Η ΑΡΧΟΝΤΟΥΛΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ (4η συνέχεια)

Δείτε εδώ  τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο

Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα

Πρέπει να ήταν γύρω στα τριάντα, λίγο πάνω λίγο  κάτω. Δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει τη συζήτηση που είχε με τη μητέρα του, γιατί εκείνη τον έστειλε στο δωμάτιο του.

Από τότε την είδε ακόμα μερικές φορές ώσπου δεν ξαναήρθε ποτέ σπίτι τους.

Αν πραγματικά αυτή η γυναίκα ήταν η μητέρα του ιερέα τότε θα πρέπει να τον γέννησε εκείνη περίπου την περίοδο, μιας και αυτός πρέπει να είναι γύρω στα τριάντα.

Χιλιάδες σκέψεις στριφογύρισαν στο κεφάλι του. Ποια ήταν αυτή η μυστηριώδης γυναίκα και τι σχέση είχε με τη μητέρα του;

Εκείνη η περίοδος ήταν

τραγική για την Ελλάδα. Η Γερμανική κατοχή και το εμπάργκο των συμμάχων είχαν φέρει τον πληθυσμό της Αθήνας στην εξαθλίωση. Δεκάδες πτώματα κείτονταν στους δρόμους και χιλιάδες άλλοι λιμοκτονούσαν περιμένοντας το θάνατο σαν λύτρωση.

Ο Αντώνης τέτοιες μνήμες δεν είχε. Ζούσε σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον και στην ουσία δεν του έλλειπε τίποτα. Αργότερα απορούσε με την καλή τους τύχη και είχε πολλές φορές ρωτήσει τους γονείς του πως τα κατάφεραν. Η μόνιμη απάντηση τους πως είχαν προβλέψει τις εξελίξεις και είχαν λάβει τα μέτρα τους. Δεν τον έπεισαν απολύτως οι δικαιολογίες τους, αλλά δεν είχε κάτι μεμπτό να τους προσάψει. Εξάλλου ήταν καλοί γονείς και ποτέ δεν του έδωσαν το παραμικρό δικαίωμα να τους αμφισβητήσει.

Μόνο πριν λίγο καιρό ο πατέρας του τού αποκάλυψε όλη την αλήθεια. Ο πατέρας του δηλαδή ο παππούς του Αντώνη ήταν πολύ επιτυχημένος έμπορος στη Σμύρνη με περιουσία που λίγοι είχαν εκείνα τα χρόνια. Δεκαπέντε χρόνια μετά τη γέννηση του γιού του, αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα, υπακούοντας σε ένα κακό προαίσθημα σχετικά με το μέλλον του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία.

Αυτή του η απόφαση αποδείχθηκε σοφή. Πέντε χρόνια μετά την επιστροφή τους στην Ελλάδα ακολούθησε η Μικρασιατική καταστροφή με τα ολέθρια αποτελέσματα για τους Έλληνες της Σμύρνης και όχι μόνο.

Τώρα όμως είχε κάθε λόγο να κάνει δεύτερες σκέψεις. Κάτι συνέβη εκείνη τη σκοτεινή περίοδο και η γυναίκα του τάφου σίγουρα είχε πάρει μαζί της μυστικά που ποτέ δεν αποκαλύφθηκαν. Που το στήριζε; Στο ένστικτο του που σπάνια τον πρόδιδε, αλλά και στο περίεργο όνειρο που τελικά δεν ήταν και τόσο άσχετο όπως αρχικά νόμιζε. Τελικά αποφάσισε πως για την ώρα δεν είχε κάτι περισσότερο να κάνει με αυτό, άλλωστε η ώρα περνούσε και σε λίγο είχε την διάλεξη στο Πανεπιστήμιο

Η ημέρα της γιορτής της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα ξημέρωσε συννεφιασμένη και με ένα δυνατό βοριά που έκανε τα δέντρα να λυγίζουν. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τους προσκυνητές να ανέβουν μέχρι το εκκλησάκι να λειτουργηθούν. Φρεσκοασβεστωμένο και γεμάτο λουλούδια που ευλαβείς γυναίκες είχαν από βραδύς φέρει και στόλισαν τις εικόνες του με επιμέλεια.

Ο γηραιός ιερέας έκανε την προσκομιδή και προχώρησε στη Θεία Λειτουργία, με τους ψάλτες να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να τιμήσουν την ημέρα.

 Κατάμεστος ο μικρός ναός που μετά βίας χωρούσε δέκα δώδεκα άτομα, αλλά και το εξωτερικό του που φιλοξενούσε πολύ περισσότερους.

Ανάμεσα τους και η Αρχοντούλα. Μόνο αυτή την ημέρα πήγαινε στην εκκλησία. Ντυμένη με το γνωστό μαύρο φόρεμα, καθαρό και σχετικά σιδερωμένο, όσο μπορεί να σιδερωθεί ένα ρούχο με σίδερο με κάρβουνα. Τα άσπρα αχτένιστα μαλλιά της τα κάλυπτε το μαύρο της τσεμπέρι και κρατούσε μια τσάντα εντελώς αταίριαστη με τα ρούχα της. Μια καφέ τσάντα που ένας Θεός φέρει σε ποια σκουπίδια την είχε βρει.

Όλοι απέφευγαν να την πλησιάσουν. Λίγο η προκατάληψη, λίγο η άσχημη μυρωδιά που ανέδινε, αποτελούσαν καλούς λόγους γι αυτό. Μόνο ο Μπάρμπα Νίκος με την οικογένεια του στεκόταν κοντά της. Για την ακρίβεια μόνο ο ίδιος, γιατί οι υπόλοιποι κρατούσαν μια κάποια απόσταση.

Αρκετοί παραθεριστές παρευρίσκονταν στο πανηγύρι. Οι περισσότεροι άναβαν το κερί τους και αποχωρούσαν. Λίγοι ωστόσο παρέμεναν μέχρι να τελειώσει. Η Αρχοντούλα έριξε γύρω της μια εξεταστική ματιά. Ένας μεσήλικας με ένα νεαρό αγόρι, προφανώς γιος του της τράβηξε το ενδιαφέρον. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο ένας φόβος τρύπωσε στην καρδιά της. Η φυσιογνωμία του άντρα της θύμιζε κάτι που δεν μπορούσε να προσδιορίσει και ήταν η πρώτη φορά όλα αυτά τα χρόνια που κάτι σαν μνήμη ξύπνησε στο μυαλό της. Από που κι ως που όμως; Ο συγκεκριμένος δεν φαινόταν πάνω από πενήντα, και η ίδια είχε να βγει από το στενό περιβάλλον του σπιτιού της κοντά 30 χρόνια κι άλλα δέκα περίπου που ζούσε στην Αίγινα. Σίγουρα δεν τον είχε δει εδώ, και σίγουρα δεν είχε αναμνήσεις από την προηγούμενη ζωή της. Ο Άντρας δεν έδειχνε να ασχολείται μαζί της. Συμμετείχε με προσήλωση στην ακολουθία και μάλιστα σιγοψέλιζε τους ύμνους που ακούγονταν από το μεγάφωνο.

Ο νεαρός πάλι μάλλον άβολα αισθάνονταν με όλα αυτά. Το βλέμμα του γύριζε τριγύρω μήπως κάποια ενδιαφέρουσα ύπαρξη του κέντριζε το ενδιαφέρον.

Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που ο ιερέας κάλεσε τους πιστούς να μεταλάβουν.