ΝΕΚΡΩΣΙΜΗ ΑΓΡΥΠΝΙΑ

ΝΕΚΡΩΣΙΜΗ ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Απλώσαμε ρίζες στα πεζοδρόμια,

βαστώντας μέσα μας, ζωντανή, την ύστατη ελπίδα.

Δεν έφτασαν σε μας οι νικηφόρες ιαχές των σταυρωτήδων, μήτε η μυρωδιά του ολέθρου, έκαψε τα ρουθούνια μας.

Μόνο μια σταλαγματιά αμφιβολίας, θόλωσε τα ποτήρια της παρηγοριάς.

Μια παλιά τσίγκινη λεκάνη, γεμάτη φως,

αφημένη κατάχαμα, κι ένας ένας οι καλεσμένοι, ανάβουν από κει τα δάχτυλά τους, κι ύστερα αμίλητοι, παίρνουν τη θέση τους στο ξύλινο τραπέζι.

Οι μαυροντυμένες αγαπητικιές, σερβίρουν αγρύπνια στα ρακοπότηρα.

Στο κομοδίνο ο θάνατος, ανακατεύει τα κίτρινα λεκιασμένα χειρόγραφα των Αγίων, αναζητώντας το μυστικό της αιώνιας προσμονής.

Μια μικρή ανυπόταχτη σουσουράδα γοργοπετάει, ανάμεσα στις φυλωσιές του δένδρου, που το’ παν Γνώση.

Κι άλλοι το είπαν Πίστη.

Κι άλλοι, οι πολλοί, Ελπίδα!

Όμως, κανείς δεν ήξερε να της δείξει το δρόμο ν’ αποφύγει τις ξώβεργες.

Κοίταξα μεσ’ απ’ τον ανοιγμένο τάφο, ίσια στην καρδιά του Θεού!

Κι είδα τον ήλιο να κρύβεται, πίσω απ’ τις σκελετωμένες φιγούρες των μαρτύρων.

Λαμπροφορεμένους Αγίους να παραμερίζουν βιαστικοί, ανοίγοντας δρόμο για το Τέρας, με τ’ ανθρώπινο κεφάλι!

Το Τέρας, που δεν είχε ξαναδεί κανείς, μα ήταν σαν όλοι να το ξέρουν!

Κι όταν άρχισε να μιλά, η ζωή ένα γύρω, κράτησε την ανάσα της!

«Εγώ είμαι, είπε, το τέλος μιας αρχής, που δεν έγινε ποτέ.

Είμαι το Φως, που γέννησε η άβυσσο.

Το κάτι, που γίνηκε απ’ το τίποτα!

Είμαι η κραυγή, απ’ το κομμένο λαρύγγι της αμφισβήτησης.

Το κόκκινο σημάδι, στις μάντρες της Κοκκινιάς.

Το τρεμόσβησμα του καντηλιού, στις γειτονιές του κόσμου.

Είμαι η φλόγα της καιγομένης βάτου.

Οι σάρκες των μαρτύρων, στ’ αμφιθέατρα της Ρώμης.

Η φωτιά του Προμηθέα, και τα τριάντα αργύρια του Ιούδα.

Είμαι η στάχτη των πολέμων, κι η ορμή της επανάστασης των Μπολσεβίκων.

Είμαι ότι ζήσατε, κι ότι θα ζήσετε στο μέλλον!

Ο νους κι λογική της Πλάσης!

Το χρυσαφένιο αλέτρι της Πείρας!

Το χρυσαφένιο αλέτρι της Πείρας!

Το χρυσαφένιο αλέτρι της Πείρας!»

Χάραξ’ η αυγή.

Ένας αντάρτης ήλιος, φώτισε το σκοτάδι.

Κοίταξα, πάλι, μεσ’ απ’ τον ανοιγμένο τάφο, ίσια στην καρδιά του Θεού.

Μα δεν είδα τίποτα απ’ ότι ήλπιζα να δω!

Είδα μονάχα το είδωλό μου, να καθρεφτίζεται, στα λιμνάζοντα νερά της φαντασίας.