Που πας”, τον ρώτησε ο Αποστόλης.
“Κάτι έχω στο νου μου”, απάντησε και έφυγε βιαστικά.
Ο παπα Λευτέρης χτύπησε τα χέρια του.
“Έρχομαι παπά μου”, του φώναξε ο καφετζής από μέσα, “έτοιμο τον έχω”.
“Ώρες ώρες συλλογιέμαι τι θα απογίνω, αν κούφια η ώρα, πάθω κάτι”, είπε ξαφνικά ο Αποστόλης.
“Παιδιά σκυλιά δεν έχω, ένα κουφάρι έρημο είμαι. Ο Θεός να φυλάει”!“Κανένα δεν αφήνει ο Θεός Αποστόλη”, τον παρατήρησε αυστηρά ο παπάς.
“Ούτε φύλο δεν πέφτει απ΄το δεντρί χωρίς το θέλημά του”!
“Το ξέρω παπά, το ξέρω, μα να όταν βλέπω τέτοια πράγματα”.
“Δοκιμασίες είναι Αποστόλη, μας δοκιμάζει ο Θεός και δεν πρέπει να βαρυγκομούμε”!
Ο Αποστόλης δεν μίλησε άλλο. Δεν είχε όρεξη τούτη την ώρα για θεολογίες και τα τέτοια.
Έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια και προσπάθησε να φέρει στο μυαλό του την εικόνα της κυράς του.
Την φαντάστηκε στο γάμο τους, ψηλή, όμορφη, με τα κατάμαυρα μαλλιά της χυτά πάνω στους ώμους, πιασμένα με ένα μπουκετάκι λεμονανθούς.
Χαμογελούσε ευτυχισμένη, καθώς στηριγμένη στο μπράτσο του πατέρα της, ανέβαινε τα σκαλιά της εκκλησίας.
Ένας άγγελος ήταν έτσι ντυμένη στα κάτασπρα. Μα οι άγγελοι δεν είναι φτιαγμένοι για τούτη τη γη,
και έτσι στο χρόνο επάνω έφυγε για ν΄ανταμώσει τους άλλους αγγέλους.
Πνευμονία είπαν, σε μια βδομάδα πέταξε.
Τριάντα χρόνια τώρα, νύφη την φέρνει στο μυαλό του.
Γέρασε, άσπρισε, κουράστηκε, μα εκείνη πάντα νυφούλα 22 χρονών!
Δεν ξαναπήγε με γυναίκα. Του προξένεψαν πολλές. Όμορφο παληκάρι ήταν, καλοβαλμένο.
Μα εκείνος εκεί πιστός στο όνειρό του. Σαν να μην ήθελε να μαγαρίσει τον άγγελό του!
Ένας βαθύς αναστεναγμός του ξέφυγε, καθώς ξανάρθε στην πραγματικότητα.
“Που ταξίδευες πάλι ευλογημένε”; τον ρώτησε ο παπα Λευτέρης.
“Στους ουρανούς παπά μου”, του είπε και το βλέμμα του είχε κάτι το απόκοσμο. “Στους ουρανούς”!
Ο πολύχρωμος κόκορας με το στητό παράστημα, βάλθηκε να διαλαλεί την κυριαρχία του στο κοτέτσι. Ένα γύρο οι κότες τσιμπούσαν τα καλαμπόκια που τους πετούσε η Βασίλαινα.
“Έλα καυχησιάρη”, τον μάλωσε χαϊδευτικά, “το ξέρουμε δα πως είσαι ο άρχοντας εδώ μέσα”!
Έριξε και τους υπόλοιπους σπόρους, γέμισε νερό τις ποτίστρες και μάζεψε τα αυγά στην ποδιά της.
Καθώς έβγαινε από το κοτέτσι άκουσε τη φωνή του Μανόλη να τη φωνάζει.
“Βασίλαινα, που είσαι ρε ξαδέρφη”;
“Καλώς τον Μανόλη”, του φώναξε, “κόπιασε μέσα”.
“Δεν ήρθα για επίσκεψη μάτια μου, μα μια ρακή θα την πιω”!
Μπήκαν στο σπίτι και η Βασίλαινα απίθωσε τα αυγά στο τραπέζι. Ύστερα έφερε την κανάτα και τα ρακοπότηρα. “Ένα ποτηράκι θα το πιω και εγώ ξάδερφε”!
Γέμισε τα ποτήρια.
“Στην υγειά μας”!
“Στις χαρές της Μαριγώς σου”!
Το ήπιαν μονορούφι.
“Μωρέ Βασίλαινα”, αρχίνησε ο Μανόλης, “κάτι θέλω να σου πω, μα μού΄ρχεται δύσκολο”.
“Σε καλό σου Μανόλη! Ξένοι είμαστε μαθές”;
Ξαναγέμισε το ποτήρι του και άναψε τσιγάρο, σαν να ήθελε να κερδίσει χρόνο.
“Είσαι καλός άνθρωπος ξαδέρφη, πονόψυχη, θα καταλάβεις”. Στριφογύρισε στην καρέκλα του, τίναξε τη στάχτη στο τασάκι. Δίστασε, εν τέλει το πήρε απόφαση.
“Η κυρά Φωτεινή”, είπε, “είναι χάλια”!
“Το ξέρω. Χτες το απόγευμα πήγα. Ένα κουρέλι απόμεινε η κακομοίρα”!
“Κάτι πρέπει να κάνουμε ξαδέρφη, Τούτες τις στερνές ώρες να μη μένει μονάχη”.
“Έχεις δίκιο Μανόλη, μα ποιος να συντρέξει; Άντε μιαν ώρα να πας, δύο, ύστερα”;
“Αυτό θέλω να σου πω. Εσείς γυναίκες είσαστε, όλα από τα χέρια σας περνάνε, δεν έχετε χρόνο. Εμείς πάλι άχρηστοι μέσα στο σπίτι! Τι να προσφέρουμε στην έρημη; Γιαυτό κάτι σκέφτηκα, να με συμπαθάς δεν είναι κι εύκολο”.
“Πες το Μανόλη κι αν βοηθάει να το κάνουμε. Ψυχικό είναι, να βοηθήσουμε”!
“ Η Μαριγώ”, είπε ξερά ο Μανόλης και σταμάτησε για να δει τις αντιδράσει
Σάλεψε στην καρέκλα η Βασίλαινα.
”Η Μαριγώ”, επανέλαβε σαν αντίλαλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου