ΤΙΣ ΦΟΥΡΤΟΥΝΕΣ ΦΟΒΑΜΑΙ
Κράτησε μου τη θέση. Ίσως, πάλι αργήσω.
Της καρδιάς μου οι δρόμοι, με φωνάζουνε πίσω.
Κράτησε μου τη θέση. Πάντα, ξες πως γυρίζω,
απ’ τον κόσμο του ονείρου, στο παρόν μου το γκρίζο.
Άσε με να πετάξω! Να χαθώ! Να ξεφύγω!
Πάλι εδώ θα ξανάρθω, θα’ναι μόνο για λίγο!
Μια στιγμή να αγγίξω, την αγάπη την άλλη,
την τρελή φαντασία, και εδώ, θα’ μαι πάλι!
Δος’ μου, μόνο μιάν ώρα, το’χω ανάγκη στ’αλήθεια!
Την ελπίδα να ψάξω, πίσω στα παραμύθια.
Θέλει πάλι η ψυχή μου, το ταξίδι να κάνει!
Μα, τρομάζει μονάχη, και θα ρθει στο λιμάνι.
(Ρ)
Τόσα χρόνια ζητάω, τα μεγάλα ταξίδια,
όλα γύρω αλλάζουν, μα όλα μοιάζουνε ίδια.
Πάντα πίσω στο χρόνο, ψάχνω εκείνο το «άλλο»,
μα όταν «έλα», μου λέει, συνεχώς τ’ αναβάλλω.
Μην κοιτάς μ’ απορία, μη με βλέπεις σαν ξένο,
τα καράβια να’ ρθούνε, μια ζωή περιμένω.
Να με πάρουν μαζί τους, σ’ άλλους κόσμους να πάμε,
μα ποτέ δεν μπαρκάρω, τις φουρτούνες, φοβάμαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου