ΣΑΝ ΨΕΜΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ (1ο μέρος)

Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα

Τέσσερις ή πέντε μέρες απέμεναν για την επιστροφή του πατέρα. Μεγάλη Τετάρτη, το πολύ Μεγάλη Πέμπτη θα γυρίσει το καΐκι του καπετάν Κωσταντή, φέρνοντας μαζί και τον Νικολή από το Κρητικό πέλαγος όπου ψάρευαν ενάμισι μήνα τώρα. Δύσκολη, σκληρή δουλειά δίχως γιορτές και σκόλες.                                                                                                                                                         

Πέντε χρόνια είχαν να κάνουν Πάσχα όλοι μαζί σαν οικογένεια. Τα τέσσερα παιδιά περίμεναν με ανυπομονησία να πέσουν στην αγκαλιά του, και εκείνος να τους δώσει το μποναμά τους για να αγοράσουν καινούργια ρούχα. Όχι για όλους βέβαια. Τα δυό μικρότερα θα βολεύονταν με τα παλιά του μεγαλύτερου, που θα φρόντιζε η μάνα να τα φέρει στα μέτρα τους.                                                            

    Μόνο τα δίδυμα θα είχαν αυτή την

πολυτέλεια. Ο Πετρής και η Αναστασία. Αυτό τον Ιούνη θα έκλειναν τα δεκαπέντε και είχαν περισσότερη ανάγκη τα ρούχα από τα μικρότερα, τον Δήμο που έκλεισε τα δώδεκα και τον Αργύρη που έμπαινε στα δέκα.                                                                                                   

 Σχολείο μόνο ο μικρός πήγαινε πια. Τα υπόλοιπα τρία σταμάτησαν μόλις τελείωσαν το δημοτικό. Δυσβάστακτο το κόστος για την πολύτεκνη οικογένεια και έτσι έμειναν στον Πάνορμο, δίπλα στη μάνα που ξενόπλενε για να συμπληρώσει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα. Ο Αργύρης όμως θα συνέχιζε τις σπουδές. Τα έπαιρνε τα γράμματα και θα έκαναν κάθε θυσία να τον δουν μεγάλο και τρανό μια μέρα!                                                                                                                                                   

Μ΄αυτές τις σκέψεις  η Κυρά Υπαπαντή διέσχισε τη μικρή απόσταση που τη χώριζε από το αρχοντικό του Κωσταντή. Τούτο το Σάββατο του Λαζάρου, αν και είναι μόλις έξι του Απρίλη, ο καιρός θυμίζει καλοκαίρι. Μια μπουνάτσα από τις σπάνιες για την Τήνο και πολύ περισσότερο για τον Πάνορμο που είναι στη μπούκα του βοριά, επικρατεί τρεις μέρες τώρα. “Κάνε Παναγιά μου να κρατήσει η καλοσύνη μέχρι να ρθει με το καλό ο Νικολής μου!”,συλλογίστηκε και έκανε το Σταυρό της.                                                                                                                                                                                    

 Στα τριάντα οκτώ πια και τα χέρια της δεν βαστούν όπως παλιά. Χρόνια βουτηγμένα στα σαπουνόνερα ήταν ώρες που δεν τα αισθανόταν. Να ξεπετάγονταν λίγο τα δίδυμα, να βοηθήσουν την κατάσταση για να πάρουν μιαν ανάσα, να ζήσουν κι αυτοί σαν άνθρωποι.                                                                                                

Στο μυαλό της στριφογύριζε η αρρώστια της Αναστασίας. Δόξα τω Θεώ έδειχνε να ξεπερνά τον κίνδυνο. Ένα βαρύ κρυολόγημα που ο αγροτικός γιατρός φοβήθηκε μην εξελιχθεί σε πνευμονία, τον ανάγκασε να δώσει ισχυρή αντιβίωση.                                                                             

Το στομάχι όμως της μικρής είναι ευαίσθητο και έτσι της έγραψε μια σειρά ενέσεις.

 Ευτυχώς η κυρά Παρασκευή η γειτόνισσα κατείχε από ενέσεις και τις ανέλαβε αυτή. Σήμερα θα της έκανε την τελευταία             

 Κτύπησε διακριτικά την πόρτα του αρχοντικού και σε λίγο της άνοιξε η ψυχοκόρη της οικογένειας. Την καλημέρισε και έπιασε αμέσως τη δουλειά. 

Ο Αργύρης με τον Δήμο όπως κάθε μέρα τράβηξαν για τη λιμνούλα που σχημάτιζε το ποτάμι και ήταν γεμάτη πάπιες και χελωνίτσες. Εκεί περνούσαν τις περισσότερες ΄ώρες όταν ο μικρός δεν είχε σχολείο. Σχεδόν πάντα οι δυό τους, εκτός από κάποιες σπάνιες φορές που ερχόταν κανένα από τα άλλα τρία παιδιά του χωριού.                                                                                                                                      

 Με ένα κομμάτι ξερό ψωμί που έτριψε στη χούφτα του ο Δήμος τάισε τις πάπιες που κολυμπούσαν βιαστικά να αρπάξουν τα ψίχουλα. Ο Αργύρης περπατούσε ριψοκίνδυνα πατώντας πάνω στα βότσαλα της όχθης, που κουνιόνταν επικίνδυνα από το βάρος του. Ανά πάσα στιγμή υπήρχε ο φόβος να τσαλαβουτήσει στα κρύα νερά.                                                                                                                    

 “Σταμάτα χαζέ!”,του φώναξε ο Δήμος ξαπλωμένος ανάσκελα στο υγρό χορτάρι. “Θα πέσεις μέσα και θα πουντιάσεις σαν την Αναστασία!.                                                                                                             

Ο μικρός μηχανικά ακολούθησε τη συμβουλή του και ξάπλωσε δίπλα του, απολαμβάνοντας τον ήλιο να χαϊδεύει το πρόσωπο του. Το στομάχι του γουργούριζε από την πείνα. Δεν έφτανε η φτώχεια που δεν τους επέτρεπε σχεδόν ποτέ να χορτάσουν,ήρθε και η σαρακοστή να κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα! Σαρανταοκτώ ολόκληρες μέρες, τις περισσότερες με αλάδωτο φαγητό και μόνο σαββατοκύριακα με λίγο λάδι. Ευτυχώς μια βδομάδα απόμεινε για το Πάσχα, και τότε ποιος τους έπιανε! Τι αυγά, τι ανεβαστά κουλουράκια, τι τσιμπητές τυρόπιτες! Κι όσο για κρέας; Μέχρι να σκάσουν που λέει ο λόγος! Κάθε χρόνο τέτοια μέρα τους κάνει το τραπέζι  η Μαρουλίτσα η γυναίκα του Κωσταντή,ακόμη και όταν λείπουν οι άντρες, και δεν τσιγκουνεύεται καθόλου!                                                                                                                                                                          

“Πεινάω”, είπε του Δήμου που είχε κλείσει τα μάτια και μάλλον τον είχε πάρει ο ύπνος. “Πάω σπίτι να βάλω λίγο ψωμί με λάδι και ζάχαρη. Θέλεις να σου φέρω;”.                                                                                                

  “Σιχάθηκα και το ψωμί και το λάδι και τη ζάχαρη!”, του απάντησε με αποστροφή. “Και εγώ πεινάω αλλά βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια”.                                                                                                                              

 Ο Αργύρης σηκώθηκε, τίναξε τα χώματα από πάνω του και κίνησε για το σπίτι. Μπροστά σε κάποια απόσταση είδε την κυρά Παρασκευή που πήγαινε για την ένεση της Αναστασίας                             

Ένα σμάρι σπουργίτια πετάχτηκαν ξαφνικά από τις φυλλωσιές μιας λεύκας.                                                                               

“Τι κρίμα να μην έχω τη σφεντόνα μαζί μου!”, μουρμούρισε με απογοήτευση, και άνοιξε το βήμα για να προλάβει να ξαναγυρίσει, μπας και κτυπήσει κανένα. Μπήκε από την πόρτα της αυλής στην κάμαρα τους. Ένα μεγαλούτσικο αν και παμπάλαιο δωμάτιο με την υγρασία να έχει ζωγραφίσει περίεργα σχήματα στους τοίχους. 

  Ένα μεγάλο κρεββάτι που κοιμόντουσαν ο ίδιος με τον Δήμο, δυο μικρότερα για τους άλλους δυο και μια μικρή ντουλάπα όλα κι όλα τα έπιπλα που υπήρχαν εκεί..