλά ποιός νοιαζότανε γι αυτό αφού με το βαμβάκι θα λυνότανε το πρόβλημα.
Το στόλιζες πολύ νωρίτερα για να
Στην Σταδίου σε μια στοά σε έναν όροφο είχε ραφείο με βοηθό την γυναίκα του.
Κομμουνιστής με την βούλα δηλαδή με φυλακίσεις και εξορίες και πολύ γνωστός στην πιάτσα των υφασματεμπόρων της Αιόλου ως η χρυσή βελόνα και γι αυτό τον πρότειναν.
Χρυσοχέρης...κοστούμι από αυτόν μίλαγε ...έτσι έλεγαν.
Μονίμως με την μεζούρα γύρω από τον λαιμό αχτένιστα μαλλιά έβγαινε στον
Και επιτέλους ήρθε η στιγμή να γίνουμε αντράκια. Έτσι νομίζαμε τότε, πως με του που θα πήγαινες γυμνάσιο όλοι θα σε θεωρούσαν ώριμο παλικάρι.
Παπάρια!Παιδάκια μέναμε. Το μόνο που κερδίσαμε ήταν ότι αποχωριστήκαμε εκείνα τα απαίσια κοντοπαντέλονα με τις τιράντες ( τη χαρά του παιδόφιλου. Αλλιώς τον λέγανε τότε βέβαια, αλλά διαβάζουν και μικρά παιδιά!) και φορέσαμε επιτέλους μακρύ παντελόνι.
Τι καμάρι τις πρώτες μέρες στο σχολείο! Μόνο τις πρώτες όμως, γιατί ακολούθησε το μπούλιγκ από τους μεγαλύτερους. Κάθε διάλειμμα αντί για
Δεν ήταν και το καλύτερο θέαμα στις γειτονιές της Αθήνας εκείνα τα χρόνια.....
Ο αρκουδιάρης ήταν συνήθως τσιγγάνος είχε δεμένη με αλυσίδα μια αρκούδα και έδινε "παραστάσεις" στο δρόμο. Βαστούσε και ένα ξύλο για να τον φοβάται το ζωντανό.
Έπαιζε το ντέφι και εκείνο στα πισινά του πόδια χοροπηδούσε για να γελάσει το φιλοθεάμον κοινό και να ρίξει κανένα κέρμα στο ντέφι στην συνέχεια.
Αντί για αρκούδα μπορεί να είχε και μαϊμού...αυτή θα έκανε και
ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΣΚΥΒΩ ΚΑΙ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ
(Μελοποιημένο, από την "μπάντα των αρμενιστών")
Το τίποτα, απλόχερα προσφέρεται,
στου κόσμου, το ελεεινό παζάρι,
κι η Αλήθεια, σαν που---να περιφέρεται,
να βρεί κάνα πελάτη, γιά να πάρει.
Χαφιέδες, εξουσίες, σκοπιμότητα,
ορίζουν, τους κανόνες και τα πρέπει.
ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΟΥΦΟΙ
1. Εμάς κρατάνε πονηρά, 2. Χρήμα, βιλάρες με γκαζόν,
τα χέρια μας δεμένα, και Άθενς μπάι νάιτ.
κι αυτοί μας παίζουν, φανερά, Εμείς, βγαλμένοι με καρμπόν,
με τα χαρτιά, στημένα. κι αυτοί, με κοπυράιτ.
Πολύ γνωστό μέντιουμ η κ.ΚΑΤΕΡΙΝΑ εκείνα τα χρόνια με διαφημίσεις στον τύπο....
Η έδρα της το ΚΟΛΩΝΑΚΙ ανέβαζε τις μετοχές της.....μεγάλη πελατεία κυρίως από απατημένες συζύγους που προσπαθούσαν να εντοπίσουν σε συνδυασμό με τους ιδιωτικούς ντετέκτιβ τις ερωτικές φωλιές των άπιστων.
Βέβαια υπήρχαν κι άλλα μέντιουμ για όλα τα βαλάντια σε λαϊκές γειτονιές και χωρίς επίσημες διαφημίσεις.
Από στόμα σε στόμα μάζευαν πελατεία και φυσικά λεφτά...
"...εμένα μου τα βρήκε όλα..."άκουγες από τις αφελείς πελάτισες που αφού πρώτα
Αυτή τη φορά ο πόνος στο στομάχι ήταν πιο δυνατός από τους προηγούμενους. Αν και ο γιατρός του τον καθησύχαζε πως είναι παρενέργεια των φαρμάκων για την αποτροπή απόρριψης του μοσχεύματος και σύντομα θα περνούσε, ο Βασίλης φοβόταν τα χειρότερα. Τρεις μήνες μετά τη μεταμόσχευση καρδιάς, εξακολουθούσε να υποφέρει όχι μόνο από τους στομαχόπονους, αλλά και τους τρομακτικούς εφιάλτες. Εφιάλτες που δεν τον επισκέπτονταν μόνο στον ανήσυχο ύπνο του, αλλά πολλές φορές και κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Στα σαρανταέξι του πια και
Αυτοί οι υπέροχοι στίχοι της Νικολακοπούλου δεν ήταν γνωστοί εκείνα τα χρόνια με άλλη διατύπωση όμως στην γειτονιά εννοούσαν το ίδιο.
"Έχει ο Θεός...."
"Αύριο άλλη μέρα ξημερώνει..."
Υπήρχε αισιοδοξία....όλοι βράζαμε στο ίδιο το καζάνι....
Να θυμηθώ ατάκες εκείνης της εποχής....
Πρόωρα έπιασε ο χειμώνας ετούτη τη χρονιά. Βαρυχειμωνιά που λένε για τα καλά.
Τέλος φθινοπώρου, τέλος Νοέμβρη και η θερμοκρασία είχε πέσει για τα καλά. Ήδη χάιδευε τους μηδέν βαθμούς και μια βαρύτητα την έλκυε προς το μείον. Στο χωριό απρόσμενα οι κάτοικοί του άρχισαν να χρησιμοποιούν τ’ αποθέματα ξύλου που είχαν για το τζάκι και πριν καλά καλά ζεστάνουν οι τοίχοι απ’ την φλόγα της φωτιάς είχαν κουρνιάσει όλοι μαζί στην κουζίνα για κάποιες ώρες ζεστασιάς. Ο φετινός χειμώνας έδειχνε κιόλας τα δόντια του με απειλητικές διαθέσεις.
Μια παρέα τριών ατόμων φάνηκε στο χαμηλό φωτισμό του ολόγιομου φεγγαριού να κατεβαίνει
