Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ( Διήγημα)

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ

“Πάλι εδώ είσαι;”, ρώτησε  η γριά τον απρόσμενο επισκέπτη.

Ο ηλικιωμένος άντρας δεν απάντησε, μόνο χαμογέλασε κάνοντας ταυτόχρονα μια κίνηση με τους ώμους, σαν να έλεγε, “πάλι!”.

“Ήθελα να ήξερα”, συνέχισε η γριά. “πότε επιτέλους θα το πάρεις απόφαση, πως δεν έχεις θέση εδώ! Είσαι πέντε χρόνια πεθαμένος! Το σώμα σου έχει λιώσει στον οικογενειακό μας τάφο και εσύ εκεί να επιμένεις!”.

Ο άντρας κάθισε στην άκρη του

καναπέ και έκανε νόημα στη γυναίκα του να πλησιάσει. Εκείνη χωρίς να του πει κουβέντα, βγήκε στη μικροσκοπική αυλή του παμπάλαιου σπιτιού και βάλθηκε να καθαρίζει τα λουλούδια από τα αγριόχορτα. 

Τον τελευταίο καιρό το φάντασμα, γιατί φάντασμα πρέπει να είναι, του άντρα της έχει πυκνώσει τις εμφανίσεις του. Παλιά εμφανιζόταν αραιά και που κι αυτό μόνο τους πρώτους μήνες μετά τον θάνατο του. Ύστερα η γριά αποφάσισε να ξεφορτωθεί ότι σαβούρα είχε αφήσει πίσω του ο μακαρίτης και κράτησε μόνο λίγες φωτογραφίες τους από τα παλιά. Και αυτές όμως τις καταχώνιασε σε μια κούτα στο πατάρι. Κράτησε μόνο την πιο πρόσφατη, εκείνη με τον άντρα της, τους δυο γιους με τις γυναίκες τους και τα τρία εγγόνια. Αυτή την  έβαλε πάνω στο τζάκι, αλλά σπάνια της έριχνε καμιά  ματιά. Πιο πολύ την είχε για να μην θεωρούν τα παιδιά της πως τα περιφρονεί. Δεν της άρεσε να ζει με τις αναμνήσεις γι αυτό και ότι την γύριζε πίσω προσπαθούσε να το αποφεύγει.

Για αρκετό καιρό το φάντασμα σταμάτησε να εμφανίζεται και νόμιζε πως γλύτωσε από την ενοχλητική παρουσία του. Όμως τον τελευταίο χρόνο και συγκεκριμένα από την Πρωτοχρονιά φέτος ξανάρχισε τις τσάρκες του στο σπίτι.

Δεν φοβόταν τα φαντάσματα η γριά. Μορφωμένη γυναίκα με οικονομικές σπουδές και καριέρα σε τραπεζικό ίδρυμα πριν τη συνταξιοδότηση, είχε ορθολογική σκέψη και όλα τα απέδιδε στη φαντασία της. Αυτό άλλωστε δεν σημαίνει φάντασμα;

Το περίεργο ήταν πως ενώ έβλεπε ολοζώντανο μπροστά της τον άντρα της, δεν άκουσε ποτέ τη φωνή του.

Μπήκε πάλι στο σπίτι και με ανακούφιση δεν είδε τον άντρα της πουθενά. Μόνο στη φωτογραφία υπήρχε, με εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο που φορούσε όταν στηνόταν για πόζα.

Έβαλε κάτι να φάει και γέμισε ένα ποτήρι λευκό κρασί, απαραίτητο συμπλήρωμα της καθημερινότητας της. Άνοιξε την τηλεόραση και έπεσε πάνω στην είδηση του εκτροχιασμού του τρένου στη Λάρισα. Έντεκα νεκροί ανέφερε το ρεπορτάζ και περισσότεροι από τριάντα τραυματίες. 

Χωρίς να υπάρχει λόγος, ένα αγκάθι υποψίας τρύπησε το μυαλό της. Μήπως ο μεγάλος της γιος με την οικογένεια του, είχε αποφασίσει να την επισκεφτεί, κάνοντας της έκπληξη; Ήταν κάτι που το συνήθιζε από παιδί ακόμα.

Δυστυχώς το τηλεφώνημα από τη νύφη της, επιβεβαίωσε το προαίσθημα! Αν και την διαβεβαίωσε πως όλοι ήταν καλά και μόνο προληπτικά παρέμεναν στο νοσοκομείο, η καρδιά της δεν μπορούσε να ηρεμήσει. 

Γύρισε τα μάτια της στην οικογενειακή φωτογραφία. Αυτό που είδε την τρομοκράτησε. Ο άντρας της δεν απεικονιζόταν και στη θέση του υπήρχε ένα μαύρο κενό! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή τον είδε ζωντανό απέναντι της! Και ήταν η πρώτη φορά που της μίλησε.

“Ξέρεις γιατί κατεβαίνω από τη φωτογραφία και εμφανίζομαι εδώ;”, τη ρώτησε και συνέχισε χωρίς να περιμένει απάντηση. “Σίγουρα δεν το είχες προσέξει μέχρι σήμερα. Υπάρχει σοβαρός λόγος που το κάνω. Κατάρα πέστο, ευχή, πάντως αν κάποιος λείψει από τη φωτογραφία, αυτομάτως θα πεθάνει! Δεν μπορεί να λείψουν όλοι. Αν ένας καταφέρει να ξεγελάσει την κατάρα, οι υπόλοιποι σώζονται. Εγώ δεν έχω κάτι να φοβάμαι αφού είμαι ήδη νεκρός! Δεν ξέρω πως, πάντως βρήκα τον τρόπο να βγαίνω από τη φωτογραφία, προστατεύοντας όλους σας!”.

Η γριά τον κοίταξε με απορία αλλά και ευγνωμοσύνη. Ήξερε πια πως είχε έναν άγγελο προστάτη και η ίδια και η οικογένεια της!   

Δείτε επίσης: Η ιστορία του «Σκαραβαίου»