Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα σε ενιαίο κείμενο
Ξαφνικά μια σκέψη που της φάνηκε σωτήρια πέρασε απ το μυαλό της. Ο Κοσμάς, χρόνια χήρος και καλόβλεπε την κόρη της. Μεγάλος ξεμεγάλος ήταν μια λύση. Αρκεί να δεχόταν το εξώγαμο.
Η πρώτη αντίδραση της Αρχοντούλας ήταν να γελάσει. Ένα γέλιο πικρό που φανέρωνε την αηδία της στην ιδέα. Η επιμονή όμως της μητέρας άρχισε να κάμπτει την πρώτη της άρνηση. Στο κάτω κάτω η περιουσία του Κοσμά δεν ήταν ευκαταφρόνητη, και η γέννηση του παιδιού θα σήμαινε έξοδα που δεν θα μπορούσαν εύκολα να ανταπεξέλθουν. Μόνο που θα έπρεπε να κάνει έρωτα μαζί του! Πως αλλιώς θα δικαιολογούσε την εγκυμοσύνη; Έφερε στο μυαλό της την εικόνα και της ήρθε εμετός. Αδύνατον να πάει μαζί του! Ίσως να του έλεγαν την αλήθεια και ας έπαιρνε εκείνος την απόφαση.
Κάθετα αντίθετη η μητέρα διαφώνησε με αυτό. Αν δεν συμφωνούσε ο Κοσμάς, θα το έλεγε σε όλο το χωριό. Έκανε μια ακόμη προσπάθεια να την μεταπείσει, μάταιη όμως, η Αρχοντούλα ήταν ανένδοτη.
«Και τότε τι θα γίνει;», τη ρώτησε άγρια.
«Θα φύγουμε. Θα κατέβουμε στην Αθήνα, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων! Εκεί κανείς δεν θα ασχολείται μαζί μας!».
«Και πως θα ζήσουμε κόρη μου; Με τι λεφτά;», αντέτεινε λογικά η μάνα.
«Έχω λίγες οικονομίες από τη δουλειά, θα πουλήσουμε και τα λίγα χρυσαφικά μας, θα μας βγάλουν μέχρι να βρω δουλειά», της απάντησε αποφασιστικά.
Και έτσι έγινε. Δυο βδομάδες μετά ξεκινούσαν για την πρωτεύουσα ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον
Ευτυχώς όλα πήγαν καλά από την αρχή της άφιξης τους. Ψάχνοντας για ένα μικρό σπίτι να νοικιάσουν κτύπησαν αρκετές πόρτες. Σε μια από αυτές βρήκαν αυτό που έψαχναν. Και πολύ περισσότερα! Η εύπορη οικογένεια που κατοικούσε στο διώροφο αρχοντικό έψαχνε υπηρέτριες και μαγείρισσα. Τις προσέλαβαν αμέσως και έτσι απέφυγαν και το έξοδο του ενοικίου και του φαγητού ακόμα. Η ζωή μάλλον άρχιζε να τους δείχνει το καλό της πρόσωπο!
Σε οκτώ μήνες, στις αρχές Οκτώβρη του 1934 ερχόταν στον κόσμο το κοριτσάκι της Αρχοντούλας. Όμορφο σαν τους γονείς του, όμως το σκυθρωπό πρόσωπο της μαμής προοιώνιζε κακές ειδήσεις. «Να το πάτε να το δει γιατρός», τις συμβούλεψε. «Έκανε αρκετή ώρα μέχρι να κλάψει. Μπορεί να μην συμβαίνει τίποτα, αλλά καλό είναι να είμαστε σίγουροι».
Δυστυχώς οι υποψίες της μαμής επιβεβαιώθηκαν και από το γιατρό. Μη αναστρέψιμη βλάβη στον εγκέφαλο του μωρού, προκάλεσε η έλλειψη οξυγόνου τα πρώτα λεπτά της ζωής του.
Με κλάματα και οδυρμούς υποδέχθηκαν οι δυο γυναίκες τα μαύρα νέα. Η κατάρα που βάραινε τις ζωές τους, κτύπησε τώρα και το μικρό αγγελούδι. Ευτυχώς τα αφεντικά αγάπησαν το άτυχο πλάσμα και το ανέλαβαν υπό την προστασία τους, αποτρέποντας κάθε κακή σκέψη που θα μπορούσε να περάσει από τα μυαλά τους.
Στο χρόνο επάνω καινούργια βάσανα τους περίμεναν. Πηγαίνοντας η Αρχοντούλα στο μπακάλικο για τα ψώνια της ημέρας έκανε την αποκοτιά να βάλει κάτω από τη μπλούζα της ένα μπουκαλάκι με άρωμα. Για κακή της τύχη ο μικρός του μαγαζιού την είδε και έβαλε τις φωνές. Σε λίγη ώρα δυο χωροφύλακες την οδηγούσαν στο σταθμό της χωροφυλακής για τα περαιτέρω. Εξακρίβωση στοιχείων, αποτυπώματα, όλα αυτά που προβλέπονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο μπακάλης επέμενε στη μήνυση και οι χωροφύλακες ετοίμασαν την αναφορά για το δικαστήριο. Με την παρέμβαση της γυναίκας του αφεντικού απέφυγε τα χειρότερα. Έπεισε το μπακάλη να αποσύρει τη μήνυση με μια καλή αποζημίωση και η Αρχοντούλα τη γλύτωσε με μια αυστηρή επίπληξη και την προειδοποίηση πως αν επαναληφθεί κάτι τέτοιο δεν την σώζει ούτε ο Πάπας, όπως χαρακτηριστικά της είπε ο αξιωματικός υπηρεσίας.
Το περιστατικό ξεχάστηκε γρήγορα γιατί η Αρχοντούλα δεν είχε δείξει παρόμοια συμπεριφορά στο σπίτι, και όλοι το απέδωσαν σε μια κακιά στιγμή. Εκείνη έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να δικαιώσει την εμπιστοσύνη τους. Υπόδειγμα υπηρέτριας και όχι μόνο. Πρόσεχε τα παιδιά και τα βοηθούσε στα μαθήματα τους, ακόμη φρόντιζε και τον κήπο που έγινε το καύχημα της περιοχής. Όσο για προσωπική ζωή, αυτή ήταν ανύπαρκτη. Μετά το θάνατο του Γιάννη το όποιο ενδιαφέρον της για τους άντρες έπαψε να υπάρχει. Και η γέννηση του άρρωστου παιδιού επιδείνωσε ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Υπήρχαν μέρες που καταριόταν την ώρα που δεν άκουσε τη μάνα της να ρίξει το παιδί. Κι άλλες πάλι που έβλεπε στα μάτια του που την κοιτούσαν τον ίδιο τον τόσο άδικα χαμένο της έρωτα. Πόσο θα ήθελε να μπορέσει κάποτε να της μιλήσει, να της γελάσει, να την πει μαμά! Όμως τίποτα από αυτά δεν θα συνέβαινε ποτέ. Θα έμενε για πάντα σαν ένα σκυλάκι του καναπέ. Ή μάλλον πολύ χειρότερα το ταΐζεις τρώει. Δεν το προσέχεις, ούτε που το καταλαβαίνει.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου