ΌΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ! (7η συνέχεια. Στο γυμνάσιο)

Και επιτέλους ήρθε η στιγμή να γίνουμε αντράκια. Έτσι νομίζαμε τότε, πως με του που θα πήγαινες γυμνάσιο όλοι θα σε θεωρούσαν ώριμο παλικάρι.

Παπάρια!Παιδάκια μέναμε. Το μόνο που κερδίσαμε ήταν ότι αποχωριστήκαμε εκείνα τα απαίσια κοντοπαντέλονα με τις τιράντες ( τη χαρά του παιδόφιλου. Αλλιώς τον λέγανε τότε βέβαια, αλλά διαβάζουν και μικρά παιδιά!) και φορέσαμε επιτέλους μακρύ παντελόνι.

Τι καμάρι τις πρώτες μέρες στο σχολείο! Μόνο τις πρώτες όμως, γιατί ακολούθησε το μπούλιγκ από τους μεγαλύτερους. Κάθε διάλειμμα αντί για

χαρά ήταν ένα μαρτύριο Σφαλιάρες, κλωτσιές απειλές, μέχρι να τους δώσουμε το πενιχρό μας χαρτζιλίκι. Έτσι πολύ σπάνια μπορούσαμε να πάρουμε μια τυρόπιτα απ την “κυρούλα” Έτσι λέγαμε την καθαρίστρια που είχε και το υποτυπώδες κυλικείο, δηλαδή ένα μικρό πάγκο με κουλούρια και σοκολάτες και μια μικρή βιτρίνα για τις τυρόπιτες. Τώρα αν έπλενε τα χέρια της αφού καθάριζε τις τουαλέτες πριν αρχίσει να πουλάει, δεν το μάθαμε ποτέ, ούτε και πάθαμε τίποτα ευτυχώς:

 Κάναμε και μουσική, τρομάρα μας. Μια ηλικιωμένη άσχημη γεροντοκόρη, προσπαθούσε να μας μυήσει στη μαγεία των  ήχων. Μαθαίναμε τις νότες, τις γράφαμε στο πεντάγραμμο τετράδιο και μέχρι εκεί καλά ας πούμε. Το πρόβλημα άρχιζε όταν έπρεπε να τις τραγουδήσουμε κιόλας. Το τι γαιδουροφωνάρες άκουσε το παμπάλαιο κτίριο είναι πάνω από κάθε περιγραφή! 

Και τεχνικά κάναμε! Ένας ασπρομάλλης παρόλο που δεν ήταν μεγάλος, ευγενικός κύριος που πάντα φορούσε φουλάρι στο λαιμό, μας έδειχνε τεχνικές σκίτσου και πρωτόλειας ζωγραφικής. Το καλύτερο μου μάθημα ήταν ώσπου με έπιασε να ζωγραφίζω αντί την άσκηση που μας έβαλε, μια γυμνή γυναίκα. Ότι μου επέτρεπε η φαντασία μου βέβαια γιατί δεν είχα δει μέχρι τότε πραγματική γυμνή κοπέλα. Γλίτωσα την αποβολή χάρις στη διακριτικότητα του καθηγητή, και τον θυμάμαι με αγάπη. Από τότε όμως το μάθημα έπαψε να είναι το αγαπημένο μου, μάλλον γιατί ντρεπόμουν τον κύριο Παπ...τον καθηγητή μου.