Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Όλοι έμεναν έκπληκτοι την πρώτη φορά που την συναντούσαν. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως αυτή η νεαρή γυναίκα ήταν η φημισμένη αγία ηγουμένη. Περίμεναν μια σεβάσμια γερόντισσα να έχει αυτό τον ρόλο! Αλλά αν η πρώτη αντίδραση των περισσότερων ήταν αρνητική, άλλαζαν αμέσως γνώμη με την συζήτηση μαζί της. Οι θεολογικές και όχι μόνο γνώσεις της εντυπωσίαζαν και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες.
Η Ιουλίτη σηκώθηκε αργά από το γραφείο της και άρχισε να ετοιμάζεται για την πανηγυρική Χριστουγεννιάτικη λειτουργία, κατά την οποία θα ιερουργούσαν εκτός από τον εφημέριο της μονής, άλλοι τρεις ιερείς που είχαν έρθει από την Θεσσαλονίκη μαζί με προσκυνητές. Ο ξενώνας του μοναστηριού, που είχε κι αυτός ανακαινιστεί πρόσφατα, ήταν ασφυκτικά γεμάτος.
Περίπου τριανταπέντε άτομα, όσα είχε τη δυνατότητα να φιλοξενήσει, ξεκουράζονταν μέχρι την ώρα που θα σήμαιναν οι καμπάνες.Η ηγουμένη έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της και βγήκε. Το χιονισμένο τοπίο έμοιαζε ονειρικό. Είχε πάψει η χιονόπτωση από νωρίς το βράδυ, αλλά το κρύο παρέμενε τσουχτερό. Η απόλυτη σιγή που βασίλευε σε όλους τους χώρους, το φωτισμένο καθολικό, η προσμονή του μεγάλου γεγονότος της Γέννησης του Χριστού, γέμιζαν την ψυχή της με μια απέραντη γαλήνη!
Σήκωσε τα μάτια στον ουρανό και προσευχήθηκε με θέρμη, δοξολογώντας τον Κύριο. Πως θα ήταν αλήθεια η ζωή της αν δεν την είχε καλέσει κοντά Του; Δεν ήθελε ούτε καν να σκεφτεί αυτή την πιθανότητα! Όλα τα κοσμικά, της φαίνονταν πια τόσο μάταια και ρηχά. Οι αναμνήσεις από την περίοδο της νιότης της έρχονταν κατά καιρούς, όχι όμως με τη σφοδρότητα των πρώτων χρόνων. Απαλές, ανώδυνες θύμησες, που άφηναν μόνο μια υποψία νοσταλγίας και γρήγορα εξαφανίζονταν.
Το κρύο άρχισε να γίνεται ανυπόφορο και έτσι τάχυνε το βήμα της και μπήκε στον ναό. Άναψε το κερί της και τότε πρόσεξε τον άντρα που καθόταν στο στασίδι πίσω απ το ψαλτήρι. Της φάνηκε γνωστός, αν και το ατημέλητο παρουσιαστικό και τα μακριά του γένια την εμπόδιζαν να προσδιορίσει από που. Τον πλησίασε αθόρυβα και τότε παρατήρησε πως έτρεμε. Μέσα στην εκκλησία δεν έκανε κρύο καθώς τα καλοριφέρ δούλευαν από νωρίς, άρα άλλη θα ήταν η αιτία.
“Είστε καλά;”, τον ρώτησε με φανερό ενδιαφέρον.
Ο άντρας σήκωσε το κεφάλι και τα κατακόκκινα μάτια του πρόδιδαν αϋπνία ίσως και κάτι πιο σοβαρό. Δίπλα του, σε μια μεγάλη πλαστική σακούλα από πολυκατάστημα ήταν όλα τα υπάρχοντα του. Μερικά βρώμικα ρούχα και μια κουβέρτα. Δεν είχε δύναμη ούτε να μιλήσει καν. Με μια χειρονομία έδειξε πως πεινούσε. Η Ιουλίτη τον σήκωσε απαλά, πήρε την σακούλα και με αργά βήματα, αφού τον σκέπασε με την κουβέρτα, τον οδήγησε προς την τράπεζα της μονής. Έδωσε εντολή στην μοναχή που διακονούσε εκεί να του ετοιμάσει κάτι. Σε λίγα λεπτά του έφερε ζεστό γάλα, ψωμί και ένα κομμάτι τυρί. Αφού έφαγε με λαιμαργία, η ηγουμένη θεώρησε πως ήταν η κατάλληλη ώρα να τον ρωτήσει ποιος είναι και πως βρέθηκε εκεί.
“Είναι η πρώτη φορά που έρχεστε εδώ; Γιατί έχω την εντύπωση πως σας έχω ξαναδεί.”
“Άλλη μια φορά, πριν αρκετά χρόνια. Εργαζόμουν τότε στην αρχαιολογική υπηρεσία και είχα έρθει για την μελέτη αποκατάστασης των αγιογραφιών”, απάντησε με σκυμμένο το κεφάλι ενώ τα χέρια του εξακολουθούσαν να τρέμουν ελαφρά. “Είπατε εργαζόσασταν, αυτό σημαίνει πως δεν εργάζεστε πια”, τον ρώτησε με περιέργεια.
“Είναι μεγάλη και θλιβερή ιστορία αδελφή!”, απάντησε με κουρασμένο ύφος. “Θα θέλαμε ώρες για να την συζητήσουμε.” “Έχουμε καιρό μετά το τέλος της λειτουργίας”, του είπε γλυκά, ακούγοντας την καμπάνα να σημαίνει.
“Στην κατάσταση που είσαστε δεν μπορείτε να έρθετε μαζί μας. Θα πω στις αδελφές να σας βολέψουν στον ξενώνα να κοιμηθείτε λίγο. Οι προσκυνητές θα είναι στην εκκλησία, και θα υπάρχει ένα κρεβάτι ελεύθερο. Θα σας δώσουν καθαρά ρούχα και θα φάτε μαζί μας. Θα βρούμε λύση στα προβλήματα σας, θα δείτε!”
Την ευχαρίστησε με δακρυσμένα μάτια και ακολούθησε τη μοναχή που θα τον οδηγούσε στον ξενώνα. Η ηγουμένη ξεκίνησε για τον ναό με ένα κόμπο στο λαιμό. “Πόση δυστυχία κρύβεται στον κόσμο Θεέ μου!”, συλλογίστηκε με πόνο.
Η λαμπρή λειτουργία της Γέννησης τελείωσε γύρω στις εννιά το πρωί. Μετά από το ελαφρύ πρόγευμα η Ιουλίτη επιθεώρησε τις εργασίες για το μεσημεριανό γεύμα. Όλα έπρεπε να είναι στην εντέλεια για να ευχαριστηθούν την φιλοξενία οι επισκέπτες. Ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα πήγε στο κελί της να ξεκουραστεί λίγο. Τη λίγη ώρα που έκλεισε τα μάτια, φαίνεται πως την πήρε ο ύπνος. Ονειρεύτηκε πως βρισκόταν στο χωριό της, ψηλά στο λατομείο. Μαζί της η Μαριγώ και ο Αριστείδης, που της ανήγγειλε του αρραβώνες τους. Έφυγαν αγκαλιασμένοι οι δυό τους και η ίδια απόμεινε να τους κοιτάζει να απομακρύνονται. Τους φώναξε να γυρίσουν πίσω αλλά δεν έδειξαν να της δίνουν σημασία. Έτρεξε πίσω τους, αλλά όσο και αν προσπαθούσε να τους πλησιάσει, εκείνοι απομακρύνονταν περισσότερο, αν και βάδιζαν αργά. Πετάχτηκε τρομαγμένη, απ το παράξενο όνειρο. Είχε σχεδόν πέντε μήνες να επικοινωνήσει με τη Μαριγώ και το μυαλό της πήγε στο κακό. Σχημάτισε τον αριθμό της, αλλά το έκλεισε αμέσως. Θα ήταν κλειστά σήμερα το εργοστάσιο, ούτως ή άλλως, και του σπιτιού της δεν το είχε. Με άσχημα προαισθήματα κατευθύνθηκε στην τραπεζαρία. Χαιρέτησε με μια υπόκλιση τους παρευρισκόμενους που σηκώθηκαν με την είσοδο της και πήρε τη θέση της δίπλα στους ιερείς. Με το βλέμμα αναζήτησε τον άγνωστο άντρα και με ανακούφιση τον είδε να κάθεται, καθαρός και χτενισμένος, στη άκρη της τράπεζας κοντά στην είσοδο. Αφού τελείωσε το γεύμα οι επισκέπτες αποσύρθηκαν στον ξενώνα για λίγη ξεκούραση, καθώς το απόγευμα θα ξεκινούσαν το ταξίδι της επιστροφής. Η Ιουλίτη σηκώθηκε και με ένα νεύμα κάλεσε τον άντρα να την ακολουθήσει.
Δείτε επίσης: ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΤΕΡΑ2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου