ΣΑΚΑΤΗΣ ΚΟΣΜΟΣ
Τα καράβια ξεφορτώνουν αισιοδοξία, καθώς κρυώνει ο καφές στα φλιτζάνια της συντροφικότητας.
Οι ώρες που χάθηκαν άδικα παραφυλάνε στις γωνιές.
Χαϊδεύουν την άκρια του σεντονιού, απλώνοντας τα χέρια με τα σημάδια των καρφιών .
Κομματιάζουν με τη γροθιά τους την ανυπαρξία, κι έρχονται μπρος μας, ζητώντας δικαίωση.
ΕΦΤΑ ΖΩΕΣ
Μ’ ένα σταυρό, στον ώμο μου,
ξεκίνησα απ’το Κορδελιό.
Χίλια θεριά, στο δρόμο μου,
θανατικό και μακελειό.
Στην Προύσα, με καρτέρεψαν,
μαχαίρια μαυρομάνικα.
Πίσω στην δεκαετία του ΄60 στα ρεφενέ πάρτι.....
Έβαζαν όλοι κάτω ότι είχαν και οι ετοιμασίες αρχίζανε .....
Βερμούτ...πίπερμαν τα ποτά... χύμα...το πίπερμαν προτιμούσαν τα κορίτσια....φυστίκια...στραγάλια....
άντε και κανένα καναπεδάκι στην καλύτερη....
Άλλος έφερνε δίσκους 45 ...33 στροφών....άλλος ηλεκτρόφωνο...
Tην Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2024 στις 19.30 o Γιώργος Καραμπελιάς στα πλαίσια του κύκλου «Συναντήσεις Κορυφής» , θα συνομιλήσει με τον συγγραφέα και αρθρογράφο Τάκη Θεοδωρόπουλο με θέμα: “Τα φιλοσοφικά θεμέλια του woke” με αφορμή το βιβλίο, “H φιλοσοφία του Woke”, που κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον
Η οδός Σωκράτους ήταν κάποτε ο δρόμος του χονδρεμπορίου κυρίως σε τρόφιμα....από το πρωϊ συνωστισμός ...οι ταβερνιάρηδες ψώνιζαν για τα μαγαζιά τους....δοκίμαζαν την φέτα να είναι πιπεράτη για να τραβάει κρασί... τις ελιές....ψώνιζαν ταραμά για ταραμοσαλάτες......
Απ΄έξω περίμεναν οι αχθοφόροι με τα καροτσάκια για να εξυπηρετήσουν τους Πλακιώτες μαγαζάτορες....
Έβλεπες τους Λευκαδίτες να κουβαλάνε τα νωπά σαλάμια και να τα πηγαίνουν στις αποθήκες.... στα υπόγεια για να αποξηρανθούν και να γίνουν...
Ήταν πολύ δεμένη η γειτονιά εκείνα τα χρόνια....
Ειδικά τέτοιες γιορτινές ημέρες οι γειτόνισες στις συναντήσεις τους έκαναν τα σχέδιά τους για τους μοναχικούς ανθρώπους.
Υπήρχαν κάμποσοι χτυπημένοι από την μοίρα που έμεναν μόνοι τους.
Το πιάτο της ημέρας το είχαν από την γειτονιά και την έγνοια ότι είναι καλά.
Τα Χριστούγεννα όμως ήταν αλλιώς δεν
ΤΙΣ ΦΟΥΡΤΟΥΝΕΣ ΦΟΒΑΜΑΙ
Κράτησε μου τη θέση. Ίσως, πάλι αργήσω.
Της καρδιάς μου οι δρόμοι, με φωνάζουνε πίσω.
Κράτησε μου τη θέση. Πάντα, ξες πως γυρίζω,
απ’ τον κόσμο του ονείρου, στο παρόν μου το γκρίζο.
Άσε με να πετάξω! Να χαθώ! Να ξεφύγω!
Βρε τι καημός τότε με τα δολάρια...μετανάστευση ...
"...φύγε για Αμερική...δολάριο...θα ανοίξει το μάτι σου... θα φύγεις από την κακομοιριά της αυλής...θα ξεχάσεις το τεφτέρι του μπακάλη...θα ζείς σαν άνθρωπος...."
Και τι δεν άκουγες...τα μονά (δολάρια) δεν σκύβουν να τα πάρουν όταν τους πέφτουν από τις τσέπες εκεί στο Νιού Γιόρκ...
"...και την γλώσσα...δεν σκαμπάζω..."
ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ
Μια μουσική βραχνή στενάζει,
κλείνει το μάτι της, με νάζι.
Τη μοναξιά της ξεδιπλώνει,
πάνω απ’ τη νύχτα, σαν σεντόνι.
Δειλά, με πιάνει απ’ τον ώμο,
τσιγάρο ανάβει, για το δρόμο.
