Ομήρου Οδύσσεια σε απόδοση του πολύ καλού φίλου Θανάση Στούπη. Μια επική προσπάθεια που αξίζει να αναγνωριστεί!
Κι ο συνετός Τηλέμαχος του απαντάει έτσι:
«Ευρύμαχε ο πατέρας μου στον Άδη ταξιδεύει,
οι μάντεις που έρχονται εδώ μου φαίνονται σαν λέτσοι
και τις μαντείες αψηφώ, μα η μάνα, τους μαζεύει
και τους ρωτά που χάθηκαν του κύρη μου οι δρόμοι.
Μα για τον ξένο που ρωτάς, στην Τάφο τώρα μένει,
ο Μέντης, γιος του Αγχίαλου με την σοφή τη γνώμη,
που ορθά την Τάφο κυβερνά την θαλασσοθρεμμένη». 420
Αυτά του λέει και δεν ξεχνά πως ήταν η Παλλάδα.
Χορό οι μνηστήρες σκέφτηκαν , και τ’ άσματα να πιάσουν
κι ενώ γλεντούσαν έπεσε της νύχτας η θαμπάδα,
ώρα να πάνε σπίτι τους τον ύπνο να χορτάσουν.
Μέσα στις πλάκες της αυλής, δώμα ψηλό ορθωνόταν,
κει πάει τώρα να γευτεί του ύπνου την ομορφάδα
ο συνετός Τηλέμαχος που τούτα εσκεφτόταν
και πίσω κόρη πήγαινε με φλογοβόλα δάδα,
του Ώπου η Ευρύκλεια που του Λαέρτη η μύτη
κόρη πιστή οσμίστηκε, μικρή την πήρε δούλα 430
είκοσι βόδια δίνοντας, για να κρατά το σπίτι,
ισότιμη γυναίκα του, σχεδόν αρχοντοπούλα
μα από το φόβο του θυμού, του έρωτα τη διάβα
μαζί δεν περπατήσανε. Εκείνη του ’χε δώσει
αγάπη, φως του πήγαινε, κι ήταν πιστή του σκλάβα.
Σαν φτάσαν ο Τηλέμαχος αφού είχε ξεκλειδώσει
το πανωφόρι έβγαλε, κάθισε στο κρεβάτι
και του άπλωσε το χέρι της η μπιστεμένη βάγια
να το διπλώσει όμορφα, μ’ αγάπη το εκράτει
και στο καρφί το κρέμασε, στου κρεβατιού τα πλάγια. 440
Βγαίνει, την πόρτα σύροντας απ’ το ασημί κρικέλι
στον σύρτη βάζει το λουρί να το ’χει γι αντικλείδι.
Και στην φλοκάτη , τη νυχτιά, περνά, μα ο νους του θέλει
να στοχαστεί της Αθηνάς, το τολμηρό ταξίδι.
ΤΕΛΟΣ Α! ΡΑΨΩΔΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου