Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
“Νόμιζα πως θα έπρεπε να το κάνεις με τη Μαριγώ αυτό”!
“Κι αν δεν θέλει”;
“Μα σας είδα που ανεβαίνατε μαζί για τον Αη Λια”!
“Είναι μεγάλη ιστορία Καλλιόπη”!
" Έχω αρκετό χρόνο για να την ακούσω! Αν βέβαια θέλεις να μου την πεις”!
Περπάτησαν προς το λατομείο καθώς ο Αριστείδης της διηγόταν ότι έγινε. Δεν ήξεραν γιατί πήγαιναν προς τα εκεί. Ίσως γιατί ήταν ο μοναδικός δρόμος που δεν πήγαινε στο χωριό και έτσι δεν θα έπεφταν σε κανένα γνωστό. Έφτασαν στην κορυφή του εγκαταλειμμένου λατομείου. Η Καλλιόπη δεν
προσπάθησε ούτε στιγμή να εκμεταλλευτεί την κατάσταση! Αν και θα της ήταν πολύ εύκολο έτσι ευάλωτος που ήταν ο Αριστείδης, μετά το φτύσιμο της Μαριγώς. Όμως κάτι άλλαξε μέσα της από το βράδυ της Ανάστασης. Κυρίως η στάση του πατέρα της την είχε ταρακουνήσει για τα καλά! Αλλά και τον Αριστείδη δεν τον έβλεπε πια μόνο σαν υποψήφιο θύμα της. Σαν κάτι να ξύπνησε μέσα της. Κάτι που δεν πίστευε πως θα νιώσει ποτέ για έναν άντρα.“Δεν έχει καταπληκτική θέα από δω;”, τον ρώτησε. “ Όλο το Αιγαίο πιάτο! Θα βγάλεις υπέροχες φωτογραφίες”!”,
“Τελικά Καλλιόπη, είσαι καλός άνθρωπος! Συγγνώμη αν παρεξήγησα την συμπεριφορά σου”!
“Δεν είσαι ο μόνος!”, του χαμογέλασε. “Και να σου πω την αλήθεια, μάλλον είχατε δίκιο! Τουλάχιστον μέχρι χθες”!
“Και τι άλλαξε ξαφνικά”;
“Η Καλλιόπη άλλαξε! Όπως και η Μαριγώ άλλωστε. Μη μου πεις πως δεν το πρόσεξες”!
“Θα ήμουνα ψεύτης αν έλεγα κάτι τέτοιο”.
“ Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν είχες δει πρώτα έμενα με άλλο μάτι”!
“Σίγουρα, αλλά αυτό δεν αλλάζει πια”!
“Ναι δεν αλλάζει! Η παλιά Καλλιόπη ίσως το άλλαζε! Όχι όμως η καινούργια”!
“Είσαι καλός άνθρωπος Καλλιόπη”, επανέλαβε σαν ηχώ. ”Λες πως δεν αξίζει να προσπαθήσουμε”; “Υπάρχει η Μαριγώ. Είναι η καλύτερη μου φίλη. Και όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, τις σέβομαι τις φιλίες μου”!
“Μπορώ να σε αγκαλιάσω; Έστω σαν ο αδελφός που ποτέ δεν είχες”;
Δεν περίμενε την έγκρισή της. Την αγκάλιασε τρυφερά και την χάιδεψε στο πρόσωπο. Δεν θα το τολμούσε αν έβλεπε τη Μαριγώ να πλησιάζει. Ειδικά αν διέκρινε τη φωτιά στη ματιά της. Φωτιά, που δεν ήταν σχήμα λόγου, αιμάτινα ποτάμια λέκιαζαν το λευκό περίβλημα των ματιών της. Κι αν μπορούσε να δει τις μαύρες σκοτεινές κόρες τους, σίγουρα θα έτρεχε μακριά της, με όση δύναμη είχε! Η Καλλιόπη όμως είχε την ατυχία να την δει.
Και σίγουρα η εικόνα αυτού του φοβερού πλάσματος, θα την στοίχειωνε για την υπόλοιπη ζωή της! ”Σήκω πάνω!”, την πρόσταξε η απόκοσμη φωνή της.
Δεν χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα. Η Καλλιόπη πετάχτηκε σαν ελατήριο στην αλλόκοτη προσταγή. Κάτι προσπάθησε να ψελλίσει, μα το θανατερό βλέμμα της Μαριγώς την απέτρεψε.
“Ήρθε η ώρα να πληρώσεις πουτανάκι!”, της είπε με φωνή από τα βάθη της κόλασης, και της άστραψε ένα χαστούκι που την έκανε να δακρύσει από τον πόνο. Ο Αριστείδης έκανε το λάθος να μπει ανάμεσα τους. Με μια τρομακτική, υπερφυσική δύναμη τον έσπρωξε με βία. Έφυγε δυο μέτρα πίσω, κτύπησε στο προστατευτικό πεζούλι του λατομείου, και έφυγε με το κεφάλι στον γκρεμό που ανοίγονταν πενήντα μέτρα κάτω. Η θέα του άψυχου κορμιού, που κείτονταν σαν σπασμένη κούκλα βιτρίνας, δεν της προξένησε καμιά ενοχή. Μόνο τα υστερικά ουρλιαχτά της Καλλιόπης την ενοχλούσαν. Έσκυψε να πάρει τη φωτογραφική μηχανή του Αριστείδη, μα αμέσως θυμήθηκε πως δεν έπρεπε να αφήσει αποτυπώματα πουθενά. Την έπιασε με τη σακούλα που είχε τα λουλούδια και την πέταξε στο γκρεμό. “Σκάσε επιτέλους!”, φώναξε επιτακτικά στην Καλλιόπη, που εξακολουθούσε να ουρλιάζει. “Ένα ατύχημα ήταν”!
“Τι έκανες Μαριγώ;”, τόλμησε να πει η Καλλιόπη. “Τον σκότωσες, καταλαβαίνεις”!
“Ατύχημα ήταν!”, επανέλαβε άτονα. “Μήπως έχεις διαφορετική γνώμη”;
“Γιατί;” μόλις που κατόρθωσε να ψελλίσει.
“Φταίω όσο φταις! Ήταν δικός μου και μου τον έκλεψες”!
“Ποτέ δεν θα το έκανα! Πάντως όχι στη Μαριγώ! Όμως εσύ δεν είσαι η φίλη μου! Αλήθεια ποιος διάολος είσαι”;
Ήταν έτοιμη να απαντήσει, όταν οι φοβεροί πόνοι στις παλάμες και το πλευρό την ανάγκασαν να διπλωθεί στα δύο, βγάζοντας μια κραυγή.
“Έχεις αίματα στα χέρια!”, της φώναξε τρομοκρατημένη η Καλλιόπη.
“Κόπηκα με τα αγκάθια όταν μάζευα λουλούδια.”, βρήκε το κουράγιο να πει με σβησμένη φωνή.
Η Καλλιόπη ήξερε πως έλεγε ψέματα, μα δεν τόλμησε να συνεχίσει. Η λογική της της έλεγε να προφυλαχτεί από την οργή της Μαριγώς, ή εν πάσει περιπτώσει του πλάσματος που είχε τη μορφή της! Μέσα της ήθελε να τρέξει μακριά της, να βρεθεί πίσω στην ασφάλεια του χωριού. Όμως η θύμηση της υπερφυσικής δύναμης, που έστειλε τον Αριστείδη στο γκρεμό, της έβγαλαν από το μυαλό, κάθε τέτοια σκέψη! Αρκέστηκε να στέκεται λίγα μέτρα μακριά της, τρέμοντας απ τον φόβο.
”Τι θα κάνουμε τώρα;”, ρώτησε με αγωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου