Δείτε εδώ τα προηγούμενα σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
“Βρήκε την ευκαιρία να βγάλει όλη τη χολή που έκρυβε μέσα του!”, της είπε επί λέξει. “Υπερασπίζεται το κάθαρμα που σκότωσε το παιδί μου! Αυτό δεν πρόκειται να μείνει ατιμώρητο! Έτσι να του πεις!”.
“Και τώρα;”, ρώτησε η Ράνια με αγωνία. “Είναι αδίστακτος και θα μας συντρίψει! Έπρεπε να ακούσεις τον πατέρα μου και να μην ανακατευτείς σ΄αυτή την ιστορία!”.
“Δικηγόρος είμαι Ράνια”, της απάντησε ψύχραιμα. “Όλοι έχουν δικαίωμα υπεράσπισης, ακόμα και οι χειρότεροι εγκληματίες. Πόσο μάλλον οι αθώοι. Γιατί έχω την πεποίθηση πως ο Λουκάς είναι αθώος. Τουλάχιστον για τη συγκεκριμένη υπόθεση, γιατί κατά τα άλλα ένα καθίκι και μισό είναι κι αυτός!”.
Την αγκάλιασε τρυφερά και προσπάθησε να καθησυχάσει τους φόβους της.
“Αύριο το πρωί θα τον επισκεφτώ και θα προσπαθήσω να του εξηγήσω. Έτσι κι αλλιώς δεν θα αναλάβω το Λουκά αν προκύψει έστω και το παραμικρό στοιχείο εναντίον του”.
Με άσχημη διάθεση και μια υποψία τύψης, πέρασε ο Αργύρης την πόρτα της έπαυλης. Ο Κοσμάς τον οδήγησε στο γραφείο του Πετρή. Τρόμαξε να τον αναγνωρίσει! Σαν να γέρασε δέκα χρόνια μόλις μέσα σε μια νύχτα. Με έκπληξη διαπίστωσε πως ήταν σχετικά ήρεμος και δεν έδειχνε καμιά επιθετική διάθεση εναντίον του. Απεναντίας, έδωσε εντολή στην καμαριέρα να του φέρει καφέ και του έδειξε την πολυθρόνα μπροστά του.
“Πρώτα πρώτα δέξου τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια”, ξεκίνησε μουδιασμένα ο Αργύρης, αφού ήπιε την πρώτη γουλιά του καφέ του. “Αν και λίγες φορές είχα συναντήσει τον Άγγελο, τον αγάπησα αληθινά. Ξέρω πως ότι και να πω δεν πρόκειται να απαλύνει τον πόνο σου, μόνο ο χρόνος ίσως, έτσι λένε!”
Ο Πετρής άπλωσε μπροστά του ένα μάτσο φωτογραφίες και διάλεξε μια.
“Μόλις πριν τρεις μέρες τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία”, του είπε δείχνοντας την. “΄Τότε που όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Κοίτα τα μάτια του Αργύρη! Έχεις δει ομορφότερα;”
Δάκρυα θόλωσαν τα μάτια του Αργύρη. Κανενός δεν αξίζει τέτοιος φρικτός θάνατος, πόσο μάλλον ενός αθώου παιδιού που δεν πρόλαβε να ανοίξει τα φτερά του στη ζωή. Κοίταξε με συμπόνια τον αδελφό του. Μια από τις σπάνιες φορές που του έβγαζε ο Πετρής τέτοιο συναίσθημα.
“Θα βρεθεί το κάθαρμα που το έκανε Πετρή. Σου δίνω το λόγο μου πως θα γυρίσω τον κόσμο ανάποδα και θα τον στείλω ισόβια!”
Δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ Αργύρη. Τον ξέρω τον ένοχο, μόνο που δεν θα προλάβεις να τον βάλεις φυλακή. Η τιμωρία του είναι δική μου δουλειά!”
“Δεν είναι ο Λουκάς!”, προσπάθησε να τον πείσει ο Αργύρης. “Τόσα χρόνια στη δικηγορία μπορώ να ξεχωρίσω τον αθώο από τον ένοχο!”
“Ποιος μίλησε για τον Λουκά;”, τον αποπήρε ο Πετρής. “Θα τιμωρηθεί κι αυτός αλλά μόνο γιατί ήταν ανίκανος να προστατέψει το παιδί μου!”.
“Μα τότε ποιος;”, απόρησε ο Αργύρης. “Έχεις αποδείξεις πως αυτός ο κάποιος έκανε το έγκλημα;”
“Δεν είμαι δικαστής Αργύρη!”, του απάντησε κοφτά. “Στον δικό μου κόσμο δεν χρειάζονται αποδείξεις. Λειτουργώ με το δικό μου κώδικα δικαιοσύνης. Μου αρκεί και μια απλή υποψία, αρκεί να είναι βάσιμη!.”.
Ο Αργύρης κατάλαβε πως να τον πείσει να κάνει πίσω θα ήταν μάταιο. Όπως μάταιο θα ήταν και να προσπαθήσει να μάθει ποιον υποψιαζόταν. Η μόνη ελπίδα του να βρει μόνος τον ένοχο και να τον οδηγήσει στη δικαιοσύνη, πριν πραγματοποιήσει ο αδελφός του τις απειλές του. Παρ΄όλα αυτά έκανε μια απελπισμένη προσπάθεια να τον συνετίσει.
“Μη φορτώσεις την ψυχή σου με ένα έγκλημα ακόμα!”, του είπε κοιτάζοντας τον κατάματα. “Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να ξεκινήσεις μια βεντέτα με απρόβλεπτες συνέπειες.”.
Ο Πετρής έκανε μια γκριμάτσα που πολύ απείχε από το ειρωνικό χαμόγελο που είχε κατά νου.
“Δεν υπάρχει κανείς άλλος που να με ενδιαφέρει η ζωή του.”, απάντησε κυνικά. “Και το να ακουμπήσουν εμένα είναι αδύνατον! Είμαι πολύ ψηλά για να με φτάσουν!”.
Ένα ρίγος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά του Αργύρη. Τελικά ποτέ κανένα φως δεν θα τρυπούσε τα σκοτάδια της ψυχής του αδελφού του. Κανένας πόνος, καμιά χαρά δεν ήταν ικανές να σπάσουν το τσιμεντένιο περίβλημα της.
Βιαζόταν τώρα να φύγει. Απαντήσεις μόνο από το Λουκά μπορούσε να περιμένει, αν βέβαια ήξερε κι αυτός κάτι.
Χαιρέτησε με χειραψία τον Πετρή, γιατί μια αγκαλιά του φάνηκε υπερβολική και ξεκίνησε να φύγει.
“Κουβέντα στο Λουκά για ότι είπαμε!”, τον σταμάτησε η επιτακτική του φωνή. “Δεν στο ζητάω απλά. Το απαιτώ!”.
Έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω του. Ένας φόβος είχε φωλιάσει στην καρδιά του, μετά από τη συζήτηση τους. Ο Λουκάς κινδύνευε, αυτό του ήταν πια ξεκάθαρο και έπρεπε να τον προειδοποιήσει. Το καθήκον του ως ανθρώπου και δικηγόρου, του υπαγόρευε να αγνοήσει τις απειλές του Πετρή, όσο κι αν δεν τις πήρε αψήφιστα.
Οι δυο αστυνομικοί στην πόρτα του δωματίου του Λουκά, δεν προδιέθεταν τίποτα καλό. Μετά τις απαραίτητες ερωτήσεις και την επίδειξη της δικηγορικής του ταυτότητας, του επέτρεψαν την είσοδο για λίγο.
Ο Λουκάς πριν λίγο θεωρήθηκε από την εισαγγελία ως βασικός ύποπτος της δολοφονίας του παιδιού. Το μοναδικό δείγμα DNA που βρέθηκε στο κορμάκι του αδικοχαμένου Άγγελου, ήταν το δικό του. Μπορεί αυτό από μόνο του να μην ήταν απόδειξη ενοχής, δεδομένης της στενής επαφής τους, όμως η παντελής απουσία άλλων ενδείξεων, οδήγησαν τον εισαγγελέα σε αυτή την απόφαση.
“Δεν με πιστεύουν κύριε Οικονόμου!”, μουρμούρισε με τρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου