Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Ένας ανεπαίσθητος θόρυβος από την κρεβατοκάμαρα έκανε τον Τζόρνταν να γυρίσει το βλέμμα του προς τα εκεί. Σαν να πήρε το μάτι του κάποια κίνηση πίσω απ τη μισάνοιχτη πόρτα.
“Ποιαν έχεις μέσα αλητάκο;”, ρώτησε παιχνιδιάρικα τον Τάσο.
Εκείνος κατάλαβε πως το να κρύβεται δεν ήταν και πολύ φρόνιμο.
“Μια πρόσφατη γνωριμία. Για την ακρίβεια μόλις χθεσινοβραδινή!”.
“Καλή;”, αναρωτήθηκε ο Τζόρνταν.
“Σαν εμφάνιση λέει, όμως από μυαλό κορμάρα:”, του απάντησε. “Θα στη γνωρίσω κάποτε, αν βέβαια την ανεχτώ για πολύ.”.
“Και γιατί όχι τώρα;”, ρώτησε εύλογα ο Τζόρνταν.
“Δεν είναι και πολύ στα καλά της”, δικαιολογήθηκε. “Ήπιαμε κάτι μπόμπες στο κωλόμπαρο και την πείραξαν. Μην κοιτάς που εμείς τα έχουμε συνηθίσει!”.
“Μου κρύβεις πράγματα φίλε και δεν μου αρέσει!”, έκανε εκνευρισμένος και σηκώθηκε να φύγει.
“Δεν είναι έτσι!”, διαμαρτυρήθηκε. “Με ξέρεις καλά τόσα χρόνια!”.
“Σε ξέρω;”, απάντησε με ερώτηση ο Τζόρνταν και βγήκε χτυπώντας πίσω του την πόρτα.
Στάθηκε για λίγο έξω από το διαμέρισμα, περιμένοντας μήπως ακούσει κάτι, αλλά μετά από λίγα λεπτά, που τίποτα δεν συνέβη, κατέβηκε στον δρόμο.
Η συμπεριφορά του Τάσου δεν ήταν η συνηθισμένη. Πάντα καμάρωνε για τις κατακτήσεις του και το πρώτο που έκανε ήταν να τις επιδείχνει. Βέβαια αυτές οι κατακτήσεις δεν ήταν πολλές. Μόλις
στα δάχτυλα του ενός χεριού τις μετρούσε ο Τζόρνταν και πάντα εφήμερες ή έστω λίγων ημερών.
Πάντα αναρωτιόταν ο Τζόρνταν με ποιο τρόπο εκτόνωνε τις ορμές του τον περισσότερο καιρό που δεν είχε κάποια σχέση. Πιθανολογούσε πληρωμένους έρωτες και αυτή πρέπει να ήταν η πιο πιθανή εξήγηση.
Η κλήση στο κινητό τον έβγαλε από τις σκέψεις του. Με έκπληξη είδε τον αριθμό της Ζωής.
“Καλημέρα.”, άκουσε την ταραγμένη φωνή της. “Μπορούμε να βρεθούμε κάπου; Υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος:”.
“Με τρομάζεις! Σε είκοσι λεπτά στην καφετέρια στον Κορυδαλλό.”.
Έφτασε εκεί σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά, και περίμενε τουλάχιστον άλλη μια ώρα, όμως η ζωή δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ούτε το τηλέφωνο της απαντούσε.'Έδειχνε απενεργοποιημένο.
Κάθισε ακόμα δέκα λεπτά και αποφάσισε πως ήταν η ώρα να επισκεφτεί το σπίτι της.
Το όνομα της δεν υπήρχε στον πίνακα και έτσι κτύπησε ένα στην τύχη.
Σαν κεραυνός ήρθε η απάντηση από μια ηλικιωμένη κυρία, πως καμία με αυτό το όνομα δεν έμενε εκεί!
“Μα πριν λίγες μέρες πήρε από εδώ το ασθενοφόρο τον αδελφό της!”. Αντέτεινε. “Ήμουν εδώ και το είδα”.
“Και εγώ ζω εδώ είκοσι χρόνια τώρα και ποτέ δεν είδα αυτή τη γυναίκα και τον αδελφό της!”, τον αποστόμωσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου