ΣΑΝ ΨΕΜΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ(Ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα)

 Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα

Τέσσερις ή πέντε μέρες απέμεναν για την επιστροφή του πατέρα. Μεγάλη Τετάρτη, το πολύ Μεγάλη Πέμπτη θα γυρίσει το καΐκι του καπετάν Κωσταντή, φέρνοντας μαζί και τον Νικολή από το Κρητικό πέλαγος όπου ψάρευαν ενάμισι μήνα τώρα. Δύσκολη, σκληρή δουλειά δίχως γιορτές και σκόλες.                                                                                                                                                         

Πέντε χρόνια είχαν να κάνουν Πάσχα όλοι μαζί σαν οικογένεια. Τα τέσσερα παιδιά περίμεναν με ανυπομονησία να πέσουν στην αγκαλιά του, και εκείνος να τους δώσει το μποναμά τους για να αγοράσουν καινούργια ρούχα. Όχι για όλους βέβαια. Τα δυό μικρότερα θα βολεύονταν με τα παλιά του μεγαλύτερου, που θα φρόντιζε η μάνα να τα φέρει στα μέτρα τους.                                                            

    Μόνο τα δίδυμα θα είχαν αυτή την

πολυτέλεια. Ο Πετρής και η Αναστασία. Αυτό τον Ιούνη θα έκλειναν τα δεκαπέντε και είχαν περισσότερη ανάγκη τα ρούχα από τα μικρότερα, τον Δήμο που έκλεισε τα δώδεκα και τον Αργύρη που έμπαινε στα δέκα.                                                                                                   

 Σχολείο μόνο ο μικρός πήγαινε πια. Τα υπόλοιπα τρία σταμάτησαν μόλις τελείωσαν το δημοτικό. Δυσβάστακτο το κόστος για την πολύτεκνη οικογένεια και έτσι έμειναν στον Πάνορμο, δίπλα στη μάνα που ξενόπλενε για να συμπληρώσει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα. Ο Αργύρης όμως θα συνέχιζε τις σπουδές. Τα έπαιρνε τα γράμματα και θα έκαναν κάθε θυσία να τον δουν μεγάλο και τρανό μια μέρα!                                                                                                                                                   

Μ΄αυτές τις σκέψεις  η Κυρά Υπαπαντή διέσχισε τη μικρή απόσταση που τη χώριζε από το αρχοντικό του Κωσταντή. Τούτο το Σάββατο του Λαζάρου, αν και είναι μόλις έξι του Απρίλη, ο καιρός θυμίζει καλοκαίρι. Μια μπουνάτσα από τις σπάνιες για την Τήνο και πολύ περισσότερο για τον Πάνορμο που είναι στη μπούκα του βοριά, επικρατεί τρεις μέρες τώρα. “Κάνε Παναγιά μου να κρατήσει η καλοσύνη μέχρι να ρθει με το καλό ο Νικολής μου!”,συλλογίστηκε και έκανε το Σταυρό της.                                                                                                                                                                                    

 Στα τριάντα οκτώ πια και τα χέρια της δεν βαστούν όπως παλιά. Χρόνια βουτηγμένα στα σαπουνόνερα ήταν ώρες που δεν τα αισθανόταν. Να ξεπετάγονταν λίγο τα δίδυμα, να βοηθήσουν την κατάσταση για να πάρουν μιαν ανάσα, να ζήσουν κι αυτοί σαν άνθρωποι.                                                                                                

Στο μυαλό της στριφογύριζε η αρρώστια της Αναστασίας. Δόξα τω Θεώ έδειχνε να ξεπερνά τον κίνδυνο. Ένα βαρύ κρυολόγημα που ο αγροτικός γιατρός φοβήθηκε μην εξελιχθεί σε πνευμονία, τον ανάγκασε να δώσει ισχυρή αντιβίωση.                                                                             

Το στομάχι όμως της μικρής είναι ευαίσθητο και έτσι της έγραψε μια σειρά ενέσεις.

 Ευτυχώς η κυρά Παρασκευή η γειτόνισσα κατείχε από ενέσεις και τις ανέλαβε αυτή. Σήμερα θα της έκανε την τελευταία             

 Κτύπησε διακριτικά την πόρτα του αρχοντικού και σε λίγο της άνοιξε η ψυχοκόρη της οικογένειας. Την καλημέρισε και έπιασε αμέσως τη δουλειά. 

Ο Αργύρης με τον Δήμο όπως κάθε μέρα τράβηξαν για τη λιμνούλα που σχημάτιζε το ποτάμι και ήταν γεμάτη πάπιες και χελωνίτσες. Εκεί περνούσαν τις περισσότερες ΄ώρες όταν ο μικρός δεν είχε σχολείο. Σχεδόν πάντα οι δυό τους, εκτός από κάποιες σπάνιες φορές που ερχόταν κανένα από τα άλλα τρία παιδιά του χωριού.                                                                                                                                      

 Με ένα κομμάτι ξερό ψωμί που έτριψε στη χούφτα του ο Δήμος τάισε τις πάπιες που κολυμπούσαν βιαστικά να αρπάξουν τα ψίχουλα. Ο Αργύρης περπατούσε ριψοκίνδυνα πατώντας πάνω στα βότσαλα της όχθης, που κουνιόνταν επικίνδυνα από το βάρος του. Ανά πάσα στιγμή υπήρχε ο φόβος να τσαλαβουτήσει στα κρύα νερά.                                                                                                                    

 “Σταμάτα χαζέ!”,του φώναξε ο Δήμος ξαπλωμένος ανάσκελα στο υγρό χορτάρι. “Θα πέσεις μέσα και θα πουντιάσεις σαν την Αναστασία!.                                                                                                             

Ο μικρός μηχανικά ακολούθησε τη συμβουλή του και ξάπλωσε δίπλα του, απολαμβάνοντας τον ήλιο να χαϊδεύει το πρόσωπο του. Το στομάχι του γουργούριζε από την πείνα. Δεν έφτανε η φτώχεια που δεν τους επέτρεπε σχεδόν ποτέ να χορτάσουν,ήρθε και η σαρακοστή να κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα! Σαρανταοκτώ ολόκληρες μέρες, τις περισσότερες με αλάδωτο φαγητό και μόνο σαββατοκύριακα με λίγο λάδι. Ευτυχώς μια βδομάδα απόμεινε για το Πάσχα, και τότε ποιος τους έπιανε! Τι αυγά, τι ανεβαστά κουλουράκια, τι τσιμπητές τυρόπιτες! Κι όσο για κρέας; Μέχρι να σκάσουν που λέει ο λόγος! Κάθε χρόνο τέτοια μέρα τους κάνει το τραπέζι  η Μαρουλίτσα η γυναίκα του Κωσταντή,ακόμη και όταν λείπουν οι άντρες, και δεν τσιγκουνεύεται καθόλου!                                                                                                                                                                          

“Πεινάω”, είπε του Δήμου που είχε κλείσει τα μάτια και μάλλον τον είχε πάρει ο ύπνος. “Πάω σπίτι να βάλω λίγο ψωμί με λάδι και ζάχαρη. Θέλεις να σου φέρω;”.                                                                                                

  “Σιχάθηκα και το ψωμί και το λάδι και τη ζάχαρη!”, του απάντησε με αποστροφή. “Και εγώ πεινάω αλλά βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια”.                                                                                                                              

 Ο Αργύρης σηκώθηκε, τίναξε τα χώματα από πάνω του και κίνησε για το σπίτι. Μπροστά σε κάποια απόσταση είδε την κυρά Παρασκευή που πήγαινε για την ένεση της Αναστασίας                             

Ένα σμάρι σπουργίτια πετάχτηκαν ξαφνικά από τις φυλλωσιές μιας λεύκας.                                                                               

“Τι κρίμα να μην έχω τη σφεντόνα μαζί μου!”, μουρμούρισε με απογοήτευση, και άνοιξε το βήμα για να προλάβει να ξαναγυρίσει, μπας και κτυπήσει κανένα. Μπήκε από την πόρτα της αυλής στην κάμαρα τους. Ένα μεγαλούτσικο αν και παμπάλαιο δωμάτιο με την υγρασία να έχει ζωγραφίσει περίεργα σχήματα στους τοίχους. 

  Ένα μεγάλο κρεββάτι που κοιμόντουσαν ο ίδιος με τον Δήμο, δυο μικρότερα για τους άλλους δυο και μια μικρή ντουλάπα όλα κι όλα τα έπιπλα που υπήρχαν εκεί.. 

Ο  Πετρής όρθιος στην πόρτα που οδηγούσε στην κουζίνα, είχε τραβήξει λίγο την κουρτίνα που την χώριζε από την κάμαρα και έδειχνε να κοιτάζει κάτι αναστατωμένος.                                                                             

Πλησίασε να δει κι αυτός και ο Πετρής έβαλε το δάχτυλο στο στόμα δείχνοντας του να μην κάνει φασαρία. Η Αναστασία είχε ανασηκώσει  την νυχτικιά της και περίμενε με καρτερία την κυρά Παρασκευή που ετοίμαζε την ένεση. 

Όταν έβγαλε αυτή τον αέρα από τη σύριγγα, πήρε ένα κομμάτι βαμβάκι το βούτηξε στο οινόπνευμα και κατέβασε το εσώρουχο της Αναστασίας. Τα μάτια του Αργύρη γούρλωσαν με το θέαμα. Πρώτη φορά στη ζωή του

έβλεπε σχεδόν γυμνή γυναίκα  και του άρεσε πολύ, χωρίς να ξέρει γιατί! Ένιωσε ένα γαργάλημα στη σπονδυλική του στήλη και ταυτόχρονα ανατρίχιασε σύγκορμος. Ότι κι αν αισθάνθηκε όμως δεν συγκρινόταν με ότι ένιωσε ο αδελφός του. 

Η καρδιά του κτυπούσε τόσο δυνατά που έφτανε μέχρι τα αυτιά του μικρού, και η καυτή του ανάσα του χάιδευε το σβέρκο. Η εικόνα των λευκών γλουτών της Αναστασίας του έφερε τέτοια ταραχή που νόμιζε πώς θα λιποθυμήσει. Την είχε δει κι άλλες φορές κρυφά. Είχε δει το στήθος της όταν έκανε μπάνιο στη σκάφη, τους μηρούς της μέχρι ψηλά στο εσώρουχο, κάποιες φορές που καθόταν άτσαλα φορώντας φούστα, όμως δεν του είχε κάνει καμιά εντύπωση! Αυτό όμως που έβλεπε τώρα τον τρέλαινε! Δεν τον ενδιέφερε τίποτα άλλο από το κορμί της, μόνο αυτά τα τροφαντά οπίσθια που στέκονταν μπροστά του προκλητικά!                                                                                                                                                

”Σιδερένια κοπέλα μου!”, ακούστηκε η φωνή της κυρά Παρασκευής που ετοιμαζόταν να φύγει.”Και να προσέχεις”.                                                                                                                                         

Ο Πετρής έσπρωξε τον μικρό και τρέχοντας βγήκε από την κάμαρα. Αναστατωμένος ακόμα πήρε την ανηφόρα για τον Πύργο. Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του τη σκηνή που όλο και περισσότερο τον στοίχειωνε. Πότε τρεχάλα και πότε με αργά βήματα διέσχισε τα τέσσερα χιλιόμετρα και λαχανιασμένος κάθισε βαρύς κάτω από τον μεγάλο πλάτανο της πλατείας. Αναρωτιόταν τι ήταν αυτό που του προξένησε τέτοια ταραχή. Πολλές φορές τα καλοκαίρια έβλεπε κορίτσια με μαγιό στη θάλασσα, όμως ποτέ δεν τον συγκίνησαν τα ημίγυμνα κορμιά τους. Τις παρατηρούσε σχεδόν αδιάφορος και ερωτική έλξη δεν είχε νιώσει ποτέ για καμιά τους, όσο όμορφη και καλλίγραμμη κι αν ήταν.                                                                                                                                         

 Οι σεξουαλικές του αναζητήσεις δεν έπαιρναν ποτέ συγκεκριμένη μορφή. Ανακάλυψε από νωρίς την ηδονή τη στιγμή της εκτόνωσης, χωρίς φαντασιώσεις με πρόσωπα, και πάντως όχι με γυναίκες. Σήμερα όμως όλα αυτά άλλαξαν. Δίχως και πάλι να ποθεί ένα γυναικείο σώμα, ήταν αιχμαλωτισμένος στις καμπύλες των γλουτών της Αναστασίας. Παρ΄όλα αυτά ακόμη κι αν δεν ήταν αδελφή του, ακόμη κι αν του το ζητούσε δεν θα πήγαινε μαζί της. Ούτε αγκαλιές ήθελε, ούτε φιλιά, ούτε τίποτα από αυτά! Ήθελε μόνο αυτό που έγινε το απόλυτο φετίχ του και τίποτα άλλο.

Από αυτή την ώρα η ικανοποίηση του πάθους του, έγινε η μοναδική του επιδίωξη. Μια έμμονη ιδέα!

 Ο Αργύρης μπήκε διστακτικά στην κουζίνα. Η Αναστασία στη γκαζιέρα έφτιαχνε ένα χαμομήλι. “Πόνεσες με την ένεση;”, τη ρώτησε τρυφερά.        

Η αδελφή του χαμογέλασε και του χάιδεψε το κεφάλι.                                                                                                

“Δε βαριέσαι! Φτάνει που ήταν η τελευταία!”                                                                                                                

“Ήρθα να φάω λίγο ψωμί, γιατί με έκοψε η πείνα”                                                                                                                   

 Η Αναστασία του έκοψε μια χοντρή φέτα και αφού τη ράντισε με λίγο λάδι, την πασπάλισε με αρκετή ζάχαρη.                                                                                                                                                               

 “Είναι εντάξει;”, τον ρώτησε κι αυτός την ευχαρίστησε και άρχισε να τη δαγκώνει με βουλιμία. Μπήκε στην κάμαρα πήρε τη σφεντόνα του και τα μικρά βοτσαλάκια που χρησιμοποιούσε για βόλια και κίνησε για το ποτάμι.                                                                                                                                   

    Κι αυτουνού το μυαλό δεν έλεγε να ξεκολλήσει από τη σκηνή που έγινε μάρτυρας, όμως για διαφορετικούς λόγους από τον αδελφό του. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί του άρεσε τόσο πολύ το θέαμα που είδε, ενώ πολλές φορές είχε δει τα άλλα του αδέρφια γυμνά, χωρίς να νοιώσει τίποτα. Να ρωτούσε τον Πετρή που σαν μεγαλύτερος κάτι παραπάνω θα ήξερε, ούτε λόγος! Τον φοβόταν πιο πολύ κι από τους γονείς του. Πολλές φορές τους χτυπούσε έτσι χωρίς λόγο, και πάντα με αγριάδα τους μιλούσε.                                                                                                                                       

Κανένας δεν τον ήθελε για φίλο, ούτε εδώ ούτε και στον Πύργο που συχνά ανέβαινε, και έτσι μόνος περνούσε τις ώρες του. Τελευταία έμαθε και το τσιγάρο και ο ίδιος τον είχε δει αρκετές φορές να κλέβει λεφτά από τη μάνα τους για να αγοράσει ένα πακέτο. Που να τολμήσει όμως να της το πει! Φοβόταν πως θα τον μαύριζε στο ξύλο.                                                                                                          

    Έφτασε στη λιμνούλα και βρήκε τον Δήμο στην ίδια ακριβώς θέση που τον είχε αφήσει. Άλλωστε τις περισσότερες ώρες έτσι ξαπλωμένος τις περνούσε. Καμία όρεξη για παιχνίδι, τίποτα! Ο Αργύρης βαριόταν μαζί του, αλλά δεν είχε και τίποτα καλύτερο να κάνει. Πάντως ήταν καλό παιδί, ήσυχο. Αν και τους χώριζαν κοντά τρία χρόνια, τον ένοιωθε φίλο του και τον αγαπούσε.                                   

Κάθισε δίπλα του και του έδωσε ένα κομματάκι παστέλι που πρόλαβε και άρπαξε από το ταψί πριν τον πάρει χαμπάρι η Αναστασία. Το λαχταρούσε κι αυτός, όμως ο αδελφός του ήταν τελείως νηστικός.                                                                                                                                                                       

“Έχεις δει ποτέ γυμνή γυναίκα;”, τον ρώτησε ξαφνικά.                                                                                                           

 Ο Δήμος τον κοίταξε απορημένος.                                                                                                                              

“Μόνο σε φωτογραφίες”, του απάντησε τελικά. “Αλλά εσύ είσαι πολύ μικρός για τέτοια πράγματα”.                                                                                                                                                             

“Εγώ κι ο Πετρής σήμερα είδαμε την Αναστασία ξεβράκωτη!                                                                                      

 Ο Δήμος έχασε τη συνηθισμένη του απάθεια και ανασηκώθηκε. 

“Και πως ήταν;”, ρώτησε με αγωνία.                                                                                                                            

“Τι να σου πω! Εμένα πάντως μου άρεσε πολύ!”.

Το βλέμμα του Δήμου καρφώθηκε σε μια χελώνα που είχε αναποδογυρίσει και πάσχιζε να επανέλθει στη φυσιολογική της θέση.        

Από καιρό τον βασάνιζε κι αυτόν το εφηβικό σκίρτημα και το πρώτο του ερέθισμα ήταν η αδελφή του. Δεν υπήρχαν εξάλλου και πολλές άλλες ευκαιρίες στον περιορισμένο χώρο που ζούσαν. 

 “Κι ο Πετρής τι έκανε;”, ρώτησε δήθεν αδιάφορα. 

 ”Πρέπει να του άρεσε κι αυτουνού”, απάντησε μετά από μικρό δισταγμό ο Αργύρης. “Σαν τρελός έφυγε από το σπίτι.”. 

 Σκοτείνιασαν τα μάτια του Δήμου. 

 “Μόνο κακό θα θέλει να της κάνει!”, φώναξε

οργισμένος. “Αυτός δεν αγαπάει κανέναν!”. Και κλώτσησε με μανία μια πέτρα που έπεσε στη λίμνη σχηματίζοντας στροβίλους στα λιμνάζοντα νερά. “Αν τολμήσει και πειράξει την Αναστασία, θα του σπάσω το κεφάλι!”, συνέχισε αγριεμένος , κραδαίνοντας μια μεγάλη πέτρα. 

 Αγαπούσε πολύ τα αδέλφια του, εκτός ίσως από τον Πετρή. “Δεν είναι καλό παιδί”, είχε ακούσει την αδελφή της μάνας που ζούσε παντρεμένη στην Αθήνα, πέρσι που τους είχε επισκεφτεί. “Να τον προσέχεις”. Την ίδια ακριβώς γνώμη είχε κι αυτός, και τα λόγια της θείας του εδραίωσαν ακόμη περισσότερο αυτή την πεποίθηση. 

 Ο Αργύρης τον άκουσε συλλογισμένος. Τι κακό θα μπορούσε να κάνει ο Πετρής στην Αναστασία, και για ποιο λόγο; Να τις έδινε κανένα χαστούκι; Σάμπως και θα ήταν η πρώτη φορά; Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια, όπως έλεγε κι ο πατέρας. Από τις σκέψεις και την ένταση τους έβγαλε ο Γιωργάκης που πλησίασε κοντά τους. Πάνω κάτω στην ηλικία του Αργύρη, ανιψιός του Κωσταντή και της Μαρουλίτσας. Κρατούσε κι αυτός στο χέρι την αυτοσχέδια σφεντόνα του. 

 “Πάμε να ρίξουμε κανένα;”, ρώτησε και ο Αργύρης έσπευσε να τον ακολουθήσει. Ο Δήμος παρέμεινε στη θέση του. “Μην ξεμακρύνεται”, τους προειδοποίησε. “Και κοιτάξτε μη σπάσετε κανένα τζάμι!”

.Μεγάλη Τετάρτη αργά το απόγευμα κατέπλευσε το ψαράδικο του Κωσταντή. Ολόκληρο σχεδόν το χωριό περίμενε στον μώλο μιας και όλο και κάποιον δικό τους είχαν στο τσούρμο. Από τους πρώτους κατέβηκε ο Νικολής και αφού φίλησε γλυκά την γυναίκα του αγκάλιασε ένα ένα τα παιδιά του.

“Είσαστε καλά παιδιά τώρα που έλειπα;”, τους ρώτησε καλοσυνάτα. Τα τρία παιδιά απάντησαν με ένα στόμα ναι. Μόνο ο Πετρής έμεινε αμίλητος περιμένοντας ανυπόμονα τη στιγμή που θα έβγαζε ο πατέρας το μάτσο με τα λεφτά και θα τους τα έδινε. Επέστρεψαν όλοι μαζί στο σπίτι και η Αναστασία έσπευσε να του βγάλει τα παπούτσια και να του φέρει τις παντόφλες, ενώ η Υπαπαντή του ετοίμασε τον καφέ.

“Δεν είχαμε και πολύ καλές ψαριές αυτή τη φορά”, παραπονέθηκε ο Νικολής ανάβοντας τσιγάρο. “Συγγνώμη παιδιά μου, αλλά λίγα χρήματα μπορώ να σας δώσω. Μάλλον δεν θα σας φτάσουν για καινούργια ρούχα. Να πάρετε παπούτσια τουλάχιστον”. 

 Η Αναστασία τον αγκάλιασε τρυφερά. “Μη νοιάζεσαι πατέρα. Περνάμε και με αυτά που έχουμε! Άλλη φορά που θα έχετε καλές ψαριές βλέπουμε!”. 

 Ο Πετρής φυσικά δεν είχε την ίδια γνώμη. Έριξε μια ματιά γεμάτη οργή στον πατέρα του. 

 “Εγώ πάντως χρειάζομαι οπωσδήποτε ρούχα!”, είπε άγρια. “Δεν μπορώ να κυκλοφορώ σαν λέτσος!”. “Πάρε και τα δικά μου λεφτά.”, πετάχτηκε πρόθυμα η αδελφή του. “Πιστεύω να φτάσουν, έτσι δεν είναι πατέρα;”.

 Ο Νικολής αν ήταν άλλος άνθρωπος θα άστραφτε ένα χαστούκι στον αυθάδη γιο του. Όμως ανέκαθεν υπήρξε ήπιος και χαμηλών τόνων. Λίγο από τον χαρακτήρα του και πολύ περισσότερο από τις δημοκρατικές καταβολές της οικογένειας του. Ξεριζωμένοι οι γονείς του το ΄22 από τα άγια χώματα της Σμύρνης, με τα δυο αγόρια τους πέντε και ενός έτους, κατέληξαν μετά από πολλές δυσκολίες στο νησί. Άφησαν πίσω τους τεράστια περιουσία, και μόλις που κατάφεραν να διασώσουν μερικά τζοβαϊρικά και εκατό χρυσές λίρες. Με αυτή τη σερμαγιά αγόρασαν το μικρό οικόπεδο και έκτισαν τη μεγάλη κάμαρα. Εκεί κοιμόντουσαν, εκεί έτρωγαν, εκεί όλα. Δούλεψε χρόνια κι εκείνος στα καΐκια ώσπου μετά τον πόλεμο ο μεγάλος γιος έφυγε για τη Γερμανία και σε δυο χρόνια πήρε μαζί τους γονείς του. Ο Νικολής δεν θέλησε να ακολουθήσει, καθώς περίμενε το πρώτο παιδί τους, που έμελλε να είναι δυο! Σιγά σιγά έκτισε άλλο ένα μικρότερο δωμάτιο για να κοιμάται με τη γυναίκα του, και μια παράγκα για κουζίνα. 

 “Όχι κόρη μου”, απάντησε μετά από αρκετή ώρα αφού καταλάγιασε ο θυμός του. “Εσύ είσαι το κορίτσι και έχεις την περισσότερη ανάγκη. Αλλιώς πως θα τυλίξεις τον γαμπρό!”. 

 “Σε καλό σου πατέρα! Είμαι πολύ μικρή ακόμη! Έχουμε καιρό μπροστά μας!”, του απάντησε χαμογελώντας. Ο Πετρής βγήκε στην αυλή και χτύπησε την πόρτα πίσω του.

“Τι θα κάνουμε μ΄αυτό το παιδί!”, αναρωτήθηκε φωναχτά η Υπαπαντή. “Όσο πάει και γίνεται χειρότερος!”. 

 “Παιδί είναι θα στρώσει.”, απάντησε ο πάντα διαλλακτικός Νικολής, αν και δεν το πολυπίστευε. Είχε διακρίνει κι αυτός τον δύστροπο χαρακτήρα του, και την κακία που ξεχείλιζε από την ψυχή του. “Θα στρώσει”, επανέλαβε, πιο πολύ για να το πιστέψει ο ίδιος. 

“Λοιπόν μικρή, το μεγάλο Σάββατο κατεβαίνουμε στη Χώρα να ψωνίσεις ότι θέλεις!”. Τα δυο μικρότερα αδέλφια παρακολουθούσαν όλη αυτή την ώρα αμίλητα. “Και εσείς θα αγοράσετε δυο υπέροχες λαμπάδες για το Πάσχα!”, τους είπε πρόσχαρα ο Νικολής. “Τις καλύτερες, μ΄ακούτε;”. Πέταξαν από τη χαρά τους τα αγόρια. Χρόνια είχαν να κρατήσουν όμορφη λαμπάδα την Ανάσταση.

Από τότε που αρρώστησε η νονά του Αργύρη και έφυγε για την Αθήνα, ένα απλό άσπρο κερί κρατούσαν. Ο νονός του Δήμου, ήταν πιο φτωχός κι από τους ίδιους και έτσι ήταν αδύνατο να μπει σε τέτοια έξοδα. Πρωί πρωί θα ανέβαιναν στον Πύργο για να διαλέξουν τις ομορφότερες!

Ο Πετρής αφού περιπλανήθηκε άσκοπα κάμποση ώρα, κατέληξε στο ακρωτήρι, απέναντι από τον Πλανήτη, το μικρό νησάκι στην είσοδο του όρμου. Άναψε το τελευταίο τσιγάρο του πακέτου και βυθίστηκε στις σκέψεις του. Τίποτα δεν του έλεγαν οι γιορτές, αν εξαιρέσεις πως

ήταν οι μοναδικές ημέρες που έτρωγε σαν άνθρωπος. Όμως τώρα μεγάλωσε και αυτό δεν του ήταν αρκετό. Ήθελε λεφτά για τσιγάρα, για κανένα καφέ, για ρούχα. Να δουλέψει, ούτε που του περνούσε απ το μυαλό! Ούτε εργάτης στα χωράφια, ούτε βέβαια ναυτικός. Τα εύκολα λεφτά τον ενδιέφεραν και αυτά δεν βγαίνουν δουλεύοντας σαν σκύλος! Ήξερε που θα τα βρει και δεν θα αργούσε να το κάνει! Ύστερα έπρεπε να βρει τρόπο να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές του ορμές. Μέχρι τώρα έβρισκε ανακούφιση μόνος, από το Σάββατο όμως οι ανάγκες του πήραν πιο συγκεκριμένη μορφή. Πως θα ήταν αλήθεια αν χάιδευε το αντικείμενο του πόθου του; Και αν ακουμπούσε το ερεθισμένο του όργανο στη μαλακή σάρκα; Η ιδέα τον τρέλαινε! Θα το δοκίμαζε ο κόσμος να χαλάσει και με οποιοδήποτε κόστος! Ξανάφερε στο νου του τη σκηνή με την Αναστασία γυμνή ακουμπισμένη στο τραπέζι, και τον εαυτό του να πλησιάζει για να την αγγίξει. Αυτομάτως η ερωτική του έξαψη υποχώρησε. Όχι γιατί ήταν αδερφή του, τέτοιες αναστολές δεν είχε! Αλλά γιατί ήταν γυναίκα, και τίποτα γυναικείο δεν τον συγκινούσε. Καινούργιες φαντασιώσεις έκαναν την εμφάνιση τους πίσω από τα κλειστά του βλέφαρα. Περίεργες,,που όμως ξανάναψαν τον πόθο του. Αυτό ήταν! Τώρα ήξερε τι έπρεπε να κάνει!

Ο Κωσταντής αυτό το Μεγάλο Σάββατο ξύπνησε νωρίς. Είχε νοσταλγήσει έναν καφέ στην αυλή του, που σπάνια είχε την ευκαιρία να απολαύσει. Κάθισε στην ξύλινη καρέκλα, άναψε τσιγάρο και άνοιξε τη χτεσινή εφημερίδα. Το μάτι του έπεσε στην τραγική είδηση: “Το αμερικανικό υποβρύχιο Θρέσερ βυθίζεται αύτανδρο στη θάλασσα, με απολογισμό 129 νεκρούς.”. “Κρίμα τόσες ψυχές μουρμούρισε με απόγνωση. “Καταραμένη θάλασσα!”. Ύστερα έριξε μια ματιά στις εσωτερικές ειδήσεις. Μια από αυτές του τράβηξε την προσοχή: “Στις οκτώ Απριλίου άρχισαν οι επίσημες συνομιλίες για την εισδοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (CECA).”. “Άντε επιτέλους,!, συλλογίστηκε με ικανοποίηση. “Καιρός να γίνουμε και μεις Ευρωπαίοι!”. 

 Ένας πόνος στην κοιλιά τον ανάγκασε να σηκωθεί, για να πάει στην τουαλέτα.”Τι κακό είναι αυτό με το που πιω μια γουλιά καφέ!”, χαμογέλασε και έτρεξε βιαστικά μην συμβεί κανένα απρόοπτο. 

 Ο Πετρής ανασήκωσε με προσοχή το κεφάλι λίγο πάνω από τη χαμηλή μάντρα. Με το που μπήκε ο Κωσταντής σπίτι πήδηξε σαν αίλουρος και με γρήγορες κινήσεις πλησίασε το τραπεζάκι, Άνοιξε το πορτοφόλι, χούφτωσε όσα χαρτονομίσματα πρόλαβε και αστραπιαία ξαναπήδηξε τη μάντρα και έτρεξε προς το σπίτι. 

 “Εμπα να κάνεις μπάνιο”, του φώναξε η μάνα σαν τον είδε. “Εσύ κι ο Δήμος μείνατε, ο μικρός έκανε πριν λίγο. Άντε γιατί πρέπει να πάω και στου Κωσταντή”. 

 Του ετοίμασε το νερό, έφερε καθαρή πετσέτα και βγήκε από την κουζίνα. Ο Πετρής έκρυψε πρόχειρα τα λεφτά κάτω από το στρώμα και αφού γδύθηκε μπήκε στη σκάφη. Έξω στη μικρή αυλή τα δυο μικρά καμάρωναν τις καινούργιες τους λαμπάδες. Η Υπαπαντή τους τις πήρε από τα χέρια. 

“Θα τις σπάσετε και δεν θα έχετε το βράδυ.”, τους προειδοποίησε και μπήκε στην κάμαρα να τις φυλάξει. Ύστερα φώναξε τον Δήμο να ετοιμάζεται κι αυτός για μπάνιο. Όταν ζεστάθηκε το νερό, άδειασε το παλιό που είχε κάνει μπάνιο ο Πετρής και αφού ξέπλυνε τη σκάφη τη γέμισε και πάλι. 

 “Έλα και συ να τελειώνω”, είπε. “Με περιμένουν οι άνθρωποι και έχουν τόσες δουλειές!”. 

 “Μόνος μου θα κάνω”, επέμεινε ο Δήμος. “Ντρέπομαι να με βλέπεις”. 

 Η Υπαπαντή χαμογέλασε άθελα της. Δίκιο είχε ο μικρός! Κοτζάμ άντρας έγινε πια. 

 “Εντάξει τότε”, του είπε τρυφερά. “Μόνο κοίτα μη γεμίσεις τον κόσμο νερά!”, και κίνησε για τη δουλειά. 

 Ο Δήμος μπήκε στη σκάφη και σαπουνίστηκε καλά. Σηκώθηκε όρθιος και ξέβγαλε με το κανάτι το κεφάλι του. 

 “Κάτσε να σε βοηθήσω να πλυθείς”, άκουσε πίσω του τη φωνή του Πετρή που έβγαινε βραχνή από την ταραχή του. Την ίδια και περισσότερη από όση είχε όταν είδε την Αναστασία. Πήρε το κανάτι και άρχισε να του ρίχνει νερό στην πλάτη. Με το πρόσχημα πως απομακρύνει τις σαπουνάδες κατέβαζε το χέρι όλο και περισσότερο μέχρι που έφτασε στους γλουτούς. Ένοιωθε έτοιμος να εκραγεί!΄

Αυτή η αίσθηση με την επαφή της μαλακής σάρκας,του ήταν εντελώς πρωτόγνωρη, και οι ανάσες του έγιναν γρήγορες και βαριές. Απονήρευτος ο Δήμος δεν παρεξήγησε την επιμονή του αδελφού του στο συγκεκριμένο σημείο του κορμιού του. 

“Κρυώνω”, είπε απλά και πήρε την πετσέτα να σκουπιστεί. “Έχεις ακόμη σαπουνάδες”, ψέλλισε ξαναμμένος ο Πετρής, και συνέχισε να τον χαϊδεύει όλο και πιο ξεδιάντροπα, ενώ έτρεμε ολόκληρος από τον πόθο. Αν δεν έμπαινε εκείνη τη στιγμή ο Αργύρης κανείς δεν ξέρει που θα κατέληγε ο ερωτικός παροξυσμός του Πετρή. Έφυγε σαν κυνηγημένος και μπήκε στην κάμαρα. Πήρε τα λεφτά από το στρώμα και βγήκε. Αδύνατον να καταλαγιάσει τις ορμές του! Το κεφάλι του βούιζε, όμως αυτό ήταν το λιγότερο από ότι του συνέβαινε. Τα γεννητικά του όργανα πονούσαν φοβερά από την ανολοκλήρωτη επιθυμία, Αυτή τη φορά ούτε ο μοναχικός δρόμος της αυτοϊκανοποίησης θα του έδινε λύση. Το πρόβλημα ήταν στο μυαλό του και τίποτα δεν θα ανακούφιζε το αρρωστημένο του πάθος!           

Πήρε με αργά βήματα το δρόμο για τον Πύργο. Ήθελε να αγοράσει τσιγάρα και στο χωριό το απέφευγε, πόσο μάλλον που θα έδινε ολόκληρο πενηντάρικο. Ένα από τα τρία που άρπαξε του Κωσταντή. Πάντως δεν ανησυχούσε ιδιαίτερα, γιατί ο πατέρας πολύ σπάνια ανέβαινε στον Πύργο, και πάντα ο ίδιος του αγόραζε τσιγάρα.

Ο Κωσταντής αναστατωμένος μετρούσε και ξαναμετρούσε τα λεφτά στο πορτοφόλι του. Του έλειπαν

αρκετά, αν και δεν μπορούσε να υπολογίσει πόσα ακριβώς. Σίγουρα όμως θυμόταν περισσότερα πενηντάρικα. Το ποσόν μπορεί να μην ήταν υπερβολικό, αλλά θεωρούσε μεγάλη γρουσουζιά να χάνονται πράγματα μέσα στο ίδιο του το σπίτι! Κανείς ξένος δεν μπήκε σήμερα σπίτι, και η γυναίκα του και η Φροσούλα η ψυχοκόρη του ήταν υπεράνω υποψίας. Ή μήπως όχι; Την φώναξε κοντά του και με όσο πιο διακριτικό τρόπο μπορούσε την ρώτησε. 

 Η Φροσούλα τον κοίταξε με κάποιο φόβο. Από το παράθυρο της κουζίνας είχε δει τον Πετρή να σκαρφαλώνει τη μάντρα και να ψάχνει το πορτοφόλι. Δεν θα το αποκάλυπτε όμως όσο κι αν αγαπούσε τον Κωσταντή, και όσο κι αν φοβόταν πως οι υποψίες θα στρέφονταν πάνω της. Τον καλόβλεπε τον Πετρή! Ένα χρόνο την περνούσε και αν και δεν της έδινε καμία σημασία, αυτή τον συμπαθούσε πολύ. Κάπου στο βάθος του μυαλού της ονειρευόταν πως μια μέρα θα γινόταν άντρας της. Και ο Δήμος της άρεσε αλλά της έπεφτε λίγο μικρός.

 “Δεν έχω ιδέα πατέρα.”, του απάντησε τελικά. “Ήμουν στην κουζίνα και ετοιμάζαμε με τη μάνα τα κουλουράκια για το φούρνο”. 

 Ο Κωσταντής δεν επέμεινε άλλο. Από τριών χρονών την είχαν κοντά τους μετά τον θάνατο του πατέρα της σε ναυάγιο στη Μαύρη θάλασσα. Ορφανή και από μητέρα που πέθανε στη γέννα, κατέληξε στην αδελφή του πατέρα της, που όμως είχαν τρία δικά τους παιδιά, και δεν τα έφερναν βόλτα. Αποφάσισαν με την γυναίκα του, να την πάρουν μαζί τους, μιας και δικά τους παιδιά δεν αξιώθηκαν. Δεν την υιοθέτησαν ποτέ, αν και πάντα το είχαν στο νου τους.

Την κηδεμονία της είχαν η θεία με τον άντρα της και αυτό, μαζί με κάποιες σπάνιες επισκέψεις, ήταν η μόνη συμμετοχή τους στην ανατροφή της. Κάκισε τον εαυτό του και μόνο που σκέφτηκε πως θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο! “Κάπου θα μου παράπεσαν”, απολογήθηκε. “Θα ψάξω να δω”. Μπήκε πάλι στο σπίτι και αφού καλημέρισε την Υπαπαντή που μόλις έμπαινε κίνησε για το καφενείο.

Ο Πετρής μπορεί να πλήρωσε τα τσιγάρα, όμως δυό χούφτες καραμέλες και τρεις χαλβαδόπιτες πρόλαβε να τις χώσει βιαστικά στις τσέπες του! Περιπλανήθηκε για λίγο στα γραφικά σοκάκια. Οι μυρωδιές από τα καλούδια που ψήνονταν στον μοναδικό φούρνο, έσπαζαν την μύτη! Άνοιξε μια χαλβαδόπιτα και την μασούλησε με ικανοποίηση. Αν τον έβλεπε η μάνα του θα της ερχόταν ταμπλάς! Υποτίθεται πως νήστευε και τη νύχτα θα κοινωνούσε. Τέτοια προβλήματα ο Πετρής δεν είχε! Έκανε ότι ήθελε και λογαριασμό δεν έδινε σε κανένα. Ούτε σε Θεό ούτε και σε ανθρώπους!  

Δυο τρία χρονάκια να ενηλικιωθεί και μην τον είδατε! Δεν το είχε σκοπό να βαλτώσει εδώ.

Η Αθήνα τον περίμενε και αυτό ήταν το μεγάλο του όνειρο. Υπήρχε βέβαια και ο στρατός, άλλο μανίκι, αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Θα το υπέμενε κι αυτό και ύστερα θα ζούσε τη ζωή του! Άναψε τσιγάρο και πήρε το δρόμο για την επιστροφή. Δυο γεροντάκια που έπιναν τον καφέ τους στην πλατεία, κούνησαν με αποδοκιμασία το κεφάλι. 

 “Αμούστακο παιδί και να καπνίζει!”, μονολόγησε ο γεροντότερος. “Α, ρε κατακαημένε Νικολή μπουμπούκι που έβγαλες!”.

 Γύρισε και τους κοίταξε ειρωνικά. “Αντέστε στο διάολο κωλόγεροι”, μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του. Λίγο πιο κάτω τέσσερα αγοράκια έπαιζαν κρυφτό. Τα γυμνά τους πόδια που δεν κάλυπταν τα κοντά τους παντελονάκια, ερέθισαν τις ανώμαλες ορέξεις του Πετρή. Να μπορούσε να ξεμονάχιαζε κανένα στην ερημιά και ύστερα ότι ήθελε ας γίνει! Το ξανασκέφτηκε και το μετάνοιωσε αμέσως! Τον ήξεραν όλοι και θα κατέληγε στο αναμορφωτήριο. Μέχρι να φτάσει στο χωριό κάπνισε πέντε τσιγάρα προσπαθώντας να καταλαγιάσει τον πόθο του. Πράγμα που δεν κατάφερε! Με τεντωμένα τα νεύρα μπήκε στην κουζίνα. Κανείς άλλος δεν ήταν σπίτι. Τα μικρά κάπου θα έπαιζαν και ο Νικολής με την Αναστασία ήταν στη Χώρα για τα ψώνια. Κοίταξε με περιφρόνηση το παλιό μπλε σκούρο κοστούμι που του είχε κρεμάσει η μάνα για το βράδυ και ορκίστηκε στον εαυτό του, πως θα πουλούσε και την ψυχή του στο διάβολο, φτάνει να γίνει πλούσιος! Πολύ πλούσιος!

Η Πασχαλιά ξημέρωσε ηλιόλουστη, αλλά το ελαφρύ βοριαδάκι που σπάνια λείπει από την Τήνο, δεν άφηνε τον καιρό να ζεστάνει.

Στο σπιτικό του Κωσταντή οι ετοιμασίες για το μεσημεριανό τραπέζι έχουν αρχίσει από νωρίς. Το αρνάκι μπήκε στον ξυλόφουρνο, και τα υπόλοιπα κρέατα-μπριζόλες, συκωταριές, μπιφτέκια- περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους. 

 “Λοιπόν Νικολή τι λες, δεν ήρθε η ώρα να ανάψουμε τη φωτιά;”, ρώτησε ο Κωσταντής. “

'Έτσι νομίζω φίλε, δέκα κοντεύει η ώρα”, απάντησε πίνοντας την τελευταία γουλιά του καφέ του.

Η Αναστασία με την Φροσούλα στην κουζίνα καθάριζαν τις πατάτες και οι δυο γυναίκες έκοβαν τα μαρούλια και τα κρεμμυδάκια για τις σαλάτες. Μόνο τα τρία αγόρια κάθονταν άπραγα, περιμένοντας ανυπόμονα να έρθει η ώρα του φαγητού. Ο Πετρής καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Οι ερωτικές του ορμές έκαναν τα μηνίγγια του να κτυπάνε τόσο δυνατά που φοβόταν μην τα ακούνε οι άλλοι και ο ερεθισμός του δύσκολα μπορούσε να κρυφτεί.

“Πάω μια βόλτα”, είπε βραχνά. Βαρέθηκα εδώ μέσα”, και γρήγορα γρήγορα πετάχτηκε έξω. Πήρε πάλι το δρόμο για τον Πύργο. “Σήμερα! Σήμερα πρέπει να γίνει!”, μονολόγησε. “Δεν πάει άλλο!”. Περιπλανήθηκε άσκοπα ανάμεσα στα σπαρμένα χωράφια με τις ξερολιθιές μέχρι που τα πόδια του δεν τον κρατούσαν άλλο και κάθισε εξαντλημένος σε μια πεζούλα. Είχε μεσημεριάσει πια και θα ήθελε τουλάχιστον μισή ώρα να γυρίσει πίσω. 

“Δεν αντέχω άλλο!”, φώναξε δυνατά,

“Θα το κάνω και ότι θέλει ας γίνει!”. 

 Έφτασε σπίτι όταν είχαν ήδη καθίσει όλοι στο τραπέζι.

 “Άργησες!”, τον επέπληξε η Υπαπαντή. “Και είσαι μέσα στα χώματα! Τράβα πλύσου και έλα να φάμε”. 

 Έφαγαν ήπιαν, οι άντρες κυρίως, και ήρθαν στο κέφι. “Κι αυτό το ραδιόφωνο τίποτα δεν έχει”, παραπονέθηκε ο Κωσταντής, “ένα μπάλο, ένα συρτό, κάτι βρε αδερφέ!”.

 ”Έννοια σου Κωσταντή και έχω εγώ τη λύση!” χαμογέλασε ο Νικολής.” Πικάπ έχεις θα φέρουμε τους δίσκους από το σπίτι και θα το κάψουμε!” Και γυρνώντας προς τον Πετρή. “Σύρε γιε μου να διαλέξεις μερικούς”. Υπό άλλες συνθήκες ο Πετρής θα τον διαολόστελνε, έστω και από μέσα του, όμως τώρα βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε. Σηκώθηκε και με ένα νεύμα έγνεψε του Δήμου να τον ακολουθήσει. “Καλά δυο άτομα θα πάτε για να φέρετε λίγους δίσκους;”, απόρησε η Υπαπαντή. 

 “Να ξεμουδιάσουμε λίγο¨, απάντησε κοφτά ο Πετρής. 

 “Έρχομαι και εγώ!”, πετάχτηκε ο Αργύρης. “Να κάτσεις στα αυγά σου!”, τον αποπήρε άγρια ο Πετρής και ο Αργύρης μαζεύτηκε.

Ο Δήμος τον ακολούθησε απρόθυμα γιατί τον φοβόταν. Κατά βάθος ούτε καλημέρα δεν ήθελε να του λέει. Περπάτησαν αμίλητοι μέχρι το σπίτι. Άνοιξε την πόρτα ο Πετρής και έσπρωξε τον Δήμο στην κάμαρα.

 “Δεν είναι εδώ οι δίσκοι, στο δωμάτιο του μπαμπά είναι.”, τόλμησε να ψελλίσει. 

 “Σκάσε!”, τον διέταξε ενώ ταυτόχρονα του κατέβασε το παντελόνι και τον πέταξε στο κρεβάτι. Ξαναμμένος έπεσε πάνω του. ”Μην βγάλεις άχνα, το κατάλαβες; τσιμουδιά!” Τον χάιδεψε στους γλουτούς και με μια βίαιη κίνηση μπήκε μέσα του. Ο μικρός ούρλιαξε από τον πόνο μα πρόλαβε και του έκλεισε το στόμα με την παλάμη. 

 “Θα σου αρέσει θα δεις! Και μην φωνάζεις γιατί θα σου σπάσω τα μούτρα” , τον απείλησε. Ο Δήμος πονούσε φρικτά. Δάγκωνε τα χείλη του για να συγκρατήσει τις κραυγές οδύνης που προσπαθούσαν να βγουν από το ΄στόμα του και να ταράξουν την γαλήνη του ήσυχου χωριού.

Το μαρτύριο κράτησε αρκετά λεπτά, που για τον Δήμο φάνηκε αιωνιότητα. Πόνος αφόρητος, ντροπή, φόβος κυριαρχούσαν στο μυαλό του και διέλυαν τον ψυχικό του κόσμο. Όταν επιτέλους ο Πετρής τελείωσε το αποτρόπαιο έργο του και σηκώθηκε, απόμεινε κουβάρι σωστό ο Δήμος δίχως να έχει καν τη δύναμη να κουνηθεί από τη θέση του. Μια βουβή ικεσία  ανέβηκε σαν κόμπος στο λαιμό του: “Πάρε με τώρα Θεέ μου! Δεν θέλω να ζήσω πια μετά από αυτό!”. 

 Ο Πετρής του πέταξε ένα πατσαβούρι και διέταξε: “Σκουπίσω και ντύσου γρήγορα! Μας περιμένουν”. Μηχανικά ακολούθησε τις εντολές με τα μάτια γεμάτα δάκρυα και την ψυχή άδεια. Τι έφταιξε για να του συμβεί κάτι τέτοιο; Πως μπόρεσε αυτός ο δαίμονας με τη μορφή του αδερφού του να τον ταπεινώσει τόσο; Ερωτήματα που ούτε ο ίδιος ούτε και κανένας άλλος μπορούσε να απαντήσει. “Σταμάτα να κλαις μαλακισμένο!”, τον απείλησε και πάλι. “Και μην τολμήσεις και το πεις σε κανέναν γιατί πέθανες εκείνη την ώρα!”. Περιττή προειδοποίηση. Ο Δήμος προτιμούσε να πεθάνει παρά να υποστεί τέτοιο εξευτελισμό μπροστά στους γονείς και τ΄αδέρφια του, αλλά και σε όλη την μικρή κοινωνία. Με τρεμάμενα βήματα από τον πόνο και την ταραχή, τον ακολούθησε στην κάμαρα των γονιών. Πήρε ο Πετρής δυο-τρεις δίσκους έτσι στην τύχη και ξεκίνησαν για του Κωσταντή. Την ώρα που έβγαιναν από το σπίτι έπεσαν πάνω στον Αργύρη που ερχόταν εκείνη την ώρα. Τον είχε στείλει ο Νικολής να δει γιατί αργούσαν τόσο τα αδέρφια του. 

 “Γιατί αργήσατε;”, πρόλαβε να ρωτήσει πριν το παγωμένο βλέμμα του Πετρή του κόψει τη φόρα. “Ψάχναμε”, απάντησε ψυχρά τραβώντας ταυτόχρονα τον Δήμο που είχε κοκαλώσει στη θέση του, με σκυμμένο το κεφάλι. “Τον πείραξε το φαΐ”, ξαναείπε ο Πετρής. “Έφαγε λαίμαργα και του ανακάτεψε το στομάχι”.

Η Υπαπαντή πρόσεξε αμέσως πως κάτι συνέβη στον Δήμο. Μάνα ήταν, δεν γινόταν να περάσει απαρατήρητη η θλίψη και ο φόβος στα μάτια του παιδιού της! Η δικαιολογίες περί αδιαθεσίας λόγω του φαγητού δεν ήταν δυνατόν να την πείσουν. Δεν θέλησε να δώσει δικαιώματα μπροστά σε όλους και έτσι με πρόσχημα πως θα του βάλει θερμόμετρο βγήκαν από την σάλα. Οι φόβοι της πως κάτι πολύ σοβαρό είχε γίνει επιβεβαιώθηκαν μετά την πεισματική σιωπή του Δήμου στις ερωτήσεις της. Η τρομερή αλήθεια δεν μπορούσε ασφαλώς να της περάσει καν από το μυαλό, και έτσι υπέθεσε άλλη μια άσχημη συμπεριφορά του Πετρή απέναντι του. 

 “Άντε να παίξετε με τον μικρό”, τον παρότρυνε, “Να πάρεις καθαρό αέρα, θα σου κάνει καλό!”. 

Δεν περίμενε στιγμή ο Δήμος και έφυγε γρήγορα δίχως να περιμένει τον Αργύρη, που έτρεξε να τον προλάβει. 

 “Σταμάτα, λαχάνιασα!”, του φώναξε ξεθεωμένος, μα ο Δήμος άνοιξε πιο πολύ το βήμα του παρ όλους τους φρικτούς πόνους που ένιωθε σε κάθε κίνηση. Ακολούθησε το ανηφόρι για τον Πύργο κι ο Αργύρης αποκαμωμένος σταμάτησε να τον ακολουθεί.

Από εκείνο το απόγευμα της Πασχαλιάς όλα άλλαξαν στις σχέσεις των δύο παιδιών. Ο ούτως ή άλλως απόμακρος Δήμος έγινε τελείως απρόσιτος. Λίγες κουβέντες κι αυτές μόνο όταν ήταν απολύτως απαραίτητο. Μάταια ο Αργύρης προσπαθούσε να επαναφέρει τις σχέσεις τους στο προηγούμενο επίπεδο. Πέρασαν βδομάδες, μήνες, τα σχολεία έκλεισαν και τίποτα δεν έδειχνε να

διορθώνεται.  

Ο Νικολής ξαναέφυγε αρχές Ιούλη, μηνύοντας του Πετρή πως στο επόμενο ταξίδι το Φθινόπωρο θα τον έπαιρνε μαζί του στο μπάρκο. “Με αυτό το μυαλό να κοιμάσαι!”, συλλογίστηκε αυτός προσποιούμενος όμως πως συμφωνεί. 

Σπάνια πια τον έβλεπε το σπίτι. Με το που ξυπνούσε έπαιρνε τους δρόμους και γύριζε αργά το βράδυ. Συχνά πυκνά κατέβαινε και στη Χώρα. Απορούσε η Υπαπαντή που έβρισκε τα λεφτά για εισιτήρια και ότι άλλο τέλος πάντων, μιας και το χαρτζιλίκι που του έδινε σίγουρα δεν επαρκούσε. Μια φορά που αποτόλμησε να τον ρωτήσει μόνο που δεν σήκωσε το χέρι να την κτυπήσει. Έτσι δεν ξαναπροσπάθησε, μόνο στην Μεγαλόχαρη προσευχόταν να του βάλει μυαλό.

Ο Δήμος είχε υποταχτεί πια στις ανώμαλες ορέξεις του αδελφού του και όσο κι αν ντρεπόταν και σιχαινόταν αυτή την κατάσταση, σιγά σιγά άρχισε να επιζητά αυτή την ανόσια επαφή. Κανείς άλλος δεν είχε καταλάβει τίποτα. Ούτως ή άλλως ήταν από πάντα κλειστός χαρακτήρας και οι κουβέντες του ήταν πάντα λίγες και μετρημένες. Μόνο ο Αργύρης παραξενευόταν για αυτή την αλλαγή στη συμπεριφορά του. Δεν θυμόταν να του είχε κάνει κάτι ώστε να τον αποφεύγει.  Στεναχωριόταν και ένιωθε πολύ μοναξιά, όμως δεν μπορούσε να κάνει κάτι γιαυτό.

Ευτυχώς είναι καλοκαίρι και λίγοι παραθεριστές φτάνουν ως το χωριό, έτσι όλο και με κάποιο άλλο παιδάκι αντάλλασσαν καμιά κουβέντα. 

Ο Αργύρης φόρεσε το μαγιό του και έκανε μια τελευταία προσπάθεια να πείσει το Δήμο να τον ακολουθήσει.                                                                           

 Μάταιη όπως πάντα! 

“Περίμενε να βάλω και εγώ μαγιό και πάμε μαζί”, του πρότεινε η Αναστασία, που λυπόταν να τον βλέπει να στενοχωριέται.                                                                                                                               

 Έφυγαν για την παραλία και ο Δήμος απόμεινε μόνος, καθισμένος στο σκαλοπατάκι της κουζίνας. Στο μυαλό του τριγυρνούσαν διαρκώς σκηνές από τις άνομες σεξουαλικές εμπειρίες, που ήδη είχαν γίνει αρκετές. Πρώιμα γνώρισε τον έρωτα με τον λάθος, τον πολύ λάθος τρόπο, όμως όσο κι αν ξόρκιζε αυτό το ολέθριο πάθος, τόσο αυτό ξανάρχονταν πιο βασανιστικό.                                                              

Είδε ξαφνικά τον Πετρή να έρχεται. Σηκώθηκε βιαστικά και χώθηκε στην κάμαρα. Μια φοβερή ταραχή τον κυρίευσε! Κόντευε μήνας που δεν τον είχε πλησιάσει ερωτικά κι αυτό αντί να τον ανακουφίσει αντίθετα του μεγάλωνε τον πόθο. Ήταν μπερδεμένος και είναι πολύ φυσικό αυτό. Ήξερε πως επιτρέπει κάτι τρομερό! Μια ολέθρια σχέση που θα τον οδηγούσε μαθηματικά στην καταστροφή. Και ενώ στην αρχή ορκίστηκε να το αποφεύγει με όλες του τις δυνάμεις, τώρα πια του ήταν αδύνατο. ΄Φοβόταν όταν ερχότανε κοντά του και τον χάιδευε, αλλά ταυτόχρονα η καρδιά του κτυπούσε σαν τρελή από την προσμονή για την συνέχεια. Κι ύστερα σκεφτόταν με τρόμο να μπει κάποιος και να τους πιάσει στα πράσα! Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης του!                 

“Φοβερή ζέστη!”, παραπονέθηκε η Αναστασία ξαπλωμένη πάνω στην άμμο, δίπλα στον Αργύρη που προσπαθούσε να φτιάξει έναν πύργο από λάσπη. “Και δεν φέραμε μαζί λίγο νεράκι!”. 

”Πετάγομαι να φέρω!”, προθυμοποιήθηκε αυτός και ξεκίνησε τρέχοντας για το σπίτι. Την ώρα που άγγιζε το πόμολο της πόρτας που οδηγούσε στην κουζίνα, περίεργοι θόρυβοι έφτασαν στα αυτιά του. Σαν κρεβάτι που έτριζε λες και χοροπηδούσαν επάνω του. Και βογγητά, σαν κάποιος να υπέφερε. Όμως μάλλον δεν έμοιαζαν με στεναγμούς πόνου. Κάπως αλλιώς φαίνονταν μα ο Αργύρης δεν μπορούσε να προσδιορίσει τι. Άνοιξε δειλά την πόρτα και προχώρησε επιφυλακτικά προς την κάμαρα τους. Κοκάλωσε με το θέαμα που αντίκρισε! Πάνω στο διπλό κρεβάτι μπρούμυτα ο Δήμος με κατεβασμένο το παντελόνι και πάνω του ο΄Πετρής το ίδιο γυμνός κι αυτός κουνιόταν σαν δαιμονισμένος! Από το στόμα του Δήμου έβγαιναν τα βογγητά που είχε ακούσει!. Όσο πιο αθόρυβα μπορούσε γύρισε πίσω στην κουζίνα, πήρε στα γρήγορα την κανάτα με το νερό και έφυγε πριν τον αντιληφθούν. Αυτό που είχε δει ήξερε πως δεν ήταν καλό, αν και δεν είχε ιδέα για ποιο λόγο! Κάπως του έφερνε στο νου σκηνές με τα πρόβατα που είχε δει να κάνουν κάτι τέτοιο, όμως εκείνα δεν ήταν άνθρωποι! Μακάρι να μπορούσε να ρωτήσει κάποιον να του εξηγήσει. Ποιον όμως; Με τον μόνο που μιλούσαν κάπως ανοικτά ήταν ο Δήμος, αλλά τώρα πια είχαν κοπεί τα πολλά πολλά! Εξάλλου αν ήταν κάτι κακό, κι ο Αργύρης πίστευε πως ήταν, ο Δήμος δεν θα του έλεγε τίποτα.

Κατέβηκε με αργά βήματα στην παραλία, έδωσε την κανάτα στην Αναστασία και κάθισε να συνεχίσει το κτίσιμο του πύργου του.

“Τι έχεις μικρούλη;”, τον ρώτησε παραξενεμένη. “Είσαι χλωμός λες και είδες φάντασμα!”. ”Καλά είμαι”, κατάφερε να ψιθυρίσει, “Είναι που έτρεξα και λαχάνιασα!”.Δεν επέμεινε εκείνη και σηκώθηκε για μια βουτιά ακόμη.

Οι επόμενες ημέρες κύλησαν χωρίς άλλα απρόοπτα. Ο Αργύρης δεν μίλησε σε κανέναν για αυτά που είχε δει, κι ο Δήμος εξακολουθούσε να τον αποφεύγει. Μόνη του παρηγοριά η συντροφιά της Αναστασίας και που και που του Γιωργάκη, όποτε κατέβαινε από τον Πύργο που είχαν μετακομίσει πρόσφατα. “Βγάλε το μαγιό σου και ξέπλυνε τα αλάτια από πάνω σου. Πάρε και την πετσέτα”, του φώναξε η Αναστασία, καθώς επέστρεψαν από το καθιερωμένο πια καθημερινό τους μπάνιο. Κρέμασε την πετσέτα στο κλαρί της συκιάς, έβγαλε το μαγιό και με το λάστιχο άρχισε να πλένεται. Ο θόρυβος της παλιάς σιδερένιας εξώπορτας που άνοιξε, τον έκανε να αρπάξει την πετσέτα να σκεπάσει την γύμνια του. “Εγώ είμαι”. Άκουσε τον Πετρή να του λέει. “Μην ντρέπεσαι, άντρες είμαστε!”.

Τυλίχτηκε ακόμη πιο σφικτά και μπήκε βιαστικά στο σπίτι. Αυτός ο μαλακός τόνος στη φωνή του αδελφού του, δεν του άρεσε καθόλου. Αλλιώς τον είχε συνηθίσει. Και δεν είχε άδικο! Ο Πετρής 

έβαλε στο μάτι και τον μικρό τώρα. “Καλός ο Δήμος, αλλά πολύ αδύνατος”, συλλογίστηκε. “Τούτος εδώ όμως είναι σκέτη κόλαση! “Παρθένο τροφαντό μωράκι!”.

Από εκείνη τη στιγμή λοιπόν μπήκε στο στόχαστρο του. Και δεν άργησε να βρει την ευκαιρία! Την ημέρα της Παναγιάς τον Δεκαπενταύγουστο όπως κάθε χρόνο η Υπαπαντή κατέβηκε στη Χώρα για την λιτανεία της Μεγαλόχαρης. Μαζί της όπως πάντα πήρε και την Αναστασία. Τα μικρά τα τελευταία χρόνια δεν ακολουθούσαν και για τον Πετρή ούτε λόγος. Ο Αργύρης κοιμόταν ακόμη και ο Δήμος είχε βγει μια βόλτα. Ο Πετρής πλησίασε το κρεβάτι και άρχισε να χαϊδεύει τον μικρό, που ξύπνησε ξαφνιασμένος. 

“Τι κάνεις φύγε!”, φώναξε τρομαγμένος και κόλλησε στο κεφαλάρι. Ο Πετρής με μια βίαιη κίνηση τον τράβηξε κοντά του και τον γύρισε μπρούμυτα. Μανιασμένος του κατέβασε το σλιπάκι και άνοιξε το φερμουάρ του παντελονιού του. 

“Μην τολμήσεις να τον αγγίξεις!¨, τον σταμάτησε η άγρια φωνή του Δήμου, που μπήκε εκείνη την ώρα. “Αρκετό κακό έχεις κάνει μέχρι τώρα!”. Πετάχτηκε ξαφνιασμένος και έξαλλος από την απρόσμενη διακοπή και την ανεκπλήρωτη πράξη, και σπρώχνοντας βίαια τον Δήμο έτρεξε έξω.

Πλησίασε ο Δήμος τον Αργύρη που είχε βάλει τα κλάματα και τον αγκάλιασε τρυφερά. “Μη φοβάσαι, τελείωσε πια! Δεν πρόκειται να σε ξαναπειράξει! Μόνο πρόσεχε να μην μένεις ποτέ μόνος σου μαζί του. Είναι κακός! Κανέναν δεν αγαπάει!”.

“Γιατί το έκανε;”, ρώτησε απορημένος ο μικρός, σκουπίζοντας με την ανάστροφη του χεριού τα μάτια του. “Το έχει κάνει και σε σένα! Τον είδα τις προάλλες!”.

Μούδιασε στο άκουσμα αυτό ο Δήμος. Το τρομερό μυστικό του, δεν ήταν πια μυστικό. Τώρα έπρεπε πάσι θυσία να πείσει τον Αργύρη να μην πει κουβέντα σε κανέναν. ”Σου το είπα είναι πολύ κακός”, άρχισε ταραγμένος να του εξηγεί τα ανεξήγητα. “Ήθελε να με τιμωρήσει γιατί νόμισε πως του πέταξα τα τσιγάρα”.

“Και μένα γιατί;”, παραπονέθηκε ο Αργύρης. “Δεν του έκανα τίποτα!”

“Δεν ξέρω”, ομολόγησε. “Πάντως ότι και να γίνει μην τον αφήσεις να σου κάνει ότι έκανε σε μένα! Θα υποφέρεις πολύ, για όλη σου τη ζωή!”.

Ο Αργύρης τον κοίταξε με στοργή μα και απορία ταυτόχρονα. Αν ήταν τόσο επώδυνο αυτό που του έκανε ο Πετρής, έπρεπε να το μάθουν οι γονείς του για να τον τιμωρήσουν. Σαν να διάβασε τη σκέψη του ο Δήμος προσπάθησε να τον προλάβει πριν κάνει καμιά κουταμάρα.

“Κανείς άλλος δεν πρέπει να το μάθει Αργύρη! Είσαι μικρός, αργότερα θα καταλάβεις! Μου ορκίζεσαι πως δεν θα το πεις πουθενά;”.

Ο Αργύρης κούνησε καταφατικά το κεφάλι και πραγματικά κράτησε κλειστό το στόμα του. Προτιμούσε να πεθάνει παρά να κάνει κακό στον Δήμο. Από εκείνη την ημέρα απεύφεγε τον Πετρή, όπως ο διάβολος το λιβάνι! Ακόμα και στο δρόμο όταν τον συναντούσε τυχαία, έσπευδε να εξαφανιστεί.

Ο Πετρής αν και δεν έβγαλε ποτέ απ το μυαλό του την ιδέα να αποπλανήσει το μικρό, με τον φόβο της αποκάλυψης φρέναρε από το να το κάνει πράξη. Ούτε τον Δήμο πλησίαζε πια. Τουλάχιστον όχι τόσο συχνά, παρά μόνο όταν ήταν πολύ πιωμένος., κι αυτό το έκανε βίαια και εξευτελιστικά. Τον τιμωρούσε με τον τρόπο του γιατί στάθηκε εμπόδιο στα σατανικά του σχέδια. Ο Δήμος τον εκλιπαρούσε να βρεθούνε κι εκείνος τον έβριζε και τον κτυπούσε. “Πούστη” τον ανέβαζε “αδερφή” τον κατέβαζε, κι ο Δήμος μούσκευε τις νύχτες το μαξιλάρι με τα δάκρυα του. “Όχι δεν είμαι!”, προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του. “Δεν έφταιγα εγώ που έγινε αυτό!”, ήξερε όμως πως δεν ήταν αυτή η απόλυτη αλήθεια. Ναι το έγκλημα το ξεκίνησε ο αδελφός του αλλά μπορούσε να το σταματήσει. Ίσως όχι την πρώτη φορά μετά από το σοκ, κάποια από τις επόμενες όμως μπορούσε και έπρεπε. Δεν το έκανε. Και σιγά σιγά η συνήθεια έγινε πάθος και τα πάθη δεν ξεριζώνονται εύκολα. Χρειάζονται αγώνας και επιμονή για να το καταφέρεις κι αυτό λίγοι το κατορθώνουν. Δυστυχώς ο Δήμος δεν ανήκε σ΄αυτούς.

Κι έτσι τα χρόνια περνούσαν. Ο πατέρας με τα χίλια ζόρια έπεισε τον Πετρή να τον ακολουθήσει στα μπάρκα, τουλάχιστον μέχρι να πάει φαντάρος. Μετά θα βλέπανε.

Ο Αργύρης πήγαινε πια στο Γυμνάσιο και οι καθηγητές του είχαν να το λένε για την επιμέλεια και τις επιδόσεις του. Λαμπρό μέλλον τον περίμενε. Τουλάχιστον αυτό προέβλεπαν με την πείρα τους. Αρκεί να υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να συνεχίσει τις σπουδές του.

Το πραξικόπημα του Απρίλη του ΄67 αναστάτωσε το νησί, όπως όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Στο χωριό βέβαια πέρασε πιο επιφανειακά. Μακριά από τα κέντρα αποφάσεων ακόμη και της τοπικής κοινωνίας, λίγο επηρέασε την καθημερινότητα του. Μόνο λίγοι πήραν πιο βαριά την κατάσταση Ανάμεσα τους κι οι δυο φίλοι ο Κωσταντής με τον Νικολή. Βαθιά δημοκρατικοί άνθρωποι δεν είδαν με καλό μάτι την επέμβαση του στρατού. Βέβαια λίγα πράγματα έφταναν στα αυτιά τους, μιας και η λογοκρισία είχε κλείσει την πληροφόρηση και μετέδιδε μόνο ότι συνέφερε το καθεστώς. Μόνο σκόρπιες κουβέντες στα καφενεία της Χώρας όποτε κατέβαιναν, και αυτές μετρημένες για τον φόβο των Ιουδαίων.

Η κατάσταση στο σπιτικό του Νικολή ίδια κι απαράλλακτη όπως παλιά. Ο Πετρής δεν ξέχασε καμιά από τις συνήθειες του και τώρα που ήταν και σχετικά ανεξάρτητος οικονομικά, έγινε χειρότερος. Με τον Δήμο σπάνια βρίσκονταν. Είχε βαρεθεί μαζί του και αναζητούσε αλλού την παράνομη ηδονή, με το αζημίωτο φυσικά! Σε λίγους μήνες , τον Νοέμβρη συγκεκριμένα θα παρουσιαζόταν στο ΚΕΒΟΠ στο Χαϊδάρι για τη στρατιωτική του θητεία. Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν έπρεπε να κάνει την καβάτζα του για να μην του λείψουν τα λεφτά  

Και οι ευκαιρίες γιαυτό πολλές. Παθητικοί ομοφυλόφιλοι διατεθειμένοι να πληρώσουν για να ικανοποιήσουν το πάθος τους, πάντα υπήρχαν. Ιδίως αυτή την περίοδο που το νησί γέμιζε με τουρίστες ντόπιους και ξένους.

Έβαλε το κολλητό του παντελόνι και μπόλικη κολόνια επώνυμου οίκου που αγόρασε πρόσφατα και βγήκε στο κυνήγι. Τον σταμπάρισε από μακριά! Δεν του ήταν δύσκολο να ξεχωρίσει τους αναζητητές της εφήμερης περιπέτειας. Στην ηλικία του περίπου, από αυτούς που

δύσκολα καταλαβαίνεις πως δεν είναι αυτό που δείχνουν. Τον πλησίασε δίχως να κρατήσει καν τα προσχήματα.

“Πόσα;”, τον ρώτησε ψυχρά.

Ο ξένος τον κοίταξε ερευνητικά. Δεν του γέμιζε το μάτι, παρόλο που τον έβρισκε αρκετά ελκυστικό.

“Προτιμώ κάποιον λιγότερο κυνικό!", του απάντησε.

“Δεν είσαι σε θέση να διαλέγεις!”, τον σταμάτησε. “Πεθαίνεις να σε πηδήξω, κι αυτό κοστίζει!”.

Ο ξένος υποχώρησε νικημένος από τον πόθο του για τον όμορφο νεαρό. “Δεν είμαι κανένας πλούσιος. Εκατό δραχμές είναι καλά;”.

Ο Πετρής γέλασε προκλητικά. “Με τριακόσιες αρχίζουμε να το συζητάμε”

“Δεν έχω τόσα. Εκατό πενήντα και το ρολόι μου. Θα πιάσει πάνω από εξήντα δραχμές”. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί πολύ. Καλά λεφτά για πέντε δέκα λεπτά δουλειάς, που στο κάτω κάτω δεν του ήταν και δυσάρεστη!

“Που θα πάμε”, τον ρώτησε και εκείνος σήκωσε αμήχανα τους ώμους.

“Μένω σε ένα δωμάτιο που μου νοίκιασε μια χήρα. Δεν νομίζω πως είναι καλή ιδέα να πάμε εκεί. Μπαινοβγαίνουν κι αυτή και τα παιδιά της σπίτι”.

Ο Πετρής το σκέφτηκε για λίγο. Το μισοερειπωμένο σπίτι στο έμπα του χωριού του φάνηκε η μόνη λύση. Τόσο το καλύτερο. Στα όρθια και γρήγορα.

“Πάμε”, του είπε επιτακτικά και ο ξένος τον ακολούθησε υπάκουα.

Κανείς τους δεν αντιλήφθηκε τον Δήμο που τους ακολούθησε από απόσταση. Πάντα υποψιαζόταν πως το έκανε αυτό ο Πετρής, αλλά τώρα το έβλεπε με τα μάτια του, Ένας κόμπος του ανέβηκε στο λαιμό. Ήξερε πως ήταν αδύνατο να συνεχιστεί επ΄άπειρον η ολέθρια σχέση τους, όμως όσο το συνειδητοποιούσε τόσο τον πόναγε. Γιατί τους πήρε στο κατόπι δεν ήξερε. Ίσως να ήλπιζε πως κατάλαβε λάθος και τίποτα από αυτά δεν συνέβαινε. Όχι πως το πίστευε κιόλας. ΄Γνώριζε πολύ καλά τον αδελφό του και το που μπορούσε να φτάσει!

Τους είδε να μπαίνουν στα χαλάσματα και δεν είχε πια καμιά αμφιβολία για το τι θα ακολουθούσε. Μια αρρωστημένη επιθυμία να παρακολουθήσει την συνέχεια, τον έστειλε πίσω από το ξεχαρβαλωμένο παράθυρο, από όπου είχε την ευκαιρία να βλέπει χωρίς να τον καταλάβουν.

Και μπορεί αυτοί πραγματικά να μην τον είδαν, τον είδε όμως η Υπαπαντή! Παραξενεμένη η μάνα για το τι κάνει σκαρφαλωμένος στα μπάζα του χαμόσπιτου, πλησίασε να τον ρωτήσει. Το ένστικτό της την προειδοποίησε να το κάνει όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, Τον άγγιξε στον ώμο και τον ξάφνιασε τόσο που έχασε την ισορροπία του και κόντεψε να πέσει. Το ξάφνιασμα όμως της Υπαπαντής ήταν πολύ μεγαλύτερο. 

Η εικόνα που αντίκρισε στο βάθος του δωματίου την έκανε να χάσει το χρώμα της! Όλα θα μπορούσε να τα περιμένει από τον προκομμένο της, αυτό όμως ξεπερνούσε τα όρια. Με μια ψυχραιμία που και η ίδια δεν μπορούσε να πιστέψει, συγκράτησε την κραυγή που ήταν έτοιμη να βγει από το στόμα της και να μαζέψει εκεί όλο το χωριό. Άρπαξε από το μπράτσο τον Δήμο και τον έσπρωξε να φύγουν. 

“Το έχει ξανακάνει;”, τον ρώτησε μόλις απομακρύνθηκαν αρκετά. 

“Δεν ξέρω”, απάντησε μετά από μερικές στιγμές σιωπής. “Τυχαία τους είδα και μου φάνηκε περίεργο που έφυγε μαζί με έναν άγνωστο. Έτσι τους ακολούθησα”. 

“Είσαι σε μια ηλικία που μάλλον θα ξέρεις τι έκαναν. Έγκλημα! Και όπως καταλαβαίνεις πρέπει να το κρατήσουμε μυστικό!”, τον συμβούλεψε. ¨Ο κόσμος εδώ δεν ανέχεται τέτοιες βρωμιές και δεν θα έχουμε που να σταθούμε!”.

Ο Δήμος έσκυψε το κεφάλι. Συλλογίστηκε με τρόμο τι θα συνέβαινε αν μάθαιναν και τα χειρότερα. Το δικό του μυστικό! 

Με το που έφτασαν σπίτι η Υπαπαντή κατέβασε από την ντουλάπα την βαλίτσα και άρχισε να την γεμίζει με τα ρούχα του Πετρή.                                                                                    

“Δεν έχει θέση εδώ το παλιόπαιδο!”, μονολόγησε, “Ας ξεκουμπιστεί και όπως έστρωσε ας κοιμηθεί!” Πονούσε η καρδιά της και μόνο στη σκέψη πως τον έδιωχνε, αλλά η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο και έπρεπε να προστατέψει τα υπόλοιπα παιδιά της. 

Ο Δήμος την κοιτούσε αποσβολωμένος. Αυτή την εξέλιξη δεν την περίμενε με τίποτα. Πίστευε πως με δυο τρία χαστούκια και έναν άγριο καυγά θα τελείωναν όλα. Και τώρα τι; Ο Πετρής θα έφευγε μπορεί και για πάντα και αυτός πως θα ικανοποιούσε το πάθος του; Μπορούσε να κάνει υπομονή αρκετό καιρό, αλλά το “πάντα” δεν θα ήταν δυνατόν να το παλέψει. Προσπάθησε να της αλλάξει γνώμη. 

“Που θα πάει ρε μάνα μόνος; Αλήτης θα καταντήσει!”

.”Γιατί τώρα τι είναι!”, τον αποπήρε εκείνη. “Ένας αλήτης και μισός, που μόνο μ΄αυτόν τον τρόπο υπάρχει ελπίδα να γίνει άνθρωπος!”. 

Ο Δήμος εγκατέλειψε την μάταιη προσπάθεια να την μεταπείσει. Ίσως η Αναστασία να τα κατάφερνε καλύτερα. Όμως τίποτα δεν άλλαξε ούτε με την παρέμβαση της Αναστασίας, ούτε με τα παρακάλια του Αργύρη. Ανένδοτη η Υπαπαντή. Το ίδιο βράδυ που γύρισε ο Πετρής, του έδωσε τη βαλίτσα και με ένα ξερό”φύγε” τον έδιωξε για πάντα από το σπίτι και από τις ζωές τους. Δίχως εξηγήσεις, δίχως σκηνές, μόνο με μια περιφρόνηση που ξεχείλιζε από όλο το είναι της. Μα ούτε κι αυτός ζήτησε να μάθει το λόγο της οργής της. Δεν χρειαζόταν, κατάλαβε αμέσως με το που είδε την απόγνωση στα μάτια του Δήμου.  

Πήρε την βαλίτσα, όσα λεφτά είχε μαζέψει, και χωρίς να πει κουβέντα ούτε να ρίξει έστω μια ματιά σε κανένα τους, έφυγε μέσα στη νύχτα για το άγνωστο που τον περίμενε.

Κανείς στο χωριό δεν έμαθε ποτέ το λόγο της ξαφνικής φυγής του Πετρή. Ούτε καν ο Νικολής που γύρισε αρχές Οκτώβρη. Αρκέστηκαν στις διαβεβαιώσεις της Υπαπαντής, πως πήγε στην Αθήνα να δουλέψει λίγο καιρό, για να

βγάλει κάποια χρήματα για την θητεία του. Τα παιδιά κράτησαν επτασφράγιστο το μυστικό, αν και οι χωρικοί δύσκολα πείστηκαν με τα λόγια της Υπαπαντής.

Η Φροσούλα πικράθηκε πολύ με τις εξελίξεις. Το ενδιαφέρον της για τον Πετρή με τα χρόνια αυξήθηκε, όσο κι αν ο ίδιος αδιαφορούσε για τα αισθήματα της. Βέβαια ακόμη κι αν υπήρχε ανταπόκριση από μέρους του, σίγουρα θα σκόνταφταν στις αντιρρήσεις του Κωσταντή. Αποκλείεται να συναινούσε σε αυτόν τον δεσμό. Όπως όλοι αντιπαθούσε τον Πετρη, κι όχι άδικα ασφαλώς.,

Οι πρώτες μέρες του Πετρή στην Αθήνα ήταν πραγματικά πολύ δύσκολες. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων σε μια τεράστια πόλη, κατέληξε σε ένα παμπάλαιο φτηνό ξενοδοχείο στον Πειραιά. Με λίγα περιστασιακά μεροκάματα σε οικοδομές αλλά και τον γνωστό εύκολο τρόπο κατάφερε όχι μόνο να επιβιώνει μα και να κάνει ένα καλό κομπόδεμα.

Οι παρέες του φυσικά, ότι πιο περιθωριακό υπήρχε στην μεγαλούπολη. Χασικλήδες, ζιγκολό, μικροκλέφτες, γενικά όλοι οι παραβάτες του ποινικού κώδικα. Νταραβέρια με την Ασφάλεια ακόμα ευτυχώς δεν είχε. Η καλή του τύχη σε συνδυασμό με την αυξημένη αίσθηση του κινδύνου, τον προφύλαξε μέχρι τώρα από τις κακοτοπιές. Και έτσι οι λίγοι μήνες μέχρι την στράτευση του, κύλησαν ομαλά χωρίς παρατράγουδα.

Παρουσιάστηκε την προβλεπόμενη ημέρα στο ΚΕΒΟΠ, και όσο κι αν του φάνηκε στην αρχή βασανιστική η διαμονή του εκεί, γρήγορα συνήθισε. Ακόμη και το φαγητό, που για τους περισσότερους ήταν σκέτη αηδία, για τον ίδιο δεν αποτελούσε πρόβλημα Είχε μάθει σε πολύ χειρότερο και σίγουρα λιγότερο στην προηγούμενη ζωή του. Η καλή του συμπεριφορά, πράγμα εξαιρετικά περίεργο για τον χαρακτήρα του, τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό τόσο στους στρατιώτες όσο και στους ανωτέρους του.

Πλησίασαν οι μέρες για την ορκωμοσία και τις μεταθέσεις. Η αγωνία όλων κτυπούσε κόκκινο. Όχι όμως και για τον Πετρή. Γι΄αυτόν από τότε που έφυγε από το νησί, όπου γης και πατρίς! Έτσι η ανακοίνωση πως θα πήγαινε στην Πλάτη του Έβρου, δεν του προξένησε καμία εντύπωση. Ένα μέρος στον χάρτη και τίποτα περισσότερο.

Με τους δικούς του δεν επικοινώνησε καθόλου όλο αυτό το διάστημα. Τον ξέγραψαν, τους ξέγραψε και τέλος! Η ζωή του του ανήκε και είχε σκοπό να την ζήσει, δίχως περιορισμούς και αναστολές.

Το κρύο ήταν τσουχτερό όταν έφτασε.

Χιόνι δυο μέτρα κάλυπτε όλον τον ορίζοντα. Με δυσκολία το REO που θα τους μετέφερε στο στρατόπεδο προχώρησε τα λίγα χιλιόμετρα από τον σταθμό. Ο δόκιμος που είχε υπηρεσία εκείνο το βράδυ βαριόταν αφόρητα τις νέες αφίξεις. Τον έβγαζαν από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και αυτό ήταν κάτι που δεν του άρεσε καθόλου.

“'Ολοι κάτω διέταξε”, με το που κατέβηκαν. “Είκοσι κάμψεις και τη γλώσσα στο χιόνι! ”Υπάκουσαν θέλοντας και μη θέλοντας. Καθόλου καλά δεν ξεκινούσε η πρώτη μέρα στον Έβρο! Αλλά και οι επόμενες δεν ήταν καλύτερες. Ατέλειωτα καψόνια, ασκήσεις και κρύο! Αφόρητο κρύο. Οι εκπαιδευτές ο ένας πιο σκληρός από τον άλλο.

Χειρότεροι από όλους οι υπαξιωματικοί που μόνη τους ευχαρίστηση είχαν να βασανίζουν τους νεοφερμένους. Μοναδική εξαίρεση ένας Αθηναίος λοχαγός. Πράος χαρακτήρας με ευγενικά χαρακτηριστικά που έδειχνε παράταιρος μέσα σε εκείνη την παράνοια. Από την αρχή ξεχώρισε τον Πετρή.

Η υποδειγματική καρτερία του στα καψόνια και τους εξευτελισμούς, αλλά και η συνέπεια του στις υποχρεώσεις του, τον έκαναν να τον συμπαθήσει. Αρκετές φορές τον απάλλασσε από τις αγγαρείες και τον έπαιρνε μαζί του στο διοικητήριο. Μιας και γράμματα πολλά δεν ήξερε ο Πετρής, απλά την περισσότερη ώρα καθόταν άπραγος. Λίγες μόνο δουλειές, όπως σκούπισμα, καθάρισμα και αυτά ήταν όλα.

Η διαίσθηση του Πετρή αλλά και η εμπειρία του τον είχαν πείσει πως κάτι περισσότερο ζητούσε απ΄αυτόν ο λοχαγός. Μπορεί να ήταν παντρεμένος και πατέρας ενός νεογέννητου αγοριού, όμως αυτό δεν ήταν πάντα τεκμήριο. Είχε γνωρίσει δεκάδες παντρεμένους που αναζητούσαν παθιασμένα την αντρική συντροφιά. Δίσταζε όμως να κάνει το πρώτο βήμα. Κι αν έστω για μια φορά λάθευε; Τότε θα άνοιγε η κόλαση! Έτσι αποφάσισε να περιμένει.

Και η ευκαιρία πραγματικά δόθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Είχαν υπηρεσία και οι δυο αυτή τη νύχτα μιας και ήταν αδειούχοι τα Χριστούγεννα. Η ατμόσφαιρα στο στρατόπεδο χαλαρή, γιατί και οι γείτονες γιόρταζαν απόψε και έτσι τίποτα αξιοσημείωτο δεν συνέβαινε. Ο λοχαγός φώναξε τον Πετρή στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας

“Δικαιούμαστε ένα ποτήρι κρασί τέτοια νύχτα, δεν νομίζεις;” Και με αυτά τα λόγια άνοιξε μια φιάλη καλό γαλλικό κόκκινο. Είχε φροντίσει να του φέρουν από το μαγειρείο λουκάνικα με αυγά και δυο χοιρινές μπριζόλες.

“Λοιπόν Πετρή”, άρχισε ο λοχαγός ύστερα από μερικά ποτηράκια, “Δεν μου έχεις πει τίποτα για τη ζωή σου, τους γονείς, την οικογένεια σου, το κορίτσι σου!¨. Αυτό το τελευταίο το τόνισε με τέτοιο τρόπο, που ο Πετρής το εξέλαβε σαν υπονοούμενο, χωρίς να έχει άδικο.

“Τίποτα ενδιαφέρον δεν παρουσιάζει η ζωή μου κύριε λοχαγέ! Φτώχεια, φτώχεια και πάλι φτώχεια!”, του απάντησε αποφεύγοντας περισσότερες διευκρινήσεις.

“Θα προτιμούσα να αφήσουμε τις τυπικότητες όταν είμαστε μόνοι μας, θα με λες Δημήτρη απλά!

Όμως δεν μου απάντησες, κορίτσι υπάρχει;”.

Ο Πετρής σκέφτηκε καλά πριν απαντήσει. Τα δεδομένα έδειχναν πως είχε δίκιο σε σχέση με τις προθέσεις του λοχαγού. Από την άλλη όμως μήπως του έστηνε κάποια παγίδα; Αποφάσισε να δώσει συγκεχυμένη απάντηση. “Στο νησί υπήρχε κάποια”, είπε αόριστα, “τίποτα ιδιαίτερο, έτσι να περνάει η ώρα”.

Ο λοχαγός έδειξε να ικανοποιείται και το

φανέρωνε το γλυκό του χαμόγελο.”Και ασφαλώς θα σου λείπει η γυναικεία επαφή!”, συνέχισε κάπως άκομψα.

”Δεν θα το έλεγα”, άρπαξε την ευκαιρία ο Πετρής. “Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκτονώσεις τις ορμές σου, έτσι δεν είναι;”, ρώτησε προκλητικά.

Από εκείνο το σημείο με την βοήθεια και του δεύτερου μπουκαλιού, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. ¨Η αλλαγή του χρόνου τους βρήκε στο κρεβάτι και πάντως όχι για ύπνο!

Από εκείνη τη νύχτα ο λοχαγός έγινε υποχείριο του Πετρή.

Δεν τον εκβίαζε ανοιχτά, όμως έδειχνε πως δεν θα δίσταζε να το κάνει αν υπήρχε λόγος. Εκμεταλεύονταν με κάθε τρόπο την αδυναμία που του έδειχνε, χωρίς όμως να το φτάνει στα άκρα.

Ο Δημήτρης ήταν εξαρτημένος από το κορμί του σε τέτοιο βαθμό που ούτε η γυναίκα και το παιδί του που ανέβηκαν για λίγες μέρες τον Φλεβάρη, κατάφεραν να τον αποσπάσουν από την αρρωστημένη σχέση.

Και με αυτό τον τρόπο η ζωή του Πετρή στον Έβρο έγινε αν όχι άνετη, πάντως αρκετά υποφερτή. Συχνές έξοδοι, λίγες υπηρεσίες και καλό φαγητό σε σχέση με τους υπόλοιπους. Κάποιοι άρχισαν να μουρμουρίζουν για την εύνοια του λοχαγού προς το πρόσωπο του, όχι όμως τόσο ανοικτά ώστε να φτάσουν στα αυτιά τους.

Οι μήνες περνούσαν και ήρθε το καλοκαίρι ο καιρός των μεταθέσεων. Ο λοχαγός τέλος Ιουλίου θα έπρεπε να κατέβει στην Αθήνα, με ευνοϊκή μετάθεση στο Πεντάγωνο. Άλλος θα πετούσε από την χαρά του, όμως ο Δημήτρης όσο κι αν λαχταρούσε να γυρίσει στην πρωτεύουσα, δεν έδειχνε και πολύ ευτυχισμένος. Θα του έλειπε η συντροφιά του Πετρή και όπως δεν ήταν άνθρωπος που ανοιγόταν εύκολα, θα έμενε χωρίς ομοφυλοφιλική επαφή για πολύ καιρό.

Το τελευταίο βράδυ που πέρασαν μαζί στο σπίτι που νοίκιαζε, η ατμόσφαιρα ήταν βαριά. Ακόμη και η ερωτική πράξη δεν είχε την ένταση των προηγούμενων. Το μυαλό και των δύο ήταν στις δύσκολες μέρες που θα έρχονταν.

“Θα κάνω τα πάντα να σε φέρω μαζί μου!”, προσπάθησε να τον παρηγορήσει, “Έχω καλά βύσματα στο επιτελείο. Λίγη υπομονή χρειάζεται!”.

Λίγο τον ενδιέφερε τον Πετρή η Αθήνα. Αυτό που ήθελε ήταν να τελειώσει όσο πιο ανώδυνα την θητεία του και να αρχίσει τη μεγάλη ζωή, που πάντα ονειρευόταν.. Από αυτή την άποψη, ο έρωτας του λοχαγού, του ήταν πολύ χρήσιμος.

“Το υπόσχεσαι πως θα το κάνεις;”, τον ρώτησε με σχεδόν παρακλητικό ύφος,.

“Ξέρεις πως θα το κάνω!”, τον διαβεβαίωσε εκείνος. “Δεν θέλω να σε χάσω!”.

Κράτησε την υπόσχεση του. Σε δυο μήνες ο Πετρής έπαιρνε μετάθεση για το ΓΕΣ.

Ο Δήμος μάζεψε τα ρούχα του στη μικρή βαλίτσα. Σε λίγη ώρα επέστρεφαν στο νησί μετά από δυο σχεδόν μήνες. Ήδη ξεχώριζαν καθαρά τα σπίτια του Πάνορμου. Αυτό ήταν το δεύτερο μπάρκο του με το καΐκι του Κωσταντή. Ο Νικολής πλησίασε και του χάιδεψε το κεφάλι.

“Άντε μικρέ, από σήμερα θα είσαι ελεύθερος να χαρείς το υπόλοιπο καλοκαίρι!”.

Χαμογέλασε πικρά ο Δήμος. Να χαρεί, μια κουβέντα ήταν. Η έλλειψη του Πετρή του είχε γίνει βασανιστική. Ώρες ώρες έρχονταν στα πρόθυρα να πάει με τον πρώτο τυχόντα, για να εκτονωθεί. Έβλεπε τους μισόγυμνους ναύτες και φαντασιωνόταν ερωτικές στιγμές μαζί τους. Υπήρχαν όμως και φορές που έφερνε στη φαντασία του γυναικεία κορμιά. Όμορφα καλοφτιαγμένα σώματα που του δημιουργούσαν τον ίδιο ερεθισμό. “Αν πάρω στην αγκαλιά μου μια κοπέλα όμορφη, θα ξεχάσω τα παλιά”, παρηγορούσε τον εαυτό του. Δεν του άρεσε να είναι διαφορετικός από τους άλλους. Πάλευε με τους δαίμονες του, αν και σπάνια έβγαινε νικητής. Η έλξη του για την αντρική σάρκα επανερχόταν κάθε φορά και πιο δυνατή! “

Ευτυχώς είχαμε καλές ψαριές φέτος”, ξαναμίλησε ο Νικολής. “Θα κάνουμε έναν αρραβώνα της Αναστασίας, που θα χαλάσει ο κόσμος!”

Σε δέκα μέρες θα την αρραβώνιαζαν με τον Γιώργο. Ένα καλό παλικάρι από την Χώρα. Ο πατέρας του είχε πάγκο με τουριστικά στο δρόμο της Παναγίας, και τα πήγαιναν πολύ καλά οικονομικά. Ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά φέτος μετά τα Χριστούγεννα, όταν η Αναστασία είχε κατέβει οικογενειακώς, για τον χορό των ψαράδων. Εκεί αντάμωσαν πρώτη φορά και από τότε αγαπήθηκαν με πάθος.

Το καΐκι έδεσε στο μουράγιο και ένας ένας κατέβηκαν και έπεσαν στις αγκαλιές των δικών τους.

Η Φροσούλα αφού αγκάλιασε με λατρεία τον Κωσταντή, καλωσόρισε με ένα γλυκό χαμόγελο τον Δήμο.

“Μεγάλωσες Δήμο, έγινες ολόκληρος άντρας!”, τον κολάκεψε. “Και ομόρφυνες πολύ!”, συμπλήρωσε ντροπαλά.

”Βρίσκεις1”, τη ρώτησε χαμογελώντας κι αυτός. “Εσύ πάντως πάντα ήσουν όμορφη!”

Κοκκίνισαν τα μάγουλα της Φροσούλας. Από τότε που έφυγε ο Πετρής, το ενδιαφέρον της στράφηκε στον Δήμο. Μπορεί να ήταν σχεδόν δυο χρόνια μικρότερος της, όμως της άρεσε πολύ και σαν άντρας και σαν χαρακτήρας. Και του Δήμου του άρεσε. Όχι γιατί ήταν το μοναδικό κορίτσι στο χωριό κοντά στην ηλικία του, αλλά επειδή ήταν η μόνη που αποζητούσε την παρέα της. Ίσως αυτή να του χάριζε τη χαμένη του αυτοπεποίθηση. Κάτι τέτοιο όμως θα αργούσε πολύ ακόμη κι αν έκαναν δεσμό. Η κοινωνία δεν έβλεπε με καλό μάτι σχέσεις πριν τον γάμο, μα ούτε και η ίδια θα το επέτρεπε.

“Θέλεις να πάμε καμιά βόλτα το βραδάκι;”, της πρότεινε μετά από αρκετή σκέψη.

“Τώρα που ήρθε ο πατέρας, πολύ δύσκολο”, είπε με παράπονο. “”Ίσως καταφέρω να ξεφύγω για λίγο”.

“Εγώ θα περιμένω!”, επέμεινε “Κατά τις εννιά στον φάρο!”.

Την κοίταξε να φεύγει φορτωμένη δυο από τις βαλίτσες του Κωσταντή και θαύμασε τη δύναμη και την κορμοστασιά της.

“Ναι αυτή θα με βγάλει από τα αδιέξοδα μου!”, σκέφτηκε. “Δεν ξέρω αν την αγαπώ, αλλά με κάνει να νιώθω καλά, και αυτό είναι που μετράει!”

Περίμενε για λίγο τον Νικολή, που

βγήκε από τους τελευταίους και τράβηξαν για το σπίτι. “Όμορφο παιδί ο Δήμος”, πείραξε στο δρόμο ο Κωσταντής την Φροσούλα. “Να ήταν και λίγο μεγαλύτερος!”.

“Μα τι λες πατέρα!”, διαμαρτυρήθηκε εκείνη. “Δεν είμαι εγώ για τέτοια!”

“Μπα σε καλό σου κόρη μου”, γέλασε πλατιά ο Κωσταντής. “Καλόγρια θα γίνεις;”.

Γέλασε και η Φροσούλα, αλλά προτίμησε να μην συνεχίσει την κουβέντα. Δεν υπήρχε λόγος να φανερώσει τα αισθήματα της από τώρα. Εξάλλου τίποτα δεν είχε ξεκινήσει ακόμα με τον Δήμο και ίσως να μην άρχιζε καν. Αυτή η διαφορά της ηλικίας την τρόμαζε λίγο. Ένα παιδί στα δέκα επτά ήταν αυτός και η ίδια έμπαινε στα δέκα εννιά. Τι μέλλον θα μπορούσαν να έχουν άραγε; Σε δυο τρία χρόνια θα πήγαινε φαντάρος και μετά από άλλους 28 μήνες ποιος ζει και ποιος πεθαίνει! Αναστέναξε βαθιά και ακούμπησε τις βαλίτσες στο δωμάτιο του ζευγαριού.

Την ίδια ώρα στο σπίτι του Νικολή η ατμόσφαιρα ήταν κάπως περίεργη. Από τη μέρα που έφυγε ο Πετρής τα μόνα νέα που έμαθαν από ένα συχωριανό που είχε δουλειές στην Αθήνα, ήταν πως υπηρετούσε στον Έβρο. Ο θυμός της Υπαπαντής είχε καταλαγιάσει κάπως, μα δεν είχε σβήσει τελείως. Έτσι δεν έκανε ποτέ κάποια κίνηση να μάθει κάτι περισσότερο, κι αυτός ήταν ο λόγος της δυσαρέσκειας του Νικολή. Εντάξει και ο ίδιος ήταν πολύ εξοργισμένος με τη συμπεριφορά του, αλλά δεν ήθελε να φτάσουν και σε αυτή την κατάσταση.

“Σου είπε σε ποιο μέρος ακριβώς βρίσκεται;”, τη ρώτησε.

”Πλάτη, Πλατιά, κάπως έτσι”, απάντησε σιγανά.

“Αύριο πρωί θα κατέβω στη Χώρα”, αποφάσισε ο Νικολής. “Θα πάω στον ΟΤΕ να πάρω όλα τα στρατόπεδα του Έβρου. Πρέπει να μάθω νέα του! Να μην σου πως πως θα πάω να τον βρω!”.

Η Υπαπαντή έσκυψε το κεφάλι. Ναι έτσι έπρεπε να γίνει. Ότι και να έκανε παιδί τους είναι.

“Κάνε ότι σε φωτίσει ο Θεός”, του απάντησε με συγκατάβαση.

Ο Δήμος παρακολουθούσε σιωπηλός τη συζήτηση τους. Αυτή τη φορά η αναφορά στον Πετρή δεν του ξύπνησε μνήμες και επιθυμίες. Στο μυαλό του τριγυρνούσε συνεχώς το πρόσωπο της Φροσούλας. Για πρώτη φορά η καρδιά του κτυπούσε για μια γυναίκα. Να ήταν αυτό σημάδι πως ξεπερνούσε τα προβλήματα του; Δεν ήξερε ακόμα με σιγουριά, όμως άρχισε να το πιστεύει!

Μπήκε στο μικρό μπάνιο που είχαν φτιάξει πέρυσι να κάνει ένα ντους. Τώρα πια είχαν την πολυτέλεια του θερμοσίφωνα και έτσι όλα έγιναν πιο εύκολα! Προσπάθησε να βγάλει από πάνω του τη μυρωδιά της ψαρίλας, όμως αυτή είχε ποτίσει όλο του το κορμί και δεν έλεγε να φύγει με τίποτα!

Μετά από αρκετή ώρα κάτι κατάφερε. Δεν ήταν και το πιο ερωτικό πράγμα αυτή η μυρωδιά για το πρώτο του ραντεβού. Ντύθηκε με ότι καλύτερο βρήκε στην ντουλάπα κι αφού έβαλε και λίγη κολόνια βγήκε.

Αρκετοί θαμώνες αλλά και μερικοί τουρίστες απολάμβαναν είτε το κρασάκι είτε τη ρακή τους στο καφενείο. Πολλοί τον χαιρέτησαν και τον καλωσόρισαν. Ανταπέδωσε τους χαιρετισμούς και τράβηξε για το φάρο. Διέκρινε από μακρυά στο μισοσκόταδο τη φιγούρα της Φροσούλας να κάθεται στο πεζούλι και η καρδιά του κτύπησε δυνατά Πλησίασε κοντά και βλαστήμησε τον εαυτό του που δεν σκέφτηκε να της φέρει έστω και ένα λουλουδάκι.

Κάθισε δίπλα της όσο πιο κοντά μπορούσε και με ανακούφιση είδε πως εκείνη δεν τραβήχτηκε μακρυά του. Η αμηχανία και των δυο ήταν έκδηλη. Ήταν η πρώτη φορά που βρίσκονταν μόνοι με εξαίρεση κάποιες τυχαίες συναντήσεις. Η Φροσούλα είχε χαμηλωμένο το βλέμμα αν και πολύ θα το ήθελε να καρφώσει τα μάτια της στα υπέροχα γκριζογάλανα δικά του.

“Λοιπόν τι νέα από το χωριό;”, ξεκίνησε κάπως άτσαλα τη συζήτηση ο Δήμος.”.

“΄Όπως τα ξέρεις”, του απάντησε, “Η κάθε μέρα σχεδόν ίδια με την προηγούμενη. Μόνο αν πεθάνει κάποιος κάτι αλλάζει, γιατί από γάμους....”, πρόσθεσε με χαμόγελο.

“Τώρα που γύρισα εγώ η ζωή θα αποκτήσει ενδιαφέρον”, είπε ο Δήμος με μια αυταρέσκεια που ξάφνιασε και τον ίδιο.

Η Φροσούλα ξέσπασε σε ένα αυθόρμητο γέλιο, που βιάστηκε να το σταματήσει.

“Σίγουρα κάποιες θα χαρούν πολύ με την παρουσία σου!”, του απάντησε όταν κατάφερε να συγκρατήσει την ταραχή της.

“Εμένα μια με ενδιαφέρει να χαρεί! Χαίρεσαι που είμαι εδώ Φροσούλα;”.

Σήκωσε δειλά δειλά το κεφάλι εκείνη και τον κοίταξε. Ήθελε να του πει πως περίμενε με λαχτάρα τη στιγμή που θα τον ξανάβλεπε. Πως τα όνειρα της εκείνον είχαν πάντα πρωταγωνιστή. Πως τον αγαπούσε! Αντί για όλα αυτά όμως προτίμησε τη σιωπή. Μια σιωπή πάντως που έλεγε πολλά. Έσκυψε προς το μέρος της και ακούμπησε το κεφάλι του στο δικό της. Με ένα θάρρος που δεν ήξερε πως είχε, άπλωσε το χέρι και την αγκάλιασε, και ύστερα τη φίλησε γλυκά. Στο μάγουλο στην αρχή και όταν είδε πως δεν αντέδρασε αρνητικά, κόλλησε τα χείλη του στα δικά της και φιλήθηκαν με πάθος. Άτεχνα βέβαια μιας και για τους δυο ήταν η πρώτη φορά, αλλά η αίσθηση αυτού του φιλιού, θα τους έμενε για πάντα!

Από εκείνο το βράδυ έγιναν αχώριστοι. Με την πρώτη ευκαιρία ξέκοβαν από τους άλλους και ζούσαν τις μαγικές στιγμές του έρωτα τους. Ενός έρωτα που δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα, όσο κι αν ήταν φανερό πως και οι δυο το ήθελαν πολύ. Οι αναστολές όμως της Φροσούλας, αλλά και ο φόβος του Δήμου μήπως δεν μπορέσει να ανταποκριθεί, δεδομένου του ένοχου παρελθόντος, τους εμπόδιζαν να φτάσουν ως το τέλος.

Τις νύχτες που όλοι στο σπίτι κοιμόντουσαν, ο Δήμος ξαπλωμένος με κλειστά τα μάτια έφερνε και ξανάφερνε με τη φαντασία του τη Φροσούλα γυμνή δίπλα του. Και εκείνος να την χαϊδεύει και να την φιλάει παντού. Στα μάτια, στα χείλη, στο στήθος. Να εξερευνά το παρθένο της κορμί και να την κάνει δική του με έναν τρόπο που δεν θα την πλήγωνε, όπως είχε πληγώσει αυτόν η ζωώδης ορμή που τον είχε αντιμετωπίσει ο ίδιος του ο αδελφός!

Αυτή η θύμηση τον βασάνιζε. Η επιθυμία να

ξαναβρεθεί ερωτικά μαζί του είχε σχεδόν εξαφανιστεί. Τώρα πια μόνο οργή ένιωθε για τον Πετρή και μια φοβερή αγωνία μήπως όσα είχαν συμβεί μεταξύ τους, άφησαν ανεπανόρθωτες βλάβες στην ψυχή και το σώμα του. Πόσο θα ήθελε να μοιραστεί τον πόνο του με κάποιον! Όμως και μόνο η σκέψη τον τρομοκρατούσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει. Και πως θα μπορούσε άλλωστε! Δεν είχαν βρεθεί πολλοί στη δική του θέση. Αν και η σχέση του με τον Θεό ήταν σχεδόν τυπική, αυτή τη νύχτα αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει μαζί του.

”Αν και Εσένα θα έπρεπε να ντρέπομαι περισσότερο από όλους, τελικά μόνο Εσύ μπορείς και πρέπει να με ακούσεις! Δεν χωράνε δικαιολογίες, Εσύ τα ξέρεις όλα όπως λένε! Έφταιξα, ίσως λιγότερο από τον αδελφό μου, πάντως έφταιξα! Σε ικετεύω, μην γίνει αυτό το έγκλημα αιτία να χάσω ότι αγαπώ τόσο πολύ!”.

Όταν τελείωσε αυτή την ιδιότυπη προσευχή ηρέμησε, και ένας ατάραχος ύπνος ήλθε να βάλει τέλος στις αναπολήσεις του.

Τον ξύπνησε η φωνή της Υπαπαντής που ζητούσε από τον Αργύρη να μην τσιμπολογάει το κρέας που μόλις είχε βγάλει από τον ξυλόφουρνο. Σάββατο σήμερα και το απόγευμα θα αρραβώνιαζαν την Αναστασία. Καλεσμένο στη χαρά τους όλο το χωριό και το φιλόξενο σπιτικό του Κωσταντή θα υποδέχονταν τους καλεσμένους.

Σηκώθηκε αργά και αφού έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο του μπήκε στην κουζίνα. Ένας οργασμός δημιουργίας επικρατούσε παντού και όλα ήταν ανάστατα. Μόνο ο Νικολής δεν συμμετείχε και έπινε τον καφέ του στην αυλή. Έφτιαξε μόνος και τον δικό του, γιατί θα ήταν γαϊδουριά να το ζητήσει απ τις γυναίκες που είχαν τόσες δουλειές, και κάθισε δίπλα στον πατέρα.

“Την Δευτέρα θα κατέβω στην Αθήνα να βρω τον Πετρή και λέω να σε πάρω μαζί μου”, του είπε ο Νικολής, αφού ήπιαν τον καφέ τους.

“Μα νόμιζα πως ήταν στον Έβρο”, απόρησε ο Δήμος που δεν του φάνηκε καλή ιδέα να ξανασυναντήσει τον αδελφό του.

“Πήρα τηλέφωνο και μου είπαν πως πήρε μετάθεση στο επιτελείο. Αποφασίσαμε με τη μάνα σου να πάω και είπα να μην είμαι μόνος μου”.

Αναγκάστηκε να συμφωνήσει αν και η διαίσθηση του του έλεγε να μην το κάνει. Οι πληγές του έδειχναν να έχουν επουλωθεί, γιατί θα έπρεπε να ξαναματώσουν;

Δεν φοβόταν τόσο τον Πετρή μιας και θα ήταν μαζί με τον πατέρα, όσο τον εαυτό του.

Την αδυναμία του να διαχειριστεί αυτά που θα ένιωθε όταν τον συναντούσε μετά από τόσο καιρό.

Μπορεί προς το παρόν να είχε σβήσει από το μυαλό του η επιθυμία να βρεθεί μαζί του, όμως ακόμη δεν ήταν σίγουρος πως είχε ξεπεράσει το πάθος του. Βέβαια τώρα υπήρχε στη ζωή του η Φροσούλα που της έδινε νόημα και προοπτική και αυτό ήταν στα υπέρ του..

Από την άλλη, πως θα αντιδρούσε ο Πετρής; Αν εξακολουθούσε να του αρέσει το σεξ με άντρες, τότε υπήρχε πρόβλημα.

Σκέφτηκε πως ίσως οι φόβοι του να ήταν υπερβολικοί. Μετά από τόσους μήνες και με τη μεσολάβηση του στρατιωτικού μπορεί να είχαν επέλθει δραστικές αλλαγές στον χαρακτήρα του. Στο κάτω κάτω η Αθήνα δεν είναι κανένα χωριό και οι γυναίκες δεν είναι σπάνιο είδος όπως εδώ!

Κάπως ηρέμησε με αυτές τις σκέψεις αν και πολύ θα ήθελε να αποφύγει αυτό το ταξίδι.

Ευτυχώς το βραδάκι οι χαρές του αρραβώνα, το γλέντι που ακολούθησε, αλλά κυρίως η παρουσία της αγαπημένης του, τον έβγαλαν από τη δύσκολη πραγματικότητα.

Άμαθος όπως ήταν στο ποτό, δεν άργησε να έρθει στο κέφι. Και όπως ήταν αναμενόμενο δύσκολα άφηνε χορό που να μην τον χορέψει με τη Φροσούλα. Μετά βίας επέτρεψε σε δυο παλικάρια από τη Χώρα να χορέψουν μαζί της καναδυό χορούς.

“Λες να συμπεθερέψουμε παλιόφιλε!”, είπε γελώντας ο Κωσταντής, που δεν του διέφυγε η εκκολαπτόμενη σχέση.

“Μα είναι παιδιά ακόμη!”, αντέτεινε ο Νικολής. “Κι ο Δήμος μου είναι μικρότερος της”.

“Και τι μ΄αυτό Νικολή. Οι πρώτοι ή οι τελευταίοι θα είναι με διαφορά ηλικίας; Σάμπως και ο πατέρας μου τρία χρόνια μικρότερος δεν είναι από τη μάνα μου;”

Δεν είχε αντίρρηση για μια τέτοια εξέλιξη ο Νικολής, κάθε άλλο. Καλύτερο γάμο δεν μπορούσε να φανταστεί για τον γιο του. Όμορφη κοπέλα η Φροσούλα, καλό παιδί, και ο Κωσταντής όλα γι αυτήν τα προόριζε! Έλα όμως που ο μικρός δεν είχε μια σταθερή δουλειά και τον περίμενε και σε λίγο το στρατιωτικό. “Δε βαριέσαι”, συλλογίστηκε. “Ότι είναι να έρθει, θα έρθει!”.

Η αδελφή της Υπαπαντής η Γιώτα με τον άντρα της τον Σπύρο, καλοδέχτηκαν πατέρα και γιο. Όσο κι αν επέμενε ο Νικολής να πάνε σε ξενοδοχείο, δεν δέχτηκαν κουβέντα. Το σπίτι ήταν σχετικά μεγάλο και τώρα που τα παιδιά πήραν το δρόμο τους, υπήρχε αρκετός χώρος. Μόνο σαν έμαθε η Γιώτα το λόγο της άφιξης τους στην Αθήνα τα μάτια της σκοτείνιασαν. Είχε μάθει μέσες άκρες τα καθέκαστα από την αδελφή της και η άσχημη γνώμη που είχε για τον Πετρή, εδραιώθηκε ακόμη περισσότερο. Δεν θέλησε να πει τίποτα για αυτά που ήξερε, γιατί είχε ορκιστεί στην Υπαπαντή να κρατήσει το μυστικό, όμως η οργή την έπνιγε. Η περιέργεια της δεν της επέτρεψε να μείνει για πολύ σιωπηλή.

“Μα καλά, τόσον καιρό δεν ήρθε καθόλου να σας δει;”, ρώτησε με υποκριτικό ενδιαφέρον.

“Δεν έχει και πολλά χρήματα”, προσπάθησε να τον δικαιολογήσει ο Νικολής, “μας παίρνει όμως συχνά τηλέφωνο. Αλλά είπαμε να έρθουμε μήπως χρειάζεται κάτι και ντρέπεται να μας το πει!”.

Η άχαρη κουβέντα τερματίστηκε με την παρέμβαση του Σπύρου. “Τέλειωνε γυναίκα, νύχτωσε πια και οι άνθρωποι θα είναι θεονήστικοι!”.

Με το που ξημέρωσε ο Θεός την ημέρα, ο Νικολής με τον Δήμο

ετοιμάστηκαν για το Πεντάγωνο. Ο Σπύρος προσφέρθηκε να τους πάει μιας και δεν ήταν και πολύ μακρυά από την δουλειά του.

Στις οκτώ περίπου βρίσκονταν στην πύλη. Ζήτησαν από τον Αλφαμίτη να ειδοποιήσει τον Πετρή, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Δεν ήταν συνηθισμένο να έρχονται συγγενείς για επίσκεψη στο επιτελείο και δεν είχε σκοπό να φάει καμιά καμπάνα. Ευτυχώς ο Αξιωματικός πύλης που του ανέφερε το περιστατικό ήταν πιο συγκαταβατικός. Αφού άκουσε πως έρχονταν από τόσο μακρυά, έδωσε εντολή να τους βοηθήσει.

Σε λίγα λεπτά ο Πετρής ήλθε κοντά τους. Είχε χαμηλωμένο το κεφάλι και μουρμούρισε μια καλημέρα μέσα από τα δόντια του. Ο Νικολής τον αγκάλιασε τρυφερά και τον φίλησε στο μάγουλο. Δύσκολο παιδί, αλλά παιδί του! Το αίμα νερό δεν γίνεται.

“Τι κάνεις αγόρι μου; Πως τα περνάς;”, τον ρώτησε με γλυκιά φωνή. “Καλά είμαι”, απάντησε κοφτά, θυμωμένος που τους έβλεπε ξαφνικά μπροστά του. Τον Νικολή κυρίως γιατί για τον μικρό έκανε άλλες σκέψεις. Τις γνωστές!

Κανόνισαν να βρεθούν το απόγευμα που είχε έξοδο και διανυκτέρευση, σε ένα ταβερνάκι κάτω από τον Λυκαβηττό που πήγαινε συχνά. Τους έδωσε τη διεύθυνση και γύρισε στην υπηρεσία του. Δηλαδή για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους στη λούφα του. Με τα ανύπαρκτα πνευματικά του προσόντα, αλλά με τα ιδιαίτερα επαρκή σωματικά είχε δημιουργήσει αρκετές συμπάθειες. Έτσι βρέθηκε κλητήρας στο δεύτερο γραφείο. Κάποιες αποστολές εγγράφων σε άλλα γραφεία, κανένας καφές στους αξιωματικούς, και αυτά ήταν όλα. Τα οικονομικά του πήγαιναν αρκετά καλά. Είχε μάθει κάτι λίγα οπό βαψίματα και τον προτιμούσαν αξιωματικοί και πολιτικό προσωπικό για τίποτα μερεμέτια. Εξάλλου πάντα υπήρχε και ο άλλος τρόπος που του απέφερε πολλά περισσότερα. Ο λοχαγός, του είχε νοικιάσει μια γκαρσονιέρα εκεί κοντά και έτσι δεν ξόδευε δραχμή πέρα από τη διασκέδαση του.

Τελευταία ο Ταξίαρχος του κλάδου που τον συμπαθούσε, του έκανε μια πρόταση. Σε λίγες μέρες θα πήγαινε με απόσπαση στην ΚΥΠ και τον ήθελε κοντά του. Χρειάζονταν εκεί πράκτορες σε μικρή ηλικία για να τους ρίξουν ανάμεσα σε φοιτητές, γιατί υπήρχαν φήμες για αναταραχές στον χώρο της παιδείας. Θα ήταν μια καλή ευκαιρία του είπε για επαγγελματική αποκατάσταση μετά τη θητεία του. Δεν του φάνηκε άσχημη ιδέα. Το καθεστώς είχε εδραιωθεί και μετά την αποπομπή του βασιλιά όλοι πίστευαν πως θα έμενε στην εξουσία για πάρα πολλά χρόνια. Ίσως και για πάντα! Γιατί λοιπόν να μην εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία για να αναρριχηθεί; Ο μόνος του ενδοιασμός είχε να κάνει με το παρελθόν του.

Δεν ήταν ότι καλύτερο και ασφαλώς θα το ανακάλυπταν τα τσακάλια των μυστικών υπηρεσιών Τότε ακόμη δεν ήξερε πως αυτό δεν ήταν και τόσο απαγορευτικό για το σκοτεινό κόσμο τους!

Η ατμόσφαιρα στην γραφική ταβέρνα δεν ήταν και η ιδανική, όσο κι αν προσπαθούσε ο Νικολής να σπάσει τον πάγο. Ο Πετρής απαντούσε μονολεκτικά στις ερωτήσεις του και αυτό όχι σε όλες. Για παράδειγμα σε ότι αφορούσε την προσωπική του ζωή και την οικονομική του κατάσταση παρέμενε σιωπηλός ανακατεύοντας ανόρεχτα το πιάτο του. Ώσπου ο Νικολής αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα.

“Δεν πιστεύω γιε μου να εξακολουθείς να κάνεις αυτά τα αισχρά που μου είπε η μάνα σου!”, πέταξε σαν βόμβα, αλλά αν ήλπιζε να αιφνιδιάσει τον Πετρή, έπεσε έξω! Την περίμενε την ερώτηση και ήταν προετοιμασμένος.

“Δεν ξέρω τι ακριβώς σου είπε”, απάντησε. “Πάντως μια φορά έγινε μόνο κι αυτό γιατί είχα ανάγκη τα λεφτά!”.

Με αυτά τα λόγια σήκωσε το ποτήρι με το κρασί και το ήπιε μονορούφι, αποφεύγοντας να τους κοιτάξει, τον Δήμο κυρίως, που ήταν ο μόνος που ήξερε πολλά παραπάνω. Έμειναν ως αργά το βράδυ χωρίς να αλλάξει κάτι δραματικά. Τυπικές κουβέντες που οι περισσότερες δεν εύρισκαν ανταπόκριση από τον Πετρή, που δεν έβλεπε την ώρα να τελειώνει με αυτή την αγγαρεία. Ζήτησαν τον λογαριασμό που πλήρωσε ο Νικολής δίχως να δεχτεί την χειρονομία του Πετρή να τους κεράσει.

“Εσύ τα χρειάζεσαι τα χρήματα, έχεις πολύ κανάλι ακόμα!”, του είπε βάζοντας του στην τσέπη μερικά χαρτονομίσματα.

Δεν έκανε τον κόπο να τον ευχαριστήσει καν. Τέτοιες ευαισθησίες δεν υπήρχαν στη δική του πραγματικότητα.

”Με ταξί θα κατέβετε; Υπάρχει πιάτσα στη Λεωφόρο.”, τους είπε καθώς έφευγαν.

“Με τι άλλο; με τα λεωφορεία θα μπερδευτούμε, δεν ξέρουμε και πολλά από την Αθήνα”, απάντησε ο Νικολής. “Και εσύ θα γυρίσεις πίσω;”

“Όχι τώρα, αργότερα”, είπε ψέμματα αφού θα κοιμόταν στην γκαρσονιέρα.”Θα κάνω καμιά βόλτα, ίσως και ένα ποτό και μετά. Αλήθεια Δήμο θέλεις να πάμε μαζί;”, πρότεινε δήθεν αδιάφορα.” Θα σε βάλω εγώ σε ταξί να γυρίσεις”. Ο Δήμος κοίταξε τον πατέρα με την ελπίδα να φέρει αντίρρηση. Είχε έλθει η ώρα που φοβόταν τόσο! Σκέφτηκε να αρνηθεί την πρόταση, όμως δεν είχε τη δύναμη να το κάνει. Ο εφιάλτης ξαναγύριζε και δεν μπορούσε ή μάλλον ακόμα χειρότερα, δεν ήθελε να τον σταματήσει!

“Να τον προσέχεις τον μικρό!”, τον συμβούλεψε ο Νικολής. “Και μην τον ξενυχτήσεις. Αύριο πρωί φεύγουμε για Τήνο”.

“Μην ανησυχείς, μια δυο ωρίτσες το πολύ. Έντεκα εντεκάμιση θα είναι σπίτι”.

Αγκαλιάστηκαν και ο Νικολής μπήκε στο ταξί που περίμενε. “Να πάρεις κανένα τηλέφωνο τη μάνα σου”, του φώναξε καθώς ξεκινούσαν. “Μου το υπόσχεσαι;”.

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι, άσχετα αν δεν είχε σκοπό να το κάνει με τίποτα.

Περπάτησαν αμίλητοι αρκετή ώρα μέχρι που κατέληξαν σε ένα μπαράκι πίσω από την Μεσογείων. Φάτσες που δεν άρεσαν καθόλου στον Δήμο τους κοιτούσαν περίεργα Το περιβάλλον του φαινόταν απαίσιο, η κάπνα, οι μυρωδιές, οι φτηνές γυναίκες που έκαναν παρέα σε μεθυσμένους μεσήλικες, του έφερναν ναυτία.

”Θέλω να φύγουμε”, παρακάλεσε τον Πετρή. 

“Βιάζεσαι να βρεθούμε μόνοι;”, τον ρώτησε αυτός προκλητικά. ”Εντάξει δυο ποτάκια ακόμα και θα σε πάω στον παράδεισο!”.

Στην κόλαση εννοούσε και ο Δήμος το ήξερε, αλλά θα το έκανε αυτό το ολέθριο ταξίδι, με την υπόσχεση στον εαυτό του πως θα ήταν η τελευταία φορά. Λίγο μετά τις δέκα έφυγαν από το μπαρ και με ταξί έφτασαν στην γκαρσονιέρα. Ο Δήμος παραξενεύτηκε, γιατί δεν ήξερε πως διατηρεί σπίτι ο Πετρής

 “Που πάμε;”, τον ρώτησε με φόβο.

Αντί για απάντηση αυτός άνοιξε την πόρτα και τον έσπρωξε μέσα. 

“Εδώ είναι το παλάτι μου!”, καμάρωσε αφού κάθισε στην μοναδική καρέκλα της μικρής κουζίνας. “Ο δρόμος για τον παράδεισο που σου έλεγα!”. 

Στο τραπέζι υπήρχε ένα μισογεμάτο μπουκάλι ουίσκι και από αυτό γέμισε ένα βρώμικο ποτήρι που ήταν κι αυτό εκεί, ποιος ξέρει από πότε. 

“Μπες να κάνεις ένα μπάνιο, και θα σε περιμένω μέσα” 

Και λέγοντας αυτά τα λόγια έβγαλε τα ρούχα του και εντελώς γυμνός ξάπλωσε ανάσκελα στο διπλό κρεββάτι. 

Ο Δήμος απέφυγε να κοιτάξει προς το μέρος του. Ήδη η ταραχή του ήταν πολύ μεγάλη και τα πόδια του έτρεμαν από πόθο ανάμικτο με αγωνία. Μπήκε στο μπάνιο αλλά δεν γδύθηκε. Στάθηκε απέναντι από τον καθρέφτη και κοίταξε το είδωλο του. Το χλωμό του πρόσωπο τον έκανε να τρομάξει και ένιωσε τα μάτια του υγρά. Όχι δεν θα ξέφευγε ποτέ από την επιρροή του Πετρή! Υπέφερε και μόνο στην ιδέα πως θα ξανακυλούσε στο βούρκο της ανωμαλίας. Γιατί δεν είχε ψευδαισθήσεις, αυτή η αιμομικτική σχέση ήταν ανωμαλία! Πάλεψε απεγνωσμένα να πάρει μιαν απόφαση. Το κορμί του λαχταρούσε κολασμένα την επαφή, όμως το μυαλό του τον παρότρυνε να φύγει τρέχοντας. Τελικά επικράτησε η φωνή της λογικής. όσο κι αν η επιθυμία του είχε γίνει βασανιστική. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε γρήγορα πριν το μετανοιώσει. 

Ο Πετρής τον κοίταξε έκπληκτος. “Ακόμα δεν έκανες μπάνιο;”, του φώναξε αγριεμένος. Τελείωνε μαλάκα! Δεν βλέπεις πως έχω φτιαχτεί!”.

 Όχι δεν έβλεπε, αλλά φανταζόταν την έξαψη του. 

Ακόμα και η βραχνή του φωνή μαρτυρούσε την προσμονή της συνουσίας. 

“Καλύτερα να φεύγω”, κατάφερε να μουρμουρίσει. ο Δήμος. “Δεν πρέπει να ξαναγίνει!”. Και άγγιξε το πόμολο της εξώπορτας. 

Σαν αίλουρος πετάχτηκε ο Πετρής και τον άρπαξε από τη μέση γυρίζοντας τον προς το μέρος του. “Να φεύγεις!”, του φώναξε έξαλλος. “Με φτιάχνεις καλά καλά και θέλεις να με αφήσεις χαρμάνι;”

Ξαναμμένος προσπάθησε να τον σύρει στην κρεβατοκάμαρα τραβώντας τον από τη ζώνη του παντελονιού του. Όμως ο Δήμος δεν ήταν πια το αδύναμο παιδάκι που το έκανε ότι ήθελε. Με μια γροθιά που τον βρήκε στο σαγόνι, τον έστειλε να σωριαστεί δυο μέτρα πίσω. Λυπήθηκε για αυτή την εξέλιξη, όπως τον είδε να βαστάει το κεφάλι του υποφέροντας, αλλά δεν το μετάνοιωσε. Υποσχέθηκε να μην ενδώσει στον πειρασμό και έπρεπε να κρατήσει τον όρκο του. Μόνο μια τελευταία ματιά στο γυμνό κορμί του επέτρεψε στον εαυτό του. Ίσως αν δεν του φερόταν τόσο άσχημα, αν ήταν λίγο τρυφερός, να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ευτυχώς όμως η απαίσια συμπεριφορά του, τον οδήγησε να πάρει τη σωστή απόφαση. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε χωρίς να πει άλλη κουβέντα. Στα αυτιά του έφτασε σαν βροντή η απειλητική κραυγή του Πετρή. “Θα μου το πληρώσεις πουστράκι! Πολύ ακριβά, να το θυμάσαι!”.  

Άρχισε σχεδόν να τρέχει στους άγνωστους δρόμους, μέχρι που έφτασε σε κάποιο πιο κεντρικό σημείο. Δεν ήξερε που βρισκόταν και ευτυχώς είχε γραμμένη τη διεύθυνση της θείας του. Σταμάτησε ένα ταξί και σε μισή ώρα έφτανε στο σπίτι. Άνοιξε με το κλειδί που του είχαν δώσει και αθόρυβα για να μην ενοχλήσει μπήκε στο δωμάτιο που τους είχαν παραχωρήσει. Ξαφνιάστηκε όταν είδε τον πατέρα του να κάθεται στην πολυθρόνα, πίστευε πως θα τον βρει να κοιμάται. Ευτυχώς το φως ήταν σβηστό και έτσι θα πέρναγε απαρατήρητη η ταραχή του. 

“Καλώς ήρθες”, τον χαιρέτησε χαμηλόφωνα ο Νικολής. “Πως περάσατε;”.

”Καλά”, απάντησε το ίδιο σιγανά. “Ήπιαμε από μια μπύρα σε μια καφετέρια και κουβεντιάσαμε λίγο”. Αυτό του ήρθε εκείνη την ώρα, γιατί η αλήθεια φυσικά θα τσάκιζε τον πατέρα.

”Ωραία!”, είπε αυτός ανακουφισμένος που δεν είχε συμβεί τίποτα να ταράξει τις σχέσεις των παιδιών του. 

“Λέω να κάτσουμε μια δυο μέρες ακόμη στην Αθήνα”, άλλαξε την κουβέντα. “Να πάμε στην Ακρόπολη, να δούμε τα αξιοθέατα! Πότε θα έχουμε την ευκαιρία να ξανάρθουμε;”. 

Αυτό ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να ακούσει ο Δήμος. Όχι πως δεν θα του άρεσε να γνωρίσει την πρωτεύουσα και την ιστορία της. Εκείνο που τον τρομοκρατούσε ήταν πως θα ήταν αναγκασμένος να βρεθεί και πάλι πρόσωπο με πρόσωπο με τον Πετρή. 

“Μόνο που δεν θα μπορέσουμε να ξαναδούμε τον αδελφό σου.”, παραπονέθηκε ο Νικολής. “Μέχρι το Σάββατο θα είναι μέσα!”.

”Κρίμα!”, απάντησε με υποκρισία ο Δήμος, που ήρθε η ψυχή του στη θέση της με αυτή την είδηση.

”Και εκτός από τα αξιοθέατα, θα κάνουμε και άλλες επισκέψεις!”, δήλωσε αινιγματικά ο πατέρας αφήνοντας τον Δήμο με την απορία του τι εννοούσε.

Το κατάλαβε το επόμενο απόγευμα. Αφού ανέβηκαν στον ιερό βράχο και θαύμασαν το μεγαλείο του Παρθενώνα, τσίμπησαν στα γρήγορα και τον οδήγησε στο Μεταξουργείο. Σε κάτι σοκάκια που δύσκολα συναντούσες άνθρωπο. Σταμάτησαν έξω από μια παλιά μονοκατοικία με ένα κόκκινο φωτάκι στην είσοδο. 

“Εδώ θα γίνεις άντρας!”, είπε χαμογελώντας στον εμβρόντητο Δήμο. “Θα ξέρεις φαντάζομαι τι είναι εδώ!”. 

Και βέβαια ήξερε! Καμάρωναν τα παιδιά της ηλικίας του στο νησί, που είχαν περάσει την πόρτα τέτοιων σπιτιών. Ένας ξαφνικός φόβος κυρίευσε το είναι του. Θα τα κατάφερνε άραγε ή θα γινόταν ρεζίλι και στις κοπέλες, αλλά κυρίως στον πατέρα του. Είχε που είχε την ανασφάλεια μετά τις τραυματικές του εμπειρίες, το να είναι απέξω και να τον περιμένει ο Νικολής, έκανε την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη. Πριν προλάβει να εκφράσει οποιονδήποτε δισταγμό, ο Νικολής του έβαλε στην τσέπη δυο χαρτονομίσματα και τον κτύπησε στην πλάτη. “Άντε και καλό βόλι!”. του ευχήθηκε γελαστός. 

Τελικά όλοι οι φόβοι του αποδείχτηκαν αβάσιμοι. Η νεαρή κοπέλα που διάλεξε κατάλαβε αμέσως πως ήταν η πρώτη του φορά αν και δεν της το ανέφερε. Ήταν τρυφερή μαζί του και τίποτα δεν θύμιζε αγοραίο έρωτα. Τον φίλησε γλυκά, πράγμα που ποτέ δεν έκανε με άλλους πελάτες και  όλα κύλησαν ομαλά. Με την κορύφωση της πράξης που ήρθε σε δυο μόλις λεπτά, ο Δήμος αισθάνθηκε πως πετούσε στα ουράνια! Μπορεί να μην κράτησε όσο θα ήθελε, όμως η αίσθηση του ήταν πρωτόγνωρη. Υπέρτατη ηδονή χωρίς πόνο και εξευτελισμό. Επιτέλους, τώρα πια ήταν σίγουρος πως οι κακές στιγμές ήταν παρελθόν. Δυσάρεστο, τραυματικό, αλλά παρελθόν! Η επιστροφή στο χωριό θα σήμαινε την αρχή της καινούργιας του ζωής, μακρυά από τους εφιάλτες που τον στοίχειωναν μέχρι τώρα. 

ΑΡΓΥΡΗΣ

Η είσοδος του Αργύρη στη Νομική Αθηνών από τους πρώτους, έκανε περήφανη όχι μόνο την οικογένεια, αλλά ολόκληρη την μικρή κοινωνία. Δεν είναι και μικρό πράγμα να μπαίνεις στο πανεπιστήμιο και μάλιστα σε τόσο καλή θέση, δίχως φροντιστήρια και οικονομική ευχέρεια. Ευτυχώς η νονά του τον πήρε υπό την προστασία της και έτσι απρόσκοπτα θα συνέχιζε τις σπουδές του. 

Αυτό τον Σεπτέμβρη του 1971 βρέθηκε για πρώτη φορά μόνος σε μιαν μεγάλη και άγνωστη πόλη. Η νονά του, του παραχώρησε ένα δωμάτιο άνετο και φιλόξενο. Ζούσε μόνη μετά τον θάνατο του άντρα της πριν δυο χρόνια από καρκίνο. Η κόρη της παντρεμένη στην Κρήτη, σπάνια ερχόταν και πάντα έμενε στης πεθεράς της στο Γαλάτσι. 

Αφού τακτοποιήθηκε στο καινούργιο του σπίτι και γράφτηκε στη σχολή, ξεκίνησε μια μεγάλη βόλτα να γνωρίσει το μέρος που θα ζούσε τα επόμενα χρόνια. 

Στο πρώτο περίπτερο που συνάντησε σταμάτησε να ρίξει μια ματιά στις εφημερίδες. Η πρώτη σελίδα του Βήματος του τράβηξε το ενδιαφέρον: «Το λαϊκό προσκύνημα στη σορό του Γιώργου Σεφέρη στο ναό του Σωτήρος στην Πλάκα θα συνεχιστεί σήμερα από τις 7 το πρωί: Χθες, από το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ, πλήθος Αθηναίων κάθε ηλικίας πέρασε από το ανθοστόλιστο φέρετρο του ποιητή αποτίνοντας φόρο τιμής. Στη συντριπτική του πλειοψηφία το πλήθος αυτό αποτελείτο από νέους και νέες, μαθητές και φοιτητές. Άλλοι με λιγοστά λουλούδια στα χέρια, κάποιος με μερικά στάχυα, πολλοί με μια ποιητική συλλογή του Σεφέρη, προσκυνούσαν ευλαβικά το φέρετρο που έκλεινε μέσα του τη σορό που πρόσφερε το 1963 στην Ελλάδα το μοναδικό της Νόμπελ”. 

Δεν είχε μάθει για τον θάνατο του μεγάλου ποιητή και η είδηση τον συγκλόνισε. Πάντα υπήρξε ο αγαπημένος του ποιητής και έτσι αποφάσισε να του πει το τελευταίο αντίο. Ρώτησε τον περιπτερά πως θα πάει στον ναό και αφού πήρε τις σχετικές οδηγίες με αργά βήματα προχώρησε προς την οδό Kυδαθηναίων. 

Δεν περίμενε πως θα συναντήσει τόσο πολύ κόσμο. Εκατοντάδες συνέρρεαν οι πολίτες για να αποχαιρετήσουν τον μεγάλο Έλληνα. Η ώρα πλησίαζε δώδεκα και ένα ατέλειωτο ποτάμι συνέχιζε να καταφθάνει. Συνειδητοποίησε πως θα ήταν αδύνατο να μπει στην εκκλησία και έτσι έμεινε στο πεζοδρόμιο αρκετά μέτρα μακρύτερα. Θα ακολουθούσε την πομπή προς το Α΄ Νεκροταφείο, κι αυτό πίστευε πως ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει για να τιμήσει τον νεκρό δάσκαλο. Στριμώχτηκε δίπλα σε μια παρέα νεαρών που περίμεναν κι αυτοί την έξοδο της σορού. 

Δυο κοπέλες που έμοιαζαν καταπληκτικά μεταξύ τους του τράβηξαν την προσοχή. Ειδικά η μικρότερη γύρω στα δεκάξι με τα υπέροχα γκριζογάλανα μάτια τον μάγεψε. Η μεγαλύτερη, προφανώς αδελφή της, πρέπει να ήταν πάνω κάτω στην ηλικία του. Σκέφτηκε να ανοίξει κουβέντα μαζί τους, όμως δεν ήταν σίγουρος αν ήταν μόνες. Δεν είχε καμιά διάθεση να παρεξηγηθούν τυχόν συνοδοί τους. Πέρασε αρκετή ώρα και ο κόσμος πύκνωνε συνεχώς. Σχεδόν δεν μπορούσε να ανασάνει ο Αργύρης από την πίεση. 

Από τη μια ήθελε να φύγει για κάποιο πιο απόμερο σημείο, μα από την άλλη θα έχανε τα κορίτσια. Και τότε βρέθηκε η ευκαιρία που περίμενε.

“Παναγία μου, θα σκάσουμε Ελπίδα μου! Πάμε λίγο πιο πίσω.”, άκουσε την μεγάλη να παροτρύνει την μικρή.

“Αυτό θα σας συμβούλευα και εγώ”, πετάχτηκε ο Αργύρης. “Το ίδιο ήμουν έτοιμος να κάνω μόλις τώρα!”

.Γύρισαν και τον κοίταξαν. Με μισόκλειστα μάτια για να αποφύγει τον ήλιο που τη θάμπωνε, η κοπέλα έδειξε κάτι να της θυμίζει το πρόσωπο του.

“Σας είδα το πρωί στη γραμματεία της νομικής ή κάνω λάθος;”, τον ρώτησε.

“Ναι πήγα να εγγραφώ. Κρίμα που δεν σας είδα. Ασφαλώς θα σας είχα προσέξει!”

Χαμογέλασε με το κοπλιμάν, αλλά αν και δεν της ήταν αδιάφορος, η καρδιά της ανήκε σε άλλον. Αυτό καθόλου δεν θα στενοχωρούσε τον Αργύρη αν το μάθαινε. Η Ελπίδα ήταν αυτή που έκανε την καρδιά του να κτυπήσει δυνατά.

Έφυγαν με μεγάλη δυσκολία από εκεί και στάθηκαν σε ένα σημείο με πολύ λιγότερο κόσμο αρκετά μακρυά από την εκκλησία.

“Γράφτηκα και εγώ στη Νομική, αν και με βαριά καρδιά! Μόνο και μόνο για να κάνω το χατήρι του μπαμπά”του είπε μόλις πήραν μερικές ανάσες. “Το όνειρο μου είναι το θέατρο! Ευτυχώς δέχτηκε να πάω παράλληλα σε δραματική σχολή. Τον άλλο μήνα δίνω εξετάσεις στο Εθνικό”.

“Καλή επιτυχία!”, της ευχήθηκε, “Κσι ελπίζω να τα προλαβαίνεις και τα δύο. Μόνο που δεν συστηθήκαμε ακόμη!”

“Έχετε δίκιο!”, απολογήθηκε χαμογελώντας του και απλώνοντας το χέρι. “Αγγελική με λένε και την αδελφή μου..”

“Ελπίδα!, έσπευσε να προσθέσει ο Αργύρης κοιτώντας τη μικρή στα μάτια.”Όνομα και πράγμα! Ελπίδα κάθε αρσενικού που σέβεται τον εαυτό του!”

“Είστε και ποιητής βλέπω νεαρέ κύριε, που δεν μας είπατε ακόμη το όνομα σας!”, τον μάλωσε γλυκά η Αγγελική. “Είμαστε ομορφόσογο, όλοι το λένε!”, συνέχισε ξεσπώντας σε ένα αυθόρμητο γέλιο που παράσυρε και τους άλλους δυο.

“Είμαι ο Αργύρης Οικονόμου και κατάγομαι από την Τήνο. Ένα μικρό χωριό συγκεκριμένα”, είπε δίνοντας θεατρικό τόνο στη φωνή και το ύφος του.

Είπαν ακόμη μερικά περί ανέμων και υδάτων, μέχρι τη στιγμή που το φέρετρο έκανε την εμφάνιση του στην είσοδο της εκκλησίας. Σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα ξέσπασε το πλήθος και αμέσως αντήχησαν χιλιάδες φωνές που έψαλλαν τον Εθνικό ύμνο. Ρίγη συγκίνησης διαπέρασαν τη ραχοκοκαλιά του Αργύρη και δεν ήταν στον μόνο που συνέβαινε κάτι τέτοιο. Όλοι οι συγκεντρωμένοι διακατέχονταν από τα ίδια συναισθήματα. Ήταν μοναδική ευκαιρία να διατρανώσουν τα πατριωτικά αισθήματα ενός λαού που βρισκόταν στη μαύρη νύκτα της δικτατορίας. Κι ύστερα μυριόστομη ανέβηκε στα ουράνια η μελωδία του Μίκη, που όλα αυτά τα χρόνια ήταν απαγορευμένη παντού: “Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι διψάσαμε το μεσημέρι μα το νερό γλυφό...” Με τρεμάμενη από την ένταση των στιγμών φωνή συμμετείχε κι ο Αργύρης σ΄αυτή την μυσταγωγία. Έντονα πολιτικοποιημένος δεν ήταν, τουλάχιστον μέχρι τώρα, όμως η σημερινή εμπειρία τού ξύπνησε νέα ενδιαφέροντα. Να βοηθήσει με τις όποιες δυνάμεις του να ξαναγυρίσει η δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε και στην ανασυγκρότηση της πατρίδας.

Ακολούθησαν την πομπή ως το νεκροταφείο και έζησαν τις μοναδικές στιγμές που μόνο οι πραγματικά μεγάλοι μπορούν να προσφέρουν, ακόμη και με τον θάνατο τους!

Η Αγγελική πρότεινε να φύγουν πριν αρχίσει να αποχωρεί ο κόσμος γιατί θα ήταν πολύ δύσκολο να βρουν μέσο μεταφοράς μετά. Σιγά σιγά πήραν τον δρόμο προς το Στάδιο πιστεύοντας πως από εκεί θα ήταν πιο εύκολο να βρουν ταξί.

“Λοιπόν τι θα λέγατε να πάμε κάπου για έναν καφέ;”, ρώτησε ξαφνικά ο Αργύρης. “Εγώ τουλάχιστον από το πρωί δεν έχω πιει ούτε νερό!”.

Συμφώνησαν τα κορίτσια αφού αντάλλαξαν βλέμματα μεταξύ τους.. Τελικά κατέληξαν στην Αίγλη του Ζαππείου. Με τον καφέ χαλάρωσαν από την ένταση της ημέρας και οι γλώσσες λύθηκαν. Της Ελπίδας κυρίως που μέχρι τότε ήταν η αμίλητη της παρέας.

“Ξέρεις ο μπαμπάς ήταν βουλευτής της Ένωσης Κέντρου, πριν έρθει η χούντα!”, πέταξε ανέμελα, παρά το αυστηρό βλέμμα της αδελφής της.

“Μα αυτό είναι σπουδαίο!, θαύμασε ο Αργύρης.

“Και πολύ επικίνδυνο!”, συμπλήρωσε η Αγγελική. “Γιαυτό ας μην συζητάμε τέτοια πράγματα, τουλάχιστον σε δημόσιους χώρους”.

Δεν είχε άδικο. Μπορεί να μην τους είχαν ενοχλήσει ιδιαίτερα ως τώρα, με κάποιες εξαιρέσεις για επίσκεψη του πατέρα στο αστυνομικό τμήμα για μερικές ερωτήσεις, αλλά ποτέ δεν ήξερες τι επιφύλασσε το μέλλον. Χώρισαν αργά όταν άρχισε να σουρουπώνει με την υπόσχεση να ξαναβρεθούν το Σάββατο. Δεν τους είπε ο Αργύρης πως δεν θα ήταν μόνος. Το φύλαξε για έκπληξη.

Αυτό το Σάββατο μετά την ορκωμοσία θα έβγαινε ο Δήμος από το κέντρο εκπαίδευσης του “Παλάσκα”. Για τους επόμενους τριάντα μήνες θα υπηρετούσε στο πολεμικό ναυτικό.

Με την επιστροφή του Αργύρη στο σπίτι, τον περίμενε ένα μεγάλο σοκ. Ένα τηλεφώνημα του Νικολή είχε πληροφορήσει τη νονά πως ο Πετρής επικοινώνησε μαζί τους μετά από δυο χρόνια, για να τους ανακοινώσει πως από στιγμή σε στιγμή θα γεννούσε η γυναίκα του το εγγόνι τους. Κι όπως ήταν αδύνατο να έρθουν στην Αθήνα μέσα στη μαύρη νύχτα, τους παρακαλούσε να πάνε η ίδια και ο Αργύρης να του συμπαρασταθούν. Δεν το σκέφτηκε λεπτό. Παρά τα όσα είχε με τον αδελφό του, η ώρα ήταν ιερή και δεν χωρούσαν τέτοιες μικρότητες. Ξεκίνησαν αμέσως για την ιδιωτική κλινική που τους είχε υποδείξει ο Νικολής.

Τον βρήκαν σε ένα από τους διαδρόμους, να καπνίζει. Τίποτα στο πρόσωπο του δεν φανέρωνε την αγωνία που θα ήταν φυσικό να έχει. Τους χαιρέτησε τυπικά και ρώτησε αν ήθελαν κάτι να πιουν. Ήταν φανερά αδυνατισμένος και το κοντοκουρεμένο του μαλλί τον έδειχνε ακόμη πιο αδύνατο. Αυτό όμως δεν αφαιρούσε τίποτα από το όμορφο παρουσιαστικό του. Αντίθετα του προσέθετε μια παιδικότητα που μπορεί να μην συμφωνούσε με τον χαρακτήρα του, όμως του προσέδιδε επιπλέον γοητεία.

“Τι σου είπε ο γιατρός;”, ρώτησε η νονά σπάζοντας τη σιωπή. 

“Αργούμε ακόμη;”

“Μάλλον”, απάντησε βαριεστημένα. “Έχουμε ώρες μπροστά μας”.

Σε αυτές τις ώρες της αναμονής κουβέντιασαν αρκετά. Με μια σπάνια για την ιδιοσυγκρασία του ευφράδεια ο Πετρής, τους εξιστόρησε την ιστορία της ζωής του μέχρι τώρα. Τον γάμο του με την κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερη του γυναίκα, κόρη ταξίαρχου, που οι καλές σχέσεις με το καθεστώς, του εξασφάλιζαν μιαν άνετη αν και όχι πλούσια ζωή. Αναγκάστηκε να παντρευτεί εξαιτίας της εγκυμοσύνης και του φόβου του μην έχει επιπτώσεις από το καθεστώς που υπηρετούσε πιστά ο πεθερός του. Τους απέκρυψε βέβαια επιμελώς τη δική του σχέση με την κυβέρνηση και το παρακράτος.

Η αλήθεια όμως ήταν κάπως διαφορετική. Ο γάμος του δεν έγινε αναγκαστικά, γιατί η εγκυμοσύνη της γυναίκας του ήρθε ένα μήνα μετά από αυτόν. Υστερόβουλες σκέψεις τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Ο πεθερός του μετά την αποστρατεία του έστησε μια μεγάλη δουλειά με εισαγωγές και με τις πλάτες των φίλων στο σύστημα είχε αρχίσει να γίνεται η νέα δύναμη στο χώρο. Μόνο που τα πράγματα στράβωσαν και έπεσε σε δυσμένεια. Και ύστερα ήρθε η χρεοκοπία και η καταστροφή! Μέσα σε τρεις μήνες έχασε τα πάντα και έτσι ο Πετρής μετάνοιωσε πικρά για τις επιλογές του. Έψαχνε απεγνωσμένα να απαλλαγεί από αυτή τη σχέση, που μόνο εμπόδια έβαζε στα όνειρα του. Και τώρα με τη γέννηση του παιδιού, η κατάσταση γίνονταν ακόμη δυσκολότερη Η στρατολόγηση στην ΚΥΠ του προσέφερε αρκετά χρήματα, όχι τόσα όμως ώστε να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες του. Άλλωστε αυτή η δουλειά δεν θα ήταν και για πάντα. Τόσοι και τόσοι πριν από αυτόν εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο.

Ένας καλοντυμένος νεαρός κύριος μπήκε στο μικρό σαλονάκι που καθόντουσαν. Η έκφραση του προσώπου του μαρτυρούσε πως κάτι πολύ σοβαρό τον απασχολούσε. Ο Πετρής τον αναγνώρισε αμέσως αν και είχαν περάσει χρόνια. Ήταν ο άντρας που έγινε αιτία να φύγει κυνηγημένος από το νησί. Σηκώθηκε και τον πλησίασε.

“Με θυμάσαι;”, τον ρώτησε και ο νεαρός τον κοίταξε με περιέργεια.

“Νομίζω πως ναι”, απάντησε τελικά μετά από λίγη σκέψη. “Τότε στην Τήνο”.

“Ακριβώς! Βλέπεις δεν ξεχνιέμαι εύκολα!”, ειρωνεύτηκε. “Όμως έχεις τα χάλια σου, τι συμβαίνει;”

Ο άντρας του ζήτησε να πάνε λίγο πιο απόμερα και εκεί του εξέθεσε το πρόβλημα που τον βασάνιζε. Πριν λίγα λεπτά η αδελφή του γέννησε νεκρό το παιδί που περίμενε.

Ήταν η τελευταία της ελπίδα να τεκνοποιήσει μετά από τρεις αποβολές. Οι γιατροί της το είχαν ξεκαθαρίσει πως δεν θα είχε δυνατότητα για άλλη προσπάθεια.”Δεν το είπαμε ακόμη ούτε σε εκείνην ούτε και στον άντρα της..”, κατέληξε. “Θα τους τσακίσει αυτή η είδηση! Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι.”.

“Αν είμαστε τυχεροί και γεννήσει σύντομα η γυναίκα μου, τότε κάτι μπορεί να γίνει!”, είπε προκλητικά ο Πετρής.

“Σαν τι;”,τον ρώτησε απορημένος.

“Με ένα σεβαστό ποσό, “πεθαίνει” το δικό μου, και ζει της αδερφής σου!”.

Σε άλλη περίπτωση δεν θα το συζητούσε καν. Βλέποντας όμως την απίστευτη κυνικότητα του Πετρή, κατάλαβε πως το παιδί ήταν χίλιες φορές καλύτερα να μην γνωρίσει αυτόν για πατέρα!”Και πως θα γίνει;”, ξαναρώτησε διστακτικά.

“Αυτό άστο πάνω μου. Αρκεί να υπάρχουν τα λεφτά!”

Υπήρχαν. Ευτυχώς ή δυστυχώς, μόλις πριν είκοσι μέρες είχε πουλήσει ένα διαμέρισμα, κληρονομιά του παππού του, με σκοπό αργότερα να αγοράσει μια μονοκατοικία κοντά στην θάλασσα που ήταν το όνειρο του. “Προχώρα!”, του είπε αποφασιστικά. “Μόνο να μην μάθει κανείς ποτέ το παραμικρό!”.

Ο επίορκος γιατρός δεν είχε κανένα ενδοιασμό να κάνει το έγκλημα. Ούτε και η εξίσου παραδόπιστη μαία. Έπεισαν την άτυχη γυναίκα πως υπήρχαν κάποια προβλήματα και έπρεπε να προχωρήσουν σε καισαρική. Το φύλο του παιδιού δεν τους απασχολούσε γιατί το ζευγάρι δεν είχε μάθει πως ήταν κορίτσι.

Τελικά όλα πήγαν σύμφωνα με το σατανικό σχέδιο του Πετρή. Η γυναίκα του γέννησε ένα πανέμορφο κοριτσάκι που δεν έμελλε να κρατήσει στην αγκαλιά της η δύστυχη πραγματική του μητέρα. Οι σκηνές αλλοφροσύνης που κανονικά θα έπρεπε να διαδραματίζονται σε άλλο δωμάτιο, τώρα γίνονταν στο δικό τους. Απαρηγόρητη η μάνα δεν μπορούσε να συγκρατήσει τις κραυγές πόνου και κανείς δεν μπορούσε να την παρηγορήσει. Ούτε ο ψύχραιμος συνήθως, λόγω ιδιότητας πατέρας της, ούτε η μάνα της, ούτε βέβαια το κάθαρμα που είχε παντρευτεί.

Αντίθετα η ευτυχία ήταν διάχυτη στο περιβάλλον της άλλης γυναίκας. Ενθουσιασμένος ο υποτιθέμενος πατέρας, μοίραζε χαρτονομίσματα σε όλο το προσωπικό που του ευχόταν. Ακόμη και ο αδελφός της έμοιαζε να πετάει από την χαρά του, παρά το ότι του είχε κοστίσει μια περιουσία αυτή η εξέλιξη. “Χαλάλι τους!”, σκέφτηκε ικανοποιημένος. “Αυτή η χαρά στα πρόσωπα τους, δεν εξαγοράζεται με όλο το χρυσάφι του κόσμου!”.

Ο Αργύρης έμαθε τα νέα από τον ίδιο τον Πετρή, που φορώντας μια μάσκα οδύνης, τους ανήγγειλε το θλιβερό γεγονός. Τον αγκάλιασε με θέρμη προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο του. “Κουράγιο αδέλφι!”, του είπε με συντριβή. “Θα είμαι κοντά σου για ότι χρειαστείς”. Τον ευχαρίστησε για τους τύπους ο Πετρής και προφασιζόμενος την ταραχή του έφυγε βιαστικά.

Είχε να εισπράξει το αντίτιμο της απαίσιας πράξης του, και δεν ήθελε να το καθυστερήσει λεπτό! Μπήκαν για λίγο βαφτισιμιός και νονά να συλλυπηθούν την οικογένεια και έφυγαν κι αυτοί.

”Πολύ κακό αυτό που τον βρήκε τον άμοιρο!”, μονολόγησε η νονά καθώς περίμεναν ταξί. “Παρ΄όλα τα ελαττώματα του, δεν του άξιζε κάτι τέτοιο! Κρίμα.”.

Ο Αργύρης δεν μίλησε. Αν και συμπονούσε τον αδελφό του, αυτή η περίεργη συνομιλία του με τον άγνωστο νεαρό, του είχε προκαλέσει ερωτηματικά. Ειδικά η φράση “Ακριβώς! Βλέπεις δεν ξεχνιέμαι εύκολα!”, που πρόλαβε να ακούσει τον προβλημάτιζε ιδιαίτερα! Και το ύφος του άγνωστου. που έδειχνε βαθιά θλίψη δεν συμβάδιζε με την χαρά που διέκρινε στο πρόσωπο του, όταν τον είδε κλεφτά στο διπλανό δωμάτιο να καμαρώνει το νεογέννητο. “Μάλλον το μυαλό μου κάνει παράξενες διαδρομές”, προσπάθησε να καθησυχάσει τον εαυτό του. “Εξάλλου τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με τον θάνατο του παιδιού;”. Δεν εύρισκε σύνδεση, και έτσι αποφάσισε να σταματήσει να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο, όσο και αν το προαίσθημα του επέμενε. Ξαναβρήκε τον αδελφό του έστω και κάτω από αυτές τις δραματικές συνθήκες και αυτό ήταν που μετρούσε.

Η μέρα της ορκωμοσίας των νεοσύλλεκτων ναυτών, έφερε αρκετούς συγγενείς στου “Παλάσκα”. Ανάμεσα τους και ο Αργύρης, που με ευχάριστο ξάφνιασμα, είδε εκεί τον Κωσταντή με την Φροσούλα. Είχαν έρθει να επισκεφτούν τον Δήμο, αφού ο δεσμός τους επισημοποιήθηκε πρόσφατα. Λογοδόθηκαν το καλοκαίρι και μετά το τέλος της θητείας του Δήμου, θα παντρευόντουσαν. Το μισό καΐκι είχε τάξει ο Κωσταντής στον γαμπρό για αρχή, και όταν πια σταματούσε ο ίδιος τα ταξίδια, ολόκληρο.

Παρακολούθησαν παρέα την τελετή, και μετά το τέλος της ξεκίνησαν όλοι μαζί για τον Ασπρόπυργο. Σε μια ταβέρνα της περιοχής που ιδιοκτήτης ήταν ένας χωριανός τους, παλιός ναύτης του Κωσταντή. Εκεί ο Αργύρης τους εξιστόρησε την περιπέτεια του Πετρή και τον θάνατο του μωρού του. Πάγωσαν όλοι με τα άσχημα νέα. Άλλο να μην συμπαθείς κάποιον και άλλο να μην λυπάσαι με τις συμφορές του.

Ακόμη και ο Δήμος που είχε κάθε λόγο να τον μισεί πόνεσε πολύ. “Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα”, συλλογίστηκε, και ένας ξαφνικός φόβος τον κυρίευσε. Μήπως και για τον ίδιο η μοίρα επεφύλασσε κανένα άσχημο παιχνίδι; Κι αυτός δεν ήταν ένοχος της φοβερής πράξης; “Όχι!”, προσπάθησε να ησυχάσει το μυαλό του. “¨Έφταιξα ναι, όμως μετάνιωσα, σε αντίθεση με τον Πετρή”. Με αυτή την σκέψη ηρέμησε κάπως και ήταν καιρός γιατί οι υπόλοιποι τον κοιτούσαν απορημένοι με την σιωπή του.

Κάθισαν στο μαγαζί ως αργά το απομεσήμερο. Ο Αργύρης κοιτούσε συνεχώς το ρολόι του. Σε λίγες ώρες είχε ραντεβού με τα κορίτσια και έπρεπε να βιαστεί. Ο Κωσταντής διέκρινε την ανυπομονησία του.

“Σε αναμμένα κάρβουνα κάθεσαι μικρέ!”, του είπε χαμογελαστός. “Ραντεβουδάκι;”.

”Ας το πούμε και έτσι! Με δυο φίλες για καφέ. Τι λέτε πάμε όλοι μαζί;”.

“Είμαι αρκετά γέρος για να έρθω μαζί σας”, απάντησε ο Κωσταντής. “Θα πάω στο καφενείο των Τηνιακών, να συναντήσω παλιόφιλους. Εσείς μπορείτε να πάτε και να περάσετε καλά!”

Το ζευγαράκι συμφώνησε μάλλον απρόθυμα, χωρίς όμως να το δείξουν φανερά. Ασφαλώς θα προτιμούσαν να μείνουν για λίγο μόνοι, όμως δεν ήθελαν να χαλάσουν το χατήρι του Αργύρη, και έτσι τον ακολούθησαν.

Συνάντησαν την Αγγελική και την Ελπίδα στην πλατεία Μέμου στον Κορυδαλλό. Εκεί είχαν κανονίσει να βρεθούν, για να γνωρίσουν την περιοχή που έμενε ο Αργύρης. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις ο πάγος άρχισε να σπάει. Η Αγγελική μετάνιωσε που δεν έφερε μαζί το αγόρι της, καθώς την περισσότερη ώρα αισθανόταν ξένο σώμα. Η Ελπίδα είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του Αργύρη και το άλλο ζευγάρι ζούσε τον δικό του έρωτα. Μάταια προσπάθησε αρκετές φορές να ανοίξει θέμα συζήτησης που να συμμετείχαν όλοι. Είναι από αυτές τις στιγμές που τα λόγια βγαίνουν δύσκολα, γιατί τα λένε όλα τα μάτια και οι καρδιές. Έτσι είχε η κατάσταση μέχρι που εντελώς απρογραμμάτιστα είπε κάτι που τους έκανε να την κοιτάξουν με έκπληξη.

“Σήμερα έξω από το σπίτι κάποιος μάλλον μας παρακολουθούσε! Δεν έμοιαζε για μπάτσος αν και είχε κοντό μαλλί. Και μου φάνηκε πως δεν είχε στόχο τον πατέρα μου.”.

“Τότε ποιόν:, ρώτησε ο Αργύρης με απορία.

”Δεν είμαι σίγουρη, αλλά όταν βγήκα να πάω στο πάρκο να βρω το αγόρι μου, με ακολούθησε διακριτικά. Βέβαια δεν έχω ιδέα γιατί το έκανε!”

“Ίσως να κάνεις λάθος”, προσπάθησε ο Αργύρης να την καθησυχάσει. “Εκτός αν έχεις λόγο να υποπτεύεσαι κάτι τέτοιο!”

“Μπα!”, απάντησε, “κανέναν απολύτως!”.

Και όσον αφορούσε την ίδια έλεγε την αλήθεια. Για τον Σταύρο όμως, το αγόρι της υπήρχαν αρκετοί σοβαροί λόγοι. Γιος κομμουνιστή, με θητεία στην Μακρόνησο ο πατέρας ώσπου να υπογράψει την περιβόητη δήλωση μετανοίας, τριτοετής στη Φιλοσοφική και με έντονη πολιτική δραστηριότητα ο ίδιος, ασφαλώς δεν περνούσε απαρατήρητος από τις αρχές ασφάλειας. “Ευτυχώς τελικά που δεν τον έφερα εδώ”, σκέφτηκε με ανακούφιση. “Αν πράγματι έχει μπει στο στόχαστρο των υπηρεσιών του καθεστώτος, τότε πρέπει να προστατέψω τους καινούργιους μου φίλους”.

Η ατμόσφαιρα βάρυνε αρκετά μετά την αποκάλυψη της Αγγελικής, και έτσι όταν ο Δήμος πρότεινε να πάνε για ένα ποτό δέχτηκαν με μεγάλη προθυμία. Στο μικρό μπαράκι που ήταν σχεδόν άδειο αφού ήταν ακόμη πολύ νωρίς, χαλάρωσαν αρκετά και ο έρωτας βρήκε και πάλι το δρόμο του.

”Έχεις τα πιο υπέροχα μάτια του κόσμου!, ψιθύρισε ο Αργύρης στο αυτί της Ελπίδας.“Και τα πιο όμορφα χείλη, και νομίζω πως με έχεις κάνει σκλάβο σου!”.

Η Ελπίδα ξέσπασε σε ένα γάργαρο γέλιο, που του άναψε ακόμη περισσότερο τον πόθο. Πέρασε το χέρι στη μέση της, τη φίλησε απαλά στο μάγουλο και εκείνη τον κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις.. Η Αγγελική θεώρησε πως έπρεπε να φρενάρει λίγο τους δυο ερωτευμένους.

“ Μήπως να μαζευτείτε λίγο”, τους μάλωσε τρυφερά. “Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι εδώ!”

Ο Αργύρης τράβηξε αμέσως το χέρι του και έγινε κατακόκκινος. Η αλήθεια ήταν πως ξέφυγε αρκετά και ήταν ακόμη πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο.

“Συγγνώμη!”, απολογήθηκε. “Το ποτό φταίει!”. Δεν πρόσθεσε και ο έρωτας γιατί αυτό φαινόταν πεντακάθαρα.

”Από πότε έγινες η μαμά μου!”, διαμαρτυρήθηκε θιγμένη η Ελπίδα. “Είμαι κλεισμένα δεκάξι αν το θυμάσαι!”.

“Δηλαδή είσαι ένα παιδί, που έχει δικαίωμα να φλερτάρει αλλά να κρατάει και κάποια όρια”. απάντησε έντονα αυτή τη φορά η Αγγελική. Κατάλαβε όμως γρήγορα πως ήταν αδικαιολόγητα αυστηρή με την αδελφή της και έσπευσε να τα μπαλώσει. “Δίκιο έχεις μικρή μου. Σαν γρια γεροντοκόρη αντέδρασα!” Γέλασαν όλοι και συνέχισαν την κουβέντα, αυτή τη φορά σε πιο ήρεμους τόνους.

Το μπαράκι άρχισε να γεμίζει σιγά σιγά και αποφάσισαν να φύγουν. Άλλωστε ήταν λίγο αργά και μπορεί ο πρώην βουλευτής μπαμπάς να είχε δημοκρατική παιδεία, αλλά στην υπακοή των παιδιών του στις εντολές του ήταν κάθετος! Ο Αργύρης προσφέρθηκε ιπποτικά να τις συνοδεύσει, μα το αρνήθηκαν ευγενικά. Περίμενε μέχρι να μπουν στο ταξί και αφού κανόνισαν να βρεθούν πάλι, τις αποχαιρέτησε και γύρισε στον Δήμο και τη Φροσούλα, που παρέμεναν διακριτικά πιο πίσω.

Με την άκρη του ματιού του πρόλαβε να διακρίνει μια μηχανή μεσαίου κυβισμού που ξεκίνησε αμέσως μετά τα κορίτσια. Ο αναβάτης φορούσε κράνος και όπως ήταν και ανάποδα δεν μπόρεσε να διακρίνει χαρακτηριστικά. Το σουλούπι του όμως ταίριαζε στην περιγραφή της Αγγελικής για τον άντρα που την παρακολουθούσε. Και το πιο περίεργο ήταν πως κάτι θύμιζε και στον ίδιο. Από που κι ως που όμως; Βρισκόταν μόλις λίγες μέρες στην Αθήνα, και οι άνθρωποι που είχε συναντήσει ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα. Η ανησυχία του έγινε πιο έντονη καθώς διέκρινε και στα μάτια του Δήμου ανάλογη απορία. Δεν τον ρώτησε τίποτα. Καλύτερα να άφηνε τα παιδιά να χαρούν τις λίγες ώρες ελευθερίας μέχρι το πρωί που θα ξανάμπαινε μέσα ο Δήμος.

¨Λοιπόν που θα πάτε τώρα;”, ρώτησε όσο πιο ανέμελα μπορούσε να υποκριθεί.΄

”Μα στο ξενοδοχείο να βρούμε τον Κωσταντή”, απάντησε ο Δήμος με φωνή που δεν έπειθε για τις πραγματικές του προθέσεις.

Σιγά που τον πίστεψε ο Αργύρης! Κάπου θα στέγαζαν απόψε τον έρωτα τους και πάντως όχι μαζί με τον Κωσταντή. Τους χαιρέτησε με ένα φιλί και τους δύο και ξεκίνησε με τα πόδια για το σπίτι. Αγκαλιασμένο το ζευγάρι περπάτησε αρκετή ώρα. Η σχέση τους δεν είχε ολοκληρωθέι ακόμη όσο κι αν επέμενε ο Δήμος. Οι αναστολές της Φροσούλας δεν είχαν να κάνουν με τον ίδιο, αλλά με τις περίεργες παλιομοδίτικες αντιλήψεις του κοινωνικού τους περίγυρου. Εύκολα σου κολλούσαν τη ρετσινιά της εύκολης, της παστρικιάς! Όμως απόψε είχε αποφασίσει να του δοθεί.

Η απόσταση και ο χρόνος που θα μεσολαβούσε την φόβιζαν και θα έκανε τα πάντα να τον κρατήσει κοντά της.

Από τη μεριά του ο Δήμος έκανε υπομονή. Λίγες επισκέψεις στα σπίτια με τα κόκκινα φωτάκια, όποτε έβρισκε την ευκαιρία και το επέτρεπαν τα οικονομικά του, έλυναν εν μέρει το πρόβλημα.Του έλειπε όμως το αίσθημα και έτσι ποτέ δεν αισθανόταν ολοκλήρωση. Κάποιες λίγες φορές, κυρίως σε εποχές στέρησης, το μυαλό του ξαναγύριζε στα παλιά. Έφερνε και ξανάφερνε στο νου του τις στιγμές με τον Πετρή και ένοιωθε πως αποζητούσε την παράνομη επαφή. Στην ουσία ζούσε σε δυο παράλληλους κόσμους. Στον πραγματικό με την κοπέλα του και στον φανταστικό με τον αδελφό του. Ποτέ δεν έβαλε άλλον άντρα στις φαντασιώσεις του, και αυτό τον παρηγορούσε, γιατί πίστευε πως ήταν μόνο ψυχολογική εξάρτηση και όχι πραγματικό πάθος.

Την παρέσυρε με τρόπο προς ένα ξενοδοχείο της περιοχής, που του σύστησε ένας ναύτης που είχαν γίνει κολλητοί στο στρατόπεδο. Καινούργια κατασκευή και με προσωπικό χωρίς πολλές πολλές ερωτήσεις. Μια ταυτότητα και όλα καλά. Της πρότεινε να περάσουν λίγη ώρα μόνοι τους εκεί και με ευχάριστη έκπληξη την άκουσε να δέχεται.

Ανέβηκαν στο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου που τους υπέδειξε ο ρεσεψιονίστ και ο Δήμος την αγκάλιασε με πάθος και ύστερα την τράβηξε μαζί του στο κρεβάτι. Με αργές κινήσεις για να μην την τρομάξει άρχισε να της βγάζει ένα ένα τα ρούχα, ώσπου τελείως γυμνή παραδόθηκε στα χάδια του. Εξερεύνησε με τα χείλη κάθε πόντο του κορμιού της και οι στεναγμοί ηδονής της αντηχούσαν στα αυτιά του σαν ουράνιες μουσικές. Επιτέλους η προσδοκία τόσων χρόνων σήμερα θα έφτανε στην κορύφωση της! Όταν πια έγινε επιτακτική η ανάγκη της εκτόνωσης μπήκε μέσα της όσο πιο μαλακά μπορούσε. Δεν ήθελε να την πονέσει όπως ο ίδιος κάποτε, μα η κραυγή πόνου της, έστω και πνιχτή, φανέρωνε πως αυτό δεν ήταν εφικτό. Ωστόσο η τρυφερότητα με την οποία την αντιμετώπιζε της δημιουργούσε μια αίσθηση θαλπωρής και ασφάλειας, παρόλο τον πόνο που έφερε η πρώτη αυτή διείσδυση. Δεν κατάφερε να έρθει σε οργασμό όπως ο Δήμος, όμως ήταν σίγουρη πως τα καλύτερα έρχονται.

Έμεινε κολλημένος πάνω της φιλώντας την διαρκώς και ψιθυρίζοντας γλυκόλογα, τα οποία η Φροσούλα ανταπέδιδε με το παραπάνω. Κι όταν μετά από αρκετή ώρα γύρισαν στον Κωσταντή, κάθε προσπάθεια να κρύψουν το τι είχε συμβεί ήταν μάταιη. Το φώναζαν τα μάτια τους! Κι ο Κωσταντής τα διάβασε, αλλά η μόνη του αντίδραση ήταν ένα πλατύ χαμόγελο.

Ο Πετρής ακολούθησε τα δυο κορίτσια μέχρι που έφτασαν σπίτι. Είχε βγάλει λαβράκι απόψε. Στην αρχή φοβήθηκε που τις είδε με τα αδέρφια του, όμως γρήγορα κατάλαβε πως αυτό θα έβγαινε προς όφελος του. Από τον Δήμο δεν θα έβγαζε τίποτα, δεδομένης της αντιπάθειας που είχε αυτός στο πρόσωπο του, αλλά με τον μικρό τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε. Άβγαλτος όπως ήταν ο Αργύρης θα έπεφτε στην παγίδα του. Θα τον ψάρευε με τρόπο και εκείνος θα του ξερνούσε ότι ήξερε. Μόνο που από εδώ και πέρα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός. Η Αγγελική είχε δει τα χαρακτηριστικά του και αν μάθαινε πως ήταν αδελφός του Αργύρη το σχέδιο θα ναυαγούσε. Από αύριο θα ζητούσε να την παρακολουθεί άλλος και αυτός θα ετοίμαζε το τελειωτικό κτύπημα!

Επέστρεψε με βαριά καρδιά σπίτι. Η κατάθλιψη της γυναίκας του μετά τον θάνατο, όπως πίστευαν όλοι, του μωρού είχε κάνει την κατάσταση εκεί αφόρητη. Η πεθερά του εκ των πραγμάτων αναγκασμένη έμενε μαζί τους για να δίνει κουράγιο στην κόρη της. Δυο σκύλες, όπως τις αποκαλούσε, κρυφά βέβαια, έπεφταν ασήκωτο βάρος στον ήδη διαταραγμένο ψυχικό του κόσμο.

Οι εφιάλτες που τον βασάνιζαν τον τελευταίο καιρό, επέμεναν σε αυξανόμενο ρυθμό. Κάθε που κατάφερνε να κλείσει για λίγο τα μάτια του, όνειρα που μπροστά τους ωχριούσαν οι σκηνές από τα καλύτερα θρίλερ, έρχονταν να διαλύσουν την εύθραυστη ισορροπία του μυαλού του.

Ειδικά ένα επαναλαμβανόμενο με απίστευτη συνέπεια, σχεδόν κάθε βράδυ, τον τρομοκρατούσε. Ποτέ αυτός ο εφιάλτης δεν ολοκληρώθηκε. Ξυπνούσε πάντα, μούσκεμα στον ιδρώτα, λίγο πριν δει το τέλος. Η άμυνα του υποσυνείδητου, ίσως τον προφύλαγε από το φοβερό μυστικό που κρυβόταν σε αυτό.

Βρισκόταν λέει σε μια μαγευτική παραλία μάλλον κάπου στην Καραϊβική, ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω στην καυτή άμμο. Μόνος σε αυτή την παραδεισένια ομορφιά που απλωνόταν μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι του. Ένας λαμπρός ήλιος έλουζε τα πάντα με το χρυσαφένιο του φως, κι ένα απαλό αεράκι χάιδευε τους φοίνικες και ανακάτευε ελαφρά τα γαλαζοπράσινα νερά.

Και ξαφνικά εμφανιζόταν μπροστά του ο Δήμος. Γυμνός, ολόγυμνος με ένα υπέροχο κορμί με κατάλευκη επιδερμίδα, λες κι οι ακτίνες του ήλιου δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να την αγγίξουν και να την καταστρέψουν. Δεν του μιλούσε, μόνο τον κοιτούσε με βλέμμα που μαρτυρούσε την επιθυμία να γίνει ένα μαζί του.

Κι ύστερα ο Δήμος ξάπλωνε δίπλα του και με τρεμάμενα χέρια τον χάιδευε παντού Με τα χείλη του που έκαιγαν ταξίδευε σε κάθε σημείο του κορμιού του και τον έκανε να φλέγεται από τον πόθο. Όταν όμως έφτανε η στιγμή της εκπλήρωσης της ερωτικής πράξης, τότε συνέβαινε κάτι τρομερό! Φοβερές πληγές σαν από λέπρα, γεμάτες πύον εμφανίζονταν πάνω στο κορμί του Δήμου, και κομμάτια της σάρκας του έπεφταν σαπισμένα πάνω στο δικό του σώμα. Κατά έναν περίεργο τρόπο η φρικτή αυτή εικόνα δεν μείωνε ούτε στο ελάχιστο τον ερεθισμό του. Συνέχιζε κανονικά το σεξ παρόλο το ανακάτεμα στο στομάχι που αισθανόταν. .

Αλλά και ο Δήμος δεν έδειχνε να υποφέρει από τον πόνο στην ξεσκισμένη του σάρκα. Αντίθετα στεναγμοί και κραυγές ηδονής έβγαιναν από το στόμα του. Και τότε σαν να τους προσέλκυαν αυτές οι κραυγές παρουσιάζονταν δεκάδες άντρες. Άλλους τους θυμόταν άλλους τους περισσότερους όχι. Όλοι με τις ίδιες απαίσιες πληγές σε ολόκληρο το σώμα εκτός από τα πρόσωπα τους. Ήταν ο Δημήτρης ο λοχαγός του, ο Άρης ο νεαρός που του έκανε έρωτα στα χαλάσματα στο νησί, ο ταξιτζής στον Έβρο που του ξεπλήρωσε την κούρσα με ένα γρήγορο, κι άλλοι κι άλλοι! Ήταν όλοι αυτοί που έζησαν λίγες ή πολλές στιγμές ηδονής μαζί του. Επιτακτικά του ζητούσαν μερίδιο από την ευτυχία που έδινε στον Δήμο. Ήθελε να τους ικανοποιήσει όλους όμως ήξερε πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. Τότε ο Δημήτρης έσκυβε σαν να θέλει να του πει κάτι στο αυτί κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή πάντα ξυπνούσε.

Έβαλε ένα γεμάτο νεροπότηρο ουίσκι και κάθισε στον καναπέ. Ευτυχώς η γυναίκα του κοιμόταν κάτω από την επήρεια των ηρεμιστικών χαπιών που κατάπινε με τις χούφτες, και η πεθερά του έλειπε.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που έμενε μόνος, αντιμέτωπος με τις Ερινύες. Δεν τον απασχολούσαν συχνά είναι η αλήθεια, αλλά όποτε αποφάσιζαν να τον επισκεφτούν, γίνονταν πολύ απειλητικές. Τον ρωτούσαν επίμονα γιατί έκανε όλα αυτά που πλήγωναν, όσους είχαν την ατυχία να βρεθούν στον δρόμο του. Γιατί κατάστρεψε την ζωή του αδελφού του. Γιατί πούλησε το παιδί του για μερικά χιλιάρικα.

Είχε την απάντηση και τους την πετούσε στα μούτρα, χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Τα γονίδια του φταίνε, έλεγε. Έμοιασε σε όλα του παππού του, του πατέρα της Υπαπαντής. Όλα του τα πήρε, εκτός από το όνομα. Αυτό το πήρε ο Δήμος. Τα υπόλοιπα τα κληρονόμησε ο ίδιος και από αυτά τίποτα δεν ήταν για καλό.

Ο μακαρίτης δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε πρότυπο ανθρώπου. Για την ακρίβεια ούτε καν άνθρωπο μπορούσες να τον ονομάσεις. Τώρα πως στραβώθηκε η γιαγιά και τον παντρεύτηκε, ένας Θεός το ξέρει. Ένας τεμπέλης ήταν που με λίγα μεροκάματα στο μαρμαράδικο του χωριού του, τα Υστέρνια έβγαζε κάποια χρήματα που ξόδευε στα ποτά και τον τζόγο. Καλός πρεφαδόρος όπως λέγανε αλλά η πλεονεξία τον οδηγούσε σε παράτολμα ανοίγματα και σχεδόν πάντα ήταν χαμένος. Μετά τον γάμο με την Μαρίνα τη γυναίκα του, ένα γάμο που κανείς από το σόι της νύφης δεν ήθελε, κάπως έδειχνε να στρώνει. Δούλευε πια κανονικά στο μαρμαράδικο και μαζεύτηκε από το πολύ πιοτί. Την πρέφα όμως δεν την έκοψε, αν και έγινε πιο συγκρατημένος και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, τουλάχιστον να μην χάνει πολλά.

Όλα αυτά μέχρι που γεννήθηκε και η δεύτερη κόρη του. Από τότε άρχισε να γίνεται βίαιος, να κτυπάει τη γυναίκα του και πολλές φορές και τα μικρά όταν έκλαιγαν και του χαλούσαν την ησυχία.

Η Μαρίνα ποτέ δεν αντιδρούσε σε αυτή την συμπεριφορά. Άντρας της ήταν και τον αγαπούσε. Τον αγαπούσε με ένα πάθος τόσο ανεξήγητο, που κανείς ούτε στο χωριό, ούτε και στην οικογένεια της καταλάβαινε. Κι όταν της ανακοίνωσε πως θα φύγει στην Αθήνα να δουλέψει μαρμαράς, τον δικαιολόγησε. “Για τα παιδιά μας πάει”, έλεγε στους δικούς της που αντιδρούσαν. “Να βγάλει λεφτά, να μην τους λείψει τίποτα!”. Και το πίστευε η άμοιρη!

Μόνο που ο μπάρμπα Δήμος, άλλα είχε στο μυαλό του με το που έφτασε στην πρωτεύουσα.

Απαλλαγμένος από τις υποχρεώσεις του γάμου και των παιδιών, σύντομα παράτησε τη δουλειά στα μάρμαρα κι έπιασε δουλειά σε έναν τεκέ στην Δραπετσώνα. Σέρβιρε τους μαστουρωμένους πελάτες ρακές ή καφέδες, έβαζε τουμπεκί στους ναργιλέδες, σκούπιζε τα ξεράσματα, και όταν τελείωνε καθόταν δίπλα στον Φανούρη και μάθαινε μπουζούκι. Γρήγορα τα χέρια του έβγαζαν φωτιές όταν άγγιζε τις χορδές του. “Ρε συ τούτος εδώ θα γίνει σπουδαίος!”, θαύμαζε ο Φανούρης και του χάρισε το πρώτο του όργανο.

Στο χρόνο επάνω άνοιξε τα φτερά του. Από τεκέ σε καφενείο μέχρι σπηλιά στην Πειραϊκή, όπου έπαιζε και τραγουδούσε γινόταν χαμός. Δίπλα σε μύθους του ρεμπέτικου όπως ο Γιοβάν Τσαούς, ο Ρεγγίνας, ο Ζυμαρίτης, ο Μιμίκος Βογιατζής και τόσους άλλους, τελειοποίησε την τεχνική του και σκάρωσε και τα πρώτα του τραγούδια, που αμέσως αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν από όλους.

Έβγαλε λεφτά, πολλά λεφτά. Τον πήγε ρέντα και στα ζάρια και έτσι έφτιαξε περιουσία. Τακίμιασε και με την Ποπάρα, τον θρύλο της εποχής. Τραγουδιάρα με φωνή αηδονιού και κορμί που ποθούσαν όλοι μα λίγοι γεύονταν. Όμορφη πολύ δεν ήταν, μα είχε κάτι μάτια που μάγευαν. Μαύρα, κατάμαυρα, που αν τα κοιτούσες λίγη ώρα σε υπνώτιζαν.

Κάπου κάπου έστελνε λίγα χρήματα και στη γυναίκα του, που ξενοδούλευε για να τα φέρει βόλτα. Στο νησί δυο φορές κατέβηκε όλα αυτά τα χρόνια. Την πρώτη για την κηδεία της μάνας του, και τη δεύτερη μαζί με την Ποπάρα για καλοκαίρι. Την έβαλε σπίτι και κοιμόταν στο νυφικό τους κρεββάτι, πράγμα που η Μαρίνα το δέχτηκε καρτερικά. “Άντρας είναι”, τον δικαιολογούσε, “Θα κάνει τα δικά του!”.

Από τότε ούτε ξαναπήγε στο χωριό, ούτε ξαναέστειλε τίποτα.

Ήταν πια η εποχή που ανέτελλε το αστέρι του Μάρκου Βαμβακάρη. Μια κουβέντα που άκουσε ένα βράδυ στην Τρούμπα που έπαιζε εκείνο τον καιρό, τον αναστάτωσε. “Καλός ο Δήμος ρε παιδί μου, όμως Μάρκος δεν είναι!”.

Το πήρε πολύ βαριά. Δεν είχε μάθει να έρχεται δεύτερος. Δεν το ανεχόταν. Μαστουρωμένος όπως ήταν όρμησέ πάνω στον θαμώνα που ξεστόμισε τον προσβλητικό, όπως θεώρησε λόγο, και τον ξεκοίλιασε με την κάμα. Έζησε, πέθανε δεν έμαθε. Πρόλαβαν και τον φυγάδευσαν πριν πλακώσουν οι πολιτσμάνοι.

Έτσι χάθηκε από την νύχτα. Με το που πέρασε λίγος καιρός και ξεχάστηκε το περιστατικό, άνοιξε ένα μικρό μπακάλικο στην Κοκκινιά που τα πήγε αρκετά καλά. Κι ύστερα γύρω στο 1938 μετακόμισε στην Αθήνα κι έφτιαξε ένα από τα μεγαλύτερα μαγαζιά με Εδώδιμα και αποικιακά. Μέχρι και εισαγωγές έκανε και το χρήμα έρεε άφθονο.

Η Ποπάρα τον ακολούθησε αναγκαστικά. Καινούργιες κοπέλες νεότερες βγήκαν στην πιάτσα και έτσι βρέθηκε στα αζήτητα. Είχαν χωρίσει από καιρό, αλλά την κράτησε κοντά του από συμφέρον όπως έκανε πάντα. Σκλάβα την είχε στο μαγαζί. Όλες τις βαριές δουλειές αυτή τις έκανε, και τις έδινε ψίχουλα, κι αυτό αν ήταν στις καλές του. Πολλές φορές την έσπρωχνε σε πλούσιους φίλους του, με το αζημίωτο φυσικά! Τα υπέμενε όλα αδιαμαρτύρητα η Ποπάρα. Που αλλού να πήγαινε; Μονάχη στον κόσμο, αγράμματη, μόνο τα νιάτα και το κορμί της είχε σαν όπλα, αλλά κι αυτά σιγά σιγά μαραίνονταν από τα ξενύχτια και τις καταχρήσεις.

Ο Δήμος είχε νοικιάσει ένα διώροφο νεοκλασικό στην Πειραιώς, από έναν ξεπεσμένο έμπορο, και είχε σπιτώσει μια μικρούλα από τη Θήβα, την Διονυσία, που μετά το θάνατο των γονιών της αναγκάστηκε να βγει για το μεροκάματο. Την είχε στη δούλεψη του και στο κρεββάτι του χωρίς λεφτά. Μόνο φαγητό και στέγη. Στους δυο μήνες έμεινε έγκυος, πράγμα που εξόργισε τον Δήμο, λες κι εκείνη έφταιγε. Την σάπιζε στο ξύλο για να αποβάλει, φαίνεται όμως πως το έμβρυο είχε άγιο! Σε εφτά ακόμη μήνες ένα όμορφο αγοράκι προστέθηκε στην οικογένεια. Ήθελε δεν ήθελε το αποδέχτηκε. Στο κάτω κάτω ένα αγόρι του χρειαζόταν για διάδοχος, γιατί τις κόρες του ούτε να τις ξέρει.

Μόνο που οι καινούργιες ευθύνες τον έκαναν ακόμη χειρότερο. Με το παραμικρό ξεσπούσε στην ταλαίπωρη την Διονυσία. Ξύλο αλύπητο, φασαρίες, εξευτελισμοί. Μια φορά μέχρι μαχαίρι της έβαλε στο λαιμό, κι αν δεν προλάβαινε η Ποπάρα να τον σταματήσει θα την είχε σκοτώσει. Έτσι ένα πρωί του Οκτώβρη χαράματα, πήρε η Διονυσία το μωρό και εξαφανίστηκε. Καλύτερα να πέθαιναν κι οι δυο από την πείνα παρά να υποφέρουν στα χέρια του. Δεν τους έψαξε ο Δήμος. Μπορεί και να χάρηκε που δεν θα τους έβλεπε ξανά μπροστά του. Γιατί τώρα άλλα είχε στο μυαλό του.

Ο μεγάλος πόλεμος που είχε ξεκινήσει στην Ευρώπη, μπορεί να κτυπούσε και την πόρτα της Ελλάδας. Δεν το πίστευαν πολλοί αυτό, όμως ο Δήμος δεν ήταν από τους πολλούς. Άρχισε να αγοράζει τεράστιες ποσότητες λαδιού, αλευριού, καφέ, ζάχαρης και να τα καταχωνιάζει σε διάφορες αποθήκες, που κρατούσε μυστικές από όλους. Κι έτσι εκείνο τον φοβερό χειμώνα του 1941, με την πείνα να θερίζει χιλιάδες ανθρώπους, ήταν πανέτοιμος. Μια χούφτα καφέ έδινε, δέκα λίρες έπαιρνε. Τενεκέδες γέμιζε με αυτές και τις καταχώνιαζε σε μέρη που ούτε ο ίδιος ήταν σίγουρο πως θα θυμόταν σε λίγο καιρό. Και με τους κατακτητές μια χαρά τα πήγαινε. Κάρφωνε όποιον πατριώτη έπεφτε στην αντίληψη του πως κάτι ετοίμαζε, και έτσι τους ήταν χρήσιμος και δεν τον ενοχλούσαν. Μα ξημέρωσε επιτέλους η μέρα της απελευθέρωσης. Ποτάμια ξεχύθηκαν οι Έλληνες στους δρόμους να γιορτάσουν την ανάσταση της πατρίδας. Μόνο λίγοι δεν χάρηκαν μ΄αυτή την εξέλιξη. Κι όχι μόνο δεν χάρηκαν αλλά τρομοκρατήθηκαν στην ιδέα πως θα πληρώσουν τη συνεργασία με τους Γερμανούς,

Ανάμεσα τους κι ο Δήμος που ήταν γνωστό σε όλη την Αθήνα πως ήταν από τους πιο σκληρούς μαυραγορίτες. 

Παραμονή Χριστουγέννων τον βρήκαν στο Σχιστό στο Πέραμα με το λαιμό κομμένο. Τον πέταξαν σε ένα λάκκο που άνοιξαν πρόχειρα έτσι σαν το σκυλί. Ούτε παπάς, ούτε κηδεία, ούτε κανείς να τον κλάψει. Μόνο η Ποπάρα από μακρυά άφησε ένα δάκρυ, όχι τόσο γι΄αυτόν, όσο για τη ζωή της που χαράμισε δίπλα του.

Όλα αυτά ο Πετρής τα έμαθε από

την ίδια την Ποπάρα, όταν τη γνώρισε εντελώς τυχαία καθαρίστρια σε ένα μπουρδέλο στην Φυλής τότε που πρωτοήρθε στην Αθήνα. Γρια, χοντρή που μόνο τα μάτια της θύμιζαν κάτι από την παλιά γόησα. Κουβέντα στην κουβέντα του άνοιξε την ψυχή της μιας και από καιρό είχε σκοπό να τα βγάλει από μέσα της. Δεν ήξερε πως ο όμορφος νεαρός ήταν εγγονός του Δήμου κι ούτε το έμαθε ποτέ.

Γέμισε ξανά το νεροπότηρο και ήπιε σχεδόν το μισό μονορούφι. Έστριψε και ένα τρίφυλλο και το άναψε. Ντουμάνιασε η μικρή κάμαρα από την μυρωδιά του χασισιού. Πάντα το ποτό και το χασίσι τον βοηθούσαν να αδειάζει το μυαλό του από δυσάρεστες σκέψεις και αναμνήσεις!

Ούτε που κατάλαβε τη γυναίκα του που μπήκε σέρνοντας τα πόδια της. 

“Που είναι η μάνα;”, τον ρώτησε ξαφνιάζοντας τον. 

Ότι χειρότερο μπορούσε να κάνει στην κατάσταση που τον βρήκε. Κάθε ήχος κι ο πιο μικρός στο θολωμένο του κεφάλι έμοιαζε με πιστολιά. Πόσο μάλλον μια αντιπαθητική φωνή. 

“Στο διάολο πήγε, και αν δεν σκάσεις εκεί θα πας και συ!”, φώναξε πετώντας το ποτήρι, που έγινε κομμάτια και θρύψαλα. Δεν του αντιμίλησε μόνο αργά αργά μπήκε στην κουζίνα, γέμισε ένα ποτήρι νερό και πήρε ένα ηρεμιστικό. Μόνο με τα χάπια μπορούσε πια να αντέξει τη συμφορά που την είχε βρει με το θάνατο του παιδιού, αλλά και τον αντίχριστο που της έλαχε. 

Έφτιαξε ένα χυμό και αφού ήπιε μια γουλιά τον έβαλε  σε ένα πλαστικό ποτήρι. Είχε σκοπό να βγει σήμερα μετά από καιρό για να ξελαμπικάρει λίγο. Μια νυχτερινή βόλτα με το αυτοκίνητο θα της έκανε σίγουρα καλό. Πέρασε μπροστά από τον Πετρή, δίχως να γυρίσει το κεφάλι προς το μέρος του και μπήκε στην κρεβατοκάμαρα να ντυθεί.

Μια σκέψη πέρασε σαν αστραπή από το γεμάτο μαστούρα κεφάλι του Πετρή! “Άντε να τελειώνουμε και με σένα!”, μουρμούρισε και σηκώθηκε με κόπο. Πήρε τρια από τα χάπια, τα διέλυσε σε λίγο νερό, τα έριξε στον χυμό ανακατεύοντας τον, και ξαναγύρισε στον καναπέ.

Ανυποψίαστη η γυναίκα πήρε την τσάντα της, τον χυμό και βγήκε. Μόλις άκουσε ο Πετρής τη μηχανή του αυτοκινήτου να μουγκρίζει, ήταν σχεδόν σίγουρος πως δεν θα την ξανάβλεπε. Τουλάχιστον όχι ζωντανή!

Και πραγματικά, η δύστυχη γυναίκα μετά από μερικές γουλιές ένιωσε να παραλύει. Δεν είχε τη δύναμη να τραβήξει το πόδι της από το γκάζι, και έτσι έχασε τον έλεγχο και έπεσε με τρομακτική ορμή σε μια κολώνα της ΔΕΗ. 

Δυο ώρες χρειάστηκαν οι πυροσβέστες να απεγκλωβίσουν το άψυχο κορμί της από τις στραπατσαρισμένες λαμαρίνες. Η τροχαία έκανε λόγο για απλό τροχαίο, όμως ο                                                                             

ιατροδικαστής επεσήμανε πως υπήρχε υπερβολική ποσότητα ουσιών στο αίμα της. 

Ακολούθησαν καταθέσεις των δικών της, και καθώς επιβεβαίωσαν όλοι την άσχημη ψυχολογική της κατάσταση και την χρήση ηρεμιστικών, η υπόθεση έκλεισε ως ατύχημα.

Η κηδεία έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο, μόνο οι γονείς, ο Πετρής, μερικά ξαδέρφια της νεκρής και ο Αργύρης με τη νονά του. Ο Δήμος δεν είχε άδεια αλλά ούτως ή άλλως δεν είχε σκοπό να παρευρεθεί. Κάποια στιγμή μετά την ταφή, την ώρα του καφέ, ο Πετρής έσκυψε προς το μέρος του Αργύρη. 

“Διαλύθηκε η ζωή μου αδερφέ!”, του είπε με παραπονεμένο ύφος. “Η μια συμφορά πάνω στην άλλη!”. 

Ο Αργύρης τον λυπήθηκε. Ειλικρινά! Τόσο πόνο δεν είναι εύκολο να τον αντέξει κανείς, ακόμα κι αν είναι τόσο σκληρός όπως ο Πετρής. Δεν εύρισκε τα λόγια που θα μπορέσουν να τον παρηγορήσουν. Θα αισθανόταν τόση μοναξιά και απογοήτευση, που μόνο ο χρόνος ίσως να επούλωνε τα τραύματα του. 

“Μαζί θα το παλέψουμε Πετρή!”, του είπε τελικά καταπίνοντας ένα λυγμό. “Αδέλφια είμαστε διάολε!”, όσο κι αν εσύ το ξεχνάς, θα ήθελε να προσθέσει, όμως ούτε η ώρα ούτε η περίσταση ήταν κατάλληλη για κάτι τέτοιο. 

Από τότε οι επαφές τους έγιναν συχνές, καθημερινές σχεδόν. 

Ο Αργύρης μοίραζε το χρόνο του ανάμεσα στη Νομική, στον Πετρή και τα κορίτσια. Τον υπόλοιπο λίγο, ασχολούνταν με τα μαθήματα του. Με τον Σταύρο το αγόρι της Αγγελικής έγιναν γρήγορα κολλητοί. Του άρεσε ο δυναμικός του χαρακτήρας, η επαναστατική του φλόγα, ο ενθουσιασμός του όταν μιλούσε για τη λευτεριά και τη δικαιοσύνη. Ανήκε σε μια αντιδικτατορική οργάνωση που δεν κατονόμαζε, αλλά από σκόρπιες κουβέντες ο Αργύρης υπέθεσε πως πρέπει να είναι ο "Ρήγας Φεραίος" ;αν και τελικά δεν ήταν.

Μετά από αρκετό καιρό και αφού είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του Σταύρου, ζήτησε να συμμετάσχει κι αυτός στη δράση της οργάνωσης. Δέχτηκε με ενθουσιασμό ο Σταύρος και τον έφερε σε επαφή με άλλα μέλη, που συναντιόντουσαν κρυφά σε ένα υπόγειο στα Εξάρχεια. Οι πρώτες αποστολές που του ανατέθηκαν ήταν σχετικά εύκολες. Στρατολόγηση νέων μελών, πέταγμα προκηρύξεων, συνθήματα σε τοίχους. Για τα πιο σοβαρά έπρεπε να περιμένει.

Ο Πετρής είχε φύγει από το σπίτι και ξαναγύρισε στη γκαρσονιέρα. Κάθε τι που του θύμιζε αυτό τον αποτυχημένο γάμο, ήθελε να το διαγράψει εντελώς από τη μνήμη του. Και τις ενοχές βέβαια. Γιατί όσο αδίστακτος κι αν ήταν, ο φόνος είναι φόνος. Τελευταία δεν είχε δώσει τίποτα στην υπηρεσία και οι από πάνω άρχισαν να μουρμουρίζουν. 

Τις πρώτες ημέρες μετά τα συμβάντα τον δικαιολογούσαν, όμως πέρασαν μήνες χωρίς αποτελέσματα και σκέφτονταν να τον αποσύρουν.

Ο Πετρής διαισθανόταν πως οι ώρες του στην ΚΥΠ ήταν μετρημένες, και μόνη διέξοδος ήταν ο Αργύρης και οι φίλοι του. Μόνο που έπρεπε να βιαστεί, ο χρόνος λειτουργούσε εις βάρος του. Σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε στο σπίτι της νονάς. Το σήκωσε ο ίδιος ο Αργύρης. Μετά τα τυπικά τον ρώτησε αν γνωρίζει κανένα φοιτητή να κάνει ιδιαίτερα στο γιο ενός φίλου του που υστερούσε στην Έκθεση. Αυθόρμητα ο Αργύρης του πρότεινε τον Σταύρο και κανόνισαν ραντεβού να κανονίσουν τις λεπτομέρειες. Επόμενη κίνηση του Πετρή ήταν να ειδοποιήσει τον σύνδεσμο του στην υπηρεσία, πως σε λίγες μέρες θα τους έδινε στο πιάτο την οργάνωση.

Ο ανύπαρκτος φίλος ήταν κι αυτός πράκτορας από τους πιο παλιούς και έμπειρους. Κατάφερε μέσα σε λίγες ώρες να πείσει τον Σταύρο πως λαχταρούσε να πολεμήσει τη χούντα με όλες του τις δυνάμεις. Του συστήθηκε ως γραμματέας πρώην βουλευτή της ΕΔΑ, παρουσιάζοντας του ένα πλαστογραφημένο έγγραφο που το πιστοποιούσε.. Για να γίνει ακόμα πιο πιστευτός του έδειξε και ένα πολυγράφο που είχε κρυμμένο στο υπόγειο του σπιτιού, και ένα κείμενο που υποτίθεται θα πολυγραφούσε και θα μοίραζε. Και τότε ο Σταύρος έκανε το μοιραίο λάθος!

“Απόψε σύντροφε, θα γίνει μεγάλο μπαμ!, του είπε συνωμοτικά. Τρεις βόμβες στο Κολωνάκι που θα τραντάξουν το σύμπαν!”.

Δεν χρειαζόταν να ακούσει περισσότερα η αλεπού της ΚΥΠ. Φόρεσε ένα πλατύ χαμόγελο και τον αγκάλιασε. “Μπράβο παλικάρι μου! Καλή επιτυχία και γρήγορα να ελευθερωθούμε απ τον ζυγό της σκλαβιάς!”.

Ο Σταύρος έκανε ένα ακόμα μεγάλο λάθος. Δεν μίλησε σε κανέναν από τους συντρόφους του για αυτή τη συνάντηση και τη συνομιλία. Ούτε καν στην Αγγελική και τον Αργύρη. Η προετοιμασία της νυκτερινής αποστολής τον είχε απορροφήσει τόσο, ώστε στο μυαλό του δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από την επιτυχία του εγχειρήματος. Ήταν η πρώτη φορά που θα επιχειρούσαν κάτι τόσο θεαματικό και ριψοκίνδυνο, που ακόμη και η κεντρική οργάνωση είχε τις επιφυλάξεις της.

Την ομάδα κρούσης θα αποτελούσαν λίγα άτομα για να μην διαρρεύσει το παραμικρό. Ο Σταύρος ως επικεφαλής, δυο αγόρια με εμπειρία σε παρόμοιες επιχειρήσεις, και ο Αργύρης με την Αγγελική ως τσιλιαδόροι. Τα σημεία που είχαν επιλεγεί σαν στόχοι παρακολουθούνταν διακριτικά από άλλα μέλη της οργάνωσης χωρίς ενεργή συμμετοχή σε προηγούμενες δράσεις και ως εκ τούτου άγνωστα στις αρχές. Τα εκρηκτικά θα τα μετέφερε μόνος του ο ίδιος ο Σταύρος. Οι υπόλοιποι θα έφταναν στο Κολωνάκι χωρίς να συναντηθούν μεταξύ τους πριν.

Σαν αποχαιρετισμός έμοιαζε το ραντεβού της Ελπίδας με τον Αργύρη. Ένα κακό προαίσθημα βασάνιζε την κοπέλα από το πρωί. Φοβόταν πολύ πως τα πράγματα δεν θα πήγαιναν καλά αυτό το βράδυ. Δεν θέλησε όμως να μοιραστεί την ανησυχία της αυτή με τους άλλους. Τους αρκούσε η δική τους αγωνία για την έκβαση της επιχείρησης. Μόνο μια συμβουλή έδωσε του Αργύρη την ώρα που  θα χωρίζονταν. Να προσέχεις σε παρακαλώ! Μου το υπόσχεσαι;”.

Την αγκάλιασε σφικτά και της χαμογέλασε.

“Όλα θα πάνε καλά γλυκιά μου!”, την καθησύχασε. “Δεν υπάρχει περίπτωση να σε χάσω τώρα που σε βρήκα!”.

Πήραν ταξί με την Αγγελική, αφού έλεγξαν προσεκτικά αν τους παρακολουθεί κανείς και έφυγαν για τον προορισμό τους.

“Μην πάτε!'”, ψέλλισε η Ελπίδα αλλά ήταν αργά ακόμη και αν μπορούσαν να ακούσουν τον ψίθυρο της. Είχαν ήδη ξεμακρύνει αρκετά. Για μια στιγμή σκέφτηκε να ενημερώσει τον πατέρα της για να τους σταματήσει, όμως αφ ενός δεν ήξερε λεπτομέρειες για το που ήταν η δουλειά, και αφ έτερου μπορεί να τους έμπλεκε όλους σε μεγαλύτερους κινδύνους. Έτσι έμεινε μόνη με την αγωνία για τους δυο αγαπημένους της.

Το ζευγάρι κατέβηκε στη Σόλωνος, αρκετά μακριά από το προγραμματισμένο ραντεβού. Η ώρα πλησίαζε δέκα και σε λίγα λεπτά θα άρχιζε η επιχείρηση. Ο Σταύρος ήταν ήδη στη θέση του, και οι δυο συνεργοί σε μικρή απόσταση. Τίποτα ανησυχητικό δεν φαινόταν να συμβαίνει, και το ίδιο τους είχαν διαβεβαιώσει οι σύντροφοι που παρακολουθούσαν από το πρωί τον χώρο.

Ο Αργύρης αγκάλιασε από τη μέση την Αγγελική σύμφωνα με το σχέδιο. Θα έπαιζαν το ερωτευμένο ζευγαράκι, που ζούσε όμορφες στιγμές στο μισοσκόταδο. Με πολλή προσοχή ο Σταύρος έβγαλε από το σακίδιο τους τρεις μηχανισμούς. Από εδώ και πέρα θα αναλάμβαναν οι έμπειροι φίλοι του. Την στιγμή που έδινε τις βόμβες, άγριες φωνές έσκισαν την ησυχία της νύχτας.

“Ψηλά τα χέρια! Μην κουνηθεί κανείς!” Δεκάδες μπάτσοι με πολιτικά ξεπετάχτηκαν από τις διπλανές πολυκατοικίες, πάνοπλοι και έτοιμοι να ρίξουν στο ψαχνό.

”Δρόμο, φύγετε όλοι!”, φώναξε ο Σταύρος τραβώντας ταυτόχρονα τη χειροβομβίδα που είχε μαζί του για μια τέτοια στραβή. Ο Αργύρης έμεινε αναποφάσιστος για λίγα δευτερόλεπτα, αλλά κατάλαβε πως το παιχνίδι είχε χαθεί. Άρπαξε την Αγγελική από το χέρι και σαν τρελοί άρχισαν να τρέχουν προς τη Δεξαμενή. Καταιγισμός πυροβολισμών ακούστηκε πίσω τους και αμέσως η έκρηξη της χειροβομβίδας. Η Αγγελική άρχισε να ουρλιάζει υστερικά καταλαβαίνοντας τι είχε συμβεί και ο Αργύρης της έκλεισε το στόμα. Με τρομακτική ψυχραιμία την έσυρε σχεδόν μέχρι την πιάτσα των ταξί κοντά στα εκατό μέτρα πιο κάτω. Καιρός ήταν γιατί μετά το πρώτο σοκ και τους τραυματισμένους συναδέλφους τους, δεκάδες περιπολικά και συμβατικά αυτοκίνητα της Ασφάλειας, μαζεύονταν από όλα τα σημεία δημιουργώντας πανδαιμόνιο.

Ένα ταξί υπήρχε μόνο και ο οδηγός του έβαζε ήδη μπρος να φύγει γρήγορα από αυτό τον χαλασμό. Δέχτηκε με το ζόρι να τους πάρει γιατί λυπήθηκε να τους αφήσει έρμαια στα χέρια των δημίων. Με την πρώτη κατάλαβε πως ήταν μπλεγμένοι με κάποιον τρόπο στο περιστατικό, αλλά δεν πήγαινε η καρδιά του να τους πουλήσει. Θα μπορούσαν να είναι τα δικά του παιδιά στην ίδια θέση! Ποιος μπορούσε να ξέρει σ΄αυτή την κόλαση που ζούσε η Ελλάδα;

”.Και τώρα που θα πήγαιναν; Αυτό το αγωνιώδες ερώτημα στριφογύριζε στο μυαλό του Αργύρη, καθώς έδινε εντολή να κατευθυνθούν προς το σπίτι της Αγγελικής. Ήταν σωστή ιδέα αυτή; Την παρακολουθούσαν καιρό και ήξεραν τη σχέση της με τον Σταύρο. Ασφαλώς θα ήταν το πρώτο μέρος που θα την έψαχναν. Στο δικό του σπίτι; Θα άρχιζε τις ερωτήσεις η νονά και όπως ήταν και φιλικά διακείμενη προς το καθεστώς θα είχαν πρόβλημα. Όχι δεν φοβόταν μην τους καρφώσει. Τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί, όμως θα την έφερνε σε δύσκολη θέση, και αυτό θα είχε δυσάρεστες επιπτώσεις στην συγκατοίκηση τους.

“Ο Πετρής!”, φώναξε ξαφνικά ξαφνιάζοντας τον ταξιτζή. “Πάμε Μεσογείων παρακαλώ.”, έδωσε νέα εντολή.

Η Αγγελική δεν ήταννσε θέση να αντιδράσει. Έτρεμε και έκλαιγε με λυγμούς. Κάθε προσπάθεια να την παρηγορήσει έπεφτε στο κενό. Πάντως στου Πετρή θα ήταν ασφαλείς. Όσο καθίκι και να ήταν αποκλείεται να μην τους φιλοξενούσε για ένα βράδυ. Αύριο βλέποντας και κάνοντας.

Σε λίγα λεπτά κατέβηκαν μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας που έμενε. Κτύπησε το κουδούνι με το όνομα του αλλά δεν πήρε απάντηση. Δοκίμασε τρεις φορές ακόμη μα τίποτα.

“Ζητάτε κάποιον;”, ρώτησε ένας αγουροξυπνημένος ένοικος που το παράθυρο του ήταν δίπλα. Του εξήγησε πως έψαχνε τον αδελφό του που έμενε στην γκαρσονιέρα του δευτέρου ορόφου. “Ατυχήσατε παλικάρι μου! Μετακόμισε το πρωί. Δεν έχω ιδέα για που”.

Ο Αργύρης έμεινε άναυδος! Χθες απόγευμα που συναντήθηκαν δεν του είχε αναφέρει κάτι σχετικά. Τι διάολος τον έπιασε να φύγει έτσι ξαφνικά;

Βρέθηκε σε απόγνωση. Ευτυχώς η Αγγελική είχε ανακτήσει αρκετή από την αυτοκυριαρχία της. “Θα πάω σπίτι”, του είπε αποφασιστικά. “Αν με ψάχνουν θα ξεσπάσουν στους δικούς μου, κι αυτό δεν θα το επιτρέψω με τίποτα!”.

Αυτό το ενδεχόμενο είχε διαφύγει του Αργύρη. Πραγματικά ο περίγυρος της κινδύνευε αν δεν εμφανιζόταν. “Είσαι σίγουρη;”, την ρώτησε διστακτικά.

“Ναι”!, απάντησε με έμφαση. “Εξάλλου θα έχουν τρελαθεί από την αγωνία τους!”

Με πολύ κόπο βρήκαν ταξί μετά από αρκετή ώρα. Η Αθήνα είχε ερημώσει με το που κυκλοφόρησαν τα νέα. Σταμάτησαν στο προηγούμενο στενό για να τσεκάρουν την κατάσταση. Τίποτα δεν έδειχνε την παραμικρή αναστάτωση. Όλα όπως κάθε νύκτα, εκτός από το αναμμένο φως στο γραφείο του πατέρα. Συμφώνησαν να τον ειδοποιήσει αν όλα πάνε καλά βγαίνοντας στο μπαλκόνι, και η Αγγελική περπάτησε μόνη τα λίγα μέτρα ως το σπίτι. Σε μερικά λεπτά με ανακούφιση ο Αργύρης έπαιρνε το προκαθορισμένο μήνυμα. Ευτυχώς κανείς δεν τους είχε ενοχλήσει! Τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Περίμενε ακόμη λίγη ώρα και αφού εξακρίβωσε πως τίποτα ύποπτο δεν συνέβαινε, αποφάσισε να φύγει. Ήδη αρκετά είχε προκαλέσει την τύχη του. Ο τύπος που παρακολουθούσε την Αγγελική τους είχε δει μαζί τις προάλλες στον Κορυδαλλό. Αν και δεν ακολούθησε τον ίδιο και τον Δήμο, θα μπορούσε να τους είχε φωτογραφίσει και να βρισκόταν στα ίχνη τους. Μικρή η πιθανότητα, αλλά όχι ανύπαρκτη όταν έχεις να κάνεις με τέτοια πρόσωπα. Και ύστερα ήταν και η περίεργη εξαφάνιση του Πετρή. Να ξαναγύρισε άραγε στο σπίτι της μακαρίτισσας; Για ποιο λόγο; Έφυγε από εκεί για να προσπαθήσει να ξεχάσει, έτσι του είχε πει. Με ποια λογική θα επέστρεφε; Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε πως δεν ήξερε τίποτα σχετικά με τη δουλειά του αδελφού του. Κάπως πρέπει να έβγαζε λεφτά, κι όμως δεν του ανέφερε ποτέ τον τρόπο. Μάλλον θα συνέχιζε το βρωμερό του έργο, σκέφτηκε με αποστροφή. Αρσενική πόρνη!

Συνέχισε να περπατά με αργά βήματα, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Χρήματα άλλα δεν είχε μαζί του, όμως και να είχε δεν σκόπευε να γυρίσει σπίτι. Έστω και μια στις χίλιες να τον έψαχναν δεν έπρεπε να το διακινδυνεύσει.

Από ένα θάλαμο, με το μοναδικό κέρμα που του είχε απομείνει, τηλεφώνησε στη νονά να μην ανησυχεί. Της είπε πως θα κοιμόταν σε ένα φίλο του γιατί είχε διακοπεί η συγκοινωνία, πράγμα που ήταν αλήθεια. Υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας.

Προσπαθούσε να κινείται σε όσο γίνεται πιο απόμερα σοκάκια με την ελπίδα να αποφύγει δυσάρεστες συναντήσεις. Όπου έβρισκε πλατεία καθόταν λίγο για να πάρει μερικές ανάσες και συνέχιζε την άσκοπη περιπλάνηση του.

Διαρκώς αναρωτιόταν τι πήγε στραβά απόψε. Οι μόνοι που ήξεραν ολόκληρο το σχέδιο ήταν όσοι συμμετείχαν και αυτοί ήταν ο ίδιος, η Αγγελική και οι τρεις άλλοι που αν δεν ήταν νεκροί, θα ήταν τουλάχιστον βαριά τραυματισμένοι. Αυτός δεν κάρφωσε, οι τρεις αποκλείεται γιατί θα κάλυπταν τον εαυτό τους σε τέτοια περίπτωση. Άρα η Αγγελική; Όχι δεν ήταν δυνατόν! Αγαπούσε τον Σταύρο και φαινόταν αφοσιωμένη στον αγώνα. “Τότε ποιος; ”ρώτησε τον ουρανό, λες και περίμενε από αυτόν απάντηση.

Η ώρα πλησίαζε δυο όταν αποκαμωμένος κάθισε σε ένα παγκάκι μιας μικρής πλατείας. Ιδέα δεν είχε που βρισκόταν. Μόνο αν ξημέρωνε θα μάθαινε.

Πάγωσε όταν αντιλήφθηκε κάποιον να πλησιάζει προς το μέρος του. Δεν έδειχνε επικίνδυνος όμως η ώρα και οι περιστάσεις δεν προσφέρονταν για ρομαντικούς περιπάτους. Ο άγνωστος του έριξε μια ματιά και κάθισε κι αυτός δίπλα του καλησπερίζοντας τον. Ο Αργύρης ανταπέδωσε τον χαιρετισμό και τον ζύγισε με το βλέμμα. Πάνω κάτω τριαντάρης, με όμορφο παρουσιαστικό και καλογυμνασμένο σώμα.

 “Δημήτρη με λένε”, ξεκίνησε την κουβέντα ο άγνωστος, δίνοντας του το χέρι. Μια χειραψία κάτι παραπάνω από τυπική, όπως διαπίστωσε ο Αργύρης. Ιδιαίτερα θερμή για κάποιον που μόλις συναντούσε. Και τα μάτια του συνεχώς καρφωμένα στα δικά του, σαν κάτι να ζητούσε. Έκανε μια κίνηση να σηκωθεί. Το ψωνιστήρι δεν ήταν στις επιλογές του! Αυτά ήταν για τον αδελφό του. Ο Δημήτρης τον κράτησε από το μπράτσο.

“Δεν ζητάω τίποτα περισσότερο από λίγη κουβέντα!”, του είπε με πίκρα. “ Αυτό μου λείπει τουλάχιστον για απόψε”.

Έδειχνε ειλικρινής και τον συμπόνεσε. Άλλωστε και ο ίδιος είχε ανάγκη παρέας. Οι ώρες της νύχτας περνάνε βασανιστικά αργά κάτω από τέτοιες συνθήκες.

“Αν το θέλεις και συ”, συνέχισε ο Δημήτρης, “μπορούμε να πάμε σε ένα συμπαθητικό μαγαζί που διανυκτερεύει για ένα ποτό. Δεν είναι πάνω από δυο τετράγωνα μακριά. Κερνάω εγώ”.

Δέχθηκε πρόθυμα και τον ακολούθησε. Τι καλύτερο από ένα ποτό σε ζεστό χώρο αυτή την ώρα; Η ψύχρα ήταν αισθητή και το ξημέρωμα αργούσε.

Στο φως του μαγαζιού ο Αργύρης τον πρόσεξε καλύτερα. Με έκπληξη διαπίστωσε πως έμοιαζε αρκετά με τον Δήμο. Τα ίδια μάτια, το ίδιο καστανόξανθο μαλλί, η ίδια έκφραση. Του έμοιαζε πιο πολύ από ότι αυτός!

“Αθηναίος είσαι;”, τον ρώτησε.

“Στην Αθήνα γεννήθηκα, αλλά μεγάλωσα στην Πάτρα. Ο πατέρας μου, δηλαδή ο πατριός μου, όπως δυστυχώς έμαθα πρόσφατα, είναι εκπαιδευτικός και πήρε μετάθεση στην Πάτρα λίγο μετά την γέννηση μου. Πριν λίγες ημέρες έμαθα την αλήθεια που αναποδογύρισε τη ζωή μου. Και ήρθε σε πολύ άσχημη συγκυρία αυτή η αποκάλυψη! Μόλις είχα βγει από μια μακροχρόνια σχέση και ήμουν ήδη χάλια”.

Ο Αργύρης παρακολουθούσε με ιδιαίτερη προσοχή την εξομολόγηση του Δημήτρη χωρίς να τον διακόψει καθόλου.

“Μια σχέση που αποδείχτηκε ολέθρια”, συνέχισε με πονεμένο ύφος. “Στην αρχή μου φερόταν καλά και εγώ το ανταπέδιδα με το παραπάνω. Σπίτι, φαγητό , διασκέδαση, χαρτζιλίκι, όλα εγώ. Αυτό κράτησε κοντά δυο χρόνια. Από το περασμένο καλοκαίρι όμως όλα άλλαξαν! Με κτυπούσε και με εκβίαζε ζητώντας όλο και περισσότερα”.

“Δεν μου φαίνεσαι τύπος που μπορεί να τις τρώει από μια γυναίκα!”, απόρησε ο Αργύρης.

Ο Δημήτρης χαμογέλασε με συγκατάβαση.

“Δεν αναφερόμουν σε γυναίκα καλέ μου φίλε. Για ένα κάθαρμα μιλούσα που είχα την ατυχία να μπλέξω στα δίχτυα του!”

Όσο και αν κάτι υποψιαζόταν ο Αργύρης, η είδηση τον σόκαρε. Η βέρα στο δεξί του χέρι μαρτυρούσε πως ήταν παντρεμένος. Και με σωματικά προσόντα που λίγες γυναίκες θα μπορούσαν να του αντισταθούν. Τι τον έσπρωχνε να γίνεται έρμαιο σε τέτοια υποκείμενα;

“Είναι κάποιες στιγμές που σημαδεύουν τη ζωή σου για πάντα.”, απάντησε στην απορία του ο Δημήτρης, διαβάζοντας τη σκέψη του. “Ειδικά αν δεν το παλέψεις από την αρχή!”. Και συνέχισε να διηγείται την πονεμένη ιστορία του. Πως δηλαδή ξεκίνησαν όλα από ένα αθώο(έτσι νόμιζε τότε) παιδικό παιχνίδι, Ένα παιχνίδι, τον γιατρό, που τα περισσότερα παιδιά έχουν παίξει στην ηλικία που αρχίζουν τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα. Μόνο που συνήθως παίζεται από παρτενέρ διαφορετικού φύλλου. Ο ένας υποδύεται τον γιατρό και η άλλη την ασθενή. Σπάνια και το αντίθετο. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση κορίτσια δεν υπήρχαν στον περίγυρο τους.

Και έτσι κάποια από τα αγόρια έπαιρναν το ρόλο που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα είχαν

τα θηλυκά, με τις όποιες συνέπειες στη διαμόρφωση της μετέπειτα συμπεριφοράς τους.

Η συντριπτική πλειοψηφία άφηνε πίσω της αυτές τις εμπειρίες, δίχως κανέναν επηρεασμό. Κάποιους λίγους όμως, όπως τον Δημήτρη, τους ακολουθούσαν και στην ενήλικη ζωή.

Η εξομολόγηση συνεχίστηκε με την περιγραφή της πρώτης του ολοκληρωμένης επαφής, που θυμόταν με ακρίβεια. Με λεπτομέρειες που ήταν περίεργο πως τις θυμόταν μετά από τόσα χρόνια. Γιατί ήταν μόλις δώδεκα χρονών όταν έγινε η αρχή. Και ύστερα ακολούθησαν κι άλλες, όχι πολλές αλλά πάντως αρκετές, ώστε να μην μπορεί πια να αντισταθεί στο πάθος του. Αυτό το πάθος που τον οδήγησε στην σχέση που απειλούσε να τον διαλύσει.

“Περνούσαμε καλά τον πρώτο καιρό”, αφηγήθηκε, “Ήταν ευγενικός και μου φερόταν με σεβασμό. Ίσως γιατί τότε είχε την ανάγκη και τον φόβο μου. Γιατί ξέχασα να σου αναφέρω πως είμαι στρατιωτικός, και ο λεγάμενος ήταν υφιστάμενος μου. Σιγά σιγά όμως άρχισε να αλλάζει, ειδικά όταν τελείωσε η θητεία του. Ζητούσε συνεχώς όλο και μεγαλύτερα ποσά με την απειλή να με καρφώσει στην γυναίκα μου και την υπηρεσία. Καταλαβαίνεις τι θα σήμαινε αυτό για τη ζωή και την σταδιοδρομία μου! Προσπαθούσα να ικανοποιήσω τις παράλογες απαιτήσεις του, στερώντας ακόμη και βασικά αγαθά από την οικογένεια μου. Αυτός όμως δεν σταματούσε. Ήθελε να πάρει ότι είχα και τελικά με υποχρέωσε να πουλήσω το μοναδικό περιουσιακό μου στοιχείο και να του δώσω τα λεφτά. Ένα μικρό παλιό σπιτάκι σε οικόπεδο 250 μέτρων στην Σαλαμίνα, που είχα πάρει προίκα από τον πεθερό μου. Αναγκάστηκα να προσποιηθώ πως είχα χάσει ένα τεράστιο ποσό στα χαρτιά, για να δικαιολογήσω αυτή την πώληση στη γυναίκα μου. Αισθάνθηκα απαίσια για την εικόνα που θα σχημάτιζε για μένα, αλλά ήταν προτιμότερο αυτό από την αλήθεια που θα με κατάστρεφε”.

Όλον αυτό τον μονόλογο ο Αργύρης τον άκουγε σκεφτικός. Μπορεί στο μυαλό του να κυριαρχούσε η αγωνία για το τι θα επακολουθούσε μετά τη νυχτερινή αποτυχία, και για το ποια ήταν η τύχη των τριών συντρόφων, όμως και αυτά που έλεγε ο Δημήτρης παρουσίαζαν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ιδίως γιατί ο αχρείος που περιέγραφε είχε πολλά κοινά με τον Πετρή. Κάποια στιγμή σκέφτηκε πως μπορεί και να ήταν αυτός.΄Αλλά πάλι σε μια μεγαλούπολη όπως η Αθήνα ασφαλώς αυτό το είδος δεν θα ήταν σπάνιο!

“Και πως τον λένε αυτό τον αλήτη;”,τον ρώτησε, εκμεταλλευόμενος την ολιγόλεπτη σιωπή του.

“Τι σημασία έχει το όνομα”, απάντησε λυπημένος. “Ας πούμε πως τον λένε Αλέκο, τι θα άλλαζε;”.

“Ναι μα δεν τον λένε έτσι”, επέμεινε ο Αργύρης. “Αν πάλι δεν θέλεις να μου πεις, εντάξει”.

”Ε, λοιπόν, Πέτρο τον λένε, αν και δεν καταλαβαίνω σε τι θα σου χρησιμεύσει”.

Κόντεψε να πέσει απ το σκαμπό από την έκπληξη! Μπορούσε να είναι απλή σύμπτωση ή μήπως η μοίρα έπαιζε κάποιο από τα άσχημα παιχνίδια που συνηθίζει; Όσο κι αν προσπάθησε να κρύψει την ταραχή που του προξένησε αυτό το άκουσμα, ήταν αδύνατο να μην πέσει στην αντίληψη του Δημήτρη.

“Είσαι καλά;”, τον ρώτησε, ”Μου φαίνεται πως έχασες το χρώμα σου!”.

“Καλά είμαι”, του απάντησε όσο πιο πειστικά μπορούσε. “Λίγο το ποτό με χάλασε, φοβάμαι πως είναι μπόμπα”.

 “Εδώ ποτέ!”, είπε ο Δημήτρης χαμογελώντας, “Τσεκαρισμένο!”.

 “Εντάξει τότε! Ανυπομονώ να ακούσω τη συνέχεια με τον διαβόητο Πέτρο!” απάντησε πιο ψύχραιμος μετά το πρώτο σοκ. 

“Τι περίμενες να κάνει Αργύρη; Ότι είχε να πάρει από μένα το πήρε. Τώρα πια του ήμουν άχρηστος! Περιττό βάρος καλύτερα. Δεν είχε λόγους να με εκβιάσει πια. Δεν θυμάμαι αν σου ανέφερα πως ήταν παντρεμένος για λίγο διάστημα. Μετά από την διπλή ατυχία να χάσει παιδί και γυναίκα μέσα σε λίγες μέρες, τον λυπήθηκα. Μπορεί να μου είχε κάνει τη ζωή μαύρη, όμως περάσαμε μαζί και καλές στιγμές. Έτσι εξακολούθησα να του πληρώνω το νοίκι σε μια γκαρσονιέρα που του είχα νοικιάσει όταν πρωτοήρθε στην Αθήνα. Εξακολουθούσα να τον θέλω σαν κολασμένος. Ήμουν απόλυτα εξαρτημένος, και όταν τον έβλεπα ξεχνούσα τι μου είχε κάνει αρκεί να με πλησίαζε ερωτικά. Με απόφευγε συστηματικά, και μόνο μια φορά κάναμε έρωτα αυτό το διάστημα  κι αυτό επειδή ήταν μαστουρωμένος. Μέχρι που τον έπιασα να πηδιέται με άλλον μέσα στη γκαρσονιέρα ήλπιζα πως θα φτιάξουν τα πράγματα. Από τότε όμως κατάλαβα πως όλα τελείωσαν μεταξύ μας.”.  

Σταμάτησε για λίγο και ήπιε την τελευταία γουλιά του ποτού του. Έξω άρχιζε να ξημερώνει και ο μπάρμαν ζήτησε ευγενικά να πληρώσουν, γιατί έφτανε η ώρα να κλείσουν. Πλήρωσε το λογαριασμό ο Δημήτρης και πιάνοντας τον Αργύρη από το μπράτσο βγήκαν στον άδειο από κόσμο δρόμο. Ήταν εμφανής η προσπάθεια του να περπατήσει σταθερά αφού τα επτά ποτήρια ουίσκι είχαν γεμίσει το αίμα του αλκοόλ. Σε αντίθεση με τον Αργύρη που δεν είχε καν τελειώσει το δικό του.

”Αργότερα έμαθα πως το καινούργιο του θύμα είναι κάποιος Αριστείδης που προορίζεται για λέκτορας στο Πανεπιστήμιο”., συνέχισε την κουβέντα από εκεί που την είχαν αφήσει. "Δυνατό μυαλό όπως μου είπαν. Κατά περίεργο τρόπο ο Πέτρος ελκύει ανθρώπους με αυξημένη ευφυΐα. Ίσως αυτή η ζωώδης ορμή που βγάζει να ευθύνεται γι αυτό. Καθένας αναζητά στο ταίρι του ότι δεν έχει ο ίδιος!”. 

“Και δεν προσπάθησες ποτέ να παλέψεις αυτό το πάθος;”, τον ρώτησε ο Αργύρης, που δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ένας καθόλα αξιοπρεπής άνθρωπος με καριέρα και οικογένεια μπορούσε να πέφτει τόσο χαμηλά. 

“Αν προσπάθησα; Μα όλη μου η ζωή ένας διαρκής αγώνας να ξεφύγω είναι Αργύρη! Έκλαψα, πόνεσα, προσευχήθηκα! Τίποτα δεν με βοήθησε. Αν πέσεις σ΄αυτό το λούκι δεν έχεις επιστροφή! Πίστεψε με, κανείς δεν τα καταφέρνει. Είναι σαν την πρέζα, και  ίσως ακόμη πιο δυνατή η εξάρτηση! Βασιλιάδες έχασαν τους θρόνους τους γιατί δεν νίκησαν την σάρκα. Δεν παλεύεται αγόρι μου, και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι και στο σώμα και στο μυαλό. Αποφεύγεις το ένα, πέφτεις στο άλλο, Γι αυτό σου λέω, τυχεροί όσοι δεν μπλέχτηκαν στα δίχτυα της παράνομης ηδονής!”

Τα τελευταία λόγια του προβλημάτισαν πολύ τον Αργύρη. Σκέφτηκε με τρόμο πως θα μπορούσε να ήταν και αυτός στην ίδια θέση, αν εκείνο το πρωινό του Δεκαπενταύγουστου δεν τον έσωζε ο Δήμος! Και ο Δήμος; Βρισκόταν άραγε κι αυτός στα ίδια αδιέξοδα; Μπορεί να δείχνει πως έχει ξεπεράσει ότι έγινε με τον Πετρή, όμως αν ο Δημήτρης έχει δίκιο, τότε σίγουρα θα υποφέρει. Κι αν συνεχίζει να δίνεται και σε άλλους, είναι σωστό να πληγωθεί και η Φροσούλα;

“Δηλαδή όσοι είχαν παρόμοια εμπειρία δεν υπάρχει περίπτωση να την περάσουν χωρίς συνέπειες;”, τον ρώτησε με την ελπίδα να πάρει καταφατική απάντηση. “

”Ίσως αν το παλέψουν στην αρχή. Αν επαναληφθεί μερικές φορές φεύγουν ο φόβος, ο πόνος και οι ενοχές και μένει μόνο το πάθος”, απάντησε με σιγουριά ο Δημήτρης.

Περπάτησαν αμίλητοι μέχρι το σπίτι του Δημήτρη και τον βοήθησε να βάλει το κλειδί στην πόρτα, γιατί δυσκολευόταν από τη θολούρα στο κεφάλι του.

“Πάρε αυτά τα χρήματα να γυρίσεις”, του είπε αποχαιρετώντας τον. “Είναι η πρώτη φορά που πληρώνω άντρα χωρίς να ζητήσω αντάλλαγμα!”, αυτοσαρκάστηκε.

”Θα στα επιστρέψω το συντομότερο”, υποσχέθηκε ο Αργύρης. “Γράψε το τηλέφωνο μου να ξαναβρεθούμε μια από αυτές τις ημέρες.”.

Αφού ανέβηκε με δυσκολία τις σκάλες ο Δημήτρης και μπήκε στο διαμέρισμα του, ξεκίνησε να φύγει. Μόνο που δεν είχε αποφασίσει για που. Προτεραιότητα είχε να μάθει τι απέγιναν οι σύντροφοι και αν ήταν καλά η Αγγελική. Στο πρώτο ερωτηματικό απάντηση του έδωσαν οι μεγάλοι τίτλοι όλων των πρωινών εφημερίδων. “Τρεις τρομοκράτες νεκροί και δυο αστυνομικοί σοβαρά τραυματισμένοι στο Κολωνάκι”. Όσο κι αν διαισθανόταν πως κάπως έτσι θα είχε εξελιχθεί η κατάσταση, μια απέραντη θλίψη βάρυνε την ψυχή του. Θλίψη για τα αδικοχαμένα παλληκάρια ανάμικτη με απογοήτευση για το άδοξο τέλος της επιχείρησης που θα έφερνε καίριο πλήγμα στο γόητρο των δικτατόρων. Ακόμη και για τους αστυνομικούς στενοχωρήθηκε. “Τι φταίνε τα παιδιά”, συλλογίστηκε, “Μήπως γεννημένα να σκοτώνουν είναι; Ας όψονται τα καριόλια που τους δίνουν τέτοιες εντολές!”.

Μπήκε στο πρώτο ταξί που βρέθηκε στο δρόμο του και κατευθύνθηκε προς το σπίτι των κοριτσιών. Αφού σιγουρεύτηκε πως όλα ήταν ήσυχα στάθηκε για λίγο αναποφάσιστος αν έπρεπε να μείνει ή να φύγει. Από το δίλημμα τον έβγαλε η Ελπίδα που κατέβαινε για το σχολείο. Μόλις τον είδε έτρεξε και τον αγκάλιασε.

”Δεν ξέρεις πόσο ανησύχησα χτες το βράδυ! Η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει από την αγωνία και για σένα και για την αδελφή μου!”, του ψιθύρισε αγγίζοντας τα χείλη του με τα δικά της. "Μέχρι να έρθει η Αγγελική, τρελάθηκα στην σκέψη να πάθετε κακό!”.

”Σου υποσχέθηκα πως όλα θα πάνε καλά πριν φύγουμε”, απάντησε κοιτώντας την στα μάτια. Μπορεί τελικά τίποτα να μην πήγε καλά, αλλά δόξα τω Θεώ, εμείς είμαστε σώοι.”.

“Ελπίζω και ασφαλείς”, είπε με μιαν ωριμότητα που δεν δικαιολογούσε η ηλικία της.

”Φοβάμαι πως αργά η γρήγορα θα φτάσουν στα ίχνη σας και τότε...”.

”Μη φοβάσαι μωρό μου, κανείς δεν ξέρει τίποτα για την οργάνωση. Το μέρος που συναντιόμασταν το έχει νοικιάσει ένας συνταξιούχος τραπεζικός υπεράνω υποψίας και με καλές σχέσεις μαζί τους. Άσχετα αν στην πραγματικότητα τους μισεί, όπως όλοι μας! Εξάλλου όσοι ήξεραν για την επιχείρηση είναι δυστυχώς νεκροί!”

Τότε μόνο συνειδητοποίησε με τρόμο, πως υπήρχαν και τα πρόσωπα που παρακολουθούσαν τον χώρο από το πρωί! Αν κάρφωναν; Σίγουρα όχι αυθόρμητα, όμως αυτά τα καθάρματα είχαν χιλιάδες τρόπους να τους αναγκάσουν. Ευχήθηκε να μην είχαν γίνει αντιληπτοί από τους μπάτσους, γιατί κατά τα άλλα ήταν άγνωστοι στην Ασφάλεια.

”Η Αγγελική πως είναι;”, ρώτησε για να αλλάξει την κουβέντα, καθώς περπατούσαν προς το σχολείο.”Φαντάζομαι χάλια!”

“Και λίγα λες”, του απάντησε βουρκωμένη. “Ήταν τόσο φανερή η θλίψη και η αναστάτωση της, που ο πατέρας την πίεσε να του πει τι συμβαίνει. Ο καημένος δεν φώναξε, δεν την μάλωσε. Μόνο που την συμβούλεψε να φύγει από την Αθήνα. Φοβάται πως αν την ανακαλύψουν κινδυνεύει να σαπίσει στη φυλακή! Το λιγότερο! Έτσι της πρότεινε να πάει στην θεία μου στο Παρίσι για λίγο καιρό, μέχρι να σιγουρευτούμε πως δεν υπάρχει πρόβλημα”.

”Και δέχτηκε;”, ρώτησε ο Αργύρης ανυπόμονα.

“Νομίζω ναι, αν και δεν του απάντησε αμέσως. Σε εμένα όμως είπε πως αυτή ήταν μια καλή λύση. Εδώ όλα θα της θυμίζουν τον Σταύρο και τον τραγικό του θάνατο. Άλλωστε εκεί θα μπορέσει να πραγματοποιήσει το όνειρο της να γίνει ηθοποιός, χωρίς να χρειάζεται να υπομένει και τη Νομική, που δεν την ενδιαφέρει.”

“Δεν έπρεπε να γίνει΄!”, έκανε την αυτοκριτική του ο Αργύρης.”Την πλήρωσαν τόσοι άνθρωποι, άλλοι με τη ζωή τους και άλλοι καταδικασμένοι να ζουν με τον φόβο! Μακάρι να το είχαμε αποφύγει!”.

”Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος αγόρι μου!”, του απάντησε με πείσμα. “Ο μπαμπάς μας το έμαθε αυτό και είναι μεγάλη αλήθεια!”.

Την θαύμασε για ακόμη μια φορά. Τόσο μικρή, τόσο εύθραυστη, όμως με τέτοιο πάθος που δύσκολα συναντάς. Την αγκάλιασε τρυφερά αδιαφορώντας για τις συμμαθήτριες που κρυφογελούσαν. “Πήγαινε τώρα καρδιά μου, το κουδούνι κτύπησε. Θα προσπαθήσω να έρχομαι όσο πιο συχνά μπορώ. Κάθε μέρα αν είναι δυνατόν! Δεν μπορώ ούτε στιγμή μακριά σου!”.

Τον φίλησε γλυκά και έτρεξε πριν κλείσει η πόρτα. Απόμεινε συλλογισμένος να κοιτάζει τα κορίτσια να παίρνουν τη θέση τους για την πρωινή προσευχή. Της υποσχέθηκε να την βλέπει συχνά, όμως η απόσταση ήταν μεγάλο εμπόδιο. Ακόμη και με την συγκοινωνία τα ποσά που χρειάζονταν ήταν απαγορευτικά για το πενιχρό χαρτζιλίκι που του έστελναν οι γονείς. Ίσως αν έκανε ιδιαίτερα σε μικρούς μαθητές θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα έξοδα. Του φάνηκε καλή ιδέα και αποφάσισε να την υλοποιήσει το συντομότερο. Τώρα πια μόνο η Ελπίδα απέμενε στη ζωή του. Οι μόνοι φίλοι που απέκτησε μέχρι τώρα στην Αθήνα, έφυγαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και ο Δήμος σπάνια έβγαινε και μόνο όταν ερχόταν στο ναύσταθμο το αντιτορπιλικό που υπηρετούσε. 

Κουρασμένος από την αϋπνία και τη δύσκολη νύχτα με το που γύρισε σπίτι, έπεσε με τα ρούχα στο κρεββάτι και κοιμήθηκε αμέσως. Στο όνειρο του ήρθε, ποιος άλλος, η Ελπίδα. Αυτή τη φορά όχι σαν την αθώα έφηβη που φοβόταν να αγγίξει, αλλά σαν γυναίκα που διψούσε τον έρωτα του. Το άγουρο, σχεδόν παιδικό, κορμί της τον αναστάτωσε. Πήγαινε καιρός, χρόνος σχεδόν, από την τελευταία φορά που πήγε με γυναίκα. Το περασμένο καλοκαίρι ήταν, με μια τουρίστρια από την Σερβία. Μια σχέση που κράτησε όσο και οι ολιγοήμερες διακοπές της.

Ένιωσε την υγρασία στο σλιπάκι του αλλά η κούραση δεν τον άφησε να ξυπνήσει! Αυτό έγινε αργά το απόγευμα. Κοίταξε με αποστροφή την κίτρινη κηλίδα πάνω στο άσπρο του εσώρουχο και το πέταξε αηδιασμένος στα σκουπίδια μην το δει η νονά. Ένα κρύο ντους καθάρισε το σώμα του και καταπράυνε τις ορμές του!

Το τηλεφώνημα από τον Πετρή, ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενε πως θα του συμβεί.'Εμαθε πως τον έψαχνε το περασμένο βράδυ, όταν επέστρεψε στη γκαρσονιέρα να πάρει τα τελευταία ψιλοπράγματα που είχαν απομείνει εκεί. Και ήσουν και με γκομενίτσα μπαγασάκο!”, του είπε με μια περίεργη χροιά στη φωνή, που δεν άρεσε καθόλου στον Αργύρη.

“Ερχόμουνα να σου γνωρίσω το κορίτσι μου”, απάντησε διστακτικά. “Έλειπες όμως και δεν ήξερα που να σε βρω”.

Ένα ηχηρό γέλιο που τον ανατρίχιασε ακούστηκε από την άλλη άκρη της γραμμής. “Ο μικρός μου αδελφός έγινε άντρας πια και θέλει να το φωνάξει παντού! Τι θα έλεγες να μου την συστήσεις απόψε;”.

”Δύσκολο σήμερα”, ψιθύρισε μουδιασμένος. “Κάποια από αυτές τις ημέρες ίσως”.

”Ανυπομονώ να δω το κορίτσι που πήρε τα μυαλά του αδελφούλη μου! Μην το αργήσεις!”.

Του υποσχέθηκε με βαριά καρδιά πως θα το κάνει και έκλεισε το τηλέφωνο. Αυτό το καινούργιο μπλέξιμο με τον Πετρή, φοβόταν πως δεν θα βγει σε καλό. Ποια να του παρουσίαζε για να τον πείσει. Η Αγγελική ήταν απίθανο να δεχτεί μετά τα όσα πέρασε, άσε που σε λίγες μέρες θα έφευγε για άγνωστο διάστημα, και την Ελπίδα δεν ήθελε να την ανακατέψει. Θα τον απέφευγε όσο μπορούσε ελπίζοντας να το ξεχάσει.

Το λαχείο που του έπεσε ο Πετρής, δεν είχε σκοπό να το αφήσει ανεκμετάλλευτο. 

Η γκάφα που έκανε ο Αργύρης να πάει σπίτι του τέτοια παράξενη νύχτα τον υποψίασε. Ήταν σίγουρος πως κάποιο από τα δύο κορίτσια, που τους είχε δει μαζί στον Κορυδαλλό, είχε συνοδό. Αν ήταν η μεγάλη, έβγαλε λαγό! Σίγουρα κάποια σχέση θα υπήρχε με το συμβάν, μιας και ο ένας νεκρός ήταν ο γκόμενος της!

Δεν είχαν στοιχεία στην Ασφάλεια πως υπήρχε κάτι περισσότερο από ερωτικό δεσμό και ούτε είχε δώσει δικαίωμα να την υποψιάζονται. Οι μόνες της επαφές ήταν με τον Σταύρο και λίγους συμφοιτητές σχετικά σπασίκλες από αυτούς που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα εκτός από τις σπουδές τους.

Πέρα από τους νεκρούς δεν είχαν τίποτα στα χέρια τους οι αρχές σχετικά με την οργάνωση. Ο Σταύρος ήταν πολύ έξυπνος και πάντα κατόρθωνε να ξεφεύγει από την παρακολούθηση, έτσι δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν το μέρος που συναντιόταν με τα υπόλοιπα μέλη. Οι έρευνες στα σπίτια των νεκρών δεν απέδωσαν το παραμικρό και έψαχναν στα τυφλά κάτι που θα τους οδηγούσε στην εξάρθρωση της οργάνωσης.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η ευκαιρία που παρουσιαζόταν στον Πετρή ήταν μοναδική. Ήδη είχε ανέβει αρκετά στα μάτια των ανωτέρων του με τις πληροφορίες για την τρομοκρατική επίθεση και αν τους έδινε και τη λύση στο πρόβλημα οι αποδοχές του θα εκτοξεύονταν. Μόνο που δεν ήταν σίγουρος πως ο Αργύρης θα τον έφερνε πρόσωπο με πρόσωπο με την Αγγελική. Είχε κάθε λόγο να είναι επιφυλακτικός μαζί του, έστω κι αν δεν γνώριζε το ρόλο του στις μυστικές υπηρεσίες. Από παιδί δεν τον εμπιστευόταν, ιδίως μετά την προσπάθεια να τον βιάσει! Την σκέψη να βάλει κάποιον να παρακολουθεί τον αδελφό του την απέρριψε γιατί δεν ήθελε να μοιραστεί την επιτυχία του με κανένα. Μόνος έπρεπε να δράσει και ο τρόπος ήταν ένας. Η μεταμφίεση!

Το επόμενο πρωί ξέθαψε ότι πιο παλιό και βρώμικο ρούχο είχε καταχωνιασμένο, έβαλε την περούκα, το ψεύτικο μούσι, μαύρα γυαλιά και αφού έριξε μια ματιά στον καθρέφτη, πείστηκε πως κανείς δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει. Έμοιαζε με άστεγο ζητιάνο. Το μόνο που έλειπε ένα λευκό μπαστούνι να το παίζει τυφλός για να μην κινήσει την παραμικρή υποψία. Εύκολο! Το είχε κι αυτό από μια παλιά παρακολούθηση.

Έτοιμος πια άνοιξε προσεκτικά την πόρτα της μονοκατοικίας που νοίκιασε πρόσφατα και αφού κανείς δεν κυκλοφορούσε στον δρόμο ξεκίνησε. Δεν πήρε τη μηχανή, “τυφλός” άνθρωπος αλλά περπάτησε αργά αργά και ψηλαφιστά προς το σπίτι των κοριτσιών, που απείχε μόλις λίγα στενά από εκεί.

Κάθισε στο μοναδικό παγκάκι στο μικρό παρκάκι απέναντι από το σπίτι, σημείο από όπου μπορούσε άνετα να παρακολουθεί κάθε κίνηση σε αυτό. Μπροστά του ακούμπησε ένα πιατάκι, τάχα ζητώντας ελεημοσύνη και περίμενε. Μετά από δυο ώρες τίποτα αξιοσημείωτο δεν συνέβη. Μόνο η μάνα των κοριτσιών κατέβηκε να πετάξει τα σκουπίδια και η μικρή που πήγαινε στο σχολείο. Η ώρα κόντευε μια και βαρέθηκε. Αυτό το πρωινό δεν φαινόταν να υπάρχει εξέλιξη.

Ίσως το απόγευμα κάτι έβγαινε.

Την στιγμή που άδειαζε το πιατάκι με τα κέρματα στην τσέπη είδε τον Αργύρη με τη μικρή να έρχονται προς το σπίτι. Από τη συμπεριφορά τους κατάλαβε πως πρέπει να είναι πολύ ερωτευμένοι και τον κυρίευσε απογοήτευση. Μάλλον αλήθεια του είχε πει ο αδελφός του και έχασε τσάμπα τη μέρα του! Όταν όμως τον είδε να στέκεται ακόμη παραδίπλα ενώ η μικρή είχε ανέβει ήδη αρκετή ώρα επάνω, αποφάσισε να μείνει κι αυτός για λίγο. Το ένστικτο του του έλεγε πως δεν ήταν μόνο ο έρωτας ο λόγος που τον έφερνε εδώ.

Είχε δίκιο τελικά. Σε λίγα λεπτά κατέβηκε η Αγγελική. Η ατημέλητη εμφάνιση της φανέρωνε την τρικυμία στην ψυχή της. Πλησίασε τον Αργύρη και τον αγκάλιασε. Όχι όμως με πάθος ερωτικό, όπως διαπίστωσε ο Πετρής. Κάτι του είπε στο αυτί και εκείνος κούνησε το κεφάλι συμφωνώντας. ΄Ύστερα έβγαλε κάτι από την τσέπη και του το έδωσε. Η απόσταση δεν επέτρεψε στον Πετρή να δει τι ακριβώς. Όμως είχε σκοπό να το αποκαλύψει. Κρύφτηκε πίσω από τον κορμό ενός πεύκου και έβγαλε περούκα και μούσι. Έβαλε τα γυαλιά στην τσέπη και παράτησε το μπαστούνι. Μόνο τα ρούχα έδειχναν παράταιρα πάνω του, αλλά και γι αυτό είχε εξήγηση. Προσεκτικά για να μην τον αντιληφθούν περπάτησε μέσα στο παρκάκι ώσπου βρέθηκε στην διασταύρωση που οδηγούσε στο σπίτι. Από εκεί δεν μπορούσαν να τον δουν, και ήταν ο μόνος δρόμος για να βγει ο Αργύρης σε κεντρικό σημείο. Δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ. Καθώς είδε να έρχεται προς το μέρος του, οπισθοχώρησε λίγα μέτρα στο στενό και δήθεν τυχαία έπεσε πάνω του.

“Έλα Παναγία μου!”, αναφώνησε με προσποιητή έκπληξη, ξαφνιάζοντας τον “Καλά λένε πως είναι μικρός ο κόσμος! Πως βρέθηκες εδώ μικρέ;”.

Ο Αργύρης τα έχασε με την απρόσμενη συνάντηση. Το μυαλό του έπαιρνε χιλιάδες στροφές να βρει μια πειστική απάντηση. Καμιά φορά η αλήθεια έστω και μισή είναι καλλίτερη από ένα ψέμα, και αυτό έκανε.

”Η κοπέλα που σου είπα, λίγο πιο κάτω μένει", απάντησε με ψυχραιμία. “Εσύ τι κάνεις εδώ. Δεν μένεις κοντά έτσι δεν είναι;”.

”Όχι, προσωρινά μένω σε ξενοδοχείο στο κέντρο. Ψάχνω για σπίτι λίγο μεγαλύτερο από την γκαρσονιέρα που ήταν σαν κλουβί. Ένα φίλο βοηθούσα στη μετακόμιση γι αυτό είμαι έτσι σαν λέτσος!”

Δεν πίστευε και τόσο στις συμπτώσεις ο Αργύρης, αλλά μάλλον αυτή ήταν, σκέφτηκε. Τι άλλο θα μπορούσε να συμβαίνει;

“Κερνάω μπύρα, δεν θα μου χαλάσεις το χατήρι!”, πρότεινε ο Πετρής και χωρίς να περιμένει απάντηση τον έπιασε από το μπράτσο και τράβηξαν για το καφενείο. Η μια μπύρα έφερνε την άλλη και η συζήτηση τους περιστρεφόταν γύρω από την καθημερινότητα.

“Πάω για κατούρημα!”,είπε ξαφνικά ο Αργύρης, βγάζοντας το μπουφάν και ακουμπώντας το στην άδεια καρέκλα δίπλα του. “Θα σκάσει η φούσκα μου με τόση μπύρα!”.

Σαν αστραπή ο Πετρής έχωσε το χέρι στην τσέπη του μπουφάν ψάχνοντας αυτό που του είχε δώσει η Αγγελική. Έβγαλε βιαστικά ένα φύλλο από τετράδιο διπλωμένο στα τέσσερα. Το άνοιξε και το διάβασε: “Μετά από ότι έγινε οι δικοί μου με πιέζουν να φύγω για Παρίσι. Δεν θέλω αλλά πρέπει! Δεν φταίνε κι αυτοί να μπλέξουν. Καλή συνέχεια και να προσέχετε!”. Το δίπλωσε πάλι και το έβαλε στη θέση του. Τα πράγματα πήγαιναν ακόμη καλύτερα κι από ότι τα είχε φανταστεί! Αυτό το γράμμα σίγουρα σε κάποια μέλη της οργάνωσης θα κατέληγε και ο Αργύρης θα τον οδηγούσε σε αυτά. “Ανόητα παιδάκια”, συλλογίστηκε με ένα ειρωνικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του.

“Πάνε να τα βάλουν με ένα πανίσχυρο σύστημα και δεν ξέρουν ούτε την αλφαβήτα των συνωμοτικών κανόνων!.Τι σκατά το ήθελε το γράμμα; Δεν της έφτανε το προφορικό μήνυμα!”. Δεν τον χάλαγε βέβαια καθόλου η απερισκεψία της Αγγελικής, αν και τώρα σκόπευε πολύ πιο ψηλά από δυο απλούς τσιλιαδόρους. Θα τους την χάριζε, κάνοντας την μοναδική ίσως καλή πράξη στην ζωή του, αρκεί το αντάλλαγμα να ήταν πολύ μεγάλο. Η εξάρθρωση της οργάνωσης!

Παρόμοιες σκέψεις έκανε και ο Αργύρης, αν και με διαφορετικές διαδρομές. Και γι αυτόν ήταν λάθος η απόφαση της Αγγελικής παρόλο που συμφώνησε. Μετά από ωριμότερη επεξεργασία αποφάσισε πως αυτό το γράμμα δεν θα το παρέδιδε. Ούτως ή άλλως δεν είχε σκοπό να συνεχίσει μαζί τους. Το ΠΑΜ φαινόταν πιο οργανωμένο και πιο κοντά στη δική του κοσμοθεώρηση. Μια τελευταία επαφή, να τους ανακοινώσει την απόφαση τη δική του και της Αγγελικής και μετά τέρμα.

”Λοιπόν;”, ρώτησε ο Πετρής μόλις επέστρεψε ο Αργύρης, “Μια μπύρα ακόμα και φεύγουμε;”

”Καλύτερα όχι άλλη”, του απάντησε, “Ήδη ήπια παραπάνω από ότι πρέπει!”.

¨Ο τι πεις. Αλήθεια προς τα που πας; Σπίτι;”

.”Όχι σε ένα συμφοιτητή στην Ομόνοια, να πάρω κάτι σημειώσεις από μια παράδοση που έλειπα”. “Η τυχερή σου μέρα!”, ενθουσιάστηκε ο Πετρής, “Θα σε πετάξω εγώ. Στο δρόμο μου για το ξενοδοχείο είναι!”.

Δεν του φάνηκε άσχημη η ιδέα του Αργύρη. Θα γλύτωνε το έξοδο της κούρσας και αυτό με την οικονομική του στενότητα, δεν ήταν ασήμαντο.

Σε όλη τη διαδρομή ο Πετρής ευχόταν να του είχε πει ψέματα για τις σημειώσεις και να πήγαινε να δώσει το γράμμα. Αλλιώς τσάμπα κόπος και έξοδα.

”Εδώ θα κατέβω”, είπε ο Αργύρης μπροστά στου Μπακάκου.

“Εντάξει, εγώ συνεχίζω για Σύνταγμα, Καλό απόγευμα!”.

Λίγα μέτρα πιο πάνω έδωσε εντολή στον ταξιτζή να σταματήσει. Του πέταξε ένα χαρτονόμισμα και κατέβηκε γρήγορα, για να μην χάσει από τα μάτια του τον Αργύρη. Ο ταξιτζής σταυροκοπήθηκε από το απρόσμενο δώρο. Το πουρμπουάρ που άφησε ο “ζητιάνος”, ήταν διπλάσιο από το κόμιστρο! Ο Πετρής ακολούθησε τον αδελφό του από απόσταση ασφαλείας. Τον είδε να μπαίνει στην Γ΄Σεπτεμβρίου και έτρεξε να περάσει κι αυτός απέναντι. Ίσα που πρόλαβε να τον δει να μπαίνει σε μια πολυκατοικία. Κοίταξε με τρόπο και είδε το ασανσέρ να ανεβαίνει.

Στην τύχη κτύπησε δυο από τα πολλά κουδούνια, με την ελπίδα να μην πέσει επάνω στους ένοικους που πήγαινε ο Αργύρης. Κάποιος του άνοιξε και έτρεξε στο ασανσέρ, που είχε σταματήσει στον τρίτο όροφο. Το κάλεσε και ανέβηκε στον τέταρτο. Στοιχειώδης κανόνας ασφαλείας! Με προσοχή κατέβηκε τα σκαλιά, και αφού σιγουρεύτηκε πως δεν κυκλοφορούσε κανείς, προσπάθησε να καταλάβει που μπορεί να μπήκε ο μικρός. Πέντε διαμερίσματα υπήρχαν στον όροφο. Δύο από αυτά ήταν δικηγορικά γραφεία και ένα τρίτο παράρτημα ασφαλιστικής εταιρείας. Πλησίασε ένα από τα άλλα δύο στο βάθος. Στο κουδούνι έγραφε Γεώργιος-Ειρήνη Γι...

Κοίταξε και το απέναντι αλλά δεν υπήρχε όνομα. “Το πιθανότερο αυτό πρέπει να είναι”, σκέφτηκε και κόλλησε το αυτί στην πόρτα. Μια έντονη συνομιλία άκουσε, και τρεις τουλάχιστον διαφορετικές φωνές. Η μια από αυτές ήταν σχεδόν σίγουρος πως ήταν του Αργύρη, αν και δεν ξεχώριζε τι ακριβώς έλεγαν. Πάντως δεν μιλούσαν για σημειώσεις!Κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες με τα πόδια Ότι ήταν να δει το είδε, δεν υπήρχε λόγος να διακινδυνεύσει να τον πάρουν χαμπάρι.

Όταν είδε τον Αργύρη να φεύγει, τηλεφώνησε από το περίπτερο στον σύνδεσμό του και του ζήτησε να παρακολουθούν το συγκεκριμένο διαμέρισμα. Υπήρχε ο φόβος να ξαναπήγαινε εκεί ο αδελφός του, αλλά αυτό θα ήταν μια παράπλευρη απώλεια, που δεν θα ευθυνόταν ο ίδιος. Ας πρόσεχε ο μικρός.

Ευτυχώς που ο Αργύρης δεν ξαναφάνηκε εκεί, αφού είχε αποφασίσει να ξεκόψει, γιατί στη βδομάδα επάνω έκανε ντου η Ασφάλεια και τους συνέλαβε όλους. Μετά από πολύωρες ανακρίσεις και το σχετικό ξυλοκόπημα παραπέμφθηκαν με βαρύτατες κατηγορίες για σύσταση συμμορίας, τρομοκρατικές ενέργειες και ένα σωρό άλλες! Από το συγκεκριμένο πυρήνα μόνο ο Αργύρης, η Αγγελική και μια άλλη κοπέλα, που είχε σταματήσει από καιρό τις δραστηριότητες,διασώθηκαν. Κάποιες υποψίες έπεσαν πάνω τους από τα ανώτερα κλιμάκια της οργάνωσης, όμως δεν υπήρχαν αποδείξεις και το καθαρό παρελθόν τους δεν επέτρεψε περαιτέρω διερεύνηση.

Τέλη Μαΐου, οικογένεια και Αργύρης, αποχαιρετούσαν στο Ελληνικό την Αγγελική που έφευγε για Παρίσι. Η σχέση των δυο παιδιών είχε γίνει γνωστή και ο πατέρας την αποδέχθηκε με την αυστηρή εντολή να μείνει Πλατωνική, τουλάχιστον ώσπου να ενηλικιωθεί η Ελπίδα.

Ο Αργύρης απέκτησε ένα μικρό κύκλο μαθητών που τους έκανε ιδιαίτερα και έτσι μπορούσε πια να ανταπεξέλθει στα έξοδα του χωρίς να ζορίζεται.

Τον επόμενο μήνα στις 24 του Ιούνη, θα παντρευόταν η Αναστασία και θα κατέβαιναν για τον γάμο στο νησί. Ο ίδιος και ο Δήμος δηλαδή, γιατί του Πετρή αν και του το είπαν, δεν έδωσε συγκεκριμένη απάντηση. Η Ελπίδα ήθελε πολύ να παρευρεθεί και εκείνη, όμως ο πατέρας της ήταν ανένδοτος. “Είσαι πολύ μικρή για κάτι τέτοιο!”, της το ξέκοψε.

Σαββατόβραδο απόψε και μιας και ο Δήμος είχε διανυκτέρευση, είπαν να το ρίξουν λίγο έξω. Μαζί τους και η Ελπίδα που πήρε τη συγκατάθεση του πατέρα της με τη ρητή διαβεβαίωση πως θα επέστρεφαν πριν τις δέκα το βράδυ. 

Μετά τον καφέ στο Αιγάλεω κατέληξαν σε μια ταβέρνα στο Χαϊδάρι. Όμορφο περιβάλλον και οικογενειακή ατμόσφαιρα. Κόσμος αρκετός, αλλά υπήρχαν λίγα άδεια τραπέζια ακόμα. Το φαγητό που τους έφεραν ήταν εξαιρετικό, όπως και το χύμα κρασί. 

“Βουνό με βουνό δε σμίγει!”, άκουσε πίσω του ο Αργύρης μια γνώριμη φωνή. Γύρισε ξαφνιασμένος και αντίκρισε με έκπληξη τον Δημήτρη, που τον συνόδευε η γυναίκα του με το μωρό στο καρότσι. Σηκώθηκε και τον χαιρέτησε με θέρμη, και μετά τις απαραίτητες συστάσεις τους πρότεινε να καθίσουν μαζί τους. Ο Δημήτρης αφού πήρε τη σιωπηλή έγκριση της γυναίκας του δέχτηκε και πήρε τη θέση απέναντι από τον Δήμο με τη Μαρία τη γυναίκα του δίπλα.

 “Δεν είναι φοβερό!”, αναφώνησε η Μαρία όταν πρόσεξε το πρόσωπο του Δήμου, “Ο νεαρός θα μπορούσε να είναι ο σωσίας σου!”, είπε απευθυνόμενη στον Δημήτρη. 

“Πραγματικά!”, διαπίστωσε κι αυτός. “Μήπως ο πατέρας σας ήταν ζωηρούλης στα νιάτα του;”, αστειεύτηκε.

”Υπεράνω υποψίας!”, απάντησε γελώντας ο Αργύρης, και εξάλλου δεν έχει φύγει ποτέ απ το νησί!”.

“Και ξέρετε πιο είναι το πιο παράξενο;”, συνέχισε ο Δημήτρης. “Τον πραγματικό μου πατέρα Δήμο τον έλεγαν, όπως μου αποκάλυψε η μάνα μου! Ένα κάθαρμα που τον παράτησε για να γλυτώσουμε. Ποτέ δεν έμαθε τι απέγινε. Λέει πως ήταν πολύ πλούσιος αλλά δεν είχε σχέσεις με την οικογένεια του. Γιατί είχε οικογένεια. Γυναίκα και δυο κορίτσια. Όμως τους άφησε στη μοίρα τους και έφυγε από τα μέρη του για την Αθήνα”.

Μαύρες σκέψεις πέρασαν απ΄το μυαλό του Αργύρη. Πολλές ομοιότητες με τη δική του οικογένεια είχε αυτή η ιστορία! Βέβαια δεν ήξερε και πολλά για το παρελθόν του παππού, γιατί στο σπίτι απέφευγαν συστηματικά τις συζητήσεις που τον αφορούσαν, αλλά μέσες άκρες είχε καταλάβει για τι κουμάσι επρόκειτο. 

“Και από που ήταν η καταγωγή του;”, ρώτησε ελπίζοντας να είναι μια σατανική σύμπτωση.

”Δεν θυμάμαι να μου το έχει αναφέρει. Νομίζω όχι! Πάντως θα τη ρωτήσω και θα σας ενημερώσω, αν σας ενδιαφέρει”. 

“Απλή περιέργεια Δημήτρη. Γιατί και ο δικός μας παππούς είχε δυο κόρες και απ΄όσο ξέρουμε κι αυτός ξαφνικά εξαφανίστηκε!

”Έλα μωρέ Αργύρη! Δεν υπάρχει περίπτωση να έχετε σχέση με αυτό το κατακάθι! Εσείς είστε υπέροχα παιδιά, πράγμα που σημαίνει πως οι γονείς σας είναι διαμάντια! Κάνω λάθος;”.

“Ρε παιδιά! ”πετάχτηκε ο Δήμος που παρέμενε σιωπηλός όλη αυτή την ώρα, “Τι νόημα έχει αυτή η συζήτηση; Ένας Δήμος υπάρχει στον κόσμο; Ή μήπως το μοναδικό απόβρασμα είναι ο πατέρας του Δημήτρη; Γεμάτη η κοινωνία από τέτοια υποκείμενα!”

Αν και κατανοούσε τον προβληματισμό του αδελφού του, δεν μπορούσε να καταλάβει την εμμονή του να συνδέσει τις δυο ιστορίες. Ο γέρος έφυγε, έζησε τη ζωή του όπως νόμιζε καλύτερα, έσβησε από τις ζωές τους και τέρμα. Γιατί έπρεπε σώνει και καλά να ξαναφέρουν το φάντασμα του στο προσκήνιο; Τι θα εξυπηρετούσε κάτι τέτοιο;

Ο Αργύρης όμως είχε σοβαρούς λόγους να θέλει να μάθει περισσότερα. Αν ο πατέρας του Δημήτρη ήταν πραγματικά ο δικός τους παππούς, τότε τα πράγματα έμπλεκαν πολύ! Τότε ήταν θείος τους. Σε αυτή την περίπτωση ο Πετρής,(γιατί ο Αργύρης ήταν σχεδόν σίγουρος πως αυτός ήταν ο φίλος του Δημήτρη), εκτός από τον αδελφό του είχε πάει και με τον θείο του! “Τι άλλο άραγε μας επιφυλάσσει η μοίρα;”, αναρωτήθηκε, “Γιατί να πληρώνουμε εμείς τις αμαρτίες άλλων;”.

Προτίμησε σε αυτή τη φάση να μη δώσει συνέχεια στην κουβέντα, για να μη φέρει σε δύσκολη θέση τον Δήμο.  Όμως ο Δημήτρης, για κακή του τύχη, συνέχισε να αναφέρεται στο ίδιο θέμα, από ΄διαφορετική πάντως σκοπιά. 

“Υπάρχει ένας θρύλος γύρω από το όνομα του. Μιλάνε για λίρες! Πολλές λίρες, που μάζεψε στην κατοχή και δεν βρέθηκαν ποτέ! Με μια μικρή έρευνα που έκανα τελευταία, δεν μπόρεσα να μάθω κάτι. Το σπίτι που ζούσε τότε υπάρχει ακόμα και έχει κηρυχτεί διατηρητέο. Είναι σε άθλια κατάσταση βέβαια, αλλά σκέφτομαι να το επισκεφτώ μήπως βρω κάτι. Αμαρτία να πάνε χαμένα τόσα λεφτά, αν πραγματικά υπάρχουν!

”Μετά από τόσα χρόνια περιμένεις να βρεις τίποτα;”, ρώτησε ο Δήμος, “Θα τα έχουν κάνει φύλλο και φτερό άλλοι πριν από εσένα!”.

”Έχεις δίκιο Δήμο, μόνο που ξέρω κάτι που αυτοί οι άλλοι δεν γνωρίζουν! Στον κήπο υπάρχει ένα στερεμένο πηγάδι, που όλοι νομίζουν πως είναι ενεργό! Η μάνα μου έβαζε εκεί τρόφιμα που ήθελε να συντηρήσει. Πιστεύω πως εκεί κάτι θα έχει κρύψει. Ίσως όχι όλα, πάντως και ένα μικρό μέρος από αυτά θα είναι αρκετό! Μόνο που πρέπει να το κάνω το συντομότερο, γιατί σε λίγες βδομάδες γίνονται οι κρίσεις και μετά την προαγωγή μου, βλέπω να παίρνω πόδι, ένας Θεός ξέρει για που!”.

”Χριστέ μου!”, είπε η Μαρία αναλογιζόμενη την ταλαιπωρία μιας ακόμη μετανάστευσης. “Σαν τους τσιγγάνους είναι η ζωή των στρατιωτικών!”.

”Είναι το τίμημα να υπηρετείς μιαν ιδέα, αγάπη μου!”, απάντησε ο Δημήτρης. “Όταν κουβαλάς στις πλάτες σου την ιστορία, είσαι υποχρεωμένος να σηκώνεις τον σταυρό σου!”

.”Μεγάλα λόγια”, σκέφτηκε ο Αργύρης. “Όλοι οι καριερίστες το παίζουν θύματα μιας θυσίας που είναι αμφίβολο αν είναι διατεθειμένοι να κάνουν! Πατριώτες εκ του ασφαλούς!”

.Έσκυψε και φίλησε γλυκά την Ελπίδα που υπέμενε καρτερικά όλη αυτή την ώρα μια συζήτηση που προφανώς δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον γι΄αυτήν. 

“Βαρέθηκες καρδιά μου, το ξέρω”, της ψιθύρισε στο αυτί. “Όμως ήταν κάτι που δεν είχαμε προβλέψει”

 “Και όμως, δεν ήταν και τόσο βαρετό!”, του απάντησε με χαμόγελο. “Αυτή την ιστορία με τον υποτιθέμενο θησαυρό την έχω ακούσει και από τον πατέρα μου, που δεν την θεωρεί και τόσο μύθο!

"Λέει πως έχει ακούσει με τα αυτιά του, αξιόπιστους ανθρώπους, να λένε ότι υπάρχουν πολλές λίρες κρυμμένες και πως κάποιοι έχουν γίνει πλούσιοι από αυτές!”  

“Μάλιστα”, αποκρίθηκε σκεφτικός ο Αργύρης. 

“Μακάρι λοιπόν να τα βρει ο Δημήτρης. Στο κάτω κάτω είναι ο μόνος που τα δικαιούται ως κληρονόμος του”. 

“Όχι ο μόνος! Υπάρχουν και οι δυο κόρες από τον γάμο του! Άραγε θα ξέρουν αυτές για την περιουσία;”.

”Ποιος ξέρει”, απάντησε δήθεν αδιάφορα ο Αργύρης, αλλά μέσα του άρχισε να σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να διεκδικήσουν και η μάνα του με την Γιώτα μερίδιο, στην περίπτωση βέβαια που ήταν πραγματικά ο πατέρας τους αυτός.

Έμειναν λίγο ακόμη και ετοιμάστηκαν να φύγουν γιατί η ώρα πλησίαζε δέκα. Αποχαιρέτησαν το ζευγάρι και ο Αργύρης δεν δέχτηκε κουβέντα για το ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό. Άλλωστε στα χρωστούσα, ξέχασες;”, του είπε. 

“Επιφυλάσσομαι τότε!”, υποχώρησε ο Δημήτρης. “Την επόμενη φορά, που μάλλον θα είναι η τελευταία, τουλάχιστον για αρκετό καιρό, πληρώνω εγώ! Θα σου τηλεφωνήσω να το κανονίσουμε!”

Αφού άφησαν την Ελπίδα σπίτι, τα δυο αδέλφια αποφάσισαν να γυρίσουν με τα πόδια. Η απόσταση ήταν μεγάλη αλλά θα είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν μόνοι μετά από πολύ καιρό. Εξάλλου κανείς τους δεν βιαζόταν και η νύχτα ήταν γλυκιά.

 “Τι σε έκανε να πιστέψεις πως ο πατέρας του Δημήτρη μπορεί να είναι ο παππούς;”, ρώτησε ξαφνικά ο Δήμος. 

“Ο Πετρής!”, πέταξε τη βόμβα ο Αργύρης. “Πάντα αναρωτιόμουν που σκατά κληρονόμησε αυτό τον απαίσιο χαρακτήρα! Εσύ δεν είχες ποτέ αυτή την απορία;”.

Ασφαλώς και την είχε ο Δήμος. Κι αυτός έψαχνε ποιανού τα κουσούρια είχε πάρει. Η γιαγιά Μαρίνα ένα κομμάτι μάλαμα, το ίδιο και η Γιώτα. Όσο για τη μάνα, ανεκτίμητος θησαυρός! Όμως απ΄τον παππού δεν είχε παραστάσεις, ούτε άκουσε ποτέ από κανέναν κάτι μεμπτό. Εκτός από κάποια σκόρπια κουτσομπολιά που συνηθίζονται στις μικρές κοινωνίες. Το μόνο που μπορούσε να του προσάψει είναι ότι παράτησε γυναίκα και παιδιά και έφυγε. Αλλά η γιαγιά τον δικαιολογούσε, και ο Δήμος εμπιστευόταν την κρίση της. 

“Μα το ότι έφυγε δεν σημαίνει πως ήταν παλιοχαρακτήρας”. επέμεινε.”Μπορεί να είχε τους λόγους του. Αν ήταν αλλιώς θα τον υπερασπιζόταν η γιαγιά;” 

“Ίσως έχεις δίκιο Δήμο”, συγκατένευσε ο Αργύρης. “Είναι η αποστροφή που νοιώθω για τον Πετρή, που με οδηγεί σε συμπεράσματα που μπορεί να είναι λανθασμένα!”.

Κατά βάθος πίστευε πως η αλήθεια ήταν αυτή που είχε σχηματίσει στο μυαλό του, όμως δεν είχε αποδείξεις και κάθε παραπάνω προσπάθεια να πείσει τον αδελφό του, θα ήταν μάταιη. 

Ήλπιζε ο Δημήτρης να έβρισκε λίγη από την περιουσία του πατέρα του, γιατί αυτό θα ήταν δίκαιο μετά τα όσα πέρασε κι εκείνος και η μάνα του, από αυτόν. Κι αν πραγματικά ο πατέρας του και ο παππούς τους ήταν το ίδιο πρόσωπο, τότε κάτι θα αποκόμιζαν κι αυτοί. Αποφάσισε λοιπόν να παρακολουθεί στενά τον Δημήτρη με την ελπίδα να πάει στο σπίτι πριν φύγουν για Τήνο.

Δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ. Με την ευκαιρία της Κυριακάτικης αργίας ο Δημήτρης έφτασε νωρίς στο εγκαταλειμμένο αρχοντικό. Ο Αργύρης που έφτασε λίγη ώρα αργότερα δεν τον είδε να μπαίνει, αλλά κατάλαβε πως είναι εκεί καθώς αναγνώρισε το λευκό φιατάκι του, που ήταν παρκαρισμένο λίγα μέτρα πιο κάτω. Αυτό που τον παραξένεψε ήταν το Μίνι Κούπερ με τα φιμέ τζάμια σταματημένο πίσω του ακριβώς. Ασυνήθιστο τέτοιου τύπου αυτοκίνητο να έχει φιμέ τζάμια. Προφανώς ο ιδιοκτήτης του είχε λόγους να κρύβει το εσωτερικό του από αδιάκριτα βλέμματα.

Παρέμεινε μισοκρυμμένος πίσω από μια λεύκα απέναντι από την καγκελόπορτα του σπιτιού. Από εκείνο το σημείο δεν είχε οπτική επαφή με την αυλή που θα έπρεπε να υπάρχει το πηγάδι. Μόνο κάποιοι σκόρπιοι ήχοι που έφταναν στα αυτιά του μαρτυρούσαν ανθρώπινη παρουσία στον χώρο. Αυτοί οι ήχοι και ο οδοκαθαριστής που σκούπιζε το πεζοδρόμιο, με την εμφανή αναπηρία που τον έκανε να κουτσαίνει, ήταν η συντροφιά του στην αναμονή.

 “Όλα τα κακά επάνω του πέσανε του άμοιρου”, σκέφτηκε ο Αργύρης με οίκτο, καθώς εκτός από την αναπηρία στο πόδι ο νεαρός οδοκαθαριστής φορούσε και κάτι χοντρά γυαλιά μυωπίας, αλλά και ένα τεράστιο επίδεσμο που έκρυβε όλο σχεδόν το δεξί του μάγουλο. Τον παρακολούθησε να προσπαθεί με δυσκολία να κάνει τη δουλειά του και τον λυπήθηκε. 

Ήταν έτοιμος να πλησιάσει να τον βοηθήσει, όταν τον είδε έκπληκτος να μπαίνει στο αρχοντικό. Προφανώς κατά καιρούς ο δήμαρχος έστελνε κάποιον να καθαρίσει την αυλή για να μη γίνεται εστία μόλυνσης. Έπρεπε να βρει τρόπο να ειδοποιήσει τον Δημήτρη για την απρόσμενη επίσκεψη, όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο χωρίς να γίνει αντιληπτός. Χώρια που θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να δικαιολογήσει και τη δική του παρουσία εκεί. 

Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά όταν άκουσε έναν υπόκωφο θόρυβο. Ένα γδούπο σαν κάτι βαρύ να έπεσε από ύψος σε κλειστό χώρο. Με έντονη την ανησυχία για το τι μπορεί να συνέβη, πλησίασε προσεκτικά την μάντρα. Είδε από μακρυά τον υπάλληλο του δήμου, να γεμίζει τη σακούλα απορριμάτων με ξερόχορτα. Κανένα ίχνος του Δημήτρη. Απομακρύνθηκε αρκετά με περίεργα συναισθήματα. Κανονικά έπρεπε να είχε δει τον Δημήτρη, εκτός αν αντιλήφτηκε την είσοδο του οδοκαθαριστή και πρόλαβε να κρυφτεί. 

Ο ανάπηρος υπάλληλος φάνηκε στην πόρτα σέρνοντας με δυσκολία δυο μεγάλες σακούλες και ο Αργύρης κρύφτηκε πίσω από το κλειστό περίπτερο στη γωνία. Τον είδε να ανοίγει το μικρό πορτ μπαγκαζ του Κούπερ και να τις στριμώχνει με κόπο μέσα. “Πολύ περίεργο να χρησιμοποιεί αυτό το μικρό αυτοκίνητο για τέτοια δουλειά!”, σκέφτηκε. “Ένα ανοικτό φορτηγάκι θα ήταν ιδανικό”. Περίμενε μέχρι να βάλει μπροστά και να απομακρυνθεί αρκετά και ύστερα έτρεξε προς το σπίτι.

Καμία ένδειξη πως ο Δημήτρης βρισκόταν εκεί. Φώναξε τρεις τέσσερις φορές το όνομα του και αφού δεν πήρε απάντηση αποφάσισε να φύγει. Μάλλον ο Δημήτρης θα έφυγε, το πιθανότερο άπραγος, προτού φτάσει ο ίδιος εκεί. Όσο για το Φιατάκι μπορεί είτε να είχε βλάβη, είτε να μην ήταν τελικά το δικό του. Αριθμό δεν θυμόταν να είχε δει οπότε και αυτή η εκδοχή έμοιαζε πιθανή. 

Έκανε μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο που έμοιαζε ονειρικό δίχως πολλά αυτοκίνητα και με υποτονική κίνηση και κάθισε για καφέ στου Φλόκα. Το βλέμμα του σταμάτησε στον καλοντυμένο κύριο που διάβαζε την εφημερίδα του. Ήταν ο ίδιος που είχε δει στο μαιευτήριο να μιλάει με τον Πετρή.

Σηκώθηκε και τον πλησίασε διστακτικός αν έπρεπε να του ανοίξει κουβέντα. 

“Γνωριζόμαστε από κάπου;”, τον ρώτησε εκείνος βγάζοντας τον από το δίλημμα. “Έχω την εντύπωση πως σας έχω ξαναδεί!”. 

“Πριν από καιρό στη μαιευτική κλινική”, του απάντησε.. “Γεννούσε η νύφη μου και εσάς νομίζω η αδελφή σας.”..

”Α, μάλιστα! Είστε ο αδελφός εκείνου του θαυμάσιου νέου, του Πέτρου!”, του είπε με ένα τρόπο, που ο Αργύρης δεν μπόρεσε να καταλάβει αν τον ειρωνευόταν ή σοβαρολογούσε. 

Μετά τις απαραίτητες συστάσεις του πρότεινε να καθίσει στο τραπέζι του και συνέχισαν τη συζήτηση μάλλον τυπικά. Ο Άρης δεν έδειχνε διάθεση να ανοιχτεί περισσότερο και ο Αργύρης ένοιωθε κάπως άβολα. 

“Είστε φίλοι με τον αδελφό μου;”, ρώτησε κάποια στιγμή, για να πάρει μιαν απάντηση που δεν του έλυνε καμία απορία. 

“Μπορείς να το πεις και έτσι! Αν και πιο πολύ γνωστοί θα έλεγα. Έχουμε κοινούς φίλους”.

Αν και τον έκαιγε να μάθει τι πραγματικά τους συνέδεε, κατάλαβε πως δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρει. Κάτι του έλεγε πως δεν ήταν απλά γνωστοί, αλλά κάτι πιο σοβαρό υπήρχε μεταξύ τους. Δεν έμοιαζε για ομοφυλόφιλος, κι αν ήταν το έκρυβε πολύ καλά. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι άλλο θα τους είχε φέρει κοντά, μιας και το πνευματικό επίπεδο του Άρη φαινόταν ιδιαίτερα υψηλό, σε αντίθεση με τον πρωτόγονο αδελφό του.

Ο Αργύρης βαριόταν και αυτό έγινε αντιληπτό από τον Άρη. 

“Προφανώς σε περιμένει η κοπέλα σου!”, του χαμογέλασε.' Δεν κρατιέσαι! Πάντως αν είχες λίγο χρόνο θα έβλεπες τον αδελφό σου. Τον περιμένω να μου φέρει το αμάξι που του δάνεισα για μια δουλειά που είχε.”. 

Τώρα είχε ο Αργύρης ένα παραπάνω λόγο να βιάζεται να φύγει! Όσο πιο μακριά κρατιόταν από τον Πετρή, τόσο το καλύτερο. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι, αν και το ραντεβού του ήταν για το μεσημέρι.

“Να τα ξαναπούμε φίλε μου”, του είπε ο Άρης αποχαιρετώντας τον. “Είμαι λέκτορας στην Φιλοσοφική και εσύ φοιτητής αν δεν κάνω λάθος. Όποτε θελήσεις κάτι, θα είναι χαρά μου να σε βοηθήσω!”.

Τον ευχαρίστησε ευγενικά και έσπευσε να απομακρυνθεί για να αποφύγει τη  δυσάρεστη συνάντηση. Καιγόταν να μάθει αν ο Δημήτρης είχε βρει κάτι, όμως δεν είχε τον τρόπο. Να τον έπαιρνε τηλέφωνο θα ήταν τουλάχιστον άκομψο. Μόλις πριν λίγες ώρες είχαν χωρίσει και είχε μάθει τις προθέσεις του, οπότε τέτοιο ενδιαφέρον δεν θα μπορούσε να το δικαιολογήσει. Εξάλλου δεν ήταν και κολλητοί. Μπορεί να του είχε ανοίξει την καρδιά του εκείνη τη δύσκολη νύχτα, αλλά δυο φορές είχαν συναντηθεί όλες κι όλες. 

Κοίταξε το ρολόι του. Δώδεκα η ώρα και ήδη είχε στήσει την Ελπίδα ένα τέταρτο. Της τηλεφώνησε για να ζητήσει συγγνώμη για την καθυστέρηση.

 “Προφανώς δεν έχεις μάθει τα νέα!”, ήταν η αντίδραση της.” Ο Δημήτρης έχει εξαφανιστεί! Έγινε και ανακοίνωση στην τηλεόραση, παρακαλούν όποιον ξέρει κάτι να επικοινωνήσει με την Αστυνομία. Τον έψαχναν από το Επιτελείο για έκτακτη άσκηση και η γυναίκα του τους είπε που θα τον βρουν. Όμως βρήκαν μόνο το αυτοκίνητο του και κάνουν έρευνες να δουν τι έγινε”. 

“Και γιατί τέτοια αναστάτωση; Κάπου θα πίνει τον καφέ του ο άνθρωπος!”.

”Έπρεπε να επικοινωνεί από τις οκτώ και μισή με την υπηρεσία του, ανά μία ώρα. Υπάρχει κάποιου είδους επιφυλακή, και όλοι δίνουν τηλεφωνικά το παρόν όταν λείπουν από τη μονάδα τους ή το σπίτι. Και ο Δημήτρης είναι πάντα συνεπής στις υποχρεώσεις του. Αυτό τους ανησύχησε”. 

“Τότε τα πράγματα είναι μάλλον σοβαρά! Είπαν που βρήκαν το αυτοκίνητο;” 

“Κάπου στην Πειραιώς. Εκεί δεν μας είχε πει πως ήταν να ψάξει;”.

”Ναι μωρό μου. Στο σπίτι που έμενε ο πατέρας του. Θα στενοχωρηθείς αν αναβάλουμε το ραντεβού μας για το απογευματάκι; Λέω να πάω εκεί να μάθω κάτι!”.

”Να πας Αργύρη. Ελπίζω να μην έχει συμβεί τίποτα κακό. Να με πάρεις μόλις μάθεις!”

Της το υποσχέθηκε και με γρήγορα βήματα κατευθύνθηκε πάλι προς το αρχοντικό.

Περιπολικά της ασφάλειας, ένα ασθενοφόρο και κόσμος αρκετός παρακολουθούσε από απόσταση την επιχείρηση. Ρώτησε ένα ηλικιωμένο κύριο αν υπάρχει κανένα νέο και εκείνος του απάντησε αρνητικά. Ξαφνικά μεγάλη κινητικότητα επικράτησε στο χώρο και οι αστυνομικοί απομάκρυναν ακόμη περισσότερο το συγκεντρωμένο πλήθος. Με δυσκολία μπόρεσε ο Αργύρης να διακρίνει το φορείο που έβγαζαν οι νοσοκόμοι. Πάγωσε όταν είδε πως το σώμα επάνω του το είχαν σκεπάσει ολόκληρο με το λευκό σεντόνι! Αυτό σήμαινε πως ο Δημήτρης ήταν νεκρός! Έκανε μιαν απεγνωσμένη προσπάθεια να πλησιάσει πιο κοντά, αλλά δυο ζόρικοι μπάτσοι τον έσπρωξαν βίαια πίσω. Έτσι έμεινε κοκαλωμένος στη θέση του, μέχρι που το ασθενοφόρο έφυγε.

 Ο κόσμος είχε σχηματίσει πηγαδάκια που συζητούσαν το περιστατικό. Κανείς δεν είχε ακριβή εικόνα του τι ακριβώς είχε συμβεί, αν και οι περισσότεροι έκαναν λόγο για ατύχημα. Τότε ήρθε στο μυαλό του Αργύρη ο περίεργος θόρυβος που είχε ακούσει το πρωί. Εκείνη την ώρα πρέπει να έγινε το κακό. Την ώρα που ο οδοκαθαριστής ήταν κι αυτός μέσα. Πως δεν τον άκουσε κι αυτός; Κι αν τον άκουσε δεν έπρεπε να ψάξει να δει τι έγινε; Αυτός όμως συνέχισε κανονικά τη δουλειά του. 

“Περίεργο! Πολύ περίεργο”, συλλογίστηκε, “Αν πραγματικά εκείνη την ώρα έγινε ότι έγινε τότε ο τύπος πρέπει να είχε κάποια συμμετοχή!”.

Έκανε τη σκέψη μήπως έπρεπε να το αναφέρει στις αρχές. Τι να τους έλεγε όμως; Πως ένας ανάπηρος οδοκαθαριστής, που με το ζόρι έστεκε στα πόδια του, μπορεί να σκότωσε τον καλογυμνασμένο λοχαγό; Και ύστερα, αν αποκαλυπτόταν η συγγένεια, που πίστευε πως είχαν με τον Δημήτρη, δεν θα δημιουργούσε υποψίες και για τη δική του παρουσία εκεί; Η γυναίκα του Δημήτρη ασφαλώς θα κατέθετε για ποιον λόγο πήγε σ΄αυτό το σπίτι ο άντρας της. Η ιστορία του χαμένου θησαυρού, έμπλεκε και τον ίδιο ως άμεσα ενδιαφερόμενο.

Τελικά αποφάσισε να κρατήσει τους προβληματισμούς του μόνο για τον εαυτό του. Δεν μίλησε σε κανέναν γι΄αυτές τις σκέψεις του. Ούτε καν στην Ελπίδα και τον Δήμο.

Στην κηδεία πήγε με την Ελπίδα. Ο Δήμος έλειπε με το αντιτορπιλικό για άσκηση στο Αιγαίο. Εκεί ήταν και ο Άρης με τον Πετρή, πράγμα που δεν άρεσε καθόλου του Αργύρη. Χαιρέτησε τυπικά και τους δύο και κίνησε να φύγει από κοντά τους.

“Διακρίνω μια ψυχρότητα, ή είναι η ιδέα μου;”, τον σταμάτησε η φωνή του Άρη. “Νομίζω πως η πρώτη μας συνάντηση ήταν πιο φιλική!”.

”Δεν έχει να κάνει με σας!”, απάντησε μουδιασμένα. “Είναι η φόρτιση των στιγμών, αυτή η παγερή ατμόσφαιρα του νεκροταφείου, που με επηρέασε.”.

”Δεν ήξερα ότι γνώριζες το λοχαγό μου!”, είπε καχύποπτα ο Πετρής. “Δεν μου είχες αναφέρει κάτι σχετικό”.

“Τον γνώρισα εντελώς τυχαία πριν λίγο καιρό. Δεν γνώριζα πως ήταν λοχαγός σου!”, του απάντησε ψέμματα. “Μου έδωσε την εντύπωση πολύ καλού ανθρώπου, όπως επίσης και η γυναίκα του. Κρίμα να πάει έτσι!”.

”Πραγματικά ήταν εξαιρετικό παιδί. Με στήριξε πολύ και στον Έβρο και εδώ στην Αθήνα. Πρέπει να το πιάσουν το κάθαρμα που το έκανε και να το στήσουν στα έξι μέτρα!”.

Για πρώτη φορά του Αργύρη του φάνηκε πως μιλούσε ειλικρινά. Η χροιά της φωνής του, τα υγρά του μάτια φανέρωναν πραγματική λύπη για το χαμό του φίλου και εραστή του. Ίσως υπήρχαν κάποια καλά στοιχεία βαθιά στη ψυχή του. Πολύ βαθιά και καλά κρυμμένα όμως!

Έμειναν μαζί τελικά και παρακολούθησαν τη θλιβερή διαδικασία της κηδείας και της ταφής. Τραγικές φιγούρες η μάνα και η γυναίκα του νεκρού, που μόνο υποβασταζόμενες μπορούσαν να σταθούν όρθιες. Με ένα πόνο βουβό, χωρίς κραυγές και ξεσπάσματα, αλλά με την οδύνη και την απελπισία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους. Μόνο τη στιγμή που το φέρετρο κατέβαινε, κατέρρευσε η Μαρία και αν δεν την συγκρατούσαν τα αδέλφια της θα έπεφτε κι αυτή στον ανοιγμένο τάφο.

“Θα σας πετάξουμε εμείς στον προορισμό σας”, είπε ο Άρης στο ζευγάρι,όταν τελείωσαν με το οδυνηρό καθήκον τους. “Λίγο πιο πάνω έχω το αυτοκίνητο”. 

“Μη σας βάζουμε σε κόπο! Θα πάρουμε ταξί.”, απάντησε ο Αργύρης που ήθελε να μείνει λίγο μόνος με το κορίτσι του.

 “Όπως νομίζετε! Πάντως πολύ θα ήθελα να σας πάω μια βόλτα με τη Τζούλια μου!”.

 “Μη μου πείτε πως έχετε την Alfa Romeo Giulia!”, φώναξε ενθουσιασμένη η Ελπίδα.”Το λατρεύω αυτό το αυτοκίνητο!”.

 “Κόκκινη σαν το πάθος!”, καμάρωσε ο Άρης.”Λοιπόν;” 

Η Ελπίδα κοίταξε ικετευτικά τον Αργύρη, και εκείνος δεν μπορούσε παρά να συμφωνήσει.

“Λες να έρθει ο Πετρής;”, ρώτησε ο Αργύρης τον Δήμο στο κατάστρωμα τον “Ναϊάς”, που τους μετέφερε στο νησί.

”Δε νομίζω”, απάντησε. “Αν ήταν θα ερχόταν μαζί μας”

“Μπορεί να έρθει αύριο. Πάντα της τελευταίας ώρας δεν ήταν;”

“Μπορεί, αν και δεν το εύχομαι! Κανείς δεν θα χαρεί με την παρουσία του!”

“Εντάξει Δήμο, όλοι ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε, όμως δεν παύει να είναι αδερφός μας! Και οι γονείς θα χαρούν πολύ να τον δουν. Η μάνα κυρίως που έχει τόσα χρόνια.”

“Δεν ξέρω ρε Αργύρη. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι μήπως βοήθησα και εγώ με την σιωπή μου να εξελιχθεί σ΄αυτό το τέρας που είναι σήμερα! Αν είχα μιλήσει τότε ίσως ταρακουνιόταν και διαμόρφωνε αλλιώς το χαρακτήρα του. Άλλωστε κι αυτός μικρό παιδί ήταν, υπήρχαν τα περιθώρια!”.

“Πάψε να σκέφτεσαι έτσι Δήμο! Πάντα ήταν διαφορετικός και το ξέρεις! Λες και δεν είχε συναισθήματα. Κι αυτό που έκανε σε σένα, και σε μένα παρά λίγο, υπερβαίνει τα ανθρώπινα μέτρα! Όχι αδερφέ, δεν είναι άνθρωπος αυτός, και εσύ δεν έχεις καμία ευθύνη γιαυτό. Κόντεψε να σου καταστρέψει για πάντα τη ζωή! Ευτυχώς που κατάφερες να το ξεπεράσεις!”.

”Το κατάφερα;”, ρώτησε, τον εαυτό του περισσότερο, ο Δήμος, και χωρίς να περιμένει απάντηση, σηκώθηκε και ακούμπησε στην κουπαστή. Πρώτη φορά έκανε φωνακτά αυτή την ερώτηση, γιατί κρυφά την έκανε σχεδόν κάθε μέρα. Μπορεί όλα να πήγαιναν καλά και στη ζωή του και στη σχέση του με την Φροσούλα, όμως το σαράκι τον βασάνιζε. Άλλοτε σαν ενοχή, και άλλοτε σαν αστείρευτο πάθος. Η απόφαση του να σταματήσει οριστικά αυτό τον κατήφορο ήταν αμετάκλητη. Επέτρεπε όμως στη φαντασία να τον παρασύρει συχνά στο παρελθόν. Σ΄αυτές τις νοερές περιπλανήσεις έβρισκε την παρηγοριά που δεν ήθελε να βρει στην πραγματική ζωή.

”Τα κατάφερες Δήμο!”, άκουσε τη φωνή του Αργύρη, που στεκόταν δίπλα του. “Μια χαρά τα κατάφερες. Έχεις ένα κορίτσι που σε λατρεύει, μια δουλειά που σου αρέσει και σε γεμίζει, ανθρώπους που σε νοιάζονται και σ΄αγαπάνε. Δεν τα λες και λίγα! Έτσι δεν είναι; Σε λίγους μήνες που θα απολυθείς, όλα θα σου φαίνονται καλύτερα!”.

“Λίγοι μήνες; Κοντά δυο χρόνια δεν είναι λίγοι μήνες”, χαμογέλασε ελαφρύνοντας την ατμόσφαιρα που είχε βαρύνει. “Αλλά σε τελική ανάλυση έχεις δίκιο! Μάλλον τα κατάφερα! Ελπίζω!”. Αυτή την τελευταία λέξη δεν την είπε. Την κράτησε για τον εαυτό του.

Με τις τελευταίες μανούβρες του πλοίου να δέσει στο λιμάνι ετοιμάστηκαν να κατέβουν.

“Κάτι ήξερε η Μεγαλόχαρη που διάλεξε το νησί μας για μόνιμη κατοικία!”, σχολίασε ο Αργύρης βλέποντας τον επιβλητικό ναό της. “Το ομορφότερο απ΄όλα τα κυκλαδονήσια, έτσι δεν είναι;”

Ο Δήμος συμφώνησε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι.

“Και όχι γιατί είναι η πατρίδα μας. Αντικειμενικά!”, συνέχισε ο Αργύρης, ξεσπώντας σε δυνατά γέλια παρασύροντας και τον Δήμο. Γέλια που κόπηκαν απότομα απ τη μεριά του Αργύρη, όταν το μάτι του έπεσε στο Μίνι Κούπερ με τα φιμέ τζάμια, που ήταν παρκαρισμένο στον δρόμο μπροστά στο λιμάνι.

“Συμβαίνει κάτι;”, ρώτησε ο Δήμος καθώς κατέβαιναν τις σκάλες. “Σκοτείνιασες ξαφνικά.”.

”Τίποτα, τίποτα”, απάντησε βιαστικά. “Μου φάνηκε πως είδα κάποιο γνωστό, αλλά μάλλον έκανα λάθος”. 

Η πιο μεγάλη έκπληξη όμως ήρθε όταν κατέβηκαν από το πλοίο. Στο μικρό καφενεδάκι του Γιώργου, που πήγαν να πιουν καφέ, βρήκαν τον Πετρή καθισμένο να πίνει τον δικό του! Τους φώναξε και παράγγειλε και για τους δυο. 

“Δεν περιμένατε να με δείτε εδώ, έτσι δεν είναι;”, τους καλωσόρισε με χαμόγελο. “Ήρθα χθες αλλά δεν κατέβηκα στο χωριό. Σκέφτομαι να κατέβω μόνο για τον γάμο. Ξέρω πως δεν είμαι καλοδεχούμενος!”. 

“Μην το ξαναπείς αυτό Πετρή!”, τον μάλωσε ο Αργύρης. “Εντάξει έχεις τα κουσούρια σου, αλλά οικογένεια είμαστε!”.

”Οικογένεια;”, αναρωτήθηκε. “Μου αξίζει άραγε να έχω οικογένεια; Έχω κάνει πολλά κακά στη ζωή μου, και κυρίως πλήγωσα εσάς. Τον Δήμο πιο πολύ που θα έχει κάθε δίκιο να μη με συγχωρήσει ποτέ!” 

Άκουγαν την εξομολόγηση του με έκπληξη ανάμικτη με συμπόνοια. Δεν ήταν ο γνωστός Πετρής αυτός. Σαν κάποια νεράιδα με το μαγικό της ραβδί να τον μεταμόρφωσε! 

“Περασμένα ξεχασμένα”, φυθίρισε ο Δήμος με βουρκωμένα τα μάτια. “Αρκεί που το μετάνοιωσες!”

Ο Πετρής τον αγκάλιασε από τους ώμους. “Σε ευχαριστώ Δήμο. Είσαι μεγάλη καρδιά!” Κι ύστερα φώναξε στον καφετζή: “Γιώργη, πιάσε τρια ουζάκια. Περιποιημένα! “Κερνάω για το καινούργιο μου αυτοκίνητο! Πριν μια βδομάδα το αγόρασα σε τιμή ευκαιρίας. Ο τύπος που το πουλούσε είχε ανάγκη και εγώ μόλις είχα κλείσει μια μεγάλη δουλειά. Ολόκληρη πολυκατοικία μέσα έξω βαψίματα. Από βδομάδα ξεκινάμε.” 

“Καλορίζικο τότε!”, είπε με ενθουσιασμό ο Αργύρης. “Δεν πιστεύω να το έχεις φέρει μαζί;”. 

“Και βέβαια!”, απάντησε με καμάρι και έδειξε το Κούπερ. 

“Μου φαίνεται το έχω ξαναδεί αυτό το αυτοκίνητο”, είπε ο Αργύρης με μια μικρή υποψία. “Θυμάμαι τα φιμέ τζάμια. Δεν είναι και πολύ συνηθισμένα!” 

“Τι να σου πω”, απάντησε αδιάφορα. “Δεν τον ρώτησα τον σκουπιδιάρη που μου το πούλησε. Τώρα που το λες όμως, ναι είναι κάπως περίεργο!”.

Τέτοια σύμπτωση δεν ήταν εύκολο να γίνει αποδεκτή από τον Αργύρη! Ένα αυτοκίνητο που πιθανόν είχε μπλέξει σε μια δολοφονία να βρεθεί μέσα σε λίγες ημέρες στα χέρια του αδελφού του, δεν ήταν και το πιο αναμενόμενο. Από την άλλη πάλι, αν έλεγε ψέματα ο Πετρής, ήταν εύκολο να αποδειχτεί. Η άδεια θα ανέγραφε την ημερομηνία μεταβίβασης, οπότε αρκούσε να της ρίξει μια  ματιά για να πειστεί. Θα το έκανε με την πρώτη ευκαιρία, για να του διαλυθούν οι υποψίες. Μάλλον υπερέβαλε βλέποντας πίσω από κάθε κακό τον Πετρή! Τους είχε δώσει πολλά δικαιώματα είναι η αλήθεια και αυτό ήταν η αιτία της καχυποψίας του.

“Λοιπόν πηγαίνουμε;”, ρώτησε ο Δήμος πίνοντας την τελευταία γουλιά από το ούζο του.

“Πηγαίνετε εσείς”. Απάντησε άχρωμα ο Πετρής. “Ντρέπομαι να αντικρίσω τη μάνα και φοβάμαι πως θα με αντιμετωπίσει!”.

 “Μαζί θα πάμε!”, είπε αποφασιστικά ο Αργύρης. “Και να είσαι σίγουρος πως θα σε δεχτεί με αγάπη και ανακούφιση!”. 

Δίστασε για λίγο μα τελικά αποφάσισε πως έτσι έπρεπε να γίνει. Του είχε λείψει κι εκείνου το μητρικό χάδι, το χαμόγελο, η ζεστή αγκαλιά. Πριν λίγα χρόνια τα σιχαινόταν όλα αυτά. Κάθε φορά που η Υπαπαντή τον πλησίαζε για να του εκφράσει την αγάπη και την στοργή της, αποτραβιόταν με απέχθεια. Μόνο όταν αρρώσταινε, αδύναμος και φοβισμένος, αφηνόταν στην φροντίδα της. Και αυτή τη θαλπωρή είχε ανάγκη τώρα. Γιατί ήταν άρρωστος. Το ήξερε, δεν είχε ψευδαισθήσεις. Κανείς ψυχικά υγιής άνθρωπος δεν θα έκανε, ούτε θα σκεφτόταν καν, τα όσα ακατανόμαστα είχε διαπράξει αυτά τα τελευταία χρόνια! 

'Όταν ακόμα πήγαινε σχολείο, αλλιώς σχεδίαζε τη ζωή του. Απλή με μεγάλη οικογένεια. Ένα μικρό σπιτάκι με κήπο για να παίζουν ανέμελα τα κουτσούβελα. Τρία, τέσσερα, πέντε, όσα τους έδινε ο Θεός! Να γυρίζει το απόβραδο αποκαμωμένος και να χάνεται στις αγκαλιές τους. 

Και ίσως έτσι να γινόταν αν δεν μεσολαβούσε το περιστατικό που του άλλαξε τα μυαλά. Αν εκείνο το πρωινό του Μάη στη σχολική εκδρομή, δεν έπεφτε πάνω σε εκείνους τους αγροίκους χωριάτες. Χαμένος στις σκέψεις του ξεμάκρυνε από τα άλλα παιδιά και μπήκε στα περιβόλια τους. Πίστεψαν εκείνοι πως έκλεβε το βιος τους και τον ξυλοφόρτωσαν άγρια. Ο πόνος του ήταν μεγάλος, όχι όμως τόσος όσο του προξένησαν τα λόγια τους. 'Γύφτο, βρωμιάρη, κωλόπαιδο”, ήταν τα λιγότερο επώδυνα. 

Από τότε μίσησε τους ανθρώπους! Ορκίστηκε να γίνει δυνατός. Πολύ δυνατός! Αφού δεν τον αγαπούσαν, έπρεπε να τον φοβούνται, να τον σέβονται. Χρήμα και εξουσία. Αυτά θα ήταν τα όπλα του και θα αντιγύριζε τον πόνο και τις προσβολές σε όποιον είχε την ατυχία να βρεθεί στο δρόμο του. Γι αυτό και οι σχέσεις του, ομοφυλόφιλες και ετεροφυλόφιλες, ποτέ δεν είχαν συναίσθημα. Πόνο ήθελε να προκαλεί και μόνο. Πόνο  και ταπείνωση! Αυτός ήταν ο λόγος που προτιμούσε την αντρική επαφή. Μεθούσε με την δύναμη της εξουσίας που ασκούσε στα υποταγμένα θύματα του! Λίγη ευχαρίστηση εύρισκε πια στην σεξουαλική πράξη. Εύκολα θα μπορούσε να σταματήσει εντελώς το σεξ και να μην του λείψει σχεδόν καθόλου. 'Όμως αυτή τη δύναμη που αντλούσε βλέποντας να τον εκλιπαρούν για να συνευρεθούν μαζί του, δεν την άλλαζε με τίποτα στον κόσμο. Εκτός ίσως από το χρήμα. Αφού όμως μπορούσε να συνδυάσει και τα δύο, τόσο το καλύτερο! 

“Τι λέτε ξεκινάμε;”, ρώτησε ο Αργύρης βγάζοντας τον από τις σκέψεις του.

“Δεν ξέρω τελικά αν είναι καλή ιδέα”, απάντησε διστακτικά.

”Πάμε!”, του είπε αποφασιστικά πιάνοντας τον από το μπράτσο. “Όλα καλά θα πάνε!”.

Και πραγματικά, η υποδοχή που επεφύλαξαν όλοι στον Πετρή, ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις!. Ακόμη και η Υπαπαντή  αν και λίγο μουδιασμένη στην αρχή, τον έσφιξε στην αγκαλιά της δακρυσμένη. 

“Καλώς όρισες στο σπιτικό σου Πετρή!”, του είπε με φωνή σπασμένη από τα αναφιλητά. 

Την φίλησε στο μέτωπο γλυκά. Δεν θυμόταν αν το είχε ξανακάνει ποτέ. Μάλλον όχι.

 “Καλώς σε βρήκα μάνα!”, κατάφερε να ψελλίσει. 

“Στρώνω τραπέζι να φάμε.”, είπε σκουπίζοντας τα μάτια συγκινημένη από την απρόσμενη κίνηση του γιου της. 

Βγήκαν τα αγόρια στη βεράντα που καθόταν κι ο Νικολής. Συγκινημένος κι αυτός είχε αποτραβηχτεί να μη δουν την αδυναμία του! 

“Πάνε καλά οι δουλειές σου γιε μου;” , ρώτησε με ενδιαφέρον. 

“Δεν έχω παράπονο πατέρα. Πριν λίγες μέρες μάλιστα έκλεισα μια δουλειά που θα μου φέρει αρκετά χρήματα”. 

Τίποτα τέτοιο βέβαια δεν συνέβαινε! Απλά οι μετοχές του στην ΚΥΠ είχαν ανέβει πολύ μετά τις επιτυχίες του τελευταίου καιρού. Και ο Άρης είχε αποδειχθεί κανονικό χρυσωρυχείο. Οι βλέψεις του για μεγάλη ακαδημαϊκή καριέρα, δεν του επέτρεπαν να αναζητά εφήμερες περιπέτειες που θα τον εξέθεταν, και έτσι είχε προσκολληθεί πάνω του, προσφέροντας του τα πάντα! Ακόμα όμως απείχε πολύ από τους στόχους του. Κι αυτοί δεν ήταν άλλοι από τις κορυφές! Του χρήματος, της δόξας, της εξουσίας! Το πως θα τα κατάφερνε δεν είχε καταλήξει οριστικά. Σχέδια είχε πολλά στο μυαλό του, και ο καιρός της εκπλήρωσης των ονείρων του πλησίαζε! 

Τον μόνο που δεν κατάφερε να πείσει για τις καλές του προθέσεις και την αλλαγή του χαρακτήρα του, ήταν ο Κωσταντής. Δεν πίστεψε ούτε για μια στιγμή πως ο ατίθασος και παραβατικός νεαρός μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε υπόδειγμα ηθικής! Χρόνια στο κουρμπέτι, κανείς δεν μπορούσε να τον ξεγελάσει εύκολα. Και κυρίως ο Πετρής! 

“Κρατήσου μακρυά από τον Πετρή!”, συμβούλεψε την Φροσούλα. “Ο καινούργιος του εαυτός, μου φαίνεται ακόμη πιο ύπουλος απ τον παλιό!”. 

Δεν είχε λόγο η Φροσούλα να μην ακολουθήσει την συμβουλή του. Εκτός του ότι εμπιστευόταν απόλυτα την κρίση του, και η ίδια είδε με μεγάλη επιφύλαξη τον νέο Πετρή! Αν και μόνο μια τυπική επίσκεψη έκανε στο σπίτι τους μαζί με τα αδέλφια του, είδε στα μάτια του την προσποίηση. Όχι δεν πίστευε πως είχε αλλάξει! Παρέμενε πάντα ο σκληρός και αδίστακτος έφηβος που είχε γνωρίσει. Περισσότερο επικίνδυνος τώρα που είχε ωριμάσει!

Δεν έκανε καμία κουβέντα πάνω στο θέμα με τον Δήμο, όταν βρέθηκαν αργά το απόγευμα. 

Είχαν τόσα άλλα πράγματα να πουν και να κάνουν, μετά από τόσο καιρό, που αυτό πέρασε σε δεύτερη μοίρα! Πέρασαν μαζί μοναδικές στιγμές που τόσο είχαν λείψει και στους δυο. Χάρηκαν τον έρωτα τους έστω και στην άβολη καμπίνα του καϊκιού, και ύστερα έκαναν μια βόλτα μέχρι τον φάρο. 

Τους ξάφνιασε ο Πετρής που έβγαινε εκείνη την ώρα από τη θάλασσα. 

“Αν και λίγο κρύα, ήταν υπέροχη η αίσθηση να ξαναβρεθώ στην αγκαλιά της!”, τους είπε σκουπίζοντας τα μαλλιά του με την πετσέτα. “Καμιά θάλασσα δεν μοιάζει με του Αιγαίου!”. 

“Ασφαλώς!”, συμφώνησε αμέσως ο Δήμος. “Και ειδικά της Τήνου!”. 

Γέλασαν και οι τρεις, αν και της Φροσούλας το γέλιο δεν ήταν και τόσο αυθόρμητο. Ένας αδιόρατος φόβος τρύπωσε στην καρδιά της. Ένα κακό προαίσθημα, που δεν οφειλόταν στα λόγια του πατέρα της, αλλά στο παγωμένο βλέμμα του Πετρή, το οποίο δεν συμφωνούσε με την καλή διάθεση που έδειχνε. Και έτσι όταν τους πρότεινε να τους βγάλει για φαγητό, είχε την δικαιολογία, και μάλιστα πραγματική,να αρνηθεί. 

“Πρέπει να γυρίσω σπίτι. Έχουμε τόσες ετοιμασίες να κάνουμε για αύριο”.

 “Κρίμα!, της απάντησε απογοητευμένος, “Ελπίζω το αδερφάκι μου τουλάχιστον, να μην μου χαλάσει το χατήρι! Το πρότεινα και του Αργύρη, όμως μου είπε πως ήθελε να ξεκουραστεί και να κάνει παρέα του μπαμπά”. 

“Μήπως πρέπει και εμείς να μείνουμε σπίτι.”, προσπάθησε να το αποφύγει ο Δήμος. “Αύριο θα είναι μια κουραστική ημέρα!”. 

“Σώπα καημένε!”, τον αποπήρε,”Δεν θα σκάβουμε κιόλας! Ένα βράδυ έχουμε να διασκεδάσουμε λίγο πριν γυρίσουμε στην τσιμεντούπολη. Σε μισή ωρίτσα φεύγουμε για την Χώρα!”.Και λέγοντας αυτά έκανε μια θεατρινίστικη υπόκλιση στη Φροσούλα και τράβηξε για το σπίτι.

”Θεαματική η αλλαγή του Πετρή”, διαπίστωσε με ουδέτερο ύφος η Φροσούλα. “Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για διαφορετικό άνθρωπο!”. 

 “Έτσι είναι αγάπη μου! Όλοι εντυπωσιάστηκαν με την ευγενική του συμπεριφορά. Τελικά δεν είναι και τόσο ανάποδος όπως πιστεύαμε μέχρι τώρα!” 

“Δηλαδή έχεις πειστεί πως δεν υποκρίνεται;”, τον ρώτησε. 

“Ναι καρδιά μου! Είμαι απόλυτα σίγουρος πως ο παλιός Πετρής δεν υπάρχει πια!”.

“Μακάρι, μακάρι!”, απάντησε διφορούμενα και σταμάτησε εκεί την κουβέντα.

Τελικά δεν κατέβηκαν στη Χώρα, μετά τις αντιρρήσεις του Δήμου, που επέμενε πως δεν έπρεπε να ξενυχτήσουν. Κατέληξαν στο καφενεδάκι του χωριού, μαζί με τον Νικολή και τον Αργύρη. Έφαγαν   τους πεντανόστιμους μεζέδες και ήπιαν ντόπιο κρασί. Βαρύ κρασί που τον Αργύρη τον βάρεσε κατακούτελα.

“Να φεύγουμε εμείς”, είπε ο Νικολής βλέποντας τα χάλια του. ”Εσείς καθίστε αν αντέχετε!”.

Έκανε την χειρονομία να πληρώσει το λογαριασμό, όμως ο Πετρής ήταν ανένδοτος.

'Ούτε συζήτηση! Μία σου και μία μου!”.

“Υπέροχο έγινε το καΐκι με το καινούργιο του χρώμα!”, έσπασε ο Πετρής την αμηχανία που είχε πέσει μετά την αποχώρηση πατέρα και αδελφού. “Φαντάζομαι θα έχετε κάνει και άλλες αλλαγές”. “Αρκετές!”, καμάρωσε ο Δήμος. “Καινούργια μηχανή, πλαστικοποίηση, κομοδέσιο, κουκλί έγινε!”. “Πολύ θα ήθελα να το δω και από μέσα! Τι λες πάμε;”. 

“Καλύτερα το πρωί που θα έχει και το φως του ήλιου. Να ανάβουμε νυχτιάτικα ηλεκτρομηχανές;”.

”Δε χρειάζεται βρε! Ίσα ίσα μια ματιά να μου φύγει η περιέργεια!” 

Υποχώρησε στην επιμονή του, παρόλο που δεν καταλάβαινε γιατί τόση βιασύνη. Παλιά δεν ενδιαφερόταν όχι για το καΐκι, αλλά ούτε για τους ανθρώπους! Πραγματικά είχε αλλάξει πολύ! Προς το καλύτερο. 

Τράβηξε τον κάβο και κατέβασε τη σκάλα. Πήρε το δυνατό φακό, που πάντα υπήρχε στο μικρό ντουλαπάκι, και ξεκλείδωσε την πόρτα. Ο Πετρής τον ακολούθησε από κοντά. Τον οδήγησε σε όλους τους χώρους και κατέληξαν στην καμπίνα του καπετάνιου. 

“Δεν θα ανοίξεις να τη δούμε κι αυτή;”, τον ρώτησε, καθώς διέκρινε το δισταγμό του.

“Δεν ξέρω”, απάντησε ο Δήμος. “Εδώ είναι ο χώρος του Κωσταντή. Δεν είναι σωστό!”. 

“Δεν θα τον φάμε ρε συ! Να δούμε το γούστο του μόνο!”.

Υποχώρησε για άλλη μια φορά και άνοιξε την πόρτα. Το ακοίμητο καντήλι του Αη Νικόλα σκόρπιζε στον χώρο μια απόκοσμη γαλήνη, που δεν κατάφερε όμως να μπει στην ψυχή του Δήμου. Ήταν η πρώτη φορά που έμενε μόνος με τον Πετρή, μετά από εκείνη την επεισοδιακή νύχτα στην Αθήνα. Φοβόταν μην ξυπνήσει το κτήνος μέσα του και επιχειρήσει τα ίδια. Μπορούσε να τον αντιμετωπίσει σίγουρα, όμως αυτό θα διέλυε οριστικά την καλή τους σχέση που μόλις είχε ξεκινήσει.

Ευτυχώς δεν έδειξε καμία τέτοια διάθεση. Κοιτούσε εντυπωσιασμένος γύρω του και δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Ο Κωσταντής είχε μεταμορφώσει το άχαρο καμαράκι σε ένα σχεδόν πολυτελές δωμάτιο. Άνετο κρεβάτι, γραφείο, ντουλάπα, τίποτα δεν του έλειπε. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και άναψε τσιγάρο. 

“Τώρα μάλιστα!”, αναφώνησε ενθουσιασμένος. “Χαίρεσαι να ταξιδεύεις με τέτοιο σκαρί!”. Ξεθάρρεψε ο Δήμος που είδε ότι οι φόβοι του ήταν αβάσιμοι και κάθισε δίπλα του. Ο Πετρής άπλωσε το χέρι και του χάϊδεψε το μάγουλο. Δεν έκανε κίνηση να το αποφύγει.

”Μπράβο Δήμο”, συνέχισε, “τα κατάφερες καλά. Σε λίγο καιρό θα απολυθείς και θα ζήσεις μια ζωή που πολλοί ονειρεύονται!”.Έσκυψε και τον φίλησε απαλά στο μάγουλο, ενώ το χέρι του εξακολουθούσε να τον χαϊδεύει. 

“Υπήρξα πολύ σκληρός και άδικος μαζί σου”, του ψιθύρισε κολλώντας τα χείλη στο αυτί του. “Θα κάνω τα πάντα για να με συγχωρήσεις!” 

“Όλα καλά”, κατάφερε μόνο να πει με φωνή που φανέρωνε την ταραχή του, καθώς το χέρι του Πετρή είχε κατέβει στο στήθος του και τα χείλη του έκαιγαν το λαιμό του. 

“Όχι αυτό! Όχι έτσι”, παρακάλεσε από μέσα του. ”Γίνε βίαιος, σκληρός για να σε αντιμετωπίσω! Όχι έτσι σε παρακαλώ!”. 

Δυστυχώς οι ευχές του δεν εισακούστηκαν. Κάτω από το ήρεμο βλέμμα του Αη Νικόλα, ένας πρωτόγνωρα γλυκός Πετρής εξερεύνησε πόντο πόντο το κορμί του, που ριγούσε σε κάθε άγγιγμα των χειλιών του, και του έκανε έρωτα τόσο τρυφερά που δεν ένιωσε ούτε πόνο ούτε εξευτελισμό. Ακόμη και μετά το τέλος της πράξης, εξακολουθούσε να τον κρατάει σφικτά στην αγκαλιά του και να τον φιλάει. 

“Συγγνώμη”, του είπε με βραχνή φωνή. “Δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Σε θέλω τόσο πολύ! Ξέρω πως δεν πρέπει, αλλά είναι πάνω απ τις δυνάμεις μου. Αλλά αν μου το ζητήσεις, δεν θα ξαναγίνει!”. Ο Δήμος γύρισε προς το μέρος του και τον αγκάλιασε σφικτά. “Είναι πολύ αργά πια να ζητήσω κάτι τέτοιο. Ναι δεν έπρεπε να γίνει, τώρα όμως δεν αλλάζει αυτό.”, και με τα λόγια αυτά ξεκίνησε αυτός τον δεύτερο γύρο, ανταποδίδοντας του όλη την ηδονή που του χάρισε εκείνος στον πρώτο.

Αν μπορούσε να δει τον θρίαμβο στα μάτια του Πετρή, πιθανόν να είχε μετανιώσει. Δεν το πρόσεξε όμως. 

“Στο είχα υποσχεθεί πουστράκι!”σκέφτηκε  ο Πετρής ικανοποιημένος. “Θα το πληρώσεις πολύ ακριβά!”.

Ξύπνησε με ένα δυνατό πονοκέφαλο. Άνοιξε με κόπο τα μάτια του που πόνεσαν από τις ακτίνες του ήλιου που τρύπωσαν από το μισάνοικτο παράθυρο. Κανείς άλλος δεν βρισκόταν στο δωμάτιο. Οι σκηνές από το περασμένο βράδυ, ήρθαν μπροστά του σαν εφιάλτης. Ή μήπως ήταν; Γιατί αρνιόταν να πιστέψει πως είναι αλήθεια. Σηκώθηκε αργά και σέρνοντας τα πόδια, μπήκε στο μπάνιο. Η εικόνα που αντίκρισε στον καθρέφτη, τον σόκαρε. Έμοιαζε γερασμένος κατά τουλάχιστον μια δεκαετία. Σιγά σιγά συνειδητοποιούσε πως δεν ήταν κακό όνειρο, αλλά η απαίσια πραγματικότητα! Μπήκε όπως ήταν, στη ντουζιέρα. Φορώντας ακόμη το εσώρουχο του άφησε το κρύο νερό να τρέξει στο κορμί του, ανάμικτο με τα καυτά του δάκρυα. 

Έπρεπε να φύγει για πάντα από το νησί. Από τους γονείς, τ΄αδέλφια, τη Φροσούλα, από όλους. Δεν είχε δικαίωμα να τους μαυρίσει τις ζωές με την δική του απερισκεψία να ενδώσει στις προσταγές της σάρκας. Δεν είχε δικαίωμα να διεκδικεί μιαν ευτυχία που πέταξε στα σκουπίδια για λίγες στιγμές ηδονής, που αποδείχτηκε οδύνη. Κανείς δεν θα μάθαινε ποτέ τι τον οδήγησε σ΄αυτή την απόφαση. Αυτό τον Γολγοθά θα τον ανέβαινε μόνος, γιατί μόνος επέλεξε να ακολουθήσει αυτή την πορεία. 

Ντύθηκε και μπήκε στην κουζίνα, να φτιάξει καφέ. Ο Αργύρης που καθόταν στην βεράντα τον πείραξε γελαστός. 

“Τα χάλια σου έχεις! Εγώ πρόλαβα και την έκανα νωρίς χτες βράδυ. Βάραγε δυνατά το παλιόκρασο!”. 

Πήρε τον καφέ και κάθισε κοντά του. Ναι, ίσως στο κρασί να έβρισκε τη δικαιολογία που έψαχνε για την αδυναμία του να αντισταθεί. Δεν έπινε πολύ, ούτε συχνά και οι άμυνες του χαλάρωσαν μετά τα πρώτα ποτηράκια! Φοβόταν όμως πως και νηφάλιος τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσε. Και ύστερα, κάθε φορά που θα έχανε λίγο τον έλεγχο, θα κατέληγε στο κρεβάτι μαζί του; Ή μήπως και με τον πρώτο τυχόντα; Παρόλα αυτά η σκέψη πως έφταιγε το κρασί, τον παρηγορούσε λίγο.

“Πάει να σπάσει το κεφάλι μου! Είχα ξεχάσει τι δυναμίτης είναι το κρασί μας!”

“Τον Πετρή πάντως δεν φάνηκε να τον πείραξε καθόλου”, εξακολούθησε ο Αργύρης. “Φρέσκος φρέσκος έφυγε από νωρίς με τον πατέρα για τη Χώρα!”. 

“Μάλιστα!”, σκέφτηκε με θλίψη ο Δήμος. “Γιατί να τον πειράξει ότι έγινε; Αυτός είναι ο “άντρας”, της ιστορίας. Μπορεί αύριο να συνεχίσει τη ζωή του ανώδυνα σαν ένας επιτυχημένος οικογενειάρχης και επιχειρηματίας. Ακόμα και να μαθευτούν τα όσα έχει κάνει, η κοινωνία συγχωρεί  τον “άντρα”, πάντα το θύμα είναι δακτυλοδεικτούμενο!”.

“Που ταξιδεύεις πάλι!”, τον ειρωνεύτηκε ο Αργύρης. Έχει πολλή φουρτούνα στα μέρη σου;”.

“Έχει πολύ αδέρφι! Μα θα μπουνατσάρει, που θα πάει;”, του απάντησε χαμογελώντας με κόπο.

Τον τελευταίο άνθρωπο που θα ήθελε να δει στην κατάσταση στην οποία βρισκόταν, ήταν η Φροσούλα. Η κακή του τύχη, όμως συνέχισε να τον βασανίζει. Την είδε να μπαίνει από την εξώπορτα και η πρώτη του σκέψη ήταν να τρέξει να κρυφτεί. Να φύγει. Πως θα μπορούσε να την κοιτάξει στα μάτια και εκείνη να μην καταλάβει; Οι γυναίκες τα καταλαβαίνουν όλα, κι αυτός δεν ήταν καλός ηθοποιός!

Δεν έκανε όμως κάποια κίνηση. Απόμεινε παγωμένος στη θέση του. 

Πλησίασε η Φροσούλα και τον φίλησε τρυφερά. “Όποιος τη νύχτα περπατεί...έτσι δεν λένε;”, του είπε γλυκά αγκαλιάζοντας τον. 

“Και πόσο δίκιο έχουν!”, απάντησε αποφεύγοντας να την κοιτάξει στα μάτια.

”Έλα, δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου!”, έσωσε την κατάσταση ο Αργύρης. “Μια φορά στο τόσο όλα επιτρέπονται!”. 

“'Όλα;” ξέφυγε του Δήμου, και ακούστηκε τόσο παράταιρο που τον κοίταξαν παραξενεμένοι.

Έκανε μια κίνηση με τα χέρια σαν να έλεγε, μη δίνετε σημασία και τράβηξε τη Φροσούλα να καθίσει στα γόνατα του.

Ο Αργύρης σηκώθηκε διακριτικά για να τους αφήσει να μιλήσουν.

“Να φτιάξω καφέ Φροσούλα;”.

“Ευχαριστώ πολύ, έχω πιει. Εξάλλου ελπίζω ο αδελφός σου να με κεράσει έναν στο καφενείο!”.

”Μ΄αγαπάς;”. Τη ρώτησε όταν έμειναν μόνοι.

“Έλα Χριστέ και Παναγία! Τι ερώτηση είναι αυτή πρωί πρωί; Έχεις καμιά αμφιβολία;”.

Για εκείνη δεν είχε. Τα δικά του συναισθήματα ήταν μπερδεμένα και έψαχνε την επιβεβαίωση, μήπως και ξεμπερδέψει το κουβάρι του ψυχικού του κόσμου. Η προηγούμενη απόφαση του να εξαφανιστεί, είχε αρχίσει να μη του φαίνεται και τόσο καλή. Η ζωή που ανοιγόταν μπροστά του είχε όλες τις προϋποθέσεις να είναι όμορφη και ευτυχισμένη. Αρκεί να ξεπερνούσε τους δαίμονες του. Ο αγώνας θα ήταν σκληρός και άνισος, άξιζε όμως να το παλέψει! Δεν ήταν σίγουρος πως θα τα καταφέρει. Αλλά και η φυγή φάνταζε λιποταξία. 

“Θα μ΄αγαπούσες ακόμη κι αν μάθαινες άσχημα πράγματα για μένα;”, ξαναρώτησε προσπαθώντας να μη δώσει δραματική χροιά στη φωνή του. 

“Τίποτα άσχημο δεν πρόκειται να μάθω για σένα! Αλλά ακόμη και να γινόταν, είσαι ο άνθρωπός μου και σε λατρεύω χαζέ!”, του απάντησε ναζιάρικα κλείνοντας του το στόμα με ένα γλυκό φιλί. 

“Τι λες;”, τον ρώτησε πονηρά με τη σειρά της. “'Έχουμε λίγη ώρα μπροστά μας. Πάμε να συνεχίσουμε τα χτεσινά;” 

Η αναφορά στα “χτεσινά”, θα του έκοβε την όποια ερωτική διάθεση,ακόμα κι αν υπήρχε. Γιατί με τρόμο συνειδητοποίησε πως όλη αυτή την ώρα που κρατούσε στην αγκαλιά του τη Φροσούλα, δεν ένιωσε τον παραμικρό ερεθισμό. Τι θα γινόταν αν αυτό το πρόβλημα γινόταν μόνιμο; Τότε η επιλογή της φυγής θα ήταν αναπότρεπτη. Όπως και ο οριστικός του κατήφορος! 

“Φοβάμαι πως η νυχτερινή κρασοκατάνυξη, δεν βοηθάει καθόλου.”, δικαιολογήθηκε. “Δεν ξέρω καν αν το βράδυ στο γάμο, θα μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου!”. 

Την απογοήτευσε η απάντηση αλλά δεν το έδειξε. 

“Τότε ένα μπανάκι θα σε συνεφέρει. Είναι υπέροχη η θάλασσα σήμερα!”. 

Αυτό δεν μπορούσε να της το αρνηθεί, αν και δεν είχε καμία διάθεση. Κανόνισαν να βρεθούν σε μισή ώρα στην παραλία και μπήκε στο δωμάτιο να ετοιμαστεί. Ο Αργύρης μόλις έφευγε να πάει στον φίλο τους τον Γιώργο που του τηλεφώνησε να βρεθούν. 

“Να σου έλεγα να έρθεις, μάλλον μάταιος κόπος”, του είπε κλείνοντας το μάτι και ο Δήμος συμφώνησε χαμογελώντας. 

Ξάπλωσε για λίγο στο κρεβάτι, προσπαθώντας να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του. Άξιζε η Φροσούλα τέτοια μεταχείριση; Έστω ότι κάποια στιγμή κατάφερνε να ανταποκριθεί ερωτικά. Έστω ότι μπορούσε να κρύψει το πάθος του για λίγο. Για πάντα όμως μπορούσε; Και το κυριότερο, ήθελε; Αυτή τη δεδομένη στιγμή, αν τον ρωτούσε κάποιος η απάντηση θα ήταν ναι. Για την επόμενη όμως δεν ήταν σίγουρος. Καθόλου σίγουρος!

Με βαριά καρδιά άνοιξε τη ντουλάπα να βρει το μαγιό του. Το αγαπημένο του από τα αθώα χρόνια. Ένα μαύρο, τύπου σλιπ μαγιό, που τόνιζε τον ανδρισμό του, τότε που αυτό είχε μεγάλη σημασία για την αυτοπεποίθηση του. Με αργές κινήσεις έβγαλε το εσώρουχο του και την ώρα που ετοιμαζόταν να φορέσει το μαγιό, άκουσε την πόρτα να ανοίγει.

Γυρνώντας το κεφάλι είδε τον Πετρή να τον κοιτάζει χαμογελώντας. Δεν προσπάθησε να καλύψει τη γύμνια του. Τι νόημα θα είχε άλλωστε; 

Έπρεπε να το κάνει όμως!  Γιατί πίσω από τον Πετρή στεκόταν ο Νικολής. Και δεν του άρεσε καθόλου αυτό που είδε! Η ταραχή του Δήμου ήταν εμφανής, και η στάση του Πετρή, τουλάχιστον περίεργη. Το πιο φυσιολογικό σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν να κλείσει διακριτικά την πόρτα και να φύγει. Όμως δεν έκανε αυτό ο μεγάλος του γιος. Αντίθετα, παρέμενε εκεί σαν να τον συγκινούσε το θέαμα. Ποιο θέαμα; του γυμνού αδελφού του; Κάτι τέτοιο, δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό του. Ούτε και τώρα πίστευε πως αυτό συνέβαινε. Απλά τον παραξένεψε πολύ αυτή του η στάση. 

Ο Δήμος αφού αντιλήφθηκε την παρουσία του, με γρήγορες κινήσεις έβαλε το μαγιό του. Η σκέψη πως τον είδε πάλι ολόγυμνο του δημιούργησε αντιφατικά συναισθήματα. Ντροπή για το θέαμα που προσέφερε, αλλά και μια περίεργη ικανοποίηση για τον πόθο, που ήταν σίγουρος πως του προκαλούσε. Αλλά βγαίνοντας από το δωμάτιο και βλέποντας τον πατέρα πιο πίσω, του απόμεινε μόνο η ντροπή! Και ένας έντονος φόβος μήπως ο πολύπειρος άντρας είχε καταλάβει το οτιδήποτε. 

Δεν έδειξε ο Νικολής κάτι τέτοιο, όσο κι αν εξακολουθούσε να προβληματίζεται με τη συμπεριφορά του Πετρή. “Τέλος πάντων”, σκέφτηκε, “Όλα αυτά μπορεί να είναι μόνο στο μυαλό μου. Κι αυτό είναι το πιθανότερο!”. 

Η περιέργεια όμως τον έτρωγε, κι έτσι όταν ο Δήμος έφυγε για τη θάλασσα, προσπάθησε να τον ψαρέψει.

“Για τις δουλειές σου κάτι μας είπες Πετρή”, τον ρώτησε με ήρεμο τόνο. “Για τις σχέσεις σου όμως τίποτα! Υπάρχει καμιά γυναίκα στη ζωή σου;”.

“Έχεις δίκιο να φοβάσαι πατέρα, με το παρελθόν που έχω! Όμως ησύχασε! Υπάρχει γυναίκα και είμαι πολύ ερωτευμένος μαζί της! Μάλιστα μπορεί να το επισημοποιήσουμε σύντομα. Και ασφαλώς θα είστε καλεσμένοι στις χαρές μας!”. 

Ο Νικολής τον κτύπησε στην πλάτη. “Με το καλό αγόρι μου! Και ελπίζω να έχεις κόψει πια όλες τις παλιές κακές συνήθειες!”.

'Είπαμε, παρελθόν!”, τον καθησύχασε με ένα αινιγματικό χαμόγελο.

Όλα ήταν υπέροχα στο γάμο της Αναστασίας. Η οικογένεια ενωμένη μετά από πολλά χρόνια και πολλές περιπέτειες, γιόρτασε το ευτυχές γεγονός μέχρι αργά το πρωί. 

Με καλή διάθεση αλλά με βαρύ κεφάλι ο Αργύρης δεν ήθελε να πάει για ύπνο. Προτιμούσε να πιει ένα καφέ με τα αδέλφια του που θα έφευγαν σε λίγες ώρες για Πειραιά. Η άδεια του Δήμου τελείωσε και ο Πετρής βιαζόταν να ξεκινήσει τη δουλειά. 

“Μακάρι να μπορούσατε να κάτσετε μερικές ημέρες ακόμη”, τους είπε με παράπονο. “Θα περνούσαμε πολύ ωραία οι τρεις μας!”. 

“Ναι ωραία θα ήταν”, απάντησε με σιγανή φωνή ο Δήμος. “Θα κάναμε πράγματα που έχουμε  χρόνια αφήσει πίσω μας. Όπως να χτυπούσαμε σπουργίτια με τη σφεντόνα!”.

 “Ποτέ δε χτυπήσαμε μαζί σπουργίτια! ”απόρησε ο Πετρής. 

“Αυτό ακριβώς εννοώ!”, απάντησε με θυμό, που ο Αργύρης δεν μπορούσε να δικαιολογήσει. 

Η τεταμένη ατμόσφαιρα ανάμεσα στα αδέλφια του, έμοιαζε να έχει να κάνει με κάτι πρόσφατο. Όλα καλά πήγαιναν μέχρι τώρα. Τι να άλλαξε άραγε, αναρωτήθηκε ο Αργύρης, ξορκίζοντας την υποψία που περνούσε απ το μυαλό του. Προσπάθησε να δει τα μάτια του Δήμου. Να διαβάσει μέσα τους την αλήθεια, όπως έκανε πάντα με επιτυχία. Αυτή τη φορά είδε μόνο σκοτάδι! Σκοτάδι και παραίτηση. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβε.

Την ώρα του αποχαιρετισμού κατάφερε να τον ξεμοναχιάσει για λίγο.

“Είσαι καλά; Κάτι σε βασανίζει, είμαι σίγουρος!”.

Τον κοίταξε με εκείνα τα υπέροχα μάτια, που έσταζαν παράπονο και απογοήτευση. 

“Δεν μπορείς να καταλάβεις Αργύρη! Δεν μπορείς!” 

“Πάλι;”, τον ρώτησε με φανερή οργή.

“Πάλι! Και δεν έφταιγε μόνο αυτός!” 

Ο Αργύρης τον αγκάλιασε τρυφερά και του σκούπισε με την παλάμη τα υγρά του μάτια. 

“Πάλεψε το Δήμο! Μην αφήσεις να σε νικήσει! Φύγε μακρυά του, όσο ακόμα έχεις ελπίδα! Μου το υπόσχεσαι πως θα προσπαθήσεις;”. 

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι, αδύναμος να το υποσχεθεί με τα λόγια. Για τίποτα πια δεν ήταν σίγουρος. Ο εφιάλτης ξαναγύρισε, κι αυτή τη φορά φαινόταν πως θα μείνει. Για πάντα!

Σε ολόκληρο το ταξίδι προσπάθησε να αποφύγει τη φυσική παρουσία του Πετρή. Αδύνατον όμως να ξεφύγει από την παρουσία του στο μυαλό του. Παραδινόταν αμαχητί στις φαντασιώσεις μαζί του. Δεν έκανε καν προσπάθεια να σκεφτεί κάτι άλλο. Δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι άλλο!

Η Φροσούλα, οι γονείς, ο Αργύρης, η Αναστασία, σαν να έσβησαν απ την καρδιά του, όπως αργά αργά χάθηκε απ τον ορίζοντα και το νησί του. 

Πήρε τον καφέ του και ανέβηκε στο τελευταίο κατάστρωμα. Σχεδόν μόνος, γιατί ο δαιμονισμένος βοριάς που λυσσομανούσε στον Κάβο ντ΄όρο έστειλε και τους πιο τολμηρούς στα κλειστά σαλόνια.

”Τσιγάρο;”, άκουσε τη φωνή του Πετρή πίσω του.”

Δεν καπνίζω.”, απάντησε κοφτά. 

“Πίστεψε με, αυτό σου χρειάζεται!”, του είπε δείχνοντας του ένα στριφτό. “Πάντα βοηθάει όταν υπάρχουν προβλήματα!”. 

“Δεν έχω προβλήματα που μπορεί να λυθούν με αυτό τον τρόπο. Είναι πολύ σοβαρότερα!”.

Άναψε το τσιγάρο χωρίς να δώσει σημασία στα λόγια του Δήμου και του το έδωσε. “Θα σου κάνει καλό! Θα δεις.”. 

Το κράτησε χωρίς δεύτερη σκέψη, υποταγμένος πια πλήρως στην εξουσία του. Η πρώτη ρουφηξιά κόντεψε να τον πνίξει, η δεύτερη όμως του δημιούργησε μια ευχάριστη ζάλη. Ο Πετρής τον ενθάρρυνε να συνεχίσει. Κάθε καινούργια ρουφηξιά του έφερνε όλο και περισσότερη καλή διάθεση. Όλοι οι φόβοι και οι ανασφάλειες εξαφανίστηκαν μέσα στους καπνούς της μαριχουάνας. Μόνο ένα ελαφρύ ανακάτεμα στο στομάχι, τον χάλαγε λίγο, αλλά άξιζε τον κόπο. 

“Λοιπόν δεν είχα δίκιο;”, τον ρώτησε ακουμπώντας το χέρι στο μηρό του. 

Ο Δήμος ξέσπασε σε ένα υστερικό γέλιο, που μάταια προσπάθησε να σταματήσει ο Πετρής. 

“Όπως πάντα!”, αποκρίθηκε χωρίς να σταματήσει να γελάει. “Τελικά πρέπει να είσαι ο καλός μου άγγελος!”. 

Ο Πετρής τον αγκάλιασε τρυφερά. “Από δω και μπρος κανείς και τίποτα δεν θα μας χωρίσει. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο!”  

Σταμάτησε το γέλιο αν και το χαμόγελο ήταν ακόμη αποτυπωμένο στα μάτια του. “Κανείς και τίποτα!”, επανέλαβε σαν ηχώ. 

Όλα τώρα στο μαστουρωμένο του μυαλό έμοιαζαν ρόδινα. Μακρυά από τις δεσμεύσεις του περίγυρου, θα ζούσε τις στιγμές που ονειρευόταν πάντα. Δίχως να φοβάται την αποκάλυψη και τη διαπόμπευση. Στο διάολο και η Φροσούλα, και το καΐκι και όλα! Το πεπρωμένο του ήταν να ζήσει με τον άντρα που τον συγκινούσε, έστω κι αν ήταν ο αδελφός του! 

Ο καμαρότος που ήρθε να αδειάσει τους κάδους απορριμάτων τους έριξε μια ματιά όλο περιφρόνηση. Άλλοι δυο ανώμαλοι από τους πολλούς που μαζεύονται στη Μύκονο, συλλογίστηκε με αηδία. 

Το πλοίο αδυνατούσε πια να αντισταθεί στη μανία των επτά μποφόρ και έκανε απότομες βουτιές, παρασύροντας αντικείμενα από τη μια άκρη του καταστρώματος στην άλλη. 

Κάτω από την επήρεια της μαριχουάνας, αλλά και με τα σκαμπανεβάσματα του πλοίου, ο Δήμος ένιωσε το στομάχι του να ανεβαίνει στο λαιμό. Ίσα που πρόλαβε να σηκωθεί από τον πάγκο πριν αδειάσει το περιεχόμενο του στο πάτωμα. Κίτρινος σαν το φλουρί ξάπλωσε ανάσκελα στο διπλανό παγκάκι. Αισθανόταν απαίσια. Όλη η ευθυμία που του είχε προκαλέσει το κάπνισμα εξαφανίστηκε και έδωσε τη θέση της σε μιαν απέραντη θλίψη. Σαν να έφυγε ένα πέπλο από το μυαλό του που κάλυπτε τα προβλήματα, και είδε ξαφνικά μπροστά του τη σκληρή πραγματικότητα. Την κατεστραμμένη του ζωή, τα νεκρά όνειρα, το ζοφερό μέλλον, που έμοιαζε χειρότερο κι από θάνατο! 

“Μη με πλησιάζεις!”, φώναξε απειλητικά στον Πετρή, που ερχόταν προς το μέρος του. “Ποτέ πια μη με ξαναπλησιάσεις! Κατάλαβες;”. 

“Γιατί;”, τον ρώτησε όλο παράπονο. “Νόμιζα πως ήθελες να είμαστε μαζί.”. 

“Ήθελα; Ανάθεμα κι αν ξέρω πια τι θέλω!”, απάντησε με λυγμό και δάκρυα στα μάτια. “Βοήθησε με σε παρακαλώ! Βοήθησε με να βρω τον εαυτό μου!”.

'”Όλα θα πάνε καλά!”, προσπάθησε να τον ηρεμήσει. “”Ότι αποφασίσεις θα το σεβαστώ, όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο. Μια άρνηση θα με πονέσει πολύ, όμως αν η επιθυμία σου είναι να σταματήσουμε εδώ, δεν πρόκειται να σε πιέσω. Τρέφω πολύ πιο δυνατά αισθήματα για σένα Δήμο,                            από μια απλή ερωτική έλξη!”. 

Σε ολόκληρο το υπόλοιπο ταξίδι δεν αντάλλαξαν κουβέντα. Ο Δήμος σε κακό χάλι τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, έκλεισε τα μάτια και παραδόθηκε σε ένα ταραγμένο ύπνο. Τον ξύπνησε ο Πετρής την ώρα που το πλοίο έδενε στο λιμάνι. Σηκώθηκε παραπατώντας και ο Πετρής τον κράτησε σφικτά για να μην σωριαστεί. 

“Σου χρειάζεται ένα καλό φαγητό και ύπνος. Θα το φροντίσω εγώ. Κάνε λίγο κουράγιο μέχρι το γκαράζ.”.

 “Θα πάω στο ξενοδοχείο.”, προσπάθησε να αρνηθεί, αλλά τον σταμάτησε αμέσως.

“Δεν πρόκειται να πας πουθενά σ΄αυτή την κατάσταση! Θα πάμε σπίτι και το πρωί που θα είσαι καλύτερα φεύγεις για το ναύσταθμο”.

Δεν έκανε άλλη προσπάθεια να το αποφύγει. Άλλωστε τα πόδια του δεν τον βαστούσαν και η εξάντληση που ένιωθε, του είχε μουδιάσει σώμα και μυαλό.

Μετά από μια μαρτυρική ώρα στην κίνηση του Πειραιά έφτασαν επιτέλους σπίτι. Ο Δήμος σωριάστηκε αμέσως στον καναπέ και ο Πετρής του έφερε, αφού το ζέστανε, λίγο γάλα και μερικά μπισκότα κανέλας που υπήρχαν στο ντουλάπι. Δυσκολεύτηκε να τον πείσει να τα δοκιμάσει, όμως στην επιμονή του υποχώρησε. Σε λίγο αισθανόταν πολύ καλύτερα. Το γάλα του μαλάκωσε το στομάχι και η ζάχαρη του έδωσε την ενέργεια που του έλειπε. Το μόνο που δεν διορθώθηκε ήταν η νύστα που βάρυνε τα βλέφαρα του. 

“Πάω για ύπνο”, είπε με ένα χασμουρητό και έψαξε για το κρεβάτι. 

“Ένα μόνο υπάρχει”, του υπέδειξε ο Πετρής. “Κοιμήσου εκεί και εγώ πέφτω στον καναπέ”. 

Μπήκε στην κρεβατοκάμαρα χωρίς να πει λέξη και έκλεισε την πόρτα. Δεν κατάλαβε γιατί το έκανε. Ούτως ή άλλως δεν υπήρχε κάτι που να μην είχε δει ο Πετρής! Έβγαλε γρήγορα τα ρούχα και ξάπλωσε. Κοιμήθηκε αμέσως. Έναν ύπνο σαν θάνατο. Άλλωστε αδέλφια δεν έλεγαν οι αρχαίοι πως είναι;

Ο Πετρής έμεινε στο σαλόνι συντροφιά με ένα μπουκάλι Τζόνι και τα ατέλειωτα τσιγάρα του. Καθαρά και βρώμικα! Η ζέστη ήταν αποπνικτική και έτσι είχε πετάξει τα ρούχα και εντελώς γυμνός  άκουγε στο ραδιόφωνο τον “Μεγάλο ερωτικό”, του Μάνου Χατζιδάκι, που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Κατά έναν εντελώς ανεξήγητο λόγο, λάτρευε τη μουσική του Μάνου, πράγμα τελείως αφύσικο για έναν άξεστο και αδίστακτο όπως αυτός! 

Ειδικά αυτή η τελευταία δημιουργία του μεγάλου συνθέτη, με τις εκπληκτικές ερμηνείες της Φλέρυς Νταντωνάκη και του Δημήτρη Ψαριανού τον ανέβαζε σε σφαίρες ψυχικής αγαλλίασης, που δεν είχε ποτέ φανταστεί πως υπήρχαν. Πάντως όχι στον δικό του κόσμο! 

Αυτός ο υπέροχος ύμνος στον έρωτα, άγγιζε κάποιες ευαίσθητες χορδές της ψυχής του, ενώ ποτέ δεν ένιωσε ερωτικά για κάποιον. Γυναίκα ή άντρα!

Από πολύ μικρός είχε κλείσει την πόρτα της καρδιάς του στην αγάπη. Ούτε πήρε ποτέ, ούτε έδωσε. Για την ακρίβεια το να μην δεχτεί αγάπη ήταν επιλογή του, γιατί κάποτε του προσφέρθηκε απλόχερα από τους δικούς του ανθρώπους. Όμως το θεώρησε αδυναμία να ανταποκριθεί. Αυτός ήταν γεννημένος νικητής! Ηγέτης! Τίποτα λιγότερο από το απόλυτο δεν του αρκούσε, και τα σαλιαρίσματα δεν αρμόζουν στους δυνατούς

“Μήπως πραγματικά είμαι ψυχοπαθής;”, αναρωτήθηκε. “Αλλά πάλι ποιος ψυχοπαθής το παραδέχεται, έστω και στον εαυτό του!”. 

Γέλασε κυνικά μ΄αυτή του τη σκέψη και σηκώθηκε να φτιάξει καφέ. Περνώντας μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη έριξε μια ματιά στο γυμνό του κορμί, και ένα χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφίστηκε στα χείλη του.

Αν και ποτέ στη ζωή του δεν τα πήγε καλά με τη γυμναστική, το σώμα του έδειχνε γραμμωμένο και αθλητικό. Σε συνδυασμό με το όμορφο πρόσωπο του θα αποτελούσε αντικείμενο πόθου για πολλές και πολλούς, αν το ήθελε. Ήταν κάτι όμως που δεν τον ενδιέφερε καθόλου, τουλάχιστον σε ότι αφορούσε πραγματικές σχέσεις. Απλά αυτή η όμορφη εικόνα μπορούσε να του χρησιμεύσει για την ανέλιξη του.

Αφού ήπιε τον καφέ αποφάσισε να ολοκληρώσει την τιμωρία του Δήμου. Δεν είχε καμία όρεξη αλλά έπρεπε να πληρώσει ακριβά εκείνη τη γροθιά που του κόστισε ένα σπασμένο δόντι. Κανείς δεν έμενε ατιμώρητος όταν τον έβλαπτε! Μια ακόμα τρυφερή επαφή και ύστερα τέρμα! Ύστερα θα ακολουθούσε το μαρτύριο. Η στέρηση, τα παρακάλια, ο εξευτελισμός, ο πληρωμένος έρωτας.

Μπήκε στο μικρό δωματιάκι που είχε διαμορφώσει χωρίζοντας την κρεβατοκάμαρα με ένα καθρέφτη-τζάμι, από αυτούς που βλέπεις χωρίς να σε βλέπουν. Οι τρεις στημένες φωτογραφικές μηχανές, ήταν όπως πάντα στη θέση τους, από προηγούμενες φωτογραφίσεις για εκβιασμό. Ρύθμισε τους χρονοδιακόπτες ανά ένα λεπτό, με την πρώτη να αρχίζει σε πέντε λεπτά και γύρισε στην κάμαρα. Ξάπλωσε δίπλα στο Δήμο και άρχισε να τον χαϊδεύει απαλά. Δεν άργησε να ανταποκριθεί. Ο Πετρής τον γύρισε ώστε να φαίνεται το πρόσωπο του καθαρά στις φωτογραφίες και του έκανε έρωτα. Όχι με ένταση, που άλλωστε δεν υπήρχε από τη μεριά του, αλλά αργά για να είναι μέσα στο χρόνο. 

Όταν τελείωσαν, ο Δήμος μπήκε για ντους. Αυτή τη φορά δεν ένιωσε ενοχές. Ήταν τόσο δυνατή η αίσθηση που του άφησε η επαφή, ώστε τίποτα άλλο δεν απασχολούσε το μυαλό του. Τα δύσκολα όμως μόλις άρχιζαν, αλλά αυτό δεν το ήξερε!

Ντύθηκε γρήγορα γιατί η ώρα είχε περάσει και ίσα που θα προλάβαινε να είναι έγκαιρα στον Ναύσταθμο. Ο Πετρής τον περίμενε έτοιμος στο χολ. 

“Μην αγχώνεσαι! Σε είκοσι λεπτά είμαστε Πειραιά”. 

Έφτασαν ακόμη πιο γρήγορα, μιας και οι δρόμοι δεν είχαν καθόλου κίνηση. 

“Μεθαύριο φεύγουμε για άσκηση”, είπε ο Δήμος αποχαιρετώντας τον. “Τουλάχιστον δεκαπέντε μέρες θα κάνουμε να βρεθούμε”. 

“Εδώ θα είμαι!”, απάντησε χαϊδεύοντας του τα μαλλιά. “Καλό ταξίδι!”.

Λένε πως ο ένοχος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος και ο Πετρής, αφού άφησε τον Δήμο στο λιμάνι, επιβεβαίωσε αυτή την δοξασία. Είχε περάσει πάνω από μήνας από τότε που έσπρωξε στον θάνατο τον Δημήτρη. Άψογο σχέδιο και μελετημένο ως την παραμικρή λεπτομέρεια. Η Διονυσία, η μάνα του Δημήτρη, δεν είχε πει μόνο στον ίδιο για τον θησαυρό. Με αφέλεια το διέδωσε σε πολλούς. Κάπως έτσι έφτασε και στα αυτιά του Πετρή. Και μπορεί οι υπόλοιποι να μην ήξεραν που να ψάξουν, αυτός όμως ήξερε! Του είχε υποδείξει το σπίτι η Ποπάρα και το είχε εξερευνήσει σπιθαμή προς σπιθαμή, χωρίς αποτέλεσμα. Όμως ο Δημήτρης προφανώς κάτι παραπάνω είχε για να επιμένει. Τον παρακολουθούσε καιρό. Κυρίως τις Κυριακές, γιατί τις καθημερινές βρισκόταν μέχρι αργά στο επιτελείο. Δανειζόταν από βραδύς την Άλφα Ρομέο του Άρη και περίμενε μέχρι να φύγει ο γείτονας του οδοκαθαριστής για τη δουλειά του. Σπάνια χρησιμοποιούσε το Μίνι Κούπερ του, γιατί το πρόβλημα στο γόνατο του είχε επιδεινωθεί και δυσκολευόταν να το κουμαντάρει. Με το που έφευγε κουτσαίνοντας, ο Πετρής άνοιγε το μικρό αυτοκίνητο(εύκολη δουλειά γι΄αυτόν), πάρκαρε στη θέση του την Άλφα, και πήγαινε στο αρχοντικό. 

Ακόμη και κάτι να πήγαινε στραβά, όλα θα έδειχναν ως ένοχο τον οδοκαθαριστή, αφού ο ίδιος φρόντιζε να φοράει γάντια για να μην αφήνει αποτυπώματα.

Οι δύο πρώτες Κυριακές δεν απέδωσαν τίποτα, η τρίτη όμως ήταν η τυχερή. Όχι για τον Δημήτρη βέβαια! Μόνο που το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο, σύμφωνα με τις προσδοκίες του. Πεντακόσιες λίρες σε ένα τσίγκινο κουτί ήταν όλα κι όλα που βρήκε αφού έσπρωξε τον Δημήτρη στο ξεροπήγαδο. Διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για οποιονδήποτε φυσιολογικό άνθρωπο. Όχι όμως για τον Πετρή! 

Αυτές οι λίρες και ένα κιτρινισμένο χαρτί με περίεργα σχέδια και ακόμα πιο περίεργες σημειώσεις ήταν το περιεχόμενο του κουτιού. Έμοιαζαν σαν κρυπτογραφημένα μηνύματα που μπορεί να οδηγούσαν σε άλλες κρυψώνες. Τρεις από αυτές κατάφερε να αποκωδικοποιήσει, αλλά τα κτίρια που αναφέρονταν είχαν προ πολλού κατεδαφιστεί, και στη θέση τους είχαν ανεγερθεί καινούργιες κατασκευές. Μόνο η τελευταία σημείωση είχε απομείνει, όμως ήταν τόσο παράξενη που δεν μπορούσε να βγάλει άκρη. “Ο ληστής με το κεφάλι του στο χερι”, έγραφε και από κάτω κάτι σαν πόρτα με μια γραμμή που ξεκινούσε από την είσοδο της και κατάληγε σε ένα “80”. Αυτό το τελευταίο φαινόταν εύκολο. Ογδόντα βήματα ή μέτρα από την είσοδο. Που βρισκόταν όμως αυτή η είσοδος; Και ποιος ήταν ο ληστής με το κεφάλι στο χέρι;

Έριξε μια τελευταία ματιά στο αρχοντικό. Οι ταινίες της Ασφάλειας υπήρχαν ακόμη, και η είσοδος ήταν σφραγισμένη. Αργά αργά πήρε το δρόμο για την Ομόνοια.

Είχε καιρό να περπατήσει στο κέντρο και η Αθήνα χωρίς πολύ κίνηση έμοιαζε πανέμορφη. Στο καφενείο “ΝΕΟΝ”, κάθισε για έναν καφέ. Πάντα υπήρξε το αγαπημένο του στέκι, όταν βρισκόταν στο κέντρο. Στο τραπεζάκι κάποιος είχε αφήσει την “ΑΚΡΟΠΟΛΗ”, και την πήρε να ρίξει μια ματιά. Όχι στις ειδήσεις, αυτές τις ήξερε από πρώτο χέρι και άλλωστε ήταν τόσο λογοκριμένες, που μόνο ειδήσεις δεν ήταν. Τις διαφημίσεις χάζευε και τις μικρές αγγελίες. 

Την προσοχή του τράβηξε μια αγγελία μεγάλης κατασκευαστικής εταιρίας, που ζητούσε οδηγούς φορτηγών. Έτυχε να γνωρίζει το ένα από τα δύο αδέλφια που είχαν την πλειοψηφία των μετοχών. Από οικογένεια παλιών αριστερών είχε τεθεί υπό παρακολούθηση, που είχε αναλάβει ο ίδιος πριν λίγους μήνες, χωρίς να προκύψει κάτι εις βάρος του. Απόρησε με την αγγελία γιατί οι κακές τους σχέσεις με το καθεστώς τους είχαν πετάξει έξω από δημόσια έργα,

Ήταν βέβαια η εποχή της μεγάλης οικοδομικής δραστηριότητας στην Αττική και αυτό μάλλον δικαιολογούσε αυτή τη ζήτηση. Η διαίσθηση του έλεγε πως κάτι καλό θα έβγαινε αν έπιανε δουλειά εκεί. Όχι για τα λεφτά, που θα ήταν ψίχουλα, αλλά του μπήκε στο μυαλό πως θα ανοιγόταν ένας δρόμος προς την καταξίωση. Τίποτα συγκεκριμένο δεν είχε, εκτός από καλό προαίσθημα. Ο τύπος που παρακολουθούσε ήταν εργένης, και ο αδελφός του παντρεμένος με μια γυναίκα είκοσι χρόνια νεώτερη. Παιδιά δεν είχαν, άρα ούτε άμεσους κληρονόμους. 

Κατείχαν από το 45% των μετοχών της εταιρίας, με το υπόλοιπο 10% να βρίσκεται στα χέρια μικρομετόχων. 

Το αποφάσισε! Θα πήγαινε πρωί πρωί και αν τον προσελάμβαναν, θα κατέστρωνε τότε το σχέδιο του.

Τα δυο αδέλφια τον συμπάθησαν με την πρώτη ματιά. Το όμορφο παρουσιαστικό του, έπαιξε ασφαλώς το ρόλο του. Από την επόμενη ημέρα ανήκε στο προσωπικό τους. Και σε πολύ καλύτερη θέση από ότι περίμενε! Του ανέθεσαν τις επαφές με υποψήφιους αγοραστές, πριν τους δουν οι ίδιοι. Η πρώτη εντύπωση είναι μεγάλη υπόθεση, και ο Πετρής διέθετε όλα τα προσόντα να πείθει τους αναποφάσιστους. 

Δεν διαψεύστηκαν στις προσδοκίες τους! Αποδείχθηκε πως ο Πετρής ήταν γεννημένος για δημόσιες σχέσεις. Σιγά σιγά κέρδισε την απόλυτη εμπιστοσύνη τους, και αυτή ήταν η πρώτη φορά που το κατάφερνε με τη δουλειά του και όχι με άλλους τρόπους! 

“Ένα τέτοιο γιό σαν και σένα να είχα και τι στον κόσμο”!, του είπε ένα μεσημέρι ο Αλέξης, ο μικρότερος από τα αδέλφια. “Βλέπεις όμως δεν τα έχουμε όλα στη ζωή”! Πήρε θάρρος ο Πετρής με την ολοφάνερη εύνοια στο πρόσωπο του και έβαλε μπροστά το πρώτο μέρος του σχεδίου του. “Μακάρι και εγώ να είχα έναν πατέρα σαν και σας!”, κολάκεψε τον εργοδότη του. “Ξέρετε δεν βρήκα τίποτα έτοιμο στη ζωή μου. Μόλις πρόσφατα μου χαμογέλασε λίγο η τύχη! Αν μπορείς βέβαια να πεις τύχη τον θάνατο αγαπημένου σου προσώπου! Ο παππούς μου πέθανε και μου άφησε ένα αρκετά μεγάλο ποσό, αλλά είμαι τόσο άπειρος στα οικονομικά, που φοβάμαι πως θα εξανεμιστούν σε σύντομο χρονικό διάστημα”. 

Ο Αλέξης τον κοίταξε σκεφτικός. “Για τι ποσόν μιλάμε”, τον ρώτησε. “Γύρω στις διακόσιες χιλιάδες δραχμές. Ίσως και λίγο παραπάνω”. 

“Δεν είναι και τόσο μεγάλο το ποσό. Ίσως να αγόραζες ένα μικρό διαμέρισμα;”.  

“Έλεγα για κάποια πιο αποδοτική επένδυση”, αντέτεινε.   

“Αυτές οι δουλειές για να αποδώσουν Πετρή, χρειάζονται μεγάλα κεφάλαια. Να φανταστείς το 1% των μετοχών της εταιρίας μας, κοστίζει περίπου το κομπόδεμα σου. Και η απόδοση; Λιγότερη από το ενοίκιο που θα εισέπραττες από το διαμέρισμα που σου είπα”! 

Με ζωγραφισμένη την απογοήτευση στο πρόσωπο του, τον ευχαρίστησε για τις συμβουλές, και έφυγε προβληματισμένος. Έπρεπε πάσι θυσία να εντοπίσει τις υπόλοιπες λίρες. Μόνο που δεν ήξερε που να ψάξει! Στην αρχή σκέφτηκε να ρωτήσει τον Άρη. Τι να του πει όμως; Πως ξαφνικά ενδιαφέρεται για την ιστορία και τους ληστές. Θα τον περνούσε για τρελό και με το δίκιο του. 

Η εκτέλεση του Βασίλη Λυμπέρη το χάραμα της 25ης Αυγούστου, η τελευταία που έγινε στην Ελλάδα πριν καταργηθεί η θανατική ποινή, του έδωσε την ευκαιρία να κουβεντιάσει με τον Άρη το θέμα.  

“Σκληρό πράγμα να ξέρεις πότε και πως θα πεθάνεις!”, του είπε ενώ έπιναν τον καφέ τους. “Έστω κι αν είσαι ο χειρότερος εγκληματίας. Έτσι δεν είναι;”

“Δύσκολο να πάρεις θέση. Αξίζει σίγουρα μια σκληρή τιμωρία για τέτοιους εγκληματίες που σκοτώνουν εν ψυχρώ τα παιδιά, και τη γυναίκα τους με τέτοιο φρικτό τρόπο, Όμως από την άλλη, υπάρχει η άποψη πως και ο νόμος γίνεται το ίδιο εγκληματίας!”

Κουβέντα στην κουβέντα ο Πετρής οδήγησε τη συζήτηση εκεί που τον ενδιέφερε. 

“Κάποτε είχα διαβάσει για έναν ληστή που του έκοψαν το κεφάλι. Δεν θυμάμαι αν ήταν εκτέλεση ή κάτι άλλο!”

Ο Άρης χαμογέλασε με την άγνοια του. 

“Μάλλον εννοείς τον λήσταρχο Νταβέλη. Όχι δεν εκτελέστηκε. Σε μονομαχία σκότωσε έναν υπολοχαγό της χωροφυλακής, τον Γιάννη Μέγα, ο οποίος παλιά υπήρξε υπαρχηγός της συμμορίας του. Όμως τον πυροβόλησε ένας άλλος χωροφύλακας, τον σκότωσε και ύστερα του έκοψε το κεφάλι. Για αρκετές ημέρες το κεφάλι του Νταβέλη καρφωμένο σε ένα κοντάρι στήθηκε στην Πλατεία Συντάγματος σε κοινή θέα. Στην Πεντέλη υπάρχει η περίφημη σπηλιά που όπως λέγεται του χρησίμευε ως κρησφύγετο”. 

Αυτό ήταν! Η σπηλιά πρέπει να ήταν η κρυψώνα αν και όπως φάνηκε ο γρίφος δεν ήταν και τόσο δύσκολος για κάποιον που ήξερε λίγο την ιστορία της Αθήνας. Άρα ο γερο Δήμος δεν είχε κρύψει καλά το μυστικό του. Εκτός αν υπήρχε και κάτι άλλο. “Όπως και να έχει πρέπει να πάω και να ψάξω”, σκέφτηκε με την ελπίδα να είναι αυτή η σωστή τοποθεσία.

Το πρωί της επόμενης Κυριακής επισκέφτηκε την σπηλιά. Με απογοήτευση είδε πως ο γύρω χώρος      φυλασσόταν καθώς γίνονταν εργασίες του υπουργείου Άμυνας. Χρησιμοποιώντας την ιδιότητα του, κατάφερε τελικά να μπει και να ρίξει μια ματιά. Μέτρησε προσεκτικά 80 βήματα και έσκυψε να δει  Τίποτα δεν μαρτυρούσε πως κρύβεται κάτι εκεί. Άλλωστε τα χρόνια που είχαν περάσει ήταν πολλά και θα είχαν καλύψει την όποια αναστάτωση. Επανέλαβε την ίδια διαδικασία υπολογίζοντας περίπου τα 80 μέτρα. Ίδια αποτελέσματα. Αν δεν έσκαβε δεν μπορούσε να σιγουρευτεί. Πως να σκάψει όμως με τόσους φύλακες ολόγυρα.

Με βαριά καρδιά από την αποτυχημένη προσπάθεια βγήκε ξανά στο φως της ημέρας. Έβγαλε το χαρτί με τις σημειώσεις του γέρου και το ξανακοίταξε. Την προσοχή του τράβηξαν τα γράμματα μπροστά στην είσοδο που μέχρι τότε δεν τους είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία πριν. “ΝΑΣ”. 

“Κάτι πρέπει να σημαίνουν αυτά τα γράμματα”, συλλογίστηκε προβληματισμένος. “Τι όμως;” Κοίταξε γύρω γύρω προσεκτικά όταν ξαφνικά νόμισε πως βρήκε τη λύση. Η πινακίδα στο ένα από τα δύο παμπάλαια εκκλησάκια έγραφε:”Ιερός ναός Αγίου Σπυρίδωνος” “ΝΑΣ”;: Ναός Αγίου Σπυρίδωνα! 

Με ένα νόημα με το χέρι έδειξε στον νεαρό φύλακα πως θέλει να επισκεφτεί την εκκλησία, και εκείνος σήκωσε αδιάφορα τους ώμους. 

Μπήκε μέσα και εξερεύνησε το χώρο. Το μυαλό του έπαιρνε χιλιάδες στροφές. Κάπου εκεί υπήρχαν κρυμμένες ποιος ξέρει πόσες λίρες κι αυτός ανήμπορος να τις ανακαλύψει. Κάποια στιγμή το μάτι του έπεσε σε μια ξεθωριασμένη αγιογραφία του Πρόδρομου Το κομμένο κεφάλι του Αγίου, που κρατούσε σε δίσκο στο χέρι, τον βεβαίωσε πως βρισκόταν στο σωστό δρόμο! Ο παμπόνηρος γέρος είχε συνδυάσει το ληστή με τον Αη Γιάννη. Κομμένα κεφάλια και οι δύο, και άντε να πάει κανενός το μυαλό στην αλήθεια! Όμως το 80 δεν μπορούσε πια να σημαίνει βήματα ή μέτρα αλλά πόντους. Και πραγματικά! Ογδόντα πόντους δεξιά δύο μεγάλες πέτρες του τοίχου που δεν ήταν κτισμένες, έκρυβαν σακουλάκια γεμάτα λίρες! Το ίδιο και στα αριστερά της τοιχογραφίας. Με ένα πρόχειρο υπολογισμό τις έβγαζε κοντά στις  πέντε χιλιάδες. Το να τις πάρει μια και έξω ήταν αδύνατο. Έτσι έχωσε μερικές σακούλες στο σακίδιο, με σκοπό σε λίγο καιρό να τις πάρει όλες.  

Επέστρεψε στο καινούργιο του διαμέρισμα στο Αιγάλεω, που είχε νοικιάσει δυο μέρες μετά την αναχώρηση του Δήμου για την άσκηση στο Αιγαίο. Δεν ήταν ο μόνος λόγος να χάσει ο Δήμος τα ίχνη του, αν και αυτό ήταν ένα από τα ζητούμενα. Η παλιά μονοκατοικία δεν του προσέφερε τις ανέσεις που ήθελε και μπορούσε πια να απολαύσει. Το ενοίκιο αρκετά υψηλό, αλλά άξιζε τον κόπο.  Πήρε μια παγωμένη μπύρα και άνοιξε το πρώτο σακουλάκι με τις λίρες. Όπως σωστά είχε υπολογίσει περιείχε πεντακόσιες. Άρα τα δέκα που υπήρχαν ήταν ακριβώς πέντε χιλιάδες. Έμεναν ακόμη τέσσερα πέντε δρομολόγια ως την Πεντέλη και θα του ανήκαν εξ ολοκλήρου! Τα πράγματα πήγαιναν καλά. Αναπάντεχα καλά! Σε λίγους μήνες το 10% των μετοχών θα ήταν δικό του. Και αυτό θα ήταν μόνο η αρχή!

--------

Η πρωτεύουσα φορώντας από μέρες τα γιορτινά της, περίμενε τους βιαστικούς πελάτες της τελευταίας στιγμής. Παραμονή Χριστουγέννων και θαρρείς πως οι περισσότεροι Αθηναίοι ξεχύθηκαν στα μαγαζιά για τις αγορές και τα δώρα τους. Ανάμεσα τους και ο Αργύρης με την Ελπίδα. 

Σήμερα της επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη. Ένα χρυσό δαχτυλίδι που με κάποιο τρόπο θα επισημοποιούσε τη σχέση τους. Το είχε αγοράσει πριν δυο μέρες από τη Βουκουρεστίου, μετά από αιματηρές οικονομίες, και της το είχε κρατήσει κρυφό. Απόψε θα της το πρόσφερε μαζί με ένα μπουκέτο κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Μαζί θα περνούσαν τη νύχτα της παραμονής. Η Ελπίδα κατάφερε μετά από πολλά παρακάλια τον πατέρα της να δώσει την άδεια. Σ΄αυτό βοήθησαν πολύ και οι εξαιρετικοί βαθμοί  που πήρε στο τρίμηνο. Εικοσάρια σχεδόν σε όλα εκτός της Γυμναστικής! Άλλωστε και ο πατέρας σκόπευε να μείνει μόνος με τη γυναίκα του αυτό το βράδυ. Γιόρταζαν τα είκοσι πέντε χρόνια της γνωριμίας τους, και είχαν καιρό να χαρούν ιδιαίτερες στιγμές χωρίς την παρουσία των παιδιών. Ο Αργύρης είχε προ πολλού κερδίσει την εμπιστοσύνη του και οι αρχικοί του ενδοιασμοί είχαν υποχωρήσει αρκετά.

Ο Δήμος είχε κατέβει με τριήμερη άδεια στο νησί, και έτσι τίποτα δεν θα έμπαινε ανάμεσα τους.

“Δεν ξέρω τι δώρο να σου πάρω!”, παραπονέθηκε ναζιάρικα η Ελπίδα. “Κολόνια λένε δεν κάνει, ρολόι έχεις, παπούτσια ή ρούχα δεν είναι και πολύ ρομαντικό!”.

“Το καλύτερο δώρο μου το έχεις κάνει ήδη, και το κρατάω στην αγκαλιά μου!”, την καθησύχασε. “Και όμως πρέπει να σου κάνω δώρο!”, επέμεινε πεισμωμένη. “Και μάλλον κάτι σκέφτηκα!” 

“Σαν τι;”, προσπάθησε να την ψαρέψει. 

“Έκπληξη!”, του απάντησε με ένα αινιγματικό χαμόγελο. 

Στις δέκα ακριβώς, με το καινούργιο του κοστούμι, κτυπούσε το κουδούνι. Τον καλωσόρισαν οι γονείς της και ο πατέρας άρχισε την απαραίτητη κατήχηση. 

“Να μην πιείτε πολύ, και να προσέχετε! Οι καιροί είναι πονηροί και εσείς μικρά παιδιά ακόμη! Κανονικά δεν έπρεπε να δεχτώ αυτή την έξοδο, αλλά η γκρίνια της κόρης μου είναι ανυπόφορη”! “Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας.”, τον διαβεβαίωσε ο Αργύρης με ένα χαμόγελο. “Με δυο ζευγάρια συμφοιτητών μου θα είμαστε. Καλά παιδιά και ήσυχα. Εξάλλου σε ένα από τα πιο καλά εστιατόρια της Αθήνας θα πάμε”.

“Θα περιμένουμε τηλέφωνο. Και όχι μόνο μια φορά! Έτσι κι αλλιώς αποκλείεται να κοιμηθούμε πριν γυρίσετε!”.

“Αργά το πρωί!”, πετάχτηκε η Ελπίδα.

“Μικρή, πρόσεχε μην το μετανιώσω!”, της φώναξε επιτακτικά. 

“Θα γυρίσουμε όσο πιο νωρίς γίνεται”, τον καθησύχασε ο Αργύρης. 

“Πάντως σίγουρα θα έχει ξημερώσει!”, είπε την τελευταία λέξη η Ελπίδα, τραβώντας τον από το μπράτσο και στέλνοντας φιλιά στους γονείς της.

Βέβαια με κανέναν συμφοιτητή δεν είχαν ραντεβού, αλλά αυτό το ψεματάκι θα έπειθε πιο εύκολα τον πατέρα πως δεν κινδύνευαν από τίποτα. Ούτε και το εστιατόριο ήταν όπως το περιέγραψε. Ένα απλό ταβερνάκι στην Πλάκα με κιθάρες και όμορφη ατμόσφαιρα είχαν επιλέξει γι αυτή την βραδιά. Όλα ήταν υπέροχα. Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Ο έρωτας, η μουσική, το κρασί, η γιορτή της αγάπης, συνέθεταν ένα ονειρεμένο σκηνικό.

“Κλείσε τα μάτια!”, της είπε στις 12 ακριβώς, όταν οι μουσικοί άρχισαν να τραγουδούν τα κάλαντα. Κράτησε το χέρι της, το φίλησε και ύστερα πέρασε το δαχτυλίδι στο μεσαίο δάχτυλο. “Είναι.. είναι..”, ξεκίνησε βουρκωμένη. “Είναι απίστευτο αγάπη μου! Σε λατρεύω!”. 

“Για το δώρο μόνο;”, τη ρώτησε δήθεν παραπονεμένος. 

Έσκυψε και τον φίλησε με πάθος.

“Για όλα! Γιατί υπάρχεις, γιατί σε γνώρισα, γιατί σε θέλω και σε χρειάζομαι! Όμως το δικό μου δώρο δεν μπορώ να στο δώσω εδώ! Λίγη υπομονή μέχρι να φύγουμε!”. 

Λίγο πριν τις δυο, αφού διασκέδασαν και χόρεψαν με την ψυχή τους, αποφάσισαν να φύγουν για αλλού. Ο Αργύρης είχε στο μυαλό του να συνεχίσουν σε κάποιο μπαράκι ή κάτι τέτοιο, όμως η Ελπίδα είχε άλλα σχέδια. Έβγαλε ένα μπρελόκ με κλειδιά και το κούνησε μπροστά στο πρόσωπο του. 

“Το δωράκι που σου έλεγα!”, του είπε με νόημα. Μα αν περίμενε πως θα καταλάβαινε το υπονοούμενο ατύχησε! 

“Δεν λέω αρκετά πρωτότυπο δώρο. Και πολύ χρήσιμο!”. 

Η Ελπίδα γέλασε δυνατά και τον αγκάλιασε από τη μέση. 

“Η Φιλιώ η φιλενάδα μου έφυγε με τους γονείς της για το Αλεποχώρι. Όλο το σπίτι στη διάθεση μας. Λοιπόν τι λες τώρα χαζούλη, δεν είναι τέλειο το δώρο μου;”. 

Στο άκουσμα αυτών των λόγων ο Αργύρης έδειξε να ξαφνιάζεται. Λαχταρούσε όσο τίποτα στον κόσμο να κάνει δική του την Ελπίδα, όμως ήταν ακόμη παιδί, όπως κι ο ίδιος άλλωστε. Τους έλειπε η εμπειρία, κι αν κάτι πήγαινε στραβά όλη η μαγεία θα χανόταν. Από την άλλη αυτή η σχέση έπρεπε να προχωρήσει πριν γίνει φιλία από συνήθεια. 

Η αμηχανία και οι αναστολές εξαφανίστηκαν με το που βρέθηκαν αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι. Ο έρωτας δεν χρειάζεται εμπειρία για να μεγαλουργήσει. Αρκούν λίγα χάδια, λίγα φιλιά και ξέρει αυτός τον δρόμο για την συνέχεια! 

Ολοκλήρωσαν τη σχέση τους μέσα σε μια έξαρση πάθους. Μέσα σε όρκους αγάπης και αιώνιας αφοσίωσης. Το πίστευαν, το ζούσαν. Τίποτα δεν μπορούσε να μπει εμπόδιο πια στην ευτυχία τους. 

---------

Η ψυχολογική κατάσταση του Δήμου το ξημέρωμα των Χριστουγέννων, δεν ήταν και η καλύτερη. Μάτι δεν έκλεισε όλη τη νύχτα. Το βλέμμα της Φροσούλας, όταν την καληνύχτισε, φανέρωνε την αγωνία της για την αλλαγή της συμπεριφοράς του. Δεν του είπε τίποτα, τα μάτια της όμως τα είχαν πει όλα. Ούτε κι αυτός της είπε κάτι. Τι να της πει; Την αγαπούσε. Δυνατά, με μιαν αγάπη συντροφική. Ήξερε όμως πως αυτό δεν είναι αρκετό. Έπρεπε να προσπαθήσει να την ξαναδεί ερωτικά. Το χρωστούσε και σ΄αυτήν και τον εαυτό του. 

Η εξαφάνιση του Πετρή τον είχε διαλύσει. Του έλειπε αφόρητα. Κάθε μέρα ορκιζόταν να βγάλει από το μυαλό του αυτή την διαστροφή, απόφαση που δεν κρατούσε πάνω από λίγα λεπτά. 

Η Υπαπαντή μπήκε στην κουζίνα την στιγμή που κατέβαζε το μπρίκι με τον καφέ από τη φωτιά. “Μπα σε καλό σου Δήμο! Θα κοινωνήσεις παιδί μου, δεν κάνει να πιεις καφέ!”.

Γύρισε και την κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο θλίψη. Να κοινωνήσει; Μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει όλο αυτό τον καιρό; Το τελευταίο πράγμα που θα τον εμπόδιζε από τη Θεία Μετάληψη ήταν ο καφές! 

“Δεν θα μεταλάβω μάνα.”, είπε σιγανά. “Δεν έχω νηστέψει καθόλου, και γενικά δεν είμαι έτοιμος”. Δεν απάντησε η Υπαπαντή, ούτε και επέμεινε, αν και μια πίκρα την ένιωσε. Ένα ένα τα παιδιά της απομακρύνονταν και από την ίδια και από τον Θεό. “Εγώ φταίω!”. Δεν ήμουν κοντά τους όταν έπρεπε. Καταραμένη φτώχεια!”, συλλογίστηκε με απόγνωση. 

Η Φροσούλα που κτύπησε διακριτικά την πόρτα, την έβγαλε από τις δυσάρεστες σκέψεις της. Καλημερίστηκαν και έπεσε στην αγκαλιά του Δήμου. “Ευτυχώς! Νόμιζα πως θα σε βρω να κοιμάσαι!”, του είπε χαμογελαστή. “ Ο Κωσταντής μας περιμένει στο ταξί”.

Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, φωταγωγημένη μέσα στη σκοτεινιά της νύχτας, έμοιαζε πίνακας φτιαγμένος από χέρια διάσημου ζωγράφου. Οι υπέροχοι ύμνοι των Χριστουγέννων ανέβαιναν στα ουράνια και σκόρπιζαν παντού το χαρμόσυνο μήνυμα. Όλη αυτή η κατανυκτική ατμόσφαιρα δεν άφηνε κανέναν ασυγκίνητο. Ο Δήμος δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Τα υγρά μάτια του μαρτυρούσαν την αγωνία της ψυχής του. Ακούμπησε την καρδιά του στα χέρια του νεογέννητου Χριστού, με την ελπίδα να του χαρίσει τη γαλήνη που τόσο είχε ανάγκη. “Δώσε μου Θεέ μου την απάντηση στο πρόβλημα μου!”, προσευχήθηκε σιωπηλά. “Δεν μπορώ να βγω μόνος μου από τη λάσπη, που έχω βουτηχτεί. Μόνο με τη δική σου βοήθεια μπορεί να υπάρξει λύτρωση!”. 

Μια γλυκιά ηρεμία που είχε χρόνια να νιώσει τον τύλιξε. Να ήταν άραγε αυτή η απάντηση που αποζητούσε; Κοίταξε την Φροσούλα που έλαμπε, πανέμορφη μέσα στο κατακόκκινο φόρεμα της. Ο κρυφός πόθος των νέων του Πύργου. Και ήταν δική του. Αυτός όμως ήταν δικός της; Ψυχικά σίγουρα. Σωματικά όμως τον μοιραζόταν με άλλους. Με νεαρούς επιβήτορες διψασμένους για σεξ ή χαρτζιλίκι. Ή και για τα δύο! Σιχαινόταν τον εαυτό του γι αυτή την προδοσία. Σιχαινόταν τα βρώμικα κορμιά που ξάπλωνε μαζί τους. Πάντα όμως εκ των υστέρων. Αφού είχε κορέσει το αρρωστημένο του πάθος. 

Την πρώτη φορά που πήγε με κάποιον εκτός του Πετρή, νόμιζε πως θα πεθάνει από ντροπή.    

Δεν πέθανε! Αντίθετα απελευθερώθηκε από τις αναστολές του. Για την ακρίβεια δεν ήταν απελευθέρωση, αλλά υποδούλωση. Υποδούλωση στα κατώτερα ένστικτα. Μόνο που δεν το έβλεπε έτσι. Ή μάλλον το αντιλαμβανόταν τις ώρες της αυτοκριτικής, μέχρι να ξαναμπεί στο μυαλό του η έντονη επιθυμία. Και τότε ξεχυνόταν σε ύποπτα σοκάκια αναζητώντας τον επόμενο εφήμερο εραστή. 

Στο τέλος της λειτουργίας, τη στιγμή που έπαιρνε αντίδωρο από το χέρι του ιερέα, έδωσε όρκο στο Θεό πως θα προσπαθήσει να απαλλαγεί από το πάθος του. Έναν από τους πολλούς που είχε δώσει  τα τελευταία χρόνια, όμως αυτή τη φορά ήλπιζε πως θα τον κρατούσε! Το χρωστούσε στον εαυτό του, το χρωστούσε στη Φροσούλα, το χρωστούσε στην οικογένεια του.

Η απόφαση αυτή έπρεπε να τελεσφορήσει. Με οποιονδήποτε τρόπο. Ακόμη και με τη βοήθεια ειδικού, αν και μια τέτοια ιδέα τον τρομοκρατούσε. Όμως ήξερε πως χωρίς βοήθεια θα ήταν αδύνατο να τα καταφέρει. 

Το μόνο του πρόβλημα τα χρήματα που θα χρειαζόντουσαν για μια τέτοια διαδικασία, και δεν υπήρχαν. Να ζητήσει από τον πατέρα δύσκολο. Με ποια αιτιολογία; Πολύ περισσότερο από τον Κωσταντή. Ίσως ο Αργύρης να μπορούσε να βοηθήσει, αλλά ντρεπόταν να του το ζητήσει. Κι αυτός ίσα που τα έφερνε βόλτα με τις υποχρεώσεις του. 

Μια δουλειά χρειαζόταν. Μια οποιαδήποτε δουλειά που θα μπορούσε να κάνει στις εξόδους του. Που να βρεθεί όμως τέτοια βολική δουλειά; 

Βγαίνοντας από το ναό ένα χέρι ένιωσε να τον πιάνει από τον ώμο. Γύρισε ξαφνιασμένος και αντίκρισε τον άγνωστο καλοντυμένο άντρα που πρώτη φορά έβλεπε. 

“Είσαι ο Δήμος, έτσι δεν είναι;”, τον ρώτησε ο άγνωστος, αν και έδειχνε σίγουρος. 

“Μάλιστα”, του απάντησε με απορία. “Γνωριζόμαστε από κάπου;”.

“Μάλλον όχι. Τον γιο μου γνωρίζεις καλά. Υπηρετείτε μαζί στο ναυτικό. Ο πατέρας του Πάτροκλου είμαι!”.

Ο Δήμος χαμογέλασε πλατιά και άπλωσε το χέρι. 

“Μικρός που είναι ο κόσμος!”, διαπίστωσε ενώ συνέχισε να χαμογελά. “Δεν είστε από το νησί μας απ΄ότι ξέρω”.

 “Για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές ήρθαμε με τη γυναίκα μου. Άλλωστε ερχόμαστε συχνά στον Πύργο. Κάθε χρόνο σχεδόν. Έχω καλούς φίλους και πελάτες στην Τήνο, και έτσι συνδυάζω δουλειά και διασκέδαση”,

Η Φροσούλα αφού χαιρέτησε ευγενικά, έκανε νόημα πως τους περιμένουν. 

“Πρέπει να φύγουμε”, απολογήθηκε στον συνομιλητή του. “Χάρηκα που σας γνώρισα, και καλά να περάσετε!”. 

“Ξέρεις παιδί μου”, του είπε αυτός βγάζοντας από το σακάκι την κάρτα του. “Το κότερο μου χρειάζεται κάτι μερεμέτια, και έμαθα πως τα καταφέρνεις καλά σε κάτι τέτοια! Πάρε με τηλέφωνο όταν κατέβεις Αθήνα να συνεννοηθούμε.”.

“Δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος.”, του απάντησε με παράπονο. “Δυο τρεις φορές μόνο την βδομάδα έχω έξοδο!”

“Το καλοκαίρι αργεί ακόμα!”, απάντησε χαμογελαστός. “Έχουμε όσο καιρό θέλουμε. Περιμένω τηλέφωνο σου!”, κατέληξε κτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη.

-------

Το ρεβεγιόν στην βίλα του Αλέξη, ήταν από χρόνια καθιερωμένη συνήθεια. Συνεργάτες και φίλοι αποτελούσαν την μόνιμη παρέα του ζευγαριού κάθε παραμονή Χριστουγέννων. Η εξαιρετική φιλοξενία της Βασιλικής, της νεαρής γυναίκας του, και τα υπέροχα εδέσματα που ετοίμαζε ο σεφ με τους βοηθούς του, δεν άφηναν σε κανέναν το περιθώριο να σκεφτεί κάτι άλλο γιαυτή τη νύχτα. Ο Πετρής αν και στην αρχή βρέθηκε έξω από τα νερά του, γρήγορα προσαρμόστηκε στις καινούργιες συνθήκες. Το γοητευτικό του παρουσιαστικό, αλλά και τα καλά λόγια από τους οικοδεσπότες, έσπασαν τον πάγο ανάμεσα σ΄αυτόν και τους καλεσμένους.

Η Βασιλική όλο το βράδυ τον είχε από κοντά. Με την πρόφαση πως δεν γνώριζε τους συνδαιτυμόνες και θα αισθανόταν αμήχανα τον πήρε υπό την προστασία της.  Καθόλου ανυστερόβουλα δεν το έκανε! Από την πρώτη στιγμή που τον είδε, κάτι άστραψε στην καρδιά της. Έρωτας; Δεν ήταν σίγουρη, όμως η έλξη της γι΄άυτο το πανέμορφο παλικάρι, μεγάλωνε μέρα με την ημέρα. 

“Δεν ακούμπησες τίποτα!”, τον μάλωσε τρυφερά. “Δοκίμασε την γεμιστή γαλοπούλα, είναι υπέροχη, πίστεψε με!”. 

“Όλα είναι υπέροχα!”, την διαβεβαίωσε. “Μην ανησυχείτε, θα τα τιμήσω δεόντως!”. 

Η Βασιλική έσκυψε στον ώμο του και του ψιθύρισε με νόημα: “Αυτός ο πληθυντικός υψώνει έναν τοίχο ανάμεσα μας! Και εμείς δεν το θέλουμε, έτσι δεν είναι;”.

“Ασφαλώς και όχι!”, της απάντησε κοιτώντας την στα μάτια. “Αυτός ο τοίχος θα με εμπόδιζε να βλέπω τα μάτια σου, να νιώθω τη ζεστασιά του κορμιού σου, να σε αγγίζω!”. 

Ήξερε πως με αυτά που της έλεγε ρίσκαρε πολύ. Αν δεν είχε διαβάσει σωστά τα σημάδια, θα έχανε την εύνοια της και θα απομακρυνόταν από τον στόχο του. Οι λίγες στιγμές σιωπής που μεσολάβησαν μέχρι την απάντηση της, αύξησαν την αγωνία του. Εξακολούθησε να έχει τα μάτια καρφωμένα στα δικά της, προσπαθώντας να διαβάσει τις σκέψεις της. Μάταια όμως. Αυτή την ικανότητα δεν την είχε ποτέ. Ίσως επειδή έκρυβε τόσο καλά τα δικά του συναισθήματα, δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει των άλλων. Η δική του δεξιότητα είχε να κάνει με την επιβολή. Με την επέμβαση στην ψυχή τους. Σ΄αυτό ήταν ασυναγώνιστος.

Τελικά η απάντηση της δεν ήταν ακριβώς αυτή που περίμενε. Κάπως αποστασιοποιημένη του φάνηκε, αν και χωρίς να του κλείνει την πόρτα. 

 “Περάσαμε στην επίθεση νεαρέ. Λίγο βιαστικό δεν βρίσκεις;”. Και με αυτή την επισήμανση σηκώθηκε και πήγε να καθίσει δίπλα στον άντρα της, αφού πρώτα του χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο. 

Λίγο μετά τις μία το μεγάλο τραπέζι στρώθηκε με την πράσινη τσόχα, για την καθιερωμένη πόκα. Ο Πετρής αρνήθηκε ευγενικά να συμμετέχει στο παιχνίδι, παρόλο που δεν θα τον χαλούσε να αυξήσει την περιουσία του κατά μερικά χιλιάρικα. Όπως τους έκοβε, ήταν εύκολα θύματα για να τους μαδήσει κανονικά. Έπρεπε όμως να δείξει χαρακτήρα στα αφεντικά του, και εξάλλου προτεραιότητα είχε το πλησίασμα της Βασιλικής. Από αυτή την προσέγγιση εξαρτιόταν το μέλλον του. 

Είχε ήδη μετανιώσει για το άγαρμπο πέσιμο που της έκανε και έψαχνε τρόπους να επανορθώσει. Την βρήκε να κάθεται με τρεις άλλες κυρίες στο μεγάλο καθιστικό. 

“Πηγαίνω λίγο έξω να πάρω καθαρό αέρα.”, τους είπε πλησιάζοντας. “Και εγώ καπνίζω, αλλά οι κύριοι μέσα είναι πραγματικά φουγάρα!”. 

Γέλασαν όλες με τη σωστή διαπίστωση και κούνησαν επιδοκιμαστικά το κεφάλι. 

Πριν βγει στο φωταγωγημένο κήπο πέρασε από το μπαρ και ζήτησε ένα διπλό ουίσκι. 

“Βαριέστε ε;”, τον ρώτησε ο συνομήλικος του περίπου σερβιτόρος. “Και με το δίκιο σας! Σίγουρα υπάρχουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει κανείς, μια τέτοια βραδιά!”. 

“Κάπως έτσι”, συμφώνησε και παίρνοντας το ποτό βγήκε στο εξωτερικό καθιστικό. 

Κάθισε αναπαυτικά στην άνετη πολυθρόνα και έβγαλε να στρίψει τσιγάρο. Πειραγμένο βέβαια! 

Το κρύο ήταν αισθητό, αν και ο ουρανός ήταν ξάστερος, τον Πετρή όμως δεν τον ενοχλούσε καθόλου. Με την ζέστη είχε πρόβλημα, γιατί ίδρωνε υπερβολικά και ήταν πολύ άσχημη η εικόνα του με τα μουσκεμένα πουκάμισα. 

Η Βασιλική τον πλησίασε ελαφρά ζαλισμένη από τα δυο ποτήρια σαμπάνιας που είχε ήδη πιει. Κάθισε στη διπλανή πολυθρόνα, έβαλε ένα τσιγάρο στην μακριά πίπα της και το άναψε. 

“Θα πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός”, τον μάλωσε τρυφερά. “Οι άνθρωποι του κύκλου μας, αν και κάνουν τα ακατονόμαστα, τα προσχήματα τα κρατούν!.Όλοι έχουν από τουλάχιστον μια εξωσυζυγική σχέση, αλλά αυτό είναι το μυστικό που μένει μέσα στην οικογένεια. Οι άντρες εννοείται, γιατί για τις γυναίκες τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οφείλουν και να είναι και να δείχνουν τίμιες! Όχι πως τηρούν όλες αυτό τον κανόνα! Καμία μην σου πω!”

”Καμία;”, έδειξε να απορεί ο Πετρής. “Ούτε εσύ ας πούμε;”. 

Το γάργαρο γέλιο της ήταν η καλύτερη απάντηση. 

“Φαντάζεσαι πως στα είκοσι οκτώ μου, το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να πλαγιάζω με τον Αλέξη;. Να ακουμπάω το λιπαρό του δέρμα και να εκστασιάζομαι με τη θεόρατη κοιλιά του; Ή μήπως πίστεψες πως τα προσόντα του με έπεισαν να τον παντρευτώ. Έλα τώρα, δεν σε έχω για αφελή! Εξάλλου η διαίσθηση μου μου λέει πως είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια πάστα!”.

“Με παρεξήγησες!”, προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί. “Ποτέ δεν σε είδα ως μέσον για να κερδίσω κάτι. Μου αρέσεις, απλά!”. 

“Τόσο το καλύτερο τότε.”, του απάντησε χαμογελαστή χαϊδεύοντας τα μαλλιά του, και σηκώθηκε πριν αρχίσουν να σχολιάζουν την απουσία της. “Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Πολύ σύντομα!”.

Αυτή η υπόσχεση έδωσε φτερά στον Πετρή. Η γυναίκα αυτή ήταν η πρώτη που δεν είδε αδιάφορα. Του άρεσε ο δυναμισμός της, οι άψογες αναλογίες της, οι τεράστιες βλεφαρίδες που της προσέδιδαν μια εξωτική ομορφιά. Κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε ακόμα και να την ερωτευτεί. Αν λειτουργούσε περισσότερο σαν άντρας και λιγότερο σαν μηχανή θανάτου. Πάντως έπιασε πολλές φορές τον εαυτό του να αποζητά τη συντροφιά της. Όμως γρήγορα επανερχόταν στον στόχο του. Αυτές οι παρεκτροπές μόνο κακό θα έκαναν στα σχέδια του, και αυτό δεν θα το επέτρεπε με τίποτα! 

---------

    ΦΛΕΒΑΡΗΣ 1973

Η Αθήνα συγκλονίζεται από τα γεγονότα της Νομικής. Στις 21 Φεβρουαρίου 1973, 4.000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτήριο της νομικής σχολής Αθηνών και καλούν τον λαό να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους. Αιτία το νομοθετικό διάταγμα 1347, σύμφωνα με το οποίο το υπουργείο εθνικής Άμυνας θα μπορούσε να ανακαλεί τις αναβολές στράτευσης των φοιτητών που απείχαν λόγω μαθημάτων. Είχε προηγηθεί η αποχή των φοιτητών του Πολυτεχνείου και η εισβολή της αστυνομίας σε αυτό. Γύρω από το κτίριο της νομικής εκτός από τους φοιτητές συγκεντρώθηκε και απλός κόσμος. 

Ο Αργύρης από τους πρωτεργάτες της κατάληψης, ήδη ενταγμένος σε μια ομάδα αριστεριστών που συμμετείχαν στην συντονιστική επιτροπή, είχε την αποστολή να συντάσσει τα κείμενα που θα εκφωνούσαν οι σύντροφοι από τα μεγάφωνα. 

Δικό του ήταν και το πασίγνωστο σύνθημα: 

“Παπαδόπουλε φασίστα 

παρ' τη Δέσποινα και μπρος 

παρ' τη Δέσποινα και μπρος 

δεν σε θέλει ο λαός...”, αν και ποτέ τα επόμενα χρόνια δεν διεκδίκησε την πατρότητα του. 

Έμεινε ξάγρυπνος πάνω από σαράντα οκτώ ώρες και με μεγάλη απογοήτευση εγκατέλειψε το κτήριο την επομένη το βράδυ, μαζί με τους υπόλοιπους με την κάλυψη χιλιάδων διαδηλωτών, που κατέκλυσαν τους δρόμους γύρω από τη Νομική.

Η δική του γνώμη, που δεν πέρασε τελικά στη συνδιάσκεψη, ήταν να προχωρήσουν σε σύγκρουση με το καθεστώς. Πολύ λίγοι συμφώνησαν με αυτή την ριζοσπαστική άποψη.

Οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν δείξει το σκληρό τους πρόσωπο στο Πολυτεχνείο, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, και εισβάλλοντας στο Ίδρυμα, συλλαμβάνοντας 11 φοιτητές που τους παράπεμψαν σε δίκη. Σχεδόν αμέσως και παρά τις αντιδράσεις, 88 φοιτητές έλαβαν φύλλο πορείας για να παρουσιαστούν στο στρατό.

Στην έξοδο αστυνομία και παρακρατικοί κτυπούσαν αλύπητα όποιον μπορούσαν να ξεμοναχιάσουν, και ύστερα τον έσερναν στην κλούβα για τα περαιτέρω. Πολλοί από τους παρακρατικούς είχαν την εμφάνιση φοιτητών, και κάποιοι από αυτούς ήταν πριν μέσα στο κτήριο, παριστάνοντας τους διαμαρτυρόμενους. 

Κατάφερε ο Αργύρης, με την κάλυψη πολιτών που έσπευσαν για βοήθεια, να ξεγλιστρήσει ανάμεσα τους. Με την ψυχή στο στόμα και τα πνευμόνια του να καίνε από την υπερπροσπάθεια, έφτασε ασθμαίνοντας στην Ομόνοια. Κατέβηκε τις σκάλες και χώθηκε στον συρμό που έφευγε για Πειραιά. Δεν θεώρησε φρόνιμο να γυρίσει σπίτι, ούτε να κατευθυνθεί στης Ελπίδας.

Στο λιμάνι επέτρεψε στον εαυτό του να χαλαρώσει. Εδώ πια αισθανόταν ασφαλής. Άλλωστε, με εξαίρεση τους φανατικούς έξω από τη Νομική, η κατάσταση έδειχνε ήρεμη. Η Πρυτανεία είχε λειτουργήσει με σύνεση, και δεν είχε ζητήσει επέμβαση των αρχών. Αν συνέχιζε να είναι με το μέρος των φοιτητών, υπήρχε ελπίδα συνέχισης και έντασης του αγώνα. 

Πήρε τηλέφωνο στα σπίτια των δυο κολλητών του και με ανακούφιση τους άκουσε να είναι σώοι και χωρίς κανείς να τους ενοχλήσει. Ξεθάρρεψε και τηλεφώνησε της Ελπίδας. Ο πατέρας της μετά από μερικές ερωτήσεις σχετικά με τα γεγονότα, του την έδωσε στη γραμμή. 

“Την επόμενη φορά θα είμαι μαζί σου”, του είπε με φωνή που φανέρωνε την αγωνία που πέρασε.” Τρελάθηκα όταν έμαθα πως γίνονται επεισόδια!”

.”Θα έρθει η ώρα σου και σένα”, της απάντησε “Τώρα προέχει να μπεις στο Πολυτεχνείο. Και μάλιστα στην Αθήνα! Αλλιώς θα βλεπόμαστε Πάσχα και Χριστούγεννα!”. 

“Στο τσεπάκι την έχω την εισαγωγή!”, τον διαβεβαίωσε. “Ανυπομονώ να γίνω η πιο διάσημη αρχιτέκτων του λεκανοπεδίου! Γιαυτό πρέπει να κλείσω, γιατί φεύγω για φροντιστήριο!'”. 

“Δηλαδή δεν θα βρεθούμε απόψε;”, ρώτησε πριν ακούσει τον ήχο του τηλεφώνου, που μαρτυρούσε πως μιλούσε στο βρόντο! 

------

Οι διεργασίες για την επόμενη κατάληψη ξεκίνησαν από την Δευτέρα. Οι περισσότερες οργανώσεις ήταν αρνητικές σε μια τέτοια εξέλιξη.  Δεν είχαν καμία εμπιστοσύνη στις Πρυτανικές αρχές, όσο κι αν η στάση τους την προηγούμενη φορά ήταν θετική. Η πίεση που θα ασκούσε το καθεστώς θα ήταν αφόρητη, και κανείς δεν θα ήταν διατεθειμένος να παίξει τη θέση του, ίσως και την ζωή του, κορώνα γράμματα, για να υπερασπιστεί μια εξέγερση με αμφίβολα αποτελέσματα, 

Ο Αργύρης προσπάθησε να επιβάλει τη δική του άποψη, και κατάφερε να πείσει αρκετούς, όχι όμως όλους. Έστω και με τη σχετική πλειοψηφία άξιζε τον κόπο μια ακόμα προσπάθεια. Από την οργάνωση που ανήκε μόνο δύο ακολούθησαν, ο Ντίνος και ο Θωμάς. Επισήμως  οι επικεφαλής αποκήρυξαν την κατάληψη, υπαινισσόμενοι προβοκάτσια.

Τελικά ή δεύτερη αυτή κατάληψη, στις 20 του Μάρτη, κατέληξε σε πανωλεθρία! Η Πρυτανεία ζήτησε την επέμβαση των αρχών, που έγινε με μεγάλη προθυμία από το μέρος τους! Δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις, και ένας μεγάλος αριθμός τραυματιών το θλιβερό αποτέλεσμα. Ο Αργύρης για άλλη μια φορά στάθηκε τυχερός, όχι όμως και οι δυο σύντροφοι του. Μαζί βγήκαν από το κτήριο όταν έπεσαν πάνω σε μαινόμενους μπάτσους. Σαν από θαύμα την προσοχή τους τράβηξαν τα άλλα δυο παλληκάρια, και έτσι κατάφερε ο Αργύρης να ξεφύγει.

Έφυγε βιαστικά χωρίς να γυρίσει ούτε μια στιγμή να κοιτάξει πίσω, και αυτό ήταν κάτι που δεν συγχώρησε ποτέ στον εαυτό του. Με τις ενοχές να τον πνίγουν για τη λιποταξία του, κλείστηκε σπίτι (η νονά έλειπε σε προσκύνημα στους Άγιους τόπους) και δεν επικοινώνησε με κανέναν τρία ολόκληρα μερόνυχτα. Ούτε καν με την Ελπίδα, η οποία, τρελή  από αγωνία, τον καλούσε απεγνωσμένα στο τηλέφωνο. 

Συνέχεια στο μυαλό του τριγυρνούσαν οι στιγμές μετά την έξοδο τους από τη Νομική. Η μεγάλη του απορία ήταν πώς μέσα σε όλο αυτό το πλήθος φοιτητών που έβγαινε εκείνη την ώρα, οι μπάτσοι εστίασαν στον Ντίνο και τον Θωμά. Δεν ήταν πρωτοκλασάτα στελέχη για να τα γνωρίζουν, και σχετικά πρόσφατα εντάχθηκαν στον χώρο, πρωτοετείς όντες. Αν κάποιον από τους τρεις είχαν σταμπάρει, αυτός έπρεπε να είναι ο ίδιος. Με ενεργή συμμετοχή και έντονη δράση, δίχως να παίρνει ιδιαίτερες προφυλάξεις, αυτός λογικά θα ήταν ο στόχος τους. 

Δεν πολυπίστευε στην τύχη, παρόλο που αυτή στεκόταν συνεχώς ευνοϊκή απέναντι του. Κάτι άλλο πολύ περίεργο πρέπει να συνέβαινε. Τι όμως; Όσο και να έστυβε το μυαλό του, άκρη δεν μπορούσε να βρει. Μόνο μια υποψία τον βασάνιζε. Μήπως είχαν βάση οι απόψεις του ΚΚΕ, για τις αριστερίστικες οργανώσεις. Μήπως δηλαδή λειτουργούσαν σαν πέμπτη φάλαγγα μέσα στις τάξεις της νεολαίας, και στην πραγματικότητα ήταν όργανα του συστήματος. Όρκο δεν μπορούσε να πάρει για κανέναν, πάντως όσα στελέχη είχε γνωρίσει τα θεωρούσε έντιμα και αξιόπιστα. Εξάλλου τα περισσότερα πλήρωσαν τους αγώνες τους με φυλακίσεις και στρατεύσεις.

Την Παρασκευή το πρωί πια αποφάσισε να ξαναβγεί στον κόσμο. Όλες αυτές οι σκέψεις του ήταν αδιέξοδες και το κατάλαβε έστω και αργά. Ξεκίνησε για τη σχολή με έντονη αγωνία για το τι θα αντιμετωπίσει εκεί. Πρώτα όμως πέρασε από το Γυμνάσιο της Ελπίδας. Την πέτυχε την ώρα που έφτανε. Εκείνη έκανε μια κίνηση να τον αποφύγει, αλλά αμέσως το μετάνιωσε και έπεσε στην αγκαλιά του. 

“Κανονικά δεν έπρεπε να σου ξαναμιλήσω!”, του είπε μουτρωμένη. “Που χάθηκες τόσες μέρες; Δεν σκέφτηκες πως θα πέθαινα από την αγωνία μου!”. 

“Συγγνώμη!”, της απάντησε με συντριβή. “Δεν άντεξα την αποτυχία της εξέγερσης. Σκέφτομαι να τα παρατήσω ξέρεις!”. 

Τραβήχτηκε απότομα από την αγκαλιά του και τον κοίταξε οργισμένη. 

“Αυτό να μην το ξαναπείς!”, του φώναξε άγρια. “Ίσα ίσα τώρα πρέπει να πεισμώσεις περισσότερο! Μόνο μέσα από τις ήττες βρίσκουμε το δρόμο για τη νίκη! Και θα έρθει η νίκη αγάπη μου! Το μυρίζω στον αέρα, το αισθάνομαι με όλες μου τις αισθήσεις! Όχι δεν θα κάνεις τώρα πίσω. Δεν θα κάνουμε πίσω!”. 

Για ακόμη μια φορά τον εξέπληξε η αγωνιστική της διάθεση. Το δόσιμο της στο δίκιο του αγώνα. Πράγματα που μετά τις τελευταίες εξελίξεις άρχισαν να ατονούν μέσα του. Πάντα αυτό το κορίτσι έβρισκε τον τρόπο να τον συνεφέρει από τις πτώσεις του. Κάτι σαν ο καλός του άγγελος! 

Η αγάπη του γι΄αυτήν μεγάλωνε μέρα με την ημέρα, και περίμενε ανυπόμονα τη στιγμή που ενήλικη πια θα την έπαιρνε να ζήσουν μαζί στο ίδιο σπίτι. Τουλάχιστον μέχρι να τους χωρίσει προσωρινά ο στρατός. Μια διαδικασία που όσο και να ήταν αναπόφευκτη, την απόδιωχνε από τη σκέψη του με βδελυγμία. Πως να υπηρετήσει την πατρίδα με αυτές τις συνθήκες; Αν η Ελλάδα ξαναγύριζε στη δημοκρατία, τότε ναι! Με όλη του την ψυχή! 

Όμως αυτά αργούσαν ακόμη. Και η στράτευση και η Δημοκρατία. Όχι πως ήταν σίγουρος για κανένα από τα δύο. Ανά πάσα στιγμή, με διάφορες προφάσεις, μπορούσαν να του κόψουν την αναβολή, και όσο για τη Δημοκρατία, τίποτα δεν έδειχνε πως θα ερχόταν σύντομα Κανείς όμως δεν ξέρει πότε ένα ηφαίστειο θα εκραγεί! 

“Σ΄αγαπάω μωρό μου!¨, της είπε σιγανά. “Όσο τίποτα στον κόσμο! Κάθε λεπτό που είμαι μακρυά σου είναι ένα αβάστακτο μαρτύριο. Μόνο εσύ ξέρεις να με ανεβάζεις όταν έχω τις μαύρες μου. Και η αλήθεια είναι πως έχω πολλές τελευταία!”. 

“Τότε φοβάμαι πως οι στιγμές μοναξιάς σου θα αυξηθούν από αύριο!”, του απάντησε χαριτωμένα. “Οι γονείς μου αποφάσισαν να εκπληρώσουν ένα τάμα στην Παναγία, και έτσι αύριο φεύγουμε για το νησί σου. Ο πατέρας σκέφτηκε πως είναι καλή ιδέα να είμαστε εκεί στην γιορτή Της, την Κυριακή”. 

Ο Αργύρης ξέσπασε σε ένα δυνατό γέλιο. 

“Αν είναι δυνατόν!”, φώναξε ενθουσιασμένος. ”Ο πεθερούλης μου μου έκανε το καλύτερο δώρο! Ξέρεις πόσο λαχταρούσα να βρεθώ του Ευαγγελισμού στην πατρίδα μου;”. 

“Δηλαδή;”, ρώτησε η Ελπίδα έκπληκτη. 

“Δηλαδή αύριο ταξιδεύουμε μαζί για Τήνο!”, της απάντησε κεφάτος και τη φίλησε αποχαιρετώντας την..

Η καλή του διάθεση μετά τη συνάντηση με την Ελπίδα, χάλασε αμέσως με το που έφτασε στη Νομική. Τα κατεβασμένα κεφάλια όσων συμφοιτητών του ήταν εκεί, δεν προμήνυαν τίποτα καλό. Τους καλημέρισε, όμως το μόνο που εισέπραξε ήταν παγωμένα βλέμματα. 

“Δεν έμαθες τα νέα;”, τον ρώτησε καχύποπτα ο Σίμος ο τεταρτοετής. “Δεκαπέντε άτομα μπαγλάρωσαν, οι περισσότεροι φίλοι σου. Όλος ο πυρήνας της οργάνωσης σου βρίσκεται στα χέρια τους και τους ετοιμάζουν για θητεία. Μόνο εσύ στάθηκες τυχερός και τη γλύτωσες!”, κατέληξε κοιτώντας τον περίεργα.  

Ο Αργύρης χαμήλωσε τα μάτια. Δεν άντεχε να διαβάζει την υποψία στα μάτια του Σίμου. 

“Ναι, η τύχη με βοήθησε”, απολογήθηκε με φωνή που μόλις ακούγονταν. 

“Να πάρεις κανένα λαχείο τότε!”, αντιγύρισε ο Σίμος και ο Αργύρης προτίμησε να μη δώσει συνέχεια, γιατί καταλάβαινε πως ότι λεγόταν δεν θα του άρεσε καθόλου! 

Ευτυχώς δεν συμμερίζονταν όλοι τη γνώμη του Σίμου, αν και οι περισσότεροι είχαν και αυτοί παρόμοια ερωτηματικά. 

Παρακολούθησε με δυσκολία την παράδοση, κρατώντας σημειώσεις, και έφυγε με βαριά καρδιά, χωρίς να μιλήσει σε κανένα. Η μόνη του σκέψη να αποδείξει πως δεν ευθυνόταν για την ταλαιπωρία των συντρόφων του. Ήταν άδικο να τον κατηγορούν, έστω και καλυμμένα, γι΄αυτή την εξέλιξη. Ρίσκαρε και τη ζωή του πολλές φορές για τον αγώνα, και δεν του έπρεπε τέτοια  αντιμετώπιση. Δεν τους κρατούσε κακία, μόνο ένα παράπονο ανέβηκε στα μάτια του και κύλησε με τη μορφή δακρύων στα μάγουλα του. 

Αντιπάλευαν μέσα του η απόφαση να αποσυρθεί από τα κοινά, με τη θέληση του να εντείνει τους αγώνες. Τα λόγια της Ελπίδας ξανάρθαν στο νου του:” Όχι δεν θα κάνεις τώρα πίσω. Δεν θα κάνουμε πίσω!”. “Ναι”, αποφάσισε οριστικά. “Δεν έχω δικαίωμα να κάνω πίσω τώρα που όλα μοιάζουν να καταρρέουν. Σαν τον Φοίνικα πρέπει να αναστηθεί η επανάσταση μέσα από τις στάχτες της!”. Χαμογέλασε με την αναφορά του στο μισητό πουλί της χούντας! Ακόμη και τους μύθους κατάφεραν να σκοτώσουν τα καθίκια!

Με την επιστροφή του από το νησί θα πλησίαζε τη Δημοκρατική Άμυνα. Αρκετά πειραματίστηκε με ομαδούλες και γρουπούσκουλα, που είχαν υποτυπώδη οργάνωση και περιορισμένες δυνατότητες. Η κεντροαριστερά ήταν ο δικός του χώρος, και μέσα από αυτόν θα συνέχιζε να παλεύει.

Ένιωσε έντονη την επιθυμία να πιει έναν καφέ στο κέντρο μετά από καιρό. Κάθισε στο πεζοδρόμιο του Ζόναρς και παρήγγειλε φραπέ. Δυο τραπεζάκια αριστερά του παρατήρησε την εντυπωσιακή μελαχρινή γυναίκα, που έδειχνε αρκετά ευκατάστατη. Τίποτα επάνω της δεν φαινόταν ψεύτικο. Δεν φορούσε εξεζητημένα κοσμήματα, αλλά και το κολιέ και τα ασορτί σκουλαρίκια της ήταν φινετσάτα και προφανώς πανάκριβα. Το ίδιο και η καφέ τσάντα επώνυμου οίκου. Τα μακρυά μαύρα μαλλιά της πιασμένα σε ένα κομψό κότσο, την μεγάλωναν κάπως όμως της προσέδιναν ένα αρχοντικό στυλ, τόσο ταιριαστό με την όλη προσωπικότητα της. 

Έμεινε να την κοιτάζει αδιάκριτα αρκετά δευτερόλεπτα και αυτή του η αδιακρισία τράβηξε την προσοχή της. Δεν έδειξε να ενοχλείται, αντίθετα φάνηκε να απολαμβάνει το φλερτ του άγνωστου όμορφου νεαρού, και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα κατακόκκινα χείλη της. Ο Αργύρης έσπευσε να τραβήξει τη ματιά του, προσποιούμενος πως ψάχνει τον σερβιτόρο. 

“Μήπως έχετε φωτιά;”, την άκουσε έκπληκτος να τον ρωτάει, και βλαστήμησε τον εαυτό του που δεν φρόντισε να έχει επάνω του αναπτήρα, παρόλο που δεν κάπνιζε! 

“Δυστυχώς δεν καπνίζω.”, απάντησε μουδιασμένα. “Μπορώ όμως να σας βρω!”

”Μάλλον δεν θα χρειαστεί!”, του απάντησε βλέποντας την αστραφτερή Mercedes-Benz W116, να σταματάει ακριβώς μπροστά τους. “Ήρθε ο καλός μου και πρέπει να φύγω! Στο επανιδείν!”, τον χαιρέτησε στέλνοντας του ένα φιλί με μια τσαχπίνικη κίνηση.

Ο Αργύρης δεν ανταπέδωσε την χειρονομία φοβούμενος την αντίδραση του συνοδού της. Με μεγάλη περιέργεια προσπάθησε να δει μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο τον τυχερό που την είχε στο πλάι του. Και όταν τον αναγνώρισε έμεινε άγαλμα! Αυτό το υπέροχο πλάσμα ανήκε στον Πετρή! 

Στην αρχή νόμιζε ότι παραγνώρισε, όταν όμως κατέβηκε και ιπποτικά της άνοιξε την πόρτα, σιγουρεύτηκε. Απέφυγε να κοιτάξει προς το μέρος του γιατί δεν είχε καθόλου όρεξη για  κουβέντα μαζί του. Μπορεί και μια μικρή ζήλια να τον έσπρωχνε και όχι μόνο η αντιπάθεια προς το πρόσωπο του. Από την άλλη χάρηκε που ο αδελφός του έδειχνε να βρίσκει το σωστό δρόμο. Μια γυναίκα σαν αυτή ήταν η κατάλληλη να τον επαναφέρει σε ομαλές σχέσεις. Μόνο που φοβόταν ότι ο πλούτος που ήταν εμφανής αποτελούσε την αιτία αυτής της προσέγγισης Ίσως να έκανε λάθος. Μακάρι να έκανε λάθος και να κτύπησε ο έρωτας την πόρτα του αδελφού του οδηγώντας αυτόν στην ευτυχία, και όλους τους υπόλοιπους στην ησυχία τους!

.Ο Πετρής αντιλήφθηκε την παρουσία του εκεί αλλά προσποιήθηκε πως δεν τον είδε, και έφυγε μαρσάροντας προς την Ομόνοια. 

“Ποιος ήταν ο νεαρός που σαλιάριζες μαζί του;”, ρώτησε την Βασιλική στο φανάρι που σταμάτησαν. 

“Ένας άγνωστος θαυμαστής!”, του απάντησε αυτάρεσκα. “Ζήλεψες μωρό μου;”. 

Την κοίταξε δήθεν θιγμένος. 

“Δεν θα έπρεπε;” 

Έσκυψε προς το μέρος του και τον φίλησε στο μάγουλο. 

“Το ότι ξετρελάθηκα μαζί σου, δεν σημαίνει πως θα καψουρεύομαι τον κάθε πιτσιρικά που μου κάνει τα γλυκά μάτια! Είμαι μαζί σου γιατί σε λατρεύω, ρισκάροντας πολλά πράγματα. Μην σου μπαίνουν ιδέες που δεν έχουν καμία βάση!”. 

“Και εγώ σε λατρεύω μάτια μου! Γιαυτό καμιά φορά παραφέρομαι! Συγγνώμη, δεν θα ξαναγίνει!”. Τα κορναρίσματα πίσω τους μόλις άναψε πράσινο, τους ανάγκασαν να σταματήσουν εκεί τις αμοιβαίες διαβεβαιώσεις αγάπης.

--------

Ο Αργύρης επιστρέφοντας σπίτι, βρήκε τον Δήμο να τον περιμένει απέξω.

 “Είσαι ώρα εδώ;”, τον ρώτησε με ενδιαφέρον. “Δεν σε περίμενα, νόμιζα πως θα είχες δουλειά στο κότερο”. 

“Έχω κανένα μισάωρο, που ήρθα. Δεν πήγα σήμερα στο καρνάγιο γιατί περιμένω να στεγνώσει ο πολυεστέρας. Θα πάρει κάνα δυο μέρες!” 

Πέρασαν μέσα και ο Αργύρης έβαλε να φτιάξει μια ομελέτα. Από τα λίγα που ήξερε να φτιάχνει στην κουζίνα. 

“Μην έχεις μεγάλες απαιτήσεις, και εγώ τώρα μαθαίνω!”, είπε γελώντας. 

“Τα τσόφλια δεν τα βάζουμε ξέρεις!”, τον ειρωνεύτηκε ο Δήμος καθώς τον είδε να προσπαθεί απεγνωσμένα να τα βγάλει από το μείγμα!

Γέλασαν σαν μικρά παιδιά, και ο Δήμος πήρε δυο μπύρες από το ψυγείο. 

“Στην υγειά μας!”, ευχήθηκε τσουγκρίζοντας το μπουκάλι του με του Αργύρη, που ξαφνικά σοβάρεψε. 

“Πως πάει με τον ψυχολόγο; Σε βοήθησε καθόλου;”.  

“Είναι εξαιρετικός επιστήμονας Αργύρη. Κάθε συνεδρία με φέρνει όλο και πιο κοντά στη λύτρωση!”. 

“Το ήξερα πως είσαι δυνατός και θα τα καταφέρεις!”, είπε ενθουσιασμένος ο Αργύρης. “Σε λίγο καιρό όλα αυτά θα μοιάζουν σαν να αφορούν κάποιον άλλο.” 

“Εντάξει.”, τον προσγείωσε κάπως ο Δήμος. “Είμαστε ακόμα στην αρχή. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας!”. 

“Και μια μισοκαμένη ομελέτα!” διαπίστωσε με απογοήτευση ο Αργύρης. “Θα την φάμε όμως ούτως ή άλλως, έτσι δεν είναι;”.

Δεν του μίλησε για την απρόσμενη συνάντηση του με τον Πετρή. Κάθε αναφορά στο πρόσωπο του μπορούσε να ανατρέψει ώρες ψυχολογικής υποστήριξης. Ο Δήμος βρισκόταν σε κρίσιμο σταυροδρόμι και το παραμικρό λάθος μπορούσε να τα τινάξει όλα στον αέρα. 

“Αύριο φεύγουμε για μια βδομάδα.”, μίλησε μετά από ώρα ο Δήμος. “Ευτυχώς η τελευταία προγραμματισμένη άσκηση μέχρι τον Αύγουστο!”. 

“Θέλεις να πω κάτι στη Φροσούλα;” 

“Το πρωί μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Πως σου ήρθε τώρα;” 

“Επειδή αύριο θα την δω από κοντά! Κατεβαίνω για της Παναγίας.”.

”Κρίμα ρε γαμώτο!Να ήξερες πόσο πεθύμησα το νησί!” 

“Μην σε νοιάζει. Θα σου φέρω κοπανιστή και λούτζα, και θα παρηγορηθείς!”, τον πείραξε. 

Ο Δήμος έμεινε συλλογισμένος. Ο ψυχολόγος τον είχε συμβουλέψει να μην απέχει από το σεξ για μεγάλο διάστημα, γιατί αυτό θα τον ξαναγύριζε στις φαντασιώσεις, και μοιραία θα τον έφερνε πίσω. Όμως δεν ήταν από τους ανθρώπους που έκανε σχέσεις της μιας βραδιάς. Αυτό το έκανε μόνο την περίοδο της μεγάλης στέρησης και του παροξυσμού του πάθους του. Είχε ήδη πάνω από μήνα να πάει με γυναίκα, πόρνη εννοείται, και οι ορμές του είχαν αυξηθεί επικίνδυνα. Με φοβερή δυσκολία κατόρθωνε να κλείνει τις πόρτες του μυαλού του, για να μην τρυπώσουν οι δαίμονες του . Μέχρι πότε θα το κατάφερνε; Οι επαφές με τις γυναίκες στους οίκους ανοχής, έλυναν εν μέρει το πρόβλημα, αλλά δεν τον κάλυπταν συναισθηματικά. Μόνο η Φροσούλα μπορούσε να τον βοηθήσει. Νοσταλγούσε να την κρατήσει στην αγκαλιά του Να κάνουν έρωτα κάθε φορά που ο νους του επιχειρούσε να ξεστρατίσει. 

“Μόλις γυρίσουμε από την άσκηση θα ζητήσω δέκα μέρες άδεια.”, είπε τελικά στον Αργύρη που είχε απορήσει με τη σιωπή του. “Και τότε θα φάω όση λούτζα και κοπανιστή μου κάνει κέφι!”. “Και όση Φροσούλα, επίσης!”, γέλασε ο Αργύρης παρασύροντας τον.

Ο Πετρής πάρκαρε την Μερσεντές μπροστά στην είσοδο του πλοίου, αγνοώντας τις υποδείξεις των λιμενικών, κατέβηκε, άνοιξε του Αλέξη, και γρήγορα έτρεξε από την άλλη  ανοίγοντας την πόρτα της Βασιλικής. Προθυμοποιήθηκε να ανεβάσει αυτός το μικρό σακ βουαγιάζ του ζεύγους, όμως τα επίμονα σφυρίγματα του λιμενοφύλακα τον ανάγκασαν να αλλάξει γνώμη. Τον χαιρέτησε στρατιωτικά χαμογελώντας ειρωνικά και έβαλε μπρος. 

“Καλά να περάσετε!”, ευχήθηκε στο ζευγάρι που ανέβαινε τις σκάλες. 

Βγήκε από το λιμάνι και τράβηξε για τη  Ζέα. Είχε νοσταλγήσει το νησί και η θάλασσα ήταν ένα καλό υποκατάστατο για τις αναμνήσεις. Όχι ότι είχε και πολλές καλές από τα χρόνια του εκεί, αλλά όπως και να το κάνεις του άρεσε να επιστρέφει που και που, έστω και με τη σκέψη. 

Άφησε το αυτοκίνητο σε ένα παράδρομο και περπάτησε κατά μήκος το λιμάνι με τα κότερα και τις ψαρόβαρκες. “Παράξενο ταίριασμα”, συλλογίστηκε. Πλούτος και φτώχεια σε αρμονική συμβίωση! Στη ζωή όμως όλα είναι πολύ διαφορετικά!” 

Κάθισε σε ένα παγκάκι και έκλεισε τα μάτια. Πίσω από τα κλειστά του βλέφαρα ήρθαν εικόνες από το μέλλον. Αντιφατικές εικόνες! Από τη μία έβλεπε τον εαυτό του πανίσχυρο επιχειρηματία με αστραφτερά αυτοκίνητα και βίλα στα βόρεια προάστια, και την αμέσως επόμενη στιγμή, να φοράει χειροπέδες και να τον οδηγούν στις φυλακές. Δεν ήταν η πρώτη φορά που αυτά τα διλήμματα τον απασχολούσαν. Βάδιζε σε τεντωμένο σκοινί και οι δύο πιθανότητες είχαν το ίδιο βάρος. Το προς τα που θα έγερνε η πραγματικότητα εξαρτιόταν από τις δικές του κινήσεις. 

Η πλειοψηφία των μετοχών της εταιρίας έπρεπε να έλθει στα χέρια του, και αυτό περνούσε μέσα από ένα από τα δύο αδέλφια. Τρόπο να τις πάρει από τον μεγαλύτερο δεν έβρισκε, οπότε απέμενε ο Αλέξης. Αν έβγαινε από τη μέση, οι μετοχές θα περνούσαν στην Βασιλική, και μετά στον ίδιο. Είχε τον τρόπο να την πείσει μιας και ο έρωτας της γι αυτόν ήταν πολύ δυνατός. Μόνο που δεν είναι σίγουρο πως θα κρατούσε για πάντα και έτσι έπρεπε να βιαστεί να σιγουρέψει την κατάσταση. Ο μόνος τρόπος να το πετύχει ήταν ο γάμος, αυτό όμως προϋπέθετε είτε τον χωρισμό τους, είτε τον γρήγορο θάνατο του Αλέξη. Κανένα από τα δύο δεν ήταν καλή ιδέα. Η πρώτη εκδοχή το πολύ πολύ θα επέφερε στη Βασιλική μια καλή αποζημίωση και τίποτα παραπάνω. Όσο για τη δεύτερη απαιτούσε το τέλειο έγκλημα, πράγμα που δεν ήταν σε θέση να φέρει εις πέρας. Μπορεί να στάθηκε τυχερός τις προηγούμενες φορές, εδώ όμως είχε να κάνει με άνθρωπο της πιάτσας με πολλά αφοσιωμένα πρόσωπα δίπλα του. 

Σίγουρα θα έβρισκε τρόπο να τον ξεφορτωθεί, αλλά χρειαζόταν χρόνο, σχέδιο και οργάνωση. Τίποτα δεν έπρεπε να αφεθεί στην τύχη, γιατί μετά τον θάνατο θα ακολουθούσε ο γάμος με την Βασιλική και αυτό θα δημιουργούσε υποψίες. Το σχέδιο λοιπόν έπρεπε να τον βγάζει από το κάδρο χωρίς την παραμικρή υπόνοια συμμετοχής του στο έγκλημα. Υπήρχε βέβαια και το πρόβλημα με τους μικρομετόχους του 10%. Είχε επικοινωνήσει μαζί τους μέσω δικηγόρου και ήταν διατεθειμένοι να πουλήσουν. Είχε όμως θέμα το πως θα δικαιολογούσε την αγορά στα δυο αδέλφια.

Τη λύση του την έδωσε ο ίδιος δικηγόρος. Υπήρχαν κυκλώματα που πουλούσαν κερδισμένα λαχεία, με το αζημίωτο φυσικά, και έτσι θα φαινόταν πως απέκτησε αυτό το ποσό με νόμιμο τρόπο. Τώρα περίμενε απλώς τους πρόθυμους κερδισμένους.

”Μια μικρή βοήθεια σε παρακαλώ!”, τον έβγαλε από τις σκέψεις του ο ηλικιωμένος ζητιάνος που στάθηκε μπροστά του. 

Σήκωσε τα μάτια και τον κοίταξε. Γύρω στα πενήντα αν και έδειχνε πολύ μεγαλύτερος έτσι που του έλειπαν όλα σχεδόν τα δόντια. Τα ρούχα του σχετικά καθαρά αλλά ασιδέρωτα και κρατούσε μια μεγάλη πλαστική σακούλα, που είχε μέσα προφανώς όλα του τα υπάρχοντα.

”Πεινάς;”, τον ρώτησε απορώντας και ο ίδιος για το ενδιαφέρον που έδειξε.

Ίσως τα μάτια του που είχαν μια παράξενη ζωντάνια σε σχέση με το χάλι του και ένα φως μέσα τους, που έλειπε από την υπόλοιπη εικόνα του, να ήταν η αιτία που του τράβηξε την προσοχή.

Η απάντηση του ζητιάνου τον ξάφνιασε.

”Αν πεινάω γιε μου; Χρόνια πεινασμένο με θυμάμαι. Και όχι μόνο για φαγητό! Πεινάω για λίγη αγάπη, λίγη ζεστασιά, ένα μαλακό στρώμα. Πράγματα που τα είχα κάποτε!”.

Ο Πετρής έβγαλε δυο κατοστάρικα και του τα πρόσφερε.

”Κάτσε λίγο να τα πούμε”, τον προέτρεψε δείχνοντας του τη θέση πλάι του“. 

“Θα είμαστε αταίριαστο ζευγάρι άρχοντα! Όπως οι βάρκες με τα κότερα απέναντι! Πάντως σε ευχαριστώ πολύ για τα λεφτά!”. 

Το ενδιαφέρον του Πετρή μεγάλωσε με αυτά τα λόγια. Τα ίδια που είχε σκεφτεί κι αυτός πριν από λίγο. “Αυτός ο άνθρωπος δεν μπήκε τυχαία στη ζωή μου”, σκέφτηκε και τον ανάγκασε να κάτσει δίπλα του, σχεδόν με τη βία. 

“Που μένεις;”, τον ρώτησε μαλακά, καθώς διέκρινε τη δυσφορία του. 

“Εδώ στη γη!”, απάντησε με ένα πικρό χαμόγελο. “Πάντα υπάρχει λίγος χώρος και για μένα”.

 “Εννοείς πως κοιμάσαι στο δρόμο; Γιατί; δεν έχεις δικούς σου ανθρώπους, γονείς, παιδιά;”. 

“Εγώ τους έχω, αυτοί δεν με έχουν!”, απάντησε χαμογελώντας. “Μα δεν τους αδικώ να σου πω την αλήθεια. Άμα δεν δίνεις αγάπη, μην περιμένεις να πάρεις. Νόμος φίλε μου και κανόνας απαράβατος!”  

¨Συνέχισε!”, τον παρότρυνε ο Πετρής βλέποντας τον διστακτικό.

“Μεγάλη ιστορία γιε μου. Κάποτε έφτασα ψηλά. Πολύ ψηλά! Λίγο με τις ικανότητες μου και πολύ περισσότερο πατώντας επί πτωμάτων. Μην φανταστείς επιχειρήσεις και τέτοια. Λεφτά δάνειζα και έπαιρνα ψυχές. Τοκογλύφος, αν δεν κατάλαβες! Είχα και ένα μικρό καφενεδάκι στο Πέραμα για τα μάτια του κόσμου, και όλα πήγαιναν ρολόι. Είχα φτάσει να καθαρίζω μέχρι διακόσιες χιλιάδες το μήνα, χώρια τα ακίνητα που ήρθαν στα χέρια μου, από φουκαράδες που δεν είχαν να πληρώσουν”. 

“Και πως κατέληξες στο δρόμο;”, ρώτησε ανυπόμονα ο Πετρής, που τα πολλά λόγια τον κούραζαν.

 “Όλα άλλαξαν πριν έντεκα χρόνια”, συνέχισε ο ζητιάνος την αφήγηση με φωνή σπασμένη από τη θύμηση τραγικών γεγονότων. 

“Ένα πρωί του Φλεβάρη μου την είχαν στήσει έξω από το σπίτι. Κατέβαινα να πάω τη μικρή μου κόρη σχολείο και να φύγω για το καφενείο μου. Πόσοι πυροβολισμοί πέσανε δεν μπόρεσα να ακούσω, πάντως μια σφαίρα με πήρε ξώφαλτσα στο πόδι και μια δεύτερη καρφώθηκε στο κεφάλι της μικρής! Δεν θυμάμαι τίποτα από εκεί και πέρα γιατί έπεσα λιπόθυμος. Το φαντάζεσαι; Εγώ ο σκληρός και αδίστακτος κατέρρευσα με το θέαμα. Ακόμα δεν μπορώ να βγάλω από το νου μου την εικόνα! Αίματα παντού ανάμικτα με τα μυαλά του βλασταριού μου! Δεν άντεξα φίλε!” 

Ο Δήμος έστριψε τσιγάρο και του το έδωσε. Το πήρε με τρεμάμενα χέρια ενώ δάκρυα αυλάκωναν το ηλιοκαμένο του πρόσωπο. 

“Από τότε ήρθε η κατηφόρα. Οι αρχές έψαξαν την υπόθεση και κατέληξαν πως κάποιος ή κάποιοι που καταστράφηκαν από τα πανωτόκια με εκδικήθηκαν. Άνοιξαν βλέπεις τα στόματα και έφτασαν να μάθουν οι μπάτσοι τα πάντα. Δεν μου έφτανε ο πόνος για τον άδικο χαμό του παιδιού μου, έκανα και πέντε χρόνια στη στενή και έχασα και τα λεφτά που μου χρωστούσαν. Είναι αυτό που έλεγε η συχωρεμένη η μάνα μου: Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα!” 

Κλονίστηκε ο Δήμος με την ιστορία του ζητιάνου. Δεν ήταν ο θάνατος, ούτε η καταστροφή που τον συντάραξαν. Κυρίως η ομοιότητα με τα δικά του σχέδια του έβαλαν δυσάρεστες σκέψεις. Στόχευε ψηλά και από εκεί πάνω η πτώση είναι θεαματική. Το παραμικρό λάθος θα ήταν ολέθριο γιαυτό ορκίστηκε να είναι προσεκτικός, για να μην έχει την τύχη του ζητιάνου. Έβγαλε άλλα δυο κατοστάρικα και του τα έχωσε στην τσέπη . Σηκώθηκε να φύγει μα εκείνος τον κράτησε από το χέρι. 

“Βλέπω στη ματιά σου την ίδια φλόγα που είχα στο ξεκίνημα μου!”, τον προειδοποίησε. “Όταν έχεις τα πάντα αισθάνεσαι θεός. Πρόσεχε όμως γιατί δεν είσαι!” 

Τράβηξε βίαια το χέρι του και έφυγε γυρίζοντας του την πλάτη. 

“Πως σε λένε;”, του φώναξε ο ζητιάνος. “Για να ξέρω για ποιον θα προσεύχομαι”. 

“Δεν χρειάζεται”, απάντησε χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει. “Το όνομα μου κάποτε θα το μάθεις σίγουρα! Όσο για τις προσευχές, κράτησε τες για τον εαυτό σου!”.  

---------

Η Ελπίδα, κουλουριασμένη στο κάθισμα της, προσπαθούσε να καταπιεί την αναγούλα που της έφερναν τα σκαμπανεβάσματα του πλοίου. Η δραμαμίνη που πήρε πριν ξεκινήσουν ελάχιστα βοήθησε. Κάποια στιγμή δοκίμασε να βγει στον καθαρό αέρα, αλλά ο μανιασμένος βοριάς την έκανε να επιστρέψει γρήγορα. Έτσι όταν άκουσε τον Αργύρη να την ρωτάει αν θέλει κάτι από το μπαρ, ανακατεύτηκε ακόμα περισσότερο. Σε παρόμοια, αν και όχι τόσο τραγική κατάσταση βρισκόταν και η μητέρα της που επίσης αρνήθηκε οτιδήποτε. Μόνο ο πατέρας ζήτησε ένα καφέ και προσφέρθηκε να πάει μαζί του. Ο Αργύρης έδειξε με το χέρι μάνα και κόρη, σαν να του έλεγε πως καλύτερα να μείνει δίπλα τους να τις προσέχει.

Η ουρά μπροστά στο μπαρ ήταν τεράστια και η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη από τη μπόχα που ερχόταν κάπου μπροστά του. Υπέθεσε με μια γρήγορη ματιά ότι προερχόταν από τη γηραιά μαυροφορεμένη κυρία, που μάλλον δεν μπορούσε να ελέγξει τα αέρια της. Στην προσπάθεια του να αποφύγει την ανυπόφορη μυρωδιά έστρεφε το κεφάλι δεξιά και αριστερά. Και τότε σε ένα τραπεζάκι κοντά στο παράθυρο, είδε τη γυναίκα που είχε συναντήσει στου Ζόναρς. Την κοπέλα που έφυγε μαζί με τον Πετρή. Αυτή τη φορά δεν ήταν με τον αδελφό του, αλλά με έναν κύριο αρκετά μεγαλύτερο της, που θα μπορούσε να είναι πατέρας της. Μόνο που η όλη στάση τους δεν μαρτυρούσε σχέση πατέρα κόρης, αλλά παρέπεμπε σε κάτι πιο ερωτικό.

Οι ματιές τους διασταυρώθηκαν και η γυναίκα φάνηκε να τον αναγνωρίζει. Περίεργη ικανότητα μιας και λίγες στιγμές τον είχε δει χθες στην Αθήνα. Το είχε όμως από πάντα αυτό το ταλέντο. Φωτογράφιζε στη μνήμη της πρόσωπα με μεγάλη ευκολία. Κυρίως αν τις έλεγαν κάτι. Και αυτός ο νέος της έλεγε. Της θύμιζε κάπως τον Πέτρο αλλά στο πιο σοφιστικέ. 

Δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ήθελαν κοντά τρεις ώρες ακόμη για τον προορισμό τους και η κουβέντα με τον Αλέξη ήταν βαρετή όπως πάντα, οπότε με λίγο φλερτ το ταξίδι θα γινόταν πιο ευχάριστο. 

Ρώτησε τον άντρα της αν θέλει κάτι και αφού της απάντησε αρνητικά, σηκώθηκε και πήγε στην ουρά, πίσω από τον Αργύρη. Ο Αλέξης είχε κλείσει τα μάτια και μάλλον ήταν έτοιμος να κοιμηθεί. | “Με παρακολουθείτε;”, τον ρώτησε προκλητικά, ακουμπώντας το στήθος στην πλάτη του. “Τέτοια σύμπτωση να ξαναβρεθούμε μέσα σε λίγες ώρες, μοιάζει πολύ περίεργη!”.

”Τι λόγο θα είχα να σας παρακολουθώ;”, απόρησε ο Αργύρης. “Πέρα βέβαια από την εντυπωσιακή σας ομορφιά!” 

“Ελπίζω να κατάλαβες πως αστειεύομαι!”, απάντησε γυρνώντας απότομα στον ενικό.”Μόνος ταξιδεύεις;”. 

Προτίμησε να μην της πει την αλήθεια. Του άρεσε αυτό το παιχνίδι μαζί της, και εξάλλου ήθελε και να την ψαρέψει σχετικά με τον αδελφό του. 

“Με συγγενείς”, είπε αόριστα. “Κατεβαίνουμε για του Ευαγγελισμού στην Τήνο” 

“Κρίμα!”, του απάντησε απογοητευμένη. ΅Εμείς πάμε Σύρο για λίγες μέρες”

 “Πάντως όχι με τον καλό σου!”, την ειρωνεύτηκε. “Εκείνος ήταν πολύ νεώτερος.” 

“Και πολύ πιο φτωχός!”, έδωσε με τον τρόπο της την απάντηση. 

Η συζήτηση συνεχίστηκε με τον ίδιο τρόπο, μέχρι που έφτασε η σειρά τους να παραγγείλουν. Σε αυτά τα δέκα λεπτά ο Αργύρης έμαθε όσα ήθελε. Η Βασιλική, όπως έμαθε πως την λένε, μπορεί να έδινε έξυπνες απαντήσεις, όμως ήταν εξαιρετικά αφελής. Του έδωσε λεπτομερή αναφορά για την εξωσυζυγική της σχέση με τον Πετρή, για τις δουλειές του άντρα της και τη συμμετοχή του αδελφού του σ΄αυτές. Δεν χρειαζόταν περισσότερα ο Αργύρης για να καταλάβει τι έπαιζε. 

Ο Πετρής, το ίδιο αδίστακτος όπως παλιά, έβαλε στο μάτι την περιουσία του άντρα της, και της πουλούσε έρωτα για να το καταφέρει. Για μια στιγμή σκέφτηκε να την προειδοποιήσει σχετικά με το ποιόν του αδελφού του, αλλά τελικά αποφάσισε πως δεν ήταν δική του δουλειά. Άλλωστε ο άντρας της έδειχνε περπατημένος και δεν θα γινόταν εύκολο θύμα, ακόμα και του Πετρή!

Την αποχαιρέτησε, και φρόντισε να εξαφανιστεί, γιατί ήδη αισθανόταν αιχμάλωτος στη γοητεία της, και αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελε επ΄ουδενί να συμβεί! 

Μετά από ένα ιδιαίτερα βασανιστικό για την Ελπίδα ταξίδι, το πλοίο έδεσε επιτέλους στο λιμάνι της Τήνου. Δεκάδες άντρες και γυναίκες στην προκυμαία διαφήμιζαν στους επισκέπτες τα ενοικιαζόμενα δωμάτια τους. Συχνά με φορτικό τρόπο και ο Αργύρης αισθάνθηκε άβολα για τη γνώμη που θα σχημάτιζαν για τους συμπατριώτες του. 

Ο Απόστολος, ο πατέρας της Ελπίδας δεν έδειξε να ενοχλείται, αντίθετα το βρήκε γραφικό και φολκλόρ! Παζάρεψε για λίγα λεπτά την τιμή με μια μεσόκοπη κυρία, που ο Αργύρης δεν γνώριζε, και κατέληξαν να διανυκτερεύσουν σε ένα από τα δωμάτια της, στην Παλλάδα.

”Δεν κάνετε καλά”, παραπονέθηκε ο Αργύρης. “Οι δικοί μου θα σας φιλοξενούσαν με χαρά!” 

“Είναι νωρίς αγόρι μου για επισημοποιήσεις! Έναν καφέ βέβαια θα τον πιούμε μαζί κάποια στιγμή!”. 

Αφού τακτοποιήθηκαν στο δωμάτιο βγήκαν για φαγητό. Ο Αργύρης τους οδήγησε σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά, από τα καλύτερα του νησιού. Έφαγαν όλοι με όρεξη, εκτός από την Ελπίδα που δεν ακούμπησε σχεδόν τίποτα. Δεν είχε συνέλθει ακόμα από την ταλαιπωρία του ταξιδιού. 

Ο Αργύρης της πρότεινε μια βόλτα για να την ξεναγήσει στις ομορφιές της πόλης. Δέχτηκε αν και θα προτιμούσε να ακολουθήσει τους γονείς της και να ρίξει έναν καλό ύπνο! 

Την οδήγησε στον παλιό δρόμο που οδηγεί στο ναό της Μεγαλόχαρης, με τους δεκάδες πάγκους και στις δυο πλευρές του, που πωλούν σουβενίρ και εκκλησιαστικά είδη. Η Ελπίδα σιγά σιγά ξεπερνούσε την αδιαθεσία της και σταματούσε σε όλους τους πάγκους χαζεύοντας τα εκθέματα. Σχεδόν από όλους αγόραζε και κάτι. 

“Θα μείνω άφραγκη εδώ που με έφερες!”, παραπονέθηκε τάχα, ενώ η φωνή της έδειχνε ενθουσιασμό περισσότερο.

”Φρόντισε να σου μείνουν αρκετά, γιατί σε λίγο φτάνουμε στο μαγαζί του γαμπρού μου, και εκεί δεν σε φτάνει δυο μηνών χαρτζιλίκι απ τον μπαμπά σου!” 

“Έπρεπε να μου το πεις νωρίτερα!”, φώναξε θυμωμένη. “Κάτι λίγα μου έμειναν!”. 

Χαμογέλασε και την αγκάλιασε από τη μέση δίχως να της απαντήσει. Τα ψώνια ήταν το μεγάλο της ελάττωμα. Μπορούσε να ξοδέψει και την τελευταία της δεκάρα για να αγοράσει πράγματα που τις περισσότερες φορές θα έμεναν στην συσκευασία τους! 

Ο Αργύρης δεν μπορούσε να εξηγήσει αυτή την αντίφαση στο χαρακτήρα της. Οι ιδέες της πλησίαζαν πολύ τις θέσεις της αριστεράς, αλλά αυτή η καταναλωτική μανία πόρρω απείχε από τη φιλοσοφία του Μαρξισμού. Στην πραγματικότητα δεν διέφερε από τους περισσότερους που βαυκαλίζονται με την ιδέα πως υπηρετούν την αριστερή ιδεολογία, ενώ οι καθημερινές τους πρακτικές είναι εντελώς ασυμβίβαστες με αυτήν! 

Ο γαμπρός του ο Γιώργος, είχε γυρισμένη την πλάτη προς το μέρος τους, εξυπηρετώντας ένα ζευγάρι με το παιδάκι του, και δεν τους αντιλήφθηκε. Ο Αργύρης τον άγγιξε απαλά στον ώμο για να μην τον τρομάξει, και εκείνος γύρισε και η έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του.

”Δεν σε περίμενα αδελφέ!”, του είπε αγκαλιάζοντας τον θερμά. “Με ξάφνιασες!”. 

“Ευχάριστα ελπίζω”, του απάντησε αλλά το βλέμμα του είχε κολλήσει στο ζευγάρι και το πανέμορφο κοριτσάκι του. 

Η Ελπίδα πλησίασε και χάιδεψε το κεφαλάκι του κοριτσιού

“Τι κουκλί είναι αυτό! Να σας ζήσει!”, ευχήθηκε στους γονείς που καμάρωναν.

Ο Αργύρης εξακολουθούσε να τους κοιτάζει σαν υπνωτισμένος. Κάτι του θύμιζαν τα πρόσωπα τους, αλλά όσο κι αν έσπαγε το κεφάλι του, αδύνατον να θυμηθεί από που. Και ύστερα ήταν κι αυτή η εκπληκτική ομοιότητα του μωρού με την Αναστασία, που τον εντυπωσίασε. Απορούσε μάλιστα πως δεν την παρατήρησε ο Γιώργος. 

Το ζευγάρι κατέληξε σε τρία διακοσμητικά πιάτα και ένα κηροπήγιο, πλήρωσαν και συνέχισαν την ανηφόρα προς την εκκλησία 

“Λοιπόν”, είπε ο Γιώργος επιστρέφοντας κοντά τους. “Δεν θα μου συστήσεις την υπέροχη συνοδό σου;”. Ο Αργύρης απολογήθηκε για την παράλειψη του και αφού αντάλλαξαν τις απαραίτητες φιλοφρονήσεις μεταξύ τους, τον ρώτησε με τη σειρά του.

”Τους γνωρίζεις αυτούς που έφυγαν; Μου μοιάζουν γνωστοί”. 

“Πρώτη φορά τους είδα, αν και με τόσο κόσμο που περνάει από εδώ, δεν παίρνω και όρκο.”, και συνέχισε αλλάζοντας την κουβέντα. “Η Αναστασία τώρα με την εγκυμοσύνη δεν πολυέρχεται, θα χαρεί πολύ όμως να σας δει!” 

“Θα περάσουμε αργότερα”, συμφώνησε ο Αργύρης. “Το απογευματάκι για καφέ”. 

"Τι υπέροχο μωράκι ήταν αυτό!”, θαύμασε η Ελπίδα όταν κάθισαν στην παραλία, μετά την βόλτα και τα ψώνια,για ένα χυμό. “Κάπως έτσι θέλω να μοιάζουν και τα δικά μας παιδιά!”.

”Θα μοιάζουν”, της είπε με σιγουριά ψάχνοντας στο πορτοφόλι του. 

Βρήκε τη φωτογραφία της Αναστασίας μωρό και της την έδειξε. 

“Πλάκα κάνεις! Φτυστό το κοριτσάκι που είδαμε!”

”Ναι είναι φοβερό.”, απάντησε προβληματισμένος με την επιβεβαίωση της γνώμης του.

”Τελικά όλοι έχουμε τον σωσία μας, κάπου στον κόσμο”, διαπίστωσε η Ελπίδα “Πολύ θα ήθελα να γνωρίσω την δική μου!” 

“Δεν υπάρχει μάτια μου.”, της χαμογέλασε.”Εσύ είσαι μοναδική!” 

Τον ευχαρίστησε με ένα φιλί για την φιλοφρόνηση και σηκώθηκε να ρίξει μια ματιά στα καΐκια τα οποία λικνίζονταν στις προσταγές του Μαΐστρου, που δεν έλεγε να κοπάσει. 

Ο Αργύρης προσπαθούσε μάταια να βγάλει από το μυαλό του το ζευγάρι και το μωρό που τον εντυπωσίασε. Άλλωστε είχε δίκιο η Ελπίδα, πως υπάρχουν άνθρωποι που μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, δίχως να έχουν συγγενική σχέση μεταξύ τους. Αν μπορούσε να θυμηθεί που τους είχε ξανασυναντήσει, ήταν σίγουρος πως θα ηρεμούσε. Το πιθανότερο μια τυχαία συνάντηση κάπου θα υπήρξε, αν και η διαίσθηση του άλλα του έλεγε. 

Ευτυχώς η εμφάνιση της Αναστασίας, που ήρθε να τον βρει ειδοποιημένη από τον άντρα της, σταμάτησε αυτή την μάταιη αναζήτηση. Αγκαλιάστηκαν με θέρμη και μετά τις συστάσεις με την Ελπίδα, η Αναστασία τους κάλεσε το βράδυ για φαγητό. Η Ελπίδα είχε τις αντιρρήσεις της και ο Αργύρης συμφώνησε μαζί της. 

“Οι γονείς της θα αισθάνονται άσχημα”, την δικαιολόγησε. “Καλύτερα να πάμε κάπου έξω.”.

“Τότε να πάμε στον Κτικάδο!”, τους πρότεινε.”Η ταβέρνα του Βασίλη είναι φανταστική!”. Κανόνισαν να βρεθούν στην εξέδρα στις οκτώ και μιας και ο Γιώργος θα έμενε στο μαγαζί, θα πήγαιναν με το αυτοκίνητο της Αναστασίας.

Όλα κύλησαν υπέροχα το βράδυ. Ο Απόστολος τίμησε δεόντως τις φανταστικές φρουτάλιες και το μπακαλιάρο με σκορδαλιά, και η γυναίκα του τον απείλησε πως θα τον διώξει από το δωμάτιο εξαιτίας του σκόρδου! Απειλή που βέβαια δεν πραγματοποίησε. Αργά, κοντά στα μεσάνυχτα επέστρεψαν στην πόλη με την υπόσχεση το πρωί να κατέβουν στο χωριό. Ο Απόστολος σκόπευε να νοικιάσει αυτοκίνητο και έτσι δεν χρειαζόταν να αγχώνεται η Αναστασία.

Ο Αργύρης θα κοιμόταν στο σπίτι της αδελφής του και έτσι θα είχαν την ευκαιρία να τα πουν μετά από τόσο καιρό. 

Το πρωί ξεκίνησαν οι τέσσερις τους για τον Πάνορμο. Το Fiat 124 που νοίκιασαν δεν τους απογοήτευσε καθόλου. Έβγαλε με μεγάλη άνεση τις ανηφόρες, και τα κρατήματα του στις επικίνδυνες στροφές ήταν άψογα. Έτσι με άνεση και χωρίς απρόοπτα έφτασαν σε τρία τέταρτα στο χωριό. Ο ενθουσιασμός της Υπαπαντής μόλις τους αντίκρισε ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. 

Το ίδιο ανυπόκριτη και η χαρά της Φροσούλας που σχεδόν ξημεροβραδιαζόταν στης πεθεράς της, τώρα που έλειπε ταξίδι πάλι ο Νικολής μαζί με τον πατέρα της. Αλλά και τα αισθήματα της Ελπίδας και των γονιών της ήταν το ίδιο θερμά. Συμπάθησαν με την πρώτη ματιά τις δυο απλοϊκές γυναίκες με τους ανεπιτήδευτους τρόπους και δεν έχαναν ευκαιρία να το δείχνουν. 

Αργά το απόγευμα αποφάσισαν να φύγουν, με την υπόσχεση να βρεθούν την επομένη στη λιτανεία της εικόνας της Μεγαλόχαρης. Ο Αργύρης με βαριά καρδιά δέχτηκε να μείνει εκεί, υπακούοντας στη θέληση όλων, μηδέ της Ελπίδας εξαιρουμένης. Είχε ανάγκη, του είπε, η μητέρα του να τον χαρεί λίγο πριν γυρίσει στην Αθήνα.

Το τραπέζι που έστρωσε η Υπαπαντή ήταν λιτό και νηστίσιμο. Φασολάκια, ντομάτα σαλάτα και ελιές. Παραμονή της γιορτής και κανονικά ούτε λαδερά δεν έπρεπε, αλλά όπως λένε ”ασθενής και οδοιπόρος”, συγχωρούνται. Παρεξηγημένη η φράση αυτή, όμως η Υπαπαντή δεν το γνώριζε, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε. Ωδιπόρος είναι η σωστή λέξη, που σημαίνει εγκυμονούσα! 

“Θα κατέβει και ο Δήμος”, ανακοίνωσε ο Αργύρης. “Σε λίγες μέρες θα πάρει άδεια”. 

Από την απορία στα μάτια της Φροσούλας, κατάλαβε πως έκανε γκάφα, χαλώντας την έκπληξη του αδελφού του, τώρα όμως δεν μπορούσε να το πάρει πίσω. 

Η Υπαπαντή πέταξε από τη χαρά της.

 “Καλώς να ορίσει!”, ψιθύρισε βουρκωμένη.

------

Η Τήνος λαμπροφορημένη είναι έτοιμη να υποδεχθεί την Προστάτιδα της. Πλήθος πιστών, ντόπιων και επισκεπτών, έχει κατακλύσει από νωρίς τον ναό και το δρόμο που θα περάσει η πομπή. Συναντήθηκαν με την Ελπίδα και τους γονείς της στο καφενείο κάτω από το ξενοδοχείο του Αλαβάνου, και ανέβηκαν προς τον ναό. Στη μέση περίπου της διαδρομής θεώρησαν πως είναι καλό σημείο για να παρακολουθήσουν τη λιτανεία. 

Οι καμπάνες άρχισαν να κτυπούν χαρμόσυνα, σημάδι πως η εικόνα ξεκίνησε την πορεία της προς το λιμάνι. Η Ελπίδα με τους γονείς και την Υπαπαντή κατέβηκαν στον δρόμο, μαζί με δεκάδες άλλους προσκυνητές, για να περάσει η εικόνα από πάνω τους. Δεν τους ακολούθησε ο Αργύρης, που είχε μείνει κοκαλωμένος στη θέση του, ούτε η Φροσούλα, που κατάλαβε ότι κάτι τον απασχολούσε και προτίμησε να μείνει δίπλα του. 

“Τι συμβαίνει Αργύρη;”, τον ρώτησε με αγωνία, αλλά απάντηση δεν πήρε. 

Η ματιά του ήταν καρφωμένη στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εκεί που έστεκε το ζευγάρι με το μωρό που είδε τη χθεσινή ημέρα. Δεν ήταν όμως αυτό που του έφερε αναστάτωση, αλλά ο Άρης που τους συνόδευε! Σαν να ξύπνησε από λήθαργο, αναγνώρισε τα πρόσωπα που προσπαθούσε να θυμηθεί χωρίς αποτέλεσμα μέχρι τώρα. Οι ευτυχείς γονείς στο μαιευτήριο, που ο Πετρής έχασε το δικό του παιδί. Πέρασε κάτω από το σκοινί που οριοθετούσε τον χώρο ανάμεσα σε θεατές και προσκυνητές και πέρασε απέναντι.

Ο Άρης τον αντιλήφθηκε και φρόντισε να εξαφανιστεί στο στενάκι πίσω του.

Καλημέρισε βιαστικά το ζευγάρι που του χαμογέλασε καθώς τον αναγνώρισε και χωρίς πολύ ευγενικό τρόπο, τους ρώτησε που πήγε ο  Άρης. Κοιτάχτηκαν απορημένοι, και ο άντρας απάντησε με αμηχανία. 

“Εδώ ήταν πριν λίγο! Δεν πήραμε χαμπάρι πως έφυγε!”. 

Ο Αργύρης έτρεξε προς τον Άγιο Λευτέρη και τον πρόλαβε στα σκαλιά της εισόδου. 

“Δεν ήξερα πως έχεις λόγους να με αποφεύγεις.”, του πέταξε χωρίς περιστροφές. “Νόμιζα ότι με συμπαθούσες. Εξάλλου εσύ μου ζήτησες να σε βρω όταν σε χρειαστώ”.

Ο Άρης ξεροκατάπιε αδύναμος να αρθρώσει λέξη. Με τα μάτια κατεβασμένα έψαχνε τα κατάλληλα λόγια που θα έδιναν τις απαντήσεις στην εύλογη αιτίαση του Αργύρη. Η μεγάλη του αγωνία να μην αποκαλυφθεί η αγοροπωλησία της ανιψιάς του, τον ανάγκαζε σε μια σιωπή που εξαγρίωσε τον Αργύρη. 

“Σε βρίσκω ξαφνικά στον τόπο μου και περίμενα λίγη περισσότερη ευγένεια από μέρους σου!”, του είπε με έντονο ύφος. “Μια τυπική καλημέρα έστω! Αντ΄αυτού εισπράττω τη φυγή και την σιωπή σου. Ωραίος τρόπος για πανεπιστημιακό δάσκαλο!”, και γυρίζοντας του την πλάτη ξεκίνησε να φύγει θυμωμένος αλλά και προβληματισμένος για την στάση του. 

“Σε παρακαλώ”, άκουσε τη φωνή του Άρη πίσω του. “Θα σου εξηγήσω, όμως όχι εδώ και όχι τώρα! Θα κανονίσω να βρεθούμε στην Αθήνα, και εκεί θα τα πούμε όλα!” 

“Τώρα!”, του φώναξε απειλητικά. “Αλλιώς μπορώ να ρωτήσω την αδελφή σου”. 

Ο Άρης φάνηκε να ταράζεται. 

“Σε παρακαλώ!”, επανέλαβε ικετευτικά. “Έγινε κάτι που δεν πρέπει ποτέ να μαθευτεί! Θα υποφέρουν τρεις άνθρωποι για αμαρτίες άλλων. Δεν τους αξίζει κάτι τέτοιο αγόρι μου!”.

“Και τι σχέση έχει αυτό με την περίεργη συμπεριφορά σου απέναντι μου;” 

“Μη με πιέζεις, σε ικετεύω! Δεν αφορά εσένα όλο αυτό. Απλώς έτυχε να γίνεις μάρτυρας μιας πράξης που δεν πρέπει να γίνει γνωστή ποτέ!”, του απάντησε με τα μάτια υγρά. 

“Όπως;”, επέμεινε ο Αργύρης. 

Κατάλαβε πως δεν είχε άλλα περιθώρια. Τώρα που ο Αργύρης τους είδε μαζί, σίγουρα θα έκανε τους σωστούς συνειρμούς και μοιραία θα κατέληγε να ρωτήσει τον αδελφό του. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι ο Πετρής θα τα ξερνούσε όλα χωρίς δυσκολία. 

Η αποκάλυψη της φρικτής συναλλαγής έφερε τον Αργύρη στα όρια του. Δεν χωρούσε το μυαλό του το μέγεθος του εγκλήματος! Να πουλήσει ένα υγιέστατο και πανέμορφο μωρό για να ικανοποιήσει το αρρωστημένο του πάθος για χρήμα. “Τελικά αυτός ο δαίμονας είναι ικανός για όλα!”μονολόγησε αηδιασμένος και ο Άρης κατέβασε το κεφάλι ντροπιασμένος. 

“Κάποιες φορές  μετανιώνω Αργύρη για την πράξη μου. Όμως όταν βλέπω την ευτυχία στα μάτια της αδελφής μου και της ανιψιάς μου, πιστεύω πως έκανα το σωστό. Θα ήταν προτιμότερο να μεγαλώσει το μικρό με τον Πέτρο για πατέρα;” 

“Θα μεγάλωνε με τους πραγματικούς του γονείς, και αυτό είναι το ιδανικό για τα παιδιά, ακόμα και αν δεν είναι οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου.” τον επέπληξε άγρια. “Και αν δεν ενεργούσες τόσο υστερόβουλα, πολλά μπορεί να ήταν αλλιώς. Ακόμη και ο αδελφός μου μπορεί να άλλαζε βαστώντας το αγγελούδι του στην αγκαλιά. Όμως το κυριότερο, δεν θα οδηγούνταν η τραγική μάνα στα ψυχοφάρμακα και τον θάνατο. Εσύ την έσπρωξες εκεί, και είσαι το ίδιο αν όχι χειρότερος εγκληματίας με τον αδελφό μου!”, 

Ο Άρης δεν άντεξε και ξέσπασε σε λυγμούς.

 “Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη που μου αναλογεί!”, εξομολογήθηκε σκουπίζοντας τα μάτια του. “Έκανα πράγματι μεγάλο κακό στην άτυχη γυναίκα. Όμως δεν πέθανε εξ αιτίας μου Αργύρη! Αυτός την σκότωσε!”. 

Ο Αργύρης τον κοίταξε εμβρόντητος αλλά και με καχυποψία ταυτόχρονα.

” Αυτό πάει πολύ! Προσπαθείς να σπρώξεις την ευθύνη και να τη φορτώσεις στον Πετρή. Η γυναίκα πέθανε με φρικτό τρόπο την ώρα που έδινε μάχη να ξεφύγει από τις αναμνήσεις. Με την ψυχή μαύρη από το σκοτάδι που την καταδίκασες να κουβαλάει!”. 

“Και με το στομάχι γεμάτο ηρεμιστικά!”, αμύνθηκε ο Άρης. “Κάνεις δεν βγαίνει βόλτα με το αυτοκίνητο σε τέτοια κατάσταση Αργύρη. Δυστυχώς οι αρχές δεν έδωσαν την πρέπουσα προσοχή και αρκέστηκαν στην κακή ψυχολογική της κατάσταση. Η ανάλυση στα υπολείμματα χυμού που είχε απομείνει στο ποτήρι, έδειξε μεγάλη ποσότητα ουσιών. Λες να έφτιαξε κοκτέιλ χαπιών και πορτοκαλάδας και να ξεκίνησε μέσα στη νύχτα για βολτίτσα; Ο Πέτρος το έκανε!” 

“Δεν είναι έτσι!”, είπε αδύναμα ο Αργύρης μην μπορώντας να πιστέψει πως κάτι τέτοιο ήταν αλήθεια. ”Πολλά μπορεί να είναι ο αδελφός μου, όμως δολοφόνος δεν είναι!”.

”Είναι!”, απάντησε ο Άρης αποφασιστικά. “Κάποτε θα αποδειχθεί και τότε θα θυμηθείς την κουβέντα μας!”. 

Με το κεφάλι βαρύ και το αίμα να χτυπάει δυνατά στις φλέβες του, ο Αργύρης έφυγε χωρίς να πει κάτι άλλο. Τα λόγια του Άρη σήμαναν συναγερμό στο μυαλό του. Αν ήταν μόνο αυτά που του είπε, ίσως τα θεωρούσε φαντασιώσεις ή ακόμα και δικαιολογίες για το δικό του φταίξιμο. Υπήρχε όμως και η σατανική σύμπτωση του αυτοκινήτου, που προφανώς είχε συμμετοχή στη δολοφονία του Δημήτρη. Αν και δεν μπορούσε να βρει σύνδεση ανάμεσα στον οδοκαθαριστή και τον αδελφό του, αυτό δεν σήμαινε πως δεν υπήρχε κιόλας. Έφτασε στο δρόμο όταν η εικόνα με τους ιερείς και τους επίσημους είχε ήδη ανέβει στην εξέδρα και είχε αρχίσει η δέηση. Η Ελπίδα τον κοίταξε με αγωνία. “Που ήσουνα παιδάκι μου; Τρελαθήκαμε όλοι με την ξαφνική φυγή σου. Και τι χάλια είναι αυτά που έχεις;  Σαν να έχεις δει εφιάλτη μοιάζεις!” 

“Είδα”, θέλησε να της πει, όμως προτίμησε κάτι πιο ανώδυνο. "Έναν παλιόφιλο έτρεξα να προλάβω, αλλά δυστυχώς τον έχασα. Λαχάνιασα τρέχοντας, αυτό είναι όλο!”

________

 ΝΟΕΜΒΡΗΣ 1973                                                              

Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα στις 14 Νοέμβρη και ξεκίνησαν διαδηλώσεις εναντίον της χούντας. Οι φοιτητές οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών από τον Γιώργο Κυρλάκη. Τα μηνύματα με τις φωνές  της Μαρίας Δαμανάκη, του Δημήτρη Παπαχρήστου και του Μίλτου Χαραλαμπίδη ξεσήκωναν με τον αγωνιστικό τους παλμό τους φοιτητές όλων των σχολών αλλά και τους υπόλοιπους καταπιεσμένους πολίτες.

Ο Αργύρης από τις πρώτες ώρες βρέθηκε μαζί με τους αγωνιζόμενους συναδέλφους του. Συμμετείχε σε όλες τις δράσεις, πότε οργανώνοντας χώρους καταλυμάτων και πότε βοηθώντας στη σύνταξη κειμένων και ανακοινώσεων. Στο πλευρό του και η Ελπίδα, πρωτοετής ήδη στη σχολή Αρχιτεκτόνων-Μηχανικών. Καθόταν μαζί του ως αργά το απόγευμα οπότε και επέστρεφε σπίτι υπακούοντας στις αυστηρές εντολές του πατέρα της, να μην διανυκτερεύει εκεί.

Ο πολύπειρος πρώην βουλευτής είχε τις ανησυχίες του σχετικά με την εξέλιξη των γεγονότων και η νύχτα είναι πάντα κακός σύμβουλος. 

Η κατάσταση μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο από το πρωί της Παρασκευής16 Νοέμβρη ήταν τεταμένη. Χιλιάδες κόσμου μπαινόβγαινε στο ίδρυμα κουβαλώντας τρόφιμα και φάρμακα στους “ελεύθερους πολιορκημένους”, όπως αυτοαποκαλούνταν οι έγκλειστοι. Όσο προχωρούσε η ημέρα το καθεστώς και οι παρακρατικοί, έδειχναν να χάνουν την ψυχραιμία τους. Γύρω στις 4,30 το απόγευμα άρχισαν οι συγκρούσεις στους δρόμους κοντά στο ίδρυμα. Οι τραυματισμένοι μεταφέρονταν μέσα στο Πολυτεχνείο για τις πρώτες βοήθειες και ο σταθμός έκανε διαρκώς εκκλήσεις για γιατρούς, ασθενοφόρα και φάρμακα. 

Ο Αργύρης διαβλέποντας πως τα πράγματα θα πάρουν ανεξέλεγκτη τροπή παρότρυνε την Ελπίδα να φύγει.

 “Δεν μιλάς σοβαρά!”, τον αποπήρε αναψοκοκκινισμένη από την ένταση των στιγμών. “Τώρα που αρχίζει το πανηγύρι να φύγω!” Προσπάθησε μάταια να την λογικέψει. Έτσι αδύναμη και εύθραυστη, αν έπεφτε στα χέρια των δημίων ήταν καταδικασμένη! Οι φήμες για σοβαρά τραυματίες ακόμα και νεκρούς κυκλοφορούσαν παντού, αν και δεν υπήρχε τρόπος να διασταυρωθούν.

Από τις οκτώ το βράδυ τα δακρυγόνα που έπεφταν βροχηδόν παντού, έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Ο Βασίλης με τη Λένα, οι δυο κολλητοί που έκανε ο Αργύρης αυτές τις τρεις ημέρες, αποφάσισαν να φύγουν. 

“Θέλω να μείνω”, απολογήθηκε ο Βασίλης, “όμως η Λένα αισθάνεται χάλια. Αν μπορέσω και μου το επιτρέψουν θα έρθω πάλι”. 

Ο Αργύρης άρπαξε την ευκαιρία.

 “Θα πας μαζί τους”, διέταξε με ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις την Ελπίδα. “Έχω ευθύνη απέναντι στους γονείς σου, δεν το καταλαβαίνεις;” 

“Και εσύ;”, τον ρώτησε διστακτικά. 

“Θα μείνω λίγο και αν δω ότι δυσκολεύουν τα πράγματα, θα φύγω. Μόνος θα μπορώ να κινηθώ πιο άνετα.”.

”Να προσέχεις! ”του είπε με ένα βλέμμα που πρόδιδε την αγωνία και την αβεβαιότητα της για την έκβαση της ιστορίας. 

Το φιλί που του έδωσε έμοιαζε αποχαιρετιστήριο. “Σε αγαπάω!”, του είπε με πόνο. “Να το θυμάσαι πάντα αυτό!”.

”Και εγώ σε αγαπάω ψυχή μου!”, απάντησε δακρυσμένος κι αυτός. “Αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα, θα δεις!”.

Το πίστευε όταν της το έλεγε, αλλά γιατί αυτό το άσχημο προαίσθημα δεν τον άφηνε να το δείχνει; Για λίγο σκέφτηκε να αλλάξει γνώμη και να την κρατήσει κοντά του. Την χρειαζόταν. Κάτι παραπάνω, του ήταν απαραίτητη! Αδυνατούσε να σκεφτεί τη ζωή του χωρίς την παρουσία της. Έσφιξε δόντια και καρδιά, και την παρέδωσε στους καλούς του φίλους. Σε λίγο η αγαπημένη του θα ήταν ασφαλής στην αγκαλιά των γονιών της. Αν μπορούσε να μαντέψει την συνέχεια, θα έδινε και την ζωή του για να το αποτρέψει! 

Ο Βασίλης κρατώντας αγκαλιά τις δυο κοπέλες, προσπάθησε να διαφύγει από την πόρτα της Τοσίτσα. Εκεί θεωρούσε πως θα ήταν πιο ασφαλής η έξοδος. Την ίδια σκέψη έκαναν δυστυχώς και οι παρακρατικοί. Δεκάδες  από δαύτους περίμεναν λιμασμένοι σαν όρνια, να κατασπαράξουν τα αθώα θύματα τους. Το πρώτο κτύπημα το δέχτηκε στο χέρι, και τον έκανε να ουρλιάξει από τον πόνο. Το δεύτερο δεν του άφησε περιθώρια να το αξιολογήσει, καθώς έπεσε αναίσθητος.  Η Λένα, συγκρατώντας  την κραυγή που ήταν έτοιμη να πεταχτεί από τα χείλη της, προσπάθησε να προστατέψει την Ελπίδα από την μανία των πραιτοριανών. Μια δυο φορές το κατάφερε, η τρίτη όμως απέβη μοιραία για την άτυχη φίλη της. Ένα ανατριχιαστικό κρακ, πρόλαβε να ακούσει, και έναν πίδακα αίματος να τη λούζει πρόλαβε να δει, πριν κάποιος την αρπάξει και τη σύρει λίγο μακρύτερα. Έκανε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεφύγει από τον άγνωστο νεαρό με το μαντήλι στο πρόσωπο, για να ξαναγυρίσει κοντά στην αιμόφυρτη Ελπίδα και τον Βασίλη, που από εκεί που στεκόταν δεν τον έβλεπε. Ο νεαρός την κράτησε ακόμα πιο σφικτά και με έντονη φωνή την προειδοποίησε. 

“Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα εκεί. Το πολύ πολύ να σε σκοτώσουν και σένα, ή αν είσαι τυχερή απλώς να σε μπαγλαρώσουν” . Η Λένα δάγκωσε με μανία το μαντήλι της για να μην ουρλιάξει. 

Ο άγνωστος την πήρε αγκαζέ και έστριψαν για τα Εξάρχεια, την ώρα που δυο γεροδεμένοι άντρες, φόρτωναν το άψυχο κορμί της Ελπίδας σε ένα κλειστό φορτηγάκι, και έφευγαν προς άγνωστη κατεύθυνση..

”Άφησε με!”, παρακάλεσε τον νεαρό η Λένα. “Πρέπει να πάω κοντά τους.”. 

Κατέβασε αυτός το μαντήλι και άφησε να φανούν τα ευγενικά χαρακτηριστικά του. Σε τίποτα δεν έμοιαζε με τους αγριάνθρωπους που βρίσκονταν έξω από την πύλη. 

“Όλα τελείωσαν κοπελιά.”, της είπε με ένα τόνο που δεν φανέρωνε αν εξέφραζε ικανοποίηση ή απογοήτευση. “Σε λίγο εκεί μέσα θα γίνει μακελειό! Να ευχαριστείς την καλή σου τύχη που βρέθηκα κοντά σου, γιατί τώρα θα μετέφεραν και σένα στο φορτηγάκι!” 

“Ποιος είσαι;”, τον ρώτησε με απορία. “Και γιατί με βοηθάς;”. 

Χαμογέλασε και της χάιδεψε το μάγουλο.

 “Ας πούμε ο καλός σου άγγελος! Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία!”.

Η νύχτα προχωρούσε και οι μάχες συνεχίζονταν με αυξανόμενους ρυθμούς. Πυροβολισμοί ακούγονταν συνεχώς και δεκάδες τραυματίες και νεκρούς μετέφεραν τα ασθενοφόρα του Ερυθρού Σταυρού στα νοσοκομεία. Μέσα στο Πολυτεχνείο η συντονιστική επιτροπή εξέταζε την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί. Διάφορες γνώμες έπεφταν στο τραπέζι, με τους πιο ψύχραιμους να συστήνουν διαπραγματεύσεις με την αστυνομία και ασφαλή έξοδο. Οι περισσότεροι όμως είχαν την άποψη πως με τόσο κόσμο συγκεντρωμένο και αποφασισμένο, δεν είχαν δικαίωμα να κάνουν πίσω.  Με αυτούς συντάσσονταν και ο Αργύρης, όσο και αν η αγωνία του για την τύχη της Ελπίδας τον κατέτρωγε. Δοκίμασε δυο φορές να τηλεφωνήσει σπίτι της αλλά η γραμμή έδειχνε κατειλημμένη πράγμα εντελώς φυσικό με την αγωνία όλων στο κατακόρυφο. Το να επιχειρήσει και πάλι ήταν τρομερά δύσκολο, μιας και όλοι σχεδόν ήθελαν να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους.

Όμως τώρα άλλα πράγματα απασχολούσαν το μυαλό του. Λίγο πριν τη μία, τα τανκς μπήκαν στην οδό Πατησίων. Τεθωρακισμένα, στρατιώτες και αστυνομικοί έκαναν κινήσεις γύρω από το Πολυτεχνείο. Όλα έδειχναν επέμβαση, που δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία πως θα ήταν αιματηρή και πολύνεκρη. Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός του Πολυτεχνείου εξακολουθούσε να μεταδίδει προς τους στρατιώτες: "Είμαστε άοπλοι, θα σας υποδεχτούμε με χειροκροτήματα". 

Έτσι όταν ένα ΑΜΧ 30 που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη, οπισθοχώρησε λίγο και μετά έπεσε με ορμή πάνω της, γκρεμίζοντας την και πλακώνοντας πολλά κορμιά, ο Αργύρης με συντριβή, συνειδητοποίησε ότι άλλος ένας αγώνας τελείωνε με ήττα! .

Μετά την είσοδο του τανκ αστυνομικοί και άνδρες των ΛΟΚ μπήκαν στο Πολυτεχνείο, ενώ όσοι βρίσκονταν στην πύλη και δεν χτυπήθηκαν υποχώρησαν στο εσωτερικό.

Μέσα στο προαύλιο γίνονταν συγκρούσεις ανάμεσα σε αστυνομικούς και αυτούς που βρίσκονταν μέσα.

Οι εξεγερμένοι συντάχθηκαν σε φάλαγγες με τα χέρια ψηλά και με τη συνοδεία ΛΟΚ βγήκαν έξω. “Αυτό ήταν”, συλλογίστηκε ο Αργύρης ακολουθώντας τους υπόλοιπους σε αυτή τη θλιβερή πορεία προς το άγνωστο. Το λιγότερο που μπορούσε να περιμένει ήταν η διακοπή της αναβολής, αλλά σίγουρα υπήρχαν και χειρότερες εκδοχές! Περπατούσε με σκυμμένο το κεφάλι, παραδοχή της ήττας,  και ένιωθε ένα τεράστιο κενό στην ψυχή του. Το θηρίο αποδείχθηκε πολύ σκληρό για να πεθάνει! 

Οι άγριες φωνές των αστυνομικών, τα αίματα παντού, οι ποδοπατημένες προκηρύξεις, συνέθεταν ένα εφιαλτικό σκηνικό, που κανείς δεν φανταζόταν λίγες μόλις ώρες πριν. Έξω από την πύλη περίμενε η κόλαση. Με βρισιές και ουρλιαχτά, σπρώχνοντας βάναυσα και κτυπώντας αλύπητα με χέρια και γκλομπς, οι μπάτσοι φόρτωναν στις κλούβες, τους εξεγερμένους, κι όταν γέμιζαν έφευγαν για τα περεταίρω.

Ένα χέρι τον άρπαξε από το μπράτσο, και ασυναίσθητα έκανε μα κίνηση να αποφύγει το κτύπημα που ήταν σίγουρος πως θα ακολουθούσε. Με έκπληξη διαπίστωσε πως δεν υπήρχε τέτοια πρόθεση από τον άλλο. Αντίθετα μια γνωστή φωνή τον πρόσταξε να τον ακολουθήσει χωρίς κουβέντα. Ήταν ο Πετρής! Προχώρησαν μαζί ανάμεσα σε μπάτσους και στρατιώτες, που δεν τους εμπόδισαν. Με κάποιους από αυτούς ο Πετρής αντάλλαξε χαιρετισμό, σημάδι ότι τους γνώριζε, και μάλιστα πολύ καλά!Τον οδήγησε προς το Πεδίο του Άρεως με την ρητή εντολή να μην μιλάει καθόλου. Όταν και αν έπρεπε θα μιλούσε ο ίδιος. Κανείς δεν φάνηκε να ασχολείται μαζί τους και έτσι έφτασαν στο αυτοκίνητο του Πέτρη, που είχε παρκάρει στην Πλαπούτα. Μόνο όταν μπήκαν μέσα και ξεκίνησαν ο Αργύρης αισθάνθηκε σχετικά ασφαλής. 

“Ευχαριστώ!”, είπε του αδελφού του με ευγνωμοσύνη. “Θα στο χρωστάω πάντα!”

 “Δεν μου χρωστάς τίποτα”, του απάντησε “Είμαστε πάτσι!” 

Ο Αργύρης τον κοίταξε παραξενεμένος. Τι μεγάλη εξυπηρέτηση είχε κάνει του Πετρή, που να ισοσκελίζει με την σωτηρία του; Σκέφτηκε να τον ρωτήσει, όμως από το ύφος του κατάλαβε ότι δεν θα έπαιρνε απαντήσεις, ούτε γι αυτό, ούτε και για την παρουσία του στο Πολυτεχνείο. Αλλά οι αναλύσεις και οι προβληματισμοί μπορούσαν να περιμένουν. Τώρα η μόνη του έννοια ήταν να βρει την Ελπίδα και να σιγουρευτεί πως είναι καλά.

”Πρέπει να πάω στης Ελπίδας”, είπε του Πετρή. “Δεν έχω νέα της από τη στιγμή που βγήκε από το ίδρυμα.”. 

“Δεν είναι καλή ιδέα.”, του απάντησε χωρίς να τον κοιτάξει. “Ούτε και σπίτι θα πας. Κανείς δεν ξέρει αν σε ψάχνουν. Μην ξεχνάς ότι το στίγμα σου ήταν έντονο αυτές τις μέρες! Δεν περνούσες απαρατήρητος!

” Μα..”, προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί. 

“Σπίτι μου θα πάμε.”, τον έκοψε. “Το πρωί που θα έχουν ξεκαθαρίσει κάπως τα πράγματα, θα επικοινωνήσω με τις άκρες μου και βλέπουμε”. 

“Να της τηλεφωνήσω τουλάχιστον.”                                                                                   

Αυτό γίνεται”, συμφώνησε ο Πετρής. “Αλλά όχι από το σπίτι, μόνο από θάλαμο.”. 

Τελικά στην πλατεία Εσταυρωμένου στο Αιγάλεω βρήκαν το πρώτο ανοικτό περίπτερο και ο Αργύρης γεμάτος αγωνία σχημάτισε τον αριθμό της Ελπίδας. Περίμενε αρκετά λεπτά αλλά κανείς δεν απαντούσε. Το έκλεισε και κάλεσε ξανά. Το ίδιο. Αναστατωμένος ξαναμπήκε στο αυτοκίνητο. 

“Δεν απαντά κανείς”, ψιθύρισε συντετριμμένος, “Κάτι κακό έχει συμβεί, είμαι σίγουρος!” 

“Τίποτα δεν έχει συμβεί”, προσπάθησε ο Πετρής να τον καθησυχάσει. “Απλώς ο πατέρας της θα έκανε την ίδια λογική σκέψη με εμένα και πήγαν σε ασφαλέστερο μέρος. Αυτό είναι όλο!” 

Αν και φαινόταν αρκετά πιθανό το ενδεχόμενο ο Αργύρης δεν πείστηκε. Μόνο που δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Στον δρόμο δεν κυκλοφορούσε τίποτα εκτός από περιπολικά και το να ακολουθήσει με τα πόδια τόσο μεγάλη διαδρομή ήταν πολύ επικίνδυνο. Λίγες ώρες απέμεναν για να ξημερώσει, και όσο βασανιστικά κι αν περνούσαν, έπρεπε να το υπομείνει.

 Έφτασαν σπίτι και η πρώτη κίνηση του Πετρή ήταν να φέρει στο τραπέζι ένα μπουκάλι ουίσκι και δυο ποτήρια. 

“Το χρειαζόμαστε μετά από τέτοια νύχτα”, πρότεινε στον Αργύρη. Εξ άλλου δεν θα σου κολλάει ύπνος απ΄ότι καταλαβαίνω!”.

Το κατέβασε μονορούφι αν και δεν ανήκε στα αγαπημένα του ποτά. Πραγματικά χρειαζόταν την τόνωση του αλκοόλ, και ο Πετρής για μια ακόμη φορά διάβασε με επιτυχία τις ανάγκες του. 

“Να ρωτήσω πως βρέθηκες εσύ εκεί, ή θα πέσω σε τοίχο”, τον ρώτησε γεμίζοντας ξανά το ποτήρι του.

Ο Πετρής χαμογέλασε αινιγματικά. 

“Κάνω πολλές δουλειές για να επιβιώσω, από τότε που με έδιωξε η μάνα σου.”, απάντησε ανάβοντας τσιγάρο. “Μια από αυτές με οδήγησε στο πολυτεχνείο. Δουλεύω για την ΚΥΠ, εδώ και αρκετό καιρό, και αυτή ήταν μια από τις αποστολές μου”. 

Ο Αργύρης τον κοίταξε με τρόμο. Τώρα μπορούσε να καταλάβει το πως όλοι οι σύντροφοι του έπεφταν ανεξήγητα στα χέρια της Ασφάλειας. Όπως επίσης εξηγούσε και εκείνο το περίεργο:”Είμαστε πάτσι”.

“Γιατί;”, τον ρώτησε γεμάτος πίκρα, παρ όλο που ήξερε πως η απάντηση δεν θα του άρεσε καθόλου.

”Γιατί ο αδύναμος είναι νεκρός!”, του απάντησε προκλητικά. “Ειδικά εσύ πρέπει να το ένιωσες σήμερα! ” 

 “Και ποια ακριβώς ήταν αυτή η αποστολή” ξαναρώτησε ο Αργύρης υποψιασμένος. 

“Να μπω στο χώρο ως φοιτητής και να μαθαίνω για τις κινήσεις των έγκλειστων. Τίποτα σπουδαίο!” 

“Πως μπόρεσες να το κάνεις; Μεγαλώσαμε με δημοκρατικές αρχές από τους γονείς μας. Και εσύ  κατέληξες να προσκυνάς τους φασίστες για το χρήμα;”.

”Κόψε τις μαλακίες μικρέ!”, του απάντησε με περιφρόνηση. “Δημοκρατία ούτε υπήρξε ποτέ ούτε και πρόκειται να υπάρξει! Ενώ το χρήμα είναι υπαρκτό και περιμένει τους τολμηρούς να το αρπάξουν, έστω και με οδυνηρούς συμβιβασμούς!” 

“Όπως να την πέφτεις στη γυναίκα του αφεντικού σου ας πούμε;”, τον ειρωνεύτηκε. 

Ο Πετρής γέλασε κυνικά. 

“Όχι και τόσο οδυνηρός συμβιβασμός ο συγκεκριμένος! Μάλλον ευχάριστη απασχόληση θα έλεγα. Υπάρχουν όμως άλλα πράγματα που πρέπει να κάνεις για να πετύχεις τα οποία δεν είναι και τόσο  αποδεκτά από την κοινωνία!” 

“Να μην ρωτήσω  ποια είναι αυτά.”, διαπίστωσε ο Αργύρης σίγουρος για την απάντηση. 

“Ακριβώς!”, απάντησε χαμογελαστός και ξαναγέμισε το ποτήρι του.

Με το πρώτο φως της ημέρας ο Πετρής κράτησε την υπόσχεση του. Τηλεφώνησε σε κάποιους και έμαθε νέα για την Ελπίδα. Καθόλου καλά νέα, που έπρεπε να βρει τρόπο να τα ανακοινώσει στον αδελφό του όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε. 

“Υπάρχουν πολλοί νεκροί και τραυματίες”, άρχισε να του λέει με θλιμμένο ύφος. “Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα. Ο φίλος μου δεν είναι σίγουρος, αλλά μάλλον στο  Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών υπάρχει μια κοπέλα με αυτό το όνομα, σε πολύ σοβαρή κατάσταση. Μόνο που ο τραυματισμός της οφείλεται σε τροχαίο αρκετά μακρυά από το πολυτεχνείο. Κάπου στη Συγγρού έγινε το ατύχημα.” “Αυτή είναι !” ούρλιαξε με πόνο ο Αργύρης. “Το ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά!” 

Σε έξαλλη κατάσταση άρπαξε το μπουφάν του και έτρεξε προς την εξώπορτα. Ο Πετρής πρόλαβε και τον σταμάτησε. 

“Δεν έχεις να πας πουθενά μόνος σου.”, του είπε επιτακτικά. “Μαζί θα πάμε.”.

Εκεί στο Ρυθμιστικό αποκαλύφθηκε η τραγική αλήθεια, την οποία ο Αργύρης δεν μπόρεσε να αντέξει και κατέρρευσε στα χέρια του Πετρή. Χρειάστηκε να τον φροντίσουν οι νοσοκόμες,  και ο γιατρός να του κάνει ηρεμιστική ένεση. 

Σωστό ράκος προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει το φοβερό γεγονός. Η Ελπίδα δεν είχε καμιά δουλειά στη Συγγρού. Αποκλείεται να βρέθηκε εκεί ακόμα και κυνηγημένη. Θα προτιμούσε μια πιο γνωστή διαδρομή να ακολουθήσει. Εξάλλου και ο Βασίλης με τη Λένα έμεναν σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, στην Κυψέλη. 

Προσπάθησε να σηκωθεί από το ράντσο που τον είχαν ξαπλώσει, αλλά η επίδραση της ένεσης τον ανάγκασε να ξαναπέσει βαρύς. 

“Πρέπει να κάνω ένα τηλεφώνημα”, είπε με σβησμένη φωνή στον Πετρή. “Είναι μεγάλη ανάγκη!” “Μόλις καταφέρεις να σταθείς στα πόδια σου θα το φροντίσω εγώ.”, τον διαβεβαίωσε αυτός, και το ύφος του ήταν προστατευτικό 

Δεν είχε ξαναδεί αυτή την πλευρά του χαρακτήρα του ο Αργύρης και αυτό ήταν μια μικρή παρηγοριά μέσα στον αφόρητο πόνο που βίωνε. Σηκώθηκε πάλι με αργές κινήσεις και στηρίχτηκε στο μπράτσο του Πετρή.

”Πάμε”, του είπε αποφασιστικά. “Πρέπει να μάθω τι έγινε”. 

Μια σκιά πέρασε από τα μάτια του Πετρή. 

“Μα έμαθες τι έγινε Αργύρη!”, του απάντησε. “Την κτύπησε αυτοκίνητο. Τι άλλο να μάθεις;”  

Με τρεμάμενα βήματα έφτασαν στο τηλέφωνο. Σχημάτισε τον αριθμό του Βασίλη και περίμενε. Το σήκωσε η Λένα και η φωνή της φανέρωνε πως έκλαιγε. 

“Δεν ξέρω τι να πω Αργύρη!”, την άκουσε να λέει όταν της είπε πως έμαθε για το θάνατο της Ελπίδας. “Κτυπούσαν σαν  λυσσασμένοι, δεν είναι άνθρωποι αυτοί! Ο Βασίλης είναι στο Λαϊκό με βαριά διάσειση. Τουλάχιστον αυτός τη γλύτωσε, όχι όμως και το Ελπιδάκι!”, και ξέσπασε πάλι σε λυγμούς. 

Το ακουστικό του έπεσε από το χέρι με αυτά που άκουσε. Ευτυχώς ο Πετρής πρόλαβε να τον κρατήσει πριν σωριαστεί και πάλι. 

“Την φάγανε οι μπινέδες!”, φώναξε με όση δύναμη του είχε απομείνει, και ο Πετρής του έκλεισε το στόμα με την παλάμη, γιατί ήδη κάποιοι τους κοιτούσαν καχύποπτα. 

Με πολύ κόπο κατάφερε να τον πείσει να ηρεμήσει. Το νοσοκομείο ήταν γεμάτο φανερούς και μυστικούς αστυνομικούς, όπως και άλλα περίεργα πρόσωπα που ο Πετρής δεν είχε καμία αμφιβολία για ποιους δούλευαν. Τον παρέσυρε στην έξοδο και τον έβαλε στο αυτοκίνητο. 

“Θα τους σκοτώσω!”, μουρμούρισε ο Αργύρης. “Θα τους βρω και θα τους σκοτώσω, το ορκίζομαι!” 

“Σύνελθε αγόρι μου!”, τον συμβούλεψε ο Πετρής. Έχεις να κάνεις με ένα πανίσχυρο σύστημα που μπορεί να εξαφανίσει όποιον θέλει χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανένα. Καταλαβαίνω τον πόνο σου, μην ξεχνάς έχω περάσει και εγώ παρόμοιες καταστάσεις, όμως πίστεψε με, δεν μπορεί κανείς να τα βάλει μαζί τους. Το είδες και μόνος σου χτες τη νύχτα!”

”Θα τους σκοτώσω!”, επανέλαβε μονότονα, ενώ τα δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα του. 

Ο Πετρής αποφάσισε να μην παρακολουθήσει το παραλήρημα του. Με μικρή ταχύτητα κρατώντας τη δεξιά λωρίδα της λεωφόρου Κηφισού, κατευθύνθηκε προς τον Κορυδαλλό. Ο Αργύρης χαμένος στον κόσμο του άργησε να αντιληφθεί που πήγαιναν. 

“Που πάμε;”, ρώτησε βλέποντας αριστερά τον σταθμό των ΚΤΕΛ.

“Σπίτι σου, που αλλού;”, απόρησε ο Πετρής. 

“Στην Ελπίδα θα με πας!”, του φώναξε με αγριεμένο ύφος, και το ξάφνιασμα του Πετρή ήταν μεγάλο. 

Πρώτη φορά έβλεπε αυτή τη σκοτεινιά στα μάτια του αδελφού, κι αυτό τον τρόμαξε. Μπήκε δεξιά και πάρκαρε στην είσοδο μιας αντιπροσωπείας αυτοκινήτων.

Τον έπιασε από τους ώμους και τον ταρακούνησε.”Πρέπει να δεχτείς την πραγματικότητα μικρέ. Όσο φρικτό κι αν είναι και όσο και να σε πονάει, η Ελπίδα είναι νεκρή! Αν συνεχίσεις να κλείνεις τα μάτια στην αλήθεια θα υποφέρεις. Πολύ περισσότερο από όσο τώρα. Θα ζεις με το φάντασμα της και δεν θα ξεπεράσεις ποτέ το θάνατο της!” 

“Θέλω να είμαι κοντά της”, απάντησε με μια ψυχραιμία που δεν δικαιολογούσε η ταραγμένη ψυχή του. “Μέχρι να πέσει πάνω στο φέρετρο της και η τελευταία φτυαριά χώματος. Και ύστερα θα κλάψω, θα ματώσω και θα κρατήσω μια γωνιά της καρδιάς μου να μείνει εκεί για πάντα. Όλα θέλουν τον χρόνο τους και ο δικός μου μόλις ξεκίνησε. Θα συνέλθω αργά ή γρήγορα. Δεν θα ξεχάσω, αλλά οι πληγές κάποια στιγμή θα κλείσουν. Αυτό δεν θέλεις να ακούσεις;”.

Ο Πετρής τον αγκάλιασε με πρωτόγνωρη για το χαρακτήρα του τρυφερότερα.

 “Αυτό ήθελα ναι! Να ξαναδώ τον μαχητή αδελφό μου όρθιο και δυνατό!”. 

Η κηδεία της Ελπίδας προγραμματίστηκε για την Τρίτη στο Γ΄Νεκροταφείο. Αυτές οι τρεις μέρες ήταν πραγματικό μαρτύριο για τους γονείς και τον Αργύρη, έπρεπε όμως να σεβαστούν την επιθυμία της Αγγελικής να αποχαιρετήσει την αγαπημένη της αδελφή. Μόνο την Δευτέρα κατάφερε να βρει εισιτήριο για Αθήνα και έτσι έπρεπε να υποστούν αυτή την δοκιμασία.

Όλες αυτές τις ημέρες ο Αργύρης δεν έφυγε στιγμή δίπλα από τους συντετριμμένους γονείς. Ο πατέρας με μια αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια προσπαθούσε να δώσει κουράγιο στη γυναίκα του που ήταν στα πρόθυρα της τρέλας. Αλλά και στον ίδιο τον Αργύρη, ο οποίος βρισκόταν σε κατάσταση σχεδόν καταληψίας. Λίγες στιγμές κατάφερνε να επικοινωνήσει μαζί του και ύστερα έπεφτε πάλι στην ίδια απελπιστική κατάσταση. Μια από αυτές τις λίγες φορές τα λόγια του σόκαραν τον Απόστολο. 

“Εγώ τη σκότωσα!”, είπε με μάτια που μαρτυρούσαν την μάχη του με τις αναμνήσεις και τις ενοχές. “Δεν έπρεπε να την διώξω από κοντά μου! Εγώ τη σκότωσα!” 

Ο Απόστολος σκούπισε τα δάκρυα που ξεκινούσαν από τις άκρες των ματιών του και με σταθερή αν και βραχνή φωνή τον διέκοψε. 

“Έκανες αυτό που έπρεπε παιδί μου! Ότι θα έκανα και εγώ και ο καθένας στη θέση σου. Να την προστατέψεις προσπάθησες. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί αυτή την εξέλιξη.”

Η άφιξη της Αγγελικής έγινε αφορμή για καινούργιους οδυρμούς. Η πονεμένη μάνα γαντζώθηκε επάνω της και δεν την άφηνε ούτε στην τουαλέτα να πάει. Είχε φτάσει ίσως και να είχε ξεπεράσει τα όρια της αντοχής της. Ο Αργύρης αντίθετα σαν να πήρε λίγη ζωή όταν τον αγκάλιασε η Αγγελική. Στα βουρκωμένα μάτια της είδε τα μάτια της αγαπημένης του. Σαν να μύρισε το άρωμα της, να άκουσε το κτύπο της καρδιάς της. Ήξερε πως δεν ήταν αλήθεια, αλλά χρειαζόταν αυτή την ψευδαίσθηση για να αντέξει. 

Οι γείτονες και οι συγγενείς που έρχονταν να συλληπηθούν άρχισαν να πληθαίνουν και η Αγγελική με τη Λένα που είχε έρθει κι αυτή για συμπαράσταση, έφτιαχναν τους καφέδες για το συγχώριο. “Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, όμως νομίζω πως αυτό το κάθαρμα που σκότωσε την Ελπίδα το έχω ξαναδεί!, είπε η Λένα στην Αγγελική στην κουζίνα. “Φάτσα που δεν ξεχνιέται εύκολα.”.

“Στον Αργύρη το είπες;”, ρώτησε η Αγγελική.

”Όχι στην κατάσταση που είναι. Όταν ηρεμήσει λίγο θα του τον περιγράψω, μήπως θυμηθεί αυτός κάτι”.  

Το κουδούνι της εξώπορτας διέκοψε τη σύντομη συνομιλία. Η Αγγελική άνοιξε και βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη, που κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν πολύ ευχάριστη. Ο Δήμος με τη Φροσούλα στέκονταν αμήχανοι και πίσω τους μια άλλη κυρία που δεν γνώριζε. 

“Η μητέρα μου”, την σύστησε ο Δήμος μετά το θερμό εναγκαλισμό τους, που συνοδεύτηκε από λυγμούς και δάκρυα.

“Τα συλλυπητήρια μου κοπέλα μου!”, ψέλλισε η Υπαπαντή ιδιαίτερα φορτισμένη. “Μια φορά την είδα την αδελφή σου, μα μπήκε στην καρδιά μου. Σαν δικό μου παιδί τη θρηνώ!” 

Ο Αργύρης έπεσε στην αγκαλιά της μάνας του και όλος ο  βουβός πόνος του ξέσπασε σε ένα ασυγκράτητο ποτάμι δακρύων. 

Σε λίγες ώρες, αφού θα μεσολαβούσε μια μακρυά και οδυνηρά δύσκολη νύχτα όλα θα τελείωναν. Η Ελπίδα τυλιγμένη στο νυφικό της φόρεμα θα έπαιρνε το δρόμο για το άγνωστο, και οι υπόλοιποι θα μάζευαν τα κομμάτια τους, για να συνεχίσουν ψυχικά ακρωτηριασμένοι το απρόβλεπτο ταξίδι της ζωής τους.

__________

ΜΑΡΤΗΣ 1976

Η Δευτέρα 22 Μάρτη του 1976 ξημέρωσε συννεφιασμένη. Ο Αλέξης Δήμου, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος και ένας εκ των ιδιοκτητών της ΕΡΔΗΜΑ, βγήκε όπως κάθε πρωί στις επτά, για να πάει στο γραφείο του στην εταιρία. Σήμερα είχε μια καθοριστική συνάντηση με τον υπουργό, για την οριστικοποίηση της συμφωνίας του μεγάλου έργου της Πελοποννήσου. Τέσσερις διαδρομές που θα ενώνουν τις πρωτεύουσες ισάριθμων νομών. 

Μετά την κατάρρευση της χούντας, οι παλιοί εργολάβοι δημοσίων έργων μπήκαν στο ψυγείο από την κυβέρνηση, και η ΕΡΔΗΜΑ άρπαξε την ευκαιρία. Οι προσφορές της, και με τη βοήθεια “λαγών”, που ανέβαζαν τις τιμές, ήταν σχεδόν πάντα οι καλύτερες και έτσι πάνω από τα μισά έργα τα αναλάμβανε αυτή. 

Άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και ακούμπησε την samsonite τσάντα του στο κάθισμα. Την ώρα που έκλεινε την πόρτα άκουσε το θόρυβο μηχανής που έβαζε μπροστά. Χωρίς να δώσει ιδιαίτερη σημασία έβαλε το κλειδί να ανοίξει την πόρτα του οδηγού. Εκείνη τη στιγμή άκουσε τον πρώτο πυροβολισμό. Τους υπόλοιπους πέντε όχι, γιατί ήταν ήδη νεκρός από τη σφαίρα που σφηνώθηκε στην καρδιά του. 

Οι δυο επιβάτες της R69S BMW ανέπτυξαν ταχύτητα και εξαφανίστηκαν αμέσως. 

Η ήσυχη γειτονιά του παλαιού Ψυχικού σε λίγα λεπτά έχασε τη συνηθισμένη της ηρεμία. Δεκάδες περιπολικά, συνεργεία της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ, δημοσιογράφοι και πολλοί γείτονες και περίεργοι κατέκλυσαν το χώρο της στυγερής δολοφονίας. Όλοι ήταν ανάστατοι, κυβέρνηση και αρχές. Μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη στην ίδια περιοχή είχε δολοφονηθεί από τη “17 Νοέμβρη”, ο σταθμάρχης της CIA Ρίτσαρντ Γουέλς, και η σημερινή ενέργεια είχε πολλές ομοιότητες με eκείνη. Ίδιο όπλο, ένα πιστόλι Κολτ 45, ίδια μεθοδολογία, αλλά διαφορετικός στόχος. 

Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει το σκεπτικό των εκτελεστών. Οι αδελφοί Δήμου ήταν γνωστοί για το δημοκρατικό τους παρελθόν και την κακή σχέση με το καθεστώς των συνταγματαρχών. Όλα αυτά βέβαια αν πράγματι η δολοφονία ήταν τρομοκρατική ενέργεια και όχι ξεκαθάρισμα λογαριασμών ή επιχειρηματικός πόλεμος συμφερόντων. 

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δόθηκαν την τρίτη ημέρα από το συμβάν. Η βαλλιστική εξέταση των καλύκων έδειξε πως το όπλο δεν ήταν το ίδιο με εκείνο της “17 Νοέμβρη”.και δεν είχε ξαναχρησιμοποιηθεί στο παρελθόν. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας βρέθηκε η προκήρυξη της οργάνωσης που αναλάμβανε την ευθύνη, σε ένα κάδο απορριμάτων στην Πατησίων, μετά από ανώνυμο τηλεφώνημα σε εφημερίδα.

Η προκήρυξη ήταν ολιγόλογη και το κείμενο αποτελούνταν από ένα κολάζ λέξεων από εφημερίδες. Την υπέγραφαν ως: “Αδέκαστοι τιμωροί”, και με περίεργους συνειρμούς κατηγορούσαν το θύμα και τον αδελφό του για δωροδοκίες πολιτικών και υπόγειες διαδρομές με ξένα κέντρα αποφάσεων. 

Εκ πρώτης όψεως δεν θύμιζε σε τίποτα την προκήρυξη της “17 Νοέμβρη”. Που έδειχνε αν μη τι άλλο καλή γνώση του στόχου της, και η ανάλυση της έπειθε, τουλάχιστον όσους ήθελαν να πειστούν! Το πρωτόλειο κείμενο της πρωτοεμφανιζόμενης οργάνωσης, δεν είχε τίποτα τέτοιο. 

Παρόλα αυτά οι αρχές δεν αμφέβαλαν πως πρόκειται για νεόκοπους τρομοκράτες. Ερασιτέχνες μεν, πολύ επικίνδυνους δε! Γι αυτό τον λόγο έβαλαν προσωπική φρουρά στη γυναίκα του θύματος και στον αδελφό του.

Η ζημιά που έγινε στη ΕΡΔΗΜΑ ήταν ανυπολόγιστη. Οι μετοχές της εταιρίας μετά το θάνατο του ιθύνοντος νου, κατρακύλησαν στο μισό περίπου της αξίας τους.  Οι μικροεπενδυτές φοβισμένοι από το αβέβαιο μέλλον της εταιρίας πουλούσαν μαζικά, και αν δεν υπήρχε παρέμβαση από τον βασικό μέτοχο αλλά και καναδυό πιο ψύχραιμους επενδυτές, υπήρχε ο φόβος κλειδώματος της μετοχής.

Ο Πετρής έπεισε τη Βασιλική να αγοράσει όσες περισσότερες μετοχές μπορούσε για να αποφευχθεί ο κίνδυνος το πλειοψηφικό πακέτο να περάσει σε ξένο όμιλο. Ο ίδιος εξάλλου είχε διπλασιάσει τον αριθμό των δικών του μετοχών, καθώς είχε προβλέψει τις συνέπειες και είχε πουλήσει σε πολύ καλή τιμή πριν τον κατήφορο. Έτσι σε τρεις μήνες που η κατάσταση ομαλοποιήθηκε βρέθηκε με το 18% δικό του και 34% της Βασιλικής. Ο αδελφός του νεκρού κατείχε πλέον μόλις το 28% και αποτελούσε μειοψηφία αν δεν συνεργαζόταν με την νύφη του. Αυτό βέβαια δεν θα το επέτρεπε ο Πετρής με τίποτα, και είχε τον τρόπο να το καταφέρει. Τον μεγάλο έρωτα της Βασιλικής γι΄αυτόν, που τώρα πια δεν είχε κανένα εμπόδιο!. 

Στην Γενική Συνέλευση των μετόχων εκλέχθηκε ομόφωνα νέος πρόεδρος ο Μηνάς Δήμου, ο αδελφός του αδικοχαμένου Αλέξη. Δικαιωματικά του ανήκε η θέση και ο Πετρής δεν προέβαλε καμία ένσταση που θα δημιουργούσε υποψίες. Ήταν πολύ έξυπνος για να κάνει τέτοια απερισκεψία. Ο χρόνος ήταν με το μέρος του και το ήξερε πολύ καλά!  

Ο ίδιος αρκέστηκε στη θέση μέλους του  Διοικητικού Συμβουλίου, στην ουσία όμως έγινε το δεξί χέρι του προέδρου, με γραφείο δίπλα στο δικό του και γραμματέα.

Το τηλεφώνημα του Άρη τον εκνεύρισε. Ήθελε να ξεκόψει μαζί του. Δεν του ήταν σε τίποτα χρήσιμος πια, χώρια που θα μπορούσε να γίνει και επικίνδυνος για τα σχέδια του, με τόσα που ήξερε για το παρελθόν του. 

“Έχεις λίγο χρόνο να βρεθούμε;”, άκουσε την υγρή του φωνή που πάντα τον αηδίαζε. 

“Πνίγομαι!”, του απάντησε κοφτά. 

Η παγωμένη του φωνή πίκρανε τον Άρη, ωστόσο φρόντισε να μην το δείξει. 

“Για τον Αργύρη ήθελα να σου πω. Μου ζήτησε αν μπορώ να τον φέρω με μετάθεση από τη Λήμνο  Δεν έχω όμως πια ανθρώπους σε τέτοια πόστα για να βοηθήσουν. Σκέφτηκα μήπως μπορείς εσύ με τις γνωριμίες σου”. 

“Θα δω τι μπορώ να κάνω”, του απάντησε βαριεστημένα και έκλεισε το τηλέφωνο. 

Είχε να δει ή να επικοινωνήσει κοντά ένα χρόνο με τον αδελφό του. Τον Αργύρη εννοείται γιατί του Δήμου είχε σχεδόν ξεχάσει την ύπαρξη! Από εκείνο το βράδυ που αποχαιρετίστηκαν καθώς την άλλη μέρα θα παρουσιαζόταν στο κέντρο εκπαίδευσης της Κορίνθου. Τα περίεργα υπονοούμενα και οι υποψίες που εξέφρασε ο Αργύρης σχετικά με το θάνατο της Ελπίδας, τον εξαγρίωσαν. Πήγαινε πολύ να του λέει κατάμουτρα πως τον θεωρεί περίπου υπεύθυνο για ότι κακό συνέβαινε. Στο κάτω κάτω του χρωστούσε πολλά από εκείνη τη νύχτα και θα έπρεπε τουλάχιστον να του το αναγνωρίζει. Ούτε μια φορά από τότε δεν ανταμώθηκαν. Θα το σκεφτόταν πολύ να του κάνει αυτή την εξυπηρέτηση, αν και ήταν γι αυτόν κάτι τόσο απλό, όσο ένα τηλεφώνημα!

_______

Ο Αργύρης μετά την επιλογή του ως δόκιμου έφεδρου αξιωματικού και την τετράμηνη εκπαίδευση στη ΣΕΑΠ, κόπηκε την ημέρα της αποφοίτησης, εξαιτίας των πολιτικών του πιστεύω και της βεβαρημένης προϊστορίας του. Αυτή την τιμωρία επεφύλασσαν σε όσους δεν ήταν συμβατοί με τα ιδεώδη της πατριδοκάπηλης εμμονής τους. Να περνούν το μαρτύριο της σκληρής εκπαίδευσης, των εξευτελιστικών καψωνιών και της απάνθρωπης συμπεριφοράς των ανωτέρων, και ύστερα την ώρα που πίστευαν πως όλα τα άσχημα τελείωναν να έρχεται η απογοήτευση της καθαίρεσης. 

Η μετάθεση στη Λήμνο δεν του φάνηκε αρχικά και πολύ δυσμενής. Αυτό μέχρι που πάτησε το πόδι του στο στρατόπεδο! Η υποδοχή που του επεφύλαξαν αξιωματικοί και στρατιώτες, τον έπεισαν ότι οι επόμενοι μήνες θα ήταν βασανιστικοί. Σαν αποτυχημένος υποψήφιος αξιωματικός, βρέθηκε στο στόχαστρο όλων. Τις πιο βαριές αγγαρείες και τα γερμανικά νούμερα, σιγά σιγά τα συνήθισε. Τη χλέυη όμως δεν μπορούσε να την αντέξει! Ούτε στιγμή δεν αισθάνθηκε κομμάτι αυτής της ιδιότυπης κοινωνίας, ούτε και αυτή τον δέχτηκε ως ισότιμο μέλος. Αν δεν είχε τα βιβλία του και την αμέριστη συμπαράσταση του Δήμου που του τηλεφωνούσε σε κάθε ευκαιρία, θα είχε παραφρονήσει. Τρεις φορές είχε ζητήσει ολιγοήμερη άδεια αυτούς του πέντε μήνες, και άλλες τόσες τις απέρριψαν με αστείες δικαιολογίες. Όμως τον Νοέμβρη στο γάμο του Δήμου και της Φροσούλας, θα πήγαινε ακόμα και λιποτακτώντας! Εκτός αν μεσολαβούσε η πολυπόθητη μετάθεση στην Αθήνα, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο με τις παρούσες συνθήκες.

Η μόνη παρηγοριά στη μαυρίλα που τον περιέβαλε ήταν οι λιγοστές έξοδοι στην Μύρινα. Εκεί για λίγες ώρες μπορούσε να ξεχαστεί, να πιεί έναν καφέ σαν άνθρωπος, να μιλήσει με κάποιον από τους φιλόξενους κατοίκους στο καφενείο. Σήμερα ήταν μια από αυτές τις λίγες ευκαιρίες. Στις τέσσερις το απόγευμα περνούσε την πύλη του στρατοπέδου, και ένιωσε την ανάσα του να επιστρέφει. Τα βήματα του τον έφεραν στον Ρωμαίικο Γιαλό, με την υπέροχη αμμουδιά και την καταγάλανη θάλασσα. 

Η επιθυμία του να βουτήξει στο δροσερό νερό ήταν τόσο έντονη που παρά λίγο να το έκανε πράξη,έστω και χωρίς μαγιό! Αρκέστηκε να καθίσει σε ένα βραχάκι και να παρακολουθεί τους τυχερούς που απολάμβαναν την μαγεία του Αιγαίου. 

Την προσοχή του τράβηξε μια κοπέλα που αμυδρά του θύμισε την Ελπίδα. Όχι πως έμοιαζαν ιδιαίτερα, όμως η γενική της εικόνα του την έφερνε έντονα στο νου. Ήταν βέβαια πιο ψηλή και με άψογο κορμί, πράγματα που η συχωρεμένη δεν διέθετε. Πρέπει να ήταν γύρω στα εικοσιδύο όπως την υπολόγισε ο Αργύρης και μάλλον έκανε διακοπές με την οικογένεια της. Τον κύριο δίπλα , προφανώς πατέρα της, με το παλιομοδίτικο μαγιό και την αστραφτερή γυναίκα που τον συνόδευε. Την παρέα συμπλήρωνε ο νεαρός δεκαεξάρης περίπου γιος με το όμορφο πρόσωπο και το αθλητικό σώμα, ο Κίμωνας, όπως άκουσε την αδελφή του να τον φωνάζει για να της βάλει αντηλιακό στην πλάτη. 

Ο άντρας σηκώθηκε και έκανε μια βόλτα να ξεμουδιάσει. Την ώρα που γύρισε προς το μέρος του ο Αργύρης τον αναγνώρισε. Ήταν ο μεγαλοδικηγόρος Χάρης Τερζόγλου, από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ. Είχαν συναντηθεί αρκετές φορές στα γραφεία της Χαριλάου Τρικούπη, τότε που ξεκινούσε η οργάνωση της ΠΑΣΠ, της φοιτητικής οργάνωσης του κινήματος. Φάνηκε πως και ο Τερζόγλου τον αναγνώρισε και τον πλησίασε 

“Συγγνώμη για την ενόχληση”, του είπε ευγενικά. “Νομίζω πως γνωριζόμαστε από κάπου ή κάνω λάθος;” 

“Δεν κάνετε λάθος κύριε Τερζόγλου! Είμαι μέλος του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυση του και έχουμε συναντηθεί πολλές φορές στα γραφεία”. 

Το πρόσωπο του δικηγόρου έλαμψε. 

“Α, μάλιστα! Είσαι ο λαμπρός νέος που πρωτοστάτησε στην ίδρυση της ΠΑΣΠ!. Πολύ χάρηκα που σε ξαναείδα!”.

”Και εγώ κύριε Τερζόγλου! Και αυτό είναι από τα σπάνια ευχάριστα που μου συνέβησαν εδώ!”.

”Διακρίνω μια πίκρα στα λόγια σου καλέ μου φίλε. Δεν σου φέρονται καλά στο στρατόπεδο;”

Ο Αργύρης  δεν είχε σκοπό να εκθέσει όλα τα δραματικά που έλαβαν χώρα από τότε που πάτησε το πόδι του στο νησί. Ίσως να παρεξηγούσε ο συνομιλητής του και να πίστευε πως απλώς ήταν ένας καλοπερασάκιας που απέφευγε τις ταλαιπωρίες της στράτευσης. 

“Εντάξει, υπάρχουν κάποια προβληματάκια”, παραδέχθηκε τελικά, κάνοντας μια αποτυχημένη προσπάθεια να χαμογελάσει. “Αλλά αυτά φαντάζομαι είναι κοινά σε όλους που υπηρετούν τη θητεία τους!”. 

Ο Τερζόγλου κούνησε το κεφάλι με συγκατάβαση. 

“Δυστυχώς λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στο στρατό. Εξακολουθούν να κάνουν κουμάντο σκουριασμένα μυαλά, κολλημένα σε αναχρονιστικές ιδέες. Ας ελπίσουμε πως σύντομα θα εκδημοκρατιστεί το στράτευμα, αν και πολύ δύσκολο αν δεν εξαφανιστούν και τα τελευταία σταγονίδια  της δικτατορίας!” 

“Ας το ελπίσουμε”, απάντησε ο Αργύρης αν και το ύφος του δεν έδειχνε καμία ελπίδα.  

“Έλα να γνωρίσεις την οικογένεια μου”, του πρότεινε ο Τερζόγλου.”Θα αναρωτιόνται τι λέω τόση ώρα με έναν άγνωστο φαντάρο!”  

Η υποδοχή από τη σύζυγο του Τερζόγλου, ήταν μάλλον τυπική. Είχε κουραστεί πια να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν χωρίς να πέσουν πάνω σε κάποιο γνωστό του άντρα της. Δεν έφταιγε ο συγκεκριμένος καλοφτιαγμένος νεαρός, αλλά η δημοσιότητα που της έσπαζε τα νεύρα. Αντίθετα τα παιδιά έδειξαν ενθουσιασμένα. Επιτέλους θα μπορούσαν να κάνουν παρέα με κάποιον κοντά στην ηλικία τους. Και τα δύο για διαφορετικούς λόγους είδαν με συμπάθεια τον νεοφερμένο. 

“Η Ράνια μου”, σύστησε την κόρη του στον Αργύρη. “Τελειώνει φέτος τη σχολή καλών τεχνών, μα είναι ήδη φτασμένη ζωγράφος! Θα πρέπει να δεις τις θαλασσογραφίες της. Σε αφήνουν άφωνο με το ρεαλισμό τους! Και ο μικρός μας ο Κίμωνας που ετοιμάζεται για τη νομική. Κάποιος πρέπει να αναλάβει το γραφείο του μπαμπά!”

”.Εισαγγελέας θα γίνω!”, τον διέκοψε ο μικρός. “Μην ξαναλέμε τα ίδια!”.

Ο πατέρας του του έδωσε ένα χαϊδευτικό μπστσάκι.”Έχουμε καιρό ακόμα”, είπε χαμογελώντας. “Μπορεί να αλλάξεις γνώμη!”. 

“Θα χαρούμε πολύ να φάμε μαζί το βράδυ”, πέταξε αναπάντεχα η Αγνή, η γυναίκα του Χάρη, που μετάνιωσε για την κάπως ψυχρή πρώτη της αντίδραση. 

“Θα ήταν μεγάλη τιμή και χαρά μου, όμως δυστυχώς στις εννέα πρέπει να είμαι στο στρατόπεδο”, απάντησε με απογοήτευση. “Εκτός και αν τρώτε από τις έξι!”.

“Για να χαρούμε την παρέα σας θα το υποστούμε!”,  απάντησε η Αγνή, και όλοι γέλασαν με την έξυπνη ατάκα. 

Κανόνισαν να βρεθούν γύρω στις επτά και ο Αργύρης τους αποχαιρέτησε, με χειραψία τους άντρες και ιπποτικό χειροφίλημα την κυρία και τη δεσποινίδα. 

Η βραδιά εξελίχθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Ο Τερζόγλου αποδείχθηκε πραγματικός θησαυρός. Όχι μόνο υποσχέθηκε στον Αργύρη, πως με την επιστροφή του στην Αθήνα θα κινήσει τις διαδικασίες για τη μετάθεση του, αλλά του πρότεινε ακόμη να δουλέψει κοντά του ως ασκούμενος, μόλις απολυθεί. Η Ράνια έδειξε κάποιο ενδιαφέρον, που μπορεί να μην ήταν ακριβώς φλερτ, πάντως ήταν μια καλή αρχή. Κάτι άρχιζε να αλλάζει στη ζωή του, και φαινόταν να ανοίγεται ένας νέος συναρπαστικός κόσμος μπροστά του. Ήταν το πρώτο βράδυ της παραμονής του στη Λήμνο, που πέρασε την πύλη του στρατοπέδου, δίχως την κατάθλιψη της επιστροφής των περασμένων εξόδων!                               

Τον Σεπτέμβρη ήρθε η μετάθεση του στη Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων, και αυτό ήταν δείγμα πως ο Τερζόγλου κρατούσε τις υποσχέσεις του!

Στην πρώτη του έξοδο τον επισκέφθηκε στο γραφείο για να τον ευχαριστήσει, προσφέροντας του ένα ρολόι τσέπης κειμήλιο του προπάππου του. Ο Δικηγόρος αρνήθηκε τέτοιο ακριβό δώρο, όμως τελικά υπέκυψε στην επιμονή του, με την προϋπόθεση να φάνε σπίτι του την Κυριακή.

”Περιμένω τον αδελφό και τη νύφη μου από το νησί”, του είπε,με φανερή λύπη. “Έρχονται για τα τελευταία ψώνια πριν τον γάμο, και δεν θα είναι σωστό να τους αφήσω μόνους!”.

”Το ρετιρέ μου έχει μια τεράστια βεράντα, που χωράει όλους τους καλούς!”, τον καθησύχασε. “Και η γυναίκα μου φημίζεται εκτός από τη μαγειρική και για την Αβραμιαία φιλοξενία της!” 

“Τότε πρέπει να δεχτώ υποθέτω.”, χαμογέλασε ο Αργύρης. “Ελπίζω να ανταποδώσω την φιλοξενία στην Τήνο, αν μας κάνετε την τιμή να παρευρεθείτε στον γάμο των παιδιών!”

” Πραγματικά θα ήταν υπέροχο!”, αναφώνησε ο Τερζόγλου ενθουσιασμένος. “Έτσι θα ξεπλήρωνε και το τάμα της η γυναίκα μου, που κοντεύει να κλείσει δεκαετία! Ελπίζω να μην έχω τίποτα σπουδαίο εκείνες τις ημέρες!”.

Η σκέψη πως θα ξανάβλεπε τη Ράνια του έφερε μια γλυκιά αναστάτωση. Η Ελπίδα εξακολουθούσε να στοιχειώνει τις νύχτες του, όμως η ζωή προχωρούσε και ο Αργύρης είχε τις ανάγκες του. Και σωματικές αλλά κυρίως συναισθηματικές. Δεν έτρεφε αυταπάτες πως μπορούσε να προχωρήσει σε κάτι σοβαρό μαζί της. Ποιος ήταν αυτός για να απαιτεί από τον διάσημο και πάμπλουτο δικηγόρο να τον δεχτεί στο πλάι της κόρης του; Άλλωστε ένας γάμος δεν ήταν στα κοντινά του σχέδια. Οι φιλοδοξίες του για μεγάλη καριέρα στη δικηγορία, αλλά και μια κρυφή επιθυμία να ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική, ήταν οι προτεραιότητες του. 

Περπάτησε αφηρημένος αρκετή ώρα. Πάντα όταν είχε την ευκαιρία του άρεσε να διανύει ατέλειωτα χιλιόμετρα, συνήθως χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Αυτό τον βοηθούσε να ταξινομεί τις σκέψεις του, όταν αυτές γίνονταν στο μυαλό του κουβάρι. Ταυτόχρονα τον ηρεμούσε και τον γέμιζε ενέργεια, που τόσο είχε ανάγκη από τότε που άφησε τον καθαρό αέρα του Αιγαίου και εγκλωβίστηκε στην πρωτεύουσα της αιθαλομίχλης.

Στο σπίτι γύριζε μόνο για ύπνο από τότε που η νονά έφυγε μόνιμα για την Κρήτη κοντά στην κόρη και τα εγγόνια της. Ευτυχώς από μεθαύριο θα ξανάπαιρνε ζωή το παλιό τριάρι έστω και για λίγες μέρες. Και επιτέλους τα άξια χέρια της Φροσούλας, θα έβαζαν τάξη στο χάος του εργένικου σπιτιού.

_____

Στο λιμάνι του Πειραιά αυτό το Σαββατόβραδο γινόταν ο κακός χαμός. Ένα ανώνυμο τηλεφώνημα που προειδοποιούσε για έκρηξη βόμβας σε πλοίο της γραμμής, χωρίς να διευκρινίζει σε ποιο, είχε γεμίσει όλους τους χώρους με περιπολικά, πυροσβεστικά και ασθενοφόρα. Αλαφιασμένοι λιμενικοί απαγόρευαν την πρόσβαση κοντά στα σημεία που θα έδεναν τα πλοία που ήταν προγραμματισμένο να προσεγγίσουν.  Ευτυχώς όλο αυτό αποδείχθηκε φάρσα και το μόνο που έμεινε ήταν η ταλαιπωρία των επιβατών από την πολύωρη καθυστέρηση. Μια ταλαιπωρημένη και κάτωχρη Φροσούλα φάνηκε στη μπουκαπόρτα υποβασταζόμενη από τον Δήμο. Ο Αργύρης έτρεξε να πάρει τις βαλίτσες. 

“Χάλια φαινόσαστε!”, τους χαμογέλασε αγκαλιάζοντας τους. “Δε λέω περάσατε πολλά βέβαια!” 

“Και αυτή τη φορά δεν έφταιγε μόνο ο κάβο ντόρος.”, απάντησε ο Δήμος. “Ούτε και ο ανύπαρκτος βομβιστής!”, συμπλήρωσε κλείνοντας το μάτι. 

“Αλλά ποιος;”, απόρησε ο Αργύρης. 

“Ο πελαργός που βιάστηκε να έλθει!”, είπε συνωμοτικά σκασμένος στα γέλια, κάτω από το αυστηρό βλέμμα της Φροσούλας. 

“Θέλεις να πεις!” φώναξε ενθουσιασμένος. “Ελπίζω η Υπαπαντή να μην το έπαθε το εγκεφαλικό!”. “Πλάκα κάνεις; Ποιος τολμάει να της το πει; Εδώ ο Κωσταντής, ο μόνος που το ξέρει, με το ζόρι το γλύτωσε!.

Με χαλαρή διάθεση τα δυο αδέλφια αφού αγόρασαν σουβλάκια και μπύρες από τον κυρ Νίκο, κάθισαν στην κουζίνα να τα πουν. Η Φροσούλα εξαντλημένη προτίμησε να ξαπλώσει, πίνοντας μόνο λίγο γάλα. 

“Όλα καλά Αργύρη;”, ρώτησε ο Δήμος  “Φαντάζομαι ότι έχει αρκετή λούφα στη λέσχη!”. 

“Εντάξει όχι λούφα, αλλά σίγουρα αρκετά χαλαρά. Το καλό είναι πως έχουμε πολλές εξόδους, σχεδόν τέσσερις φορές τη βδομάδα, και τις Κυριακές ελεύθερες, εκτός από μία το μήνα”. 

Είπαν αρκετά ακόμη μέχρι που χαράματα σχεδόν αποφάσισαν να πάνε για ύπνο. Ο Αργύρης απέφυγε επιμελώς να ρωτήσει οτιδήποτε σχετικά με το άσχημο παρελθόν και τις επιπτώσεις που μπορεί ακόμα να έχει στον ψυχισμό του Δήμου. Δεν υπήρχε λόγος να ξυπνήσει τέτοιες μνήμες, καθώς όλα έδειχναν πως οι κακές στιγμές είχαν πια ξεπεραστεί. Σε λίγο, σύζυγος και μπαμπάς, και φορτωμένος τις ευθύνες ολόκληρου καϊκιού θα ολοκλήρωνε την ευτυχία που του άξιζε! 

Στις δώδεκα ακριβώς το μεσημέρι της Κυριακής ο Αργύρης, κρυμμένος πίσω από μια τεράστια σύνθεση από λουλούδια, που η Φροσούλα επέμενε πως ήταν το πιο κατάλληλο δώρο, κτυπούσε το κουδούνι της οικογένειας Τερζόγλου στο Γαλάτσι.

Τους υποδέχθηκε η Αγνή με ένα πλατύ χαμόγελο και ένα πεταχτό φιλί. Τελικά η παρέα του Αργύρη της άρεσε πολύ και τα έβαλε με τον εαυτό της για την ψυχρή αντιμετώπιση στην αρχή της γνωριμίας τους. Την ίδια καλή εντύπωση της έκανε και το νεαρό ζευγάρι, με το καθαρό βλέμμα και τα φωτεινά πρόσωπα. 

Τους οδήγησε, μετά τις συστάσεις, στη μεγάλη βεράντα, όπου ο Τερζόγλου ήδη είχε ξεκινήσει το ψήσιμο στο κτιστό μπάρμπεκιου. Ο Αργύρης με δυσκολία συγκράτησε το γέλιο που του ήρθε αυθόρμητα με την εικόνα που παρουσίαζε ο δικηγόρος. Γεμάτος μουτζούρες σε χέρια και πρόσωπο από τα κάρβουνα, και φορώντας μια παρδαλή ποδιά, της γυναίκας του προφανώς, έδειχνε πραγματικά αξιολύπητος! 

“Με πιάσατε στα πράσα!”, απολογήθηκε. “Δεν πρόλαβα να βγάλω αυτή την απαίσια ποδιά που μου επέβαλε η Αγνή! Ευτυχώς που δεν είστε, και εύχομαι να μην γίνεται ποτέ, πελάτες μου. Άντε να εμπιστευτείς δικηγόρο με τέτοια κωμική αμφίεση!”.

Γέλασαν όλοι με την επιτυχημένη διαπίστωση και επιτέλους ο Τέρζόγλου απαλλάχτηκε από την αστεία ποδιά, μένοντας με το λευκό μακό μπλουζάκι και την γαλάζια βερμούδα με τους φοίνικες. Επίσης αστεία κι αυτή, αλλά κανείς δεν την σχολίασε. 

Η Ράνια με ένα δίσκο στα χέρια γεμάτο ορεκτικά πλησίασε και τον ακούμπησε στο τραπέζι. Όλα τα μάτια καρφώθηκαν πάνω της. Άλλα με θαυμασμό,΄όπως του Δήμου και του Αργύρη, και άλλα με κρυφή ζήλια όπως της Φροσούλας. Και δεν είχαν άδικο. Το λευκό κοντό σορτσάκι που αποκάλυπτε τα μακρυά της πόδια και το πορτοκαλί μπλουζάκι με το βαθύ ντεκολτέ, που αναδείκνυαν το υπέροχο σοκολατί χρώμα που απέκτησε στις διακοπές, έκοβαν την ανάσα. Τους χαιρέτησε με θέρμη, και ιδιαίτερα τον Αργύρη, που ένιωσε τα μάγουλα του να κοκκινίζουν.

 “Είστε υπέροχη!”, της είπε με ειλικρίνεια η Φροσούλα, ξεπερνώντας τους δικαιολογημένους φόβους της. “Ευτυχώς που ο καλός μου δεν έχει μάτια για άλλη, και έτσι δεν κινδυνεύω!”. 

Η Ράνια χαμογέλασε πλατιά αφήνοντας να φανεί η κατάλευκη οδοντοστοιχία της, τόσο ταιριαστά αντίθετη με το μαύρισμα της.  

“Μα θα ήταν χαζός να κοιτάζει άλλες, όταν έχει δίπλα του μια κούκλα σαν και σένα!”, ανταπέδωσε την φιλοφρόνηση.

Ο Κίμωνας έφερε δυο καραφάκια και ένα μπολ με παγάκια. 

“Μπαγάσα!”, φώναξε του Αργύρη και του έδωσε μια αδύναμη γροθιά στο στομάχι σαν χάδι. “Όλοι για σένα μιλάνε εδώ μέσα! Βαρέθηκα να τους ακούω!” 

“Πολλά λες!”, τον αποπήρε η αδελφή του και εκείνος έφυγε γελώντας. 

Τα καραφάκια άδειασαν σε χρόνο μηδέν και μέχρι να ετοιμαστεί το τραπέζι πρόλαβαν να καταναλώσουν δυο ακόμα. Γερό ποτήρι ο Τερζόγλου, παρέσυρε τα αδέλφια στο ρυθμό του, ανεβάζοντας το κέφι και την διάθεση στα ύψη.

Τυχαία ή όχι η Ράνια επέλεξε να καθίσει δίπλα στον Αργύρη. Όλοι πρόσεξαν με πόση επιμέλεια φρόντιζε να γεμίζει πότε το ποτήρι και πότε το πιάτο του, χωρίς καν να τον ρωτήσει. 

“Θα τον πνίξεις τον άνθρωπο!”, την επέπληξε τρυφερά η Αγνή. “Άφησε τον να πάρει μιαν ανάσα!”. “Μα είναι ντροπαλός ο καημένος, και αν δεν του βάζω εγώ θα μείνει νηστικός!”, απάντησε κοιτώντας τον στα μάτια Ο Αργύρης καταντράπηκε με την απροκάλυπτη ερωτική επίθεση μπροστά στους γονείς της. Αλλά αφού εκείνοι δεν έδειχναν να ενοχλούνται ηρέμησε και άρχισε να απολαμβάνει το παιχνίδι. 

Το ενδιαφέρον του αντρόγυνου είχε επικεντρωθεί τώρα στην Φροσούλα. Ερωτήσεις επί ερωτήσεων για τη ζωή της στο νησί, τις ετοιμασίες του γάμου, τη γνωριμία της με τον Δήμο. Απαντούσε σε όλες με ειλικρίνεια αν και αρκετές από αυτές τις θεωρούσε αδιάκριτες. “Συνηθίζεται φαίνεται”, συλλογίστηκε “τέτοιου είδους κουτσομπολιό σε αυτούς τους κύκλους”.

Στην αρχή ο Δήμος παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τόσο τη συζήτηση όσο και το πέσιμο της Ράνιας στον αδελφό του. Γρήγορα όμως κατάλαβε ότι δύσκολα θα γινόταν μέρος της παράταιρης σύναξης και προτίμησε να ξαναγυρίσει στις σκέψεις του. Σκέψεις που τον τελευταίο καιρό τριγύριζαν στο μυαλό του, άλλοτε σαν λαμπρές εικόνες από το μέλλον, και άλλοτε σαν προειδοποιήσεις μιας κατάστασης που θα ξέφευγε από τον έλεγχο του. 

Την εξάρτηση από την ομοφυλοφιλική εμμονή την είχε ξεπεράσει. Μόνο κάποιες λίγες στιγμές επανερχόταν σαν όνειρο, σαν φαντασίωση, αλλά αρκετά επιφανειακά και αυτό συνήθως όταν ταξίδευε και βρισκόταν μακρυά από τη Φροσούλα. 

Αυτό που τον φόβιζε κάπως ήταν οι μεγάλες ευθύνες που θα αναλάμβανε μετά τον γάμο. Ο Κωσταντής δήλωσε πως σκόπευε να αποσυρθεί και να χαρεί λίγο την ήρεμη ζωή που του είχε λείψει όλα αυτά τα χρόνια. Θα μπορούσε άραγε να τον διαδεχθεί επάξια σε αυτό τον δύσκολο ρόλο; Το να κουμαντάρει το σκάφος το είχε μάθει καλά δίπλα στο θαλασσόλυκο πεθερό του. Όπως και όλες τις τεχνικές ψαρέματος, που άλλωστε είχαν γίνει πιο εύκολες τελευταία με τα ραντάρ και τα σόναρ. 

Το δύσκολο που φοβόταν ήταν η διαχείριση του ανομοιογενούς τσούρμου. Από τους παλιούς δυο είχαν απομείνει και οι υπόλοιποι είχαν αντικατασταθεί από νέους χωρίς πείρα. Μάλιστα μόνο ένας από αυτούς ήταν Έλληνας. Τρεις Αιγύπτιοι και δυο Πακιστανοί συμπλήρωναν τα πόστα. Καλά παιδιά αλλά με μεγάλη δυσκολία στη γλώσσα, όπως είναι φυσικό. Προσπάθησε να πείσει τον Νικολή να ξαναγυρίσει έστω για λίγα ψαρέματα στην αρχή, εκείνος όμως ήταν ανένδοτος. Από τότε που μπήκε συνέταιρος στο καφενείο του Στραβολαίμη, ούτε να ακούσει πια για θάλασσα!

Σήκωσε το ποτήρι να τσουγκρίσει με τους υπόλοιπους. 

Είχε αρκετή ώρα που έμεινε αμέτοχος και με κάποιο τρόπο έπρεπε να ξαναμπεί στην κουβέντα. Ευτυχώς ο Τερζόγλου με τη γυναίκα του είχαν εξαντλήσει όλα τα πιθανά και απίθανα θέματα(όπως και τη Φροσούλα!), και βρήκαν χρόνο να ασχοληθούν μαζί του. Ο Αργύρης με τη Ράνια πάλι όχι! Αυτοί είχαν τα δικά τους θέματα που δεν μπορούσαν να περιμένουν, ούτε να κρυφτούν!

______

ΑΓΓΕΛΟΣ

Ο μικρούλης Άγγελος ήρθε και έπεσε με φόρα στην αγκαλιά του Πετρή. Σήμερα έκλεινε τα τρία του χρόνια και του είχαν ετοιμάσει ένα πάρτι που θα χάλαγε ο κόσμος! Τον σήκωσε ψηλά και τον πέταξε στον αέρα. Ένα παιχνίδι που άρεσε και στους δύο από τότε που ο Άγγελος ήταν λίγων μηνών. Τότε που βρέθηκε στην Ελλάδα μετά το θάνατο των γονιών του σε μια επίθεση των Ισραηλινών στη λωρίδα της Γάζας. Ήρθε μαζί με τον παππού του, βαριά τραυματισμένο κι αυτόν, με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ. Ο παππούς δεν άντεξε και σε μια βδομάδα πέθανε κι αυτός, αφήνοντας το μικρό αγγελούδι πεντάρφανο σε μια ξένη χώρα. 

Με την πρώτη ματιά που του έριξε η Βασιλική στο κέντρο βρεφών “Η ΜΗΤΈΡΑ”, όπου είχε πάει επίσκεψη στα πλαίσια των φιλανθρωπικών εκδηλώσεων που συχνά συμμετείχε, η καρδιά της κτύπησε δυνατά. Τα μεγάλα αμυγδαλωτά του μάτια που έσταζαν παράπονο, την σκλάβωσαν. Και όταν το κράτησε στην αγκαλιά της και εκείνο της χάιδεψε απαλά το μάγουλο, ήξερε ότι δεν θα  το άφηνε ποτέ να περάσει τη ζωή του στο ίδρυμα. 

Η πρώτη αντίδραση του Πετρή ήταν η αναμενόμενη. Αρνήθηκε κατηγορηματικά κάθε περίπτωση να το πάρουν κοντά τους. Δέχτηκε μόνο να το επισκεφτεί μετά από τα παρακάλια της γυναίκας του. Η καρδιά του δεν είχε χώρο για μυξιάρικα μωρά. 

Κι όμως αυτή η σκληρή σαν πέτρα καρδιά, μαλάκωσε και έσπασε όταν το μωράκι άπλωσε τα χεράκια του και του χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο μπήκε σε κάθε του κύτταρο και τον γέμισε με μια τρυφερότητα που ποτέ πριν δεν είχε ξανανιώσει για κανέναν και τίποτα. Σε δυο μήνες παρακάμπτοντας με την τεράστια δύναμη και τις γνωριμίες του όλα τα γραφειοκρατικά εμπόδια υιοθετούσε το ορφανό προσφυγόπουλο. 

Από τότε αυτά τα πάνω από δυο χρόνια που το είχαν κοντά τους, ο Άγγελος, όπως τον βάφτισαν σύμφωνα με την επιθυμία του Πετρή, έγινε το κέντρο του κόσμου του. Προσπαθούσε να ξεκλέβει χρόνο από το βαρύ του πρόγραμμα, για να παίζει μαζί του. Κυλιόταν στο πάτωμα σαν παιδί και άφηνε να τον καβαλάει σαν άλογο, χλιμιντρίζοντας κιόλας! Αν έβλεπε κάποιος τον πρόεδρο της ΕΡΔΗΜΑ, σε αυτή την κατάσταση, σίγουρα θα έχανε πάσα ιδέα για την προσωπικότητα του. 

Μόνο που τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν αρχίσει να ζορίζονται σε σχέση με την εταιρία. Η άνοδος του Αντρέα Παπανδρέου στην εξουσία ανέδειξε καινούργια πρόσωπα στην πολιτική, και αυτά με τη σειρά τους καινούργιους ευνοούμενους. 

Οι περισσότερες από τις μετοχές του Μηνά που πέθανε πέρσι από καρκίνο πέρασαν στα χέρια  συγγενών και οι υπόλοιπες μέσω χρηματιστηρίου στον Πετρή. Κατείχε πλέον το 27% μόνος του και έγινε δικαιωματικά πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος τον περασμένο Οκτώβρη. Όμως οι δουλειές μοιράζονταν τώρα σε πολύ περισσότερες εταιρίες και τα κέρδη της ΕΡΔΗΜΑ παρουσίαζαν πτώση και μάλιστα σημαντική. Οι μέτοχοι χωρίς να του ρίχνουν ανοικτά την ευθύνη, περίμεναν τις κινήσεις που θα επανέφεραν το προηγούμενο στάτους κβο. 

Η πρώτη από αυτές τις κινήσεις του Πετρή ήταν η εξαγορά μιας μικρής εφημερίδας με τον τίτλο “ΕΞΑΓΓΕΛΟΣ”. Το ότι ήταν κοντά στο όνομα του γιου του το θεώρησε καλό οιωνό, και εξάλλου οι πρώην ιδιοκτήτες ήταν στα πρόθυρα της πτώχευσης, και έτσι το τίμημα ήταν πολύ μικρό. Με δελεαστικούς μισθούς προσέλκυσε δυνατά ονόματα της δημοσιογραφίας, επιβάλλοντας να ακολουθηθεί φιλοκυβερνητική γραμμή. Την είχε ανάγκη την υποστήριξη η νέα κυβέρνηση γιατί το μεγαλύτερο μέρος του τύπου δεν ήταν φιλικά διακείμενο με το σοσιαλιστικό πείραμα που οραματιζόταν το κίνημα.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα η κυκλοφορία της εφημερίδας εκτοξεύτηκε, παραμερίζοντας αρκετές από τις παραδοσιακές. Σε αυτό σίγουρα συνετέλεσε και η χαμηλή τιμή με την οποία αποφάσισε ο Πετρής να κυκλοφορήσει, τουλάχιστον στα πρώτα βήματα. Το δόλωμα είχε στηθεί και δεν άργησε να πιάσει τα πρώτα ψάρια. Συνωστίζονταν υπουργοί και βουλευτές για να προβληθούν μέσα από τις σελίδες του ΕΞΑΓΓΕΛΟΥ, και ο Πετρής άρχισε να μπαινοβγαίνει στα σαλόνια της εξουσίας σαν ίσος προς ίσον. Τα αποτελέσματα αυτής της προσέγγισης έγιναν γρήγορα ορατά. Σχεδόν όλες τις  απ ευθείας αναθέσεις μικρών έργων που δεν απαιτούσαν διαγωνισμό, τις έπαιρνε η ΕΡΔΗΜΑ, όπως επίσης και αρκετά από τα μεγάλα; ακόμα και αν υστερούσαν οι προσφορές της, με διάφορα προσχήματα. 

Οι σχέσεις του Πετρή με τους γονείς και τα αδέλφια του ήταν κάτι λιγότερο από τυπικές. Ειδικά με το Δήμο και τον Αργύρη είχαν σχεδόν διακοπεί. Για τον Δήμο δεν ήταν δική του επιλογή. Εκείνος απέφευγε να απαντήσει ακόμα και στα τηλεφωνήματα του. Με τον Αργύρη τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Από τότε που παντρεύτηκε την κόρη του  διάσημου ποινικολόγου Χάρη Τερζόγλου, και μπήκε το όνομα του στη φίρμα του γραφείου: “Τερζόγλου-Οικονόμου και συνεργάτες”, τον διέγραψε από τη λίστα του. Ο λόγος απλός. Η αποχώρηση του Τερζόγλου και του αδελφού του μαζί με τα περισσότερα μέλη της Δημοκρατικής Άμυνας από το ΠΑΣΟΚ, θα του δημιουργούσε προβλήματα, γιατί κινούνταν σε διαφορετικούς και εν πολλοίς αντίθετους δρόμους από την κυβέρνηση. 

Μάλιστα ο Αργύρης είχε δημιουργήσει μια κίνηση προβληματισμού που προσέλκυσε αρκετά στελέχη από το κέντρο και την σοσιαλδημοκρατία. “Πατριωτική Συσπείρωση”, ο διακριτικός της τίτλος, και πολλοί διέβλεπαν την μετεξέλιξη της σε πολιτικό σχηματισμό. Ως εκ τούτου κάθε επαφή μαζί του θα τον έφερνε απέναντι στους λυκοσυμμάχους του, που το μόνο που τους ένωνε μαζί του ήταν το συμφέρον. Άλλωστε ποτέ δεν είχε συγχωρήσει του Αργύρη την καχυποψία για το πρόσωπο του. Ούτε καν στην βάπτιση του γιου του δεν πήγε. Φρόντισε βέβαια να του πάρει δώρο ένα πανάκριβο κοστουμάκι με ασορτί παπουτσάκια και ένα εντυπωσιακό ηλεκτρικό αυτοκινητάκι. 

Τα κουτσομπολίστικα περιοδικά και οι ανταγωνιστικές εφημερίδες είχαν ασφαλώς σχολιάσει αυτή την ηχηρή απουσία, όμως αυτό λίγο τον απασχόλησε.

Πήρε με απαλές κινήσεις τον Άγγελο που είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του, τον ακούμπησε στην κούνια του και πήγε στην κρεβατοκάμαρα να ετοιμαστεί. Σε λίγο θα άρχιζαν να έρχονται οι καλεσμένοι και έπρεπε να βιαστεί. Η Βασιλική βαφόταν μπροστά στον καθρέφτη. Ποτέ δεν χρησιμοποιούσε επαγγελματίες γι αυτή την δουλειά. Μια φορά που το επέτρεψε ήταν τόσο φορτωμένη που θύμιζε καρνάβαλο ή έτσι νόμιζε. Προτιμούσε το απλό διακριτικό μακιγιάζ που απλά τόνιζε την εντυπωσιακή ομορφιά της. Μπορεί να έκλεισε τα σαρανταδύο, αλλά κανείς δεν την έκανε πάνω από τριανταπέντε.  

“Την Κυριακή θα πάμε με τις ξαδέλφες μου στην Παναγία τη Δαμάστα”, του είπε ενώ άπλωνε ρουζ στα μάγουλα. Έχουν ένα τάμα και είναι ευκαιρία γιατί έχω ακούσει πως είναι σε μαγευτική τοποθεσία. Τι λες, θέλεις να έρθεις και εσύ;”. 

“Θα αστειεύεσαι βέβαια”,της απάντησε σφίγγοντας τον κόμπο της γραβάτας του. “Ίσα που προλαβαίνω να φάω αυτό τον καιρό!” 

“Εσύ θα χάσεις”, του απάντησε. “Οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ. Να σου πω, λίγο τα βαρέθηκα όλα αυτά. Τι κάνουμε Πέτρο, ζωή είναι αυτή; Έτσι μου έρχεται να πουλήσω τις μετοχές μου και να ζήσουμε λίγο σαν άνθρωποι!” 

Ένιωσε την απειλή σ΄αυτά τα λόγια σαν ένα φτερούγισμα στο στομάχι. Το πιθανότερο ήταν παρόρμηση της στιγμής, αλλά πάλι οι γυναίκες ποτέ δεν ξέρεις πως σκέφτονται.

“Δεν χρειάζεται καλή μου. Και εγώ έχω κουραστεί με αυτό το καθημερινό μαρτύριο. Πρέπει να βρω περισσότερο χρόνο για σένα και τον Άγγελο. Στην ανάγκη θα παραιτηθώ από την προεδρία και θα κάνουμε ταξίδια. Πολλά ταξίδια! Ευχαριστημένη;”. 

Του χαμογέλασε γλυκά και τον φίλησε στο μάγουλο, αφήνοντας του το σημάδι των χειλιών της με το κραγιόν που μόλις είχε βάλει. Με ένα χαρτομάντιλο καθάρισε το μάγουλο του και ξεκίνησε από την αρχή τη διαδικασία βαψίματος των χειλιών.

Ο Πετρής κατέβηκε στο σαλόνι και πήρε από το μπαρ ένα μπουκάλι “Τζόνι”. Και μόνο η σκέψη να χαθούν όσα με τόσο κόπο και θυσίες είχε αποκτήσει τον τρομοκρατούσε. Χωρίς τις μετοχές της Βασιλικής, ήταν μειοψηφία και τα κοράκια καραδοκούσαν. Θα μπορούσε βέβαια να αγοράσει ο ίδιος όσες του χρειαζόντουσαν, όμως θα είχε πρόβλημα με την ρευστότητα που είναι απαραίτητη για να είναι ευέλικτη μια επιχείρηση. Και ύστερα αυτά τα λεφτά του ήταν απαραίτητα για το άνοιγμα του στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που έβλεπε να έρχεται αργά ή γρήγορα. 

Τις σκέψεις του διέκοψαν οι πρώτοι καλεσμένοι που κατέφθασαν. Στο κάτω κάτω σήμερα είναι η μέρα του Άγγελου. Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν!

_______

Από τα χαράματα σηκώθηκε η Βασιλική.το πρωί της Κυριακής. Το ταξίδι θα ήταν μεγάλο και κουραστικό, και είχε τόσα πολλά να κάνει πριν φύγει. Πάντα όταν άφηνε τον Άγγελο μόνο με την νταντά η ανησυχία της κτυπούσε κόκκινο. Ευτυχώς σήμερα θα ήταν και ο Πέτρος σπίτι και τέσσερα μάτια είναι πάντα καλύτερα από δυο. Έριξε μια ματιά στη μεγάλη τσάντα που είχε ετοιμάσει από βραδύς και σιγουρεύτηκε πως δεν έλειπε τίποτα. Ύστερα μπήκε στο παιδικό δωμάτιο και φίλησε γλυκά τον Άγγελο. Εκείνος χαμογέλασε μέσα στον μακάριο ύπνο του. Έδωσε για πολλοστή φορά τις ίδιες εντολές στη νταντά που κούνησε το κεφάλι της βαριεστημένα. Είχε ακούσει τόσες φορές τα ίδια και τα ίδια, που τα ήξερε πια απέξω μέχρι την τελευταία λέξη. 

Ο Λουκάς, ο οδηγός και σωματοφύλακας μπήκε διστακτικά από την πόρτα της κουζίνας. 

“Θέλεις καφέ;”, τον ρώτησε ο Πετρής χωρίς να γυρίσει προς το μέρος του. 

“Ευχαριστώ”, του απάντησε. Έχω ήδη έτοιμο ένα θερμός γεμάτο. Θα μου χρειαστεί σίγουρα!”. 

“Τι θα σου χρειαστεί Λουκά;”, ρώτησε η Βασιλική που έμπαινε εκείνη τη στιγμή΄. 

“Ο καφές κυρία. Είναι πολλές οι ώρες της διαδρομής, και οι δρόμοι εκεί δεν είναι και οι καλύτεροι. Όλο στροφές και ανηφόρες!” 

“Έχει δίκιο ο Λουκάς!”, συμφώνησε ο Πετρής. “Ευτυχώς που είναι αστέρι οδηγός και δεν τον φοβάμαι”. 

“Αν είσαι έτοιμος, να πηγαίνουμε” είπε η Βασιλική. “Έχουμε να περάσουμε να πάρουμε και τις ξαδέλφες μου”. 

Αποχαιρέτησε τον Πέτρο με ένα βιαστικό φιλί και ξεκίνησε να φύγει. 

“Να προσέχετε!”, τον άκουσε να τους λέει και παραξενεύτηκε. Σπάνια έδειχνε τέτοιο ενδιαφέρον για μια απλή εκδρομή. 

“Θα προσέχουμε”, απάντησε αντί γι αυτήν ο Λουκάς. “Όλα θα πάνε καλά!”. 

Ο Πετρής βγήκε στον κήπο και κάθισε στο ξύλινο στρογγυλό αίθριο με τα πολύχρωμα λουλούδια. Πάντα όταν ο καιρός το επέτρεπε αυτή ήταν η αγαπημένη του γωνιά. Και τώρα που ο Μάης έφτανε στο τέλος του, οι συνθήκες είναι ιδανικές. Έβγαλε την ταμπακιέρα και έστριψε τσιγάρο. Η τελευταία παρτίδα φούντας που του έδωσαν δεν ήταν και από τις καλύτερες, και του έφερνε βήχα και βαρύ κεφάλι. Μάλλον έπρεπε σιγά σιγά να την ψάξει με άλλους τρόπους. Φοβόταν να δοκιμάσει την κόκα, που ο κύκλος του χρησιμοποιούσε κατά κόρον, γιατί απαιτούσε πολύ χρήμα και δεν είχε διάθεση να το σκορπάει για λίγη χαλάρωση. Αλλά αν του ξαναέδιναν τέτοια μάπα φούντα μάλλον θα το ξανασκεφτόταν. 

Ο ήχος του τηλεφώνου που επέμενε τον εκνεύρισε, περισσότερο και από την απαίσια μυρωδιά της φούντας. Το σήκωσε και ήταν έτοιμος να βρίσει όποιον τον ενοχλούσε Κυριακάτικα. Από την άλλη άκρη άκουσε τη φωνή του αρχισυντάκτη του ΕΞΑΓΓΕΛΟΥ. 

“Έχω τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης για τις ευρωεκλογές”, του ανακοίνωσε. 

“Λοιπόν;”, τον ρώτησε με αγωνία.

”Κλείνει η ψαλίδα! Η Νέα Δημοκρατία τσίμπησε δυο μονάδες από την προηγούμενη. Την ετοιμάζω για αύριο;”.

“Την θάβεις!”, απάντησε κοφτά. ”Και ψάχνεις για άλλη εταιρία πιο συνεργάσιμη”.

Το έκλεισε προβληματισμένος. Μπορεί να μην είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στις εταιρίες δημοσκοπήσεων όμως και η δική του αίσθηση συμφωνούσε με τα αποτελέσματα τους. Ο κόσμος έδειχνε να έχει κουραστεί με τις συνεχείς διαψεύσεις των προσδοκιών του, και λίγο λίγο γύριζε την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ. Μια ενδεχόμενη αποτυχία στην εκλογή προέδρου τον επόμενο χρόνο θα σήμαινε εκλογές, με σοβαρό το ενδεχόμενο να τις χάσει ο Αντρέας. Αυτό θα ήταν καταστροφή για την ΕΡΔΗΜΑ, που είχε επενδύσει πάνω του. 

Πέταξε με αηδία το τσιγάρο μέσα σε μια γλάστρα και πήρε τηλέφωνο όσους υπουργούς θυμόταν απ΄εξω τους αριθμούς τους να τους ενημερώσει. Οι διαβεβαιώσεις τους πως ο Αντρέας είναι γάτα και θα το γυρίσει το παιχνίδι, λίγο τον καθησύχασαν. Κάποιο τρόπο έπρεπε να βρει να αλλάξει αυτός τα δεδομένα, γιατί αν περίμενε από δαύτους δεν έβλεπε φως! 

Η νταντά κατέβασε τον μικρό που είχε ξυπνήσει και ζητούσε τους γονείς του. Μόλις αντίκρισε τον Πετρή το προσωπάκι του φωτίστηκε. Ξέφυγε από το χέρι της νταντάς και προσπάθησε να τρέξει προς το μέρος του. Από τη λαχτάρα να φτάσει κοντά του όσο πιο γρήγορα μπορούσε σκουντούφλησε και έπεσε φαρδύς πλατύς στο γκαζόν. 

“Άγγελε!”, φώναξε με απόγνωση ο Πετρής και πετάχτηκε σαν αστραπή να τον σηκώσει στην αγκαλιά του. Ευτυχώς η μόνη ζημιά ήταν τα βρεγμένα του ρουχαλάκια και οι πράσινες στάμπες πάνω τους! 

“Με λαχτάρησες μπόμπιρα!”, τον μάλωσε χαϊδευτικά, ενώ ταυτόχρονα κάρφωνε το γεμάτο οργή βλέμμα του στη νταντά. “Να μην επαναληφθεί!”, την επέπληξε με ένα ύφος που δεν χωρούσε αμφισβήτηση για το τι εννοούσε. 

Η νταντά κατέβασε το κεφάλι ντροπιασμένη. Δεν ήταν πια και τόσο νέα και τα παιδιά που μεγάλωσαν στα χέρια της δεν ήταν λίγα. Αυτό όμως το δέσιμο πατέρα, έστω και θετού, με το παιδί του δεν το είχε ξανασυναντήσει! Ποτέ δεν συμπάθησε τον εργοδότη της. Κάτι πάνω του έδειχνε ψεύτικο και υποκριτικό. Μόνο η αδυναμία στον Άγγελο έμοιαζε αληθινή. Για το τι αισθανόταν για τη γυναίκα του ποτέ δεν το ξεκαθάρισε. Ήταν φορές που πίστευε πως την αγαπούσε πολύ, με τον δικό του τρόπο όμως, και άλλες που θα ορκιζόταν πως την μισούσε. Μα πως αλήθεια χωρούσε τόση αντίφαση σε ένα πρόσωπο! 

Πήρε τον μικρό να του αλλάξει ρούχα, ενώ τα μάτια του Πετρή εξακολουθούσαν να την σημαδεύουν σαν κοφτερά μαχαίρια. “Στο διάολο τα κωλολεφτά σου”, μουρμούρισε μέσα από τα δόντια της, αποφασισμένη να παρατήσει κι αυτόν και το αρρωστημένο περιβάλλον που ζούσε δυο χρόνια τώρα!

Στις δύο το μεσημέρι ήρθε το τηλεφώνημα που άλλαξε τα πάντα στην οικογένεια του Πετρή. Ο αξιωματικός υπηρεσίας του τμήματος, του ανακοίνωσε, με όσο ουδέτερη φωνή μπορούσε να διατηρήσει, το τραγικό γεγονός. Η γυναίκα του ήταν νεκρή! Ο θάνατος της, όπως του είπε, οφειλόταν σε ατύχημα. Μια ριψοκίνδυνη φωτογράφηση ήταν η αιτία του φρικτού της θανάτου. Παραπάτησε και έπεσε στο γκρεμό. Τα άλλα τρία πρόσωπα που ήταν μαζί της μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο σε κατάσταση σοκ. 

 Άκουσε τα σοκαριστικά νέα σχετικά ψύχραιμος. Μόνο όταν έκλεισε το τηλέφωνο συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί και κατέρρευσε στην πολυθρόνα. 

Με τρεμάμενα χέρια σχημάτισε τον αριθμό της εφημερίδας και έδωσε την είδηση και τις εντολές για το αυριανό πρωτοσέλιδο. Ύστερα ενημέρωσε το προσωπικό της βίλας και έφυγε για το νοσοκομείο επιφορτισμένος με το θλιβερό καθήκον της αναγνώρισης. Σε όλη τη διαδρομή στο μυαλό του στριφογύριζε ο Άγγελος. Πως θα δεχόταν τέτοιο πλήγμα χωρίς να του δημιουργηθούν σοβαρά ψυχικά τραύματα; Η μικρή του ηλικία βέβαια δεν θα του επέτρεπε βαθύ πόνο, όμως η απουσία της Βασιλικής θα του ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. 

Κάπως έπρεπε να αναπληρώσει αυτό το κενό ο Πετρής και η μόνη του σκέψη ήταν κάποιος δικός του άνθρωπος να είναι συνεχώς δίπλα του. Ποιος όμως; Υπήρχε άραγε κανείς που να μην τον έχει παραμερίσει όλα αυτά τα χρόνια; Ξαφνικά μια ιδέα παράλογη πέρασε από το μυαλό του. Η Φροσούλα! Τον περισσότερο καιρό έμενε μόνη όταν ο αδελφός του ταξίδευε. Θα μπορούσε να μένει στη βίλα με τον μικρό. Έτσι θα είχε παρέα και ο Άγγελος, το ξαδελφάκι του!

Η διαδικασία της αναγνώρισης ήταν σκληρή δοκιμασία. Το παραμορφωμένο πρόσωπο της Βασιλικής, εκτός από τον πόνο στην καρδιά, του ανακάτεψε και το στομάχι. Ο έμπειρος  ιατροδικαστής κατάλαβε το πρόβλημα και τον απάλλαξε γρήγορα από το μαρτύριο. Άλλωστε όλο αυτό ήταν εντελώς τυπικό, μιας και τίποτα ύποπτο δεν υπήρχε στη συγκεκριμένη υπόθεση. 

Γύρισε σπίτι όσο πιο γρήγορα του επέτρεψε η τρομερή κίνηση. Τα θλιμμένα πρόσωπα του υπηρετικού προσωπικού και τα βουρκωμένα τους μάτια τον εξόργισαν. 

“Σκουπίστε τα μάτια!”, τους διέταξε με αυστηρή φωνή. “Μόνο χαμόγελα εδώ μέσα! Αν καταλάβει τίποτα το παιδί, αλίμονο σας!”.

Πήγε γρήγορα στο δωμάτιο του Άγγελου. Ευτυχώς κοιμόταν ευτυχισμένος. Η νταντά γύρισε από την άλλη μην δει τα δάκρυα της. Είχε ακούσει την κατσάδα στους υπόλοιπους και δεν είχε καμία όρεξη.

“Τι θα πούμε στο παιδί;”, τον ρώτησε όταν κατάφερε να σταθεροποιήσει τη φωνή της. 

“Μακάρι να ήξερα!”, απάντησε με ειλικρίνεια. “Για αρχή θα πούμε πως πήγε να δει τη γιαγιά στο χωριό, αργότερα βλέπουμε”. 

“Μήπως να ζητούσες βοήθεια από κάποιον ειδικό;”, επέμεινε αυτή.

”Θα δούμε”, της απάντησε κοφτά και έφυγε. Παρέα με ένα μπουκάλι τράβηξε για το αγαπημένο του αίθριο. Τον περίμενε μια δύσκολη νύχτα, και μια ακόμα δυσκολότερη ημέρα.

Το πρωτοσέλιδο του ΕΞΑΓΓΈΛΛΟΥ σκόρπισε σε όλους, φίλους και εχθρούς, ρίγη συγκίνησης. Κατάμαυρο με ένα μόνο κόκκινο τριαντάφυλλο επάνω στη φωτογραφία της Βασιλικής και τη λεζάντα “Καλό ταξίδι”, παρέπεμπε στις εσωτερικές σελίδες για λεπτομέρειες. 

Ο Αργύρης, αν και είχε μάθει τα δυσάρεστα νέα από τα βραδινά δελτία ειδήσεων, δεν μπορούσε ακόμα να το πιστέψει. Κοίταζε την φανερά επεξεργασμένη φωτογραφία της αδικοχαμένης γυναίκας, που ήταν τόσο λαμπερή ώστε δεν το χρειαζόταν, και αναπόλησε τις λίγες στιγμές που πέρασαν μαζί. Τελικά, σκέφτηκε, η ευτυχία δεν του χρωστάει τίποτα του Πετρή. Εκτός ίσως από χρήμα και δόξα! 

Προσπάθησε αρκετές φορές από το χτεσινό βράδυ να επικοινωνήσει με τον αδελφό του, όμως διάφοροι παρατρεχάμενοι τον παρέπεμπαν στο δελτίο τύπου του ομίλου. Όσο κι αν επέμενε πως έπρεπε να του μιλήσει, αυτοί άλλες φορές ευγενικά, και άλλες όχι τόσο δεν το επέτρεπαν. 

Η Ράνια τον πλησίασε διστακτική. 

“Θα πάμε στην κηδεία;”, ρώτησε. “Μεθαύριο στο Β΄Νεκροταφείο γράφει”. 

“Υπήρχε περίπτωση να μην πάμε;”, απάντησε με κουρασμένο ύφος. “Για τη νύφη μου πρόκειται!”

”Ναι αλλά από όσο ξέρω, δεν έχεις και την καλύτερη σχέση με τον αδελφό σου!”

”Ένας θάνατος ξεπερνάει τέτοιες μικρότητες!”, της απάντησε με φιλοσοφική διάθεση. “Το έχει φαίνεται η μοίρα, να προσεγγίζουμε ο ένας τον άλλο, μέσα από τέτοιες τραγικές συγκυρίες!”.

Η κηδεία της Βασιλικής αποτέλεσε κοσμικό γεγονός, όσο και αν κανείς δεν επεδίωξε κάτι τέτοιο. Δεκάδες στεφάνια, παρά την επιθυμία της οικογένειας να διατεθούν τα χρήματα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, και ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, που ποτέ δεν είχαν συναντήσει τη συχωρεμένη, αποδείκνυαν την τεράστια επιρροή των μέσων στην σύγχρονη πραγματικότητα. Εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου, επιχειρηματίες και εκατοντάδες απλοί πολίτες συνόδευσαν την άτυχη Βασιλική στην τελευταία της κατοικία. Στον εντυπωσιακό οικογενειακό τάφο, που ήταν θαμμένος και ο πρώτος της άντρας ο Αλέξης. Πολυτέλεια και χλιδή που νομίζουν κάποιοι πλούσιοι πως θα πάρουν μαζί τους και στην άλλη ζωή! Ματαιότης ματαιοτήτων όπως λέει και ο Εκκλησιαστής.

Ο Αργύρης με τη Ράνια, τη Φροσούλα και τους γονείς του στο καφενείο, στάθηκαν διακριτικά παράμερα. Οι ματιές τους συναντήθηκαν και ο Πετρής του έκανε νόημα να πλησιάσουν. Τους έβαλε να καθίσουν στο τραπέζι των συγγενών. Μαζί του ήταν οι ξαδέλφες της νεκρής με τους άντρες τους, και η μάνα της αδικοχαμένης. Ευτυχώς γι αυτήν λίγα πράγματα ή μάλλον τίποτα, μπορούσε να καταλάβει, εξ αιτίας της προχωρημένης της άνοιας. Ρωτούσε και ξαναρωτούσε, πότε θα έλθει η νύφη γιατί βαρέθηκε να περιμένει. 

Ο Πετρής δεν έβγαλε στιγμή τα μαύρα γυαλιά ηλίου που φορούσε από τη ώρα που έφτασε στο νεκροταφείο. Τα κουτσομπολιά θα έδιναν και θα έπαιρναν είτε τον έβλεπαν δακρυσμένο, άρα αδύναμο, είτε όπως στην πραγματικότητα συνέβαινε εντελώς αδάκρυτο. Ο Αργύρης απέφευγε να τον κοιτάξει. Μόνο κάποιες κλεφτές ματιές του έριχνε όταν η προσοχή του ήταν στραμμένη αλλού. “Τι είναι η ευτυχία;”, ρώτησε αναπάντεχα ο Πετρής, και όλοι στο τραπέζι έμειναν άφωνοι με αυτή την άτοπη για την περίσταση ερώτηση. “Παλεύεις μια ζωή για το καλύτερο και σε ένα λεπτό ανατρέπονται τα πάντα! Σε άλλους μπορεί να συμβεί μια φορά ή και καθόλου. Εμένα φαίνεται με κυνηγάει η κατάρα να μην μπορώ να χαρώ τις επιτυχίες μου”.

”Όλα έχουν ένα λόγο που γίνονται”, του απάντησε η Υπαπαντή, σκουπίζοντας τα μάτια της με το μαντήλι. “Οι δοκιμασίες μας κάνουν πιο δυνατούς και καλύτερους ανθρώπους!” 

“Πιο δυνατούς ίσως. Για καλύτερους όμως αμφιβάλλω! Μετά από κάθε κτύπημα της μοίρας μισώ όλο και περισσότερο τους ευτυχισμένους!” 

Κανείς δεν απάντησε στον παράλογο συλλογισμό του. Ο πόνος του χαμού, του έβαζε λόγια στο στόμα που μπορεί να μην πίστευε. Έτσι νόμιζαν όλοι εκτός του Αργύρη. Αυτός ήξερε πως κάθε λέξη του αδελφού του ήταν εντελώς αληθινή. Λες και κάποια αόρατη σκοτεινή δύναμη του έστελνε τη μια συμφορά πάνω στην άλλη, με σκοπό να ενσαρκωθεί στο πρόσωπο του το απόλυτο κακό. Αυτή τη σκέψη την αποδίωξε γρήγορα, γιατί απάλλασσε τον Πετρή από την ευθύνη, και τα έριχνε όλα σε ένα πεπρωμένο που δεν μπορούσε να αποφύγει. Όχι, οι συμφορές που τον έβρισκαν είναι αποτέλεσμα των επιλογών του και της μαύρης του ψυχής, κατέληξε! 

Έκπληκτη η Φροσούλα άκουσε την πρόταση του Πετρή να μετακομίσει στο σπίτι του. Περισσότερο κι από την ίδια την πρόταση, την παραξένεψε η επιμονή του να μην πει τίποτα σε κανένα, εκτός του Δήμου. 

Δεν είχε σκεφτεί ποτέ την πιθανότητα να αφήσει το νησί της, και η ζωή της μεγαλούπολης της φαινόταν βαρετή και μουντή. Δεν θα άλλαζε με τίποτα τα χρώματα, τις μυρωδιές, την αλμύρα του τόπου της με την ισοπεδωμένη ομοιομορφία της Αθήνας. Αν άρχισε να το σκέφτεται ήταν η ανάγκη του Άγγελου για μια γυναικεία παρουσία, που θα υποκαθιστούσε εν μέρει την έλλειψη της Βασιλικής. 

Δεν του έδωσε καμία υπόσχεση πριν το συζητήσει με τον άντρα της. 

Αφού τελείωσαν το θλιβερό τους καθήκον ο Αργύρης με τους υπόλοιπους σηκώθηκαν να φύγουν. Συλλυπήθηκαν τον Πετρή με τη σειρά, με τελευταίο τον Αργύρη, που ταλαντευόταν ανάμεσα σε μια χειραψία ή ένα σφιχταγκάλιασμα. Τελικά η αδελφική αγάπη υπερίσχυσε και τον αγκάλιασε με θέρμη. Λόγια παρηγοριάς δεν του είπε, γιατί τα θεωρούσε ανώφελα. Η μόνη παρηγοριά είναι ο χρόνος και αυτό το ήξερε καλά από τη δική του εμπειρία.

”Ευχαριστώ που ήρθες!”, του ψιθύρισε ο Πετρής. “Θα τα πούμε κάποια στιγμή, γιατί έχουμε πολλές εκκρεμότητες.”. 

“Όποτε θέλεις”, του απάντησε. “Αν και δεν νομίζω πως έχουμε ανοικτά θέματα. Τουλάχιστον από τη μεριά μου!”.

”Έχουμε Αργύρη! Και έχω μάθει να τα κλείνω, με οποιονδήποτε τρόπο!” 

Αν και η φωνή του δεν έμοιαζε αυστηρή, τα λόγια του ήταν μια ξεκάθαρη απειλή και ο Αργύρης απέφυγε να συνεχίσει την κόντρα. Απλώς ορκίστηκε πως εδώ θα τελείωναν οι επαφές με τον ανάγωγο αδελφό του. Αρκετά ανέχτηκε τον απαίσιο χαρακτήρα του!

Η οργή του Δήμου στο άκουσμα της πρότασης του Πετρή ήταν τόσο φανερή που η Φροσούλα μαζεύτηκε τρομαγμένη. Πρώτη φορά αντίκριζε αυτή τη φλόγα στα μάτια του άντρα της και εξήγηση δεν μπορούσε να βρει. Ήξερε βέβαια την αντιπάθεια όλων προς τον Πετρή, αυτή όμως η αντίδραση του Δήμου ξεπερνούσε κάθε προηγούμενη. Άφησε να καταλαγιάσει ο θυμός του πριν κάνει οποιαδήποτε άλλη αναφορά στο θέμα. 

Ο Δήμος πήρε το καπέλο του και βγήκε κτυπώντας πίσω του την πόρτα. Μετά από πολλά χρόνια κατευθύνθηκε στη λιμνούλα. Οι πάπιες τον πλησίασαν ξαφνιασμένες από την παρουσία του. Ακούμπησε την πλάτη στον κορμό μιας λεύκας και έκλεισε τα μάτια. Πόσο θα ήθελε να ξαπλώσει στο νοτισμένο χώμα όπως τότε που ήταν παιδί. Τότε που όλα ήταν διαφορετικά. Πριν αρχίσει ο εφιάλτης, που έδειχνε να επιστρέφει. Και αυτή τη φορά να απειλεί εκτός από τον ίδιο και το παιδί του! Γιατί δεν είχε καμιά αμφιβολία ο Δήμος, πως ο γιος του θα έπεφτε κι αυτός θύμα του ανώμαλου. Δεν ήταν μόνο η δική του τραγική εμπειρία που τον οδηγούσε σε αυτό το συμπέρασμα. Περίεργα υπονοούμενα  κυκλοφορούσαν σε ανταγωνιστικές εφημερίδες για τις σεξουαλικές προτιμήσεις γνωστού επιχειρηματία και των φίλων του. Δεν κατονόμαζαν τον Πετρή, όμως τον φωτογράφιζαν κατηγορώντας τον για παιδοφιλία. Και μπορεί για τους περισσότερους να έδειχνε πόλεμος συμφερόντων, για τον ίδιο όμως όπως και για τον Αργύρη, ήταν η φρικτή αλήθεια! Πήρε την απόφαση να κατέβει στην Αθήνα να ξεκαθαρίσει τα πράγματα μια και καλή. Όσο δύσκολο κι αν ήταν να βρεθεί αντιμέτωπος με το παρελθόν, έπρεπε να κλείσει οριστικά τους λογαριασμούς του μαζί του. 

Αυτό το βράδυ μέθυσε μετά από χρόνια. Έτσι νόμιζε πως θα βρει τη δύναμη να αναμετρηθεί με τους φόβους που του γεννούσε η συνάντηση με το κτήνος. Μετά τα μεσάνυχτα σηκώθηκε να γυρίσει σπίτι. Ο Νικολής φοβήθηκε πως θα τσακιστεί στο δρόμο και τον ακολούθησε. Τρικλίζοντας  διέσχισε την μικρή απόσταση και εξουθενωμένος κάθισε στα σκαλιά της εξώπορτας. 

“Δεν τον ακούς τον γέρο σου!”,τον μάλωσε ο πατέρας του χαϊδεύοντας τα μαλλιά του. “Δεν είσαι μαθημένος στο πιόμα και σε χαλάει. Πως θα σε δει σ΄αυτά τα χάλια η Φροσούλα;”. 

Τον σήκωσε με δυσκολία και κτύπησε την πόρτα. Η Φροσούλα άνοιξε και μαζί τον ξάπλωσαν στο κρεβάτι. 

“Άστον να κοιμηθεί”,την συμβούλεψε ο Νικολής. “Το πρωί θα είναι μια χαρά!”.  

Τίποτα δεν ήταν μια χαρά το πρωί! Η ανακοίνωση του Δήμου πως θα κατέβει στην Αθήνα, αναστάτωσε την Φροσούλα. Αυτό το μίσος που είδε στα μάτια του το χθεσινό απόγευμα δεν προμήνυε τίποτα καλό. 

“Δεν αρκεί ένα τηλεφώνημα, να του εξηγείς τους λόγους που δεν δέχεσαι την πρόταση του;”, τον ρώτησε με μια κρυφή ελπίδα να του αλλάξει γνώμη. ¨

΄Όχι δεν αρκεί!”, της απάντησε απότομα και μπήκε στο δωμάτιο να φτιάξει τη βαλίτσα του.

Αποχαιρέτησε με ένα πεταχτό φιλί την Φροσούλα και πήρε στην αγκαλιά το γιο του τον Νικολάκη, που μόλις είχε γυρίσει από το σχολείο. 

“Να είσαι καλό παιδί όσο λείπω”, του είπε τρυφερά. ¨Και αν μου πει η μαμά πως ήσουν φρόνιμος, θα σου φέρω ένα μεγάλο δώρο”, 

“Πάλι θα φύγεις;” τον ρώτησε παραπονεμένος ο μικρός. “Μου είχες πει πως θα κάτσεις πολλές μέρες!”.

 “Πρέπει”,του απάντησε “Αλλά σε δυο τρεις μέρες θα είμαι πίσω”. 

Μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκίνησε για τη Χώρα.

Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και έτσι το ταξίδι προβλεπόταν ήρεμο και χωρίς αναταράξεις. Κάθισε σε ένα τραπεζάκι του σαλονιού και άρχισε να φτιάχνει στο μυαλό του τον κατάλογο με όσα θα έλεγε στον αδελφού του. Αποδείχθηκε πως τελικά δεν ήταν καλή ιδέα. Όσο προσπαθούσε να βρει τα λόγια που θα του εκτόξευε σαν χαστούκια, τόσο οι αναμνήσεις ζωντάνευαν. Κοιμισμένες εικόνες σαν να ξύπνησαν από το βαθύ λήθαργο που τους είχε επιβάλλει όλα αυτά τα χρόνια και έρχονταν πίσω από τα κλειστά του βλέφαρα ολοζώντανες και απειλητικές! 

“Τι κάνω;”, αναρωτήθηκε. “Μήπως πραγματικά αρκούσε ένα τηλεφώνημα; Γιατί να υποστώ μια δοκιμασία που δεν ξέρω που θα καταλήξει; Γιατί να δώσω δικαίωμα στο παρελθόν, να καταστρέψει παρόν και μέλλον;”.

Μέχρι την ώρα που κατέβηκε από το πλοίο δεν είχε ξεκαθαρίσει τι θέλει να κάνει. Μόνο όταν έφτασε στο ξενοδοχείο που θα πέρναγε τη νύχτα, καταστάλαξε μέσα του η απόφαση. Θα αντιμετώπιζε τον αδελφό του και δεν θα του επέτρεπε πια καμιά ανάμιξη στη ζωή του ίδιου και της οικογένειας του. Δεν υπήρχε περίπτωση να υποκύψει στις απαιτήσεις του, που θα σήμαιναν πόνο και καταστροφή για τους ανθρώπους που λάτρευε!

Πρωί πρωί ξεκίνησε για τα γραφεία της ΕΡΔΗΜΑ. Το να του επιτρέψουν την είσοδο αποδείχθηκε μια μεγάλη ταλαιπωρία. Αφού του κράτησαν την ταυτότητα στην ρεσεψιόν για λόγους ασφαλείας, ένας κλητήρας τον οδήγησε στον προθάλαμο του γραφείου της ιδιαιτέρας του. Μιας πενηντάρας γεροντοκόρης βγαλμένης λες από ελληνική ταινία του ΄60. Με τα πολλά πείστηκε να ειδοποιήσει τον Πετρή πως τον ζητούσε ο αδελφός του, αφού του ζήτησε δέκα φορές συγγνώμη για την ενόχληση!

Η συνάντηση ήταν κάτι παραπάνω από θερμή. Από τη μεριά του Πετρή κυρίως που αγκάλιασε τον Δήμο με φανερό ενθουσιασμό. 

“Καλώς όρισες αδελφέ! Πολύ χάρηκα που σε βλέπω. Μου έχει λείψει η παρέα σου!”.

Τραβήχτηκε απότομα από τον εναγκαλισμό ο Δήμος και πήρε αμυντική στάση. Αυτές οι γλύκες του     Πετρή, ποτέ δεν του βγήκαν σε καλό!.

”Καλώς σε βρήκα”, του απάντησε ψυχρά. “Ήρθα να μιλήσουμε για την πρόταση που έκανες στη γυναίκα μου”.

 “Το ήξερα πως θα τη βρεις ενδιαφέρουσα!”, χαμογέλασε ο Πετρής ανάβοντας τσιγάρο. ”Εξακολουθείς να μην καπνίζεις ή να σου προσφέρω;”. 

“Την βρίσκω απαίσια και απορώ πως σκέφτηκες ότι θα δεχόμουν κάτι τέτοιο!”, του φώναξε οργισμένος.

”Γιατί;”, τον ρώτησε δήθεν απορημένος. “Και η Φροσούλα θα είχε παρέα και ο μικρός σου θα πήγαινε στα καλύτερα σχολεία. Εσύ τον περισσότερο καιρό λείπεις, που είναι το παράλογο;”.

“Το παράλογο είναι πως θέλεις να καταστρέψεις την οικογένεια μου, όπως προσπάθησες να καταστρέψεις και μένα! Όπως καταστρέφεις και εσύ και οι φίλοι σου ανήλικα παιδάκια!”.

”Δήμο τι λες;”, τον διέκοψε με θυμό. “Έχουν περάσει χρόνια από ότι έχει συμβεί μεταξύ μας. Και όλες αυτές τις μαλακίες που γράφουν οι κωλοφυλλάδες θα πρέπει να είσαι πολύ αφελής για να τις πιστεύεις!” 

Ο Δήμος σηκώθηκε και ακουμπώντας τα χέρια στο ξύλινο γραφείο, κάρφωσε τα μάτια του στον Πετρή. 

“Άκου να δεις κάθαρμα!”, του είπε με οργή. “Μπορεί να ξεγελάσεις όλο τον κόσμο, όχι όμως εμένα! Σε έχω μάθει από τα δώδεκα μου και πλήρωσα πολύ ακριβά την ατυχία να είμαι αδελφός σου! Κι αν ήρθα μέχρι εδώ το έκανα μόνο και μόνο για να σε προειδοποιήσω. Μείνε μακριά από την οικογένεια μου γιατί θα μετανιώσεις την ώρα που γεννήθηκες! Κατάλαβες αδελφέ;”.

Ο Πετρής ανέκφραστος άκουσε τον μονόλογο του Δήμου. Ύστερα σηκώθηκε αργά και πήγε στο παράθυρο που έβλεπε τον Σαρωνικό. 

“Θα μπορούσα να σε πείσω με πολλούς τρόπους”, του είπε τελικά με φαινομενικά ήρεμη φωνή. “Έχω άσσους στο μανίκι, πίστεψε με! Δεν θα το κάνω όμως! Θα περιμένω να μου το ζητήσεις εσύ γονατιστός. Αφού αποφάσισες να γίνεις εχθρός μου, θα πρέπει να υποστείς και τις συνέπειες. Και τώρα μπορείς να πηγαίνεις! Ο χρόνος μου είναι πολύτιμος για να τον χαραμίζω μαζί σου!” 

“Μείνε μακρυά μας αλήτη!”, τον απείλησε τραβώντας το πέτο του σακακιού του. “Τελευταία προειδοποίηση!”. 

Και με αυτά τα λόγια τον έσπρωξε με τόση δύναμη που κόντεψε να αναποδογυρίσει την καρέκλα του.

Ο Πετρής έμεινε με το βλέμμα καρφωμένο στην πλάτη του Δήμου που έφευγε. Αν ήταν μαχαίρια τα μάτια του θα τον άφηναν στον τόπο. Αυτές οι προσβολές ήταν αδύνατον να μείνουν αναπάντητες. Σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε τον αρχισυντάκτη της εφημερίδας. “Αύριο θα γελάσουμε Δήμο!”, μουρμούρισε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του. “Δηλαδή μόνο εγώ θα γελάσω για την ακρίβεια!”.

Η πρώτη σελίδα του ΕΞΑΓΓΕΛΟΥ, δημιούργησε αίσθηση. Όχι τόσο για το κεντρικό της θέμα που ήταν πολιτικό, όσο για μια περίεργη προαναγγελία. “Σε λίγες ημέρες στην εφημερίδα μας ένα ρεπορτάζ βόμβα! Αδελφός πασίγνωστου εν δυνάμει πολιτικού σε ανώμαλες πόζες με άντρες! Μην χάσετε τα επόμενα φύλλα του ΕΞΑΓΓΕΛΟΥ!”. 

Ο Αργύρης έριξε μια βιαστική ματιά στον τύπο, πράγμα που έκανε πάντα πριν ξεκινήσει για τα δικαστήρια. Τίποτα δεν του κίνησε το ενδιαφέρον. Τίποτα εκτός από την παράξενη αναφορά της εφημερίδας του αδελφού του. Δεν τον είχε συνηθίσει σε κίτρινα θέματα ο ΕΞΑΓΓΕΛΟΣ. Αυτό όφειλε να το αναγνωρίσει του Πετρή. Κομματικά στρατευμένη ναι, ποτέ όμως δεν χρησιμοποίησε κτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Γιατί τώρα να επέλεξε την βρώμικη δημοσιογραφία; Και κυρίως ποιον εν δυνάμει πολιτικό φωτογράφιζε; Σίγουρα κάποιον που μπορούσε να γίνει απειλή για τα κατεστημένα κόμματα εξουσίας. Σαν τον ίδιο παραδείγματος χάριν! 

Πάγωσε με αυτή την σκέψη. “ Αδελφός πασίγνωστου εν δυνάμει πολιτικού σε ανώμαλες πόζες με άντρες”. Ο Δήμος; Αδύνατον να πιστέψει κάτι τέτοιο! Εξ άλλου και μια περίπτωση αλήθειας να υπήρχε η μπάλα θα έπαιρνε και τον Πετρή. Και δικός του αδελφός είναι ο Δήμος.

Κάλεσε στο τηλέφωνο τον Δήμο. Έπρεπε να μάθει αν οι υποψίες του είχαν κάποια βάση ή άδικα ανησυχούσε. Το σήκωσε η Φροσούλα που τον ενημέρωσε πως ο αδελφός του είχε κατέβει στην Αθήνα για να βρει τον Πετρή.”Μου κάνει εντύπωση που δεν επικοινώνησε μαζί σου!”, απόρησε με κακά προαισθήματα. Τα ίδια ακριβώς που ένιωσε και ο Αργύρης με αυτά τα νέα.

“Πες του σε παρακαλώ να μου τηλεφωνήσει ή να έλθει να με βρει. Δεν ξέρω που να τον ψάξω”. “Ούτε και εγώ”, απάντησε αναστατωμένη η Φροσούλα. “Συμβαίνει κάτι;”. 

“Όχι δεν νομίζω”, προσπάθησε να διασκεδάσει την αγωνία της. “Απλώς θέλω να μάθω πως πήγε η συνάντηση τους”.

Η προηγούμενη υποψία έγινε σχεδόν βεβαιότητα μετά από αυτό το τηλεφώνημα. Ο Δήμος το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις έφτανε στην Αθήνα ήταν να συναντηθεί μαζί του. Για να το αποφύγει αυτή τη φορά σίγουρα κάτι πολύ σοβαρό έκρυβε. Κάτι άσχημο μεσολάβησε και τώρα ο Πετρής έπαιρνε την εκδίκηση του. 

Έφυγε με βαριά καρδιά για το δικαστήριο. Μια υπόθεση ρουτίνας με ακάλυπτη επιταγή είχε μόνο και μετάνιωσε που δεν την ανέθεσε σε κάποιον ασκούμενο. Όμως ο πελάτης ήταν καλός και δεν ήθελε να το διακινδυνεύσει. Η υπόθεση τελείωσε γρήγορα με συμβιβασμό. Ο κατηγορούμενος πλήρωσε το ποσόν της επιταγής και η τράπεζα απέσυρε την μήνυση. Δεν ήθελε να γυρίσει στο γραφείο και προτίμησε μια βόλτα, αφού πρώτα τηλεφώνησε στο γραφείο. 

“Πέρασε ο αδελφός σας ο Δήμος”, τον ενημέρωσε η γραμματέας του. “Μου άφησε τον αριθμό του ξενοδοχείου του”. 

Σημείωσε τον αριθμό και κάλεσε αμέσως. Σε λίγα λεπτά τον συνέδεσαν με τον Δήμο. Κανόνισαν να βρεθούν στο Σύνταγμα. Παρήγγειλαν μια ποικιλία και δυο μπύρες.

Η αναστάτωση του Δήμου ήταν εμφανής παρόλο που προσπαθούσε να το παίξει άνετος. 

“Πήγες στον Πετρή;”, τον ρώτησε ο Αργύρης μετά από αρκετή ώρα σιωπής.

”Έπρεπε να του ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα”, απάντησε κατεβάζοντας μονορούφι την μπύρα του. 

Χωρίς να πει άλλη κουβέντα ο Αργύρης έβγαλε από την τσάντα την εφημερίδα και του έδειξε το επίμαχο σημείο. 

“Δεν καταλαβαίνω γιατί μου το δείχνεις”, απόρησε αυτός. “Τι σχέση μπορεί να έχει με εμάς;”. “Εσύ θα μου πεις Δήμο! Υπάρχει περίπτωση να φωτογραφίζει τη δική μας κατάσταση;” 

“Ούτε για αστείο!”, διαμαρτυρήθηκε έντονα ο Δήμος. “Εδώ μιλάει για φωτογραφίες. Πιστεύεις ότι θα έκανα κάτι τέτοιο;” 

Ο Αργύρης του έσφιξε το χέρι προσπαθώντας να τον ηρεμήσει. 

“Είναι πολύ σημαντικό να θυμηθείς αν υπήρξε στιγμή που να σε παγίδεψε με κάποιο τρόπο. Είναι ικανός για όλα, μην το ξεχνάς!” 

“Ποτέ!”, τον διαβεβαίωσε. “Άλλωστε στο χωριό δεν είχαμε μηχανή και οι υπόλοιπες φορές ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Εξάλλου θα έπρεπε να υπάρχει και τρίτο πρόσωπο να τραβήξει τις φωτογραφίες, έτσι δεν είναι;”. 

“Όχι απαραίτητα. Μπορεί να γίνει με προγραμματισμένη κάμερα. Αυτό βέβαια προϋποθέτει οργάνωση και προμελέτη. Περίεργο να κάνει κάτι τέτοιο ενώ δεν θα είχε τίποτα να κερδίσει”.

“Στα λόγια μου έρχεσαι”, χαμογέλασε ο Δήμος. “Δεν έχει να κάνει με εμάς”.

 “Ας το ελπίσουμε”, απάντησε ο Αργύρης χωρίς πολλή βεβαιότητα. 

Ούτε και ο Δήμος όμως ήταν τόσο βέβαιος όσο έδειχνε. Θυμόταν σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια τις επαφές του με τον Πετρή και απέκλειε να είχε γίνει κάτι. Υπήρχαν όμως και οι εφήμερες σχέσεις. Αν κάποιος από αυτούς έστησε μια τέτοια ιστορία για να τον εκβιάσει; Πάλι όμως γιατί να περίμενε τόσα χρόνια; 

Οι αποκαλύψεις του ΕΞΑΓΓΕΛΟΥ την επόμενη μέρα, προχώρησαν ένα βήμα παραπάνω. Αφού επαναλάμβαναν την αναγγελία του ρεπορτάζ, κατέληγαν με τα αρχικά του προσώπου  το όποιο θα διαπόμπευαν: “Δ.Ο”. 

“Δεν υπάρχει αμφιβολία Δήμο”, του είπε περίλυπος ο Αργύρης στο τηλέφωνο. “Δεν ξέρω πως, αλλά έχει στα χέρια του στοιχεία που μας καίνε. Γιατί όμως να το κάνει;” 

“Δεν θα το αντέξω Αργύρη!”, του απάντησε συντετριμμένος. “Αν πραγματικά έχουν έτσι τα πράγματα, ένα μου μένει!”                                                                               

 “Ούτε να το σκέφτεσαι!”, του φώναξε με οργή. “Θα δούμε τι θα κάνουμε. Ίσως του στείλω εξώδικο να σταματήσει.” 

“Και έτσι θα φανερωθούμε από μόνοι μας!”, διαπίστωσε σωστά ο Δήμος. 

“Δίκιο έχεις! Μάλλον καλύτερα να τον συναντήσω από κοντά. Τώρα κιόλας!”. 

“Θα έλθω μαζί σου. Άλλωστε εγώ είμαι ο στόχος του!”  

Ξεκίνησαν αμέσως να προλάβουν τα χειρότερα. Ο Αργύρης σε όλη τη διαδρομή έψαχνε τον τρόπο που θα έπειθε τον Πετρή να κάνει πίσω. Μακάρι να ήξερε τον λόγο που παρακίνησε το κάθαρμα τον αδελφό του να ξεθάψει ιστορίες χρόνων, τότε θα έβρισκε πως θα τον αντιμετώπιζε. 

Ζήτησε ακόμη μια φορά από τον Δήμο να του αναπαραστήσει με κάθε λεπτομέρεια την συνομιλία που είχε με τον Πετρή. Η αλήθεια είναι πως η συμπεριφορά του Δήμου σε εκείνη τη συνάντηση δεν ήταν και πολύ ευγενική. Και από ότι μπορούσε να καταλάβει, ο Πετρής στην αρχή έδειξε φιλική διάθεση. Κάτι του διέφευγε ήταν σίγουρος, και έσπαζε το κεφάλι του να βρει τι. 

Το τιμόνι παρά λίγο να του φύγει από τα χέρια, όταν ανακάλυψε πως δεν είχε ρωτήσει τον Δήμο το προφανές: Ποιος δηλαδή ήταν ο λόγος που έτσι ξαφνικά κατέβηκε στην Αθήνα για να τα ψάλλει του Πετρή; Η εξήγηση που του έδωσε ο αδελφός του ξεδιάλυνε κάπως την κατάσταση. Ο Πετρής δεν ήταν από τους ανθρώπους που δέχονται την άρνηση στις προσταγές του, και ο Δήμος έκανε το λάθος να απορρίψει την προσφορά του με βίαιο τρόπο. Απόλυτα δικαιολογημένο ασφαλώς, αλλά με αποτελέσματα ολέθρια και απρόβλεπτα.

“Πάμε και ο Θεός βοηθός!”, είπε του Δήμου μπαίνοντας στο ασανσέρ  

Ακολούθησε η ίδια βαρετή διαδικασία με την τυπική γραμματέα να επιμένει πως ο κύριος Οικονόμου δεν μπορούσε να τους δεχτεί και τον Αργύρη να επιμένει να τον ειδοποιήσει. Τελικά ο ίδιος ο Πετρής έδωσε την λύση. Εμφανίστηκε στο άνοιγμα της πόρτας και τους κάλεσε μέσα. “Ήρθαν τα αδελφάκια να κάνουν τα παραπονάκια τους;”, τους ειρωνεύτηκε όταν έκλεισε την πόρτα, χωρίς να τους πει καν να καθίσουν. “Μην κουράζεστε να μου αλλάξετε γνώμη. Κανείς δεν μένει ατιμώρητος όταν με προσβάλει! Θα έπρεπε να το έχετε καταλάβει τόσα χρόνια!”. 

Ο Αργύρης έσφιξε τις γροθιές του στην προσπάθεια του να κρατηθεί ψύχραιμος. 

“Σκέψου το καλύτερα Πέτρο”, του είπε κυριαρχώντας στα συναισθήματα που τον πλημμύριζαν. “Θα καταστρέψεις τόσους ανθρώπους για ένα πείσμα και μόνο;”. 

“Αν δεν υπάρχει κάτι άλλο θα παρακαλούσα να μου αδειάσετε τη γωνιά!”, απάντησε αγνοώντας την ερώτηση του Αργύρη. 

“Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να σου αλλάξει γνώμη;”, έκανε μια τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια ο Αργύρης. 

“Να πέσετε στα τέσσερα και να με παρακαλέσετε!”, απάντησε κυνικά.”Πράγμα όμως που μάλλον δεν θα κάνετε!”. 

“Εγώ θα το κάνω.”, μουρμούρισε διαλυμένος ο Δήμος. “Και αυτό και ότι άλλο ζητήσεις. Σε ικετεύω σταμάτα το εδώ!”.

Ο Πετρής ξέσφιξε τον κόμπο της γραβάτας του και γέμισε το ποτήρι του ουίσκι. Ούτε συζήτηση να προσφέρει και στους άλλους. 

“Έχετε χάρη που είμαι καλός άνθρωπος”, είπε με σοβαρό ύφος, αλλά αμέσως ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια. “Από βδομάδα σας περιμένω στο φτωχικό μου κύριε Δήμο. Και ελπίζω να εξακολουθήσεις να λείπεις καιρό γιατί προτιμώ την παρέα της γυναίκας σου!”

“Πάμε να φύγουμε Δήμο!”, φώναξε έξαλλος ο Αργύρης τραβώντας τον από το μανίκι. “Στο Θεό σου, σκοπεύεις να εμπιστευθείς γυναίκα και παιδί σ΄αυτόν;” 

Ο Δήμος τράβηξε με μια απότομη κίνηση το χέρι του και με σταθερή φωνή του απάντησε. 

“Αν ήσουν στη θέση μου θα καταλάβαινες! Δεν θα αντέξω τέτοιο εξευτελισμό. Ούτε και η οικογένεια μου θα το αντέξει!” Και ύστερα απευθύνθηκε στον Πετρή κοιτώντας τον στα μάτια. “Σε εκλιπαρώ, αν σου έχει μείνει στάλα ανθρωπιάς, μην τους πειράξεις! Μην καταστρέψεις το παιδί μου όπως κατέστρεψες εμένα! Μου το υπόσχεσαι;”.

”Εννοείς να μην το πηδήξω όπως πηδούσα εσένα;”, ρώτησε αυτός με απίστευτη κυνικότητα. “Δύσκολα μου βάζεις. Πολύ δύσκολα! Τα αγοράκια είναι η αδυναμία μου! Αλλά θα δούμε, μπορεί  ο γιος σου να μην είναι του γούστου μου!” Ο Αργύρης όρμησε να τον αρπάξει από το λαιμό όμως ο Δήμος τον κράτησε σφικτά. 

“Πάμε”, του είπε και τον έσπρωξε προς την πόρτα.

 “Μια βδομάδα διορία”, του φώναξε ο Πετρής. “Αλλιώς την άλλη Παρασκευή ανεβαίνεις πρωτοσέλιδο!”.

“Έχεις τρελαθεί;” ρώτησε ο Αργύρης αφού βγήκαν από το κτίριο. “Τι πας να κάνεις;” 

Ο Δήμος χαμογέλασε πλατιά, πράγμα που φόβισε τον Αργύρη πως έχανε το μυαλό του.

“Έχω μια διαολεμένη πείνα”, του απάντησε επιβεβαιώνοντας τους φόβους του. “Πάμε Μοναστηράκι για σουβλάκια;”.

”Είσαι καλά;”, ρώτησε γεμάτος αγωνία ο Αργύρης. 

“Ποτέ δεν ήμουν καλύτερα!” του απάντησε λάμποντας ολόκληρος. “Επιτέλους για πρώτη φορά στη ζωή μου έβαλα εγώ από κάτω τον Πετρή!” Και με αυτά τα λόγια έβγαλε από την τσέπη το μικρό δημοσιογραφικό κασετόφωνο. 

Ο Αργύρης έκπληκτος κοιτούσε μια το κασετόφωνο και μια τον Δήμο, μη πιστεύοντας στα μάτια του. 

“Αυτό έπρεπε να το έχω σκεφτεί εγώ!”, φώναξε με ενθουσιασμό. “Εγώ υποτίθεται είμαι ο δικηγόρος!”.

“Οπότε τι κάνουμε τώρα;”, ρώτησε ο Δήμος βάζοντας το κασετόφωνο πάλι στην τσέπη. 

“Καταρχήν πάμε για εκείνα τα σουβλάκια που λέγαμε”, απάντησε σκασμένος στα γέλια. “Μετά ακούμε προσεκτικά το περιεχόμενο, το αντιγράφουμε και το στέλνουμε μαζί με μια ωραία επιστολή στον αδελφούλη μας!

“Θα πιάσει έτσι δεν είναι;”, ξαναρώτησε με αγωνία αυτή τη φορά ο Δήμος.

“Σε δικαστήριο δεν στέκει, ως προϊόν υποκλοπής. Όμως πολλοί θα πλήρωναν χρυσάφι να έχουν στα χέρια τους την κασέτα. Εφημερίδες, περιοδικά, ανταγωνιστικές εταιρίες! Λες να το ρισκάριζε;”.

“Μάλλον όχι!”, απάντησε ανακουφισμένος ο Δήμος και τράβηξαν για το Μοναστηράκι.

Νωρίς το επόμενο πρωί ο Πετρής έπαιρνε στα χέρια του τον κίτρινο φάκελο, που έφερε ένας νεαρός, με την ένδειξη. “Από τον αδελφό σου με αγάπη”. Απορημένος τον άνοιξε προσεκτικά. Μια κασέτα και μια δαχτυλογραφημένη σελίδα όλο κι όλο το περιεχόμενο του. Διάβασε το κείμενο και το αίμα του ανέβηκε στο κεφάλι. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Δήμος, γιατί αυτός το υπέγραφε, τον απειλούσε πως θα τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα! 

Άνοιξε το στερεοφωνικό και έβαλε την κασέτα να παίξει. Με το που τελείωσε έδωσε μια κλωτσιά που διέλυσε το στερεοφωνικό και πέταξε με μανία ότι υπήρχε πάνω στο γραφείο του..Να την πατήσει αυτός ο πανούργος και έμπειρος πρώην πράκτορας από δυο μαλακισμένα του έπεφτε πολύ βαρύ. Δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει έτσι αυτό! Έχασε μια μάχη, αλλά ο πόλεμος μόλις άρχιζε. Και θα είχε θύματα. Πολλά θύματα!  

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1989

Οι εκλογές του Ιούνη δεν ανέδειξαν όπως ήταν αναμενόμενο αυτοδύναμη κυβέρνηση, εξαιτίας κυρίως του εκλογικού νόμου Κουτσόγιωργα. Έτσι, ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέμεινε πρωθυπουργός μέχρι τις 2 Ιουλίου 1989, οπότε η Νέα Δημοκρατία και ο Συνασπισμός αποφάσισαν τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τζαννετάκη. Όλα έδειχναν πως αυτή η κυβέρνηση δεν θα πήγαινε πολύ μακρυά. 

Ο ΕΞΑΓΓΕΛΟΣ στήριζε ακόμη τον Αντρέα αν και όχι τόσο φανατικά. Από καιρό ακολουθούσε μια πιο αντικειμενική γραμμή. Τα πράγματα έδειχναν πολύ δύσκολα για το ΠΑΣΟΚ με το σκάνδαλο Κοσκωτά να κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή, και ο Πετρής έριχνε γέφυρες και προς άλλες πλευρές. 

Το κίνημα του Αργύρη, παρά τις πολλές παροτρύνσεις να μετατραπεί σε κόμμα και να κατέβει στις εκλογές, τελικά δεν το επεχείρησε. Υπήρχαν όμως ζυμώσεις και προβληματισμοί να κατέλθει στις επόμενες, που μάλλον δεν θα αργούσαν. Άλλωστε οι δημοσκοπήσεις έφερναν την “Πατριωτική Συσπείρωση”, με ποσοστά κοντά στο 8%, πράγμα που αν επαληθευόταν θα την καθιστούσαν ρυθμιστικό παράγοντα στον σχηματισμό κυβέρνησης.

Αυτή την ευκαιρία ο Πετρής δεν σκόπευε να την αφήσει να πάει χαμένη. Αν κατόρθωνε να πείσει τον Αργύρη να συνεργαστεί με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ζητώντας για τον εαυτό του το υπουργείο Δημοσίων Έργων, θα έμπαινε στο παιχνίδι χωρίς αντίπαλο. Πως όμως να πλησιάσει τον αδελφό του, που οι σχέσεις τους είχαν από χρόνια διακοπεί; 

Η ανάγκη τον έκανε να προσεγγίσει πάλι τον Άρη. Διατηρούσε καλές σχέσεις με τον Αργύρη και ήταν κι αυτός μέλος του κινήματος. Σιχαινόταν να πλαγιάζει μαζί του και προσπαθούσε να το αποφεύγει όσο μπορούσε, όμως θα έκανε κάθε θυσία για να πετύχει τον σκοπό του.

Ο Άρης δεν ήταν αρνητικός και μέσες άκρες έριξε την ιδέα στον Αργύρη. Δεν του ανέφερε τίποτα για τη συμμετοχή του Πετρή,γιατί κάτι τέτοιο θα έφερνε τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Όταν και αν αποφάσιζε να κατέβουν στις εκλογές, θα τον έφερνε σε επαφή, γιατί οι εκλογές και μάλιστα με υψηλούς στόχους, απαιτούν και την ανάλογη χρηματοδότηση.

Προς το παρόν απολάμβανε τις διακοπές του στη Νάξο, το νησί του, που είχε χρόνια να επισκεφτεί. Μόνο που η αγαπημένη του ανιψιά έλειπε για διακοπές με την παρέα της στην Ίο και έτσι δεν είχε την ευκαιρία να την χαρεί. Παρόλο που είχε περάσει στην Φιλοσοφική, δεν θα του έκανε το χατήρι να ακολουθήσει τη δική του σταδιοδρομία. Τα όνειρα της ήταν εντελώς διαφορετικά. Κυρίως ήθελε να γίνει ηθοποιός, προς το παρόν όμως  ασχολιόταν με το μόντελινγκ με μεγάλη επιτυχία. Σε αυτό συνετέλεσε και η ανάδειξη της σε Μις Γιανγκ, στα περσινά καλλιστεία! 

______

Ο Πετρής πήρε τον Άγγελο στα γόνατα του. Σήμερα το απόγευμα θα έφευγε για την Καβάλα μαζί με τη νταντά του που καταγόταν από εκεί. Είκοσι μέρες μακρυά του, του φαινόταν αιώνας, και ήταν η πρώτη φορά που θα τον αποχωριζόταν τόσο μεγάλο διάστημα. 

Η επαφή του με το κορμάκι του παιδιού, του προκάλεσε την ίδια αναστάτωση με όλες τις προηγούμενες. Χάιδεψε τα γυμνά του ποδαράκια με τρυφερότητα και ένιωσε ανατριχίλα αγγίζοντας την μαλακή του σάρκα. Δεν είχε σκοπό να προχωρήσει περισσότερο, όμως ο ερεθισμός που του έφερνε ήταν τόσο δυνατός που φοβόταν πως δεν θα το αποφύγει. 

Με μια μαλακή κίνηση τον κατέβασε και τον κάθισε δίπλα του στον καναπέ. Φοβόταν πως αν συνέχιζε δεν θα υπήρχε επιστροφή. Δεν το ήθελε αυτό που γινόταν στο μυαλό του. Αγαπούσε παθολογικά τον Άγγελο, περισσότερο και από πραγματικό του παιδί. Η καταραμένη διαστροφή του όμως δεν του επέτρεπε να τον πλησιάζει χωρίς να τον δει ερωτικά! Πάλευε απεγνωσμένα να συγκρατήσει το κτήνος μέσα του. Μέχρι τώρα κέρδιζε ο πατέρας, μέχρι πότε όμως;

“Πήγαινε να ετοιμαστείς αγόρι μου”, του είπε με τρεμάμενη φωνή. “Όπου νά΄ναι θα έρθει ο Λουκάς να σας πάει στο αεροδρόμιο”. 

Ο μικρός τον αγκάλιασε σφιχτά και τον φίλησε στο μάγουλο. 

“Είσαι ο καλύτερος πατέρας του κόσμου!”, του είπε γλυκά και έτρεξε στο δωμάτιο του.

Ο Πετρής ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται και τα μάτια του να βουρκώνουν. Δεν θυμόταν από πότε είχε να συμβεί κάτι τέτοιο. Ίσως και ποτέ πριν! Όχι αυτό το αρρωστημένο πάθος έπρεπε να το σταματήσει προτού διαλύσει τη σχέση του με το παιδί. Στο κάτω κάτω τόσα άλλα ανήλικα κυκλοφορούν έξω στον κόσμο, και δεν του έλειψε ποτέ η συντροφιά τους! 

Άλλωστε αύριο ξεκινούσαν οι διακοπές του με εκλεκτή παρέα. Το γιώτ του έτοιμο περίμενε να ταξιδέψει τους επώνυμους καλεσμένους του στο Αιγαίο, με πρώτο σταθμό την Ίο. Κόκα, ποτά, κορίτσια, πρόθυμα αγοράκια θα έκαναν την κρουαζιέρα αυτή αξέχαστη για όλους! 

Τηλεφώνησε στον καπετάνιο για να ελέγξει αν υπήρχε κάποιο θέμα που έπρεπε να διευθετηθεί πριν τον απόπλου, και βεβαιώθηκε πως όλα λειτουργούσαν ρολόι. Αφού αποχαιρέτησε τον Άγγελο και τη νταντά, πήρε κι αυτός τη βαλίτσα του και ξεκίνησε για τον Φλοίσβο. 

Ο νεαρός οδηγός που πρόσφατα προσέλαβε, του άνοιξε δουλικά την πόρτα και τον χαιρέτησε με μια βαθιά υπόκλιση. Του άρεσε  αυτό το παλικάρι. Κάπως έτσι ήθελε τους ανθρώπους που είχε δίπλα του. Πρόθυμους, με χαμηλωμένο βλέμμα και χωρίς πολλές ερωτήσεις.

 “Πως είπαμε σε λένε εσένα;”, τον ρώτησε μόλις ξεκίνησαν. 

“Κοσμά κύριε!”, του απάντησε συνεσταλμένα χωρίς να τον κοιτάξει μέσα από τον καθρέφτη. “Λοιπόν Κοσμά, πιάσε δεξιά λωρίδα και πήγαινε όσο πιο αργά μπορείς! Από τώρα είμαι σε διακοπές και θέλω να μπω σε ρελαντί ρυθμούς!”.

________

Η Νίκη Σεργή, το πανέμορφο μοντέλο επέτρεψε στον εαυτό της να σπάσει την αυστηρή δίαιτα και να απολαύσει ένα παγωτό χωνάκι. Καθισμένη σε ένα παγκάκι στο λιμάνι της Ίου χάζευε τα κότερα που λικνίζονταν στο ελαφρύ βοριαδάκι. Σε ένα από αυτά την είχαν καλέσει το βράδυ για ένα πάρτι που θα έδινε ο ιδιοκτήτης του. Δεν είχε ιδέα ποιο από όλα ήταν το σκάφος, ούτε ήξερε το όνομα αυτού που τους κάλεσε. Όλα τα είχε κανονίσει ο Ορφέας Δελής, ο πασίγνωστος ηθοποιός και καλός της φίλος, ο οποίος καθισμένος δίπλα της άλλα πράγματα πρόσεχε. Ήταν γνωστή στον κύκλο του η ιδιαιτερότητα του με τις σχέσεις, αν και η προς τα έξω εικόνα του ήταν του αρρενωπού γόη και του περιζήτητου εργένη. 

Το μάτι του είχε καρφωθεί στον ημίγυμνο άντρα πάνω στο ψαροκάικο. Το μαυρισμένο του κορμί που ερχόταν σε αρμονική αντίθεση με τα καστανόξανθα μαλλιά του, και τα υπέροχα μάτια του τον είχαν μαγνητίσει. “Αυτοί είναι άντρες χρυσό μου”, είπε στην Νίκη με παράπονο, “όχι αυτά τα ξενέρωτα πλάσματα που συναναστρεφόμαστε!”. 

Η Νίκη γύρισε να κοιτάξει τον άντρα που εντυπωσίασε τον Ορφέα. Για πρώτη φορά συμφώνησε με το γούστο του.

”Πραγματικά είναι κούκλος”, του απάντησε “Πάντως δεν δείχνει για gay!”, συμπλήρωσε πειράζοντας τον. 

“Και όμως είναι!” διαφώνησε. “Το ένστικτο μου με το είδος δεν πέφτει ποτέ έξω!”

“Τότε τι περιμένεις; Ο δρόμος είναι ανοικτός!”, τον παρότρυνε χαμογελώντας.

“Αφού ξέρεις, δεν είμαι εύκολος στο καμάκι!”,

“Δηλαδή πάλι εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα!”, διαπίστωσε μουτρωμένη.

“'Όπως πάντα!”, της απάντησε και την αγκάλιασε τρυφερά.

Η Νίκη σηκώθηκε βαριεστημένη και σκούπισε χείλη και χέρια με ένα χαρτομάντιλο.

”Μεγάλη η χάρη σου”, φώναξε του Ορφέα καθώς κατευθυνόταν προς το καΐκι.

Από κοντά ο άντρας της φάνηκε ακόμη πιο ελκυστικός. Κοντά στα σαράντα, με τη γοητεία της ωριμότητας αποτυπωμένη στο ηλιοκαμένο του πρόσωπο, έμοιαζε αρχαίος θεός. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα θα τον διεκδικούσε για τον εαυτό της, όμως χρωστούσε πολλά στον Ορφέα και από τη στιγμή που του άρεσε έπρεπε να κάνει πίσω.

“Υπάρχει τίποτα καλό;”, του φώναξε. 

“Δυστυχώς είναι όλα καπαρωμένα.”, της απάντησε βάζοντας το χέρι αντήλιο για να την δει καλύτερα. “Εκτός από την ψαραγορά και τις ταβέρνες, σήμερα μια μεγάλη ποσότητα από τα πρώτα, την ζήτησαν από ένα κότερο για το βράδυ. Έχουν πάρτι ή κάτι τέτοιο!”. 

“Κρίμα”, του απάντησε με παράπονο. “Αν και μάλλον κάτι θα δοκιμάσω από αυτά. Είμαι καλεσμένη και εγώ σ΄αυτό το πάρτι!”

“Εγώ πάλι όχι”, της χαμογέλασε. “Ευτυχώς γιατί τα βαριέμαι κάτι τέτοια.”

“Ακόμα κι αν έχεις καλή παρέα;”, τον ρώτησε ναζιάρικα. “

Τότε θα άλλαζε”, της είπε περίεργος για το που το πάει. “Όμως δεν έχω!”

“Πως σε λένε; Μιλάμε τόση ώρα χωρίς να συστηθούμε”, ρώτησε η Νίκη αλλάζοντας θέμα για να μην τον τρομάξει με την επίθεση που του έκανε. 

“Δήμο με λένε. Και το καΐκι είναι δικό μου”, της απάντησε με καμάρι.

”Αυτό είναι θαυμάσιο! Εγώ είμαι η Νίκη και είμαι μοντέλο.”. 

Ο Δήμος πήδηξε στον μώλο και στάθηκε απέναντι της. Τώρα που την έβλεπε από πιο κοντά διαπίστωσε μια μεγάλη ομοιότητα με την αδελφή του. Ήταν βέβαια εκθαμβωτικά όμορφη, αλλά όλα τα χαρακτηριστικά της έφερναν πολύ της Αναστασίας. 

“Πάμε να σε γνωρίσω στον φίλο μου.” του είπε πιάνοντας του το χέρι. 

Την ακολούθησε και συνάντησαν τον Δελή που σηκώθηκε να τον χαιρετίσει. Ο Ορφέας αρκέστηκε σε μια θερμή χειραψία, γιατί οτιδήποτε άλλο θα τον έκανε προφανώς να το βάλει στα πόδια. Δεν φάνηκε να τον αναγνώρισε και αυτό του άφησε ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μια πλήγωσε την ματαιοδοξία του, όμως από την άλλη δεν θα πήγαινε μαζί του επειδή ήταν διάσημος. 

“Είναι ωραία η δουλειά σας αν και αρκετά σκληρή, έτσι δεν είναι;”, τον ρώτησε προσφέροντας του τσιγάρο. 

“Η θάλασσα είναι σαν ερωμένη”, του απάντησε κοιτάζοντας τον εξεταστικά. “Με τις γλύκες της, με τις πίκρες, με τα καβγαδάκια. Κανονική ερωτική σχέση!”. 

“Δεν είσαστε από το νησί αν δεν κάνω λάθος. Πρώτη φορά σας βλέπω”.

“Όχι κατάγομαι από άλλο νησί των Κυκλάδων, την Τήνο”. 

“Και θα κάτσετε μέρες εδώ;”

 “Αύριο το μεσημέρι φεύγουμε. Τώρα το καλοκαίρι τα ψάρια πιάνουν καλές τιμές, και δεν είναι να χάνουμε τις ευκαιρίες!”.

Η Νίκη που παρακολουθούσε αμίλητη όλη αυτή την ώρα αποφάσισε να επέμβει. Ο Ορφέας με την ανασφάλεια του, ήταν ικανός να μιλάει με τις ώρες περί ανέμων και υδάτων! 

“Να προτείνουμε στον Δήμο να μας συνοδεύσει το βράδυ;”, ρώτησε δήθεν αυθόρμητα τον Ορφέα. “Πολύ καλή ιδέα!”, συμφώνησε αμέσως αυτός. “Να έχουμε κάποιον να μιλάμε, εκτός από αυτούς τους βαρετούς τύπους, που σίγουρα θα έχουν μαζευτεί εκεί!”  

Ο Δήμος απέρριψε χωρίς δεύτερη σκέψη την πρόταση. Όσο και αν έβρισκε την παρέα και της Νίκης και του Ορφέα ενδιαφέρουσα, αυτές οι κοσμικές συνάξεις ποτέ δεν τον ενθουσίαζαν. Η επιμονή όμως και των δύο τελικά έκαμψε τις αντιρρήσεις του. Στο κάτω κάτω του χρειαζόταν λίγη αναψυχή, σαν διάλειμμα στην δύσκολη ζωή της θάλασσας. 

“Εντάξει λοιπόν, με πείσατε!”, ομολόγησε. “Αρκεί να βρω τρόπο να βγάλω από πάνω μου τη μυρωδιά της ψαρίλας!”. 

“Στο δωμάτιο μας έχει ότι χρειάζεσαι!”, απάντησε η Νίκη. “Πάρε τα ρούχα σου και φύγαμε!”.

Ο Πετρής κανόνισε τις τελευταίες λεπτομέρειες για το βραδινό πάρτι και κατέβηκε για λίγο στο λιμάνι. Πάντα ανάγκαζε τους καλεσμένους του να τον περιμένουν, όπως αρμόζει σε προσωπικότητες σαν την δική του.  Την υποδοχή τους και όλα αυτά τα τυπικά τα είχε αναθέσει στον καπετάνιο του. 

Περιπλανήθηκε αρκετή ώρα στα γραφικά σοκάκια και τελικά κατέληξε σε ένα απόμακρο καφενεδάκι, που ήταν πνιγμένο στα γεράνια και τους βασιλικούς. Δυο τρία τσιπουράκια ήταν ότι πρέπει για να επαναφέρουν το κέφι του που ξαφνικά τον είχε εγκαταλείψει. Μια περίεργη δυσθυμία χωρίς εμφανή λόγο βάρυνε από το μεσημέρι την ψυχή του. Ένα ανεξήγητο σφίξιμο στο στομάχι και μια αίσθηση απουσίας οποιουδήποτε ενδιαφέροντος τον βασάνιζαν. Τι του έλειπε αλήθεια; Όλα τα όνειρα και οι φιλοδοξίες του είχαν είτε εκπληρωθεί, είτε βρίσκονταν στον δρόμο της ολοκλήρωσης. Κοίταξε απέναντι του το μικρό κάτασπρο εκκλησάκι και για μια στιγμή πέρασε απ το μυαλό του να μπει να ανάψει ένα κερί. Είχε πάνω από εικοσιπέντε χρόνια να μπει σε εκκλησία, με εξαίρεση τους γάμους και τις κηδείες. 

“Και τι μπορεί να μου προσφέρει ο Θεός, που δεν μπορεί να μου το προσφέρει το τσίπουρο;”, ρώτησε τον νεαρό σερβιτόρο, που τον κοίταξε απορημένος. 

“Την γαλήνη ίσως;”, του έδωσε την απάντηση με τη μορφή ερώτησης. 

“Δεν έχω ανάγκη τη γαλήνη Του, μικρέ! Η ένταση με τρέφει και το ανέβασμα σε απάτητες κορυφές! Εκεί που λίγοι κατόρθωσαν να ανέβουν και τους  έγραψε η ιστορία”. 

Ο σερβιτόρος απομακρύνθηκε χωρίς να πει κάτι άλλο, και ο Πετρής ήπιε μονορούφι το δεύτερο διπλό τσίπουρο. Κοίταξε το ρολόι του και υπέθεσε πως οι καλεσμένοι θα είχαν ήδη επιβιβαστεί. Εξάλλου ήθελε κανένα δεκάλεπτο να φτάσει στο λιμάνι και έτσι οι όποιοι καθυστερημένοι θα είχαν φτάσει πριν απ αυτόν. 

Περπάτησε με αργά βήματα προς το λιμάνι. Ηλιοκαμένοι τουρίστες απολάμβαναν την αύρα που μαλάκωνε την κάψα της Αυγουστιάτικης ζέστης. Ένα ζευγάρι, Άγγλων μάλλον, ήταν ξαπλωμένο σε ένα μικρό παρτέρι με τριανταφυλλιές. Δίπλα τους μπουκάλια μπύρας. Πάνω από δέκα και όλα άδεια. Ο άντρας προσπαθούσε τραυλίζοντας να τραγουδήσει κάτι που θύμιζε Μπιτλς, αλλά η κοπέλα δεν έδειχνε καμιά τέτοια διάθεση. Κίτρινη σαν το λεμόνι φαινόταν πως όπου νάναι θα άδειαζε το περιεχόμενο του στομαχιού της. 

Ο Πετρής απομακρύνθηκε αηδιασμένος και άναψε τσιγάρο. Λίγα μέτρα μπροστά διέκρινε στο μισοσκόταδο την φιγούρα του Ορφέα. Στα δεξιά του είχε την Νίκη και στα αριστερά του έναν άγνωστο άντρα, που όμως κάτι του θύμιζε. Τους ακολούθησε διατηρώντας απόσταση ασφαλείας και κάτω από τα φώτα μιας ταβέρνας αναγνώρισε στο πρόσωπο του άγνωστου άντρα, τον Δήμο.

”Αδύνατον!”, συλλογίστηκε παραξενεμένος. “Από που κι ως που ο Ορφέας παρέα με τον Δήμο; Έχει γούστο!”. Η ιδέα να εκδικηθεί τα αδέλφια του δεν είχε φύγει ποτέ από το μυαλό του. Και αν η ανάγκη να πλησιάσει τον Αργύρη, παραμέριζε προς το παρόν την τιμωρία του, με τον Δήμο δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Το μυαλό του έπαιρνε χιλιάδες στροφές για να καταστρώσει το σχέδιο που θα παγίδευε τον αδελφό του. Δεν ήξερε τη σχέση του με τον Ορφέα και τη Νίκη, αλλά μπορούσε εύκολα να μαντέψει τις προθέσεις του Δελή. Σίγουρα του είχε γυαλίσει ο Δήμος και αυτός ήταν ο σκοπός της προσέγγισης του. Αν είχε δίκιο, και ήταν σίγουρος πως είχε, η εκδίκηση ήταν θέμα χρόνου και θα ήταν αμείλικτη!  

Τους άφησε να ανέβουν τη σκάλα του σκάφους και αφού έφτασαν στο φωτισμένο κατάστρωμα ανέβηκε κι αυτός.

“'Ήρθαν όλοι;”, ρώτησε τον καπετάνιο που είχε τον κατάλογο των καλεσμένων. 

“Και καναδυό παραπάνω αλλά έπρεπε να τους αφήσω να ανέβουν. Ήλθαν με καλούς σας φίλους”. “Καλά έκανες”, του απάντησε κοφτά. “Σαλπάρουμε αμέσως!”. 

Ο Δήμος κοίταξε με απορία τον Ορφέα. 

“Δεν ήξερα πως το πάρτι θα γίνει εν πλω!” 

“Μήπως το ήξερα εγώ!”, του απάντησε με την ίδια απορία. “Πάντα απρόβλεπτος αυτός ο Οικονόμου!”. 

“Ο ποιος;”, ρώτησε έκπληκτος ο Δήμος νιώθοντας να ανακατεύεται το στομάχι του. 

Δεν πρόλαβε να πάρει απάντηση καθώς ο Πετρής φάνηκε στην άκρη της σκάλας. Με ένα πλατύ χαμόγελο χαιρέτησε έναν έναν όλους τους καλεσμένους του. Τελευταίους άφησε τον Ορφέα με την παρέα του.

 “Καλησπέρα”, τους είπε με πρόσωπο που έδειχνε την χαρά που τους έβλεπε.

 “Να σας συστήσω”, προθυμοποιήθηκε ο Ορφέας. 

“Δεν χρειάζεται φίλε μου”, του απάντησε διακόπτοντας τον. “Γνωριζόμαστε με τον Δήμο από παλιά!”, και λέγοντας αυτά τον τράβηξε από το χέρι και του ψιθύρισε στο αυτί:” Μην αποκαλύψεις πως είμαστε αδέλφια. Θα τους φανεί τουλάχιστον περίεργη τέτοια σύμπτωση”. 

Και ύστερα γυρνώντας προς τον Ορφέα:” Διασκέδασε τον φίλο μας απόψε, όπως μόνο εσύ ξέρεις!” Του έριξε ένα χαϊδευτικό μπατσάκι και σκύβοντας για να μην ακουστεί από τον Δήμο συνέχισε. “Και χωρίς καμία προφύλαξη!”. 

“Μα ξέρεις!”, προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί ο Ορφέας. 

“Επειδή ξέρω, και δεν θέλεις να το μάθει αύριο όλη η Ελλάδα, κάνε αυτό που σου είπα!”. 

Τους χαιρέτισε με μια κίνηση του χεριού και έψαξε τη Νίκη. Την είδε να μιλάει με έναν σκηνοθέτη της κακιάς ώρας, τον Κόλια, που οι μόνες επιτυχίες της σταδιοδρομίας του ήταν πέντε- έξι βιντεοκασέτες με ατάλαντους ηθοποιούς και σενάρια για ανεγκέφαλους. 

“Θα σου την στερήσω για λίγο κύριε Κόλια”, είπε πλησιάζοντας τους και εκείνος απομακρύνθηκε αφού πρώτα έκανε μια υπόκλιση. 

 “Ελπίζω να μην συζητούσατε για δουλειά”, της είπε γελώντας. “Και κυρίως να μην σε έπεισε για συνεργασία!”. 

Η Νίκη ανταπέδωσε το χαμόγελο. 

“Δεν είμαι και τόσο απελπισμένη!”, του απάντησε. “Αν πρόκειται να ξεπέσω στον Κόλια, προτιμώ να μείνω άνεργη!”.

Ο Πετρής την έπιασε από τη μέση και πήγαν στο μπαρ. Είχε τόσα να της πει για τα σχέδια του, που αρκετά από αυτά περιλάμβαναν και εκείνη. Τον άκουσε με προσοχή να της εκθέτει το όραμα του για ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό, που θα έφερνε επανάσταση στην ελληνική πραγματικότητα και θα τάραζε τα νερά. Βρισκόταν, της είπε, σε πολύ καλό δρόμο και ήδη είχε αρχίσει το στήσιμο του καναλιού. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, με τη νέα χρονιά θα ξεκινούσε να μεταδίδει πρόγραμμα. 

“Τον Οκτώβρη ξεκινούν τα γυρίσματα μιας καθημερινής σειράς που θα ενταχθεί στο πρόγραμμα του σταθμού και θα κάνει πάταγο!”, την ενημέρωσε με αυταρέσκεια. “Έξι σεναριογράφοι, από τους καλύτερους και πέντε σκηνοθέτες έχουν αναλάβει να απογειώσουν τη σειρά. Το καστ θα είναι επιλεγμένο ανάμεσα από τους κορυφαίους ηθοποιούς, και έναν μεγάλο ρόλο τον έχω φυλαγμένο για σένα!” 

“Για μένα;”, τον ρώτησε έκπληκτη. “Μα δεν έχω καν αρχίσει μαθήματα σε δραματική σχολή και είναι μόλις η πρώτη φορά που συναντιόμαστε για να είστε τόσο γαλαντόμος μαζί μου!”

”Έχεις όλα τα προσόντα να πετύχεις”, την κολάκεψε. “Είσαι πανέμορφη, έξυπνη και εν τέλει εγώ πληρώνω και θα έχω όποιον θέλω στο κανάλι μου!”.

 “Θα μου επιτρέψετε να το σκεφτώ λίγο, έτσι δεν είναι;”. 

Την αγκάλιασε σφικτά και επιχείρησε να την φιλήσει. 

Η Νίκη τραβήχτηκε απότομα και τον κοίταξε άγρια. 

“Τελικά μάλλον δεν έχω να σκεφτώ τίποτα!”, τον κεραυνοβόλησε. “Ψάξτε αλλού για εύκολα θύματα!”.  Και με αυτά τα λόγια έφυγε σχεδόν τρέχοντας.

“Εσύ θα χάσεις”, της φώναξε οργισμένος. “Αν βρεις ποτέ δουλειά στο θέατρο, να μην με λένε Οικονόμου!”. 

Οι καμαρότοι δεν σταματούσαν να σερβίρουν ποτά και η μουσική μαζί με την πανσέληνο δημιουργούσαν ατμόσφαιρα κινηματογραφικής ταινίας. Ήδη είχαν ξεχωρίσει οι παρέες, με τις ετεροφυλόφιλες σχέσεις να είναι η μειοψηφία. Μεσήλικες χαριεντίζονταν με ανήλικα αγοράκια, τα περισσότερα των οποίων από χώρες της Ασίας, όπου το φαινόμενο δεν είναι σπάνιο. 

Ο Δήμος κοιτούσε γύρω του όλη αυτή την ανωμαλία αηδιασμένος, σε αντίθεση με τον Ορφέα που έδειχνε να το απολαμβάνει. Ο Πετρής πλησίασε και κάθισε κοντά τους. 

“Δεν βλέπω να διασκεδάζετε”, διαπίστωσε. “Μάλλον χρειάζεστε λίγο σπρώξιμο!”, 

Έβγαλε δυο σακουλάκια διάφανα από την τσέπη και τα άφησε στο τραπεζάκι. “Πρώτο πράγμα!”,  είπε απευθυνόμενος στον Ορφέα. “Για τους υπόλοιπους υπάρχει η δευτεράντζα!”.

Ο Ορφέας έβαλε λίγη σκόνη στο δάχτυλο και την ακούμπησε στη γλώσσα. 

“Εξαιρετική!”, συμφώνησε, “ Ξέρεις να διαλέγεις άρχοντα!”. 

Ο Πετρής χαμογέλασε και σηκώθηκε. “Καλή διασκέδαση”, τους είπε και απομακρύνθηκε. 

“Πάω να βρω τη Νίκη.”, δήλωσε ο Δήμος και έκανε κίνηση να σηκωθεί. Ο Ορφέας τον κράτησε κοντά του. 

“Τώρα που αρχίζει το πάρτι θα φύγεις”, του χαμογέλασε. “Μόνο με τη Βότκα δεν κάνεις κεφάλι!”

 “Δεν είμαι πρεζάκιας!”, του πέταξε κοφτά. 

“Ούτε και εγώ!”, απάντησε ο Ορφέας πειστικά. “Σου μοιάζω για εξαρτημένο άτομο;”. 

Ο Δήμος αναγκάστηκε να παραδεχτεί πως δεν είχε την εικόνα ανθρώπου που αναζητούσε τη δόση του. 

“Κάνω περιστασιακή χρήση εδώ και πέντε χρόνια”, εξομολογήθηκε. “Σε διαβεβαιώ πως δεν μου λείπει καθόλου όταν απέχω. Αλλά μια στις τόσες, και κυρίως όταν είναι δωράκι όπως τώρα, κάνω δυο μυτιές. Ανεβαίνεις επίπεδο μαζί της, πίστεψε με!”. 

“Δεν είναι για μένα αυτά”, απάντησε αποφασιστικά. “Ήδη η βότκα με έχει κτυπήσει στο κεφάλι”. Ο Ορφέας δεν του απάντησε και άπλωσε τη σκόνη πάνω σε ένα καθρεφτάκι που έβγαλε από την τσέπη. Με αργές κινήσεις το έφερε στα ρουθούνια του και τράβηξε από μια στο καθένα. 

“Δοκίμασε και συ”, απευθύνθηκε στο Δήμο με μάτια που έλαμπαν. “Δεν έχεις να χάσεις τίποτα! Δεν σου αρέσει; Δεν το ξανακάνεις!”. 

Λίγο η περιέργεια, λίγο η επίδραση της βότκας, χαλάρωσαν τις άμυνες του Δήμου. Ακολούθησε πιστά την ίδια διαδικασία που είχε δει και πέρα από ένα μικρό κάψιμο στη μύτη δεν ένιωσε τίποτα.

”Αυτό ήταν όλο;”, ρώτησε τον Ορφέα με απορία. 

“Βιάζεσαι καλέ μου!¨του απάντησε χαμογελώντας. “Όλα θέλουν το χρόνο τους!”

Και πραγματικά, δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ένα κύμα ευφορίας κατέκλυσε τον Δήμο. Όλα γύρω του έμοιαζαν μαγικά. Ακόμα και οι περιπτύξεις των ανώμαλων παιδεραστών, τώρα του φαινόντουσαν εξαιρετικά ερεθιστικές. Μια έντονη επιθυμία για σεξ του έφερε ανατριχίλα. Ο Ορφέας διάβασε τα σημάδια και τον αγκάλιασε παθιασμένα. 

“Πάμε”, διέταξε τον Δήμο με φωνή που έτρεμε από την ένταση. “Υπάρχει μια καμπίνα που είναι πάντα ανοικτή για τέτοιες περιπτώσεις”. 

Τον ακολούθησε σαν υπνωτισμένος, υπακούοντας στην έντονη ανάγκη για εκτόνωση. Πέρασαν αγκαλιασμένοι από το μπαρ και ο Ορφέας πήρε ένα ακόμη μπουκάλι βότκα. Από μακριά ο Πετρής τους έριξε μια ματιά γεμάτη ικανοποίηση. Όλα είχαν πάρει τον δρόμο που επεδίωκε.

Έκαναν έρωτα αρκετή ώρα και οι ρόλοι εναλλάσσονταν μεταξύ τους. Ο ενεργητικός, που για πρώτη φορά δοκίμαζε ο Δήμος, δεν τον ενθουσίασε, όμως ενταγμένος  στο παιχνίδι είχε το ενδιαφέρον του.

Η απόλαυση της ηδονής κράτησε όσο και η επίδραση της κόκας. Ύστερα ήρθαν οι ενοχές, που αν και αμβλυμμένες από το αλκοόλ, βάρυναν την ψυχή του Δήμου. Ντύθηκε βιαστικά και έφυγε χωρίς να πει κουβέντα του Ορφέα που είχε μπει για ντους. 

Ζαλισμένος ακόμα από το αλκοόλ, έφτασε με αβέβαια βήματα στο σαλόνι και βυθίστηκε σε μια πολυθρόνα. Δυο από τους πιο συντηρητικούς καλεσμένους έπιναν το ποτό τους κουβεντιάζοντας ήρεμα. “Πως τα έκανα σκατά πάλι Θεέ μου!”, συλλογίστηκε τσακισμένος. “Όλα τα κατέστρεψα από μια απερισκεψία της στιγμής. Τελικά αυτό το κάθαρμα θα με καταδιώκει σε όλη μου τη ζωή!”, Μόνη του παρηγοριά στο δράμα που βίωνε ήταν πως η σεξουαλική επαφή δεν του ήταν και τόσο ευχάριστη. Παρ όλη την θολούρα και την ευφορία από την κόκα, ένιωθε πως έκανε μια αγγαρεία που απλά και μόνο θα εκτόνωνε τις ορμές του. Και τώρα που ξανάφερνε στο νου του τις σκηνές, το μόνο που αισθανόταν ήταν αηδία.

Σηκώθηκε και βγήκε στον καθαρό αέρα. Το σκάφος ξαναέμπαινε εκείνη την ώρα στο λιμάνι. “Να φύγω!”, μουρμούρισε “Να μην ξαναδώ κανέναν τους! Τι δουλειά έχω εγώ με αυτά τα λούκια.”.

Πετάχτηκε έξω πριν καλά καλά δέσει το γιοτ στον μώλο και έφυγε τρέχοντας για το καΐκι του. Εκεί με τους αγνούς ανθρώπους του μόχθου, τ΄αδέλφια του που ποτέ δεν τον πίκραναν!

“Δεν σε βλέπω ενθουσιασμένο”, είπε η Νίκη στον Ορφέα, που πραγματικά δεν έδειχνε στα κέφια του. “Δεν πήγε καλά με τον Δήμο;”. 

“Καλά πήγε”, απάντησε δύσθυμος. “ 

“Τότε, προς τι αυτά τα μούτρα;”. 

“Πάμε να φύγουμε καλή μου!”, την παρακάλεσε. “ Δεν αντέχω ούτε λεπτό άλλο εδώ!”.

Δεν τον πίεσε περισσότερο η Νίκη. Κάποιο λόγο θα είχε να είναι στενοχωρημένος, και θα τον μάθαινε σίγουρα. Όλα της τα έλεγε αυτούς τους μήνες της γνωριμίας τους. Ήταν κάτι σαν η προσωπική του ψυχαναλύτρια. 

Στην κορυφή της σκάλας ο Πετρής αποχαιρετούσε τους καλεσμένους του που δήλωναν ενθουσιασμένοι από την φιλοξενία. Η Νίκη ήθελε να μπορούσε να φύγει χωρίς να χρειαστεί να πέσει και πάλι επάνω του. Κάτι τέτοιο όμως ήταν αδύνατο. 

“Όλα καλά;”, ρώτησε ο Πετρής κοιτώντας τον Ορφέα, και χωρίς να δώσει καμία σημασία στη Νίκη..

”Αν αυτό θέλεις να ακούσεις, ναι όλα καλά”, του απάντησε με φωνή που έσταζε πίκρα. “Όλα καλά, αλλά όχι για όλους!”

“Εσύ πάντως πέρασες καλά κι αυτό είναι που μετράει!”, έκλεισε τη συζήτηση ο Πετρής και παραμέρισε να κατέβουν. 

“Τι εννοούσες λέγοντας:  Όλα καλά, αλλά όχι για όλους; Και αλήθεια ο Δήμος πότε έφυγε και δεν τον πήραμε χαμπάρι;”, τον ρώτησε η Νίκη στο δρόμο προς το ξενοδοχείο.

“Έτσι γενικά το είπα, τίποτα συγκεκριμένο”, απάντησε χωρίς να μπορεί να την πείσει και ήταν η πρώτη φορά που δεν της άνοιγε την καρδιά του.

Την απάντηση θα την έπαιρνε η Νίκη την άλλη μέρα μέσα από το πρωτοσέλιδο μιας κιτρνοφυλλάδας. 

Η “Αλεπού”, αυτό ήταν το όνομα της εφημερίδας, είχε την φωτογραφία του Ορφέα και τίτλο: ”Φορέας του AIDS, ο Ορφέας Δελής;”

Την αγόρασε και διάβασε το ανυπόγραφο άρθρο που περιέγραφε με λεπτομέρειες τις επισκέψεις του Ορφέα σε εξειδικευμένο κέντρο του Λονδίνου, και παρουσίαζε και καταγγελίες ανώνυμων που το πιστοποιούσαν. Αλαφιασμένη έτρεξε στο ξενοδοχείο να τον βρει. Αδυνατούσε να πιστέψει κάτι τόσο τρομερό. Κάποιο καθίκι είχε βάλει στο μάτι τον Ορφέα και βάλθηκε να τον καταστρέψει!

Οι ελπίδες της να έχει δίκιο διαψεύστηκαν όταν αντίκρισε τα δακρυσμένα μάτια του Ορφέα. Του είχαν τηλεφωνήσει από την εφημερίδα, ζητώντας είτε επιβεβαίωση είτε διάψευση. Τους έκλεισε το τηλέφωνο χωρίς απάντηση. Τι να απαντήσει άλλωστε; Έδειχναν πως τα ήξεραν όλα και κάθε προσπάθεια διάψευσης φαινόταν μάταιη. 

“Πες μου πως είναι ψέμματα!”, ούρλιαξε έξαλλη η Νίκη. “Δεν θα μου έκρυβες κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι;”. 

Ο Ορφέας έκρυψε το πρόσωπο με τα χέρια του και ξέσπασε σε λυγμούς.

 “Με κατέστρεψε το κάθαρμα!”, ψιθύρισε μέσα στα αναφιλητά του. “Είναι ο μόνος που ξέρει το δράμα μου. Αυτός με πήγε στην Αγγλία για μια καινούργια πειραματική θεραπεία. Τον εμπιστεύτηκα στην ανάγκη μου και μου διέλυσε την ζωή! Και μαζί με τη δική μου, κατέστρεψε και του Δήμου!”. 

Η Νίκη πετάχτηκε σαν να την τσίμπησε οχιά.

 “Εννοείς πως παρέσυρες τον Δήμο και τον εξέθεσες στον κίνδυνο;”, τον ρώτησε οργισμένη. 

“Δεν είχα άλλη επιλογή, πίστεψε με. Με εκβίασε πως θα τα πει όλα και τρόμαξα. “Δεν είναι δικαιολογία το ξέρω, όμως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Φοβόμουν Νίκη! Και τώρα ντρέπομαι. Όχι δεν ντρέπομαι μόνο, μισώ τον εαυτό μου για ότι έκανα”.

“Δεν είσαι εσύ ο άνθρωπος που γνώρισα και εκτίμησα”, τον κεραυνοβόλησε. “Ο Ορφέας που ήξερα ήταν ντόμπρος και γνήσιος, όχι αυτό το ύπουλο πλάσμα που προτιμάει να σκοτώσει ανθρώπους για την δική του ασφάλεια!”.   

Άρπαξε την βαλίτσα της και έχωσε μέσα βιαστικά τα ρούχα της. Ο Ορφέας προσπάθησε να τη σταματήσει. 

“Νίκη σε χρειάζομαι! Μην με εγκαταλείπεις τώρα που καταρρέω!”. 

“Στο διάολο να πας και να καίγεσαι αιώνια στην κόλαση, βρωμερό υποκείμενο!”,του φώναξε οργισμένη και έφυγε κτυπώντας την πόρτα πίσω της. Έψαξε το καΐκι του Δήμου και με απογοήτευση είδε πως είχε ήδη φύγει. Έπρεπε να βρει τρόπο να τον ειδοποιήσει γιατί εφημερίδες                             μάλλον δεν θα διάβαζε και αν συνέχιζε ανυποψίαστος τις σχέσεις του, θα έπαιρνε στο λαιμό του και άλλους ανθρώπους. Ψάχνοντας απεγνωσμένα λύση σκέφτηκε το λιμεναρχείο. Μπορεί να μην είχε συγκρατήσει το όνομα του σκάφους, όμως εκείνοι σίγουρα θα είχαν όλα τα στοιχεία. 

Όπως είχε προβλέψει βρήκαν εύκολα το καΐκι και επικοινώνησαν μαζί του, μετά τις έντονες παρακλήσεις της Νίκης. 

Ο Δήμος παραξενεύτηκε με την επιμονή της Νίκης να της τηλεφωνήσει από το πρώτο λιμάνι που θα έπιαναν, λέγοντας του πως πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου. Αποφάσισε να ξαναγυρίσουν στην Ίο μιας και δεν είχαν ξεμακρύνει πάνω από δέκα μίλια. 

“Περίμενε με εκεί”, ενημέρωσε την Νίκη. Σε δύο ώρες το πολύ θα είμαστε πίσω”. 

Παγωμένος ο Δήμος άκουσε τα νέα. Δεν ήξερε πολλά πράγματα για το AIDS, αλλά αυτά τα λίγα που ήξερε έφταναν για να τον τρομοκρατήσουν. Η Νίκη προσπάθησε να τον καθησυχάσει λέγοντας του πως το πιθανότερο ήταν να μην υπάρξει κανένα πρόβλημα, όμως ούτε η ίδια έδειχνε σίγουρη γι΄αυτή τη γνώμη. 

“Θα πρέπει να κάνεις υπομονή λίγες βδομάδες”, του είπε συγκινημένη. “Πρέπει να περάσει λίγος καιρός για να ανιχνευτούν αντισώματα στον ιό. Και πάλι δεν σημαίνει πως θα νοσήσεις! Πολλοί παραμένουν απλοί φορείς και με την κατάλληλη παρακολούθηση πάνε μια χαρά!”. 

Ο Δήμος δεν μπόρεσε να κρατήσει τα δάκρυα του που θόλωσαν τα όμορφα μάτια του. “Γιατί;”, μπόρεσε μόνο να ψελλίσει με παράπονο. Η Νίκη του χάιδεψε τρυφερά το χέρι και τον κοίταξε με συμπόνοια. Αλήθεια τι να απαντούσε σ΄αυτό το απεγνωσμένο γιατί; Ξαφνικά αισθάνθηκε το ίδιο ένοχη με τον Ορφέα. Αν δεν μεσολαβούσε στο ταίριασμα τους, τίποτα δεν θα είχε συμβεί.

“Συγγνώμη!”, του είπε δακρυσμένη. “Αν δεν ήμουν εγώ,,”.

Ο Δήμος την σταμάτησε βάζοντας το δάκτυλο στα χείλη της. 

“Δεν φταις εσύ κορίτσι μου. Μόνο εγώ και η αδυναμία μου να αντισταθώ στο παρελθόν μου. Ένα παρελθόν που έπρεπε να πληρώσω και τώρα μου έστειλε το λογαριασμό. 

“Ξέρω καλούς γιατρούς, όλα θα πάνε καλά. Μην το βάζεις κάτω!”, προσπάθησε να του δώσει κουράγιο. “Και στο κάτω κάτω μπορεί τίποτα να μην πάει στραβά”

“Θα πάει!”, της απάντησε απογοητευμένος. “Αντίο Νίκη και ευχαριστώ που με ενημέρωσες”. Σηκώθηκε αργά και έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω. Η Νίκη ήθελε να τον βοηθήσει όμως δεν ήξερε τον τρόπο. Ούτε καν αν υπήρχε τέτοιος τρόπος. 

“Πάρε με τηλέφωνο ότι και να γίνει”, του φώναξε καθώς απομακρυνόταν. “Μου το υπόσχεσαι;”. Καμία υπόσχεση δεν έδωσε. Εδώ καλά καλά ούτε ο ίδιος ήταν σίγουρος τι θα έκανε από εδώ και πέρα. Ανέβηκε με κόπο τη σκάλα και σε λίγα λεπτά το καΐκι έπαιρνε το δρόμο του.  

______

Η συνάντηση  του Αργύρη και του Άρη  με τον Πετρή, όσο κι αν έμοιαζε τυχαία, δεν κατόρθωσε να πείσει τον Αργύρη για την σύμπτωση. Από όλα τα εστιατόρια της Αθήνας να τύχει να πέσουν πάνω του σ΄αυτό το απομονωμένο, γραφικό μεν αλλά άσημο ταβερνάκι της Κοκκινιάς, δεν ήταν και το πιο φυσιολογικό.

Ο Πετρής σαν να μην είχε ποτέ μεσολαβήσει τίποτα μεταξύ τους, πλησίασε και τον χαιρέτησε εγκάρδια. 

“Τι ευχάριστη έκπληξη!”, αναφώνησε υποκριτικά. “Τελικά η φήμη του κρασιού του Παντελή ξεπέρασε τον στενό κύκλο των τακτικών πελατών σαν και μένα!”

Ο Άρης του πρότεινε να καθίσει μαζί τους, κάτω από το γεμάτο αποδοκιμασία βλέμμα του Αργύρη, και εκείνος δέχθηκε πρόθυμα.

Η συζήτηση περιορίστηκε ανάμεσα στον Άρη και τον Πετρή, καθώς ο Αργύρης δεν είχε καμία διάθεση να συμμετάσχει. Τα θέματα που κυριάρχησαν ήταν κυρίως πολιτικά με τον Πετρή να διατυπώνει την πρόβλεψη πως οι εκλογές ήταν προ των πυλών. 

“Αλήθεια Αργύρη”, τον ρώτησε για να τον βάλει στην κουβέντα. “Θα κατέβετε εσείς;”.

“Δεν έχουμε πάρει οριστική απόφαση”, πετάχτηκε ο Άρης. “Το πιθανότερο όμως είναι πως ναι!”.

“Μην το σκέφτεσαι Αργύρη”, είπε ο Πετρής αγνοώντας τον Άρη. “Τώρα είναι η ευκαιρία σας! Κυβέρνηση με αυτό το νόμο δεν πρόκειται να γίνει ο κόσμος να χαλάσει. Θα παζαρέψεις δυο τρία καλά υπουργεία και θα στηρίξεις τη Νέα Δημοκρατία. Εννοείται πως το υπουργείο Δημόσιων Έργων θα το κρατήσεις εσύ, για ευνόητους λόγους!”

Ο Αργύρης τον κοίταξε με αηδία.

“Μου ζητάς να πουλήσω τις ιδέες μου για μερικά εκατομμύρια; Πόσο λίγο με ξέρεις Πετρή!”

“Σύνελθε Αργύρη! Τα λεφτά είναι πολλά, κι αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνει κάποιος άλλος. Έτσι παίζεται το παιχνίδι πια. Οι ιδεολογίες είναι μόνο για να παρασύρουν το πόπολο!”

Δεν του απάντησε, γιατί κατά βάθος ήξερε πως είχε δίκιο. Άπειρα τα παραδείγματα λαδωμένων λειτουργών που ξεπούλησαν οράματα και δίκια για να βολευτούν οι ίδιοι. Αυτό θα γινόταν και στη δική τους περίπτωση. Λίγοι μπορεί να άντεχαν στον πειρασμό, οι πρόθυμοι όμως θα ήταν πολλοί περισσότεροι. Όχι τα όνειρα της νιότης του δεν είχαν τιμή πώλησης, κι αν δεν μπορούσαν να εκπληρωθούν καλύτερα να έμεναν όνειρα!

“Δεν θα κατέβουμε σε εκλογές!”, δήλωσε αποφασιστικά. “Θα εξακολουθήσουμε να είμαστε μια φωνή συνείδησης και λογικής μέσα σε αυτή την παράνοια. Βρες άλλους Πετρή για τα σχέδια σου!”

“Δεν είναι άσχημη η ιδέα του Πέτρου”, αντέδρασε ο Άρης. “Κανείς δεν σε υποχρεώνει να βάλεις το χέρι στο μέλι αν δεν το θέλεις εξάλλου!”

“Αν πρότεινα εσένα για υπουργό Δημόσιων έργων, ορκίζεσαι πως θα άντεχες την πίεση και τον εκβιασμό;”, τον ρώτησε ευθέως ο Αργύρης, και εκείνος κατέβασε ντροπιασμένος το κεφάλι.

“Μένουμε λοιπόν αυτό που είμαστε!”, κατέληξε ο Αργύρης. “Αθεράπευτα ρομαντικοί και έξω από τα παιχνίδια εξουσίας!”

Ο Πετρής σηκώθηκε θυμωμένος. Η εξέλιξη δεν ήταν η αναμενόμενη και τώρα έπρεπε να βρει άλλους τρόπους πίεσης 

“Σου δίνω διορία μια βδομάδα να το ξανασκεφτείς”, είπε μετρώντας μια μια τις λέξεις του. “ Αλλιώς θα βρεθούμε απέναντι και πίστεψε με δεν θα σου αρέσει καθόλου!”.

“Με απειλείς;”, ρώτησε ο Αργύρης κτυπώντας το χέρι στο τραπέζι.

“Σε προειδοποιώ!”, απάντησε και έφυγε αφήνοντας ένα μάτσο χαρτονομίσματα για τον λογαριασμό.

“Και τώρα τι κατάλαβες που έκλεισες την πόρτα σε έναν καλό χρηματοδότη;”, επέπληξε ο Άρης τον Αργύρη. “Αφού η απόφαση για κάθοδο στις εκλογές είναι σχεδόν αποφασισμένη.”.

“Τίποτα δεν είναι αποφασισμένο.”, απάντησε ο Αργύρης ανόρεχτα. “Κάθοδος σε εκλογές με χορηγό τον Πετρή, δεν πρόκειται να συμβεί επ΄ουδενί! Άκουσες τα ανταλλάγματα και υποθέτω δεν τα εγκρίνεις”.

“Μα θα μπορούσες να υποκριθείς πως συμφωνείς και αργότερα να τον πουλήσεις!”.

“Τον Πετρή;”, τον ρώτησε γελώντας ειρωνικά. “Περίμενα να τον ξέρεις καλά, μετά από ότι έχεις περάσει από δαύτον!”.

Ο Άρης δεν επέμεινε περισσότερο. Μπορεί η ιδέα της υπουργοποίησης να του φαινόταν δελεαστική, αλλά αυτή περνούσε μέσα από την απόφαση του Αργύρη, την οποία δεν μπορούσε να αλλάξει.

“Ωραία, ας κλειστούμε πάλι στο καβούκι μας να παρακολουθούμε θεατές τις εξελίξεις!'”, δήλωσε με φανερή απογοήτευση.

“Καλύτερα έτσι, παρά βουτηγμένοι στα σκατά μέχρι το λαιμό!”, του απάντησε ο Αργύρης, κλείνοντας οριστικά και αμετάκλητα το θέμα.

________

Η Φροσούλα δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί την απέφευγε ο Δήμος. Είχε μια βδομάδα που γύρισε και ούτε μια φορά δεν πλάγιασε μαζί της. Μαύρες σκέψεις την βασάνιζαν μήπως μπήκε άλλη γυναίκα στη ζωή του. Αλλά πάλι, οι ώρες που περνούσε στη στεριά ήταν μετρημένες και ο άντρας της δεν είχε δώσει δείγματα εραστή της μιας βραδιάς. Σκέφτηκε να τον ρωτήσει τι συμβαίνει, όμως ίσως τον έφερνε σε δύσκολη θέση αν αντιμετώπιζε κάποιο οργανικό ή ψυχολογικό πρόβλημα.-

Κι ύστερα ήταν αυτές οι ατέλειωτες ώρες σιωπής που καθόταν σαν χαμένος μπροστά στην τηλεόραση, χωρίς στην πραγματικότητα να παρακολουθεί τα προγράμματα. Ειδικά από τότε που γύρισε από εκείνο το ταξίδι αστραπή στην Αθήνα, που ποτέ δεν της εξήγησε γιατί το έκανε, έμοιαζε να ζει σε έναν άλλο παράλληλο κόσμο. 

Ο Αργύρης που τον ρώτησε τις προάλλες απ΄εξω απ΄έξω, δεν είχε κι αυτός ιδέα. Ούτε καν για την επίσκεψη του στην πρωτεύουσα δεν ήξερε. 

Αύριο θα έφευγε πάλι και θα έλειπε για ένα μήνα περίπου. Θα κατέβαιναν στο Λιβυκό πέλαγος για ξιφίες, μετά από συμφωνία με εταιρία αλιευμάτων που θα αγόραζε σε πολύ καλές τιμές για εξαγωγή στην Ιαπωνία. Σε άλλες εποχές θα ήταν μέσα στην υπερένταση και τον ενθουσιασμό για αυτή την περιπέτεια. Τώρα όμως πήγαινε στο καΐκι μόνο για τις απαραίτητες προετοιμασίες και γύριζε πάλι σπίτι με την ίδια βαριά διάθεση. Ούτε ο Νικολάκης κατάφερνε να τον βγάλει από το μαύρο πέπλο που φαινόταν να τον έχει τυλίξει.

“Κατεβαίνω στη Χώρα, θέλεις να σου φέρω κάτι;”, ρώτησε την Φροσούλα που παραξενεύτηκε με αυτή την είδηση. 

“Κάθε μέρα κατεβαίνεις.”, παραπονέθηκε. “Παλιά το βαριόσουν αυτό το ταξίδι!”.

 “Περιμένω μια σειρά καινούργια αγκίστρια, και όλο σήμερα αύριο. Ελπίζω να έχουν έλθει σήμερα, αλλιώς με τα παλιά θα τη βγάλουμε”.

Δεν πίστεψε λέξη η Φροσούλα. Αρκούσε ένα απλό τηλεφώνημα για να μάθει αν είχαν έλθει. Το να δώσει συνέχεια δεν ήταν του χαρακτήρα της, και άλλωστε θα επιβάρυνε την κατάσταση. Ήλπιζε μόνο να μην της κρύβει κάτι, κι αυτή τη φορά οι υποψίες της για εξωσυζυγική σχέση ξαναφούντωσαν.

Βγήκε στην πόρτα και τον σταύρωσε την ώρα που ξεκινούσε. Μια συνήθεια που την είχε από μικρή και της την είχε μεταδώσει η θετή της μητέρα. Ύστερα μπήκε πάλι στο σπίτι και τηλεφώνησε της Αναστασίας για να της εκμυστηρευθεί τους φόβους της. Εκείνη την καθησύχασε πως τίποτα κακό δεν συνέβαινε και την διαβεβαίωσε πως θα τον έχει από κοντά για να σιγουρευτούν. Πιο ήρεμη μετά από αυτή τη συνομιλία πήγε στην κουζίνα να αποτελειώσει το φαγητό πριν γυρίσει το παιδί από το σχολείο. 

Ο Δήμος με το που έφτασε στη Χώρα κατευθύνθηκε όπως όλες αυτές τις ημέρες στο ταχυδρομείο. Άνοιξε τη θυρίδα που είχε νοικιάσει και βρήκε το φάκελο από το Νοσοκομείου του Συγγρού. Η καρδιά του κόντευε να σπάσει από την αγωνία. Με τρεμάμενα χέρια τον έσκισε και διάβασε την επιστολή. “Κύριε Οικονόμου. Σας πληροφορούμε πως βρεθήκατε θετικός στον ιό HIV. Απαιτούνται περαιτέρω εξετάσεις επιβεβαίωσης, τις οποίες πρέπει να προγραμματίσετε άμεσα.” Ακολουθούσαν πρακτικές οδηγίες για το πως πρέπει να διαχειριστεί  την κατάσταση και έκλεινε με την προτροπή. “Σας επαναλαμβάνουμε την ανάγκη άμεσης επανεξέτασης και σε περίπτωση επαλήθευσης των αποτελεσμάτων, την έναρξη προληπτικής θεραπείας για την αντιμετώπιση του προβλήματος”.

Ένιωσε τον κόσμο να χάνεται και με δυσκολία κατόρθωσε να σταθεί όρθιος γέρνοντας στον πάγκο. Ο υπάλληλος τον κοίταξε με ενδιαφέρον. “Είστε καλά;”, τον ρώτησε και ο Δήμος κούνησε το κεφάλι χωρίς να πει λέξη. 

 Έβγαλε το φάκελο που είχε ετοιμάσει μέρες πριν και ζήτησε του υπάλληλου να το στείλει συστημένο στον Αργύρη. Ύστερα έσκισε σε κομματάκια την επιστολή του νοσοκομείου και την πέταξε στον κάδο απορριμμάτων.

Με αργά και αβέβαια βήματα πήρε το δρόμο για την Μεγαλόχαρη. Ακολούθησε απόμερα σοκάκια για να αποφύγει συνάντηση με τον Γιώργο και την Αναστασία. 

Ο φόβος του θανάτου φώλιασε στην ψυχή του. Όλον αυτό τον καιρό είχε διαβάσει πολλά πράγματα σχετικά με το Έιτζ και η προοπτική να πεθάνει υποφέροντας τον τρομοκρατούσε. Ακόμα ίσως και πιο πολύ από αυτόν τον φόβο τον βασάνιζε η αποκάλυψη της ασθένειας του. Ένα νησί ολόκληρο να τον δείχνει με το δάχτυλο και να τον αποφεύγει σαν να έχει λέπρα. Μια οικογένεια διαλυμένη να προσπαθεί να δεχτεί τη φρικτή αλήθεια. Και το παιδί του να μην έχει τόπο να σταθεί από τις βρισιές και τις λοιδορίες των συμμαθητών του.

Όχι αυτό δεν μπορούσε να το επιτρέψει! Κανείς ποτέ δεν θα μάθαινε το φοβερό μυστικό, εκτός από τον Αργύρη. Εκείνος ήξερε και θα καταλάβαινε την απόφαση του.

Άναψε το κερί του και γονάτισε μπροστά στη θαυματουργή εικόνα. Είχε ξεχάσει να προσεύχεται και το μόνο που έκανε ήταν να καταθέσει τα δάκρυα του στα πόδια Της, χωρίς να ζητήσει τίποτα για τον εαυτό του. Μόνο για το παιδί του και τη γυναίκα του Την παρακάλεσε. Να μην αφήσει να πληγωθούν περισσότερο από τον πόνο που ο ίδιος θα τους προκαλούσε. Αυτό μόνο Της ζήτησε, το μυστικό του να μείνει για πάντα θαμμένο και να μην μολύνει τις ζωές των αγαπημένων του.

Βγαίνοντας από το ναό μια παράξενη αίσθηση τον τύλιξε. Ένα φτερούγισμα στην καρδιά, του έφερνε μια ευφορία που δεν συμβάδιζε με την όλη κατάσταση. 

Κατέβηκε με γοργά αυτή τη φορά βήματα και μπήκε στο αυτοκίνητο. Άξιζε αυτό το βράδυ να το περάσει με τους ανθρώπους που αγαπάει και τον αγαπούν. Καιρό είχαν να το ρίξουν λίγο έξω. Γιατί όχι απόψε λοιπόν;  

Δεν βιαζόταν να γυρίσει στο χωριό. Απολάμβανε την διαδρομή σαν να την έκανε πρώτη φορά. Το βλέμμα του γύριζε από τον πάντα συννεφιασμένο Τσικνιά, στις ξερολιθιές  κι ύστερα χανόταν στα κάτασπρα χωριουδάκια και τις λαγκαδιές. Έβαλε στο κασετόφωνο τα “Νησιώτικα”, με τον Πάριο και σιγοτραγούδησε μαζί του. Σαν να μην είχε μεσολαβήσει η τραγική είδηση από το νοσοκομείο, όλα φαίνονταν όμορφα. Με την ικανοποίηση που δίνει η λήψη μιας μεγάλης απόφασης!

Όσο κι αν παραξένεψε την Φροσούλα και την Υπαπαντή η πρόταση, ή μάλλον διαταγή του Δήμου, την καλοδέχτηκαν. Σπάνια είχαν την ευκαιρία να βγουν λίγο έξω και να διασκεδάσουν. Ο Νικολής με έκπληξη είδε την οικογένεια να φτάνει στο καφενείο με τα γιορτινά της.

 “Γενέθλια, επέτειο ή κάτι που μου διαφεύγει”, ρώτησε απορημένος. 

“Τίποτα από αυτά”, του χαμογέλασε ο Δήμος. “Μια χαλαρή βραδιά με την οικογένεια, αυτό είναι όλο!”

Κάθισαν μέχρι κοντά στο ξημέρωμα, καθώς το ένα κρασί έφερνε το άλλο και οι ναυτικές ιστορίες του Νικολή δεν είχαν τελειωμό. Ο μικρός Νικολάκης είχε αποκοιμηθεί στην καρέκλα του και έτσι τον πήρε αγκαλιά ο Δήμος στο δρόμο για το σπίτι.

“Ευτυχώς που είναι Κυριακή και δεν έχουν μαθήματα”, σχολίασε η Υπαπαντή  και τους καληνύχτισε. 

“Θα έρθω να σε χαιρετίσω πριν φύγω”, της είπε ο Δήμος και μπήκαν στο σπίτι.

Ξάπλωσε τον μικρό στο κρεβάτι του και η Φροσούλα του έβγαλε τα ρούχα τον σκέπασε προσεκτικά και βγήκε από το δωμάτιο. 

Ο Δήμος έσκυψε και φίλησε το γιο του με λατρεία.”Να προσέχεις καμάρι μου”, του ψιθύρισε. “Και τη μαμά να προσέχεις!”. 

Πρόλαβε να κρατήσει ένα δάκρυ που φάνηκε στην άκρη του ματιού του πριν προλάβει να το δει η Φροσούλα που έστεκε ακόμη έξω από την πόρτα. Την αγκάλιασε τρυφερά, πράγμα που είχε να κάνει από εκείνη την καταραμένη ημέρα που ξεκίνησαν όλα στην Ίο. 

“Όλα θα πάνε καλά!”, της είπε φιλώντας την στο μάγουλο. 

“Το ξέρω!”, του απάντησε αν και ξαφνιασμένη με την αντίδραση του. Σε αγαπάω και σου έχω εμπιστοσύνη”.

Ο Δήμος τραβήχτηκε μαλακά από κοντά της. Αν εξακολουθούσε να μυρίζει το άρωμα της και να ακουμπάει το κορμί της, ίσως να μην μπορούσε να συγκρατήσει την θλίψη του που επέστρεψε μαζί με τη χαραυγή της καινούργιας ημέρας. Μπήκε στην κάμαρα,  πήρε τη βαλίτσα που του είχε ετοιμάσει η Φροσούλα από βραδύς και ξεκίνησε να φύγει. 

¨Στο καλό! Η Παναγιά μαζί σου!”, τον ξεπροβόδισε βουρκωμένη η Φροσούλα, με ένα προαίσθημα σαν φίδι να της κατατρώει την ψυχή.

Ο ουρανός προμήνυε καταιγίδα και ο Δήμος άνοιξε το βήμα για να προλάβει μιας και οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν ήδη να πέφτουν. Ίσα που πρόλαβε να μπει στην καμπίνα του πριν ξεσπάσει η μπόρα. Κάθισε στο γραφείο του και χάραξε την πορεία του σκάφους. Σε λίγο θα ξεκινούσαν το ταξίδι και ο καιρός δεν βοηθούσε, αν και το δελτίο καιρού προέβλεπε βελτίωση από το μεσημέρι.

Όταν σταμάτησε η βροχή βγήκε να μιλήσει για λίγο με τους άντρες του. Όλοι έδειχναν ευδιάθετοι και ανυπόμονοι γιαυτό το ψάρεμα. Από τα δυσκολότερα αλλά και τα καλύτερα αμειβόμενα.

“Σαλπάρουμε Σαράντη”, έδωσε διαταγή στον ναύτη του. “Βίρα τις άγκυρες”.  

Είκοσι λεπτά μετά τις δέκα το καΐκι χανόταν στο βάθος του ορίζοντα φορτωμένο τις προσδοκίες των ναυτικών και τις ευχές των δικών τους που έμειναν πίσω.

_____

Εξαντλημένο το πλήρωμα του Δήμου, παρέδωσε το τελευταίο φορτίο στο φορτηγό ψυγείο. Οι ψαριές πήγαν καλύτερα ακόμη και από τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις. Έξι φορές τους προσέγγισε το ψυγείο για να παραλάβει τους ξιφίες. Επιτέλους σε λίγο θα άρχιζε το ταξίδι της επιστροφής στο νησί. 

Ένας ελαφρύς Γραίγος επικρατούσε και δεν θα δυσκόλευε καθόλου τους έμπειρους ναυτικούς. Μπορεί το φεγγάρι να μην βγει απόψε αλλά ο ουρανός είναι καθαρός και τίποτα δεν φαίνεται να εμποδίζει την ήρεμη επάνοδο. 

Ο Δήμος έμεινε στο τιμόνι μέχρι τις δέκα, ώσπου ο Αντρέας ο Συριανός τον παρακάλεσε να πάει να ξεκουραστεί. 

“Άντε καπετάνιε, έχεις κοντά εικοσιτετράωρο ξάγρυπνος. Κάθομαι εγώ μέχρι το ξημέρωμα”. Αναγκάστηκε να συμφωνήσει γιατί τα βλέφαρα του βάρυναν. 

“Πέντε η ώρα με ξυπνάς.”, είπε του Αντρέα και του άφησε το πηδάλιο. 

Μπήκε στην καμπίνα του και αφού συμπλήρωσε λάδι στο καντήλι του Αη Νικόλα ξάπλωσε στο κρεβάτι, έτσι με τα ρούχα. Ο απαλός κυματισμός της θάλασσας τον νανούριζε και όπως ήταν κουρασμένος δεν άργησε να κοιμηθεί. Το ξυπνητήρι το είχε ρυθμίσει για τις δυο και έτσι δεν ανησυχούσε μην παρακοιμηθεί. Απόψε έπρεπε να δώσει τη λύση που είχε σχεδιάσει από καιρό. 

Οι εφιάλτες δεν τον άφησαν να κοιμηθεί πάνω από δυο ώρες. Κοίταξε το ρολόι και ήταν μόλις δωδεκάμισι. “Καλύτερα”, σκέφτηκε, “Όσο γρηγορότερα, τόσο το καλύτερο”.

Σηκώθηκε και έβγαλε όλα του τα ρούχα. Εντελώς γυμνός αναζήτησε το αγαπημένο του μαγιό και το φόρεσε. Η ψύχρα ήταν αισθητή αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που τον απασχολούσε. 

Με χίλιες προφυλάξεις βγήκε από την καμπίνα και κατευθύνθηκε στην πρύμνη. Με δυσκολία κατάφερε να διακρίνει την μικρή άγκυρα του φουσκωτού και την πήρε αγκαλιά. Πέντε με έξι κιλά όλο κι όλο το βάρος της, και με την αλυσίδα έφτανε τα οκτώ περίπου. Ασφάλισε την αλυσίδα στον δεξί του αστράγαλο και κρατώντας την άγκυρα σαν μωρό, σκαρφάλωσε στο κάγκελο. Πέντε δάκτυλα απείχε πια η λύτρωση. Πέντε δάκτυλα που κρατούσαν το σκληρό ξύλο, κρατούσαν κι αυτόν στη ζωή. Μουρμούρισε μια προσευχή και άφησε το κάγκελο. 

Ο Αντρέας ξαφνιάστηκε με το τράνταγμα και τον παφλασμό. Έστριψε τον προβολέα πίσω να δει καλύτερα όμως τίποτα ανησυχητικό δεν παρατήρησε. “Πάλι τα δελφινάκια θέλουν παιχνίδια”, σκέφτηκε χαμογελαστός. 

Στις πέντε ακριβώς κατέβηκε να ξυπνήσει τον Δήμο. Κτύπησε διακριτικά και αφού δεν πήρε απάντηση άνοιξε την πόρτα. Κοίταξε παραξενεμένος το άδειο κρεβάτι και έριξε μια ματιά στην τουαλέτα. Πουθενά, άφαντος ο καπετάνιος!

Αναστατωμένος ανέβηκε στο κατάστρωμα και άρχισε να φωνάζει το όνομα του. Όλο το πλήρωμα σε λίγα λεπτά βρέθηκε δίπλα του αγουροξυπνημένο. Τους εξήγησε τι συμβαίνει και έψαξαν όλο το πλοίο σπιθαμή με σπιθαμή. Κανένα ίχνος του καπετάνιου. 

Ο Αντρέας κάλεσε το λιμενικό και ανέφερε την εξαφάνιση. Σε λίγη ώρα, σκάφη του λιμενικού αλλά και παραπλέοντα πλοία κτένιζαν την περιοχή.

Αργά το απόγευμα μετά από ώρες άκαρπων ερευνών, το λιμενικό άφησε ένα σκάφος να συνεχίσει το ψάξιμο και συνόδευσε το καΐκι στην Σύρο. Έμπειροι αξιωματικοί ανέλαβαν να ψάξουν το σκάφος για στοιχεία, ενώ το πλήρωμα έδινε κατάθεση στα γραφεία του λιμεναρχείου.

Οι πρώτες σκέψεις των λιμενικών ήταν πως κάποιος δολοφόνησε τον καπετάνιο, όμως δεν έβρισκαν το κίνητρο για μια τέτοια υπόθεση και έτσι μετά από πολύωρες ανακρίσεις που δεν απέδωσαν τίποτα τους άφησαν ελεύθερους. Το καΐκι θα έμενε στη Σύρο μέχρι να κλείσει οριστικά η υπόθεση.

 Ο σημαιοφόρος που ανέλαβε να ενημερώσει την οικογένεια του Δήμου, γνώριζε καλά και τη Φροσούλα και τον Νικολή. Νεαρός είχε δουλέψει ένα καλοκαίρι κι αυτός στο καΐκι του Κωσταντή.

Με βαριά καρδιά σχημάτισε τον αριθμό και περίμενε, ενώ προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει τις λέξεις για να εξιστορήσει το τραγικό γεγονός. 

Το σήκωσε η Φροσούλα, αφού κτύπησε αρκετές φορές, ενοχλημένη. Κτυπούσε αυγά μαρέγκα για το γλυκό που έφτιαχνε για τον άντρα της που τόσο του άρεσε, και φοβήθηκε μην της κάτσει.

“Παρακαλώ!”, είπε με φανερή βιασύνη.

“Φροσούλα;”, άκουσε μια κάπως γνωστή φωνή, που δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει.

“Ποιος είναι;”. 

Της εξήγησε όσο πιο ουδέτερα του επέτρεπε η φόρτιση του, για την εξαφάνιση του Δήμου και τις έρευνες που συνεχίζονταν. “Επίσημα είναι μόνο αγνοούμενος”, κατέληξε λες και αυτό θα ηρεμούσε την άτυχη γυναίκα.

Η κραυγή απόγνωσης ήταν το τελευταίο πράγμα που άκουσε ο λιμενικός. Η Φροσούλα τσακισμένη από την απρόσμενη συμφορά έπεσε λιπόθυμη. 

Ο Νικολάκης ταραγμένος από την κραυγή έτρεξε στην κουζίνα. Την βρήκε κάτω αναίσθητη και με χάδια και φιλιά προσπάθησε να την συνεφέρει. Βλέποντας πως δεν κατάφερνε τίποτα βγήκε στην αυλή και έβαλε τις φωνές ζητώντας βοήθεια. Από τους πρώτους έτρεξε η Υπαπαντή, που το σπίτι της απείχε μόλις λίγα μέτρα μακρυά. Μαζί με δυο γειτόνισσες που έτρεξαν κι αυτές να βοηθήσουν, της σήκωσαν τα πόδια ψηλά και της έδωσαν να μυρίσει κολόνια. Επιτέλους η Φροσούλα άνοιξε τα μάτια, αλλά το βλέμμα της έδειχνε πως κάτι τρομερό την έκανε να χάσει τις αισθήσεις της. 

“Ο Δήμος!”, κατάφερε να ψελλίσει πριν αρχίσει να ουρλιάζει υστερικά.

Η Υπαπαντή, με το ένστικτο της μάνας, κατάλαβε αμέσως πως το μαντάτο που άκουσε η νύφη της από το τηλέφωνο, το οποίο ήταν πεσμένο δίπλα της, έκρυβε θάνατο. Θάνατο που αφορούσε τον γιό της! Οι άλλες γυναίκες  βλέποντας να χάνει το χρώμα της, την κάθισαν στην καρέκλα και της έφεραν νερό. 

“Ο Δήμος τι;”, ρώτησε τη Φροσούλα με μια αμυδρή ελπίδα να μην ακούσει το χειρότερο. 

Οι άναρθρες κραυγές που ήρθαν σαν απάντηση, δεν της άφησαν καμιά αμφιβολία. Με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία, σηκώθηκε και πήρε τον εγγονό της, να μην ακούει τον θρήνο.

“Τι έπαθε ο μπαμπάς γιαγιά;”, ρώτησε το παιδί γεμάτο αγωνία.

“Αρρώστησε και τον πήγαν στο νοσοκομείο”, του απάντησε συγκρατώντας με κόπο τα δάκρυα στα μάτια της και τις οιμωγές που πίεζαν τα στήθη και το λαρύγγι της.

Σύσσωμο το χωριό έφτασε στο χαροκαμένο σπιτικό να συμπαρασταθεί στην οικογένεια. Ο Νικολής ράκος σωστό, έσερνε τα βήματα του καπνίζοντας ασταμάτητα. Ο γιατρός του το είχε απαγορέψει δια ροπάλου, λόγω της καρδιάς του, όμως ο πόνος και η τρέλα που τον γυρόφερνε, μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούσε να μαλακώσει κάπως. Ατέλειωτα τσιγάρα και χάπια βαλεριάνας τον συγκρατούσαν από την κατάρρευση.

Οι γυναίκες, φαντάσματα του εαυτού τους, έμεναν ξαπλωμένες στο διπλό κρεβάτι, μετά από τις ηρεμιστικές ενέσεις του αγροτικού γιατρού. Ευτυχώς ο Κωσταντής κατέβασε τον μικρό Νικόλα στην Χώρα, να μείνει με την Αναστασία, η οποία διατηρούσε την ψυχραιμία και τις ελπίδες της. 

Ο μόνος που ήξερε όλη την αλήθεια ήταν ο Αργύρης.

Λίγο πριν τις τρεις το απόγευμα, πήρε το γράμμα του Δήμου και δεν είχε καμιά αμφιβολία για την τραγική κατάληξη του αδελφού του. Στην αρχή δεν πίστευε στα μάτια του, με τα όσα του εξιστορούσε ο Δήμος. Διάβασε πολλές φορές την επιστολή για να συνειδητοποιήσει τη φρικτή αλήθεια. 

“Αδελφέ μου”, του έγραφε”. “Την ώρα που θα διαβάζεις αυτό το γράμμα, εγώ θα έχω φύγει. Τελικά δεν μπόρεσα να ξεφύγω από τους δαίμονες μου, και αυτοί με παίρνουν μαζί τους στην κόλαση. Πριν λίγο καιρό ξανακύλησα στο βούρκο. Δεν θα σου πω δικαιολογίες για το πως έγινε αν και θα μπορούσα. Το ποτό, η κόκα, το πάρτι, ο Πετρής θα αρκούσαν να μου δώσουν ελαφρυντικά και ίσως να το ξεπερνούσα αν το τίμημα για αυτή την απερισκεψία μου δεν ήταν τόσο βαρύ. 

Αργύρη, εκείνη η μια και μοναδική φορά από τότε που παντρεύτηκα, έμελλε να είναι η μοιραία. Λίγο πριν έμαθα πως είμαι φορέας του Έιτζ! Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό; Διασυρμό για μένα και την οικογένεια μου. Χλεύη και κατάρες από όλους. Συχώρα με αδελφέ, αλλά δεν θα μπορούσα να το αντέξω! Και ύστερα, θα ερχόταν αργά ή γρήγορα ο αργός και βασανιστικός θάνατος. Προτίμησα λοιπόν τη φυγή. Τον θάνατο που εγώ επέλεξα. Στην αγκαλιά της αγαπημένης μου θάλασσας! Ποτέ δεν θα με βρουν. Κανείς δεν θα μάθει τι έγινε εκτός από σένα. Και εσύ θα κρατήσεις το μυστικό μου, γιατί με αγαπάς, έτσι δεν είναι; Ακόμα και αυτό το γράμμα να το σκίσεις κομματάκια και να το κάψεις. Σε ικετεύω μην με προδώσεις Αργύρη!

Αντίο αδελφέ μου και να προσέχεις!

Σε αγαπώ!”

Με βουρκωμένα μάτια ο Αργύρης έβαλε το γράμμα στον καταστροφέα εγγράφων και κοίταξε τις μικρές λωρίδες να καταλήγουν στο καλάθι. “Γιατί ρε Δήμο!”, μουρμούρισε με πόνο. “Θα το παλεύαμε μαζί γαμώτο!”. Σηκώθηκε και έβαλε ένα γεμάτο νεροπότηρο ρακί. Είχε ανάγκη να διώξει τις εικόνες που του έρχονταν στο μυαλό. Το κορμί του Δήμου στα βάθη του Αιγαίου, να παρασύρεται από τα κύματα, έρμαιο των σαρκοφάγων ψαριών. Τι ειρωνεία! Τα ψάρια που του πρόσφεραν τα προς το ζην, τώρα του πρόσφεραν τον θάνατο! 

Αναρωτήθηκε τι σήμαινε η αναφορά του Δήμου στον Πετρή. Με ποιο τρόπο αυτό το κάθαρμα μπορεί να είχε συμμετοχή στο θάνατο του;

Σχημάτισε τον αριθμό του και τον κάλεσε. Η γραμματέας του τον ενημέρωσε πως λείπει εκτός Αθηνών και θα επιστρέψει αργότερα. Αποφάσισε να γυρίσει σπίτι. Εκεί με την συντροφιά της Ράνιας και του Νικολάκη, θα ξέφευγε λίγο το μυαλό του από τη μαυρίλα του θανάτου. 

Τη στιγμή που ετοιμαζόταν να σβήσει τα φώτα, ένα κτύπημα στην πόρτα τον σταμάτησε. Κανονικά δεν είχε κανένα ραντεβού γι αυτό και είχε διώξει την γραμματέα του νωρίς. 

“Εμπρός”, είπε και στο άνοιγμα της πόρτας εμφανίστηκε μια εντυπωσιακή νεαρή κοπέλα, κοντά στα είκοσι, όπως την υπολόγισε με την πρώτη μάτια. 

“Ονομάζομαι Νίκη Σεργή”, συστήθηκε η κοπέλα. “Δεν γνωριζόμαστε και η επίσκεψη μου δεν έχει να κάνει με νομικό θέμα, αν και μπορεί να προκύψει!”.

Της έδειξε την πολυθρόνα και την ρώτησε αν θέλει κάτι να πιει. Αρνήθηκε και μπήκε αμέσως στο θέμα. 

“Είναι κάτι που με βαραίνει κύριε Οικονόμου, και έχει να κάνει με τον αδελφό σας που χάθηκε”. 

Ο Αργύρης την κοίταξε κατάματα περιμένοντας τη συνέχεια. 

“Ήμουν μαζί του εκείνο το βράδυ που ξεκίνησαν όλα στην Ίο. Στο πάρτι που έδινε ο άλλος σας αδελφός ο Πέτρος Οικονόμου. Τότε δεν ήξερα πως ο Δήμος ήταν αδελφός του, γιατί κανείς από τους δυο δεν το ανέφερε. Μαζί μου ήταν και ο Ορφέας Δελής, θα τον ξέρετε υποθέτω. Ομοφυλόφιλος που όμως το κρύβει πολύ αποτελεσματικά. Όπως μου αποκάλυψε εκ των υστέρων εκβιάστηκε από τον Πέτρο να κάνει έρωτα με τον Δήμο χωρίς προφυλάξεις. Ήξερε πως ο Ορφέας ήταν φορέας του Έιτζ, και για κάποιον ανεξήγητο σε μένα λόγο, ήθελε να εκθέσει στον κίνδυνο τον αδελφό σας. Ο Ορφέας φοβήθηκε τον διασυρμό και έκανε αυτό το έγκλημα! Τα υπόλοιπα σας είναι λίγο πολύ γνωστά!”.

“Θέλεις να πεις πως ο Πέτρος υποχρέωσε τον Δελή να σπείρει τον ιό στον Δήμο;”, την ρώτησε, ενώ τα μάτια του πετούσαν σπίθες.

“Ακριβώς έτσι”, απάντησε χαμηλόφωνα.” Δεν ήξερα τίποτα σας ορκίζομαι! Αλλιώς θα τον σταματούσα με κάθε τρόπο!”.

“Μπορείς να με πας σ΄αυτόν τον Ορφέα;”, ξαναρώτησε, αλλά μάλλον με διαταγή έμοιαζε η φράση του.

“Δεν θα παραδεχτεί τίποτα κύριε Οικονόμου. Φοβάται την οργή του αδελφού σας!”. 

“Έχω τρόπους να τον αναγκάσω. Δικηγόρος είμαι και μάλιστα από τους καλούς, όπως λένε.”

Τον βρήκαν στο στούντιο στα γυρίσματα ενός σήριαλ που πρωταγωνιστούσε. Ο Ορφέας αναγνώρισε αμέσως τον πασίγνωστο δικηγόρο και το αίμα του πάγωσε. Σίγουρα η Νίκη του τα είχε πει όλα και τα πράγματα έσφιγγαν επικίνδυνα. 

Άπλωσε το χέρι να τον χαιρετήσει αλλά δεν βρήκε ανταπόκριση πέρα από ένα παγωμένο βλέμμα.

“Τα ξέρω όλα”, ξεκίνησε ο Αργύρης. “Καλά θα κάνεις λοιπόν να ομολογήσεις τις πράξεις σου. Άλλωστε στόχος μου δεν είσαι εσύ, αλλά αυτός που σε έβαλε να το κάνεις. 

“Εγώ φταίω μόνο για ότι έγινε κύριε Οικονόμου! Το ποτό και η καταραμένη κόκα με έκαναν να παρασύρω τον Δήμο. Δεν είχα σκοπό να του κάνω κακό, πιστέψτε με! Οι άμυνες μου είχαν χαλαρώσει και δεν υπολόγισα τις συνέπειες!”.

Ο Αργύρης τον άρπαξε από τα πέτα του σακακιού και τον ταρακούνησε.

“Άκου να δεις κάθαρμα! Αν δεν μιλήσεις σου υπόσχομαι να κάνω τη ζωή σου κόλαση. Σκοτώσατε τον αδελφό μου κι αυτό δεν πρόκειται να μείνει ατιμώρητο!”.

“Τι θέλεις να κάνω;”, ρώτησε ο Ορφέας εξουθενωμένος.

“Θα δώσεις συνέντευξη σε μεγάλη εφημερίδα και θα τα πεις όλα, χωρίς όμως να αναφέρεις το όνομα του Δήμου.”

“Και ποιος θα με πιστέψει;”, ρώτησε εύλογα ο Ορφέας. “Δεν υπάρχουν αποδείξεις και ο Πέτρος είναι μεγάλη δύναμη. 

“Από εκεί και πέρα θα αναλάβω εγώ. Ακόμα και να σου κάνει αγωγή θα την πληρώσω. Φτάνει να ξεσκεπαστεί ο αλήτης!”.

“Και εγώ;”, κλαψούρισε ο Ορφέας. “Η ζωή μου, η καριέρα μου; Θα καταστραφώ αν κάνω κάτι τέτοιο!”.

“Είσαι ήδη τελειωμένος μετά από αυτό που έκανες”, του απάντησε κοφτά και τον έσπρωξε με αηδία μακρυά του. 

Έριξε μια ματιά στη Νίκη που καθόταν παράμερα, την ευχαρίστησε βάζοντας το χέρι στο μέρος της καρδιάς του και έφυγε γρήγορα.

Η Νίκη τον ακολούθησε και μπήκε στο ταξί που περίμενε απέξω. Δεν είχε καμιά διάθεση να μπλέξει σε καυγάδες με τον Ορφέα. Όπως έστρωσε ας κοιμηθεί.

Την ίδια ώρα ο Ορφέας ζήτησε από το συνεργείο να σταματήσουν το γύρισμα, με την πρόφαση πως είχε ένα φοβερό στομαχόπονο. Άλλαξε βιαστικά και κατευθύνθηκε στο σπίτι του Πετρή. Ήταν ο μόνος που μπορούσε να τον βγάλει από το αδιέξοδο. Εξάλλου αυτός τα ξεκίνησε όλα!

Ο Πετρής τον άκουσε ανέκφραστος, αλλά το μυαλό του έπαιρνε χιλιάδες στροφές. Αυτό το φοβισμένο ανθρωπάκι μπορούσε με την ανασφάλεια του να τον μπλέξει σε μεγάλους μπελάδες. 

“Τι θα κάνεις;”, τον ρώτησε όταν τελείωσε ότι είχε να πει.

”Εσύ τι λες  να κάνω; Φοβάμαι πολύ Πέτρο!”.

“Να εξαφανιστείς. Αυτό είναι το καλύτερο. Δικαιολόγησε την απουσία σου για ένα διάστημα, μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε. Χωρίς τη δική σου ομολογία, δεν έχουν τίποτα!” 

“Και που να πάω; Θα με αναγνωρίσουν αμέσως!

“Θα πάτε με το Λουκά στο σπίτι της πεθεράς μου, στο Φενεό Κορινθίας. Από τότε που την έκλεισα σε γηροκομείο, δεν πατάει κανείς το πόδι του εκεί. Θα φροντίσω να έχεις προμήθειες να περάσεις καναδυό βδομάδες, ώσπου να δω πως θα σε ξεμπλέξω. Και εννοείται πως δεν θα μάθει κανείς που πας!”.

“Ευχαριστώ”, του απάντησε ανακουφισμένος και έφυγε να ετοιμάσει τα πράγματα του.

Η εντολή που πήρε ο Λουκάς, ήταν να γυρίσει μόνος του. Δεν χρειαζόταν να ακούσει περισσότερα. Τόσο καιρό κοντά στον Πετρή είχε μάθει τον τρόπο σκέψης του. Κάθε εμπόδιο στο δρόμο του έπρεπε να φεύγει με οποιονδήποτε τρόπο. Κι αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που τον βοηθούσε στα σχέδια του. Τα λεφτά που έβγαζε κοντά του δεν θα τα έπαιρνε ούτε σε δέκα ζωές, κι αυτό ήταν σίγουρα πολύ καλό κίνητρο για την εχεμύθεια του.

Ξεκίνησαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα και ο Λουκάς ακολούθησε την παλιά Εθνική για να αποφύγει διόδια και περίεργες συναντήσεις. Βγαίνοντας από την Κόρινθο έστριψε στο δρόμο για την Ακροκόρινθο. Ο Ορφέας που δεν ήξερε την διαδρομή δεν ανησύχησε με αυτή την παρέκβαση. Ο Λουκάς σταμάτησε λίγο μετά την Αρχαία Κόρινθο, προσποιούμενος σωματική ανάγκη και προέτρεψε και τον Ορφέα να κατέβει για να ξεμουδιάσει. Εκείνος δέχτηκε με προθυμία και αυτό ήταν το μοιραίο λάθος του! Το μόνο που πρόλαβε να νιώσει ήταν ένα δυνατό κτύπημα στην πλάτη, πριν καταλήξει στο βάθος του γκρεμού που έχασκε σαν το στόμα του Άδη που τον κατάπιε. Η κραυγή του αντιλάλησε για λίγα δευτερόλεπτα και ύστερα η ησυχία επανήλθε στο τοπίο, με εξαίρεση τα αλυχτίσματα των σκυλιών που ξαφνιάστηκαν.

Ο Λουκάς μπήκε στο αυτοκίνητο και πήρε την αντίστροφη πορεία. Άλλη μια αποστολή είχε τελειώσει με επιτυχία και η αμοιβή του θα ήταν η ανάλογη!

Η εξαφάνιση του Ορφέα προκάλεσε θύελλα σεναρίων. Από απαγωγή μέχρι εγκλεισμό σε μοναστήρι! Η αλήθεια αποκαλύφθηκε τρεις μέρες αργότερα, εντελώς τυχαία από ένα βοσκό της περιοχής. Οι έρευνες της αστυνομίας δεν απέδωσαν καρπούς καθώς κανείς δεν είχε δει ή ακούσει το οτιδήποτε αν και υπήρχαν βάσιμες ενδείξεις δολοφονίας. Αυτό που κυρίως προβλημάτιζε τις αρχές και οδηγούσε σε αυτό το συμπέρασμα ήταν το πως βρέθηκε σε αυτό το απόμερο σημείο χωρίς μεταφορικό μέσο. Κανείς από  τους ταξιτζήδες της περιοχής δεν είχε μεταφέρει τον Ορφέα Δελή, και η περίπτωση να διένυσε τέτοια απόσταση μέσα στη μαύρη νύχτα με τα πόδια, έμοιαζε απίθανη.

Ο Πετρής, παρόλο που τίποτα δεν μπορούσε να τον συνδέσει με τον θάνατο του Ορφέα, φρόντισε να στρέψει τις έρευνες σε άλλη κατεύθυνση. Διοχέτευσε ανώνυμα σε σκανδαλοθηρική εφημερίδα τη γνωμάτευση του νοσοκομείου περί της ασθένειας του, και όπως ήταν επόμενο, την άλλη μέρα το θέμα ήταν πρωτοσέλιδο. 

Αυτή η εξέλιξη οδήγησε τις αρχές στην εκδοχή της αυτοκτονίας και έτσι αν και η υπόθεση παρέμεινε ανοικτή στην ουσία οι έρευνες σταμάτησαν.

Ο μόνος που δεν ασπάστηκε αυτή την εκδοχή ήταν ο Αργύρης. Για άλλη μια φορά ο Πετρής κατάφερε να είναι ένα βήμα μπροστά από τον ίδιο και τον νόμο. Αδυνατούσε να πιστέψει πως ο Ορφέας αυτοκτόνησε. Τύποι σαν κι αυτόν είναι γατζωμένοι στην ζωή και δύσκολα παίρνουν τέτοιες αποφάσεις. Άλλωστε και η Νίκη που της τηλεφώνησε είχε την ίδια γνώμη κι αυτή τον γνώριζε πολύ καλύτερα.

Αποφάσισε να σταματήσει να ασχολείται με το θέμα. Είχε πολύ σοβαρότερα πράγματα να σκεφτεί αυτό τον καιρό. Η Αναστασία όπως τον ενημέρωσε η Υπαπαντή, έχανε ανεξήγητα βάρος εδώ και ένα μήνα. Ο γιατρός της προβληματιζόταν με τα χαμηλά λευκά της αιμοσφαίρια και πρότεινε να κατέβει στην Αθήνα για περαιτέρω εξετάσεις. Η ίδια ούτε να ακούσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο και ο μόνος που μπορούσε να την πείσει ήταν ο Αργύρης. Αυτό το Σάββατο θα κατέβαινε στο νησί και θα την έπαιρνε έστω και με το ζόρι! 

Τελικά τα πράγματα αποδείχθηκαν ιδιαίτερα σοβαρά! Η Αναστασία έπασχε από μια μορφή λευχαιμίας και εισήχθη εσπευσμένα στο “Μεταξά”. Μπήκε αμέσως στην απομόνωση και σε πρόγραμμα χημειοθεραπειών. Το επόμενο στάδιο, αν όλα πήγαιναν καλά στο πρώτο ήταν η μεταμόσχευση μυελού. Γι αυτό όλη η οικογένεια μπήκε στη διαδικασία δωρεάς. 

Οι γονείς απορρίφθηκαν αμέσως λόγω ηλικίας και έτσι οι μόνοι που απέμεναν ήταν ο Αργύρης και ο Πετρής. Το δείγμα του Αργύρη δεν ήταν αρκετά συμβατό, όμως οι γιατροί ήταν σχεδόν σίγουροι πως του δίδυμου αδελφού θα ήταν σε μεγάλο έως απόλυτο βαθμό. 

Την ενημέρωση του Πετρή ανέλαβε η Υπαπαντή παρόλο που ο Αργύρης δεν ήταν καθόλου αισιόδοξος για την απόφαση του αδελφού του. 

“Δεν μπορεί!”, επέμενε η Υπαπαντή. “Την αγαπάει την Αναστασία και θα την βοηθήσει!”. 

Ο Αργύρης δεν ήθελε να της κόψει τα φτερά, όμως ήταν βέβαιος πως ο Πετρής θα αρνιόταν έστω και αυτή την απλή διαδικασία. Η ψυχή του ήταν μαύρη και τέτοιες ευαισθησίες δεν χωρούσαν μέσα της. Εξάλλου δύο μήνες τώρα, ούτε μια φορά δεν πήγε στο νοσοκομείο. Μόνο δυο τρία τυπικά τηλεφωνήματα, κι αυτό ήταν όλο!

Μετά από πολλές δυσκολίες κατάφερε η Υπαπαντή να κλείσει ραντεβού μαζί του. Ούτε που της είχε περάσει ως τότε απ το μυαλό πως θα χρειαζόταν τόσες διαδικασίες για να την δεχτεί ο γιος της.

“Θέλεις να ανέβουμε μαζί;”, πρότεινε διστακτικά ο Αργύρης στην είσοδο του μεγάρου.

“Καλύτερα μόνη μου”, του απάντησε αποφασιστικά. “Ξέρω πως δεν τα πάτε καλά οι δυό σας”.

Η συνάντηση μάνας και γιου μετά από τόσο καιρό δεν ήταν και τόσο θερμή. Παρ΄όλες τις προσπάθειες της Υπαπαντής η αντιμετώπιση του Πετρή ήταν από αδιάφορη έως παγερή. Εν τούτοις είχε την ευγένεια να της προσφέρει τουλάχιστον έναν καφέ.

“Λοιπόν;”, τη ρώτησε ψυχρά. “Τι ακριβώς θέλεις από μένα; γιατί μη μου πεις πως απλώς με πεθύμησες!”.

Η Υπαπαντή στριφογύρισε στην καρέκλα της και ήπιε μια γουλιά καφέ, για να κερδίσει χρόνο, ψάχνοντας τα κατάλληλα λόγια.

“Αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ, έτσι δεν λένε; Όμως έχεις δίκιο, δεν ήρθα μόνο για να σε δω.”.

Η καρδιά της κτυπούσε δυνατά γιατί στα μάτια του Πετρή έβλεπε την απόρριψη. Η ελπίδα της ήταν η αδελφική αγάπη να υπερνικήσει την περιφρόνηση προς το πρόσωπο της.

“Ξέρεις ασφαλώς την κατάσταση της Αναστασίας”, άρχισε τελικά να μπαίνει στο θέμα. ”Χρειάζεται μεταμόσχευση μυελού και ο Αργύρης δεν είναι αρκετά συμβατός. Εμείς δεν επιτρέπεται λόγω ηλικίας και το να βρεθεί συμβατός δότης σύντομα, είναι σαν να σου πέφτει ο πρώτος αριθμός του λαχείου.”. 

Σταμάτησε να δει την αντίδραση του στα λόγια της και με απογοήτευση αντίκρισε την ίδια παγωνιά στο βλέμμα του. Μάζεψε τα κομμάτια της και συνέχισε χωρίς πολλές ελπίδες αυτή τη φορά. 

“Οι γιατροί λένε πως οι πιθανότητες να είσαι εσύ ο κατάλληλος δότης είναι πολύ μεγάλες, μιας και είσαστε δίδυμοι. Η ζωή της κρέμεται στα χέρια σου, και η επέμβαση είναι απλή. Σε λίγες ώρες μπορείς να γυρίσεις σπίτι σου!”.

Αυτό που ακολούθησε έφερε ναυτία στην Υπαπαντή. Ο Πετρής ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια, τόσο που τα μάτια του έγιναν κατακόκκινα. 

“Δηλαδή τι μου λες;”, ρώτησε κυνικά μόλις κατάφερε να σταματήσει τα γέλια. “Να μπω στα καλά καθούμενα στο νοσοκομείο, να μου τρυπήσουν την σπονδυλική στήλη και να μείνω ξάπλα ώρες ολόκληρες για να σώσω την κορούλα σου; Βρες μου έναν καλό λόγο να το κάνω!”.

“Σε παρακαλώ!”, το μόνο που μπόρεσε να ψελλίσει η πονεμένη μάνα. “Λυπήσου την αδελφή σου, που δεν σου έχει φταίξει σε τίποτα!”.

“Κανείς σας δεν με βοήθησε ποτέ”, απάντησε ψυχρά. “Ούτε και εγώ έχω σκοπό να βοηθήσω κανέναν σας! Κι αν αύριο ψοφήσετε όλοι καρφί δεν μου καίγεται! Τώρα αν δεν θέλεις κάτι άλλο, να πηγαίνεις. Έχω και δουλειές!”.

 Η Υπαπαντή κάρφωσε τα δακρυσμένα μάτια της επάνω του. Το δεύτερο παιδί που έχανε μέσα σε λίγους μήνες, κι αυτό δεν το πήρε ο Χάρος, αλλά η κακία και η επιρροή των δαιμόνων. Τουλάχιστον να σωνόταν η Αναστασία της, αν και μετά την άρνηση του Πετρή, τα πράγματα γίνονταν δραματικά δύσκολα. 

Ο Αργύρης κατάλαβε αμέσως το τι είχε συμβεί,  άλλωστε δεν είχε και πολλές αμφιβολίες για τη συμπεριφορά του αδελφού του. Αγκάλιασε τρυφερά τη μάνα και προσπάθησε να της δώσει κουράγιο. 

“Θα βρεθεί δότης μάνα! Και ίσως είναι καλύτερα να μην πάρει τίποτα απ τον Πετρή η Αναστασία, μήπως την μολύνει με το δηλητήριο της κακίας του!”.

“Μην μιλάς έτσι παιδί μου!”, τον σταμάτησε η Υπαπαντή. “Αμαρτία! Χαμένο πρόβατο είναι, θα βρει το δρόμο του!”

Δεν θέλησε να τη φορτώσει περισσότερη πίκρα ο Αργύρης και κράτησε μέσα του όσα είχε να της πει για το ποιον του γιου της. Αν πίστευε πως ο χαρακτήρας του Πετρή ήταν δημιούργημα των γονιών του, τότε δεν θα δίσταζε να τους καθίσει στο σκαμνί. Όμως ποτέ δεν τον ξεχώρισαν από τα άλλα παιδιά, ούτε έκαναν καμιά διάκριση σε βάρος του. Το αντίθετο μάλιστα. Αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση τις παραξενιές και τις ιδιοτροπίες του, σε βαθμό να δυσανασχετούν τα υπόλοιπα παιδιά.  

Η μόνη περίπτωση που θα μπορούσε να δικαιολογήσει κάπως αυτή την μισάνθρωπη συμπεριφορά του αδελφού του, ήταν το διώξιμο του από το σπίτι. Λίγο ακραία αντιμετώπιση, παραδεχόταν ο Αργύρης, επιβαλλόμενη όμως από τους άγραφους κανόνες της τιμής και της ηθικής μιας μικροαστικής κοινωνίας, Αν ο χαρακτήρας του Πετρή είχε διαμορφωθεί μετά από αυτό το περιστατικό, τότε ναι, θα κατηγορούσε τη μάνα, για ότι έγινε. Όμως από μικρό παιδί είχε παραβατική συμπεριφορά, με αποκορύφωμα τον βιασμό του Δήμου, που έφερε την καταστροφή του! 

Άλλη μια βασανιστική βδομάδα πέρασε χωρίς καμία εξέλιξη στο θέμα του δότη. Ώσπου το βράδυ του Σαββάτου, ένα τηλεφώνημα ξανάδωσε την ελπίδα στην οικογένεια! Είχε βρεθεί συμβατός δότης και μάλιστα στην Ελλάδα! Το μόνο που απέμενε ήταν να δώσει την συγκατάθεση του για την επέμβαση. 

Ο Αργύρης ζήτησε να μάθει το όνομα του για να του μιλήσει ο ίδιος, αλλά οι υπεύθυνοι δεν μπορούσαν να δώσουν καμιά πληροφορία, γιατί προσέκρουε στο ιατρικό απόρρητο. Το μόνο που του είπαν είναι πως πρόκειται για ένα νεαρό αγόρι που μόλις είχε ενηλικιωθεί, και έγινε δότης μόλις πριν λίγες μέρες.

Τελικά ο νεαρός δέχθηκε να δώσει μυελό και παρουσιάστηκε στους συγγενείς, αν και δεν είχε τέτοια υποχρέωση. 

Ο Αργύρης θέλησε να τον ανταμείψει για την ανθρωπιστική του πράξη, όμως ο νεαρός απέρριψε αμέσως ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

“Είμαι από πεποίθηση δότης κύριε Οικονόμου”, του απάντησε. “Από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, θέλησα να βοηθώ τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Γι αυτό εξάλλου έγινα πρόσκοπος!”, κατέληξε χαμογελώντας.

“Είσαι υπέροχο παιδί!”, θαύμασε ο Αργύρης. “Οι γονείς σου θα πρέπει να είναι πολύ υπερήφανοι για σένα!”.

“Η μητέρα μου ίσως”, είπε με μια σκιά θλίψης στα μάτια. “Τον πατέρα μου τον έχασα όταν ήμουν πολύ μικρός. Σχεδόν δεν τον θυμάμαι.”.

“Πως σε λένε παλικάρι μου;”, ξαναρώτησε ο Αργύρης.

“Αναστάσιο με βαφτίσανε, αλλά όλοι Τάσο με φωνάζουν, όσο κι αν δεν μου αρέσει!”

Συνέχισαν την κουβέντα αρκετή ώρα, ώσπου μια τεράστια έκπληξη έκανε τον Αργύρη να πιστέψει στα θαύματα!

Μια νοσοκόμα φώναξε το επίθετο του νεαρού αγοριού που ήταν το ίδιο με του αδικοχαμένου λοχαγού, του Δημήτρη!

“Μήπως είσαι γιος του Δημήτρη;”, του ρώτησε με αγωνία.

“Μάλιστα Δημήτρη τον έλεγαν τον πατέρα μου! Τον είχατε γνωρίσει;”.

“Πολύ καλά αγόρι μου! Ήταν ένας θαυμάσιος άνθρωπος, και άρα από αυτόν πήρες τα καλά γονίδια!”

Αφού έφυγε ο Τάσος για τις απαραίτητες εξετάσεις, έμεινε ο Αργύρης να αναπολεί το παρελθόν. Το παρελθόν που ξαναγύριζε για να δώσει λύση στο πρόβλημα της Αναστασίας. Έτσι εξηγούνταν η συμβατότητα τους. Είχαν συγγένεια εξ αίματος. Πρώτα ξαδέλφια για την ακρίβεια. 

Μια βδομάδα μετά και αφού ολοκληρώθηκαν οι εξετάσεις έγινε η μεταμόσχευση. Όλα πήγαν καλά και μετά από ένα περίπου μήνα, ο κίνδυνος απόρριψης του μοσχεύματος είχε μειωθεί σημαντικά. Οι δείκτες της Αναστασίας βελτιώθηκαν αρκετά και οι γιατροί είπαν πως ήταν θέμα χρόνου να επανέλθει στη φυσιολογική της ζωή. 

Μόνο που αυτός ο χρόνος θα ήταν αρκετός. Πολλοί μήνες σε προστατευόμενο περιβάλλον για τον κίνδυνο λοιμώξεων και συχνές παρουσίες στον Ευαγγελισμό για την παρακολούθηση της πορείας της υγείας της.

Όλα τα ανέλαβε ο Αργύρης με τη Ράνια. Της βρήκαν διαμέρισμα σε νεόδμητη πολυκατοικία και γυναίκα να την βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού. Ο Γιώργος ανέβαινε συχνά να την επισκεφτεί, όσο του επέτρεπε η δουλειά του στο μαγαζί, και η Υπαπαντή, είχε γίνει η σκιά της.

______

                                                    ΜΑΡΤΗΣ 1991

Η ναυτιλιακή εταιρεία “ΟΙΚΟ NAVY”, απέκτησε ένα ακόμα τάνκερ, χωρητικότητας 80000 τόνων.

Με αυτό το πλοίο το δυναμικό της ανέβηκε στα ένδεκα  και την κατέτασσε σε μια ανερχόμενη δύναμη της ναυτιλίας.

Οι ψίθυροι για την ξαφνική εκτίναξη του Πέτρου Οικονόμου, ήταν διαρκείς και εντεινόμενοι. Οι πιο υποψιασμένοι μιλούσαν για λαθρεμπόριο καυσίμων, κανείς όμως δεν έβρισκε αποδείξεις για παράνομη δραστηριότητα, όσο κι αν απασχόλησε το θέμα τις αρμόδιες αρχές. 

Εξάλλου με μια εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας και ένα τηλεοπτικό σταθμό στην πρώτη θέση τηλεθέασης, έμοιαζε δύσκολο να τον ακουμπήσει κάποιος!

Απόψε ο Πετρής διοργάνωνε μια δεξίωση στον Ναυτικό όμιλο, με καλεσμένη την αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας. Υπουργοί, πρέσβεις, βουλευτές,, θα έδιναν το παρόν σε αυτό το μεγάλο γεγονός. Μπορεί να τον έβλεπαν οι περισσότεροι με μισό μάτι, όμως του αναγνώριζαν τις εξαιρετικές του ικανότητες στον επιχειρηματικό τομέα, παρόλο που ήταν μόλις απόφοιτος του δημοτικού. 

Ο Πετρής είχε φροντίσει να κρατά τις ισορροπίες μετά την επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας. Η εφημερίδα εξακολουθούσε να στηρίζει χαλαρά το ΠΑΣΟΚ, χωρίς ιδιαίτερο ζήλο, ενώ ο τηλεοπτικός σταθμός μάλλον έγερνε προς την κυβέρνηση, και έτσι ήταν όλοι ευχαριστημένοι!

Η προσωπική του ζωή ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Απορροφημένος από το όραμα του για την κορυφή, είχε παραμελήσει ακόμα και τον Άγγελο, που μεγάλωνε με τη νταντά και τον Λουκά. Φρόντισε βέβαια να τον βάλει σε ένα από τα καλύτερα σχολεία της Ελλάδας, την σχολή Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου και τις περισσότερες ώρες  ο μικρός βρισκόταν εκεί, αφού εκτός από τα μαθήματα έκανε αγγλικά και γαλλικά. Ο Λουκάς είχε επιφορτιστεί να τον πηγαίνει στη σχολή και να τον γυρίζει πίσω. Οι εντολές του Πετρή στη διεύθυνση ήταν να μην αφήσουν κανέναν άλλο να πάρει το παιδί, εκτός αν ο ίδιος τους έδινε άλλες οδηγίες.

Σήμερα θα το έπαιρνε μαζί του στην δεξίωση. Ήθελε όλοι να καμαρώσουν τον διάδοχο και κληρονόμο της αυτοκρατορίας του! 

Η ώρα όμως περνούσε και είχαν αργήσει να επιστρέψουν ο Λουκάς με τον Άγγελο. Τηλεφώνησε στη σχολή όπου τον ενημέρωσαν πως είναι πάνω από δυο ώρες που έφυγαν από εκεί. 

Άσχημα προαισθήματα άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση στο μυαλό του. Ο Λουκάς ήταν πάντα τυπικός και θα έπρεπε να τον είχε ενημερώσει για την καθυστέρηση. Αποφάσισε να περιμένει λίγο ακόμα πριν βγει να τους ψάξει. 

Πέντε λεπτά αργότερα το τηλεφώνημα από την αστυνομία του έκοψε τα γόνατα!

Το αυτοκίνητο του βρέθηκε παρκαρισμένο σε ένα απόμερο μέρος στην Παλλήνη με τον Λουκά στη θέση του οδηγού, δεμένο και φιμωμένο. Κανένα ίχνος του μικρού Αλέξανδρου! Ο ίδιος ο Λουκάς ήταν σε κατάσταση σοκ και δεν μπορούσε να εξηγήσει τι ακριβώς συνέβη.

Αλαφιασμένος μπήκε στη θωρακισμένη Μερσεντές και έτρεξε στο τμήμα. Ο αξιωματικός υπηρεσίας τον διαβεβαίωσε πως έχουν ενεργοποιηθεί όλες οι δυνάμεις και ψάχνουν εξονυχιστικά όλη την περιοχή.

Τον βρήκαν μετά από μια ώρα μισόγυμνο και νεκρό σε ένα παρκάκι αρκετά μακρύτερα από το σημείο που βρέθηκε το αυτοκίνητο. Η πρώτη εκτίμηση του ιατροδικαστή ήταν πως το παιδί είχε υποστεί βιασμό και ο θάνατος του οφειλόταν σε απόφραξη των αναπνευστικών οδών.

Ο Πέτρος άκουσε την τραγική είδηση ανέκφραστος. Τίποτα δεν μαρτυρούσε την τρικυμία της ψυχής του, εκτός από τη χλομάδα του νεκρού στο πρόσωπο του. Ότι αγάπησε, το μόνο που αγάπησε, ήταν αυτό το παιδί. Και τώρα του το έπαιρναν βίαια με τόσο απάνθρωπο τρόπο. 

“Να τους βρείτε, πριν τους βρω εγώ!”, φώναξε απειλητικά στον αστυνόμο και έφυγε κτυπώντας την πόρτα με οργή.

“Κύριε Οικονόμου”, άκουσε πίσω του τη φωνή του αστυνόμου. “Θα πρέπει να πάτε για την αναγνώριση”.

“Στο διάολο να πάτε!”, απάντησε και κλώτσησε ένα καλάθι απορριμμάτων που βρέθηκε στον δρόμο του.

Μπήκε στη Μερσεντές και η πρώτη του κίνηση ήταν να βγάλει την ταμπακιέρα με την κόκα. Χρειαζόταν την τόνωση της για να μην καταρρεύσει μπροστά στο νεκρό παιδί του.

Με τρεμάμενα βήματα μπήκε στο ανατομείο. Ο ιατροδικαστής τον χαιρέτησε ευγενικά και τον συλλυπήθηκε. Ύστερα ήρθε η στιγμή που θα ερχόταν αντιμέτωπος με τον θάνατο, για πολλοστή φορά στη ζωή του. Μόνο που αυτή τη φορά τίποτα δεν ήταν ίδιο με τις προηγούμενες. Τώρα στο νεκροκρέβατο κειτόταν ο μονάκριβος γιος του. Το μέλλον που δεν θα ερχόταν ποτέ!

Ο ιατροδικαστής τον ρώτησε αν είναι έτοιμος, και εκείνος συγκατένευσε με ένα κούνημα του κεφαλιού.

Ο μικρός Άγγελος σε τίποτα δεν θύμιζε νεκρό. Έμοιαζε σαν να κοιμάται και η έκφραση του προσώπου του έδειχνε σαν να χαμογελάει. Ο Πέτρος χάιδεψε τρυφερά το παγωμένο του μάγουλο και τον φίλησε στο μέτωπο. 

“Θα το πληρώσουν γιε μου! Θα βλαστημήσουν την ώρα που γεννήθηκαν, στο ορκίζομαι!”, υποσχέθηκε και ήταν η πρώτη φορά που άφησε ελεύθερα τα δάκρυα να τρέξουν από τα μάτια του.

Βγήκε από το νεκροτομείο και ξεκίνησε να βρει τον Λουκά που νοσηλευόταν στο κρατικό της Νίκαιας. 

Οι γιατροί δεν του επέτρεψαν να τον δει, όπως το ίδιο είχαν κάνει με τους αστυνομικούς που ζήτησαν να του πάρουν κατάθεση.

“Δεν είναι σε θέση να σας μιλήσει κύριε Οικονόμου”, τον ενημέρωσε ο επιμελητής της κλινικής. 

 “Εκτός από το ισχυρό σοκ, έχει και ένα σοβαρό κτύπημα στο κεφάλι. Τον ετοιμάζουμε για αξονική”. 

Εξαγριωμένος έσπρωξε με βία τον γιατρό και μπήκε στο δωμάτιο. Τρεις αστυνομικοί έτρεξαν να τον βγάλουν. “Μην ακουμπήσετε χέρι επάνω μου!”, τους απείλησε. “Εκτός αν θέλετε αύριο να βρεθείτε στον Εβρο!”

Τα τρία νεαρά παιδιά οπισθοχώρησαν τρομοκρατημένα. Δεν είναι να τα βάζεις με τύπους σαν κι αυτόν. Οι απειλές του δεν ήταν από αυτές που μπορείς να αγνοήσεις. Εννοούσε κάθε λέξη από όσες έλεγε!

“Δυο λεπτά μόνο σας παρακαλώ”, είπε ο αρχιφύλακας με ένα τόνο που προσπαθούσε να κάνει επιτακτικό χωρίς να τα καταφέρνει.” Οι εντολές είναι αυστηρές”.

Πλησίασε το κρεβάτι του Λουκά χωρίς να δώσει σημασία στον αρχιφύλακα.

“Ποιος το έκανε;”, τον ρώτησε καρφώνοντας τα μάτια του στα δικά του. 

Ο Λουκάς πραγματικά δεν ήταν σε θέση να απαντήσει. Το άδειο βλέμμα που κοιτούσε το κενό το επιβεβαίωνε. 

“Ποιος το έκανε;”, ούρλιαξε αυτή την φορά και άρπαξε το χέρι του. “Μίλα πριν σε σκοτώσω καθίκι!”.

Οι αστυνομικοί όρμηξαν και τον έβγαλαν βίαια έξω από το δωμάτιο, και ο αρχιφύλακας του φόρεσε χειροπέδες.

“Λυπάμαι κύριε Οικονόμου, αλλά ξεπεράσατε τα όρια”, του είπε με έντονο ύφος, βάζοντας το καθήκον πάνω από τους φόβους του.

Ο Πέτρος δεν αντιστάθηκε καθόλου. Κατάλαβε πως η συμπεριφορά του ήταν απαράδεκτη και μπορούσε να του δημιουργήσει προβλήματα που αυτή την ώρα του ήταν αχρείαστα.

“Έχεις δίκιο αρχιφύλακα, παραφέρθηκα. Όμως έλα στη θέση μου. Σκότωσαν το παιδί μου με τον πιο φρικτό τρόπο. Άνθρωπος είμαι, δεν είμαι μηχανή!”.

Δεν περίμενε ποτέ πως θα έλεγε κάτι τέτοιο, γιατί στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς πίστευε! Πως είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή, χωρίς αισθήματα, που ο μόνος του σκοπός είναι το χρήμα και η εξουσία. 

Ο Αρχιφύλακας του έβγαλε τις χειροπέδες, αφού πήρε τη διαβεβαίωση του πως δεν θα επιχειρήσει πάλι κάτι βίαιο.

“Πηγαίνετε να ηρεμήσετε λίγο σπίτι σας”, του είπε μαλακά. “Θα φροντίσω να σας ενημερώσω για την πορεία των ερευνών εγώ προσωπικά. 

Ο Πέτρος τον ευχαρίστησε και απομακρύνθηκε στο βάθος του διαδρόμου. Δεν έφυγε όμως από το νοσοκομείο. Κατέβηκε στο μπαρ και παρήγγειλε ένα διπλό ουίσκι. Απόψε είχε σκοπό να μεθύσει. Να γίνει λιώμα, για να ξαναβρεί την αυτοκυριαρχία του. Δεν του άρεσε αυτή η αδυναμία που έβγαλε με το θάνατο του Άγγελου. Ήταν όμως κάτι που δεν μπορούσε να αποφύγει. Αρκεί να συνερχόταν όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Ο Αργύρης ταλαντεύτηκε αρκετά με την πρόταση του Λουκά να τον αναλάβει. Αν είχε έστω και την παραμικρή συμμετοχή στη δολοφονία του μικρού, θα προτιμούσε να τον στείλει όσο πιο βαθιά γινόταν στην φυλακή. Από την άλλη, αν ήταν αθώος κινδύνευε να πληρώσει αμαρτίες άλλων και να αντιμετωπίσει και το μένος του Πετρή.

Η συμβουλή του πεθερού του να μείνει μακρυά από αυτή την υπόθεση, ενέτεινε τους προβληματισμούς του. Αποφάσισε να έχει μια πρώτη επαφή μαζί του και από το αποτέλεσμα της θα εξαρτιόταν αν προχωρούσε στην υπεράσπιση του.

Τον επισκέφτηκε στον θάλαμο του νοσοκομείου, λίγη ώρα μετά την πρώτη κατάθεση που έδωσε στους αστυνομικούς. Έδειχνε φοβερά εξαντλημένος και κάτι στο βλέμμα του πρόδιδε τρόμο. Ο γιατρός παρακάλεσε τον Αργύρη να είναι όσο πιο σύντομος γίνεται, γιατί το αιμάτωμα στο κεφάλι του Λουκά δεν του επέτρεπε πολλές συγκινήσεις. Μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα απειλητικό για την υγεία του, αλλά με τα τραύματα στο κεφάλι δεν μπορούμε να παίζουμε, του εξήγησε.

Η εντύπωση που αποκόμισε από την ολιγόλεπτη κουβέντα τους ήταν πως κάτι έκρυβε ο Λουκάς. Τα περίεργα κενά μνήμης, που κατά σατανική σύμπτωση αφορούσαν τις λίγες στιγμές που συναντήθηκε με τους δολοφόνους του παιδιού, εδραίωσαν την πεποίθηση στον Αργύρη ότι δεν του ήταν τελείως άγνωστοι. Μπορεί πραγματικά να μην είδε τα χαρακτηριστικά τους μιας και φορούσαν κουκούλες, όμως δεν ήταν σε θέση να περιγράψει ούτε την σωματική τους διάπλαση, ούτε καν τα ρούχα που φορούσαν.

Το πρώτο πόρισμα που έβγαλε ήταν πως δεν ήταν ο Λουκάς ο βιαστής και δολοφόνος, άλλωστε αυτό θα το έβρισκαν οι αρχές με τους εργαστηριακούς ελέγχους, αλλά κάτι του έλεγε πως με κάποιο τρόπο, δεν ήταν εντελώς αμέτοχος σ΄αυτή την ιστορία.  

Στο δρόμο για το σπίτι στριφογυρνούσε στο μυαλό του η περίεργη αυτή υπόθεση. Μια απαγωγή σε κεντρικό σχετικά σημείο χωρίς φανερό κίνητρο και σκοπό. Κανείς, όσο ανώμαλος κι είναι, δεν σταματάει ένα αυτοκίνητο για να αρπάξει ένα παιδί μόνο και μόνο για να το βιάσει και να το σκοτώσει! Κάτι άλλο υπήρχε, όμως αδυνατούσε να το προσδιορίσει. Θα μπορούσε ίσως να είχε ξεκινήσει η απαγωγή με σκοπό τα λύτρα και στην πορεία να στράβωσε από την εμμονή των δραστών στην παρά φύση συνουσία; Δύσκολο! Συνήθως οι απαγωγείς τέτοιου επιπέδου είναι ψύχραιμοι και αποφεύγουν τέτοιες πρακτικές. Τότε;

Δεν είχε να κάνει τίποτα περισσότερο από το να περιμένει τις έρευνες της αστυνομίας και τις ιατροδικαστικές εξετάσεις που ίσως έριχναν κάποιο φως στη σκοτεινή υπόθεση.

Η Ράνια τον υποδέχτηκε με φανερό εκνευρισμό. Το τηλεφώνημα του Πετρή, oσο κι αν ήταν αναμενόμενο την είχε αναστατώσει. Η απειλή που φανέρωναν τα λόγια του ήταν απροκάλυπτη. Ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορούσε τον Αργύρη ως συμμέτοχο στη δολοφονία με τον τρόπο του! 

 “Βρήκε την ευκαιρία να βγάλει όλη τη χολή που έκρυβε μέσα του!”, της είπε επί λέξει. “Υπερασπίζεται το κάθαρμα που σκότωσε το παιδί μου! Αυτό δεν πρόκειται να μείνει ατιμώρητο! Έτσι να του πεις!”. 

“Και τώρα;”, ρώτησε η Ράνια με αγωνία. “Είναι αδίστακτος και θα μας συντρίψει! Έπρεπε να ακούσεις τον πατέρα μου και να μην ανακατευτείς σ΄αυτή την ιστορία!”.

“Δικηγόρος είμαι Ράνια”, της απάντησε ψύχραιμα. “Όλοι έχουν δικαίωμα υπεράσπισης, ακόμα και οι χειρότεροι εγκληματίες. Πόσο μάλλον οι αθώοι. Γιατί έχω την πεποίθηση πως ο Λουκάς είναι αθώος. Τουλάχιστον για τη συγκεκριμένη υπόθεση, γιατί κατά τα άλλα ένα καθίκι και μισό είναι κι αυτός!”.

Την αγκάλιασε τρυφερά και προσπάθησε να καθησυχάσει τους φόβους της.

“Αύριο το πρωί θα τον επισκεφτώ και θα προσπαθήσω να του εξηγήσω. Έτσι κι αλλιώς δεν θα αναλάβω το Λουκά αν προκύψει έστω και το παραμικρό στοιχείο εναντίον του”.

Με άσχημη διάθεση και μια υποψία τύψης, πέρασε ο Αργύρης την πόρτα της έπαυλης. Ο Κοσμάς τον οδήγησε στο γραφείο του Πετρή. Τρόμαξε να τον αναγνωρίσει! Σαν να γέρασε δέκα χρόνια μόλις μέσα σε μια νύχτα. Με έκπληξη διαπίστωσε πως ήταν σχετικά ήρεμος και δεν έδειχνε καμιά επιθετική διάθεση εναντίον του. Απεναντίας, έδωσε εντολή στην καμαριέρα να του φέρει καφέ και του έδειξε την πολυθρόνα μπροστά του. 

“Πρώτα πρώτα δέξου τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια”, ξεκίνησε μουδιασμένα ο Αργύρης, αφού ήπιε την πρώτη γουλιά του καφέ του. “Αν και λίγες φορές είχα συναντήσει τον Άγγελο, τον αγάπησα αληθινά. Ξέρω πως ότι και να πω δεν πρόκειται να απαλύνει τον πόνο σου, μόνο ο χρόνος ίσως, έτσι λένε!”

Ο Πετρής άπλωσε μπροστά του ένα μάτσο φωτογραφίες και διάλεξε μια.

“Μόλις πριν τρεις μέρες τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία”, του είπε δείχνοντας την. “΄Τότε που όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Κοίτα τα μάτια του Αργύρη! Έχεις δει ομορφότερα;”

Δάκρυα θόλωσαν τα μάτια του Αργύρη. Κανενός δεν αξίζει τέτοιος φρικτός θάνατος, πόσο μάλλον ενός αθώου παιδιού που δεν πρόλαβε να ανοίξει τα φτερά του στη ζωή. Κοίταξε με συμπόνια τον αδελφό του. Μια από τις σπάνιες φορές που του έβγαζε ο Πετρής τέτοιο συναίσθημα.

“Θα βρεθεί το κάθαρμα που το έκανε Πετρή. Σου δίνω το λόγο μου πως θα γυρίσω τον κόσμο ανάποδα και θα τον στείλω ισόβια!”

Δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ Αργύρη. Τον ξέρω τον ένοχο, μόνο που δεν θα προλάβεις να τον βάλεις φυλακή. Η τιμωρία του είναι δική μου δουλειά!”

“Δεν είναι ο Λουκάς!”, προσπάθησε να τον πείσει ο Αργύρης. “Τόσα χρόνια στη δικηγορία μπορώ να ξεχωρίσω τον αθώο από τον ένοχο!”

“Ποιος μίλησε για τον Λουκά;”, τον αποπήρε ο Πετρής. “Θα τιμωρηθεί κι αυτός αλλά μόνο γιατί ήταν ανίκανος να προστατέψει το παιδί μου!”.

“Μα τότε ποιος;”, απόρησε ο Αργύρης. “Έχεις αποδείξεις πως αυτός ο κάποιος έκανε το έγκλημα;”

“Δεν είμαι δικαστής Αργύρη!”, του απάντησε κοφτά. “Στον δικό μου κόσμο δεν χρειάζονται αποδείξεις. Λειτουργώ με το δικό μου κώδικα δικαιοσύνης. Μου αρκεί και μια απλή υποψία, αρκεί να είναι βάσιμη!.”.

Ο Αργύρης κατάλαβε πως να τον πείσει να κάνει πίσω θα ήταν μάταιο. Όπως μάταιο θα ήταν και να προσπαθήσει να μάθει ποιον υποψιαζόταν. Η μόνη ελπίδα του να βρει μόνος τον ένοχο και να τον οδηγήσει στη δικαιοσύνη, πριν πραγματοποιήσει ο αδελφός του τις απειλές του. Παρ΄όλα αυτά έκανε μια απελπισμένη προσπάθεια να τον συνετίσει.

“Μη φορτώσεις την ψυχή σου με ένα έγκλημα ακόμα!”, του είπε κοιτάζοντας τον κατάματα. “Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να ξεκινήσεις μια βεντέτα με απρόβλεπτες συνέπειες.”.

Ο Πετρής έκανε μια γκριμάτσα που πολύ απείχε από το ειρωνικό χαμόγελο που είχε κατά νου.

“Δεν υπάρχει κανείς άλλος που να με ενδιαφέρει η ζωή του.”, απάντησε κυνικά. “Και το να ακουμπήσουν εμένα είναι αδύνατον! Είμαι πολύ ψηλά για να με φτάσουν!”.

Ένα ρίγος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά του Αργύρη. Τελικά ποτέ κανένα φως δεν θα τρυπούσε τα σκοτάδια της ψυχής του αδελφού του. Κανένας πόνος, καμιά χαρά δεν ήταν ικανές να σπάσουν το τσιμεντένιο περίβλημα της. 

Βιαζόταν τώρα να φύγει. Απαντήσεις μόνο από το Λουκά μπορούσε να περιμένει, αν βέβαια ήξερε κι αυτός κάτι.  

Χαιρέτησε με χειραψία τον Πετρή, γιατί μια αγκαλιά του φάνηκε υπερβολική και ξεκίνησε να φύγει.

“Κουβέντα στο Λουκά για ότι είπαμε!”, τον σταμάτησε η επιτακτική του φωνή. “Δεν στο ζητάω απλά. Το απαιτώ!”.

Έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω του. Ένας φόβος είχε φωλιάσει στην καρδιά του, μετά από τη συζήτηση τους. Ο Λουκάς κινδύνευε, αυτό του ήταν πια ξεκάθαρο και έπρεπε να τον προειδοποιήσει. Το καθήκον του ως ανθρώπου και δικηγόρου, του υπαγόρευε να αγνοήσει τις απειλές του Πετρή, όσο κι αν δεν τις πήρε αψήφιστα.

Οι δυο αστυνομικοί στην πόρτα του δωματίου του Λουκά, δεν προδιέθεταν τίποτα καλό. Μετά τις απαραίτητες ερωτήσεις και την επίδειξη της δικηγορικής του ταυτότητας, του επέτρεψαν την είσοδο για λίγο. 

Ο Λουκάς πριν λίγο θεωρήθηκε από την εισαγγελία ως βασικός ύποπτος της δολοφονίας του παιδιού. Το μοναδικό δείγμα DNA που βρέθηκε στο κορμάκι του αδικοχαμένου Άγγελου, ήταν το δικό του. Μπορεί αυτό από μόνο του να μην ήταν απόδειξη ενοχής, δεδομένης της στενής επαφής τους, όμως η παντελής απουσία άλλων ενδείξεων, οδήγησαν τον εισαγγελέα σε αυτή την απόφαση. 

“Δεν με πιστεύουν κύριε Οικονόμου!”, μουρμούρισε με τρόμο.

“Πιστεύουν πως εγώ το έκανα και σκηνοθέτησα την επίθεση ως άλλοθι!”.

Ο Αργύρης έμεινε σιωπηλός, σταθμίζοντας την καινούργια εξέλιξη. Μέσα του δεν είχε καμιά αμφιβολία για την αλήθεια των λεγομένων του Λουκά, όμως η ανυπαρξία έστω και μιας τρίχας που θα επιβεβαίωνε το αφήγημα του, τον έβαλε σε σκέψεις. Κάποιοι είχαν στήσει πολύ καλά το έγκλημα και έδειχναν επαγγελματίες.

“Πρέπει να μου τα πεις όλα.”, απευθύνθηκε με σοβαρό ύφος στον Λουκά. “Μόνο έτσι μπορώ να σε βοηθήσω!”.

“Σας τα είπα όλα προηγουμένως! Μας σταμάτησαν δυο κουκουλοφόροι και άρπαξαν το παιδί. Ύστερα με κτύπησε ο ένας νομίζω με κάτι σαν γκλομπ. Από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα!”.

“Τότε φοβάμαι πως πρέπει να βρεις άλλον δικηγόρο!”, του απάντησε κοφτά. “Και να βρεις τρόπο να αποφύγεις την οργή του αδελφού μου!”. Και με αυτά τα λόγια σηκώθηκε να φύγει.

“Μείνετε σας παρακαλώ!”, του φώναξε με φωνή που φανέρωνε την απελπισία του. “Έχετε δίκιο, δεν έγιναν έτσι ακριβώς τα πράγματα, όμως αν αποκαλύψω την αλήθεια κινδυνεύω!”.

“Ούτως ή άλλως η θέση σου είναι πολύ δύσκολη. Από τη μια η φυλακή και από την άλλη οι φόβοι σου πραγματικοί ή φανταστικοί. Η απόφαση είναι δική σου, και εγώ θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να σε προστατεύσω και από τα δύο. Αρκεί αυτή τη φορά να μην μου κρύψεις τίποτα!”.

Ο Λουκάς ανακάθισε και ήπιε μια γουλιά νερό σε μια προσπάθεια να κερδίσει χρόνο για να ταξινομήσει τις σκέψεις του. Ήξερε πως όπως ήρθαν τα πράγματα ήταν αναγκασμένος να τα πει όλα με όποιο τίμημα. Φοβόταν στην ιδέα να μάθει ο Πετρής πως λύγισε και άνοιξε το στόμα του, όμως πίστευε πως ο Αργύρης μπορούσε να γίνει η ασπίδα που θα τον προστατέψει από την εκδίκηση του.

“Η ιστορία ξεκινάει πριν από δυο χρόνια”, άρχισε δειλά. “Η βαφτιστήρα μου ήταν τότε 15 χρονών, και πανέμορφη. Έκανα το λάθος να την γνωρίσω του αδελφού σου, αν και γνώριζα την αδυναμία του στα παιδιά Εξ άλλου πολλές φορές τον είχα βοηθήσει να αποπλανήσει αρκετά. Ντρέπομαι που το λέω αλλά είχα συνηθίσει στα λεφτά και την καλή ζωή, που μόνο κοντά του μπορούσα να απολαμβάνω. Όταν μου ζήτησε να φύγω και να τον αφήσω μόνο του με το κοριτσάκι, μετάνιωσα και προσπάθησα να το αποτρέψω. Το βλέμμα που μου έριξε είχε κάτι από το σκοτάδι της κόλασης, και μου έκοψε τα πόδια. Έτσι υπέκυψα και υποχώρησα. Βλαστήμησα πολλές φορές τον εαυτό μου για τη δειλία που έδειξα, κυρίως μετά το αποτέλεσμα αυτής της ανόσιας συνεύρεσης. 

Το παιδί τρομοκρατημένο από τις απειλές του, δεν μίλησε ποτέ σε κανέναν, όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια! Από τον βιασμό έμεινε έγκυος και άμαθο παιδί όπως ήταν δεν κατάλαβε τίποτα, μέχρι που το ανακάλυψαν οι γονείς της, όταν ήταν πια αργά για έκτρωση. Οι πιέσεις που δεχόταν να αποκαλύψει τον υπαίτιο έγιναν αφόρητες και έτσι μου ζήτησε να την βοηθήσω. Με τη σειρά μου ζήτησα τη βοήθεια του αδελφού σας, και αυτό ήταν μοιραίο λάθος. Η αποκάλυψη της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης τον έκανε θηρίο! Δυο μέρες μετά το άμοιρο κορίτσι έπεφτε νεκρό κάτω από τις ρόδες. ενός SCONDA χωρίς πινακίδες κυκλοφορίας, που εκ των υστέρων αποδείχτηκε κλεμμένο. Δεν είχα καμιά αμφιβολία ποιανού έργο ήταν! Τόσα χρόνια κοντά του είχα μάθει τον τρόπο που σκέφτεται και ενεργεί. Τον σιχάθηκα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου! Όμως ο φόβος της εκδίκησης αν αποκάλυπτα τα εγκλήματα του με προσγείωσε στη ζοφερή πραγματικότητα. 

Οι γονείς του παιδιού μου επέρριπταν όλες τις ευθύνες και με το δίκιο τους! Μπορεί να μην γνώριζαν για το βιασμό της κόρης τους από τον Πετρή, αλλά στο βάθος του μυαλού τους, υποψιάζονταν εμένα ως ένοχο αυτής της αποτρόπαιας πράξης. Ώσπου σε ένα τετράδιο της μικρής, που το χρησιμοποιούσε σαν ημερολόγιο ανακάλυψαν την αλήθεια, Όχι ολόκληρη φυσικά όμως βρήκαν το όνομα του φταίχτη. Ο πατέρας της μου ζήτησε συγγνώμη για τις υποψίες τους και νόμιζα πως όλα είχαν τελειώσει. Μόνο που μου έκανε εντύπωση πως αφού ήξεραν για τον ένοχο, δεν κινήθηκαν εναντίον του. Μάλλον σκέφτηκα η μικρή θα χρησιμοποίησε ψευδώνυμο, πράγμα που μας βόλευε όλους!”.

Το κτύπημα στην πόρτα διέκοψε τον μονόλογο του Λουκά. Ο αστυφύλακας ενημέρωσε τον Αργύρη πως είχε 5 λεπτά ακόμη και ύστερα έπρεπε να φύγει, κι αυτός συμφώνησε με μια κίνηση του κεφαλιού.

“Για δυο χρόνια τα πράγματα έδειχναν ήρεμα και έτσι συνεχίσαμε τις ζωές μας χωρίς απρόοπτα”., Άρχισε πάλι ο Λουκάς.

“Να φτάσουμε στην ημέρα του εγκλήματος”, τον σταμάτησε ο Αργύρης κοιτάζοντας το ρολόι του. “Δεν έχουμε πολύ χρόνο”.

“Τρεις μέρες πριν το συμβάν”, συνέχισε ο Λουκάς κατανοώντας την έλλειψη χρόνου, “μου τηλεφώνησε ο πατέρας του κοριτσιού. Ήθελε να με συναντήσει για κάτι πολύ σοβαρό, όπως μου είπε. Επέμενα να μου πει τι ακριβώς γιατί δεν ήξερα πότε θα βρω χρόνο για αυτή τη συνάντηση. Και τότε μου έριξε την βόμβα! “Το αφεντικό σου σκότωσε το παιδί μου, και αυτό δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητο!”. Έμεινα παγωμένος  σ΄αυτό το άκουσμα. Δεν ήξερα τι να πω του χαροκαμένου πατέρα, ούτε με ποιον τρόπο θα έβγαζα τον εαυτό μου έξω από το κάδρο. Δεν χρειάστηκε γιατί μου έκλεισε το τηλέφωνο δίχως άλλη λέξη.”. 

Σταμάτησε για λίγο να πάρει μερικές ανάσες με εμφανή την αγωνία αποτυπωμένη στο πρόσωπο του.

“Εκείνο το καταραμένο απόγευμα, εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου. Μου έκανε νόημα να σταματήσω και υπέθεσα πως θα έμεινε το αυτοκίνητο του. Άνοιξα την πόρτα και τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να κατέβω για να βοηθήσω, πετάχτηκαν από το πουθενά δυο φουσκωτοί με κουκούλες. Τα υπόλοιπα λίγο πολύ τα ξέρεις”.

Ο Αργύρης τον κοίταξε κατάματα. Κάτι δεν του καθόταν καλά στην ιστορία που του αφηγήθηκε. Γιατί ο πατέρας του κοριτσιού να επιλέξει να αποκαλυφθεί; Μπορούσαν με χίλιους τρόπους να αναγκάσουν τον Λουκά να σταματήσει στο συγκεκριμένο σημείο, όπως ένα σκηνοθετημένο τροχαίο για παράδειγμα. Το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν πως ήθελε να ξέρει ο Πετρής ποιος το έκανε. Αυτή του φαινόταν η πιο πιθανή εξήγηση. Αποφάσισε να συναντήσει αμέσως αυτό τον άντρα, πριν τον αναλάβει ο αδελφός του.

“Που θα τον βρω αυτό τον τύπο;”, ρώτησε το Λουκά. “Πρέπει να του κάνω μερικές ερωτήσεις”

“Ντίνο Ζησιμόπουλο τον λένε”, του απάντησε μετά από κάποιο δισταγμό. “Τον τελευταίο χρόνο ζει στο πατρικό του σε ένα προάστιο του Βόλου. Έχει εκεί ένα κοσμηματοπωλείο που το κρατούσε πριν ο αδελφός του. Τηλέφωνο του δεν έχω και από ότι ξέρω το έχει κάνει απόρρητο.”.

Ο Αργύρης σημείωσε τη διεύθυνση και σηκώθηκε να φύγει.

¨Δεν θα πεις σε κανέναν άλλο, αυτά που είπες σε μένα.”, προειδοποίησε τον Λουκά. “Και στον ανακριτή που θα πάμε, μεθαύριο κατά πάσα πιθανότητα, θα ζητήσω αναβολή για την απολογία σου. Πρέπει να δω πως θα ξεμπλέξεις από αυτή την ιστορία!”

Μπήκε στο αυτοκίνητο αναποφάσιστος για το πως έπρεπε να κινηθεί από εδώ και μπρος. Η ώρα πλησίαζε οκτώ και το να ξεκινήσει τώρα για τον Βόλο δεν του φάνηκε καλή ιδέα. Θα έφτανε εκεί κοντά στα μεσάνυχτα, ώρα που ασφαλώς δεν προσφερόταν για επισκέψεις. Τελικά κατέληξε πως το καλύτερο ήταν να ξεκινήσει νωρίς το πρωί ώστε να βρίσκεται εκεί γύρω στις δέκα.

________

Ο  Ντίνος Ζησιμόπουλος ήπιε την τελευταία γουλιά της βότκας του. Ήταν το τέταρτο ποτήρι, αλλά η διάθεση του δεν έλεγε να αλλάξει. Κανονικά θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένος που κατάφερε να πάρει την εκδίκηση για το χαμό του παιδιού του. Τίποτα τέτοιο όμως δεν συνέβαινε. Η κορούλα του δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει ποτέ πίσω, και τώρα φορτώθηκε και ο ίδιος ένα φριχτό έγκλημα. 

Αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο λίγο πίσω όλα θα τα έκανε αλλιώς. Ο Οικονόμου του διέλυσε τη ζωή και μόνο αυτός έπρεπε να πληρώσει το τίμημα. Ποτέ δεν του είχε περάσει από το μυαλό πως θα έκανε μια τόσο αποτρόπαια πράξη. Μπορεί τα χρόνια που έκανε στη Λεγεώνα των ξένων στην Ουγκάντα να είχαν σκληρύνει την ψυχή του. Μπορεί να τσαλαπάτησε ζωές αγοράζοντας τα χρυσαφικά τους σε εξευτελιστικές τιμές, όμως διατηρούσε μέσα του μια σπίθα ανθρωπιάς. Έτσι τουλάχιστον πίστευε, μέχρι πριν λίγες ημέρες. 

Σηκώθηκε αργά και αφού έβαλε τον συναγερμό βγήκε και κατέβασε τα ρολά του μαγαζιού. 

Στο δρόμο για το σπίτι στριφογύριζε στο μυαλό του το μέλλον. Τίποτα δεν μπορούσε να τον συνδέσει με τη δολοφονία του μικρού Άγγελου. Το ημερολόγιο της κόρης του που φωτογράφιζε τον Πετρή, το είχε ασφαλισμένο στο χρηματοκιβώτιο του σπιτιού, στο οποίο κανείς άλλος δεν είχε πρόσβαση. Ούτε καν η γυναίκα του δεν γνώριζε την ύπαρξη του. Ο μόνος που ήξερε ήταν ο Λουκάς. Από αυτόν όμως δεν είχε να φοβηθεί τίποτα. Εκτός από τα γραμμάτια που είχε στα χέρια του, ύψους τριών εκατομμυρίων δραχμών, ήξερε πολλά για το βεβαρυμένο παρελθόν του, που ήταν ικανά να κρατήσουν κλειστό το στόμα του. 

Ο Πέτρος Οικονόμου βέβαια δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Αργά ή γρήγορα θα έφτανε στα ίχνη του. Μέχρι τότε όμως θα βρισκόταν με τη γυναίκα και το γιο του πολύ μακριά! Είχε ήδη από καιρό ξεκινήσει τις διαδικασίες να μεταφέρει τις καταθέσεις σε λογαριασμούς του εξωτερικού, και ανέθεσε σε γραφείο να του βρουν σπίτι σε προάστιο του Λονδίνου. Ο μικρός είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα της μετακόμισης στην Μεγάλη Βρετανία. Εδώ όλα του θύμιζαν την αδικοχαμένη αδελφή του και ο ψυχολόγος που τον παρακολουθούσε, βρήκε την ιδέα εξαιρετική. Σε δυο τρεις βδομάδες η Ελλάδα και ότι βάραινε την ψυχή τους, θα αποτελούσε παρελθόν!

'Άνοιξε με το τηλεκοντρόλ την πόρτα και πάρκαρε μπροστά στην είσοδο του σπιτιού. Τη στιγμή που έβαζε το συναγερμό ένιωσε κάτι σκληρό να τον πιέζει στην πλάτη, και μια άγρια φωνή να τον προειδοποιεί.

“Μη βγάλεις άχνα αν δεν θέλεις να βρεθείς και εσύ και η οικογένεια σου κομμάτια!”.

Ποτέ δεν το έπαιξε ήρωας, ούτε καν στη δύσκολη εποχή της Λεγεώνας. Τα λεφτά μόνο είχε ανάγκη και μόνο να περνάει ο καιρός τον ενδιέφερε. Έτσι αναγκάστηκε να υπακούσει στον μεγαλόσωμο κουκουλοφόρο, αλλά και στους άλλους δύο που πετάχτηκαν ξαφνικά πίσω από τους θάμνους, σημαδεύοντας τον με τα Καλάσνικοφ. 

Ο άγνωστος τον έσπρωξε προς την είσοδο και τον διέταξε κοφτά να ανοίξει την πόρτα. 

Η γυναίκα και ο γιος του ήταν καθισμένοι στον καναπέ και έβλεπαν τηλεόραση. Δεν πρόλαβαν να καταλάβουν τι γίνεται καθώς οι δύο συνεργοί τους άρπαξαν και τους φίμωσαν με ταινία τα στόματα. Το ίδιο έκαναν και στον Ντίνο που έτρεμε στην ιδέα να κάνουν κακό στην οικογένεια του.

“Άνοιξε το χρηματοκιβώτιο”, γρύλισε ο άντρας που τον είχε αρπάξει απ τον λαιμό και τον οδήγησε στο γραφείο του, με φωνή που δεν επιδεχόταν καμία αντίρρηση.

Αργά αργά ο Ντίνος έβαλε τους κωδικούς και το άνοιξε. Ο ληστής άρπαξε τα πανάκριβα κοσμήματα που υπήρχαν μέσα, μια δεσμίδα δεκαχίλιαρα και το τετράδιο-ημερολόγιο. Ο Ντίνος μούγκρισε, κάνοντας ταυτόχρονα μια κίνηση με το κεφάλι να τον αποτρέψει από το να πάρει κι αυτό. Χωρίς να δώσει σημασία αυτός, τα έχωσε όλα σε ένα μικρό σακβουαγιάζ και τραβώντας τον τον έσυρε πίσω στο σαλόνι.

Οι δύο συνεργοί είχαν ήδη δέσει σφικτά γυναίκα και παιδί στις καρέκλες, και το ίδιο έκαναν και στον Ντίνο, που ένιωσε το αίμα του να παγώνει όταν είδε τον ένα από αυτούς να καταβρέχει όλο τον χώρο με βενζίνη από ένα μπιτόνι. Περιέλουσε και τα τρία υποψήφια θύματα, που δεν είχαν πια καμιά αμφιβολία για το φριχτό τέλος που τους περίμενε.

“Έχετε τις ευχές του κυρίου Οικονόμου, για καλό ταξίδι!”, ειρωνεύτηκε ο τύπος που φαινόταν επικεφαλής οπισθοχωρώντας προς την εξώπορτα.

Με μια κίνηση έβγαλε από την τσέπη του μπουφάν ένα στουπί και αφού το έβρεξε με λίγο οινόπνευμα και το άναψε, το πέταξε προς το σαλόνι.

“Έχεις μερικά δευτερόλεπτα να μετανιώσεις για τη μαλακία που έκανες!”, φώναξε στον Ντίνο που προσπαθούσε απεγνωσμένα να ελευθερωθεί από τα δεσμά του. ¨Τα βάζουνε ρε μαλάκα με την εξουσία;”   

Το γέλιο του αντήχησε ανατριχιαστικό μέσα στην απέραντη σιωπή που έσπαζε μόνο το απαίσιο μουρμούρισμα της φωτιάς που πλησίαζε απειλητικά τα ανήμπορα θύματα. 

Λένε πως ο θάνατος από φωτιά είναι ίσως ο πιο βασανιστικός. Ο Ντίνος δεν ήταν σίγουρος αν αυτό ήταν το χειρότερο! Ακόμα και η φρικτή ιδέα να πεθάνει μέσα σε αβάστακτους πόνους είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα, καθώς διάβαζε στα μάτια του παιδιού και της γυναίκας του, τον τρόμο και την απόγνωση.

Έκανε μιαν ακόμα απέλπιδα προσπάθεια να λυθεί από τα δεσμά του, καθώς οι φλόγες-πύρινα φίδια- άγγιζαν ήδη τα παπούτσια του. 

“Συγγνώμη”, προσπάθησε να στείλει τηλεπαθητικά το μήνυμα στους ανθρώπους που λάτρευε, όμως αυτοί δεν ήταν σε θέση να το λάβουν. Οι φλόγες τύλιγαν τα κορμιά τους και οι σπασμωδικές κινήσεις τους να εμποδίσουν τον όλεθρο, θα έμοιαζαν αστείες αν δεν ήταν ο προάγγελος ενός εφιάλτη, που στις πιο θερμές προσευχές τους όλοι οι άνθρωποι θα απεύχονταν, ακόμα και για τον χειρότερο εχθρό τους!

Σε μερικά δευτερόλεπτα όλα είχαν τελειώσει. Καρβουνιασμένα πτώματα και μια πύρινη λαίλαπα που κατέτρωγε τα σπλάχνα του σπιτιού, ο επίλογος της φρίκης.

Οχήματα της πυροσβεστικής, ασθενοφόρα και περιπολικά της αστυνομίας, κατέκλυσαν τον χώρο, ενώ η μυρωδιά του καμένου έφτανε μέχρι το κέντρο της πόλης.

Οι τηλεοπτικοί σταθμοί με έκτακτα δελτία ενημέρωσαν τους τηλεθεατές για την ανείπωτη τραγωδία. Κανείς ακόμα δεν ήξερε πως ξέσπασε η φωτιά που κατέστρεψε το σπίτι και έστειλε στο μαρτυρικό θάνατο την τριμελή οικογένεια.

Ο Αργύρης έμαθε τα τραγικά νέα νωρίς το πρωί την ώρα που έπινε τον καφέ του λίγο πριν ξεκινήσει για τον Βόλο. Μια ανατριχίλα διέτρεξε όλο του το κορμί σε αυτό το άκουσμα. Το ανακριτικό της πυροσβεστικής στο πόρισμα του ανέφερε πως η πυρκαγιά οφείλονταν σε εμπρησμό, καθώς σε σημεία που δεν είχε φτάσει η φωτιά βρέθηκαν σταγόνες βενζίνης.   

Κτύπησε το τραπέζι με την γροθιά του, κυριευμένος από ανήμπορη μανία, βλαστημώντας τον εαυτό του για την απόφαση να αναβάλει το χτεσινό του ταξίδι. Ίσως αν ήταν εκεί να προλάβαινε το κακό. Ήξερε πως δεν ήταν έτσι, αλλά οι τύψεις τον οδηγούσαν σε λάθος συμπεράσματα.

Η Ράνια, που μόλις είχε ξυπνήσει κι αυτή, τον κοίταξε με απορία. 

“Τι συμβαίνει;”, τον ρώτησε βλέποντας τον να κρατάει με τα χέρια το κεφάλι του.  

Της εξήγησε με λίγα λόγια το θλιβερό γεγονός, παραλείποντας να της μιλήσει για τις δικές του σκέψεις.

“Ο Πετρής;”, ξαναρώτησε η Ράνια διστακτικά.

“Αν δεν είναι μια σατανική σύμπτωση, τότε αυτός!”, της απάντησε με τα μάτια κόκκινα από την οργή που πλημμύριζε την ψυχή του.

“Μείνε μακρυά του Αργύρη!”, τον παρακάλεσε με έντονη την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. “Κινδυνεύουμε και μεις. Δεν το καταλαβαίνεις;”.

Την αγκάλιασε τρυφερά και προσπάθησε να την καθησυχάσει.

“Μόλις ξεμπλέξω το Λουκά δεν πρόκειται να ξαναασχοληθώ μαζί του. Στο υπόσχομαι!”

Δεν το εννοούσε όμως. Αυτή τη φορά δεν είχε σκοπό να αφήσει τον αδελφό του να ξεφύγει. 

Την φίλησε γλυκά, φόρεσε το σακάκι του και βγήκε. Βιαζόταν να ζητήσει συμπληρωματική κατάθεση του Λουκά. Ο μόνος μετά το θάνατο του Ζησιμόπουλου που ήξερε για το παρελθόν και μπορούσε να στριμώξει τον Πετρή.

Ο υπαστυνόμος που είχε αναλάβει την υπόθεση της δολοφονίας του Άγγελου, δεν έδειξε να ενθουσιάζεται με την ιδέα. Μόνο μετά την επιμονή του Αργύρη πως είχαν προκύψει σημαντικές εξελίξεις πείστηκε να τον ακολουθήσει στο Κρατικό.

Στο νοσοκομείο επικρατούσε μια αναστάτωση που δεν ήταν δικαιολογημένη αφού δεν εφημέρευε. Γιατροί  και νοσοκόμες έτρεχαν πανικόβλητοι προς την νευροχειρουργική  κλινική.

“Τι τρέχει;”, ρώτησε ο Αργύρης μια νοσοκόμα τραβώντας την απ΄το μανίκι. Εκείνη ενοχλημένη  τράβηξε απότομα το χέρι και του έριξε μια αυστηρή ματιά. Βλέποντας όμως δίπλα του τον υπαστυνόμο, το βλέμμα της μαλάκωσε.

“Είχαμε πέντε περιστατικά δηλητηρίασης στη νευροχειρουργική. Και φαίνεται πως τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά!”, απάντησε τελικά και έτρεξε κι αυτή προς την κλινική.

Ο Αργύρης ένοιωσε τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Το παιχνίδι άρχισε να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Αν οι υποψίες του επιβεβαιώνονταν τότε όλα τελείωναν.

“Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!”, ακούστηκε η απελπισμένη φωνή του διευθυντή της κλινικής, που στεκόταν σαν χαμένος στη μέση του διαδρόμου.” Καμιά τροφική δηλητηρίαση δεν γίνεται να σκοτώσει πέντε ανθρώπους μέσα σε λίγα λεπτά!”

Ο υπαστυνόμος πλησίασε τον αρχιφύλακα που κάτωχρος αδυνατούσε κι αυτός να καταλάβει τι ακριβώς είχε γίνει.

“Απίστευτο κύριε υπαστυνόμε!”, κατάφερε να ψελλίσει. “Λίγα λεπτά αφού έφερε το πρωινό η τραπεζοκόμος, ακολούθησε ο κακός χαμός! Το κουδούνι στο γραφείο της προϊστάμενης κτυπούσε σαν δαιμονισμένο, και μέχρι να τρέξουν οι νοσοκόμες στα δωμάτια, πέντε άνθρωποι πέθαναν ξαφνικά, σαν να τους κτύπησε κεραυνός!”

“Ο δικός μας;”, τον ρώτησε με αγωνία ο υπαστυνόμος.

“Και οι πέντε στην πτέρυγα νεκροί!”, απάντησε μουδιασμένα. “Μιλάνε για δηλητηρίαση αλλά περιμένουν και τις εξετάσεις”.

“Μπήκε άλλος εκτός του προσωπικού εδώ;”, ξαναρώτησε ο υπαστυνόμος για να πάρει την αρνητική απάντηση του αρχιφύλακα.

“Λοιπόν εσείς τι φαντάζεστε κύριε Οικονόμου;”, στράφηκε προς τον Αργύρη. “Ο Λουκάς ήταν ο στόχος;”

“Δεν έχω καμιά αμφιβολία υπαστυνόμε!” ,του απάντησε με σιγουριά. “Κάποιος ήθελε να του κλείσει το στόμα!”. 

“Και υποθέτω πως θα μου αναλύσετε τις σκέψεις και τις υποψίες σας.”

“Όταν τις ταξινομήσω και τις τεκμηριώσω, ασφαλώς”.

Οι εξετάσεις έδειξαν δηλητηρίαση με κυάνιο. Ίχνη της ουσίας βρέθηκαν στα υπολείμματα των χυμών, αλλά και στις μαρμελάδες. Οι τραπεζοκόμες όπως και το προσωπικό της κουζίνας, ήταν θεωρητικά υπεράνω υποψίας. Οι περισσότεροι είχαν πάνω από πέντε χρόνια στην υπηρεσία και η μέχρι τώρα συμπεριφορά τους ήταν άψογη. Βέβαια η πείρα του υπαστυνόμου, τον υποχρέωνε να μην εμπιστεύεται κανέναν όσο και αθώος αν φαινόταν. 

Εντύπωση εξάλλου του προξενούσε και η μαζική δολοφονία. Γιατί να μην σκοτώσουν μόνο τον στόχο τους; Την απάντηση του την έδωσε ο Αργύρης όταν του εξέφρασε την απορία του.    

Η τραπεζοκόμος ήταν προφανώς αμέτοχη στο έγκλημα. Έτσι ο δολοφόνος δεν ήξερε ποιο ακριβώς ήταν το πρόγευμα που προορίζονταν για τον Λουκά. Θεώρησε λοιπόν καλό να μολύνει και τα πέντε προγεύματα της πτέρυγας, αδιαφορώντας για τον θάνατο και των υπόλοιπων ασθενών.

Ο υπαστυνόμος έμεινε σκεφτικός. Η υπόθεση ήταν πολύ μπλεγμένη και υπερέβαινε τις δυνατότητες του. Στην καριέρα του είχε έλθει αντιμέτωπος με στυγερές δολοφονίες, όμως αυτή ξεπερνούσε ότι είχε αντιμετωπίσει μέχρι τώρα. Για να βγάλει κάποιος από τη μέση τον Λουκά, χωρίς να λογαριάσει παράπλευρες απώλειες, σήμαινε πως κάτι πολύ σοβαρό ήξερε και κινδύνευαν πολλοί. Ή ίσως κάποιος πολύ ψηλά ιστάμενος.

Ενημέρωσε τους αστυνομικούς της δίωξης εγκλημάτων κατά ζωής, που μόλις έφτασαν και πήρε παράμερα τον Αργύρη.

“Νομίζω πως ήρθε η ώρα να μου εκθέσεις τις απόψεις σου για το θέμα.”, του είπε επιτακτικά. “Έχω την αίσθηση πως μπορεί να μας οδηγήσεις στους ενόχους. Κάνω λάθος;”.

Ο Αργύρης αν και είχε μετανιώσει που εκμυστηρεύτηκε τος υποψίες του στον υπαστυνόμο, αποφάσισε να τα πει όλα με κάθε λεπτομέρεια. Άλλωστε πάντα έβαζε τον νόμο πάνω από οτιδήποτε άλλο, ακόμα και από την οικογένεια του και τον ίδιο. Για μια στιγμή σκέφτηκε να αναφερθεί και στον περίεργο θάνατο του Ορφέα Δελή, όμως προτίμησε να κρατήσει το μυστικό του Δήμου.

Οι αποκαλύψεις του δεν έριξαν από τα σύννεφα τον υπαστυνόμο. Καιρό είχε η υπηρεσία τον Πέτρο Οικονόμου στο στόχαστρο. Η ξαφνική του εκτίναξη προβλημάτιζε τις αρχές, αν και ποτέ δεν βρήκαν επιβαρυντικά στοιχεία εναντίον του. Όσο για τον Λουκά, πέρα από το πάθος του για τον τζόγο, τίποτε άλλο δεν είχαν να του προσάψουν. Όχι πως αυτή η ενασχόληση του με τα τυχερά παιχνίδια ήταν ακίνδυνη, όμως κανείς δεν τον είχε κατηγορήσει για κάτι μεμπτό. 

Ο Αργύρης δεν άντεχε άλλο την κατάσταση εκεί μέσα. Ένιωθε το κεφάλι του έτοιμο να εκραγεί από τις σκέψεις που λες και τρυπούσαν το μυαλό του σαν σφαίρες. Η εμπειρία του στο νομικό επάγγελμα δεν του άφηνε περιθώρια πως θα μπορούσε να στριμωχτεί με κάποιο τρόπο ο Πετρής. Τίποτα πια δεν μπορούσε να τον συνδέσει με τόσους φαινομενικά άσχετους μεταξύ τους θανάτους. Βιαζόταν τώρα να βγει στον καθαρό αέρα και με άκομψο τρόπο χαιρέτησε τον υπαστυνόμο αφού φρόντισε να τον διαβεβαιώσει πως θα ήταν στη διάθεση του για οποιαδήποτε βοήθεια σε ότι χρειαστεί.

Έφτασε στο γραφείο του σωστό κουρέλι. Η γραμματέας του τον κοίταξε με συμπόνοια. Έτρεφε γι αυτόν αισθήματα που ποτέ δεν είχε εξωτερικεύσει, όμως αυτά ήταν ευδιάκριτα σε όλους εκτός από τον Αργύρη! 

“Να σας φέρω κάτι;”, τον ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον.

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι και άνοιξε τη δικογραφία της αυριανής δίκης. Μιας υπόθεσης που είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο πέρσι, με την αλλοδαπή σύζυγο γνωστού συλλέκτη, που βρέθηκε σφαγμένη στο μπάνιο της βίλας τους στον Διόνυσο. Κατηγορούμενος ο άντρας της, που το άλλοθι του δεν έπεισε ανακριτή και εισαγγελέα και του απήγγειλαν κατηγορία για φόνο εκ προμελέτης.

Τα γράμματα χοροπηδούσαν μπροστά στα μάτια του, αλλά κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να συγκεντρωθεί στο κείμενο γιατί τον περίμενε μια δύσκολη ημέρα και οι ελπίδες να απαλλάξει τον πελάτη, φαίνονταν αμυδρές. 

Αργά το απόγευμα αφού κατόρθωσε να φτιάξει ένα πλάνο υπερασπιστικής γραμμής κάλεσε τους συνεργάτες του να το συζητήσουν και να το επεξεργαστούν καλύτερα. 

Η γραμματέας του διέκοψε την σύσκεψη και τον ενημέρωσε πως τον ζητούσε η μητέρα του στο τηλέφωνο. 

Ο ήχος της φωνής της τον ηρέμησε λίγο από την ένταση της ημέρας, όχι όμως και τα λεγόμενα της.

Ο Πετρής τους είχε τηλεφωνήσει και ούτε λίγο ούτε πολύ τους απαγόρευσε να κατέβουν για την κηδεία του Άγγελου. “Μην τολμήσετε να πατήσετε το πόδι σας στην Αθήνα!”, την προειδοποίησε. “Κανείς σας μην εμφανιστεί μπροστά μου! Σας έχω ξεγράψει και το ίδιο να κάνετε και σεις!”.

Ο λυγμός που βγήκε από τα τρίσβαθα της ύπαρξης της τσάκισε τον Αργύρη. Προσπάθησε να απαλύνει τον πόνο από τις μαχαιριές που με τη μορφή σκληρών λόγων είχαν ματώσει την ψυχή της, όσο κι αν ήξερε πως αυτό ήταν αδύνατο. Η αγάπη των υπόλοιπων παιδιών της δεν μπορούσε να αντισταθμίσει το μίσος του γιου της που έμοιαζε αθεράπευτο. 

Αρκέστηκε να την προσκαλέσει να περάσουν λίγες μέρες μαζί, μιας και η Ράνια πάντα επιζητούσε τη θαλπωρή που εξέπεμπε η Υπαπαντή, ειδικά από τότε που η άνοια της μάνας της την στέρησε από τη δική της .

Κλείνοντας το τηλέφωνο συνειδητοποίησε πως δεν είχε μάθει τίποτα σχετικά με την κηδεία του μικρού Άγγελου. Ούτε τα μέσα ανέφεραν κάτι, ούτε βέβαια από τον αδελφό του είχα κάποια πληροφόρηση. Όμως ακόμη και να μάθαινε που και πότε, θα ήταν πολύ δύσκολο να παρευρεθεί όσο και να το ήθελε στο ξόδι του αδικοχαμένου παιδιού. Η κατηγορηματική προειδοποίηση του Πετρή, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια.

Και ήταν απόλυτα φυσικό να μην είχε διαρρεύσει η ημέρα και η ώρα της κηδείας. 

Ο Πετρής δεν ήθελε κανείς να παρευρίσκεται στο τελευταίο ταξίδι του Άγγελου, εκτός από τον ίδιο. Έτσι ανέθεσε σε γραφείο τελετών να μεταφέρει τη σορό στην Κόρινθο και εκεί μόνος να αποχαιρετήσει τον πολυαγαπημένο του νεκρό.

Η τελετή προγραμματίστηκε για τις μια μετά το μεσημέρι και το φέρετρο με τη σορό έφτασε στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου, λίγο πριν τις δώδεκα. Ο Πετρής μπήκε στην εκκλησία και διέταξε να φύγουν όλοι για να μείνει μόνος με το παιδί του. Έμεινε μόνο ο εφημέριος αλλά και σε αυτόν έδωσε εντολή να βγει και να παραμείνει στο γραφείο μέχρι την ώρα της κηδείας. Ο νεαρός ιερέας υπάκουσε με βαριά καρδιά. Μπορεί να συμμεριζόταν τον πόνο του τραγικού πατέρα, όμως του φαινόταν παράλογη η συμπεριφορά του. 

Όταν σιγουρεύτηκε ο Πετρής πως ήταν εντελώς μόνος, πλησίασε το φέρετρο και χάιδεψε το παγωμένο μέτωπο του Άγγελου. Ύστερα έβγαλε τα τσιγάρα του και άναψε ένα, χωρίς να σέβεται ούτε την ιερότητα του χώρου, ούτε της στιγμής. 

Φύσηξε ψηλά τον καπνό και απόμεινε να τον κοιτάζει καθώς ανέβαινε προς τον Παντοκράτορα του τρούλου.

“Σε ενοχλεί το τσιγάρο;”, ρώτησε ειρωνικά απευθυνόμενος προς τον Χριστό. “Και μένα με ενοχλεί που το παίζεις καλός και υπεράνω! Δεν μιλάς ε; Και τι να πεις άλλωστε. Έζησες μπατίρης και πέθανες στα τριαντατρία σου μέσα σε αφόρητους πόνους. Εκεί σε οδήγησε η καλοσύνη!

Για μένα όλοι λένε πως είμαι κακός. Λάθος κάνουν, είμαι πολύ κακός! Κι αυτό δεν είναι μειονέκτημα ξέρεις. Σου ανοίγει δρόμους, σε πάει ψηλά, αρκεί να έχεις τη δύναμη να αντέξεις την επιτυχία. Γιατί δεν την έχουν όλοι αυτή τη δύναμη! Εσύ ας πούμε για παράδειγμα. Μπορούσες να κατακτήσεις τον κόσμο, όμως δεν το άντεξες. Ήσουνα λίγος και δειλός, γι αυτό δεν σε φοβάμαι! Τι να φοβηθώ; Μιαν άψυχη ζωγραφιά στον τοίχο;” 

Πέταξε το τσιγάρο στο πάτωμα και το πάτησε με μανία. Στάθηκε πάλι πάνω από το νεκρό παιδί και έμεινε αρκετή ώρα να κοιτάζει το χλωμό του πρόσωπο. 

“Κατά βάθος αν ζούσες θα σου άρεσε που είμαι κακός!”, συνέχισε τον μονόλογο του. “Διορθώνω τα λάθη Σου! Ελαφραίνω τη γη από το βάρος ασήμαντων ανθρώπων, που απλά ταξιδεύουν αγκομαχώντας από τη γέννα στο θάνατο. Τα μισώ τα ανθρωπάκια! Αυτούς που σέρνονται στα τέσσερα για ένα ξεροκόμματο και λένε και ευχαριστώ από πάνω! Όπως μισώ κι αυτή τη μαλακισμένη λέξη την αγάπη! Τι σημαίνει αγάπη; Αγαπώ ποιον; Τον εαυτό μου μόνο! Πες σε κάποιον να πεθάνει στη θέση αυτουνού που λέει πως αγαπάει. Θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια! Ακόμα και εγώ. Υποτίθεται θρηνώ το χαμό του γιου μου. Παπάρια! Την έλλειψη θρηνώ, δηλαδή αυτό που θα λείψει σε μένα! Δεν αγαπάω κανέναν μεγάλε! Η αγάπη είναι αδυναμία και εγώ θέλω να είμαι δυνατός.”.

Σταμάτησε για λίγο το παραλήρημα του και σωριάστηκε αποκαμωμένος στην καρέκλα.    

Έβγαλε από την τσέπη το σακουλάκι με τη λευκή σκόνη και άπλωσε μια γενναία ποσότητα πάνω στο ασημένιο πιατάκι, που πάντα είχε μαζί του. Τράβηξε μια δυνατή μυτιά από κάθε ρουθούνι και έγειρε πίσω κλείνοντας τα μάτια. Έτσι δεν αντιλήφθηκε τον γέροντα με το ξεθωριασμένο ράσο που βγήκε από την πλαϊνή πόρτα του ιερού. 

Ο γέροντας με σερνάμενα βήματα προσκύνησε ευλαβικά τις εικόνες του τέμπλου και ύστερα πλησίασε το φέρετρο. Στα μάτια του φαινόταν η θλίψη για το αδικοχαμένο παιδί. Έσκυψε και το φίλησε στο μέτωπο με έκδηλη τη συγκίνηση στο πρόσωπο του.

“Τσακίσου και φύγε αμέσως!”, άκουσε πίσω του την οργισμένη φωνή του Πετρή που μόλις είχε ανοίξει τα μάτια και τον είδε.

Ο γέροντας στράφηκε και τον κοίταξε με ιλαρό βλέμμα. Τίποτα στο ύφος του δεν έδειχνε την ενόχληση που θα ήταν φυσικό να αισθανθεί με την προκλητική συμπεριφορά του Πετρή. Αντίθετα, με ένα ελαφρύ μειδίαμα σχηματισμένο στα χείλη του, άπλωσε το χέρι και το ακούμπησε στον ώμο του.

“Έχεις πολύ θυμό μέσα σου παιδί μου!”, του είπε με την μειλίχια φωνή του. “Κάνε μια προσπάθεια να τον αποβάλεις για να νιώσεις την ειρήνη του Θεού”.

Η αντίδραση του Πετρή ήταν εκρηκτική. Πετάχτηκε σαν ελατήριο και του άστραψε ένα χαστούκι τόσο δυνατό, που τον ανάγκασε να στηριχθεί στο φέρετρο για να μην σωριαστεί.

Ούτε και τότε όμως φάνηκε ίχνος ταραχής στο πρόσωπο του ρασοφόρου. Με μια ανεξήγητη στωικότητα έσκυψε το κεφάλι και ζήτησε συγχώρηση. Αυτή η μεγαλειώδης κίνηση, αντί να συνετίσει τον Πετρή, τον εξόργισε ακόμα περισσότερο!

“Τι νομίζεις ότι κάνεις κολόγερε!”, του φώναξε εκτός ελέγχου. “Πιστεύεις πως θα με τουμπάρεις με τα καραγκιοζιλίκια σου;”.

“Συγχώρεσε με παιδί μου!”, απάντησε ο γηραλέος ρασοφόρος, δίχως ίχνος υποκρισίας, στρέφοντας τα βουρκωμένα μάτια πάνω του. “Ένας ξεμωραμένος γέρος είμαι που πολλές φορές δεν ξέρω τι λέω!”.

Μαλάκωσε κάπως ο Πετρής με την δουλοπρέπεια, όπως το εισέπραξε, του γέρου και απρόσμενα του έδειξε την καρέκλα για να καθίσει δίπλα του.

“Κάτσε ρε ταλαίπωρε!”, του είπε με ύφος που δεν φανέρωνε αν τον ειρωνεύονταν ή πραγματικά για κάποιον περίεργο λόγο, του ξύπνησε αισθήματα από καιρό κοιμισμένα.

Ο γέροντας κάθισε στην διπλανή καρέκλα, ενώ εξακολουθούσε να μετράει τους κόμπους του φθαρμένου κομποσκοινιού του, λέγοντας μυστικά την ευχή. Ποθούσε να επαναφέρει αυτή την παραστρατημένη ψυχή σε δρόμους ουράνιους, όμως δίσταζε να κάνει την αρχή μετά την επιθετική συμπεριφορά του Πετρη. Δεν φοβόταν για τη ζωή του. Είχε από πολλά χρόνια βρει τον δικό του δρόμο, μακρυά από τις μικρότητες και τα πάθη της καθημερινότητας. Εκείνο που τον απασχολούσε ήταν ο τρόπος που θα προσέγγιζε τον άρρωστο χωρίς να τον τραυματίσει ακόμα περισσότερο.

“Πάρε τσιγάρο.”, διέκοψε τις σκέψεις του ο Πετρής. “Θα σε χαλαρώσει, γιατί σε βλέπω τσιτωμένο!”.

Ο μοναχός χωρίς να σηκώσει το κεφάλι, έβγαλε από την τσέπη του ράσου του μια καραμέλα και την πρόσφερε του Πετρή.

“Καλύτερα αυτό” του είπε χαμογελώντας. “Το τσιγάρο σκοτώνει και εκτός αυτού, εδώ είναι ο οίκος του Θεού, και δεν είναι σωστό! Αν επιμένεις, μπορούμε να βγούμε στο προαύλιο.”.

Για πρώτη ίσως φορά στη ζωή του υπάκουσε χωρίς αντίρρηση σε εντολή. Η ήρεμη δύναμη που εξέπεμπε το βλέμμα του μοναχού, κατόρθωσε ότι δεν είχαν καταφέρει αγριάδες και απειλές στο παρελθόν. Πέρασε το χέρι μέσα από τα μαλλιά του που είχαν αρχίσει να γκριζάρουν και με μια απότομη κίνηση τον άρπαξε από το μπράτσο, ενώ με το άλλο χέρι του έδειξε το νεκρό παιδί του στο φέρετρο.

“Το βλέπεις που χαμογελάει;”, τον ρώτησε. “Ξέρεις γιατί; Γιατί αυτός που το έκανε το πλήρωσε πολύ ακριβά! Αποδόθηκε δικαιοσύνη και αυτό ηρέμησε την ψυχή του!”

“Αποδόθηκε;”, ρώτησε με τη σειρά του ο ρασοφόρος. “Και ας υποθέσουμε πως έχεις δίκιο. Όμως ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να δικάζεις και να καταδικάζεις;”.

Ο Πετρής έβγαλε το περίστροφο και το έστρεψε προς το μέρος του.

“Αυτό!”, απάντησε παγερά “Και η εξουσία που έχω επάνω στα αδύναμα ανθρωπάκια! Το χρήμα αγοράζει τα πάντα. Ακόμα και τον Θεό σου σκότωσε!”.  

“Ο Θεός μας είναι ζωντανός γιε μου! Πέθανε ναι για τις αμαρτίες μας, αλλά ο Άδης δεν μπόρεσε να τον κρατήσει! Είναι εδώ και μας ακούει!”.

“Αλήθεια;”, ειρωνεύτηκε γελώντας ο Πετρής. “Για ρώτησε Τον λοιπόν, Αυτός με έφτιαξε αυτό που είμαι ή μόνος μου το κατάφερα; Κι αν σου απαντήσει να με χέσεις!”

Ο μοναχός σήκωσε τα μάτια και τον κοίταξε. Αισθανόταν ανήμπορος να αντιμετωπίσει τον δαίμονα που κρυβόταν στην ψυχή του Πετρή. Κι άλλες φορές είχε βρεθεί απέναντι σε ανθρώπους πωρωμένους, αυτός όμως ξεπερνούσε κατά πολύ κάθε προηγούμενη εμπειρία του. Αν έβρισκε την αιτία αυτού του μίσους που ξεπηδούσε από κάθε του κύτταρο, ίσως ανακάλυπτε το κλειδί για να ξεκλειδώσει τα μυστικά που τον βασάνιζαν και τον στοίχειωναν.

“Μου έχει απαντήσει πολλές φορές!”, είπε τελικά με την ήρεμη φωνή του. “Σε όλους μας απαντάει. Αρκεί να έχουμε ανοικτά τα αυτιά της ψυχής. Όσο για την ερώτηση σου, η απάντηση είναι απλή. Μόνοι μας καθορίζουμε το μέλλον μας και οι επιλογές μας είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης που μας παραχώρησε Εκείνος! Κανείς δεν φταίει για τα λάθη μας όπως και σε κανέναν δεν οφείλουμε τις επιτυχίες μας. Το οικογενειακό περιβάλλον όπως και οι φίλοι έχουν ασφαλώς μεγάλη συμμετοχή στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας, όμως η ευθύνη παραμένει αποκλειστικά δική μας για όποιο καλό ή κακό μας συμβαίνει!”.

Ο Πετρής με μια κίνηση του χεριού, σταμάτησε το θρησκευτικό κήρυγμα του ρασοφόρου. Τίποτα από τα λεγόμενα του δεν τον άγγιξε. Λέξεις και προτάσεις κενές περιεχομένου, που τον άφηναν παγερά αδιάφορο. Απαντήσεις ήθελε και μάλιστα πειστικές. Τι ήταν αυτό που τον διαφοροποιούσε από τους άλλους ανθρώπους; Τι ήταν αυτό που τον έκανε διαφορετικό ακόμα και από τα αδέλφια του; Αν και μέσα του είχε ξεκαθαρίσει τα διλήμματα του, εν τούτοις πάντα τον προβλημάτιζε ο τρόπος που αντιμετώπιζε την ζωή και τα προβλήματα που αυτή του εμφάνιζε κατά καιρούς. Κάποιες φορές, σπάνιες είναι η αλήθεια, θα ήθελε να τα κάνει όλα αλλιώς. Να μην ήταν τόσο απόλυτος στις επιλογές του, κυρίως όσον αφορά τις σχέσεις με τους δικούς του ανθρώπους. Αυτό όμως θα τον απομάκρυνε από τον στόχο και το όνειρο! Το τέλος του ταξιδιού. Τις κορυφές και την καταξίωση! Το βαρύ αντίτιμο που πλήρωνε όλα αυτά τα χρόνια, η μοναξιά, ήταν το ελάχιστο αντίβαρο για την επιτυχία. Έτσι το έβλεπε και αυτή ήταν η αλήθεια του. Την υπερπήδηση των  εμποδίων προς επίτευξη του σκοπού του, ποτέ δεν τα θεώρησε εγκλήματα.

Αυτός ήταν από τότε που θυμόταν τον εαυτό του. Τίποτα και κανείς δεν κατάφερε να μπει στην καρδιά του και να του ξυπνήσει συναισθήματα. Απαιτούσε πάντα το απόλυτο, και επειδή κανένας άνθρωπος δεν το πέτυχε ποτέ, πόσο μάλλον ένα φτωχόπαιδο σε ένα απομακρυσμένο νησιώτικο χωριουδάκι, η επιδίωξη αυτή του έγινε εμμονή. Ακόμα και οι σεξουαλικές του ιδιαιτερότητες δεν είχαν να κάνουν πάντα με τη γενετήσια ορμή. Περισσότερο επίδειξη δύναμης και επιβολής στα υποταγμένα θύματα ήταν 

Μόνο στην αρχή αυτή καθαυτή η πράξη του πρόσφερε κάποια ευχαρίστηση. Κι αυτό γιατί ίσως οι ευκαιρίες για εκτόνωση στον περιορισμένο χώρο της μικρής κοινωνίας, δεν άφηναν περιθώρια μεγαλύτερης ευελιξίας. 

Αυτό που ακόμα και σήμερα τον ερέθιζε ήταν οι καλοσχηματισμένοι γλουτοί! Ανδρικοί ή γυναικείοι του ήταν αδιάφορο. Μάλλον όμως περισσότερο τον εξιτάριζαν οι αγορίστικοι. Ίσως γιατί η πρώτη του εμπειρία ήταν τέτοια. Ίσως πάλι γιατί μια διαστροφή ανεξέλεγκτη τον οδηγούσε εκεί!

Αν κάτι θα άλλαξε από την ιστορία της ζωής του, αυτό θα ήταν σίγουρα ο τρόπος που επέλεξε για τον τέλος του Δήμου. Δεν είχε εξ αρχής σκοπό να τον στείλει στον θάνατο. Αυτό που ήθελε ήταν να τον τρομοκρατήσει. Να τον ταπεινώσει για την προσβολή στο πρόσωπο του. Θα τον άφηνε να βασανίζεται με την υποψία ενός επικείμενου εξευτελισμού και την προοπτική να πεθάνει μόνος και αποξενωμένος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Και ύστερα θα τον βοηθούσε με την οικονομική του δύναμη να το ξεπεράσει. Άλλωστε το AIDS πια με την κατάλληλη αγωγή δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα χρόνιο νόσημα, όπως ο διαβήτης για παράδειγμα.

Όμως αυτές οι σκέψεις δεν έπαιρναν καν την μορφή ενοχών. Πόλεμο είχε και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται. Ο καθένας μόνος έρχεται, μόνος πορεύεται και μόνος φεύγει από αυτό τον μάταιο κόσμο. Κάποιοι λίγοι, αφήνουν το στίγμα τους στην ιστορία, και κάποιοι απλά ζουν και πεθαίνουν ασήμαντοι. Ο ίδιος ανήκε στους πρώτους! Λίγο τον ενδιέφερε αν οι ιστορικοί του μέλλοντος θα τον κατέτασσαν μαζί με τον Εφιάλτη και τον Ηρόστρατο ή με τον Λεωνίδα και τον Αλέξανδρο. Αρκεί να μην περνούσε απαρατήρητος.

Η είσοδος του εφημέριου του ναού τον έβγαλε από το ονειροπόλημα του. Είχε έλθει η ώρα για την εξόδιο ακολουθία. Ο άγνωστος μοναχός σηκώθηκε αργά και κάνοντας τον Σταυρό του προσκύνησε για τελευταία φορά τον νεκρό Άγγελο. Ύστερα γύρισε προς τον Πετρή και τον κοίταξε στοργικά με τα μάτια υγρά.

“Ψάξε να βρεις το δρόμο σου παιδί μου!”, του είπε τρυφερά. “Μην επιτρέψεις στις εμμονές σου να σε καταστρέψουν! Όταν έχεις τα πάντα αισθάνεσαι θεός. Πρόσεχε όμως γιατί δεν είσαι! Στο έχω ξαναπεί νομίζω!”, κατέληξε με ένα αινιγματικό χαμόγελο. 

“Έλα πίσω!” ούρλιαξε ο Πετρής, βλέποντας τον να μπαίνει από την αριστερή πύλη στο ιερό. “ Πες μου ζητιάνε, που βρήκες αυτή την ηρεμία; Ποιος διάολος  σε μεταμόρφωσε σε καλοκάγαθο γεροντάκι;”

Την απάντηση δεν την πήρε από τον μοναχό, που είχε ήδη εξαφανιστεί. Του την έδωσε ο νεαρός ιερέας με την μειλίχια φωνή του.

¨”Μόνο ο Θεός μπορεί να επιτύχει τέτοια αλλοίωση! Ο διάβολος είναι το απόλυτο κακό. Μεταμορφώνει κι αυτός τους ανθρώπους, πάντα όμως σύμφωνα με τα δικά του καταστροφικά πρότυπα!”.

“Και πως ξέρεις παπά ότι ο διάβολος είναι το απόλυτο κακό; Εσένα σε έβλαψε ποτέ;”, ρώτησε ο Πετρής και συνέχισε πριν προλάβει να του δώσει απάντηση ο εφημέριος. “Νομίζω πως ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με αυτή την κωμωδία που ονομάζετε κηδεία! 

Δυο τρεις γριούλες όλες κι όλες συμμετείχαν στο ξόδι του Άγγελου. Από αυτές τις γυναίκες που πάντα συνοδεύουν τους νεκρούς στην τελευταία τους κατοικία. Είτε δικούς τους, είτε τις περισσότερες φορές γείτονες ή ακόμη και άγνωστους. Μια διαδικασία που τηρούν με ευλάβεια από χρόνια. Θέλεις από εσωτερική ανάγκη; θέλεις από μια κρυφή ευχαρίστηση που δίνει ο πόνος των άλλων που δεν είναι δικός τους; Ούτε οι ίδιες δεν έχουν ξεκαθαρίσει μέσα τους!

________

 ΑΠΡΙΛΗΣ 2003

Οι πληροφορίες της Ιντερπόλ για το παράνομο φορτίο του φορτηγού “Όλυμπος” της ναυτιλιακής εταιρείας “ΟΙΚΟ NAVY”, αποδείχτηκαν βάσιμες. Τρεις τόνοι κοκαΐνης επιμελώς κρυμμένοι μέσα στα κοντέινερς με το κανονικό φορτίο, βρέθηκαν από τους αστυνομικούς της Νιγηρίας που μαζί με πράκτορες της Ιντερπόλ έκαναν έφοδο, λίγο πριν σηκώσει άγκυρες το πλοίο με προορισμό τον Πειραιά.

Οι φωνές των αστυνομικών σε σπασμένα αγγλικά έφταναν στα αυτιά του καπετάν Σίμου σαν πιστολιές. 

Σε λίγα λεπτά όλα θα είχαν τελειώσει.

Είχε πάρει μεγάλο ρίσκο να δεχτεί αυτή την δουλειά. Χρωστούσε πολλά σε ανθρώπους που δεν αστειεύονται. Ας όψεται η καταραμένη μανία του με τον τζόγο. Πάνω από εξακόσιες χιλιάδες είχε φτάσει το χρέος του με τα πανωτόκια των τοκογλύφων, και οι προθεσμίες που του έδιναν ήταν ασφυκτικές. Για τον εαυτό του λίγο τον ένοιαζε. Τα παιδιά του σκεφτόταν και την άμοιρη γυναίκα του που δεν έφταιγαν σε τίποτα. Οι απειλές ήταν ξεκάθαρες. Ή πληρώνεις ή δεν τους ξαναβλέπεις ζωντανούς!

Έτσι με βαριά καρδιά δέχτηκε την πρόταση γι αυτό το μπάρκο. Ο ατζέντης τον είχε διαβεβαιώσει πως όλα θα ήταν υπό τον απόλυτο έλεγχο του και τίποτα δεν θα πήγαινε στραβά. Εξ άλλου δεν ήταν η πρώτη φορά που συνεργαζόταν με την εταιρία του Οικονόμου, και ποτέ δεν αντιμετώπισαν πρόβλημα.

Ο μόνος όρος που του έθεσε ήταν να μην ανοίξει το στόμα του, αν κάτι πήγαινε στραβά, γιατί τότε θα αντιμετώπιζε κατά πρόσωπο τον ίδιο τον σατανά!

Τρεις άνθρωποι όλοι κι όλοι ήξεραν για το φορτίο. Ο ίδιος, ο ατζέντης και ο ύπαρχος. Τσιράκι του Οικονόμου ο τελευταίος, από τα πιο έμπιστα στελέχη του ομίλου.

Ο καπετάν Σίμος δεν ήταν γεννημένος ήρωας. Με την πρώτη πίεση γνώριζε πως θα κατέρρεε και θα τα ξερνούσε όλα!

Και αυτό θα ήταν το τέλος και του ίδιου και της οικογένειας του. 

Δεν είχε το δικαίωμα να το κάνει αυτό στους ανθρώπους που λάτρευε. Και ο μόνος τρόπος να τους προστατέψει βρισκόταν στο κλειδωμένο συρτάρι του γραφείου του. Χρόνο πια δεν είχε μιας και οι αυστηρές φωνές των αστυνομικών ακούγονταν ολοένα και πιο κοντά στην πόρτα του γραφείου του. 

Με ένα απίστευτο θάρρος που του έδωσε η απελπισία, άνοιξε το συρτάρι και έβγαλε το περίστροφο.

Τα δυνατά κτυπήματα στην πόρτα και οι άγριες φωνές απέξω του έδωσαν το κουράγιο να πατήσει τη σκανδάλη. 

Πόνεσε ή όχι δεν το έμαθε ποτέ κανείς. Σίγουρα όμως με τον τραγικό του θάνατο εξασφάλισε τη σωτηρία της οικογένειας του.

Οι αστυνομικοί, αφού έκαναν φύλλο και φτερό ολόκληρο το πλοίο, οδήγησαν το πλήρωμα στα κρατητήρια της πόλης. Θα ακολουθούσαν εξαντλητικές ανακρίσεις με μεθόδους που μάλλον δεν συνηθίζονται στις δυτικές χώρες. Τον νεκρό πλοίαρχο, μετά την νεκροτομή ανέλαβε να τον επιστρέψει στην πατρίδα το Ελληνικό προξενείο. Οι αρχές αλλά και οι πράκτορες της Ιντερπόλ είχαν την πεποίθηση πως οι περισσότεροι ναυτικοί ήταν αμέτοχοι στην παράνομη μεταφορά. Τέτοιες μεγάλες δουλειές απαιτούν λίγα και έμπιστα εμπλεκόμενα άτομα. Ένας από αυτούς ήταν σίγουρα  ο καπετάνιος που υπό το βάρος των ευθυνών και της βαριάς τιμωρίας που θα ακολουθούσε, προτίμησε να δώσει τέλος στη ζωή του.

Το ενδιαφέρον τους επικεντρώθηκε στους αξιωματικούς του πλοίου, εκ των οποίων μόνο ο ύπαρχος ήταν Έλληνας. Στα πενηντατρία του και με μεγάλη προϋπηρεσία στη συγκεκριμένη εταιρία, απετέλεσε τον κύριο στόχο των ερευνών.

Στόχος μεν, αλλά καθόλου εύκολος όπως αποδείχθηκε!

Παρά τις εξαντλητικές ανακρίσεις με εν πολλοίς ανορθόδοξες μεθόδους, το μόνο που κατόρθωσαν να του αποσπάσουν ήταν το όνομα και την ιδιότητα του. Σφίγγα πραγματική σε ότι αφορούσε την ουσία της υπόθεσης. Γνώριζε από την πείρα του, πως αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να επιβιώσει, έστω και σαπίζοντας στα υγρά και ανήλιαγα κελιά της Νιγηρίας. Ακόμα και μια ενδεχόμενη απόφαση εκτέλεσης του, δεδομένων τον νόμων της χώρας, φάνταζε στη σκέψη του προτιμότερη από το να αντιμετωπίσει την οργή του Οικονόμου.

Δεν είχε τίποτα να φοβάται πέρα από τη ζωή του. Οικογένεια δεν έκανε ποτέ. Δεν ήταν μέσα στα ενδιαφέροντα του. Αλλά τον εαυτό του τον αγαπούσε με έναν έρωτα που υπερέβαινε οποιονδήποτε άλλον. Λάτρευε τις απολαύσεις που μπορούσε να του προσφέρει το εύκολο χρήμα, και δεν έχανε ευκαιρία προς αυτή την κατεύθυνση, που να μην την αξιοποιήσει.

Μόνο που τώρα όλα αυτά τα ωραία απομακρύνονταν βίαια και οριστικά.

Σιδηροδέσμιος και με πέντε όπλα να τον σημαδεύουν, γνώριζε πολύ καλά πως το μέλλον που θα αντιμετώπιζε θα ήταν ζοφερό. Ακόμα και να γλίτωνε τη θανατική καταδίκη, θα έλιωνε σε ένα βρώμικο κελί. Αν βέβαια έφτανε μέχρι τη δίκη. Η πείρα και η πολύχρονη συνεργασία με το κύκλωμα, τον είχε διδάξει πως σε παρόμοιες περιπτώσεις τα στόματα έκλειναν το ένα μετά το άλλο με άκομψο τρόπο. 

Ίσως αν τα ξερνούσε όλα; του πέρασε μια σκέψη που γρήγορα την απόδιωξε. Κανείς δεν θα τον πίστευε. ¨Η τουλάχιστον έτσι θα το περνούσαν προς τα έξω. Κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί στον πακτωλό των εκατομμυρίων που σίγουρα θα σάρωνε στο διάβα του τις όποιες αντιστάσεις, που ήταν αμφίβολο αν υπήρχαν καν!

Αναγκάστηκε να αποδεχθεί την μοίρα του. Άλλωστε δεν είχε και κάτι άλλο να κάνει!

 Την ίδια ώρα ο Χοσέ, ο Ισπανός ατζέντης, έφτανε τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο αεροδρόμιο. Το μικρό Τσέσνα τον περίμενε με αναμμένη μηχανή, για να τον μεταφέρει στο Μπενίν. Εκεί χρησιμοποιώντας τις διασυνδέσεις του, πίστευε πως θα μπορούσε να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό των διωκτών του. 

Από τη στιγμή που οι άνθρωποι του στην κυβέρνηση τον ειδοποίησαν για το ρεσάλτο στο πλοίο, η μόνη του διέξοδος ήταν αυτή η κίνηση. Δεν έτρεφε πολλές ελπίδες ότι θα τα καταφέρει, όμως έπρεπε να το προσπαθήσει.  

Ο πιλότος τον περίμενε έτοιμος να ξεκινήσει αμέσως. Θα προσγειωνόταν σε ένα μικρό επαρχιακό αεροδρόμιο κοντά στα σύνορα και από εκεί ο Χοσέ, με τη βοήθεια ντόπιων συνεργατών, θα περνούσε στο Μπενίν μέσα από δύσβατες περιοχές, αποφεύγοντας τους συνοριακούς ελέγχους. 

Ο Χοσέ είχε πετάξει το παλιό του κινητό σε ένα ξεροπήγαδο και χρησιμοποιούσε τώρα ένα καινούργιο, με αριθμό άγνωστο σε εχθρούς και φίλους.

Δεν είχε επικοινωνήσει με κανένα από τους συνδέσμους στην Αθήνα, σίγουρος πως θα ήταν ήδη σε παρακολούθηση. Η δουλειά έμοιαζε να είναι καρφωτή, από ανθρώπους που ήξεραν καλά και το φορτίο και τις διαδρομές του. Λίγοι ήξεραν όλες τις λεπτομέρειες, και κάποιος είτε έσπασε στις πιέσεις,είτε λαδώθηκε για να καρφώσει. Από την ώρα που δεν μπορούσε να προσδιορίσει το χαφιέ, ήταν υποχρεωμένος να φυλάγεται από όλους. Ακόμα και από το αφεντικό, που ήταν ικανός για τα πάντα!

Η πτήση πέρα από κάποιες μικρές αναταράξεις, δεν παρουσίασε κάποιο πρόβλημα. Προσγειώθηκαν με ασφάλεια στο αεροδρόμιο, όπου τους περίμεναν οι δυο συνεργάτες. Ο πιλότος με ένα νεύμα αποχαιρέτησε το Χοσέ και με τα σπασμένα του αγγλικά του ευχήθηκε καλή τύχη.

Ο Χοσέ σαν να διέκρινε μια ελαφριά ειρωνεία στη φωνή του, αλλά δεν έβρισκε το λόγο για κάτι τέτοιο και δεν έδωσε παραπάνω σημασία. Ίσως αν δεν τον απασχολούσε τόσο το αβέβαιο μέλλον που ανοιγόταν μπροστά του, να μην περνούσε έτσι αψήφιστα την παράξενη συμπεριφορά του. Και αυτό μπορεί να του έσωζε τη ζωή!

Γιατί οι συνοδοί του, που υποτίθεται θα τον οδηγούσαν στην ασφάλεια, στην πραγματικότητα του ετοίμαζαν ένα τραγικό φινάλε. 

Αφού ξεμάκρυναν αρκετά από το αεροδρόμιο, περπατώντας αργά σε μικροσκοπικά μονοπάτια, ακροβατώντας με κίνδυνο να γκρεμιστούν σταμάτησαν σε ένα σχετικά ευρύχωρο πλάτωμα να πάρουν μιαν ανάσα. 

Το κοφτερό μαχαίρι άστραψε κάτω από το εκθαμβωτικό φως του μεσημεριάτικου ήλιου. Ο πιο μεγαλόσωμος άρπαξε τον Χοσέ απ τα μαλλιά και τράβηξε πίσω το κεφάλι του προσφέροντας τον γυμνό λαιμό στην καλοακονισμένη κάμα που με επαγγελματική δεξιοτεχνία κρατούσε στο χέρι ο δεύτερος. Μια απότομη κίνηση χρειάστηκε μόνο για να περάσει στον άλλο κόσμο ο άτυχος Ισπανός,  πριν προλάβει καν να καταλάβει τι του συνέβη.              

Χωρίς να βιάζονται καθόλου οι δυο δολοφόνοι πέταξαν το πτώμα στο γκρεμό και πήραν αργά το δρόμο της επιστροφής. Δεν είχαν να φοβούνται τίποτα. Από αυτά τα μέρη σπάνια περνούσε άνθρωπος και τα όρνια, που ήδη έκαναν την εμφάνιση τους, σε λίγη ώρα θα άφηναν μόνο τα κόκαλα του Χοσέ να στοιχειώνουν την χαράδρα. 

Το νομικό επιτελείο του ομίλου Οικονόμου βρισκόταν σε αναβρασμό. Αργά ή γρήγορα ο ανακριτής θα καλούσε τον Πέτρο Οικονόμου για κατάθεση σχετικά με την υπόθεση. Αν και φαινομενικά, τίποτα δεν μπορούσε να τον συνδέσει με το παράνομο φορτίο, οι δικηγόροι του ήταν ανήσυχοι ιδιαίτερα μετά την αυτοκτονία του πλοιάρχου και την εξαφάνιση του ατζέντη. Η πρώτη σκέψη του έμπειρου ανακριτή θα ήταν πως με κάποιο τρόπο έκλειναν στόματα που ήξεραν πολλά. 

Ο μόνος που διατηρούσε την ψυχραιμία του και έδειχνε ήρεμος ήταν ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος. Ο Πετρής! Με μια αυτοπεποίθηση που προσπαθούσε να περάσει και στους συνεργάτες του, φαινόταν αρκετά σίγουρος πως τίποτα κακό δεν θα μπορούσε να συμβεί.

Και πραγματικά είχε δίκιο όπως πάντα!

Μετά από πολύωρη κατάθεση αφέθηκε ελεύθερος, χωρίς καν περιοριστικούς όρους. Το γεγονός εξέπληξε τους δικηγόρους του, που ανέμεναν τουλάχιστον υπέρογκη εγγύηση και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. 

Μπορεί ο υποπλοίαρχος να τα έριξε όλα στον ατζέντη και τον πλοίαρχο, όμως παρ΄όλα αυτά η απόφαση ανακριτή και εισαγγελέα παραήταν ευνοϊκή για τον Οικονόμου.

Τα ίδια ερωτηματικά είχε και ο τύπος, έντυπος και ηλεκτρονικός. Κάποιες εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί εξέφραζαν ανοικτά τις απορίες τους, αφήνοντας υπονοούμενα για περίεργες συναλλαγές στο παρασκήνιο. Οι ψίθυροι στους επιχειρηματικούς κύκλους και στα μέσα ανάγκασαν την εισαγγελία να βγάλει ανακοίνωση, σε μια προσπάθεια να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να αιτιολογήσει την απόφαση. Λίγοι πείστηκαν από αυτό, κυρίως γιατί δεν έδινε επαρκείς εξηγήσεις για το σκεπτικό που οδήγησε ανακριτή και εισαγγελέα να μην θέσουν περιοριστικούς όρους. Πάντως η ανακοίνωση παρέπεμπε στο βούλευμα που θα έβγαινε σε λίγες ημέρες και θα έδινε όλες τις απαντήσεις.

Ο Αργύρης απέρριψε αμέσως την πρόταση του υποπλοίαρχου να αναλάβει την υπεράσπιση του σε συνεργασία με τους Νιγηριανούς δικηγόρους του. Ποτέ στην καριέρα του δεν υπερασπίστηκε εμπόρους ναρκωτικών, και ο συγκεκριμένος ήταν σχεδόν βέβαιο πως ήταν ένας από αυτούς. Ίσως όχι ο μεγαλύτερος, πάντως πολύ ψηλά στην ιεραρχία! Γιατί για την κορυφή της πυραμίδας του εγκλήματος, λίγες αμφιβολίες είχε. Γνώριζε καλά που μπορούσε να φτάσει ο αδελφός του προκειμένου να κερδίσει ακόμα περισσότερο πλούτο. Η ευνοϊκή αντιμετώπιση όμως που έτυχε από τις αρχές, τον προβλημάτιζε αρκετά.

Γνώριζε προσωπικά και τον ανακριτή και τον εισαγγελέα που είχαν αναλάβει την υπόθεση και δεν είχε καμία αμφιβολία ούτε για το ήθος τους ούτε για την επιστημονική τους επάρκεια. Τότε τι; αναρωτήθηκε. Υπάρχει περίπτωση αυτή τουλάχιστον την φορά να μην είναι μπλεγμένος ο Πετρής; 

Ταλαντεύτηκε αρκετά πριν πάρει την απόφαση να τον καλέσει στο κινητό. Είχαν πάνω από χρόνο να μιλήσουν και δεν ήταν βέβαιος για την αντίδραση του.

Με έκπληξη άκουσε τον αδελφό του να τον χαιρετά με φιλικά αισθήματα

“Χάθηκες μικρέ!”, του είπε καλοσυνάτα. Σε πεθύμησα μπαγάσα!”.

Ο Αργύρης πίστεψε πως υποκρινόταν και δεν του απάντησε με την ίδια διάθεση.

“Πες μου την αλήθεια”, του είπε κοφτά. “Πραγματικά είσαι αμέτοχος σε αυτό το έγκλημα;”.

“Στο λόγο μου!”, του απάντησε χωρίς να δείχνει την παραμικρή ενόχληση με την άκομψη ερώτηση.

“Κάτι καλύτερο έχεις;”, ξαναρώτησε στο ίδιο σκληρό τόνο ο Αργύρης.

“Ορκίζομαι στην ψυχή του Άγγελου!”, τον διαβεβαίωσε και αυτή τη φορά η φωνή του τρεμούλιασε.

“Σου αρκεί αυτό;”

Μουδιασμένος ο Αργύρης ψέλλισε ένα συγγνώμη και βιάστηκε να κλείσει το τηλέφωνο. Ένα τέτοιο όρκο δεν θα έπαιρνε ποτέ ο Πετρής, αν είχε λερωμένη τη φωλιά του. Σίγουρα αυτό τον έπεισε για την αθωότητα του, όμως δεν ήταν αρκετό για να τον απαλλάξουν οι υπεύθυνοι. Κάτι άλλο τους έκανε να πάρουν τέτοια απόφαση. Κάτι που δεν άφηνε περιθώρια να πράξουν διαφορετικά.

Από την άλλη του φαινόταν τρομερά δύσκολο κάποιοι να έστησαν τόσο μεγάλη δουλειά στην πλάτη του Πετρή. Όλοι γνώριζαν τη σκληρότητα του, ακόμα κι αν δεν είχαν εικόνα των όσων φριχτών είχε διαπράξει στη ζωή του. Η μόνη σκέψη που του περνούσε από το μυαλό ήταν ο αδελφός του να είχε συνεργαστεί με τις αρχές και να τις οδήγησε στην αποκάλυψη του παράνομου φορτίου. Αυτό όμως προϋπέθετε πως η όλη επιχείρηση είχε γίνει  πραγματικά εν αγνοία του. Ή μήπως όχι;

Ο Αργύρης, αν δεν υπήρχε ο βαρύς όρκος του Πετρή, θα ήταν σίγουρος πως τη βρώμικη δουλειά την είχε ξεκινήσει εκείνος και όταν κάπου στράβωσε φρόντισε να βγάλει την ουρά του απ έξω. Άνθρωποι του υπήρχαν παντού και ασφαλώς θα τον είχαν ενημερώσει πως το κόλπο χάλασε ώστε να προλάβει να προφυλαχτεί. Τώρα όμως αμφέβαλε. Όχι ότι δεν τον είχε ικανό για τα πάντα, όμως το να προσβάλει τη μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού του προκειμένου να αποτινάξει από πάνω του τις υποψίες, του φαινόταν απίθανο.

Έτσι αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με την ιδέα πως τούτη τη φορά ο αδελφός του ήταν αθώος, έστω κι αν δυσκολευόταν να το παραδεχθεί.

Την ίδια ώρα ο Πετρής κατέβηκε μετά από πολύ καιρό στο κελάρι. Στην ουσία σπάνια χρησιμοποιούσε κάποιο από τα εξαιρετικά κρασιά που περιείχε η πανάκριβη κάβα του, κι αυτό μόνο για εκλεκτούς καλεσμένους, τις λίγες φορές που άνοιγε το σπίτι του για ειδικές περιπτώσεις. 

Ούτε κι αυτή τη φορά δεν είχε σκοπό να επιλέξει μια ετικέτα να συνοδεύσει το δείπνο του. Η ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον τον οδήγησε ως εκεί.

Στο αμυδρό φως από τις λάμπες που μόλις φώτιζαν τους δαιδαλώδεις διαδρόμους της κάβας, έψαξε τη μικρή πόρτα που οδηγούσε στο μυστικό δωμάτιο. Έβαλε τον κωδικό στην ηλεκτρονική κλειδαριά και μπήκε. Σε αντίθεση με τον υπόλοιπο χώρο η ευρύχωρη αίθουσα φωτίστηκε από τον πολυέλαιο που άναψε με φωτοκύτταρο.

Τίποτα δεν είχε αλλάξει από τότε που είχε ξανακατέβει πριν αρκετούς μήνες.. Τίποτα εκτός από μια ελαφριά μυρωδιά μούχλας, παρόλο που τα εξαεριστικά δούλευαν κανονικά. Με το τηλεκοντρόλ άνοιξε τη μυστική κρύπτη και αποκαλύφτηκε η λάρνακα με το ταριχευμένο σώμα του νεκρού Άγγελου. 

Κάθισε στον ευρύχωρο καναπέ με το βλέμμα καρφωμένο στο άψυχο πτώμα που σε τίποτα δεν θύμιζε νεκρό.

“Λοιπόν αγόρι μια χαρά σε βρίσκω!”, απευθύνθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο στο νεκρό παιδί. “Με συγχωρείς που δεν ήρθα κοντά σου τόσες μέρες, αλλά ξέρεις πως ο μπαμπάς έχει πάντα πολλές δουλειές. Τύχανε και κάποιες αναποδιές αυτό τον καιρό και έπρεπε να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητες. Μη με κοιτάς με αυτό το ύφος! Τίποτα κακό δεν πρόκειται να μας συμβεί! Είμαστε παντοδύναμοι,μην το ξεχνάς! Απλά μια μεγάλη δουλειά στράβωσε και ήταν επιβεβλημένο να μας προφυλάξω. Ευτυχώς οι άνθρωποι μου δούλεψαν καλά και με ενημέρωσαν πως οι υπηρεσίες υποψιάζονταν το φορτίο με την κόκα. Τους πρόλαβα όμως εγώ! Ειδοποίησα τις αρχές πως είχα πληροφορίες ότι εν αγνοία μου φόρτωσαν το εμπόρευμα και ζήτησα να κάνουν ντου για να το κατασχέσουν! Μεγαλοφυές δεν είναι; Από υπόδικος ήρωας με μια απλή κίνηση. Έτσι δεν κάνω πάντα; Δίνω ένα για να πάρω πίσω εκατό!”

Άναψε τσιγάρο και σηκώθηκε. Πλησίασε τη λάρνακα και σκούπισε με το μανίκι το θολωμένο της τζάμι.

“Θυμάσαι πως ξεκίνησα;”, συνέχισε το παραλήρημα του. “Αλλά τι μαλακίες λέω, εσύ δεν είχες γεννηθεί ακόμα! Να σου τα πω λοιπόν. Ένας μπατίρης ήμουνα που όλοι με περιφρονούσαν! Ούτε το φαΐ δεν χόρτασα σαν παιδί. Μέχρι που μίσησα τη φτώχεια, μα πιο πολύ αυτούς που μου την προσέφεραν απλόχερα! Τη μάνα, τον πατέρα, το χωριό. Έτσι πούλησα την ψυχή μου στο διάβολο με αντάλλαγμα τα πλούτη και την καταξίωση. Και εκείνος δεν με απογοήτευσε! Πάντα στάθηκε στο πλάι μου και όλα μου τα έφερνε βολικά! Όμως ούτε αυτό μου έφτανε! Ήθελα να εκδικηθώ για τα χαμένα παιδικά μου χρόνια. Να πληγώσω τα μίζερα ανθρωπάκια που με γέννησαν, και τα αδέρφια μου που ποτέ δεν με υπολόγισαν σαν ίσο τους. Αυτοί βλέπεις ήταν τα χαϊδεμένα παιδιά και εγώ το μαύρο πρόβατο! Μα τον Δήμο τα κατάφερα. Πήρε την αμοιβή που του άξιζε! Μα δεν τελείωσα με τους άλλους ακόμα, κι αυτό είναι που με εξοργίζει! 

Μην ανησυχείς όμως, θα βρω σύντομα τον τρόπο να τους διαλύσω! Να είσαι σίγουρος!”.

Άπλωσε το χέρι και χάιδεψε το κρύο γυαλί που προστάτευε το ταριχευμένο σώμα. Ύστερα έσπρωξε τη λάρνακα πίσω στην κρύπτη και βγήκε. 

Μέσα του δεν είχε ξεκαθαρίσει αν ο Αλέξανδρος μπορούσε να τον ακούσει. Ώρες ώρες, όπως απόψε, πίστευε πως απλά κοιμόταν, μα άλλες φορές η ψευδαίσθηση διαλυόταν και αυτό του δημιουργούσε αφόρητο πόνο. Το ότι κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα είχε τέτοιες εμμονές ποτέ δεν τον απασχόλησε. Ο δικός του κόσμος δεν είχε καμία σχέση με των υπόλοιπων. Είχε δημιουργήσει από το μηδέν μια αυτοκρατορία κι αυτό στο ταραγμένο μυαλό του φαινόταν ένδειξη παντοδυναμίας. Άρα μπορούσε να φτιάχνει πραγματικότητες που για τους πολλούς απλά δεν υπήρχαν! Αυτός όμως ήταν ο ένας! Αυτός ήταν θεός, κι από τη στιγμή που το πίστευε, τίποτα δεν μπορούσε να τον βγάλει από τις φαντασιώσεις του.

Ανέβηκε τις σκάλες με τα πόδια αποφεύγοντας τον ανελκυστήρα. Τελευταία είχε παραμελήσει την φυσική του κατάσταση και το λίπος στην κοιλιά γινόταν όλο και περισσότερο εμφανές. Μισούσε τους άσχημους ανθρώπους και αυτή η εικόνα που παρουσίαζε εδώ και λίγους μήνες του προκαλούσε αποστροφή. Λίγη άσκηση λοιπόν, έστω και το ανέβασμα μιας σκάλας, τη θεωρούσε επιβεβλημένη.

Με μεγάλη δυσκολία έφτασε στο κεφαλόσκαλο. Η βαριά του ανάσα και ένα σφίξιμο στο στήθος τον έπεισε να προγραμματίσει ένα τσεκ απ, παρόλο που ο φόβος του για τους γιατρούς και τα νοσοκομεία ήταν σχεδόν μεταφυσικός. 

Έριξε μια άγρια ματιά στον Κοσμά που έτρεξε να τον βοηθήσει και με μια κίνηση του χεριού τον έδιωξε. Σιχαινόταν να τον μεταχειρίζονται σαν εύθραυστο αντικείμενο, που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να γίνει κομμάτια. Τουλάχιστον να το έκαναν από πραγματικό ενδιαφέρον, θα μπορούσε ίσως να το ανεχτεί. Συμφέρον και κολακεία ήταν τα κίνητρα τους και αυτό τον αηδίαζε.

Η οικονόμος τον υποδέχθηκε με την ίδια δουλικότητα. Στο τραπέζι μόλις είχε σερβίρει ο σεφ σολομό με άσπρη σάλτσα και άγρια μανιτάρια. 

Έριξε μια ματιά και βγήκε από την τραπεζαρία. Δεν είχε όρεξη απόψε για φαγητό και έτσι τράβηξε για το γραφείο του. Το ησυχαστήριο του όπου κανείς δεν επιτρεπόταν να μπει χωρίς τη άδεια του. Ακόμα και όταν το συγύριζαν οι καθαρίστριες απαιτούσε να είναι παρών. Δεν έκρυβε κάτι σημαντικό εκεί, όμως ήταν ο δικός του χώρος και δεν ήθελε να τον μοιράζεται με κανέναν.

Μια ανεξήγητη δυσθυμία βάραινε την ψυχή του. Κανονικά θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένος με την εξέλιξη που είχε η ιστορία με το πλοίο, όμως κάτι σαν κακό προαίσθημα πλάκωνε την καρδιά του. Από εκείνα τα ξαφνικά βυθίσματα στη θλίψη, που δεν μπορείς να προσδιορίσεις την αιτία τους.

Κι αυτή τη φορά ούτε η κόκα βοήθησε την κατάσταση. Εξακολουθούσε να πνίγεται από το δυσάρεστο συναίσθημα. Από αυτή την προειδοποίηση για κάτι κακό που επρόκειτο να συμβεί.

Προσπάθησε να το παλέψει με τη λογική. Δεν είχε τίποτα να τον απασχολεί σε σχέση με τις δουλειές του. Όλα πήγαιναν ρολόι κι αν εξαιρέσεις τη στραβή με το φορτίο, τα πάντα ήταν υπό έλεγχο και ο ίδιος απολάμβανε το θαυμασμό ακόμα και των αντιπάλων του. Όσο για την προσωπική του ζωή, εκεί δεν υπήρχε κανείς που να τον ενδιαφέρει αν ζει ή αν πέθανε!

Βγήκε στη βεράντα και έριξε τη ματιά του στη φωτισμένη πισίνα. Ο καιρός ήταν ακόμα σχετικά ψυχρός, όμως ένιωσε την ανάγκη για μια νυχτερινή βουτιά. Πέταξε με γρήγορες κινήσεις τα ρούχα του και κατέβηκε ολόγυμνος τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν εκεί.

Το άγρυπνο μάτι του Κοσμά παρακολουθούσε όλες τις κινήσεις του όπως πάντα. Μπορεί η βίλα να φυλασσόταν όλο το εικοσιτετράωρο από σεκιουριτάδες, όμως αυτός ποτέ δεν εμπιστευόταν τις ικανότητες τους.

Το κουδούνισμα του κινητού του Πετρή τον ξάφνιασε. Έριξε μια βιαστική ματιά στην οθόνη για να δει ποιος τον καλούσε. Το μόνο που είδε ήταν ένας αριθμός κινητού. Προφανώς δεν ήταν καταχωρημένος στη μνήμη και έτσι ο Κοσμάς θεώρησε πως δεν έπρεπε να τον ενοχλήσει.

Η επαφή του Πετρή με το κρύο νερό δεν ήταν τόσο ευχάριστη όσο είχε υποθέσει. Παραήταν παγωμένο ακόμα και για τα δικά του γούστα. Ωστόσο κολύμπησε με γρήγορες κινήσεις κανένα δεκάλεπτο. Τόσο άντεξε και βγήκε αρπάζοντας το μπουρνούζι και φορώντας το βιαστικά. 

“Κάποιος σας τηλεφώνησε”, του είπε ο Κοσμάς, δίνοντας του μια πετσέτα για να σκουπίσει τα μαλλιά του.

Χωρίς να του απαντήσει πήρε στα χέρια το κινητό και έψαξε την τελευταία κλήση. Ο αριθμός δεν του έλεγε τίποτα παρόλα αυτά αποφάσισε να τον καλέσει. Η φωνή που άκουσε να απαντά δεν του άρεσε καθόλου. Είχε χρόνια να μιλήσει με τον πατέρα του, γιατί αυτός ήταν, και δεν είχε καμιά όρεξη να το κάνει τώρα. Ο Νικολής σαν να κατάλαβε τη δυσφορία του του είπε πως δεν θα τον απασχολούσε πολύ. Απλά του ζήτησε να συναντηθούν για κάτι πολύ σοβαρό. Του ήρθε να τον στείλει στο διάολο, όμως κάτι στη φωνή του, τον έκανε να δεχτεί. 

“Αύριο κατά τις δέκα στο γραφείο μου.”, πρόσταξε. “Θα δώσω εντολή να σου επιτρέψουν να μπεις. Μην αργήσεις και μη διανοηθείς να σπαταλήσεις τα δέκα λεπτά που θα σου διαθέσω. Ο χρόνος μου ξέρεις είναι πολύτιμος!”, του φώναξε και έκλεισε εκνευρισμένος τη γραμμή.

Τι σκατά ήθελε ο γέρος; Δεν του έφτανε η κακοκεφιά που τον βασάνιζε, θα έπρεπε να υποστεί και την παρουσία του; Γιατί εξακολουθούσαν να τον ενοχλούν αφού αυτός τους είχε προ πολλού ξεγράψει;

Έβαλε πάγο σε ένα μεγάλο ποτήρι και το γέμισε με βότκα. Έτσι κι αλλιώς ύπνος δεν θα τον έπαιρνε και έτσι κάθισε αναπαυτικά στον καναπέ, αφού πρώτα έβαλε ένα CD με το Animal των Pink Floyd.

Αγαπούσε τον ήχο του συγκροτήματος αν και δεν καταλάβαινε τίποτα από τους στίχους. Τα αγγλικά του αν και είχαν βελτιωθεί με τα χρόνια, δεν είχαν φτάσει σε επίπεδο να του επιτρέπουν να κατανοεί απόλυτα τα νοήματα. Αυτό δεν τον εμπόδιζε να απολαμβάνει τα ακούσματα.

Τελικά μετά από 3 ποτήρια βότκας, χαλάρωσε και βυθίστηκε σε ένα ήρεμο ύπνο.

Όταν άνοιξε τα μάτια μόλις είχε αρχίσει να ξημερώνει. Η χθεσινή του αδιαθεσία και τα άσχημα προαισθήματα είχαν εξαφανιστεί, το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκαν. Μόνο η συνάντηση με τον πατέρα του τον ενοχλούσε, όμως τι διάολο 10 λεπτά θα μπορούσε να τον ανεχθεί!

Ήπιε στα γρήγορα τον καφέ που του ετοίμασε η καμαριέρα, διπλό σκέτο ελληνικό, όπως κάθε πρωί, και αφού έκανε ένα ντους ντύθηκε και κατέβηκε στο γκαράζ. Ο Κοσμάς έβαλε μπρος τη θωρακισμένη Μερσεντές και ξεκίνησαν ακολουθούμενοι από τα άλλα δύο αυτοκίνητα της ασφάλειας του Πετρή.

Στις δέκα ακριβώς η γραμματέας του τον ενημέρωσε για την άφιξη του πατέρα του. Ο Νικολής μπήκε με ασταθή και αβέβαια βήματα στο γραφείο. Ο Πετρής τον κοίταξε προσεκτικά. Ένα μαύρο χάλι! Σκυφτός με τα μαλλιά κάτασπρα και μια χλομάδα που πρόδιδε πως η υγεία του δεν ήταν στα καλύτερα της. Σχεδόν τον λυπήθηκε και του έδειξε την πολυθρόνα χωρίς ωστόσο να του πει κουβέντα. Μόνο κάνοντας μια κίνηση με το χέρι, του έδειξε πως έπρεπε να αρχίσει να του λέει ότι είχε να πει.

“Είμαι πολύ άρρωστος γιε μου!”, ξεκίνησε μουδιασμένα ο Νικολής. Ήταν ολοφάνερο πως προσπαθούσε να βρει τα λόγια για να εξιστορήσει τα όσα τραγικά έπρεπε να εξομολογηθεί. “Η καρδιά μου έχει τα μαύρα της χάλια και ο καθηγητής που με πήγε ο Αργύρης μου δίνει μόλις 20% πιθανότητα επιβίωσης μετά από την αναγκαία επέμβαση. Αποφάσισα να μην την κάνω! Τόσα χρόνια έμαθα σε ένα τρόπο ζωής και τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο ακόμα κι αν καταφέρω να επιζήσω. Δε φοβάμαι το θάνατο! Να μη σου πω πως τον επιζητώ κιόλας. Έζησα καλά, και έκανα μια οικογένεια που είμαι περήφανος γι αυτήν”.

Ο Πετρής σήκωσε τα μάτια και τα κάρφωσε στα δικά του. Άραγε στην οικογένεια που καμάρωνε περιελάμβανε και τον ίδιο; Με αργές κινήσεις έβγαλε από την κασετίνα ένα πούρο Cohiba Espendidos, μια πανάκριβη συνήθεια που απέκτησε τελευταία, και το άναψε. Φύσηξε ψηλά τον λευκό καπνό και έκανε νόημα του Νικολή να συνεχίσει.

“Μόνο ένα πράγμα με βαραίνει σαν βράχος και είναι κάτι που δεν έχω πει ούτε του παπά. Δεν είναι ξέρεις από τα πράγματα που μπορείς εύκολα να συζητήσεις με κάποιον έστω κι αν είναι ιερωμένος”

Στριφογύρισε στην καρέκλα του, ενώ σταγόνες ιδρώτα φάνηκαν στο μέτωπο του. Μια γουλιά νερό θα του έκανε καλό, όμως ο Πετρής δεν φάνηκε να έχει τέτοιο σκοπό.

Αναγκάστηκε να συνεχίσει με στεγνό το λαρύγγι του.

“Όταν γεννηθήκατε εσύ και η Αναστασία, εμείς είμαστε σχεδόν παιδιά. Ούτε είχε περάσει απ το μυαλό μας η διπλή εγκυμοσύνη. Από τη μαμή το μάθαμε όταν έβγαλε πρώτη την αδελφή σου. Θεέ μου! Ήταν πανέμορφη ακόμα και μέσα στα αίματα! Τότε μας ενημέρωσε η μαμή πως έρχεται κι άλλο παιδί. Πέσαμε απ τα σύννεφα, εγώ δηλαδή γιατί η μάνα σου είχε τους πόνους της και δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει. Μετά από λίγα λεπτά γεννήθηκες εσύ. Καμία σχέση με την Αναστασία! Τρίχες παντού, αδύνατος και με ένα κλάμα που που σε τίποτα δε θύμιζε νεογέννητο μωρό! Κάτι σαν ουρλιαχτό λύκου που μας πάγωσε το αίμα. Η καημένη η μαμή έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να κρύψει την αποστροφή της. Δεν χρειαζόταν! Την ίδια περίπου είχαμε και μεις. Και το πιο τρομακτικό από όλα ήταν τα μάτια σου! Σκοτεινά σαν το θάνατο. Μπορούσαμε να διαβάσουμε το μίσος μέσα τους.

Τα χειρότερα όμως ήλθαν στον πρώτο θηλασμό. Με αφύσικη δύναμη έσπρωχνες την αδελφή σου για να μην βυζάξει. Ρουφούσες και από τις δύο ρόγες εναλλάξ με απληστία, μέχρι που αναγκάστηκε η μάνα σου να σε διώξει από κοντά της για να φάει και η μικρή λίγο. Η αντίδραση σου όταν σε ξανάβαλε στο βυζί ήταν κάτι που δεν περιμέναμε, ούτε που είχαμε φανταστεί! Δάγκωσες με λύσσα τη ρόγα και οι κραυγές της μάνας σου από τους πόνους ξεσήκωσε το χωριό. Και ύστερα εκείνο το σατανικό χαμόγελο που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό σου, δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ! Λες και επίτηδες το έκανες για να την πονέσεις. Τότε δεν το είδα έτσι. Είχαμε άλλα πράγματα να σκεφτούμε. 

Ο θηλασμός μετά από αυτό έγινε απαγορευτικός. Ο γιατρός μας το ξέκοψε. Έπρεπε να κατέβουμε στη Χώρα για να σταματήσει ο γυναικολόγος το γάλα. Καταλαβαίνεις τι σήμαινε αυτό; Γάλα φαρμακευτικό για δύο στόματα. Σε εποχές που και το ψωμί ακόμα το βγάζαμε δύσκολα!

Ευτυχώς μας στάθηκε ο Κωσταντής και η γυναίκα του. Σας πήρε κοντά του τις μέρες που λείψαμε για τη Χώρα και σας φρόντισε σαν δικά του παιδιά. Όταν με το καλό γυρίσαμε μου έκανε την πρόταση να πάρει ένα από τα δυό σας μαζί του. “Δύσκολα θα τα βγάλεις πέρα με δυο παιδιά Νικολή”, μου είπε. “ Να κρατήσω εγώ το αγόρι μιας και δεν έχω δικά μου παιδιά. Όλα όσα έχω και δεν έχω δικά του θα γίνουν μια μέρα!” 

Ένα σφίξιμο στο σαγόνι του Πετρή μαρτύρησε την έκπληξη που ένιωσε με αυτά τα λόγια. Τίποτε άλλο όμως δεν φανέρωνε την ταραχή της ψυχής του. Τα ίδια ανέκφραστα μάτια, η ίδια σκληρή έκφραση, η ίδια περιφρόνηση που ξεχείλιζε από όλο του το είναι, έκανε τον Νικολή να κομπιάσει για λίγο. Έπρεπε όμως να συνεχίσει. Τα περιθώρια του στένευαν και δεν ήθελε να πάρει στον τάφο ένα τόσο βαρύ φορτίο.

“Μάρτυς μου ο Θεός, στην αρχή το σκεφτήκαμε πολύ σοβαρά. Η ζωή που θα είχες κοντά στον Κωσταντή θα ήταν πριγκιπική. Εμείς τι είχαμε να προσφέρουμε; Φτώχεια και μιζέρια! 

Εκείνο το απόγευμα σε πήρα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά. Σε ρώτησα τι πρέπει να κάνω αν και ήξερα πως μόνο εγώ είχα την απάντηση. Έμεινες σιωπηλός, πράγμα περίεργο γιατί η γρίνια σου συνήθως ήταν ανυπόφορη. Όμως μου μίλησαν τα μάτια σου! Αυτά τα παγωμένα μάτια που έδειχναν την απέχθεια σου. Τότε το αποφάσισα. Αν συμφωνούσε και η μάνα σου θα σε έδινα στον Κωσταντή.”.

Σταμάτησε για λίγο και ένα αμυδρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του.

“Ευτυχώς εκείνη είχε άλλη γνώμη! Αν και διέκρινε κι αυτή την αντιπάθεια σου, πίστευε πως μαζί μας θα ήσουν καλύτερα. Φτωχός ναι αλλά μέσα στο φυσικό σου χώρο, με τους ανθρώπους που θα σε αγαπούσαν και θα σε φρόντιζαν, παρ΄όλες τις κακοτροπιές σου. Και πίστεψε με, δεν το μετανιώσαμε ποτέ! Σιγά σιγά σε αγαπήσαμε πολύ. Ακόμα κι όταν γεννήθηκαν τα μικρότερα, πάντα εσένα ξεχωρίζαμε. Θέλεις οι τύψεις, θέλεις ο δύσκολος χαρακτήρας σου, πάντως εσύ ήσουν η αδυναμία μας! Μπορεί να μην το κατάλαβες ποτέ και με τα χρόνια να μας αντιπαθούσες όλο και περισσότερο, αλλά αυτή είναι η μοναδική αλήθεια!”.

Ο Πετρής άνοιξε την ταμπακιέρα του και άπλωσε λίγη κόκα στο ασημένιο πιατάκι. Οι αναμνήσεις και η εξομολόγηση του Νικολή του έφεραν αναγούλα. Ότι προσπαθούσε τόσα χρόνια τώρα να διαγράψει, ερχόταν πάλι μπροστά του. Αλήθεια γιατί μισούσε τόσο αυτούς τους ανθρώπους; Η αρχική απόρριψη ήταν μια κάποια δικαιολογία, όμως ο ίδιος δεν είχε τέτοιες προσλαμβάνουσες. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να έχει μνήμες από τόσο μικρή ηλικία. Τότε;

Τράβηξε δυο γερές μυτιές μπροστά στον εμβρόντητο πατέρα του, και με ένα νεύμα του έδειξε την πόρτα.

Κάθε ελπίδα συνδιαλλαγής έσβησε από τη σκέψη του Νικολή, που σηκώθηκε αργά με βουρκωμένα μάτια.

“Καλύτερα να με δίνατε στον Κωσταντή!”, του φώναξε με βραχνή φωνή. “Θα είχα φτάσει πολύ πιο εύκολα στην κορυφή. Σας μισώ ρε! Ναι, πάντα σας μισούσα κι ας μην ήξερα το γιατί! Φύγετε από τη ζωή μου επιτέλους!”, ούρλιαξε υστερικά και αυτές οι κραυγές έγιναν μαχαίρι που χώθηκε βαθιά στην ήδη λαβωμένη καρδιά του Νικολή.

Παραπατώντας με την ανάσα του να βγαίνει δύσκολα, άνοιξε την πόρτα και βγήκε χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει τον γιο του. Ο κρύος ιδρώτας που τον περιέλουσε και το σφίξιμο στο στήθος τον ανάγκασαν να στηριχτεί στον τοίχο για να μη σωριαστεί. Με μεγάλη δυσκολία μπήκε στο ασανσέρ και κατέβηκε στο ισόγειο. Έκανε δυο αβέβαια βήματα και κατέρρευσε στο πάτωμα. Έτρεξαν άνδρες της ασφάλειας και υπάλληλοι να του δώσουν τις πρώτες βοήθειες και κάποιος ειδοποίησε το ΕΚΑΒ και τον γιατρό που πάντα υπήρχε στα γραφεία του ομίλου. Ξεψύχησε στα χέρια του γιατρού που έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να τον επαναφέρει. 

Ο Κοσμάς μπήκε αναστατωμένος στο γραφείο του Πετρή χωρίς καν να κτυπήσει και ήταν η πρώτη φορά που έκανε κάτι τέτοιο στα τόσα χρόνια που δούλευε κοντά του. Πετάχτηκε έτοιμος να τον κατσαδιάσει όμως ο Κοσμάς του φώναξε απελπισμένος.

“Ο πατέρας σας...είναι νεκρός!”

Ο Πετρής τον άκουσε ανέκφραστος αν και ο Κοσμάς θα ορκιζόταν πως η είδηση δεν τον στενοχώρησε ιδιαίτερα.

“Είναι νεκρός!”, επανέλαβε αμήχανα. “Ανακοπή είπε ο γιατρός”

“Το άκουσα Κοσμά”, το μόνο που του απάντησε. “Μπορείς να πηγαίνεις τώρα!”.

Η είδηση τον ξάφνιασε. Δεν του ήταν ούτε δυσάρεστη αλλά ούτε και ευχάριστη. Σαν να άκουσε για τον θάνατο ενός γνωστού που δεν είχε πολλά πολλά μαζί του. Και μήπως κάπως έτσι δεν ήταν;

Γεννήθηκε από ανθρώπους που ποτέ δεν είδε ως γονείς. Γιατί; Μακάρι να ήξερε! Όμως αυτό ακριβώς συνέβαινε. 

Έβαλε ουίσκι και άναψε ένα ακόμα πούρο. Οι προβληματισμοί μπορούσαν να περιμένουν. Τώρα υπήρχαν πρακτικά θέματα που έπρεπε να διευθετηθούν, όπως η ενημέρωση των αδελφών του και της μάνας, και κυρίως η αποφυγή των δημοσιογράφων που θα μαζευόντουσαν από λεπτό σε λεπτό, σαν τα όρνια όταν μυρίσουν ψοφίμι. 

Για το δεύτερο έδωσε σαφείς εντολές να μην πλησιάσει κανείς ούτε καν στον όροφο του γραφείο του, Όσο για το πρώτο αυτό δεν μπορούσε να το αποφύγει.

Κάλεσε τον Αργύρη στο κινητό και παραξενεύτηκε που το σήκωσε αμέσως. Τις σπάνιες φορές που έτυχε να τον καλέσει, απέρριπτε τις κλήσεις του και έπαιρνε εκείνος μετά από ώρα.

Του εξήγησε την κατάσταση, παραλείποντας βέβαια να του αναφέρει το τι ειπώθηκε στη συνάντηση τους. Με την ευκολία που είχε στο ψέμα τον έπεισε πως ο Νικολής του μίλησε για το πρόβλημα του και πως εκείνος τον διαβεβαίωσε πως θα τον έστελνε στους καλύτερους γιατρούς.

“Δυστυχώς η μοίρα είχε άλλα σχέδια!”, κατέληξε με φωνή που προσπάθησε να κάνει θλιμμένη. “Μόνο σε παρακαλώ ενημέρωσε τους υπόλοιπους. Ξέρεις δεν είμαι καλός σε αυτά! Όσο για τα διαδικαστικά μην ανησυχείς για τίποτα. Θα τα αναλάβω όλα εγώ μόλις τελειώσει η νεκροψία και μας παραδώσουν την σωρό.”.

Έκλεισε το τηλέφωνο παρ΄όλες τις διαμαρτυρίες του Αργύρη που ζητούσε περισσότερες λεπτομέρειες. 

Μια αφόρητη μοναξιά τον τύλιξε. Συνήθως δεν τον ενοχλούσε να είναι μόνος. Το αντίθετο. Όμως τώρα αποζητούσε την παρέα κάποιου. Και ταυτόχρονα ένιωθε και μια έντονη επιθυμία για σεξ. Πάντα του συνέβαινε αυτό μετά από κάποιο θάνατο. Εξ άλλου είχε καιρό να συνευρεθεί ερωτικά και όσο κι αν το έβαζε στην άκρη, η φύση έχει τις δικές της απαιτήσεις.

Έψαξε στο κινητό τον αριθμό της Θέκλας και την κάλεσε.

“Έχεις τίποτα καλό για απόψε;”, τη ρώτησε.

Η Θέκλα ήξερε τις ιδιαιτερότητες του και όσο κι αν ήταν πολύ δύσκολο να τον ικανοποιεί, πάντα έβρισκε τον τρόπο.

Σε μια ώρα στη μονοκατοικία που διατηρούσε στην περιοχή ο Πετρής, και που κανείς άλλος δεν γνώριζε την ύπαρξη της, ένα ζευγάρι νεαρά παιδιά, κτυπούσαν το κουδούνι. Δεν ήταν πάνω από δώδεκα δεκατρία το πολύ και ο τύπος που τα μετέφερε έκανε αναστροφή και έφυγε προς τη λεωφόρο.

Τα δυο παιδιά μπήκαν διστακτικά στο ευρύχωρο σαλόνι. Ο Πετρής που μόλις είχε βγει από το ντους φορούσε μόνο μια πετσέτα στη μέση του. Πλησίασε το κοριτσάκι και του χάιδεψε το μάγουλο. Ήταν στα γούστα του. Ξεπεταγμένο για την ηλικία του αλλά ταυτόχρονα συνεσταλμένο.

Ύστερα πλησίασε το αγοράκι που τον κοιτούσε τρομαγμένο. Προφανώς θα ήταν η πρώτη του φορά κι αυτό ερέθισε ακόμα περισσότερο τον Πετρή.

Με ήρεμες κινήσεις για να μην το τρομάξει πιο πολύ άρχισε να το χαϊδεύει στο στήθος αφού του έβγαλε το μπλουζάκι. Με μια κίνηση πέταξε στο πάτωμα την πετσέτα και έμεινε γυμνός μπροστά στα παιδιά. Το αγοράκι γούρλωσε τα μάτια με το θέαμα. Όσο κι αν το είχε προετοιμάσει η κυρία Θέκλα αυτό που έβλεπε να προεξέχει ανάμεσα στα πόδια του άντρα, δεν είχε καμία σχέση με το δικό του. Τόσο τεράστιο που ο τρόμος του έγινε ακόμα μεγαλύτερος και δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα ματάκια του. 

Ο Πετρής ξεγύμνωσε βιαστικά το μικρό κορίτσι και έβαλε το χεράκι της στο φουσκωμένο του όργανο. Η μικρή ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Δεν ήταν η πρώτη φορά δυστυχώς που ικανοποιούσε ανώμαλους παιδεραστές! Ξαναμμένος αυτός αγκάλιασε το αγόρι και του έβγαλε τα ρουχαλάκια. Είχε φτάσει πια σε κατάσταση παροξυσμού. Τα άρπαξε από τα χεράκια και τα οδήγησε στην κρεβατοκάμαρα. Έπεσε με δύναμη πάνω στο κορμάκι της μικρής και μπήκε μέσα της βίαια. Το κοριτσάκι έβγαλε μια κραυγή πόνου, που δεν τον πτόησε καθόλου. Ταυτόχρονα χάιδευε το αγοράκι και το φιλούσε με πάθος στα χείλη. Όση αηδία κι αν αισθανόταν το παιδάκι, δεν συγκρινόταν με τον φόβο του για το τι θα ακολουθήσει.

Κι αυτός ο φόβος έγινε γρήγορα πραγματικότητα!

Κατακόκκινος από την ηδονή ο Πετρής σταμάτησε το παιχνίδι με την μικρή και την έσπρωξε στο πλάι. Ύστερα γύρισε μπρούμυτα το μικρό και έχωσε το δάχτυλο του μέσα του. Το καημένο το παιδί ούρλιαξε από τον πόνο. Ασυγκράτητο το κτήνος έβαλε με δύναμη το όργανο του ξεσκίζοντας τη σάρκα του αγοριού που έκλαιγε γοερά και είχε ματώσει. 

Κράτησε μερικά λεπτά το μαρτύριο του παιδιού ώσπου επιτέλους έφτασε στην κορύφωση και ηρέμησε. Όχι όμως και το ταλαίπωρο παιδί που ο θρήνος του δεν είχε σταματημό, πράγμα το οποίο εξόργισε τον Πετρή, που το χαστούκισε δυνατά, κάνοντας το κλάμα του ακόμα πιο έντονο. 

Κοίταξε το αίμα στο κορμάκι του αγοριού και αηδίασε. Όχι για την πράξη του, αλλά γιατί το θέαμα χαλούσε την αισθητική του!  

Οργισμένος πήρε τηλέφωνο τη Θέκλα.

“Έλα να τα μαζέψεις αμέσως!”, της φώναξε, ενώ η συμφωνία ήταν να τα κρατήσει όλη νύχτα. “Και από εδώ και πέρα, τις δουλειές μου θα τις κάνω μόνος μου! Άχρηστη!”.

Η Θέκλα ντύθηκε βιαστικά και ξεκίνησε. “Στο διάολο και συ και τα κωλολεφτά σου μπάσταρδε!”, μουρμούρισε με οργή. Δεν ήταν στις προθέσεις της να καταστρέφει παιδιά. Εντάξει, προαγωγός πολυτελείας ήταν και αυτό δεν το λες και ηθικό, όμως δεν είχε ποτέ περάσει απ το μυαλό της πως θα κατρακυλούσε μέχρι εκεί. Μέχρι που μπλέχτηκε με το κάθαρμα! Το πως είναι μια πονεμένη ιστορία. Τότε με τον παροξυσμό του χρηματιστηρίου τζόγαρε τεράστια ποσά, και όταν ήλθε η τούμπα έμεινε στον άσο! Εκείνη την εποχή την πλησίασε ο Οικονόμου. Είχε ανάγκη από τα λεφτά του για να σώσει το σπίτι της από τον πλειστηριασμό και ενέδωσε στις ανώμαλες απαιτήσεις του.

“Μαύρη η ώρα!”, είπε δακρυσμένη. 

Ούτε θυμόταν πόσα παιδιά του έστειλε όλο αυτό τον καιρό. Τσιγγανάκια, προσφυγόπουλα, ορφανά. Τώρα όμως  είχε πάρει την απόφαση της. Τέρμα όλα! Με τις λίγες οικονομίες της μπορούσε να ζήσει αξιοπρεπώς, όσο βέβαια της επέτρεπε το βρώμικο παρελθόν της. Άλλωστε ο γιος της τελείωσε τις σπουδές του στην Αμερική και η πρόταση να δουλέψει ως μεγαλοστέλεχος πασίγνωστης πολυεθνικής της έλυνε τα χέρια.

Ο Πετρής δεν μπορούσε να την απειλήσει. Τον κρατούσε με στοιχεία για όλα αυτά τα φρικτά που είχε κάνει και δεν θα τολμούσε τίποτα εναντίον της. Ή τουλάχιστον έτσι ήθελε να πιστεύει. 

Και είχε δίκιο. Ο Πετρής μπορεί να ήταν κάθαρμα όμως αφελής δεν ήταν. Ήξερε καλά πως η Θέκλα ότι ενοχοποιητικό κρατούσε, θα το είχε ασφαλισμένο. Σε θυρίδα, σε δικηγόρο, πάντως αποκλείεται να μην είχε προβλέψει την στραβή. Από την άλλη την κρατούσε κι αυτός στο χέρι. Και όχι μόνο οικονομικά που μπορούσε να την καταστρέψει, αλλά και για τις βρομοδουλειές που κατά καιρούς ήταν μπλεγμένη. Από μαστροπεία μέχρι διακίνηση ναρκωτικών και από πλαστογραφίες μέχρι λαθρεμπόριο αρχαίων. Έτσι δεν θα τολμούσε ποτέ να τον αγγίξει γι αυτό και δεν χρειάστηκε ποτέ να της  τρίξει τα δόντια. 

Η Θέκλα έβαλε τα παιδιά στο αυτοκίνητο και έφυγε χωρίς να του πει λέξη.

______

Δυο μέρες μετά όλα ήταν έτοιμα για τη μεταφορά της σορού του Νικολή στην Τήνο.

Όλα τα κανόνισε ο Πετρής ακόμα και την αγορά τάφου στο νεκροταφείο της πόλης, αν και η Υπαπαντή ήθελε να ταφεί στο χωριό. Η Αναστασία την έπεισε πως έτσι ήταν καλύτερα μιας και δεν είχε με τίποτα σκοπό να την αφήσει μονάχη και θα την έπαιρνε κοντά της στη χώρα.

Τη σορό συνόδεψε η οικογένεια του Αργύρη, γιατί ο Πετρής θα κατέβαινε με ελικόπτερο αφού είχε ένα ραντεβού που δεν έπαιρνε αναβολή. Δικαιολογία ασφαλώς, που δεν έπεισε κανέναν! Προτιμότερη από όλους αυτή η εξέλιξη. Όσο μακρύτερα μεταξύ τους τόσο το καλύτερο!

Το ελικόπτερο έφτασε στις πέντε παρά τέταρτο το απόγευμα και ο Πετρής με τη συνοδεία του Κοσμά έφυγαν για τον Ναό της Παναγίας με νοικιασμένο τζιπ. 

Όλες οι αρχές του νησιού αλλά και βουλευτές περίμεναν στο προαύλιο να τον υποδεχτούν. Δεν ήταν μικρό γεγονός να επισκέπτεται τη γενέτειρα ο μεγιστάνας Οικονόμου μετά από τόσα χρόνια. Η κηδεία του Νικολή είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα για όλους. Τώρα το αντικείμενο συζήτησης ήταν το “λαμπρό τέκνο”, του νησιού όπως τον προσφώνησε ο Λυκειάρχης. Ο Πετρής έδειχνε να απολαμβάνει τον θαυμασμό που γεννούσε η παρουσία του, κι αν έλειπαν οι αναπόφευκτες συναντήσεις με το παρελθόν, θα ήταν μια υπέροχη ημέρα!

Με πρόσωπο, που όσο κι αν προσπάθησε να το χρωματίσει με συναίσθημα, παρέμενε παγερό κατευθύνθηκε στο εσωτερικό του ναού. Εντύπωση σε όλους έκανε πως δεν προσκύνησε τη θαυματουργή εικόνα, ούτε άναψε κερί στη χάρη Της. Πήρε απλά τη θέση του πίσω από τους υπόλοιπους, αφού τους χαιρέτησε με ένα απλό κούνημα του κεφαλιού. Η Υπαπαντή τον κοίταξε με λαχτάρα όμως εισέπραξε μια παγερή αδιαφορία. Ή μάλλον κάτι χειρότερο. Την απόρριψη!

Όταν όμως το βλέμμα του έπεσε στο νεαρό αγόρι κάτι άλλαξε μέσα του. 

“Δήμο”, ψιθύρισε με σπασμένη φωνή, και όλοι στράφηκαν προς το μέρος του έκπληκτοι.

“Δήμο!” επανέλαβε πιο δυνατά αυτή τη φορά. ¨Δεν άλλαξες καθόλου μετά από τόσα χρόνια!”. 

Ο νεαρός γιος του Δήμου πράγματι έμοιαζε καταπληκτικά στον μακαρίτη τον πατέρα του, αυτή όμως η αντίδραση του Πετρή δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο με την ομοιότητα!

Κανείς εκτός του Αργύρη που ήξερε την αλήθεια δεν μπορούσε να καταλάβει αυτά τα αλλοπρόσαλλα λόγια. Τύψεις! Ναι αυτό είναι συλλογίστικε ο Αργύρης. Κανέναν δεν αφήνουν ανέγγιχτο οι Ερινύες όσο ψηλά κι αν νομίζει πως στέκεται.

Δεν ήταν όμως αυτό! Για λίγες στιγμές ο Πετρής πραγματικά νόμιζε πως έβλεπε μπροστά του τον αδικοχαμένο αδελφό του. Πως το έπαθε αυτό δεν μπορούσε να το εξηγήσει! Η ψυχραιμία και οι λογικές επεξεργασίες ήταν τα προσόντα που τον έκαναν τον πλουσιότερο Έλληνα και έναν από τους πλουσιότερους στην Ευρώπη. Ένιωσε να πνίγεται. Τα καρφωμένα πάνω του μάτια των παρευρισκόμενων τον έκαναν να ασφυκτιά. Με χίλια ζόρια κατάφερε να παρακολουθήσει όπως όπως τη νεκρώσιμη ακολουθία και με το τέλος  της βγήκε να πάρει αέρα. Ήθελε να φύγει. Να γυρίσει πίσω στο βασίλειο του. Εκεί που ήταν παντοδύναμος! Γιατί εδώ έδειξε αδυναμία πράγμα που δεν συγχωρούσε στον εαυτό του. Όμως αν έφευγε θα εδραίωνε σε όλους την πεποίθηση πως δεν ήταν ο άτρωτος που πίστευαν. 

Ακολούθησε την πομπή τα λίγα μέτρα που χωρίζουν τον Ναό από το νεκροταφείο καταβάλλοντας τεράστια προσπάθεια. Ξαφνικά σαν να μίκρυνε ο κόσμος και έγινε θηλιά που του έσφιγγε το λαρύγγι. Πίσω αρκετά από τους υπόλοιπους συγγενείς χωμένος ανάμεσα σε ανθρώπους που πρώτη φορά έβλεπε στη ζωή του. Κι όλοι αυτοί οι άγνωστοι τον κοιτούσαν σαν να έβλεπαν φάντασμα. Δεν ήταν πια ο διάσημος συντοπίτης τους που διέπρεπε σε όλους τους οικονομικούς τομείς, αλλά ένα αδύναμο ανθρωπάκι που όπως φαίνεται χρειαζόταν τη φροντίδα ψυχίατρου!

Η Αναστασία σκόπιμα καθυστέρησε τα βήματα της και τον πλησίασε. Δεν έβρισκε τα λόγια που θα τον έκαναν να αισθανθεί καλύτερα γι αυτό προτίμησε να τον πιάσει από το χέρι δίχως κουβέντες. Παραδόξως ο Πετρής δεν αντέδρασε. Η ανάγκη να ξεφύγει από το βρόγχο που τον έπνιγε δεν του άφηνε πολλά περιθώρια για εγωισμούς. Έτσι πιασμένοι χέρι χέρι αποχαιρέτησαν τον πατέρα που κατέβαινε στον τάφο με τα ίδια συναισθήματα αλλά με διαφορετική αφετηρία. Η Αναστασία βουρκωμένη και με μαύρη την καρδιά από την απώλεια, και ο Πετρής το ίδιο λυπημένος κι αυτός αλλά όχι για τον Νικολή. Για το δικό του παράλογο ξέσπασμα λυπόταν και την αδυναμία του να το ελέγξει! 

Όταν όλα τελείωσαν η οικογένεια και οι υπόλοιποι κατευθύνθηκαν στο “Θεοξένεια” για τον καφέ της παρηγοριάς. Ο Πετρής άφησε το χέρι της Αναστασίας και ένευσε του Κοσμά πως ήταν η ώρα να φύγουν. Με όλους τους παρευρισκόμενους να παρακολουθούν τις κινήσεις του δεν μπορούσε να αποφύγει έστω και μια τυπική χειραψία με τους δικούς του. Τους αποχαιρέτησε έναν έναν αμίλητος αφού ούτε η παράκληση στα μάτια της Υπαπαντής στάθηκε ικανή να τον συγκινήσει για κάτι περισσότερο από ένα σφίξιμο του χεριού της. Μόνο όταν έφτασε στο γιο του Δήμου άλλαξε η συμπεριφορά του. Με μια ασυνήθιστη για την ιδιοσυγκρασία του κίνηση τον χάιδεψε στο μάγουλο.

“Με τι ασχολείσαι μικρέ;”, τον ρώτησε και ήταν η πρώτη φορά που άκουσαν την φωνή του από την ώρα που πάτησε στο νησί.

“Ψαράς θείε. Τι άλλο;. Πουλήσαμε το σκάφος και πήραμε ένα μικρότερο καΐκι να βγαίνει το μεροκάματο. Δόξα τω Θεώ!”.

“Δηλαδή είσαι ευχαριστημένος εδώ; Γιατί αν δεν είσαι στην Αθήνα σε περιμένουν πολύ καλύτερα πράγματα! Θέλεις να δουλέψεις κοντά μου;”

Ο νεαρός Νικόλας δεν πίστευε στ αυτιά του.

“ Θα το ήθελα πολύ θείε! Αν και δεν έχω τα προσόντα. Μόλις και μετά βίας το λύκειο έχω βγάλει!”

“Οπότε είσαι πιο σπουδαγμένος από μένα! Άρα θα τα πας και καλύτερα! Λοιπόν τι λες;”. 

“Μπορώ να το σκεφτώ λίγο;”

“Μπορείς. Όμως να ξέρεις, οι ευκαιρίες σαν κι αυτή έρχονται μια φορά στη ζωή κάποιων ανθρώπων, και στους περισσότερους καθόλου!”.

Η αναπάντεχη πρόταση έγινε δεκτή από την οικογένεια με ανάμικτα συναισθήματα. Οι περισσότεροι ήταν θετικοί σε μια τέτοια προοπτική. Κυρίως η Υπαπαντή και η Αναστασία. Ο Γιώργος και τα ανίψια δεν εξέφρασαν άποψη, αλλά δεν έβλεπαν με κακό μάτι αυτό το ενδεχόμενο.

Μόνο ο Αργύρης, ο Κωσταντής και η Φροσούλα είχαν τις αντιρρήσεις τους. Οι δυό τους από προαίσθημα και ο Αργύρης από τις φρικτές εμπειρίες με τον αδελφό του. Προσπάθησε να τους προειδοποιήσει πως τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως φαίνεται, και πως κάποιο σατανικό υστερόβουλο σχέδιο υπήρχε στο μυαλό του Πετρή. 

“Ας του δώσουμε μια ευκαιρία γιε μου!”, διαμαρτυρήθηκε η Υπαπαντή. “Τα χρόνια πέρασαν κι αυτός είναι τόσο μόνος! Ότι έχει και δεν έχει μπορεί να τα αφήσει του Νικόλα!”.

Την συζήτηση έκλεισε οριστικά ο άμεσα ενδιαφερόμενος. Άλλωστε η απόφαση ήταν αποκλειστικά δική του. 

“Θα πάω !”, δήλωσε αποφασιστικά. “Και εν πάσι περιπτώσει θείε, δεν καταλαβαίνω γιατί στο πρόσωπο του βλέπεις τον ίδιο τον διάβολο!”

“Γιατί είναι!”, θέλησε να του απαντήσει ο Αργύρης, όμως το κατάπιε. Δεν θα καταλάβαινε ο μικρός αν δεν του έλεγε όσα ήξερε, κι αυτό δεν μπορούσε να το κάνει.

Λίγες χλιαρές διαμαρτυρίες από την Φροσούλα και τον Κωσταντή δεν κατάφεραν να του αλλάξουν γνώμη και έτσι έμεινε μόνο ο Αργύρης να επιμένει στην άποψη του, χωρίς όμως να γίνεται καταπιεστικός.

“Δική σου είναι η ζωή αγόρι μου και η απόφαση επίσης. Μόνο ένα πράγμα θέλω να σε παρακαλέσω. Αν κάτι δεν πάει καλά να έρθεις σε μένα. Ίσως είμαι υπερβολικός και δεν συμβεί κανένας από τους φόβους μου, όμως θέλω να ξέρω πως θα είσαι καλά μαζί του. Μου το υπόσχεσαι;”

Αναγκάστηκε να το υποσχεθεί ο Νικόλας αν και δεν έβρισκε το λόγο που αντιπαθούσε τόσο τον Πετρή ο Αργύρης.

Σε δυο βδομάδες  όλα ήταν έτοιμα. Νοίκιασε το καΐκι για ένα χρόνο σε έναν Ανδριώτη που είχε στο τσούρμο του και με τις ευχές όλων έφυγε για την Αθήνα.

Η πρωτεύουσα του φάνηκε μαγική. Πέρα από κάποια νησιά που άραζε κατά καιρούς με το σκάφος, και την Δράμα που υπηρέτησε την θητεία του, δεν είχε άλλη εμπειρία από μεγαλούπολη. Και όταν αντίκρισε την πολυτελή βίλα του θείου δεν μπόρεσε να κρύψει τον ενθουσιασμό του.

Ποτέ δεν είχε φανταστεί τέτοια χλιδή. Εντάξει όλοι ήξεραν την οικονομική δύναμη του Πετρή, αυτό όμως που έβλεπε με τα μάτια του ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Πανέμορφοι κήποι, εσωτερική πισίνα, ακόμη και ελικοδρόμιο. Όσο για το προσωπικό, αυτό κι αν τον εντυπωσίασε. Πέρα από τους φύλακες που ήταν παντού γύρω από τη βίλα, υπήρχαν καμαριέρες, σεφ, μπάτλερ, κηπουροί.

“Τελικά καλά έκανα που το αποφάσισα”, σκέφτηκε ικανοποιημένος.

Το δωμάτιο που του παραχώρησαν έμοιαζε με βασιλική σουίτα πανάκριβου ξενοδοχείου! Μέχρι και τζακούζι είχε, που ο Νικόλας αναγκάστηκε να ρωτήσει την καμαριέρα σε τι χρησιμεύει!

Το φαγητό δυσκολεύτηκε λίγο να συνηθίσει γιατί ήταν έξω από τις δικές του γεύσεις, γρήγορα όμως άρχισε να του αρέσει και να το απολαμβάνει. Όσο για τη δουλειά, αυτή ήταν πολύ πιο εύκολη από όσο είχε φανταστεί. Με ιδανικές συνθήκες εργασίας σε κλιματιζόμενους χώρους, μακρυά από το λιοπύρι ή την παγωνιά που τον έδερναν στο νησί. Δίπλα σε έμπειρους ανθρώπους πρόθυμους να τον στηρίξουν στα πρώτα του βήματα, μάθαινε τα μυστικά της ναυτιλίας και σιγά σιγά ανακάλυπτε ένα νέο κόσμο που του άνοιγε το δρόμο στην επιτυχία.

Η συμπεριφορά του θείου του απέναντι του ήταν άψογη, τόσο που απορούσε ειλικρινά γιατί όλοι ήταν επιφυλακτικοί μαζί του. Στη ζήλια απέδιδε αυτή την επιφυλακτικότητα, κυρίως από τη μεριά του Αργύρη. Μπορεί και ο ίδιος να ήταν ένας επιτυχημένος επαγγελματίας με αρκετά μεγάλη οικονομική επιφάνεια, όμως με τίποτα δεν συγκρινόταν με τα μεγέθη του Πετρή. Ναι αυτό πρέπει να δημιουργούσε αυτή την κόντρα. Άλλο λόγο δεν έβρισκε. 

Στον κύκλο του θείου του είχε κάνει εντύπωση η παρουσία του. Κυρίως στο γυναικείο φύλο που τον αγκάλιασε θερμά από την πρώτη στιγμή. Ειδικά η κόρη του Ανδρέου με τα ρυμουλκά του έδειχνε απροκάλυπτα το ενδιαφέρον της  Και του Νικολή δεν του ήταν αδιάφορη. Εντυπωσιακή κοπέλα στα είκοσι πάνω κάτω, φοιτήτρια στο τμήμα ναυπηγών του Μετσόβιου, με το μόνο της κουσούρι ένα ελαφρύ τραύλισμα που την έκανε ακόμα πιο χαριτωμένη. Με τον καιρό η σχέση τους έγινε πιο στενή και ο πατέρας της ήδη έκανε σχέδια μελλοντικής συνεργασίας με τον Οικονόμου, μέσω ενός γάμου της κόρης του με τον ανιψιό του. Πέτρου.

Έξι μήνες κιόλας στην Αθήνα και όλα έμοιαζαν ονειρικά για τον Νικόλα. Κανένα σύννεφο δεν σκίαζε την συγκατοίκηση με τον Πετρή και ο δεσμός με την κοπέλα του την Ολυμπία προχωρούσε κανονικά. Μπορεί να μην ήταν ο μεγάλος έρωτας απ την μεριά του, πάντως η συντροφιά της του έκανε καλό και το σεξ μαζί της ήταν υπέροχο. Το μόνο που τον ενοχλούσε κάπως ήταν τα συχνά τηλεφωνήματα του Αργύρη. Δεν εννοούσε να καταλάβει πως ο αδελφός του δεν ήταν το τέρας που είχε κατά νου, και προσπαθούσε διαρκώς να τον προειδοποιεί. Ευτυχώς οι υπόλοιποι κατάλαβαν πως δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος και άλλαξαν συμπεριφορά. Ειδικά η μητέρα του έσταζε μέλι για τον κουνιάδο της και καμάρωνε με την πρόοδο του Νικόλα. 

Αυτό το Σάββατο θα ήταν ξεχωριστό. Ο Νικόλας είχε τα γενέθλια του και ο Πετρής του ετοίμαζε μια δεξίωση όπου θα επισημοποιούσαν τη σχέση του με την Ολυμπία. Καλεσμένη η αφρόκρεμα της Αθηναϊκής κοινωνίας που ποτέ δεν έχανε ευκαιρία να απολαύσει την φιλοξενία του Πετρή. Παρά τα όσα περίεργα ακούγονταν γύρω από το πρόσωπο του, κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά αυτές τις φήμες για ύποπτες διαδρομές χρήματος και όλα τα άλλα που του καταμαρτυρούσαν ζηλόφθονες αντίπαλοι του. 

 Σήμερα θα γύριζε απ το Λονδίνο μετά από δυο βδομάδες για δουλειές στα εκεί γραφεία της εταιρίας. Δεν τον είχε προσκαλέσει να τον ακολουθήσει και αυτό κάπως τον είχε στεναχωρήσει, όμως ας μην ήταν και αχάριστος. Ήταν νωρίς ακόμα και είχε πολλά να μάθει πριν προχωρήσει τόσο βαθιά.

Κοντά στα μεσάνυχτα επέστρεψε ο Πετρής. Έδειχνε ευδιάθετος και από ότι φαινόταν είχε κλείσει καλές συμφωνίες. Ο Νικολής θεώρησε πως ήταν μια καλή ευκαιρία να κάνουν μια συζήτηση για το μέλλον. Πέρα από αόριστες υποσχέσεις δεν είχε κάτι χειροπιαστό και αυτό τον ανησυχούσε λίγο.

Στο τραπέζι την ώρα του δείπνου έκανε την πρώτη νύξη.

“Μεθαύριο μετά τον αρραβώνα, λέω να ψάξω για σπίτι. Δεν υπάρχει λόγος να γίνομαι βάρος και εξ άλλου θα πρέπει να βλέπω και την κοπέλα μου. Καταλαβαίνεις!”

Ο Πετρής άναψε ένα πούρο και ήπιε μονορούφι το κρασί του. Η όψη του έχασε την ήρεμη έκφραση που είχε ως τότε.

“Δήμο αυτός ο αρραβώνας δεν πρόκειται να γίνει! Είσαι παντρεμένος ακόμα! Να βγει πρώτα το διαζύγιο και βλέπουμε!”

Ο Νικόλας άρχισε να τρομάζει. Για δεύτερη φορά τον αποκαλούσε με το όνομα του πατέρα του, μόνο που τώρα το πράγμα γινόταν χειρότερο. Πραγματικά τον μπέρδευε με τον χαμένο αδελφό του! Κάτι πολύ παράξενο συνέβαινε στο μυαλό του θείου του!

“Θείε δεν είμαι ο Δήμος!”, προσπάθησε να τον συνεφέρει. “Ο Νικόλας είμαι ο γιος του!”.

“Ναι ο Νικόλας.”, απάντησε μουρμουρίζοντας δίχως να έχει συναίσθηση της κατάστασης και σηκώθηκε τρικλίζοντας. Ο Νικόλας τον ακολούθησε στην βεράντα, όμως εκείνος τον έδιωξε με ένα νεύμα.

“Πήγαινε να κοιμηθείς τώρα Δήμο και τα λέμε το πρωί”.  

Όλο το βράδυ δεν έκλεισε μάτι ο Νικόλας. Η περίεργη συμπεριφορά του θείου του στριφογυρνούσε στο μυαλό του και του δημιουργούσε άγχος. Όσο κι αν δεν τον γνώριζε και πολύ καλά διέβλεπε ψυχική νόσο που χρειαζόταν θεραπεία. Σίγουρα δεν είχε το θάρρος να του προτείνει κάτι τέτοιο, όμως κάποιος έπρεπε να το κάνει. Ο Αργύρης ίσως; Όχι το απέρριψε αμέσως, Έβλεπε στα μάτια του Αργύρη τον θρίαμβο και σαν να άκουγε τη φωνή του: "Δεν στα έλεγα εγώ;”. Μπορεί η μάνα του και μάλλον αυτήν θα επιστράτευε. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και αφού πήρε ένα χυμό απ το ψυγείο, τράβηξε για την εσωτερική θερμαινόμενη πισίνα. Ένιωθε την ανάγκη να βυθιστεί γυμνός στο νερό που θα ξυπνούσε τις αισθήσεις και θα καθάριζε το νου του. Χαράματα ακόμη και στη βίλα επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Η επαφή του με το νερό του έφερε μια γλυκιά ανατριχίλα. Κολύμπησε γρήγορα μερικές φορές πάνω κάτω και ανέβηκε τα σκαλοπάτια. Την ώρα που έσκυβε να πιάσει την πετσέτα άκουσε ανεπαίσθητο θόρυβο και γυρνώντας είδε τον Πετρή να στέκεται λίγα μέτρα πίσω του. Του χαμογέλασε αμήχανα και τυλίχτηκε με την πετσέτα. 

“Τι περίεργο!”, άκουσε τον θείο να του απευθύνεται με βραχνή φωνή. “Την ίδια σκέψη κάναμε ξημερώματα!”

Και με αυτά τα λόγια έβγαλε το μπουρνούζι του και το άφησε στο πάτωμα.

Σοκαρισμένος ο Νικόλας από το θέαμα έστρεψε το κεφάλι. Ο ερεθισμός του Πετρή ήταν φανερός και αυτό τον έκανε να αισθάνεται άσχημα.

Ο Πετρής τον πλησίασε και τον γύρισε προς το μέρος του. 

“Όταν μου μιλάνε απαιτώ να με κοιτάζουν μικρέ!”, του είπε επιτακτικά, ενώ τα χέρια του ακουμπούσαν τους γλουτούς του. 

Αιφνιδιασμένος με την εξέλιξη ο Νικόλας δεν αντέδρασε και αυτό ο Πετρής το εξέλαβε ως συγκατάθεση και έγινε πιο ορμητικός. Ο μικρός που δεν είχε ποτέ ομοφυλοφιλική εμπειρία ένιωσε αναγούλα. Με μια βίαιη κίνηση τον έσπρωξε μακρυά του. 

“Τι κάνεις;”, φώναξε οργισμένος. “Ανώμαλος είσαι;”.

Το γέλιο του Πετρή αντήχησε σε όλο το χώρο.

“Το αφεντικό σου είμαι μικρέ. Κι αυτός που μπορεί να σε κάνει πάμπλουτο αν το θελήσει!”

“Με αντάλλαγμα τι;”, ούρλιαξε ο Νικόλας. Να ικανοποιήσω τις άρρωστες ορέξεις σου;”.

“Όλα έχουν το τίμημα τους ανιψιέ Άλλοι το κάνουν για πολύ μικρότερα ανταλλάγματα!”

“Να πας σ΄αυτούς τους άλλους τότε! Και μην με ξαναπλησιάσεις τ΄ακούς;”.

“Τότε Νικόλα η συνεργασία μας τελειώνει εδώ! Πέρνα από το λογιστήριο για την απόλυση σου!”

“Δηλαδή;”, ρώτησε μουδιασμένος.

“Δηλαδή φεύγεις”, του απάντησε ξερά. “Και ξέρεις κάτι; Καθόλου δεν μοιάζεις του πατέρα σου. Εξωτερικά ίσως, αλλά μέσα σου δεν έχεις τίποτα δικό του!”.

Ο Νικόλας αηδιασμένος δεν συνέχισε τη ανούσια συνομιλία. Έφυγε τρέχοντας σχεδόν και αφού μάζεψε σε μια βαλίτσα  τα πράγματα του τηλεφώνησε για ταξί. Βγαίνοντας είδε πάλι μπροστά του τον Πετρή. Ντυμένο αυτή τη φορά και με τη μάσκα του εντιμότατου που φορούσε πάντα μπροστά στους άλλους. Πέταξε επιδεικτικά τα κλειδιά της BMW που του είχε κάνει δώρο στο τραπέζι και χωρίς να πει κουβέντα ξεκίνησε να φύγει.

“Γυρίζεις λοιπόν στη μιζέρια σου!”, άκουσε την παράδοξα ήρεμη φωνή του θείου του. “Ξεχνάς πως δεν έχεις τίποτα στο νησί;”

“Έχω τους ανθρώπους που με αγαπάνε. Έχω και το καΐκι μου!”, του απάντησε χωρίς να γυρίσει. “Μια χαρά θα είμαι!”

“Μη βάζεις στοίχημα!”, 

Η απειλή ήταν ξεκάθαρη και μαζί με το ειρωνικό γέλιο πάγωσαν τον Νικόλα. Πόσο δίκιο είχε τελικά ο Αργύρης!

Βρόντηξε την πόρτα πίσω του για να εκτονώσει την οργή του, όμως ο φόβος φώλιασε για τα καλά στην ψυχή του. 

Ο Πετρής ατάραχος λες και τίποτα περίεργο δεν είχε συμβεί συνέχισε τον καφέ του. Μέσα του όμως ένιωθε ένα πόλεμο. Σαν δυο διαφορετικοί άνθρωποι να δίνουν μάχη ποιος θα καταλάβει το μυαλό του. Ο ένας ο δυνατός που τον έκανε κορυφή του πλούτου και της εξουσίας, και ο άλλος που τον γύριζε σε άλλες εποχές και καταστάσεις. Πάντα επικρατούσε ο πρώτος, αλλά τελευταία ο δεύτερος σαν να είχε βρει ένα διακόπτη τον κατέβαζε και μπλόκαρε τη λογική του. Αυτό διαρκούσε λίγα δευτερόλεπτα όμως τον αποπροσανατόλιζε και τον έφερνε σε δύσκολη θέση. Όλα άρχισαν με το θάνατο του Άγγελου και την αδυναμία του να δεχθεί την απώλεια. Γι αυτό δεν τον έθαψε αλλά τον κράτησε κοντά του ταριχευμένο. Από τότε κάποιες στιγμές, όταν το επέβαλε ο δεύτερος εαυτός του, πίστευε πως ο γιος του ζούσε και απλά κοιμόταν. Ήξερε ακόμα και μέσα στην παραίσθηση πως δεν ήταν έτσι και αυτό τον παρηγορούσε πως δεν είχε παραφρονήσει. Τώρα όμως ξανάγινε με τον Νικόλα και δεν έπρεπε να συνεχιστεί! Αυτόν τον παρείσακτο εαυτό έπρεπε να τον ξεριζώσει πριν τον οδηγήσει στην τρέλα!

Η μοναξιά στην  προσωπική του ζωή ήταν επιλογή του και του άρεσε. Άλλωστε και ο Θεός μόνος ήταν γιατί κανείς δεν μπορούσε να Τον φτάσει, όπως κι εκείνον! Το να μοιράζεται σκέψεις και συναισθήματα με κάποιον σύντροφο τον απωθούσε. Την οικογένεια την απέρριψε, φίλους πραγματικούς δεν έκανε ποτέ, όχι γιατί δεν μπορούσε αλλά γιατί δεν ήθελε. Σαν όλος ο κόσμος να δημιουργήθηκε απλά για να τον υπηρετεί. Έτσι ένιωθε και αυτό πίστευε.                                                   Ίσως γι αυτό το υποσυνείδητο του δημιούργησε την δεύτερη προσωπικότητα, σαν αντίβαρο στη μοναχική του ζωή,                                                                                                                                                                                                           

Ο Νικόλας επέστρεψε στο χωριό αποφεύγοντας να εξηγήσει τους πραγματικούς λόγους που τον ανάγκασαν να φύγει απ την Αθήνα. Το μόνο που είπε ήταν πως η ζωή εκεί ήταν βαρετή και λαχτάρησε τους χαλαρούς ρυθμούς και τον καθαρό αέρα του Αιγαίου. Η Φροσούλα τον πίστεψε, όχι όμως κι ο Κωσταντής, πολύ περισσότερο ο Αργύρης που επίμονα του ζητούσε την αλήθεια. Δεν είχε σκοπό να αποκαλύψει το τι συνέβη και του άλλαξε γνώμη. Θα έπρεπε όμως!

Μια βδομάδα μετά το γυρισμό του το τηλεφώνημα από το λιμεναρχείο τον τσάκισε!

Το καΐκι του κάηκε ολοσχερώς σχεδόν, από φωτιά που εκδηλώθηκε ενώ ήταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι της Κύθνου. Καθαρός εμπρησμός το πόρισμα και ευτυχώς οι δυο Αιγύπτιοι ναύτες πρόλαβαν να πηδήξουν στη θάλασσα και γλύτωσαν με ελαφρά εγκαύματα. 

Το χτύπημα που δέχτηκε ο Νικόλας ήταν συντριπτικό. Όλος του ο κόσμος κατέρρευσε σε μια στιγμή. Από τα μεγαλεία της ολιγόμηνης ζωής του στην Αθήνα βρέθηκε κατεστραμμένος. Με τα χρέη στην τράπεζα να τρέχουν και την ασφάλεια να αρνείται να πληρώσει τη ζημιά, καθώς δεν προβλεπόταν στο συμβόλαιο η περίπτωση εμπρησμού. Κι όλα αυτά επειδή δεν άκουσε τις προειδοποιήσεις του Αργύρη! Γιατί δεν είχε πια καμιά αμφιβολία ποιος ήταν ο υπαίτιος της καταστροφής. 

Ο δικηγόρος του τον πληροφόρησε πως μπορούσε να κινηθεί νομικά εναντίον του ενοικιαστή που ήταν υπεύθυνος, όμως το να κυνηγήσει έναν φτωχό φαμελιάρη που δεν έφταιγε σε τίποτα, δεν ήταν του χαρακτήρα του να το κάνει.

Τη λύση την έδωσε σαν από μηχανής θεός, ο καλός του άγγελος ο Αργύρης. Ανέλαβε να ξεπληρώνει τις δόσεις των δανείων της τράπεζας και του δάνεισε το ποσόν που χρειαζόταν για να αγοράσει έστω και ένα μικρότερο καΐκι.

Έτσι μπορεί να στάθηκε πάλι στα πόδια του ο Νικόλας, όμως  ο πόνος και το γιατί τον βασάνιζαν αμείλικτα. Τι άνθρωπος αλήθεια ήταν ο Πετρής; Και τελικά ποιος θα τον τιμωρούσε για όλα τα εγκλήματα που έκανε;  Γιατί αν φέρθηκε έτσι στο αίμα του, πως θα είχε μεταχειριστεί τους άλλους ανθρώπους;

_______

ΜΑΗΣ 2015

Ο Πετρής πήρε από την κατάψυξη μια παγοκύστη και την ακούμπησε στο μέτωπο του.

Μια φοβερή ημικρανία τον ταλαιπωρούσε από το πρωί και η διάθεση του ήταν χάλια. Η πίεση του που μέτρησε πριν λίγο ήταν φυσιολογική. Άλλωστε ποτέ δεν αντιμετώπισε πρόβλημα υπέρτασης. Τα δυο παυσίπονα που πήρε δεν έδειξαν να έχουν αποτέλεσμα, εκτός από την καούρα στο ευαίσθητο στομάχι του. Κάλεσε τη γραμματέα του και της είπε να φύγει. Για το υπόλοιπο της ημέρας δεν θα την χρειαζόταν. 

“Είστε σίγουρος; Σε λίγο έχετε..”

“Σου είπα δεν σε χρειάζομαι! Μπορείς να πηγαίνεις.”, την σταμάτησε με επιτακτικό τόνο, και εκείνη έσπευσε να ακολουθήσει την εντολή του. 

Άνοιξε την ταμπακιέρα και έβγαλε το σακουλάκι με την κόκα. Δεν ήταν βέβαιος πως θα βοηθούσε με τον πονοκέφαλο, όμως σίγουρα θα ανέβαζε την ψυχολογία του. Τράβηξε δυο μυτιές από κάθε ρουθούνι και έγειρε πίσω ακουμπώντας στη ράχη της πολυθρόνας. Σε λίγα λεπτά το ναρκωτικό δούλεψε καλά και του ανέβασε τη διάθεση. Μόνο μια θαμπάδα σκίαζε την όραση του. Μάλλον θα οφειλόταν στον αρχόμενο καταρράκτη που διέγνωσε ο οφθαλμίατρος του. 

Το κτύπημα στην πόρτα τον ξάφνιασε, όχι όμως τόσο όσο ο ίδιος ο επισκέπτης, που μπήκε χωρίς να περιμένει να τον καλέσει. Πετάχτηκε αλαφιασμένος, αλλά ξανάπεσε βαρύς στην πολυθρόνα.

 “Δήμο εσύ!”, φώναξε με τρόμο. “¨Όλοι πιστεύουν πως έχεις πεθάνει. Που ήσουν τόσα χρόνια;” Περίμενε λίγα δευτερόλεπτα και καθώς δεν πήρε απάντηση, συνέχισε με φωνή που φανέρωνε την έκπληξη και την ταραχή του. 

“Έχεις δίκιο να μην θέλεις να μου μιλήσεις καν! Σου έκανα μεγάλο κακό. Πίστεψε με όμως, σε αγαπούσα. Ότι έκανα ήταν αποτέλεσμα μιας ανεξήγητης έλξης που με τραβούσε κοντά σου. Δεν ήθελα να σε σπρώξω στον κατήφορο, όμως δεν μου άφησες άλλη επιλογή! Μετά από εκείνο το βράδυ που με χτύπησες θόλωσα. Κανείς δεν είχε σηκώσει χέρι πάνω μου ποτέ πριν, ούτε και μετά. Έπρεπε να σε τιμωρήσω γι αυτή την προσβολή. Όλους όσους με πείραξαν τους τιμώρησα! Όποιος μπήκε εμπόδιο στα σχέδια μου το πλήρωσε πολύ ακριβά. 

Καναδυό την πλήρωσαν από σπόντα, τότε που δούλευα για την ΚΥΠ. Ειδικά την Ελπίδα, τη γκόμενα του Αργύρη, σου ορκίζομαι δεν την αναγνώρισα! Έβγαινε μαζί με πολλούς φοιτητές από το Πολυτεχνείο και βάραγα αλύπητα με το γκλομπ στα κεφάλια τους. Ένα από αυτά τα χτυπήματα την άφησε στον τόπο. Όταν κατάλαβα ποια είναι ήταν αργά! Θεός σχωρέστην!  

Όλους τους υπόλοιπους έπρεπε να τους βγάλω από τη μέση!Δεν φταίω εγώ ρε Δήμο! Είμαι γεννημένος νικητής,, δεν κάνω για τους δεύτερους ρόλους!”.

Σταμάτησε να πιει μια γουλιά νερό. 

“Να σου βάλω κάτι να πιεις;”, ρώτησε χωρίς ούτε κι αυτή τη φορά να πάρει απάντηση. 

Άναψε τσιγάρο και του πρόσφερε. Το αρνήθηκε με μια κίνηση του χεριού. 

“Πάντα ήσουν εγκρατής! Μόνο στο σεξ γινόσουν άλλος άνθρωπος! Αυτό ήταν που με έκανε να αποζητώ τον έρωτα μαζί σου. Στην αρχή, γιατί μετά σε βαρέθηκα. Όπως βαριόμουν τα πάντα μετά από λίγο καιρό. Ένα πράγμα, ή μάλλον δύο, δεν βαρέθηκα ποτέ αδέρφι. Το χρήμα και την εξουσία! Και τα κατάφερα καλά και στα δυο, δεν μπορείς να πεις. Με μια εταιρία κολοσσό και μέσα μαζικής ενημέρωσης που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, πάτησα την κορυφή. Και σκοπεύω να παραμείνω σ΄αυτήν για πολλά χρόνια ακόμη! 

Χρειάστηκε όμως να γίνουν θυσίες για να έρθει αυτό το αποτέλεσμα. Πρώτα πρώτα θυσίασα την προσωπική μου ζωή. Δυο γάμους από συμφέρον έκανα και δυο φορές χήρεψα. Έβαλα βέβαια και εγώ το χεράκι μου, καθώς δεν ήταν πρόθυμες να φύγουν από μόνες τους”! 

Ξέσπασε σε ένα τσιριχτό γέλιο που θα ανατρίχιαζε και τον πιο αναίσθητο. 

“Ο θάνατος της δεύτερης, της Βασιλικής, ήταν πραγματικά αστείος! Ξέρεις από τι πέθανε; Που να το φανταστείς! Το σχέδιο μου ήταν μεγαλοφυές. Εκμεταλλεύτηκα την αλλεργία της στις μέλισσες και το πάθος της να τραβάει φωτογραφίες παντού όπου πήγαινε. Με δυο ξαδέρφες της και τον προσωπικό της φύλακα, γιατί είχαμε τέτοιους μετά τη δολοφονία του άντρα της, θα στα πω παρακάτω αυτά, πήγαν για προσκύνημα στην Παναγία την Δαμάστα. Ο σωματοφύλακας, δικός μου άνθρωπος, φρόντισε να την πάει σε ένα σημείο που υπήρχαν μελίσσια. Ανέβηκε η βλαμμένη να την φωτογραφίσει σε ένα πεζούλι, που από κάτω έχασκε ο γκρεμός. Καταλαβαίνεις, είτε από τσιμπήματα θα πήγαινε, είτε θα γκρεμοτσακιζόταν! Με το που την πλησίασε ένα τσούρμο μέλισσες, τρομοκρατήθηκε, προσπάθησε να τις αποφύγει, και Θεός σχωρέστην! Δεν είναι αστείο πραγματικά;”  

Προσπάθησε να βάλει και πάλι τα γέλια, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να τον πιάσει ένας βήχας, που κράτησε αρκετά λεπτά.  

“Στο διάολο να πάνε!”, συνέχισε όταν ηρέμησε. “Ούτε τις αγάπησα. Ούτε με αγάπησαν. Εντάξει για το δεύτερο δεν παίρνω και όρκο. Πάντως εγώ δεν τις αγάπησα. Κανένα δεν αγάπησα στη ζωή μου Δήμο, εκτός από σένα και το γιο μου! Θα στα πω παρακάτω τι έγινε. Ούτε και τη μάνα μας. Να μην σου πως πως την μισούσα κιόλας! Όλους τους μισούσα. Τον πατέρα, την Αναστασία, τον Αργύρη. Όλο το χωριό. Όλο τον κόσμο! Μη με ρωτήσεις γιατί. Απλά τον μισούσα και εξακολουθώ να τον μισώ! 

Τον πρώτο άντρα της γυναίκας μου ξέρεις πως τον ξεφορτώθηκα; Ολόκληρη τρομοκρατική οργάνωση έστησα για να τα καταφέρω! Δηλαδή τι τρομοκρατική, κάτι λιγούρια πρεζάκια ήταν που για λίγα φράγκα σκότωναν και τη μάνα τους. Και οι μπάτσοι το έχαψαν! Μήνες ασχολούνταν με τους ανύπαρκτους τρομοκράτες. Μέχρι και 24ωρες βάρδιες έβαλαν να προστατεύουν αυτήν και τον κουνιάδο της! Και έτσι οι μετοχές του μακαρίτη πέρασαν στα χέρια της και αφού ψόφησε στα δικά μου!”.

Σταμάτησε για λίγο την ακατάσχετη φλυαρία του, και άνοιξε πάλι την ταμπακιέρα. Δυο γερές ρουφηξιές του έκαψαν τα ρουθούνια. 

“Η γαμημένη πονάει λίγο καμιά φορά αλλά σε πάει στο Θεό! Όχι σ΄αυτόν που ξέρεις Δήμο. Σε άλλον πολύ ανώτερο, που δεν σου ζητάει να στερηθείς τα πάντα για να πας(αν πας) στον Παράδεισο Του. Ο δικός μου το μόνο που ζητάει για τον δικό του παράδεισο είναι μερικά Ευρώ! Εντάξει αρκετά, αλλά άμα υπάρχουν όλα γίνονται πολύ εύκολα! Την καβάτζα ξέρεις που την έχω; Στον τάφο μου! Τι με κοιτάς σα χάνος. Στον οικογενειακό μας τάφο, δίπλα στη μακαρίτισα πίσω από ένα κομμάτι μάρμαρο! Έξυπνο;

Που είχαμε μείνει;, Α, ναι στο θάνατο της φώκιας! Λοιπόν από εκεί και πέρα ήρθε η εκτίναξη στα ύψη! Έπαιρνα το ένα μεγάλο δημόσιο έργο μετά το άλλο. Κι αν δεν ήταν μαλάκας ο Αργύρης θα είχαμε οικονομήσει δισεκατομμύρια. Αλλά είπαμε μαλάκας και ανθρωπάκι! Τότε που μπορούσε να αρπάξει την ευκαιρία που θα μας γέμιζε χρυσάφι, το έπαιξε τίμιος και υπεράνω. Προτίμησε να θυσιάσει ακόμα και την πολιτική του ανέλιξη, για να μην προδώσει, λέει, τις αρχές του! Γι αυτό σου λέω, δεν κάνουν όλοι για τις κορυφές.”.

Σηκώθηκε παραπατώντας και γέμισε με ουίσκι δυο ποτήρια  

“Ξέρω δεν πολυπίνεις, αλλά για ένα δεν θα μου χαλάσεις το χατήρι”,είπε προσφέροντας το. “Κάπου θα έχει και ξηροκάρπια, αλλά δεν ξέρω που τα κρύβει το σούργελο η γραμματέας μου!”. 

Ήπιε με μια γουλιά πάνω από το μισό ποτό του και συνέχισε το παραλήρημα, πηδώντας χωρίς ειρμό από το ένα θέμα στο άλλο. 

“Τέλος πάντων και χωρίς τη βοήθεια του Αργύρη, μια χαρά τα κατάφερα. Πρόθυμοι πάντα υπάρχουν στην πολιτική! Γιατί μην ακούς τις παπαριές που σερβίρουν στο πόπολο. Την πάρτη τους κοιτάνε. Το πως θα γίνουν πλούσιοι μέσα σε μια νύχτα. Νομίζουν πως κυβερνάνε όμως στην πραγματικότητα τις εντολές της αγοράς ακολουθούν. Προσφορά και ζήτηση! Δούναι και λαβείν για να στο πω καθαρευουσιάνικα! 

Δεν θυμάμαι σου είπα πως ξεκίνησα την αυτοκρατορία μου; Ωραία ιστορία, θα σου αρέσει. Τον Δημήτρη το λοχαγό τον θυμάσαι; Είχατε γνωριστεί μου φαίνεται. Ε, λοιπόν αυτός ήταν η αρχή.”. Έσκυψε προς το μέρος του και είπε σιγανά με συνωμοτικό ύφος 

“Τώρα θα σου πω ένα μεγάλο μυστικό. Ο πατέρας του ξέρεις ποιος ήταν; Δεν θα το πιστέψεις! Ο παππούς μας ο Δήμος! Καλό κουμάσι κι αυτός! Ευτυχώς όμως παμπόνηρος και αδίστακτος. Στην κατοχή έκανε τεράστια περιουσία. Λίρες Δήμο, χιλιάδες λίρες! Να φανταστείς, ένα μικρό μέρος 

βρήκα και πάλι έγινα πάμπλουτος! Μόνο που την κρυψώνα  την βρήκε πρώτος ο Δημητράκης. Τι  να έκανα αδερφέ; Να τον άφηνα να τις πάρει; Του έδωσα λοιπόν μια και τον έριξα στο πηγάδι! Ούτε που θα κατάλαβε τι έγινε! Θεός σχωρέστον!                                                                            

Με αυτές τις λίρες αγόρασα τις μετοχές που περίσσευαν, το 10% της εταιρίας, και την έπεσα στη γυναίκα του μεγάλου. Με την πρώτη έπεσε! Εσύ ξέρεις τι πέραση έχω σε γυναίκες και άντρες, έτσι δεν είναι; Μετά “έστειλα” τον θείο, παντρεύτηκα τη Βασιλική και τα υπόλοιπα στα είπα. Τον μικρότερο αδελφό, δεν τον σκότωσα εγώ, όχι ότι θα κώλωνα, αλλά πέθανε από καρκίνο.” 

Έκανε μια αρκετά μεγάλη παύση και άναψε κι άλλο τσιγάρο, καταβάλοντας μεγάλη προσπάθεια να συνεχίσει γιατί ένας κόμπος του έδενε το λαιμό.

“Ο γιος μου Δήμο ήταν το ομορφότερο πλάσμα του κόσμου! Κι αν δεν ήταν πραγματικό μου παιδί το αγάπησα παράφορα. Μέχρι που ένας μπάσταρδος το βίασε και το σκότωσε . Το πλήρωσε όμως με τον χειρότερο τρόπο! Τους έκαψα ζωντανούς κι αυτόν και τη γυναίκα του και τον γιο του!

Μετά μπλέχτηκα με τα καράβια. Το ένα έφερνε το άλλο και με τη βοήθεια του λαθρεμπορίου κόκας έγινα ο θρύλος της εφοπλιστικής οικογένειας!Μια εκκρεμότητα έχει μείνει μόνο, και πρέπει να το τελειώνω κι αυτό. Αυτόν τον καριόλη τον Άρη θα βγάλω από τη μέση, και τέρμα οι δολοφονίες! Με εκβιάζει το καθίκι με εκείνο το κωλόπαιδο που του είχα πουλήσει. Μου ζητάει να το αναγνωρίσω, τώρα που πέθαναν η αδερφή του και ο άντρας της. Είδε λεφτά και νομίζει πως θα τα δώσω στην ανιψιά του! Κούνια που σε κούναγε κακομοίρη! Κανείς δεν πρόκειται να μάθει ότι είναι κόρη μου. Δεν θα προλάβεις να το πεις!”.

Με  αυτά τα τελευταία λόγια έκανε μια κίνηση με το χέρι, σαν να έλεγε κουράστηκα και έκλεισε τα μάτια. 

Ο Ιάσων Νομικός, σηκώθηκε από την καρέκλα. 

“Να ξανάρθεις Δήμο, να τα πούμε! Μου κάνει καλό η παρέα σου!”, άκουσε τον Πέτρο Οικονόμου να τον αποχαιρετά. 

Δεν απάντησε ούτε αυτή τη φορά. Βγήκε βιαστικά και έκλεισε πίσω του την πόρτα. 

Στην είσοδο του μεγάρου καλησπέρισε τον σεκιουριτά και μπήκε στο αυτοκίνητο του. Στα χέρια του ήξερε πως κρατούσε μια πυρηνική βόμβα που μπορούσε να τινάξει στον αέρα τον όμιλο Οικονόμου, και μαζί του ένα μεγάλο μέρος από το οικοδόμημα της μεταπολίτευσης. Έμενε να βρει πως μπορούσε να αξιοποιήσει το υλικό που του έπεσε από τον ουρανό. 

Μια συνέντευξη ρουτίνας που του είχε αναθέσει ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας στην οποία εργαζόταν, έμελλε να αποδειχθεί η ευκαιρία που ψάχνει κάθε δημοσιογράφος να του τύχει μια φορά στη ζωή του! 

Σταμάτησε σε ένα καφέ στο Μαρούσι, και η πρώτη του δουλειά ήταν να ασφαλίσει το βίντεο που είχε τραβήξει. Το έστειλε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στα δυο e-mail που χρησιμοποιούσε. 

 Όταν επέστρεφε σπίτι θα το αποθήκευε και σε στικάκια. Φόρεσε τα ακουστικά και άκουσε ξανά όλη τη μαγνητοφωνημένη συνομιλία. Με μια μικρή απογοήτευση συνειδητοποίησε πως δεν μπορούσε να το παρουσιάσει στους εργοδότες του. Η αναφορά σε κάποιον Δήμο, θα έδειχνε υποκλοπή, όσο κι αν θα προσπαθούσε να τους πείσει για το αντίθετο. Και ύστερα, ακόμη και αν τους έπειθε, θα ήταν διατεθειμένοι να το δημοσιεύσουν; Μάλλον όχι! Το πολύ πολύ να εκβίαζαν τον Οικονόμου, γνωστή τακτική της κίτρινης δημοσιογραφίας! Αποφάσισε τελικά να μην αναφέρει τίποτα στην εφημερίδα. Αργότερα πιο ψύχραιμα θα σκεφτόταν με ποιον τρόπο θα το αξιοποιούσε. 

Πήρε τηλέφωνο τον αρχισυντάκτη του και τον πληροφόρησε πως η συνέντευξη αναβλήθηκε. Η κατσάδα που άκουσε δεν τον ενόχλησε καθόλου. Ούτως ή άλλως τα ψωμιά του εκεί ήταν μετρημένα και το ήξερε. Παραήταν ευσυνείδητος για τα δικά τους μέτρα!

Ο Κοσμάς ο οδηγός και σωματοφύλακας του Πέτρου, στάθηκε αναποφάσιστος έξω από το γραφείο του. Είχε ήδη σουρουπώσει και πάντα τέτοια ώρα το αφεντικό έφευγε για το σπίτι του στην Εκάλη. Κτύπησε διακριτικά χωρίς ανταπόκριση. Δοκίμασε και δεύτερη φορά. Στην τρίτη αποτυχημένη προσπάθεια ανησύχησε. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε. Τον βρήκε γερμένο με το κεφάλι πάνω στα χέρια του. Έμοιαζε να κοιμάται, όμως ο Κοσμάς ήθελε να σιγουρευτεί πως δεν συμβαίνει κάτι άλλο. 

'Κύριε Οικονόμου”, του είπε σιγανά για να μην τον τρομάξει, ακουμπώντας τον ταυτόχρονα στον ώμο. 

Ο Πέτρος ανασήκωσε το κεφάλι κοιτώντας τον σαν να προσπαθούσε να τον αναγνωρίσει. Του πήρε μερικά δευτερόλεπτα να το καταφέρει. 

“'Έλα Κοσμά, με πήρε ο ύπνος γαμώτο. Και είδα και ένα κωλοόνειρο! Τον μακαρίτη τον αδελφό μου, πως ήρθε να με δει” . 

Άναψε τσιγάρο και τότε θυμήθηκε το ραντεβού με τον δημοσιογράφο.

 “Ρε συ ήταν να έρθει ένας δημοσιογράφος το απόγευμα να μου πάρει συνέντευξη. Δεν ήρθε;”.

”Από ότι μου είπε ο φύλακας, είναι αρκετή ώρα που έφυγε. Μάλλον θα είδε πως κοιμόσαστε και δεν ήθελε να ενοχλήσει.”, απάντησε ο Κοσμάς. 

“Τόσο το καλύτερο!”, μουρμούρισε ανακουφισμένος. “Νάξερες πόσο τους βαριέμαι κάτι τέτοιους τύπους!”.

Σηκώθηκε αργά και φόρεσε το σακάκι του. Δεν ήθελε απόψε να πάει σπίτι. Να δει ποιον εκεί; Τις  υπηρέτριες ή τον μάγειρα; Κάτι τέτοιες ώρες μια υποψία μεταμέλειας τον επισκεπτόταν. Μήπως κάτι δεν έκανε σωστά στη ζωή του; Κατάφερε τόσα που άλλοι θα χρειαζόντουσαν πενήντα ζωές και πάλι δεν θα έφταναν τη δική του καταξίωση. Όμως ευτυχία ένιωσε ποτέ; Η ικανοποίηση του κάθε φορά που έκλεινε μια μεγάλη δουλειά, ή όταν κάποιος υπουργός του έκανε τεμενάδες, ήταν ευτυχία;                                                        

“Σκατά!”, μονολόγησε και ο Κοσμάς τον κοίταξε παραξενεμένος. “Και στο κάτω κάτω ποιος είναι ευτυχισμένος; Τα φουκαραδάκια που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, ή μήπως οι συνταξιούχοι των 500 ευρώ;”  

“Ο Αργύρης!”, του είπε μια φωνή στο μυαλό του. “Και η Αναστασία, και χιλιάδες άλλοι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, με τις όμορφες στιγμές της αγάπης και της συντροφικότητας”. 

“Πάμε παραλία”, διέταξε τον Κοσμά. “Σήμερα θα σε βγάλω έξω. Αλήθεια δεν πρέπει να έχουμε βγει μαζί ποτέ!”. 

Ο Κοσμάς χαμογέλασε πικρά. 

“Δεν θα είχα ποτέ μια τέτοια απαίτηση κύριε! Ανήκουμε σε διαφορετικούς κόσμους. Ένας απλός υπάλληλος είμαι!”. 

“Και εγώ το αφεντικό σου, που γουστάρει απόψε την παρέα σου! Πάμε πριν το μετανιώσω!”.

Ο Ιάσονας όλη τη νύχτα δεν έκλεισε μάτι. Έψαξε στο διαδίκτυο όλες τις πληροφορίες που μπορούσε να διασταυρώσει με τα λεγόμενα του Οικονόμου. Οι θάνατοι των συζύγων ήταν πραγματικοί, όπως και η τρομοκρατική επίθεση στον πρώην άντρα της Βασιλικής. Όσο για τον θάνατο κάποιου Δημήτρη που ανέφερε, δεν μπόρεσε να βρει κάτι, ούτε για τον θάνατο φοιτήτριας με το όνομα Ελπίδα, στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Αυτό το τελευταίο, μπορούσε να εξηγηθεί. Πολλοί νεκροί εκείνης της νύχτας, δηλώθηκαν ως θύματα τροχαίου, ή φυσικού θανάτου. 

Η μεγάλη του αγωνία όμως ήταν να βρει ποιος ήταν ο  Άρης, που σύμφωνα με τα λεγόμενα του Οικονόμου, κινδύνευε από στιγμή σε στιγμή, να γίνει το επόμενο θύμα του. Άλλο στοιχείο πέρα από το όνομα δεν είχε, και το να ψάξει όλους με αυτό το όνομα θα ήταν ανόητο ακόμη και να το σκεφτεί.

Κάποια στιγμή πέρασε από το μυαλό του να τα παρατήσει. Έμπλεκε σε μεγάλα παιχνίδια και αυτός ήταν μικρός παίκτης. Μπορεί να είχε φιλοδοξίες όταν ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του, στην πορεία όμως κατάλαβε πως οι δυνατότητες του ήταν περιορισμένες. Οι μεγάλες φουρτούνες θέλουν δυνατά καράβια να τις κουμαντάρουν και ο ίδιος αισθανόταν αδύναμο σκαρί. 

Δυο επιλογές του απέμεναν. Η πρώτη ήταν η αστυνομία, την οποία απέρριψε αμέσως. Η συνομιλία με τον Οικονόμου θα θεωρούνταν παράνομη, μιας και δεν είχε τη συγκατάθεση του. Και ύστερα σε κανένα δικαστήριο δεν θα μπορούσε να σταθεί σαν αποδεικτικό στοιχείο. Ιδιαίτερα με τόσους  ικανούς δικηγόρους που διέθετε ο όμιλος1 

Η δεύτερη εναλλακτική του φαινόταν ως η πιο ενδεδειγμένη. Ο αδελφός του Πέτρου, ο Αργύρης Οικονόμου, είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους ποινικολόγους. Αυτός θα οδηγούσε τα πράγματα στο σωστό δρόμο, αν βέβαια είχε την πρόθεση να καταστρέψει τον αδελφό του. Αποφάσισε να το ρισκάρει, Δεν του επέτρεπε η συνείδηση του να αφήσει έναν άνθρωπο ακόμη να πέσει θύμα, ούτε έναν κατά συρροή εγκληματία να αποφύγει την τιμωρία.                                                                                

Στις οκτώ ακριβώς βρισκόταν στο γραφείο του Αργύρη. Η γραμματέας του τον ενημέρωσε ότι δεν είχε έλθει ακόμη, και πως δεν υπήρχε περίπτωση να τον δεχθεί χωρίς ραντεβού.       

“Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου!”, τη διαβεβαίωσε και εκείνη σήκωσε τους ώμους, σαν ένδειξη πως θεωρούσε μάταιο να περιμένει.

 Ο Ιάσων δεν το έβαλε κάτω. Θα του μιλούσε ο κόσμος να χαλάσει και ας αποφάσιζε εκείνος τη συνέχεια. Δέκα μόλις λεπτά χρειάστηκε να περιμένει. Ο Αργύρης μπήκε στον προθάλαμο με μια βιαστική καλημέρα και προχώρησε προς το γραφείο του. 

“Κύριε Οικονόμου”, τον σταμάτησε. “Πρέπει να με ακούσετε, υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος. “Κλείστε ραντεβού με τη γραμματέα μου”, του απάντησε με ένα απαξιωτικό ύφος. 

Ο Ιάσων έπαιξε το τελευταίο του χαρτί. 

“Πρόκειται για τον αδελφό σας, και κάποιες δραστηριότητες του που σίγουρα θα σας  συγκλονίσουν!”. 

Ο Αργύρης κοντοστάθηκε και τον κοίταξε εξεταστικά. Η καθαρότητα στο βλέμμα του τον έπεισε ότι πραγματικά κάτι σοβαρό είχε να του πει. 

“Περάστε παρακαλώ”, του είπε ανοίγοντας την πόρτα. 

Μετά τις συστάσεις ο Ιάσων μπήκε αμέσως στο θέμα. 

“Εδώ υπάρχει καταγεγραμμένη μια συνομιλία που είχα με τον αδελφό σας. Υποτίθεται πως θα ήταν μια συνηθισμένη συνέντευξη, για κάποιον λόγο όμως που δεν κατάλαβα, εξελίχθηκε σε κάτι άλλο”, του είπε δίνοντας του το στικάκι με το βίντεο. 

Ο Αργύρης το έβαλε στο λάπτοπ και άκουσε όλο το περιεχόμενο του σχεδόν ανέκφραστος. Μόνο τη στιγμή της αναφοράς στη δολοφονία της Ελπίδας, οι μύες του προσώπου του συσπάστηκαν και σκοτείνιασε το βλέμμα του.

 “Θα πιείτε κάτι;”, ρώτησε τον Ιάσονα όταν τελείωσε το βίντεο, με φωνή που δεν μαρτυρούσε καθόλου την ταραχή που του δημιούργησαν οι φοβερές αποκαλύψεις. 

“Όχι ευχαριστώ”, του απάντησε και τον ρώτησε με τη σειρά του. “Τι πρόκειται να κάνετε τώρα;”.

Ο Αργύρης απέμεινε για λίγο σιωπηλός. Προτεραιότητα είχε η ασφάλεια του Άρη, Για τα υπόλοιπα είχε ήδη σχεδιάσει το πλάνο του. Και θα ήταν ιδιαίτερα θεαματικό! 

“Ξέρει ο αδελφός μου τι έχετε καταγράψει;” τον ρώτησε.

 “Δεν είμαι σίγουρος κύριε Οικονόμου. Φαινόταν χαμένος στον κόσμο του. Άλλωστε είχε κάνει χρήση κόκας και μάλλον του δημιούργησε παραισθήσεις”. 

“Πρέπει να το μάθουμε με σιγουριά. Φροντίστε να επικοινωνήσετε μαζί του, δήθεν για να σας δώσει τη συνέντευξη που αναβλήθηκε, ώστε να τσεκάρετε τις αντιδράσεις του. Όλα τα άλλα θα τα φροντίσω εγώ, αν μου έχετε εμπιστοσύνη!”. 

Ο Ιάσων του έδωσε τη συγκατάθεση και έφυγε για να επικοινωνήσει με τον Πέτρο.. Ο Αργύρης  αμέσως κάλεσε τον Άρη στο κινητό.                                                                  

“Άσε ότι κι αν κάνεις και έλα αμέσως στο γραφείο μου!”, του είπε με ένταση. “ Μην σταματήσεις πουθενά, ούτε και στα φανάρια αν είναι δυνατόν!”. Σε είκοσι λεπτά ο Άρης έμπαινε αλαφιασμένος στο γραφείο του. Του εξήγησε όσο καλύτερα μπορούσε πως έχει η κατάσταση και τους κινδύνους που τον απειλούσαν. 

“Θα μείνεις σπίτι μου για λίγες μέρες και δεν θα βγεις ούτε στο μπαλκόνι!”, κατέληξε. “Προφασίσου ξαφνική ασθένεια για το πανεπιστήμιο. Η ανιψιά σου δεν κινδυνεύει προς το παρόν, μιας και δεν ξέρει την πραγματική της ταυτότητα. Ή μήπως ξέρει;”. 

Του έγνεψε αρνητικά σοκαρισμένος από τα απίστευτα νέα. 

“Την επόμενη Πέμπτη θα τελειώσουν όλα”, του είπε ο Αργύρης στον δρόμο για το σπίτι. Θεώρησε πιο ασφαλές να μεταφέρει αυτός τον Άρη και να μην διακινδυνεύσουν να πάει με το δικό του. “Είναι η παρουσίαση του καινούργιου μου μυθιστορήματος εκείνη την ημέρα στο Divani Caravel Hotel, και ανάμεσα στους καλεσμένους είναι και ο αδελφός μου. Του ετοιμάζω μια μεγάλη έκπληξη!”

Η πρώτη του κίνηση αφού άφησε τον Άρη μετά από μια μεγάλη συζήτηση για το πως θα κινηθούν από εδώ και πέρα, ήταν να ζητήσει εισαγγελική εντολή για διενέργεια τεστ DNA στον Πέτρο Οικονόμου. 

Στο φάκελο που παρέδωσε στη γραμματεία, υπήρχε η έγγραφη ομολογία της μαίας, που ήταν συνένοχη στο έγκλημα της αγοροπωλησίας του βρέφους, την οποία της είχε αποσπάσει ο Άρης λίγες μέρες πριν ξεψυχήσει στον Ευαγγελισμό. Φόβος να έχει συνέπειες ο Άρης δεν υπήρχε, αφού όλοι οι εμπλεκόμενοι ήταν ήδη νεκροί. 

Δεν ήταν όμως σίγουρο πως θα είχε αίσια έκβαση η αίτηση, γιατί ο νόμος δύσκολα επιτρέπει  τέτοια διαδικασία, και μόνο για να διαλευκανθούν σοβαρά εγκλήματα. Παρ΄όλα αυτά υπήρχαν αρκετές περιπτώσεις αποδοχής στο παρελθόν, που δημιουργούσαν δεδικασμένο.

Η βραδιά της παρουσίασης είχε οργανωθεί από τον εκδοτικό οίκο του Αργύρη, χωρίς να τσιγκουνευτεί τα έξοδα. Αν και σε καιρούς μεγάλης κρίσης, τα βιβλία του έκαναν τρελές πωλήσεις. Το προηγούμενο έφτασε τις 80000, και όλα έδειχναν από τις προπαραγγελίες, πως το τελευταίο θα ξεπερνούσε ακόμη και αυτό το εξωπραγματικό για τα δεδομένα της εποχής νούμερο. 

Στην αίθουσα ήταν μαζεμένη όλη σχεδόν η αφρόκρεμα της Αθηναϊκής κοινωνίας. Εκδότες εφημερίδων, βουλευτές, επιχειρηματίες, μέχρι και εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου. Κάμερες από τα τρία μεγαλύτερα κανάλια ήταν ήδη στημένες για να τραβήξουν πλάνα της εκδήλωσης.

Ο Αργύρης ανέβηκε αργά τα σκαλοπάτια και πήρε τη θέση του στη μέση του πάνελ, που αποτελούσαν δυο διάσημοι κριτικοί, ο εκδότης του, και ο συγγραφέας Μάριος Κομνηνός, ένας από τους πιο επιτυχημένους της εποχής. 

“Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, όλους που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα μας και βρεθήκατε εδώ σε αυτή την τόσο σημαντική μου στιγμή.”, ξεκίνησε την ομιλία του. “Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον αδελφό μου Πέτρο Οικονόμου, που βρήκε χρόνο στο πολύ σφικτό του πρόγραμμα, για να με τιμήσει με την παρουσία του! Σήμερα τα πράγματα θα γίνουν λίγο ανορθόδοξα! Κανονικά θα περιμένατε να πω μερικά λόγια για το βιβλίο που παρουσιάζει ο εκδοτικός μου οίκος. Περί αυτού όμως θα μιλήσουν πολύ καλύτερα οι αγαπητοί φίλοι που μου κάνουν την τιμή να το προλογίσουν. Εγώ θα αναφερθώ στο καινούργιο μυθιστόρημα που ετοιμάζω. Ξέρω παραξενεύεστε με την απόφαση μου αυτή, αλλά πιστέψτε με θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον  Το έναυσμα για την ιστορία που έχω στα σκαριά μου έδωσε ένα βίντεο που ήλθε στα χέρια μου πριν λίγες ημέρες. Διαρκεί μερικά λεπτά και θα το δούμε στην γιγαντοοθόνη πίσω μας. Παρακαλώ να μείνετε στις θέσεις σας, ότι κι αν δείτε και ακούσετε! Σας υπόσχομαι  ότι δεν θα απογοητευθείτε!” 

Και με αυτά τα λόγια έδωσε σήμα στον χειριστή να ξεκινήσει την προβολή. Τα φώτα χαμήλωσαν και άρχισε να παίζει το βίντεο. Με τις πρώτες εικόνες ένα σούσουρο απλώθηκε σε όλη την αίθουσα. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει αυτά που έβλεπε και άκουγε! Ο μεγιστάνας των δημόσιων έργων και των μέσων ενημέρωσης να προβαίνει σε ομολογίες εγκλημάτων ήταν κάτι που δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. 

Ο ίδιος ο Πετρής κίτρινος σαν το λεμόνι παρακολουθούσε σιωπηλός. Το όνειρο με τον Δήμο, τελικά δεν ήταν όνειρο. Εφιάλτης ήταν που απειλούσε να καταστρέψει ότι είχε καταφέρει ως τώρα!

”Θέλετε να φύγουμε;”, τον ρώτησε ο Κοσμάς γέρνοντας προς το μέρος του. 

Τον σταμάτησε με μια κίνηση του χεριού, δίχως να ξεκολλήσει τα μάτια του από την οθόνη. Το μαρτύριο του κράτησε είκοσι περίπου λεπτά. Σε όλον αυτό τον χρόνο το μυαλό του έψαχνε τρόπους διαφυγής από το ζοφερό μέλλον που έβλεπε να έρχεται. Δεν φοβόταν τη φυλακή, άλλωστε είχε τρόπους να την αποφύγει. Θα αρνιόταν τα πάντα και οι νομικοί του σύμβουλοι ήταν από τους καλύτερους. Αυτό που τον τρομοκρατούσε ήταν ο διαπόμπευση! Το ξεκατίνιασμα στις μεσημεριανές εκπομπές, ο παγκόσμιος  διασυρμός, το γκρέμισμα του μύθου του αυτοδημιούργητου Κροίσου. 

Τα φώτα δυνάμωσαν και πάλι, και όλα τα μάτια ήταν στραμμένα επάνω του. Ασυναίσθητα ο Αρχιμανδρίτης που καθόταν πλάι του τραβήχτηκε στην άκρη της πολυθρόνας του, για να αποφύγει την οποιαδήποτε επαφή. 

Κάρφωσε τη ματιά του στον Αργύρη. Όχι δεν έκρυβε μίσος αυτό το βλέμμα. Παράπονο βαθύ έβγαινε και πόνος για την προδοσία. Μπορούσε να του μιλήσει πριν κάνει αυτή την κίνηση, και εκείνος θα του εξηγούσε! Θα του έλεγε πως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Έπρεπε να πετύχει. Να δείξει σε όλους ότι δεν είναι ένα κωλόπαιδο που δεν θα κατάφερνε τίποτα στη ζωή του. 

Και στον Δήμο, που καθόταν δίπλα στον Αργύρη και  τον κοιτούσε με περιφρόνηση, τα ίδια θα έλεγε. Και θα τον πήγαινε στους καλύτερους γιατρούς να θεραπεύσουν αυτές τις απαίσιες πληγές, που ασχήμαιναν το πανέμορφο πρόσωπο του! 

Του Δημήτρη που στεκόταν κι αυτός πλάι τους, δεν θα έλεγε πολλά. Ένα συγγνώμη μόνο, και θα του έδινε λεφτά. Πολλά λεφτά, που θα τον παρηγορούσαν γι΄αυτά που πέρασε στα χέρια του! Δεν έχει σημασία που είναι νεκρός. Ο Πέτρος Οικονόμου έχει τη δύναμη να κάνει τα πάντα!

Σηκώθηκε και έφτιαξε τον κόμπο της γραβάτας του. Με αργά βήματα κατευθύνθηκε προς το πάνελ. Όλοι κρατούσαν την αναπνοή τους περιμένοντας την αντίδραση του. Ο Κοσμάς ανήσυχος τον ακολούθησε. 

Σταμάτησε στην αρχή της σκάλας και έκανε νεύμα προς τη μεριά της έδρας. 

“Πάμε αδέλφια!”, είπε χαμογελώντας. “Το φαγητό είναι έτοιμο από ώρα και η μαμά θα μας περιμένει”. “Δήμο δεν θέλω αντιρρήσεις! Έχεις αδυνατίσει πολύ τελευταία!”.  

Με μια ξαφνική κίνηση, έβγαλε από την μέση το Springfield XDS πιστόλι του. 

“Κι αν τολμήσει κανείς να σας πειράξει, θα έχει να κάνει με το φιλαράκι μου!”, φώναξε κραδαίνοντας το όπλο. 

Ο Κοσμάς πρόλαβε και τον άρπαξε πριν γίνει μακελειό. Το πιστόλι του έπεσε από τα χέρια και η ασφάλεια του ξενοδοχείου τον έβγαλε από την αίθουσα. Είχαν ήδη οι υπεύθυνοι ειδοποιήσει την αστυνομία και το ΕΚΑΒ, γιατί ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές, πως ο Πετρής χρειαζόταν άμεσα ψυχιατρική βοήθεια. 

Δεν χάρηκε με αυτή την εξέλιξη ο Αργύρης. Ήθελε τον αδελφό του όρθιο και υγιή να αντιμετωπίσει το παρελθόν του. Να σταθεί απέναντι σ΄αυτό με συντριβή και να ζητήσει συγχώρηση από ανθρώπους και Θεό. Τώρα χάθηκε κι αυτή η ευκαιρία της μετάνοιας, που ίσως του άνοιγε το δρόμο, έστω και μιας μεταφυσικής δικαίωσης. 

Αν ήξερε την κατάληξη αυτή, αλλιώς θα είχε χειριστεί την υπόθεση. Με λιγότερη επιθυμία για εκδίκηση, και περισσότερη κατανόηση για τον άνθρωπο Πετρή. Γιατί στα τόσα χρόνια που υπηρετούσε τη Θέμιδα είχε καταλάβει πολύ καλά πως και ο χειρότερος εγκληματίας, κρύβει μέσα του έστω και μια σπίθα ανθρωπιάς! 

Σίγουρα του άξιζε μια τιμωρία σκληρή του αδελφού του. Τέτοια που να ικανοποιεί το περί δικαίου αίσθημα. Ο νόμος όμως υπάρχει για να συνετίζει και να τιμωρεί, όχι για να εξοντώνει! Κι αυτός πήρε αυτό το νόμο στα χέρια του, ενώ δεν είχε τέτοιο δικαίωμα, για να ξεδιψάσει την δική του ψυχή  ξεριζώνοντας αυτήν του Πετρή. 

Η σκέψη πως το έκανε για να ησυχάσουν οι ψυχές της Ελπίδας, του Δήμου, του Δημήτρη, δεν τον παρηγορούσε καθόλου. Ποιος αλήθεια τον έχρισε θεό, για να επεμβαίνει τόσο βάναυσα στο μυαλό των ανθρώπων;  

Οι δημοσιογράφοι από τα κανάλια τον πλησίασαν πιέζοντας τον για δηλώσεις. Τους απάντησε το κλασικό”Ουδέν σχόλιο”, και έφυγε βιαστικά. Ο γιος του τον ακολούθησε και τον σταμάτησε στην έξοδο του ξενοδοχείου. 

“Πατέρα μη φεύγεις! Πρέπει να τους εξηγήσεις, αλλιώς θα χάσεις το δίκιο σου. Κατέστρεψες την παρουσίαση, μην καταστρέφεις και την εικόνα σου!” 

“Την κατέστρεψα ήδη Νίκο μου! Η κίνηση που έκανα ήταν απερίσκεπτη, και κάποιος έπρεπε να με σταματήσει πριν την κάνω. Εσύ, ας πούμε!” 

“Κάνεις λάθος! Συμφώνησα αμέσως με την επιλογή σου, γιατί πίστευα και πιστεύω πως ήταν η ενδεδειγμένη. Αυτό το κάθαρμα δεν μπορούσε να μείνει ατιμώρητο. Μην σε ξεγελάει το καλοστημένο του θέατρο! Είναι παμπόνηρος και το ξέρεις. Προσποιείται τρέλα για να γλυτώσει. Όμως δεν θα ξεφύγει, θα πάρει αυτό που του αξίζει. Δεν θα γίνει από θύτης θύμα!”. 

“Δεν ξέρω Νικόλα. Μου φάνηκε πραγματική η αρρώστια του, και αν είναι έτσι την προκάλεσα εγώ!” 

“Σταμάτα να σκέφτεσαι με αυτό τον τρόπο! Στο κάτω κάτω και δίκιο να έχεις, δεν έχεις καμία ευθύνη. Αν υπάρχει πάθηση τότε προϋπήρχε, και δεν ήταν η κόκα που του δημιουργούσε παραισθήσεις!”  

Ο Αργύρης κοίταξε το γιο του προβληματισμένος. Αυτή η πιθανότητα του είχε διαφύγει παρ΄όλη την εμπειρία του.

 “Πήγαινε και πες τους μέσα πως σε λίγα λεπτά θα δώσω συνέντευξη και θα απαντήσω στις ερωτήσεις τους”, του είπε αποφασιστικά κτυπώντας τον στον ώμο. “Τρελός- γνωστικός, τα εγκλήματα παραμένουν εγκλήματα, και όταν τα τελούσε είχε απόλυτα σώας τας φρένας!”

Ο Νίκος του έσφιξε το μπράτσο και έτρεξε να προλάβει τα συνεργεία και τους καλεσμένους πριν φύγουν.

Τα βραδινά δελτία ειδήσεων αποκλειστικό θέμα είχαν τις εξελίξεις γύρω από την υπόθεση του Πέτρου Οικονόμου. Το βίντεο προβλήθηκε ξανά και ξανά, όπως και η συνέντευξη του Αργύρη. Με τρόπο λιτό αλλά και απόλυτα πειστικό ταυτόχρονα, περιέγραψε τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς του αδελφού του στην οικογένεια και στον ευρύτερο περίγυρο. Χωρίς λυρικές εξάρσεις και μελοδραματισμούς, κατάφερε να παρουσιάσει όλη την αποκρουστική αλήθεια, δίχως να αποκρύψει καμία πτυχή των γεγονότων. Οι μόνες φορτισμένες στιγμές στη διάρκεια της συνέντευξης, ήταν όταν αναφέρθηκε στον Δήμο και την Ελπίδα. Με σπασμένη φωνή και βουρκωμένα μάτια, ανακάλεσε τις παιδικές και εφηβικές του μνήμες, που τόσο βάναυσα η διεστραμμένη φύση του αδελφού του πέταξε στα σκουπίδια.

”Τον λυπάμαι, ναι, και τον πονάω!”, ήταν η κατάληξη της συγκλονιστικής του εξομολόγησης. “Όχι όμως τόσο που να μπορώ να τον συγχωρήσω! Τα μάτια του Δήμου με το απέραντο παράπονο, το χαμόγελο στα χείλη της Ελπίδας, που δεν πρόλαβε να ανθίσει, δεν μου το επιτρέπουν!”.

Το νομικό τμήμα του ομίλου Οικονόμου στράφηκε εναντίον του Αργύρη, για την δημοσίευση παρανόμως υποκλαπείσας συνομιλίας. Η εισαγγελία την απέρριψε καθώς προέκυψε αποκάλυψη στυγερών εγκλημάτων. Κυρίως γιατί στον οικογενειακό τάφο του Πετρή βρέθηκε μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών. Για τα υπόλοιπα είχε ξεκινήσει έρευνα από ανακριτή.

Με ομόφωνη απόφαση ανακριτή και εισαγγελέα διατάχθηκε ο εγκλεισμός του Πετρή, μέχρι να οριστεί δικάσιμος, σε ψυχιατρικό κατάστημα, μετά από τις γνωματεύσεις πραγματογνώμων. 

Ο άλλοτε μεγιστάνας, σκιά του εαυτού του, ζούσε παγιδευμένος μεταξύ πραγματικότητας και ψυχικού παραληρήματος. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας, κάτω από την επήρεια των δυνατών ψυχοφαρμάκων, ήταν βυθισμένος σε ένα σκοτάδι σχεδόν ανυπαρξίας. Μόνο λίγες φορές ερχόταν σε συναίσθηση και τότε οι αντιδράσεις του ήταν βίαιες, με αποτέλεσμα οι νοσοκόμοι να τον ξαναγυρίζουν στον τεχνητό νιρβάνα των ηρεμιστικών. 

Τρεις μήνες τώρα, οι μόνες επισκέψεις που δέχτηκε ήταν της Αναστασίας και του Άρη. Με την Αναστασία κατάφεραν να ανταλλάξουν δυο τρεις κουβέντες τη δεύτερη φορά που πήγε, καθώς τον βρήκε σε μια από τις πολύ σπάνιες στιγμές διαύγειας. Δεν έδειξε όμως ίχνος μεταμέλειας! Εξακολούθησε να δικαιολογεί τον εαυτό του για τις πράξεις του, και εκείνη ακολουθώντας τις οδηγίες των γιατρών, προσπάθησε να γυρίζει τη συζήτηση σε πιο ανώδυνα θέματα, όπως η ζωή της στο νησί. Όσο για τον Άρη, ούτε μια φορά από τις πολλές που πήγε, φάνηκε να τον αναγνωρίζει καν. 

Η απόφαση για το τεστ DNA βγήκε αρχές Δεκέμβρη και έκανε δεκτό το αίτημα του Αργύρη. Καταλυτική για το θετικό αποτέλεσμα ήταν η ομολογία του Πετρή στο βίντεο, περί της αγοροπωλησίας του παιδιού. 

Το επόμενο δύσκολο βήμα ήταν ο τρόπος που θα μάθαινε η Νίκη τη σοκαριστική αλήθεια.

 Αυτό το ανέθεσε ο Αργύρης σε μια ψυχολόγο με πολυετή εμπειρία και από τις κορυφαίες στο είδος.  

Η ψυχολόγος επέλεξε να μάθει η Νίκη όλη την ιστορία, όπως ακριβώς έγινε. Το να ρίξουν την ευθύνη στους θετούς της γονείς, όπως αρχικά είχαν αποφασίσει, το θεώρησε εγκληματικό, καθώς θα σκότωνε την αγάπη προς τα πρόσωπα τους και τις όμορφες αναμνήσεις της. 

Τελικά ο Άρης ανέλαβε το βαρύ φορτίο της αποκάλυψης, με αντίτιμο να χάσει την αγάπη της Νίκης, που ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του. Παρά τις διαβεβαιώσεις της ψυχολόγου πως η κατάσταση θα άλλαζε όταν μάθαινε η Νίκη το παρελθόν του Πετρή, και το ότι δεν το έκανε υστερόβουλα αλλά για την προστατέψει από το κτήνος, η λογική του του έλεγε πως τίποτα δεν θα γινόταν όπως πριν. 

Το πρωί μετά την δειγματοληψία ο Πετρής ζήτησε να δει τον αδελφό του. Μια θεαματική βελτίωση της ψυχικής του κατάστασης που εξέπληξε τους γιατρούς, ξεκίνησε από το προηγούμενο βράδυ. 

Σε δυο ώρες ο Αργύρης βρισκόταν στο Δαφνί. Μετά την απαραίτητη καθοδήγηση των θεραπόντων μπήκε στο δωμάτιο, συνοδευόμενος από ένα νεαρό γιατρό για ασφάλεια. 

“Νόμιζα πως θα τα λέγαμε μόνοι”, παραπονέθηκε ο Πετρής κοιτώντας το γιατρό. 

“Για πέντε λεπτά μόνο!”, συμφώνησε εκείνος με βαριά καρδιά. “Απ΄έξω θα είμαι”, του είπε προειδοποιητικά. 

Μόλις έκλεισε η πόρτα ο Αργύρης πλησίασε το κρεβάτι που ήταν ξαπλωμένος. 

“Πως είσαι;”, τον ρώτησε προσπαθώντας να κάνει τη φωνή του όσο περισσότερο ήρεμη του επέτρεπε η ταραχή του.

“Φεύγω αδελφέ! Πλησιάζει το τέλος. Όσα με κρατούσαν στη ζωή τελείωσαν οριστικά! Η δόξα, η αναγνώριση, η εξουσία, όλα όσα της έδιναν νόημα, δεν υπάρχουν πια. Μόνο τα εκατομμύρια δεν φτάνουν να αναπληρώσουν τα κενά. 

“Μη μιλάς έτσι Πετρή!”, προσπάθησε να τον σταματήσει. “Έφταιξες και θα πληρώσεις, όμως το ήξερες πάντα ότι μπορούσε να συμβεί, Αν μετανιώσεις για τα εγκλήματα σου, υπάρχει ελπίδα!” “Μην το κουράζεις Αργύρη! Ξέρουμε κι οι δυο πως είμαι ένα κάθαρμα. Δικαιολογίες να σου βρω χιλιάδες, η ουσία όμως παραμένει η ίδια. Ποτέ δεν με αποδεχτήκατε σαν ισότιμο μέλος της οικογένειας και της κοινωνίας, και ποτέ δεν σας αποδέχτηκα και εγώ! Και όσο για τη μετάνοια, καμένο χαρτί Αργύρη! Μετανιώνεις για κάτι που έκανες λάθος. Τι λάθος έκανα εγώ;”. 

“Μήπως θα ήθελες να σου θυμίσω”, του είπε με οργή, αψηφώντας τις συμβουλές των γιατρών. “Πως διέλυσες το κρανίο της Ελπίδας; Πως οδήγησες στον όλεθρο τον Δήμο; Πως σκότωσες τον Δημήτρη, τον ευεργέτη σου; Και πόσους άλλους; Πίστευα πως υπάρχει ακόμη κάτι μέσα στη νύχτα της ψυχής σου!  Και ήρθα εδώ με όλη την καλή διάθεση να δεχτώ τη συγγνώμη σου. Να σταθώ δίπλα σου και να σε βοηθήσω να βγεις από την κόλαση. Όμως εσύ είσαι ένα αμετανόητο καθίκι και το μόνο που έμεινε να σου πω είναι: Άντε γαμήσου αδελφέ!”.

”Το έχω κάνει μαλάκα!”, του φώναξε ξεσπώντας σε ένα υστερικό γέλιο. “Με το αγαπημένο σου αδελφάκι! Και με εσένα! Αν όχι στο κορμί σου, στο μυαλό σου σίγουρα!”. 

“Μην με ξανακαλέσετε για κανένα λόγο”, είπε ταραγμένος στον γιατρό που περίμενε έξω. “Ούτε καν κι αν πρόκειται για την κηδεία του!”. 

Σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι, στριφογύριζαν στη σκέψη του τα λόγια του Πετρή. Πόσο δίκιο είχε για το βιασμό της λογικής του! Χειρότερος ακόμη και από τον σωματικό βιασμό που υπέστη ο Δήμος. Κάθε μέρα της ζωής του στοιχειωμένη από την παρουσία του, ακόμη κι αν δεν ήταν φυσική. Κάθε του μικροχαρά αμαυρωμένη από τη διαβολική επιρροή του. Όνειρα που ναυάγησαν όταν έπεσαν στις ξέρες της κακότητας του. Μια οικογένεια που πλήρωσε το τίμημα ενός ολέθριου λάθους της φύσης! Γιατί τι άλλο από λάθος μπορούσε να είναι ο Πετρής; Οι δίδυμοι λένε πως μοιάζουν πολύ και φυσιογνωμικά αλλά και στο χαρακτήρα. Τι κοινό είχε ο άγγελος η Αναστασία, με αυτό το απόβρασμα; Μακάρι να μπορούσε έστω και μια αιτία να βρει για να τον δικαιολογήσει. Όχι να τον συγχωρήσει, αυτό ήταν αδύνατο. Απλά για να μπορέσει να καταλάβει πως ένας άνθρωπος μπορεί να γεννηθεί εγκληματίας. Λίγοι, ελάχιστοι γεννιούνται έτσι. Τους περισσότερους τους διαμορφώνουν το περιβάλλον και οι συγκυρίες. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν ίσχυε για τον Πετρή. Μεγάλωσε όπως και τα υπόλοιπα παιδιά με αγάπη και στοργή. Ποτέ δεν τον ξεχώρισαν οι γονείς παρ΄όλο τον δύστροπο χαρακτήρα του. 

Αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, θα τον είχε σκοτώσει! Θα είχαν γλυτώσει τόσοι άνθρωποι! 

“Πάλι το παίζω θεός”, συλλογίστηκε μπερδεμένος. “Κάτι τέτοιο δεν παρουσίασε ο Άννας σαν δικαιολογία για την Σταύρωση του Χριστού;. Καλύτερα να πεθάνει ένας, για να σωθούν πολλοί!”. Και όμως, έστω και μετά από αυτές τις δεύτερες σκέψεις, κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο πρόωρος θάνατος του αδελφού του, θα ήταν λύτρωση και όχι έγκλημα! 

 Έφτασε σπίτι ράκος. Ευτυχώς δεν υπήρχε κάποιο ραντεβού για σήμερα και το Σαββατοκύριακο που ερχόταν θα του έδινε τις απαραίτητες ανάσες. 

“Πως πήγε;”, τον ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον η Ράνια, που διέκρινε αμέσως την φόρτιση του. 

“Όπως ακριβώς θα το περίμενες!”, της απάντησε κουρασμένα. “Με τον Πετρή έχουμε να κάνουμε!”. 

“Αδιόρθωτος, έτσι;”. 

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι και μπήκε στο μπάνιο. Ένα χλιαρό ντους ήταν ότι χρειαζόταν να τον συνεφέρει από την ένταση.

Το πρώτο εγκεφαλικό ο Πετρής το έπαθε την καθαρή Δευτέρα 23 Φλεβάρη. Όχι ιδιαίτερα σοβαρό και με την κατάλληλη αντιπηκτική αγωγή, αντιμετωπίστηκε με επιτυχία. Όμως το δεύτερο που ακολούθησε τρεις μήνες αργότερα τον κτύπησε δυνατά. Έμεινε στην εντατική του Τζάνειου πέντε ημέρες και εκεί άφησε την τελευταία του πνοή τα χαράματα της Κυριακής 17 του Μάη, Μόνος, κατάμονος τις πέρασε αυτές τις μέρες,με μοναδική συντροφιά τα μόνιτορ που παρακολουθούσαν την πορεία της υγείας του. Και κάποιες βιαστικές νοσοκόμες που μόλις έριχναν μια ματιά και έφευγαν για άλλους πιο αγαπητούς ασθενείς. Και το χειρότερο ήταν πως είχε πλήρη συναίσθηση. Η σωματική αδυναμία δεν εμπόδιζε το μυαλό του να δουλεύει σε κανονικούς ρυθμούς. Ακόμη και η ψυχική του πάθηση είχε υποχωρήσει, λες για να κάνει ακόμη πιο δραματικές τις στιγμές της αγωνίας του. Ανήμπορος έβλεπε ολοζώντανα μπροστά του τα φαντάσματα του παρελθόντος να έρχονται και να ζητούν δικαίωση. 

“Φύγετε, φύγετε!”, ψέλλιζε με φωνή που ίσα ακουγόταν. “Δεν έχω τίποτα να σας δώσω! Δεν θέλω τίποτα να σας δώσω! Τίποτα δεν σας χρωστάω, ότι αξίζατε το πήρατε!”. 

Σε ένα τέτοιο παραλήρημα τον πέτυχε η Νίκη αργά το βράδυ του Σαββάτου λίγες ώρες πριν τον θάνατο του. Κράτησε κρυφή από όλους αυτή την επίσκεψη, γιατί σίγουρα θα την απέτρεπαν. Όμως εκείνη αισθάνθηκε υποχρέωση να βρεθεί δίπλα στον άνθρωπο που την έφερε στη ζωή, όποιος κι αν ήταν, ότι κι αν έκανε. Όλοι έχουν δικαίωμα στη συγγνώμη και η Νίκη ήλπιζε πως αυτές τις ύστατες ώρες θα της την ζητούσε. 

Όταν μπήκε διστακτικά και τον πλησίασε, η αντίδραση του της έκοψε τα πόδια. 

“Καλά τα κατάφερες τσουλίτσα!”, της πέταξε ενώ το βλέμμα του έσταζε μίσος. “Θα σταματήσεις  τώρα να ξαπλώνεις με τους κωλόγερους για να σε προωθήσουν! Μη βιάζεσαι όμως να χαρείς. Είμαι ακόμα εδώ και έχω τους τρόπους να σε καταστρέψω! Όλους όσους μπλέχτηκαν στα πόδια μου τους κατέστρεψα!”.

Τα τελευταία λόγια του βγήκαν με μεγάλη δυσκολία. Φόρεσε πάλι τη μάσκα οξυγόνου και της έκανε νόημα να φύγει. Βγήκε κλαίγοντας και έπεσε πάνω στον γιατρό που ερχόταν για επίσκεψη. “Δεν είναι και από τους πιο εύκολους ασθενείς”, της είπε με νόημα. “Είστε η πρώτη που τον επισκέπτεστε. Συγγενής σας;”. 

“Όχι, όχι!”, του απάντησε με λυγμό. “Ευτυχώς!”, συμπλήρωσε καθώς έφευγε βιαστικά προς το ασανσέρ.

Ο διευθυντής μπήκε στην εντατική και κοίταξε τα μόνιτορ. Η πορεία προς το θάνατο φαινόταν μη αναστρέψιμη και η όλη εικόνα του Πετρή το επιβεβαίωνε. Γιαυτό του φάνηκε παράξενο που βρήκε τη δύναμη να του μιλήσει. 

“Έφυγε αυτή;”, τον ρώτησε βγάζοντας για λίγο τη μάσκα.

”Ναι”, του απάντησε, “Και ήταν πολύ ταραγμένη. Πρέπει να σε αγαπάει πολύ”.

“Στα τσακίδια!”, είπε με φωνή γεμάτη οργή. “Τα λεφτά μου αγαπάει! Αλλά δεν κατάλαβε καλά! Τ΄αρ----α μου θα πάρει!”.

“Τι σου είναι;”, τον ρώτησε με απορία. “Έδειξε πραγματικά να σε νοιάζεται!”. 

Η κυνική του απάντηση, σόκαρε το γιατρό. 

“Κόρη μου από το πουθενά. Που στο διάολο ξανάρθε μετά από τόσα χρόνια! Αν την ήθελα θα την κρατούσα τότε, και δεν θα την έδινα για φραγκοδίφραγκα!” 

Για πρώτη φορά μετά από τριάντα χρόνια στο λειτούργημα, αισθάνθηκε την ανάγκη να παραβεί τον όρκο του Ιπποκράτη! Με το ζόρι συγκρατήθηκε να μην κλείσει τους διακόπτες και να τραβήξει τα σωληνάκια που τον κρατούσαν στη ζωή!

Η προϊσταμένη τον πρόλαβε πριν μπει στο γραφείο του. 

“Ο κύριος Οικονόμου είναι σε απελπιστική κατάσταση γιατρέ”, του είπε. “Βογκάει συνεχώς και είναι ιδιαίτερα ανήσυχος. Και όλο μουρμουρίζει για κάποιους μαύρους που θέλουν να τον αρπάξουν! Τον λυπάμαι τον έρημο. Μήπως να τον βάζαμε σε καταστολή;”. 

“Έγινες γιατρός προϊσταμένη και δεν έτυχε να το μάθω;”, της απάντησε αυστηρά. “Εγώ είμαι ο θεράπων και εγώ αποφασίζω!”. 

“Μα βασανίζεται!”, διαμαρτυρήθηκε διστακτικά. 

“Γύρνα στη δουλειά σου!”, την διέταξε επιτακτικά. “Αν χρειαστώ τη συμβουλή σου θα σε καλέσω!” 

Βγήκε η αδελφή φανερά ενοχλημένη και έκλεισε την πόρτα. Ο γιατρός άνοιξε το παράθυρο να μπει φρέσκος αέρας. Παρ΄όλη την ψύχρα της βραδιάς δέχτηκε με ανακούφιση το χάδι του βοριά στο πρόσωπο του. Ήξερε καλά πως η αδελφή είχε δίκιο. Το ιατρικό του καθήκον του επέβαλε να κάνει όσο πιο ήρεμες γίνεται τις τελευταίες ώρες του ετοιμοθάνατου. Στην επιτυχημένη σταδιοδρομία του είχε αντιμετωπίσει εκατοντάδες περιστατικά με επαγγελματική συνέπεια. Είχε χειρουργήσει βαρυποινίτες δολοφόνους σαν να ήταν συγγενείς του. Στο κρεββάτι του πόνου έβλεπε τον ανήμπορο άνθρωπο που απ΄αυτόν περίμενε το θαύμα. 

Γι΄αυτό το λόγο δεν ενέδωσε ποτέ στο χρηματισμό, έστω κι αν αρκετοί συνάδελφοι το έκαναν συχνά. Εξάλλου ήταν και βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, όσο και να φαινόταν αταίριαστο με την επιστήμη του.

Όμως στο πρόσωπο του Πέτρου, για πρώτη φορά αντίκρισε το κακό ενσαρκωμένο! Αν κάποιος του έλεγε πως ήταν ο ίδιος ο σατανάς, θα το πίστευε χωρίς δεύτερη σκέψη! 

Μέσα του πάλευαν η ανθρωπιά και η ανάγκη για τιμωρία ενός αμετανόητου εγκληματία. Και όχι μόνο αυτό. Διατηρούσε μια αμυδρή ελπίδα μήπως η αγωνία του θανάτου ξυπνήσει έστω και την τελευταία ώρα στον Πέτρο τη μετάνοια, που θα τον οδηγούσε στη γαλήνη και τη συγχώρεση. Βγήκε πάλι στο διάδρομο. Δυο νεαροί γιατροί είχαν στήσει πηγαδάκι έξω από το γραφείο των νοσοκόμων. Μόλις τον αντιλήφθηκαν σταμάτησαν αμέσως την κουβέντα. 

“Έχουμε κάποια εξέλιξη;”,τους ρώτησε πλησιάζοντας. Του έδωσαν πλήρη αναφορά από τις επισκέψεις τους στους ασθενείς. 

“Μόνο με τον Οικονόμου έχουμε πρόβλημα.”, κατέληξε ο μεγαλύτερος. “Δεν ησυχάζει λεπτό και αυτό επιβαρύνει την κατάσταση του”.  

Ο διευθυντής κούνησε το κεφάλι και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο του Πετρή. Οι δυνάμεις του τον είχαν εγκαταλείψει και έδειχνε βυθισμένος σε λήθαργο. Μόλις όμως ένιωσε την παρουσία του γιατρού, άνοιξε τα μάτια. 

“Θέλεις κάτι;”, τον ρώτησε με κρυφή ελπίδα.

 Ο Πετρής τον κοίταξε με βλέμμα γεμάτο αγωνία.

 “Δεν ξέρω”, κατάφερε να ψελλίσει με πολύ κόπο. 

“Δεν σου έκρυψα στιγμή τη σοβαρότητα της κατάστασης”,  του είπε με ήρεμο τόνο. “Ξέρεις πως πλησιάζει το τέλος. Αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, να βγάλεις το φορτίο από μέσα σου, ο παπάς μπορεί να έλθει αμέσως!”. 

Στο άκουσμα αυτό ο Πετρής εξαγριώθηκε. Με βίαιες κινήσεις, προσπάθησε να ανασηκωθεί και να χιμήξει πάνω του. Μουγκρητά ακαταλαβίστικα βγήκαν από το στόμα του. Μόνο μια λέξη ακούστηκε καθαρά: “Σκάσε!”. 

Ο διευθυντής κατάλαβε πως κάθε παραπάνω προσπάθεια ήταν μάταιη. Κάλεσε τους γιατρούς με το μπίπερ και τους έδωσε εντολές για την αντιμετώπιση του ασθενούς. 

“Ξέρετε τι πρέπει να κάνετε. Ας κάνουμε τη μετάβαση του στην άλλη όχθη, όσο πιο ανώδυνη γίνεται!”. “Αν και δεν του αξίζει!”, πρόσθεσε από μέσα του.  

Η Νίκη μετάνιωσε πικρά για την επιλογή της να πλησιάσει αυτό το τέρας που της επεφύλαξε η ειμαρμένη για πατέρα. Η κακία που ξεχείλιζε από όλο του το είναι έμοιαζε σχεδόν μεταφυσική. Ίσως μόνο ο Εωσφόρος να είχε περισσότερη στην ψυχή του, αν και ούτε και γιαυτό  ήταν σίγουρη! Ακόμη και τώρα που μετρούσε μια μια τις τελευταίες του ανάσες, είχε την ικανότητα να μπαίνει στα εσώψυχα των ανθρώπων και να τους δημιουργεί ενοχές για πράξεις από καιρό ξεχασμένες! Γιατί πράγματι ξεπουλήθηκε πριν πολλά χρόνια για να καταξιωθεί στον δύσκολο χώρο της showbiz, αυτό όμως ήταν κάτι που ήξερε μόνο η ίδια και οι ευκαιριακοί εραστές της. Και στο κάτω κάτω κατάφερε γρήγορα να ξεφύγει από τη ματαιότητα της πρόσκαιρης διασημότητας και να δημιουργήσει μια σωστή οικογένεια. Κι αν δεν συνέβαινε ο τραγικός όσο και περίεργος θάνατος του Ζαφείρη, του άντρα της, όλα θα ήταν ονειρεμένα! Για λίγο της πέρασε απ΄το μυαλό πως και αυτός ο θάνατος μπορεί να είχε σχέση με τον πατέρα της, αλλά απόδιωξε αυτή τη σκέψη, μη μπορώντας να την αντέξει. 

Με τρόμο αναλογίστηκε τι μπορούσε να είχε γίνει αν εκείνο το καλοκαίρι στην Ίο υπέκυπτε στην επιμονή του να την κάνει δική του! Ευτυχώς ο έρωτας της για τον Ζαφείρη ήταν πρόσφατος και πολύ δυνατός και την απέτρεψε από αυτή την ολέθρια συνεύρεση. Γιατί η προσφορά ήταν πολύ δελεαστική! Πρωταγωνίστρια σε καθημερινό σήριαλ, στο μεγαλύτερο τηλεοπτικό κανάλι της χώρας, με ποσοστά από τα κέρδη, δεν ήταν από αυτές που πετάς εύκολα στα σκουπίδια.

 Η τεράστια περιουσία η οποία την περίμενε μετά την δικαστική απόφαση αναγνώρισης, που όλα έδειχναν πως δεν θα αργούσε, δεν την παρηγορούσε καθόλου. Όλος της ο κόσμος γκρεμίστηκε με την αποκάλυψη πως οι θαυμάσιοι άνθρωποι που την μεγάλωσαν, δεν ήταν οι πραγματικοί της γονείς. Αυτός ο δεύτερος θάνατος ήταν πιο οδυνηρός, ακόμη και από το τραγικό τους  τέλος στη μοιραία πτήση  522 (HCY 522) των Κυπριακών αερογραμμών Helios Airways, στις 14 Αυγούστου του 2005,  επιστρέφοντας στην Ελλάδα από την Κύπρο όπου είχαν πάει να επισκεφτούν την αδελφή του πατέρα. Αυτή η απώλεια την οδήγησε σε ισχυρά ψυχοφάρμακα, επηρεάζοντας την καριέρα της που από τότε πήρε την κάτω βόλτα. Δεν αντιμετώπισε έντονο πρόβλημα επιβίωσης, καθώς είχε μικρούς ρόλους σε σήριαλ της τηλεόρασης, αλλά και αρκετές καταθέσεις στον τραπεζικό της λογαριασμό. Μόνο που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το όνειρο για ένα δικό της θέατρο. 

Ίσως αυτό να ήταν το μόνο θετικό σε ότι της συνέβη τις τελευταίες μέρες. Με τα λεφτά του Οικονόμου, αυτός ο διακαής της πόθος, μπορούσε να γίνει πραγματικότητα! ΄                                   

 Η είδηση του θανάτου του Πέτρου Οικονόμου, δεν στενοχώρησε πολλούς. Μάλλον πολύ λίγους, μετρημένους στα δάχτυλα. Δυο τρεις σφουγκοκωλάριους που έβλεπαν μαύρο το μέλλον τους στον όμιλο με την διάδοχη κατάσταση, κάποια συναιτεράκια στις λαμογιές του, και τα αδέλφια του. Την Αναστασία κυρίως η οποία δεν είχε πολλές κακές στιγμές να θυμάται. Όχι οτι ο Αργύρης έμεινε αδιάφορος, αν και είχε χιλιάδες λόγους να είναι. 

Στην κηδεία του που έγινε την επομένη στο κοιμητήριο της Νέας Ερυθραίας, μια χούφτα άνθρωποι βρέθηκαν για το τελευταίο αντίο. Ούτε υπουργοί, ούτε βουλευτές, που εκλιπαρούσαν όσο ζούσε μια φωτογραφία μαζί του, ούτε καν μεγαλοστελέχη του ομίλου. Μια μικρή μόνο αντιπροσωπεία των εργαζομένων από υποχρέωση παρευρέθηκε, και ένας απ΄αυτούς εκφώνησε και επικήδειο, χωρίς πολλά πολλά. 

Η Αναστασία έγειρε στον ώμο του Αργύρη, την ώρα του καφέ της παρηγοριάς. 

“Τον είδα χθες βράδυ ολοζώντανο μπροστά μου!”, του είπε στο αυτί. “Δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν όνειρο. Μύρισα ακόμη και το άρωμα του! Έκλαιγε Αργύρη! Πρώτη φορά τον είδα να κλαίει. Τον ρώτησα τι κάνει και εκείνος μου απάντησε μέσα σε λυγμούς πως έχασε την ευκαιρία! Και ήταν πολύ τρομαγμένος. Συνεχώς γύριζε και κοιτούσε πίσω του, σαν κάτι να τον απειλούσε. Άπλωσα τα χέρια να τον αγκαλιάσω και τότε μου φώναξε απελπισμένος: “Μην με αγγίζεις! Θα καείς και συ από τη φωτιά μου!”. Τι να εννοούσε άραγε;” 

Ο Αργύρης της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά και τη φίλησε γλυκά στο μάγουλο. “Είσαι ψυχούλα καλή μου! Για να μπορείς να αγαπάς και να συγχωρείς ακόμα και αυτούς που σε πλήγωσαν τόσο, είσαι μεγάλη καρδιά. Τον Πετρή τον είδες σε όνειρο γιατί ήθελες να τον δεις. Γιατί μόνο εσύ μπόρεσες να διακρίνεις κάποια ψήγματα ανθρωπιάς στην μαύρη του ψυχή.”.

 “Δεν ήταν όνειρο!”, επέμεινε η Αναστασία. “Για αρκετή ώρα η μυρωδιά της κολόνιας του ήταν διάχυτη σε όλο το δωμάτιο! Μέχρι και ο Γιώργος αναρωτήθηκε τι άρωμα είναι, μιας και εμείς δεν συνηθίζουμε να φοράμε! Ήταν εκεί! Και μου μιλούσε!”                                        

Ο Αργύρης έμεινε σκεφτικός για λίγο. Οι δικές του μεταφυσικές ανησυχίες δεν τον έφταναν σε σημείο να βλέπει οράματα με νεκρούς. Διατηρούσε μια σχεδόν τυπική σχέση με την πατροπαράδοτη θρησκεία και μέχρι εκεί. Ασφαλώς δεν αμφισβητούσε την εμπειρία της αδελφής του, αλλά την απέδωσε στην φορτισμένη ψυχική της κατάσταση. Ο Πετρής πέθανε και αν πραγματικά ίσχυε ο νόμος της ανταπόδοσης, τώρα θα βασανιζόταν αιώνια από τις τύψεις του και από την απουσία του Θεού. Στον ίδιο αρκούσε που πλήρωσε εν ζωή για όλα τα φρικτά που έκανε!

”Τι να εννοούσε λέγοντας πως έχασε την ευκαιρία;”, ξαναρώτησε η Αναστασία. 

“Αυτό ακριβώς που είπε!”, της απάντησε. “Έφυγε χωρίς ένα συγγνώμη. Χωρίς να μετανιώσει για όσα προκάλεσε.  Εσύ σαν πιο θρήσκα θα ξέρεις τι σημαίνει αυτό καλύτερα από μένα!” 

“Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να ηρεμήσει η ψυχή του τότε! Με το που κατέβω στο νησί θα του κάνω σαρανταλείτουργο. Λένε πως βοηθάει πολύ τους νεκρούς!”. 

Δεν θέλησε να της χαλάσει την ψευδαίσθηση ο Αργύρης. Όσο και να βοηθούν τα πρόσφορα, τα μνημόσυνα, οι λειτουργίες , αποτέλεσμα έχουν όταν πρόκειται για ανθρώπους με μια έστω χαλαρή σχέση με το καλό. Στην περίπτωση του Πετρή θα ήταν μάταιος κόπος!

“Βοηθάνε!”, την καθυσήχασε. “Κάνε ότι πρέπει!”.

Και έκανε το καθήκον της η Αναστασία. Ανέθεσε στο ναό της Μεγαλόχαρης να κάνουν σαρανταλείτουργο στη μνήμη του και κάθε Σάββατο έφτιαχνε κόλλυβα και πήγαινε να τα διαβάσουν. 

Όμως οι ιερείς που είχαν αναλάβει τις λειτουργίες βρέθηκαν μπροστά σε προβλήματα που ποτέ πριν δεν είχαν αντιμετωπίσει. Τα κεριά πάνω στην Αγία Τράπεζα, με το που μνημόνευαν στην προσκομιδή το όνομα του Πέτρου, έσβηναν ξαφνικά, χωρίς εμφανή λόγο! Στην αρχή το θεώρησαν σύμπτωση, όταν όμως επαναλαμβανόταν συνεχώς οι προβληματισμοί τους έγιναν ανησυχίες. Ώσπου στην δέκατη λειτουργία έγινε κάτι ακόμη πιο φοβερό. Μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων και ενώ ο γηραιός ιερέας έβαζε τα τεμάχια του άρτου στο Άγιο Δισκοπότηρο, η μερίδα του Πέτρου σαν να είχε κολλήσει στο δισκάριο και ήταν αδύνατον να την ρίξει μέσα! Έπεσε σοκαρισμένος στα γόνατα και προσευχήθηκε με θέρμη, και μόνο μετά από αυτή την προσευχή κατάφερε τελικά να ολοκληρώσει το έργο του.

Τα ίδια προβλήματα είχαν και οι υπάλληλοι που άναβαν τα καντήλια στο νεκροταφείο. Το καντήλι στον τάφο του Πετρή έσβηνε πριν προλάβουν να ανάψουν τα υπόλοιπα. Άλλαζαν καντηλήθρες, άλλαζαν λουμίνια, τίποτα! Τελικά αναγκάστηκαν να τοποθετήσουν ηλεκτρικό καντήλι μπαταρίας!

Ο ουρανός έδειχνε την αποστροφή του προς τον φρικτό, αμετανόητο εγκληματία!

______

                                      ΕΠΙΛΟΓΟΣ

           ΑΠΡΙΛΗΣ 2018

                                                                                                           

Η Νίκη αυτή την ημέρα την περίμενε μια ολόκληρη ζωή.

Οι αρχιτέκτονες κατάφεραν ένα μικρό θαύμα. Η παλιά αποθήκη στου Ρέντη να μετατραπεί σε ένα πανέμορφο θέατρο, που απόψε θα έκανε εγκαίνια με την πρεμιέρα του έργου  «Λεωφορείο ο πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς. Μια παράσταση με πρωταγωνίστρια την ίδια και ένα καστ σπουδαίων ηθοποιών, στην οποία επένδυσε χρήμα και ψυχή, χωρίς να τσιγκουνευτεί !  Εξάλλου είχε αρκετά αποθέματα και από τα δύο. Ψυχής από τη φύση και χρημάτων από τον πατέρα της. 

Πούλησε τις μετοχές της κατασκευαστικής, μέσω χρηματηστηρίου αρκετά εκατομμύρια και μαζί με τις καταθέσεις του Πέτρου απέκτησε τεράστια περιουσία.

Το 60% των μετοχών από την εφημερίδα και το κανάλι τα παραχώρησε στον Τάσο. Το όφειλε στη μνήμη του Δημήτρη. Από 20% έδωσε στη Φροσούλα και την Αναστασία, γιατί ο Αργύρης δεν δέχτηκε τίποτα, εκτός από το να βάλει ως  όρο στην μεταβίβαση των μετοχών, ο Ιάσων να γίνει διευθυντής ειδήσεων στο κανάλι. 

Στο ίδρυμα “Δημοσθένης Οικονόμου”, που με προτροπή του Αργύρη δημιούργησε, με σκοπό την προστασία κακοποιημένων παιδιών, μεταβίβασε όλες τις μετοχές της ναυτιλιακής εταιρίας. Δικαιωματικά ορίστηκε ισόβιος πρόεδρος ο Νικόλας και αντιπρόεδρος ο Άρης.

Ο Αργύρης έβαλε  ένα ποτό και βγήκε στη βεράντα. Μέχρι να ετοιμαστεί η Ράνια για την πρεμιέρα είχε αρκετό χρόνο να σκεφτεί. Να αναλογιστεί όλα αυτά που έγιναν τα τελευταία χρόνια. Τις ανατροπές, τον πόνο, την κάθαρση.  

Σαν σκηνές κινηματογραφικής ταινίας πέρασε η ζωή του μπροστά στα μάτια του. Τα παιδικά χρόνια, ο Πάνορμος, οι γονείς. Η ευτυχία που τους άξιζε αλλά δεν ήρθε ποτέ! 'Όχι γιατί έτσι το επέβαλε ο Θεός ΄ή η μοίρα, αλλά ένας διεστραμμένος χαρακτήρας βγαλμένος λες από αρχαία τραγωδία. Χρόνια ολόκληρα έψαχνε τις αιτίες. Κάτι να ακουμπήσει πάνω του και να δώσει μια λογική εξήγηση. Σαν ορθολογιστής κάθε τι το μεταφυσικό το απέρριπτε αμέσως. Σίγουρα κάποια επιστημονική εξήγηση θα υπήρχε, και αν είχε εντοπιστεί νωρίς θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Αν κάποιος ειδικός βοηθούσε τότε που ξεκίνησαν όλα, ίσως η ψυχοσύνθεση του Πετρή να άλλαζε. Μα ποιος θα μπορούσε να διαγνώσει ψυχολογικές παρεκτροπές σε μια μικρή κοινωνία κατά βάση αγράμματων χωρικών; Δύστροπα παιδιά υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα, αυτό δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητο να γίνουν εγκληματίες. 

Αν μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω και με τη σημερινή του πείρα, σίγουρα θα διόρθωνε πολλά. 

Μπορεί να μην ανέτρεπε εντελώς το πεπρωμένο, πάντως κάποια θετικά θα κατάφερνε. Άστοχες σκέψεις, μιας και τίποτα δεν μπορούσε να τον ξανακάνει δεκάχρονο αγόρι και μάλιστα με τις εμπειρίες ενός 65χρονου δικηγόρου! 

“Ευτυχώς όλα τελείωσαν”, συλλογίστηκε με μια μικρή ικανοποίηση. “Όλα μπήκαν στη σωστή τους θέση. Όσοι βλάφθηκαν από τον Πετρή, αποζημιώθηκαν κάπως. Μόνο οι νεκροί παρέμειναν νεκροί! Όπως νεκρές έμειναν και οι χαμένες ώρες, τα χρόνια, οι έρωτες. 

Κοίταξε το ρολόι του και μπήκε στο σαλόνι..

”Αργούμε Ράνια!”, φώναξε τη γυναίκα του. “Σε τρία τέταρτα αρχίζει η παράσταση!”.

” Κατεβαίνω”, του απάντησε και ήταν από τις λίγες φορές που το εννοούσε! 

Την ώρα που έβαζε τον συναγερμό της βίλας, άκουσε να τον φωνάζουν με το όνομα του. Θα ορκιζόταν πως ήταν η φωνή του Πετρή! Μόνο η Ράνια υπήρχε εκεί κοντά και τον περίμενε δίπλα στο τζιπ. Νόμισε πως παράκουσε και κατέβηκε τα σκαλιά.

Στον απέναντι τοίχο διάβασε το φρεσκογραμμένο ΄γκράφιτι: “Ουδέν κακό αμιγές καλού”. Χαμογέλασε πικρά. Σαν μήνυμα του Πετρή από το υπερπέραν του φάνηκε. 

Άνοιξε την πόρτα και  έβαλε μπροστά. “Πάντως οφείλεις να παραδεχθείς πως έκανα και μερικά καλά!”, άκουσε πεντακάθαρα στο μυαλό του την ίδια φωνή.”Έστω και μετά το θάνατο μου!”

“Κανένα καλό, όσο μεγάλο κι αν είναι, δεν μπορεί να αντισταθμίσει το κακό που έχεις κάνει!”, απάντησε μονολογώντας και η Ράνια τον κοίταξε απορημένη.

    ΤΕΛΟΣ