ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΜΙΣΗΣΑ (Διήγημα)

                                                           ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΜΙΣΗΣΑ

Από την πρώτη στιγμή το μίσησα αυτό το παιδί.

Οι νοσοκόμες στο μαιευτήριο μου έδιναν συχαρίκια, με το αζημίωτο φυσικά, και τόνιζαν πόσο πολύ μου μοιάζει.

Αλήθεια ήταν! Μοιάζαμε σαν δυο σταγόνες νερό, κι αυτό με έκανε να το μισήσω από την πρώτη στιγμή που το είδα.

Η αλήθεια είναι πως κι εκείνο με μίσησε, Ίσως ένιωσε την απέχθεια μου προς

το πρόσωπο του ή μια καρμική σχέση το επέβαλε,

Η γυναίκα μου προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στις συμπληγάδες των συναισθημάτων μας.

Δεν το αγαπούσε ούτε κι αυτή αυτό το παιδί, και δεν ήταν ο λόγος μόνο η δύσκολη εγκυμοσύνη της.

Μέχρι τα τέσσερα του χρόνια, το κρατούσαμε φυλακισμένο στο σπίτι, εκτός από τις αναγκαίες επισκέψεις στον παιδίατρο για τα εμβόλια.

Και κάθε φορά που επιστρέφαμε από τέτοιες επισκέψεις, το μωρό έδειχνε ακόμα πιο αφύσικα άγριο!

Όταν έφτασε η ώρα να το πάμε στο νηπιαγωγείο τα πράγματα ξέφυγαν.

Μας κοίταξε με ένα περιφρονητικό βλέμμα και είπε με ωριμότητα που μας ξάφνιασε: ¨Αν βγω από αυτή την πόρτα, θα με χάσετε για πάντα!”

Δεν θα μας στεναχωρούσε έτσι κι αλλιώς κάτι τέτοιο, όμως η απειλή δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.

Και πραγματικά, τήρησε την υπόσχεση του!

Δυο ώρες μετά ένα τηλεφώνημα από το νηπιαγωγείο, μας ενημέρωνε πως το παιδί είχε χαθεί ξαφνικά!

Ψάξαμε παντού, κυρίως για τα μάτια του κόσμου, ενημερώσαμε και τις αρχές και περιμέναμε,

Γύρω στις εφτά το απόγευμα, κτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Άνοιξα και είδα έναν άγνωστο άντρα να στέκεται εκεί.

Θα ήταν πάνω κάτω τριάντα χρονών.

“Θέλετε κάτι;”, ρώτησα με απορία.

“Τι ζωή μου πίσω!”, αποκρίθηκε με ένα τόνο πίκρας στη φωνή του. “Σας είπα να μη με στείλετε στο  νηπιαγωγείο! Όσο με κρατούσατε κρυμμένο σπίτι, οι δυνάμεις που με εξουσιάζουν, δεν είχαν τη δύναμη να μου κάνουν κακό. Τώρα όμως απελευθερώθηκαν και τίποτα δεν μπορεί να τις σταματήσει!

Όσο κι αν δεν το πιστεύετε, εγώ είμαι εσύ! Και κάθε ώρα που περνάει θα λογαριάζεται σαν χρόνος στις πλάτες σας, όπως και στις δικές μου! Κι αυτό γιατί τολμήσατε να προσπαθήσετε να αλλάξετε το πεπρωμένο. Γιατί έκανες σχέση με την αδελφή σου, σε προηγούμενη ζωή, και αν και δεν το γνώριζες, δεν μένει ατιμώρητο! Έχεις λοιπόν δυο επιλογές, ή σκοτώνεις τη γυναίκα σου και αυτοκτονείς, ή θα καταρρέεις μέρα με τη μέρα ώσπου σε ένα μήνα θα είσαι ένας γέρος 100 χρονών, που θα παρακαλάς να έρθει ο θάνατος να σε λυτρώσει!”.

“Αυτά που λες είναι μαλακίες!”, ούρλιαξα, “Δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα!”.

Όσο όμως κι αν η σκέψη μου φαινόταν λογική, η αλλαγή της εμφάνισης του άντρα απέναντι μου, που έδειχνε ήδη 20 χρόνια μεγαλύτερος, αλλά και η φευγαλέα ματιά που έριξα στον καθρέφτη της εισόδου, με έπεισαν ότι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον!