ΣΑΝ ΨΕΜΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ (ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ 27η συνέχεια)

Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο

Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα

“Είσαι καλά;”, τον ρώτησε, ”Μου φαίνεται πως έχασες το χρώμα σου!”.

“Καλά είμαι”, του απάντησε όσο πιο πειστικά μπορούσε. “Λίγο το ποτό με χάλασε, φοβάμαι πως είναι μπόμπα”.

 “Εδώ ποτέ!”, είπε ο Δημήτρης χαμογελώντας, “Τσεκαρισμένο!”.

 “Εντάξει τότε! Ανυπομονώ να ακούσω τη συνέχεια με τον διαβόητο Πέτρο!” απάντησε πιο ψύχραιμος μετά το πρώτο σοκ. 

“Τι περίμενες να κάνει Αργύρη; Ότι είχε να πάρει από μένα το πήρε. Τώρα πια

του ήμουν άχρηστος! Περιττό βάρος καλύτερα. Δεν είχε λόγους να με εκβιάσει πια. Δεν θυμάμαι αν σου ανέφερα πως ήταν παντρεμένος για λίγο διάστημα. Μετά από την διπλή ατυχία να χάσει παιδί και γυναίκα μέσα σε λίγες μέρες, τον λυπήθηκα. Μπορεί να μου είχε κάνει τη ζωή μαύρη, όμως περάσαμε μαζί και καλές στιγμές. Έτσι εξακολούθησα να του πληρώνω το νοίκι σε μια γκαρσονιέρα που του είχα νοικιάσει όταν πρωτοήρθε στην Αθήνα. Εξακολουθούσα να τον θέλω σαν κολασμένος. Ήμουν απόλυτα εξαρτημένος, και όταν τον έβλεπα ξεχνούσα τι μου είχε κάνει αρκεί να με πλησίαζε ερωτικά. Με απόφευγε συστηματικά, και μόνο μια φορά κάναμε έρωτα αυτό το διάστημα  κι αυτό επειδή ήταν μαστουρωμένος. Μέχρι που τον έπιασα να πηδιέται με άλλον μέσα στη γκαρσονιέρα ήλπιζα πως θα φτιάξουν τα πράγματα. Από τότε όμως κατάλαβα πως όλα τελείωσαν μεταξύ μας.”.  

Σταμάτησε για λίγο και ήπιε την τελευταία γουλιά του ποτού του. Έξω άρχιζε να ξημερώνει και ο μπάρμαν ζήτησε ευγενικά να πληρώσουν, γιατί έφτανε η ώρα να κλείσουν. Πλήρωσε το λογαριασμό ο Δημήτρης και πιάνοντας τον Αργύρη από το μπράτσο βγήκαν στον άδειο από κόσμο δρόμο. Ήταν εμφανής η προσπάθεια του να περπατήσει σταθερά αφού τα επτά ποτήρια ουίσκι είχαν γεμίσει το αίμα του αλκοόλ. Σε αντίθεση με τον Αργύρη που δεν είχε καν τελειώσει το δικό του.

”Αργότερα έμαθα πως το καινούργιο του θύμα είναι κάποιος Αριστείδης που προορίζεται για λέκτορας στο Πανεπιστήμιο”., συνέχισε την κουβέντα από εκεί που την είχαν αφήσει. Δυνατό μυαλό όπως μου είπαν. Κατά περίεργο τρόπο ο Πέτρος ελκύει ανθρώπους με αυξημένη ευφυΐα. Ίσως αυτή η ζωώδης ορμή που βγάζει να ευθύνεται γι αυτό. Καθένας αναζητά στο ταίρι του ότι δεν έχει ο ίδιος!”. 

“Και δεν προσπάθησες ποτέ να παλέψεις αυτό το πάθος;”, τον ρώτησε ο Αργύρης, που δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ένας καθόλα αξιοπρεπής άνθρωπος με καριέρα και οικογένεια μπορούσε να πέφτει τόσο χαμηλά. 

“Αν προσπάθησα; Μα όλη μου η ζωή ένας διαρκής αγώνας να ξεφύγω είναι Αργύρη! Έκλαψα, πόνεσα, προσευχήθηκα! Τίποτα δεν με βοήθησε. Αν πέσεις σ΄αυτό το λούκι δεν έχεις επιστροφή! Πίστεψε με, κανείς δεν τα καταφέρνει. Είναι σαν την πρέζα, και  ίσως ακόμη πιο δυνατή η εξάρτηση! Βασιλιάδες έχασαν τους θρόνους τους γιατί δεν νίκησαν την σάρκα. 

Δεν παλεύεται αγόρι μου, και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι και στο σώμα και στο μυαλό. Αποφεύγεις το ένα, πέφτεις στο άλλο, Γι αυτό σου λέω, τυχεροί όσοι δεν μπλέχτηκαν στα δίχτυα της παράνομης ηδονής!”

Τα τελευταία λόγια του προβλημάτισαν πολύ τον Αργύρη. Σκέφτηκε με τρόμο πως θα μπορούσε να ήταν και αυτός στην ίδια θέση, αν εκείνο το πρωινό του Δεκαπενταύγουστου δεν τον έσωζε ο Δήμος! Και ο Δήμος; Βρισκόταν άραγε κι αυτός στα ίδια αδιέξοδα; Μπορεί να δείχνει πως έχει ξεπεράσει ότι έγινε με τον Πετρή, όμως αν ο Δημήτρης έχει δίκιο, τότε σίγουρα θα υποφέρει. Κι αν συνεχίζει να δίνεται και σε άλλους, είναι σωστό να πληγωθεί και η Φροσούλα;

“Δηλαδή όσοι είχαν παρόμοια εμπειρία δεν υπάρχει περίπτωση να την περάσουν χωρίς συνέπειες;”, τον ρώτησε με την ελπίδα να πάρει καταφατική απάντηση. “

”Ίσως αν το παλέψουν στην αρχή. Αν επαναληφθεί μερικές φορές φεύγουν ο φόβος, ο πόνος και οι ενοχές και μένει μόνο το πάθος”, απάντησε με σιγουριά ο Δημήτρης.

Περπάτησαν αμίλητοι μέχρι το σπίτι του Δημήτρη και τον βοήθησε να βάλει το κλειδί στην πόρτα, γιατί δυσκολευόταν από τη θολούρα στο κεφάλι του.

“Πάρε αυτά τα χρήματα να γυρίσεις”, του είπε αποχαιρετώντας τον. “Είναι η πρώτη φορά που πληρώνω άντρα χωρίς να ζητήσω αντάλλαγμα!”, αυτοσαρκάστηκε.

”Θα στα επιστρέψω το συντομότερο”, υποσχέθηκε ο Αργύρης. “Γράψε το τηλέφωνο μου να ξαναβρεθούμε μια από αυτές τις ημέρες.”.

Αφού ανέβηκε με δυσκολία τις σκάλες ο Δημήτρης και μπήκε στο διαμέρισμα του, ξεκίνησε να φύγει. Μόνο που δεν είχε αποφασίσει για που. Προτεραιότητα είχε να μάθει τι απέγιναν οι σύντροφοι και αν ήταν καλά η Αγγελική. Στο πρώτο ερωτηματικό απάντηση του έδωσαν οι μεγάλοι τίτλοι όλων των πρωινών εφημερίδων. “Τρεις τρομοκράτες νεκροί και δυο αστυνομικοί σοβαρά τραυματισμένοι στο Κολωνάκι”. Όσο κι αν διαισθανόταν πως κάπως έτσι θα είχε εξελιχθεί η κατάσταση, μια απέραντη θλίψη βάρυνε την ψυχή του. Θλίψη για τα αδικοχαμένα παλληκάρια ανάμικτη με απογοήτευση για το άδοξο τέλος της επιχείρησης που θα έφερνε καίριο πλήγμα στο γόητρο των δικτατόρων. Ακόμη και για τους αστυνομικούς στενοχωρήθηκε. “Τι φταίνε τα παιδιά”, συλλογίστηκε, “Μήπως γεννημένα να σκοτώνουν είναι; Ας όψονται τα καριόλια που τους δίνουν τέτοιες εντολές!”.

Μπήκε στο πρώτο ταξί που βρέθηκε στο δρόμο του και κατευθύνθηκε προς το σπίτι των κοριτσιών. Αφού σιγουρεύτηκε πως όλα ήταν ήσυχα στάθηκε για λίγο αναποφάσιστος αν έπρεπε να μείνει ή να φύγει. Από το δίλημμα τον έβγαλε η Ελπίδα που κατέβαινε για το σχολείο. Μόλις τον είδε έτρεξε και τον αγκάλιασε.

”Δεν ξέρεις πόσο ανησύχησα χτες το βράδυ! Η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει από την αγωνία και για σένα και για την αδελφή μου!”, του ψιθύρισε αγγίζοντας τα χείλη του με τα δικά της. "Μέχρι να έρθει η Αγγελική, τρελάθηκα στην σκέψη να πάθετε κακό!”.