ΌΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ! (7η συνέχεια. Στο γυμνάσιο)

Και επιτέλους ήρθε η στιγμή να γίνουμε αντράκια. Έτσι νομίζαμε τότε, πως με του που θα πήγαινες γυμνάσιο όλοι θα σε θεωρούσαν ώριμο παλικάρι.

Παπάρια!Παιδάκια μέναμε. Το μόνο που κερδίσαμε ήταν ότι αποχωριστήκαμε εκείνα τα απαίσια κοντοπαντέλονα με τις τιράντες ( τη χαρά του παιδόφιλου. Αλλιώς τον λέγανε τότε βέβαια, αλλά διαβάζουν και μικρά παιδιά!) και φορέσαμε επιτέλους μακρύ παντελόνι.

Τι καμάρι τις πρώτες μέρες στο σχολείο! Μόνο τις πρώτες όμως, γιατί ακολούθησε το μπούλιγκ από τους μεγαλύτερους. Κάθε διάλειμμα αντί για

ΌΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ! (6η συνέχεια. Λεωφορεία και πούλμαν)

Δείτε εδώ  τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο

Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα

Μια άλλη όμορφη εμπειρία εκείνα τα χρόνια ήταν οι εκδρομές με το πούλμαν 

Άγιο Γιάννη Ρώσσο, Παναγία Δαμάστα και άλλες κοντινές ή πιο μακρινές διαδρομές.

Συνήθως Κυριακές πρωί, στον δρόμο ,περίμενε το πούλμαν να επιβιβαστούν οι εκδρομείς.

Οο διοργανωτής των εκδρομών, σημείωνε τα ονόματα και όταν συμπληρωνόταν ο αριθμός ξεκινούσαμε για τον προορισμό μας.

Η διαδρομή, εκτός από τα πανέμορφα τοπία αλλά και τις επικίνδυνες στροφές, διανθιζόταν και από τα ανέκδοτα( κρύα τις περισσότερες φορές και πάντα τα ίδια!), που έλεγε από το μικρόφωνο ο Γιώργης και από τα τραγούδια του Μητσάκη κυρίως αλλά και του Τσιτσάνη, του Μάρκου και άλλων επίκαιρων της εποχής.

ΌΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ! (5η συνέχεια. Μεγαλώνοντας περίεργα)

Δείτε εδώ  τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο

Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα

Τέλος πάντων σιγά σιγά μεγάλωσα, με τις όποιες δυσκολίες έβαζε ο δύστροπος χαρακτήρας μου.

Μαζί μου μεγάλωνε και ο ανδρισμός μου, ξέρετε τώρα μην μπούμε σε λεπτομέρειες!

Αν και πάντα είχα το φόβο πως ήταν μικρότερος από τις προσδοκίες των γυναικών. Ευτυχώς ποτέ καμία δεν το αντιμετώπισε ως πρόβλημα ή τουλάχιστον δεν μου το είπε.

Και έτσι καμάρωνα σαν γύφτικο σκερπάνι, ώσπου βρέθηκα στο ντους με ένα παλικάρι από τη Γκάνα

Απελπίστηκα σε βαθμό κατάθλιψης! Δυο φορές και βάλε το δικό μου μικρομεσαίο!

ΌΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ! (Τέταρτη συνέχεια)

Δείτε εδώ  τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο

Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα

 Το σπίτι που μέναμε ήταν μονοκατοικία με αυλή. Δηλαδή εγώ με τους νονούς μου έμενα, γιατί οι δικοί μου έμεναν ακριβώς δίπλα σε ένα μικρό σπιτάκι, που είχε και μια πρόχειρη προέκταση,  παράγκα την λέγαμε, γιατί τέτοια ήταν! Τοίχοι από παλιόξυλα και οροφή με τα ίδια υλικά, που έμπαζε από παντού, ιδίως όταν έβρεχε. Πιο καλά να καθόμαστε έξω, λιγότερο μούσκεμα θα γινόμασταν!

Τέλος πάντων. Η αφεντιά μου ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα. Μην φανταστείτε τίποτα πολυτέλειες, πάντως ηλεκτρικό ψυγείο είχαμε. Πράγμα που λίγοι διέθεταν εκείνη την εποχή. 

Ο νονός μου νοικοκύρης από τους λίγους. Συνταξιούχος της

ΌΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ! (Τρίτη συνέχεια)

Και ύστερα οι Κυριακές!

Από τα χαράματα στον Άγιο Ταξιάρχη, που μόλις είχε ξεκινήσει η ανοικοδόμηση του. Οι Θείες Λειτουργίες γινόντουσαν στο παλιό εκκλησάκι των Ασωμάτων. Που  είχε υποστεί επεμβάσεις για να μεγαλώσει ο χώρος. Δηλαδή, ένα υποτυπώδες υπόστεγο, ίσα ίσα να χωράει μερικούς προσκυνητές περισσότερους. Εκεί στο μικροσκοπικό Ιερό, καθισμένος σε ένα μικρό σκαμνάκι, περίμενα την ώρα να κάνω την εμφάνιση μου. Ντυμένος με στολή, παπαδάκι, προπορευόμουν πότε του Παπά Παναγιώτη και πότε του Παπά Νικόλα, ανάλογα ποιος είχε βάρδια, γιατί και οι δυο

ΌΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ! (Συνεχίζουμε εμείς)

Δείτε εδώ  τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο

Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα

Ευτυχώς τότε δεν υπήρχε το βάσανο του ολοήμερου σχολείου, και έτσι γρήγορα ξεχνάγαμε την ταλαιπωρία της σχολικής αίθουσας.

Αφήναμε τα βιβλία και τα τετράδια, τα πετάγαμε καλύτερα, και τρέχαμε στην αλάνα. Τα μαθήματα θα μας απασχολούσαν το πρωί. Ότι προλαβαίναμε βέβαια να μάθουμε με την τσίμπλα στο μάτι και με το ραδιόφωνο να παίζει στη διαπασών, για να μαθαίνουν οι γονείς τα νέα. Εκείνο το “Ισί Ατέν”, μετά τον Εθνικό ύμνο, τότε το άκουγα σαν “ Η θεία Τένα”! Και ποτέ δεν κατάλαβα τι σκατά ήταν αυτή η θεία, που δεν ήταν καν Ελληνίδα!

Τέλος πάντων αυτά είχαν να κάνουν με το αύριο.

ΌΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ! (Τελευταία ευκαιρία να το συνεχίσετε εσείς!)

Δυστυχώς δεν υπήρχε ανταπόκριση στο πείραμα. Όποτε ανεβάζουμε εμείς λίγη συνέχεια, και περιμένουμε μια βδομάδα, με την ελπίδα να υπάρξει!

ΌΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ!

Όλα τα θυμάμαι, ακόμα και αυτά που λένε οι επιστήμονες πως αποκλείεται!

Λες και ξέρουν αυτοί καλύτερα από μένα, τι θυμάμαι και τι όχι.

Θυμάμαι τη στιγμή που πρωτοβγήκα στο φως. Όχι του ήλιου, αλλά του γυμνού γλόμπου που έστεκε από πάνω μου και μου έκαψε τα μάτια.

ΌΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ! (Μικρή συνέχεια από εμάς) Συνεχίστε εσείς!

Συνεχίστε το μυθιστόρημα! Στείλτε το κείμενο σας στο tinios60@gmail.com

 ΌΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ!

Όλα τα θυμάμαι, ακόμα και αυτά που λένε οι επιστήμονες πως αποκλείεται!

Λες και ξέρουν αυτοί καλύτερα από μένα, τι θυμάμαι και τι όχι.

Θυμάμαι τη στιγμή που πρωτοβγήκα στο φως. Όχι του ήλιου, αλλά του γυμνού γλόμπου που έστεκε από πάνω μου και μου έκαψε τα μάτια.

Τότε ήταν που έβαλα τα κλάματα και τις κραυγές απελπισίας που βγήκαν από τα σωθικά μου.

Η μαμή που με ξεγέννησε, νονά μου αργότερα, το θεώρησε καλό