ΌΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ!
Όλα τα θυμάμαι, ακόμα και αυτά που λένε οι επιστήμονες πως αποκλείεται!
Λες και ξέρουν αυτοί καλύτερα από μένα, τι θυμάμαι και τι όχι.
Θυμάμαι τη στιγμή που πρωτοβγήκα στο φως. Όχι του ήλιου, αλλά του γυμνού γλόμπου που έστεκε από πάνω μου και μου έκαψε τα μάτια.
Τότε ήταν που έβαλα τα κλάματα και τις κραυγές απελπισίας που βγήκαν από τα σωθικά μου.
Η μαμή που με ξεγέννησε, νονά μου αργότερα, το θεώρησε καλό
σημάδι,“Αυτός θα γίνει σπουδαίος άνθρωπος!”, φώναξε στην ταλαίπωρη μάνα μου, που λίγο την ενδιέφερε αυτό μετά από τους πόνους που της προξένησε η γέννηση μου.
Και να πεις πως ήταν η πρώτη φορά που το έκανε, πάει στο διάολο!
Τρεις μαντράχαλους και μια κόρη, με το συμπάθειο που λένε και οι Μανιάτες,, ξεφούρνισε πριν από μένα!
Αλλά όπως και να το κάνεις, ήμουν ο τελευταίος και τυχερός!
Που λέει ο λόγος δηλαδή.
Όχι πως έχω παράπονο, φωτιά να πέσει να με κάψει! Όμως ρε πούστη μου, κάτι περισσότερο περίμενα από το σύμπαν!
Δεν λέω απ τον Θεό, γιατί κι Αυτός καλά μου φέρθηκε, τέτοιος που είμαι.
Όμως ρε γαμώτο, εκτός από καλή υγεία και μια καλή οικογένεια, λίγα φράγκα παραπάνω, καθόλου δεν θα με χάλαγαν!
Κι αν δεν φέρνουν την ευτυχία, όπως λένε, τουλάχιστον διώχνουν τη δυστυχία!
Τέλος πάντων, από τις πρώτες μέρες μου στον πλανήτη, δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον. Μαμ κακά και νάνι όλα κι όλα. Και επισκέψεις! Δεκάδες επισκέψεις που μου έσπαγαν τα νεύρα. Θειάδες με γλυκά στα χέρια, γειτόνισσες, που δεν έβαζαν γλώσσα μέσα και φίλοι του πατέρα. Όχι αυτοί οι τελευταίοι δεν ερχόντουσαν για μένα. Ευκαιρία έβρισκαν για να φάνε και να πιούνε τσάμπα, για τα συχαρίκια τάχα μου!
Έτσι κουτσά στραβά πέρασαν οι πρώτοι μήνες, με τα απαίσια εμβόλια κάθε τρεις και λίγο, και με κατακόκκινο τον ποπό από τις πάνες που με έσφιγγαν σαν μέγγενη.
Και ήρθε η ώρα για το βάπτισμα. Μάρτη μήνα με ψωφόκρυο και εγώ γυμνός να τουρτουρίζω, αλλά κανείς να μην μου δίνει σημασία, εκτός από τη μεγάλη μου αδελφή, που το έπαιζε λίγο “μάνα”, αλλά αυτό δεν με χάλαγε καθόλου. Δυο μανάδες είναι καλύτερες από μία!
Όταν με βούτηξε ο παπά Παναγιώτης στο νερό ξαφνιάστηκα είναι η αλήθεια. Μου μπήκε στο μυαλό πως ήθελε να με πνίξει, γιατί χάλαγα τον κόσμο με τις τσιρίδες μου. Ευτυχώς ο καλός παππούλης δεν είχε τέτοια πρόθεση και έτσι πέρα από μια γερή πούντα που με ταλαιπώρησε μια βδομάδα, τίποτα άλλο τραγικό δεν συνέβη.
Συνέβη όμως αργότερα. Δυο χρονών και με το ζόρι έλεγα κάτι μα και μπα, και έτσι όλοι πίστευαν πως είμαι καθυστερημένο. Αυτή την πεποίθηση την ενίσχυε το ότι μόλις 15 μηνών στάθηκα στα πόδια μου για τα πρώτα αβέβαια βήματα. Τι τάματα στην Τήνο, τι γιατροσόφια, η κατάσταση δεν έλεγε να βελτιωθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου