Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Ευτυχώς τότε δεν υπήρχε το βάσανο του ολοήμερου σχολείου, και έτσι γρήγορα ξεχνάγαμε την ταλαιπωρία της σχολικής αίθουσας.
Αφήναμε τα βιβλία και τα τετράδια, τα πετάγαμε καλύτερα, και τρέχαμε στην αλάνα. Τα μαθήματα θα μας απασχολούσαν το πρωί. Ότι προλαβαίναμε βέβαια να μάθουμε με την τσίμπλα στο μάτι και με το ραδιόφωνο να παίζει στη διαπασών, για να μαθαίνουν οι γονείς τα νέα. Εκείνο το “Ισί Ατέν”, μετά τον Εθνικό ύμνο, τότε το άκουγα σαν “ Η θεία Τένα”! Και ποτέ δεν κατάλαβα τι σκατά ήταν αυτή η θεία, που δεν ήταν καν Ελληνίδα!
Τέλος πάντων αυτά είχαν να κάνουν με το αύριο.
Το σήμερα είχε άλλες προτεραιότητες. Ποδόσφαιρο μέχρις τελικής εξοντώσεως ή μέχρι να εμφανιστεί ξαφνικά ο από “μηχανής” δάσκαλος! Και εμφανιζόταν πάντα στα πιο κρίσιμα σημεία ο αντίχριστος! Θυμάμαι χαρακτηριστικά να έχουμε κερδίσει πέναλτι και ενώ έχω στηθεί να το εκτελέσω, ο αντίπαλος τερματοφύλακες εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο Και χωρίς να φωνάξει ο μαλάκας ένα “Σύρμα¨! Και έτσι ο γυάλινος χάρακας αποτύπωσε στις άτυχες παλάμες μου αιμάτινες διαδρομές, την επόμενη μέρα. Του τη φύλαγα όμως του καριόλη. Στο επόμενο πέναλτι που κερδίσαμε δεν έβαλα γκολ. Έστειλα τη λαστιχένια μπάλα ίσα στα μούτρα του! Και όπως ήταν μύωπας και φορούσε γιαλιά, καταλαβαίνετε τι συνέβη!
Έσπασαν τα γυαλιά και γέμισε αίματα ο φουκαράς. Το μετάνιωσα αμέσως, όμως η ζημιά είχε γίνει. Από τότε δεν ξαναχτύπησα πέναλτι!
Το μαρτύριο ήταν όταν τελείωνε το παιχνίδι και η δίψα μας γινόταν βασανιστική. Αυτό το εκμεταλλεύονταν δυο αδέρφια πόντιοι και κουβαλούσαν κοφίνια γεμισμένα με πάγο αναψυκτικά. Δυο δραχμές το ένα, όσο περίπου το χαρτζιλίκι μας για μια βδομάδα! Με τη γλώσα έξω σαν τα σκυλιά, καταριόμαστε τους πιο πλούσιους, που είχαν αυτή την πολυτέλεια!
Με τα γόνατα μέσα στα αίματα γυρνούσαμε το βράδυ, για να υποστούμε την κατσάδα της μάνας. Ευτυχώς ο πατέρας δεν ασχολούνταν με τέτοιες μικροαστικές συνήθειες! Αυτός ήταν “Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ΄αγόρι μου”!. Εντάξει το τελευταίο δεν ίσχυε, έτσι το έβαλα γιατί το λέει το τραγούδι!
Και ύστερα ήρθε ο έρωτας! Όχι δεν ήταν κορίτσι, ο Ντορής ήταν. Ένα πανέμορφο άλογο του αδελφού του νονού μου, που το είχε για να μεταφέρει με το κάρο του εμπορεύματα.
Μιλάμε για τον πιο κεντρικό δρόμο του Κορυδαλλού, την Ταξιαρχών.
Το λάτρευα αυτό το ζώο, και τα αισθήματα ήταν αμοιβαία! Του έδινα κρυφά κανένα φρούτο, γιατί ο αυστηρός θείος το απαγόρευε, και εκείνο χλιμίντριζε ευτυχισμένο.
Ο θείος είχε και μια αδελφή καλόγρια. Σεν έμενε όμως σε μοναστήρι, αλλά μαζί του στο σπίτι. Είχαν και μια ανιψιά, καλόγρια κι αυτή και έτσι το σπίτι έμοιαζε με εκκλησία, αν εξαιρέσεις βέβαια τον αθυρόστομο θείο!
Αυτή λοιπόν η αδελφή έπασχε από Πάρκινσον. Εγώ τότε δεν είχα και πολλές επιστημονικές γνώσεις και έτσι κατουριόμουνα επάνω μου όταν την έβλεπα να τρέμει σαν το κοριτσάκι στον Εξορκιστή!
Πιανόταν η καρδιά μου μπαίνοντας εκεί. Αν δεν υπήρχε ο Ντορής θα μου είχε στρίψει. Παρόλα αυτά η ατμόσφαιρα δεν ήταν άσχημη, όπως την έβλεπα τότε. Καταθλιπτική ναι, όμως είχε μια κατάνυξη, που συναντάς μόνο σε ιερούς χώρους, έστω κι αν η μυρωδιά του λιβανιού μπερδεύονταν με τη μυρωδιά από τις καβαλίνες του Ντορή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου