Ομήρου Οδύσσεια σε απόδοση του πολύ καλού φίλου Θανάση Στούπη. Μια επική προσπάθεια που αξίζει να αναγνωριστεί!
ΡΑΨΩΔΙΑ Γ!
Καθώς ο ήλιος άφηνε της λίμνης τ’ άγιο σώμα,
ν’ απλώσει στην χαλκόφωτη ουράνια ανηφόρα
το φως, σε ανθρώπους, σε θεούς, στο καρποφόρο χώμα,
φτάσαν στην ομορφόχτιστη γη, του Νηλέα χώρα
κι ήταν η ώρα που ο λαός συνάχτηκε να δώσει
στον Σείστη σφάγια,στην ακτή, και στους γιαλούς τους μαύρους.
Ηταν εννιά χωρίσματα. Νομάτοι πεντακόσοι
σε κάθε χώρισμα μαζί, μ’ εννιά καθένα, ταύρους.
Τα σπλάγχνα είχαν φαγωθεί, καιγόνταν τα μηριά τους,
κι έμπαιναν ίσια στην ακτή με το γοργό καράβι, 10
αφου πατήσαν στη στεριά μαζέψαν τα πανιά τους
μπροστά η θεά και πίσω ο νιος που τρέχει να προλάβει.
Κι η λιοπερίχυτη θεά τις συμβουλές αρχίζει:
«Τηλέμαχε άσε τις ντροπές, αν έτσι έχεις μάθει
είναι ο σκοπός του ταξιδιού, κι έτσι ο καιρός ορίζει
να βρεις που θάφτηκε ο γονιός, είτε τι έχει πάθει.
Γι αυτό θα πας στον Νέστορα να τονε συναντήσεις
να μάθουμε, σαν τι βουλές φυσά του νου το αγέρι,
την πάσα αλήθεια να σου πει, γι αυτό να τον ξορκίσεις,
με σύνεση θα σου απαντά, το ψέμα δεν το ξέρει». 20
Κι έτσι απαντά ο γνωστικός Τηλέμαχος με σκέψη:
«Μέντορα δύσκολο πολύ να μπω σε τέτοια δίνη,
το μέτρημα στα λόγια μου, δεν έχει αγναντέψει
κι είναι βαρύ στον νιότερο, τον γέρο ν’ ανακρίνει».
Τότε η γαλαζόματη θεά του απαντάει:
«Λόγια Τηλέμαχε στο νου, οι σκέψεις σου θα φέρουν,
κι άλλα, οι θεοί θα σου τα πουν. Κι ούτε κανείς νογάει
πως ήρθες κι έφτασες εδώ, χωρίς αυτοί να ξέρουν».
Έτσι η Παλλάδα απαντά με την στοργή του φίλου
βαδίζοντας γοργά-γοργά, και πίσω αυτός ερχόταν 30
μέχρι να συναντήσουνε τους κάτοικους της Πύλου,
στον Νέστορα να ’ρθουν κοντά, που με τους γιους καθόταν
κι ενώ τραπέζια στρώνανε με κρέατα γεμάτα
μα κι άλλα κόβαν, στη φωτιά, να βάλουν να σουβλίσουν
ως είδαν ξένους να ’ρχονται απ την μεγάλη στράτα
ευγενικά τους δέχτηκαν κοντά τους να καθίσουν
Και πρώτος, ο Πεισίστρατος απ’ όλους τους, τους παίρνει
από το χέρι στοργικά να πάνε αγάλι-αγάλι
και στο τραπέζι του κοντά τους νιοφερμένους φέρνει
πάνω στις μαλακές προβιές να κάτσουν, στο ακρογιάλι. 40
Δίπλα με τον πατέρα του και με τον Θρασυμίδη
τ’ αδέρφι του, δυό μερτικά των σπλάγχνων τους προσφέρει,
και σε μια κούπα κέρασε, με ολόχρυσο στολίδι
γλυκό κρασί, απλώνοντας στην Αθηνά το χέρι,
την κόρη του ασπιδόφραχτου του Δία, και της λέει:
«Ξένε δεήσου πρώτα εσύ στον μέγα Ποσειδώνα
αφού θυσίας άνεμος σας έτυχε να πνέει
κι αν ευχηθείς στη χάρη του και στάξεις τη σταγόνα,
στον σύντροφο δώσ’ το κρασί να στάξει να το δούμε,
λάτρης μου μοιάζει των θεών, που τους πιστεύει αιώνια. 50
Ανάγκη εμείς τους έχουμε στον κόσμο αυτό που ζούμε.
Μα επειδή είναι μικρός, ίδιος μ’ εμέ στα χρόνια
γι αυτό το χρυσοπότηρο σε σένα θα το δώσω».
Έτσι της είπε ο γνωστικός, ο ομορφογιός του κύρη
κι η Αθηνά ξαφνιάστηκε, μα χάρηκε ως τόσο
που εκείνης πρώτα έδωσε το ακριβό ποτήρι
κι αρχίζει την παράκληση στον μέγα Ποσειδώνα:
«Της πλάσης μέγα Σαλευτή, άκουσε τις δεήσεις
μην αρνηθείς τις προσευχές, στου κόσμου τον αγώνα.
Στον Νέστορα, και στα παιδιά, δόξα να τους χαρίσεις 60
και στους Πυλιώτες, τάξε τους, που έτυχε και είδα,
πολλά να περιμένουνε απ’ τη θυσία ήδη.
Και τον Τηλέμαχο κι εμέ, βόηθα μας ,στην πατρίδα
να φτάσουμε ύστερα απ’ αυτό το σκόπιμο ταξίδι».