ΑΝΟΙΚΤΕΣ ΠΛΗΓΕΣ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ (42η συνέχεια, Το τρομερό μυστικό)

Δείτε εδώ  τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο

Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα

Άρχισε με ένα κακό προαίσθημα να το διαβάζει. 

 ”Μαρία, δεν με γνωρίζεις και μάλλον ούτε τον πατέρα μου. Ο Απόστολος Ηλιάδης, ο πατέρας μου, πέθανε πριν δυο μήνες. Υπήρξε σπουδαίος γιατρός γυναικολόγος, έφτασε μάλιστα να γίνει καθηγητής ιατρικής στο Καποδιστριακό πανεπιστήμιο. Χτυπημένος από τον καρκίνο, έδωσε πολύμηνη μάχη μαζί του. Λίγες μέρες πριν το μοιραίο μου ζήτησε να γράψω αυτό το γράμμα, μιας και τα χέρια του δεν βαστούσαν για να το κάνει μόνος. Η ιστορία που μου διηγήθηκε θα μπορούσε να είναι σενάριο ταινίας. Όμως δυστυχώς, όπως μου ορκίστηκε είναι αλήθεια πέρα ως πέρα! Ξεκινά δεκαεπτά χρόνια πίσω. Κάπου στο 1972-73. Τότε ήταν ακόμα στη Σύρο, γιατρός στο νοσοκομείο. Με αυτή την ιδιότητα παρακολουθούσε την εγκυμοσύνη της μητέρας σου.

Ήταν άλλωστε και συγγενείς, δευτεροξάδερφα. Όταν η μάνα σου, παντρεύτηκε τον πατέρα σου, ήταν ήδη έγκυος. Όμως όχι από τον ίδιο! Είχε μια σχέση παλιότερα με κάποιον Αθηναίο, που βρισκόταν εκείνο τον καιρό στο νησί. Είχαν χωρίσει, όμως ένα μήνα πριν το γάμο σε μια στιγμή αδυναμίας, του ξαναδόθηκε! Ο άντρας της γνώριζε αυτή τη σχέση, αλλά όταν τον διαβεβαίωσε πως είχε τελειώσει οριστικά μήνες πριν, δέχτηκε να την παντρευτεί, έστω και “δεύτερο χέρι”, 'όπως έλεγαν τότε για τις γυναίκες που δεν ήταν παρθένες! Δεν γνώριζε φυσικά γι αυτή την εγκυμοσύνη.¨ Όταν ήρθε η ώρα της γέννας, είχαν περάσει μόλις εφτά μήνες και λίγες μέρες από τον γάμο. Με τις θερμές παρακλήσεις και της μάνας σου και της γιαγιάς σου, ο πατέρας αναγκάστηκε να πείσει τον υποτιθέμενο πατέρα σου πως αυτό συμβαίνει κάποιες σπάνιες φορές” 

 Το γράμμα συνέχιζε με διάφορες λεπτομέρειες που δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία για τη Μαριγώ. Πιο πολύ απολογία του μακαρίτη για την πράξη του ήταν. Το μόνο ενδιαφέρον ήταν προς το τέλος της επιστολής. Εκεί της αποκάλυπτε το όνομα του πραγματικού της πατέρα: Αλέξανδρος Ιωάννου! Ο άνθρωπος της φωτογραφίας! Η Μαριγώ αισθάνθηκε το μίσος να γεμίζει την καρδιά της. Για τη μάνα, για τη γιαγιά, για όλους! Αποφάσισε να κρατήσει λίγο ακόμα το μυστικό κρυφό. Η εκδίκηση θα ήταν τρομερή, αλλά μπορούσε να περιμένει λίγο καιρό. Έπρεπε να πονέσουν πέρα από ότι μπορούσαν να φανταστούν στους χειρότερους εφιάλτες τους! Έβαλε το γράμμα στην τσάντα σηκώθηκε αργά, και πήγε στην πιάτσα των ταξί.

Τη γιαγιά δεν χρειάστηκε να την τιμωρήσει η ίδια. Την τιμώρησε η μοίρα ή ο Θεός! Ένα βαρύ εγκεφαλικό δυο μέρες αργότερα την έστειλε πρώτα στο νοσοκομείο, και ύστερα σε ίδρυμα σε κατάσταση φυτού. Η Βασίλαινα πηγαινοερχόταν στη Σύρα πέντε έξι φορές το μήνα για να την βλέπει. Η Μαριγώ δεν πάτησε το πόδι της ούτε μία φορά! Με την αποκάλυψη της αληθινής της καταγωγής, ξύπνησε πάλι μέσα της ο πόθος για τον Βασίλη. Όχι πως είχε σβήσει ποτέ ολότελα, αλλά τώρα έβγαινε πιο δυνατός και απελευθερωμένος! Με το ζόρι κρατιόταν να μην του αποκαλύψει το θανάσιμο μυστικό, και να τον κάνει επιτέλους δικό της!

Εκείνο το πρωινό του Αυγούστου, έμοιαζε σαν όλα τα προηγούμενα. Με μια μικρή διαφορά. Ο Βασίλης ξύπνησε ασυνήθιστα νωρίς και κατέβηκε στο υπόγειο, που χρησιμοποιούσαν σαν αποθήκη, και σαν κελάρι. Η Μαριγώ που κοιμόταν ελάχιστες ώρες πια, τον άκουσε να σηκώνεται. Ακολούθησε αθόρυβα τα βήματα του και τον περίμενε στην κουζίνα. Τον είδε να ανεβαίνει κρατώντας στα χέρια ένα σεβαστό ποσό. Προσποιήθηκε πως έφτιαχνε καφέ, για να μην καταλάβει πως είχε δει τις κινήσεις του. Ακούμπησε τον καφέ μπροστά του, χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντα, όπως όλο αυτόν τον καιρό. Όταν βγήκε για το χωράφι, κατέβηκε αμέσως στο υπόγειο. Έπρεπε να βρει την καβάτζα που έκρυβε τις οικονομίες του. Της πήρε πολύ ώρα να την ανακαλύψει. Τελικά βρήκε πως δυο τούβλα δεν ήταν κτισμένα και πίσω τους ανακάλυψε το θησαυρό! Με μια ματιά, χωρίς να τα μετρήσει, τα υπολόγισε σε τετρακόσιες με πεντακόσιες χιλιάδες. Καθόλου άσχημα! Ξ ανάβαλε με προσοχή τα τούβλα στη θέση τους και ανέβηκε. Αυτά τα λεφτά θα της χρειαζόντουσαν πολύ γρήγορα, όταν θα έβαζε μπροστά το σχέδιο της! Όλοι θα περνούσαν από το τραπέζι της οργής που τους ετοίμαζε! Όλοι ανεξαιρέτως!Κοίταξε τα χέρια της. Η συνεχής εμφάνιση των πληγών είχαν αφήσει κάποια ανεπαίσθητα μεν αλλά ευδιάκριτα σημάδια. Με αυτό είχε σκοπό να ασχοληθεί στο μέλλον. Κάπου είχε διαβάσει πως η ψυχική φόρτιση, μπορούσε να δημιουργήσει σωματικά προβλήματα. Σίγουρα κάτι τέτοιο συνέβαινε και στην ίδια. Δεν είχε περάσει και λίγα αυτούς τους μήνες! 

 Έβαλε να σιδερώσει τα ρούχα της. Σύντομα θα τα χρειαζόταν. Το μέλλον της στο νησί τελείωνε και το ήξερε. Μόνο όσο να κλείσουν οι εκκρεμότητες, με τον τρόπο που είχε επιλέξει. Και αυτός ο τρόπος δεν θα άρεσε σε κανέναν από όσους έπαιξαν με τη ζωή της! Αφού τελείωσε με το σίδερο, έψαξε για τη φωτογραφία. Είχε την έντονη επιθυμία να ξαναδεί τον άνθρωπο που την έφερε στον κόσμο. Μάταια! Προφανώς η Βασίλαινα είτε την είχε μαζί της, είτε την είχε καταστρέψει. 

 Η Βασίλαινα! Αυτό το κολοβό φίδι που την άφησε τόσα χρόνια να αγαπάει και να μισεί τον άνθρωπο που πίστευε για πατέρα! Αυτή έπρεπε να πληρώσει περισσότερο από όλους. Αλλά και το άλλο καθίκι, αυτός που δεν ανέλαβε τις ευθύνες του και την παράτησε με ένα μούλικο στην κοιλιά! Το ότι δεν είχε ιδέα ο ίδιος, ούτε που της πέρασε από το μυαλό. Ούτε και την ένοιαζε. Όποιος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την είχε βλάψει, θα αντιμετώπιζε την οργή της, και αυτό δεν το άλλαζε τίποτα! 

 Και ο Βασίλης; Αυτόν πως έπρεπε να τον αντιμετωπίσει; Θα του έδινε μια τελευταία ευκαιρία, και αν την απέρριπτε, ήταν κι αυτός καταδικασμένος! Αν κάτι ήθελε, να μπορούσε να αλλάξει, θα ήταν ο θάνατος του Αριστείδη. Παραήταν γρήγορος και δεν του έδωσε την ευκαιρία να υποφέρει, όσο του άξιζε! Την πρόδωσε στην πρώτη απόρριψη, με την πρώτη τσούλα που βρέθηκε μπροστά του. Την καλύτερη της φίλη!

Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση