Δυστυχώς δεν υπήρχε ανταπόκριση στο πείραμα. Όποτε ανεβάζουμε εμείς λίγη συνέχεια, και περιμένουμε μια βδομάδα, με την ελπίδα να υπάρξει!
ΌΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ!
Όλα τα θυμάμαι, ακόμα και αυτά που λένε οι επιστήμονες πως αποκλείεται!
Λες και ξέρουν αυτοί καλύτερα από μένα, τι θυμάμαι και τι όχι.
Θυμάμαι τη στιγμή που πρωτοβγήκα στο φως. Όχι του ήλιου, αλλά του γυμνού γλόμπου που έστεκε από πάνω μου και μου έκαψε τα μάτια.
Τότε ήταν που έβαλα τα κλάματα και τις κραυγές απελπισίας που βγήκαν από τα σωθικά μου.
Η μαμή που με ξεγέννησε, νονά μου αργότερα, το θεώρησε καλό σημάδι,
“Αυτός θα γίνει σπουδαίος άνθρωπος!”, φώναξε στην ταλαίπωρη μάνα μου, που λίγο την ενδιέφερε αυτό μετά από τους πόνους που της προξένησε η γέννηση μου.
Και να πεις πως ήταν η πρώτη φορά που το έκανε, πάει στο διάολο!
Τρεις μαντράχαλους και μια κόρη, με το συμπάθειο που λένε και οι Μανιάτες,, ξεφούρνισε πριν από μένα!
Αλλά όπως και να το κάνεις, ήμουν ο τελευταίος και τυχερός!
Που λέει ο λόγος δηλαδή.
Όχι πως έχω παράπονο, φωτιά να πέσει να με κάψει! Όμως ρε πούστη μου, κάτι περισσότερο περίμενα από το σύμπαν!
Δεν λέω απ τον Θεό, γιατί κι Αυτός καλά μου φέρθηκε, τέτοιος που είμαι.
Όμως ρε γαμώτο, εκτός από καλή υγεία και μια καλή οικογένεια, λίγα φράγκα παραπάνω, καθόλου δεν θα με χάλαγαν!
Κι αν δεν φέρνουν την ευτυχία, όπως λένε, τουλάχιστον διώχνουν τη δυστυχία!
Τέλος πάντων, από τις πρώτες μέρες μου στον πλανήτη, δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον. Μαμ κακά και νάνι όλα κι όλα. Και επισκέψεις! Δεκάδες επισκέψεις που μου έσπαγαν τα νεύρα. Θειάδες με γλυκά στα χέρια, γειτόνισσες, που δεν έβαζαν γλώσσα μέσα και φίλοι του πατέρα. Όχι αυτοί οι τελευταίοι δεν ερχόντουσαν για μένα. Ευκαιρία έβρισκαν για να φάνε και να πιούνε τσάμπα, για τα συχαρίκια τάχα μου!
Έτσι κουτσά στραβά πέρασαν οι πρώτοι μήνες, με τα απαίσια εμβόλια κάθε τρεις και λίγο, και με κατακόκκινο τον ποπό από τις πάνες που με έσφιγγαν σαν μέγγενη.
Και ήρθε η ώρα για το βάπτισμα. Μάρτη μήνα με ψωφόκρυο και εγώ γυμνός να τουρτουρίζω, αλλά κανείς να μην μου δίνει σημασία, εκτός από τη μεγάλη μου αδελφή, που το έπαιζε λίγο “μάνα”, αλλά αυτό δεν με χάλαγε καθόλου. Δυο μανάδες είναι καλύτερες από μία!
Όταν με βούτηξε ο παπά Παναγιώτης στο νερό ξαφνιάστηκα είναι η αλήθεια. Μου μπήκε στο μυαλό πως ήθελε να με πνίξει, γιατί χάλαγα τον κόσμο με τις τσιρίδες μου. Ευτυχώς ο καλός παππούλης δεν είχε τέτοια πρόθεση και έτσι πέρα από μια γερή πούντα που με ταλαιπώρησε μια βδομάδα, τίποτα άλλο τραγικό δεν συνέβη.
Συνέβη όμως αργότερα. Δυο χρονών και με το ζόρι έλεγα κάτι μα και μπα, και έτσι όλοι πίστευαν πως είμαι καθυστερημένο. Αυτή την πεποίθηση την ενίσχυε το ότι μόλις 15 μηνών στάθηκα στα πόδια μου για τα πρώτα αβέβαια βήματα. Τι τάματα στην Τήνο, τι γιατροσόφια, η κατάσταση δεν έλεγε να βελτιωθεί.
Τελικά τη λύση την έδωσε ο τελευταίος παιδίατρος που με πήγαν.
Μετά από εξονυχιστική εξέταση, και αφού δεν έσχισε τα πτυχία του απεφάνθη με στόμφο:
“Ποιος ηλίθιος είπε πως αυτό το παιδί έχει πρόβλημα; Αυτό ε΄ναι φαινόμενο!”>
Και τότε είπα την πρώτη ολοκληρωμένη μου λέξη: “Μαλάκας!”, χωρίς να διευκρινίζω ποιον από όλους τους γιατρούς εννοούσα.
Ευτυχώς ο συγκεκριμένος γιατρός δεν το πήρε προσωπικά. Το πήρε όμως η μάνα μου που την έκανα ρεζίλι στον ξένο άνθρωπο, και με αντάμειψε ανάλογα! Τρεις μέρες έτρεχε η μύτη μου αίμα από την ανάποδη που μου έδωσε!
Τουλάχιστον είχα την ικανοποίηση πως κοτζάμ επιστήμονας αναγνώρισε την αξία μου, άσχετα που δεν κατάλαβα ποτέ, πως διάολο ανακάλυψε τα κρυμμένα μου ταλέντα, που ούτε εγώ ήξερα πως είχα!
Σχολεία για προικισμένα παιδιά δεν υπήρχαν εκείνες τις προϊστορικές εποχές, και έτσι συμβιβαστήκαμε με ένα ιδιωτικό της περιοχής μας, που είχε καλή φήμη. Ένα χρόνο με άντεξε! Φαίνεται ήμουν πάνω από τις προδιαγραφές τους, και έτσι συνέχισα σε δημόσιο. Εκεί την έχασα λίγο τη μπάλα! Ο καλός μας δάσκαλος, είχε την αλάνθαστη παιδαγωγική μέθοδο, όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος! Και τι ράβδος! Ειδική κατασκευή από σκληρό πλαστικό, που έκανε τα χέρια μου να μουδιάζουν και τα μάτια μου να τρέχουν σε κάθε επαφή μαζί της. Και ήταν πολλές, γαμώ την τύχη μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου