Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Στο λιμάνι επέτρεψε στον εαυτό του να χαλαρώσει. Εδώ πια αισθανόταν ασφαλής. Άλλωστε, με εξαίρεση τους φανατικούς έξω από τη Νομική, η κατάσταση έδειχνε ήρεμη. Η Πρυτανεία είχε λειτουργήσει με σύνεση, και δεν είχε ζητήσει επέμβαση των αρχών. Αν συνέχιζε να είναι με το μέρος των φοιτητών, υπήρχε ελπίδα συνέχισης και έντασης του αγώνα.
Πήρε τηλέφωνο στα σπίτια των δυο κολλητών του και με ανακούφιση τους άκουσε να είναι σώοι και χωρίς κανείς να τους ενοχλήσει. Ξεθάρρεψε και τηλεφώνησε της Ελπίδας. Ο πατέρας της μετά από μερικές ερωτήσεις σχετικά με τα γεγονότα, του την έδωσε στη γραμμή.
“Την επόμενη φορά θα είμαι μαζί σου”, του είπε με φωνή που φανέρωνε την αγωνία που πέρασε.” Τρελάθηκα όταν έμαθα πως γίνονται επεισόδια!”
.”Θα έρθει η ώρα σου και σένα”, της απάντησε “Τώρα προέχει να μπεις στο Πολυτεχνείο. Και μάλιστα στην Αθήνα! Αλλιώς θα βλεπόμαστε Πάσχα και Χριστούγεννα!”.
“Στο τσεπάκι την έχω την εισαγωγή!”, τον διαβεβαίωσε. “Ανυπομονώ να γίνω η πιο διάσημη αρχιτέκτων του λεκανοπεδίου! Γιαυτό πρέπει να κλείσω, γιατί φεύγω για φροντιστήριο!'”.
“Δηλαδή δεν θα βρεθούμε απόψε;”, ρώτησε πριν ακούσει τον ήχο του τηλεφώνου, που μαρτυρούσε πως μιλούσε στο βρόντο!
Οι διεργασίες για την επόμενη κατάληψη ξεκίνησαν από την Δευτέρα. Οι περισσότερες οργανώσεις ήταν αρνητικές σε μια τέτοια εξέλιξη. Δεν είχαν καμία εμπιστοσύνη στις Πρυτανικές αρχές, όσο κι αν η στάση τους την προηγούμενη φορά ήταν θετική. Η πίεση που θα ασκούσε το καθεστώς θα ήταν αφόρητη, και κανείς δεν θα ήταν διατεθειμένος να παίξει τη θέση του, ίσως και την ζωή του, κορώνα γράμματα, για να υπερασπιστεί μια εξέγερση με αμφίβολα αποτελέσματα,
Ο Αργύρης προσπάθησε να επιβάλει τη δική του άποψη, και κατάφερε να πείσει αρκετούς, όχι όμως όλους. Έστω και με τη σχετική πλειοψηφία άξιζε τον κόπο μια ακόμα προσπάθεια. Από την οργάνωση που ανήκε μόνο δύο ακολούθησαν, ο Ντίνος και ο Θωμάς. Επισήμως οι επικεφαλής αποκήρυξαν την κατάληψη, υπαινισσόμενοι προβοκάτσια.
Τελικά ή δεύτερη αυτή κατάληψη, στις 20 του Μάρτη, κατέληξε σε πανωλεθρία! Η Πρυτανεία ζήτησε την επέμβαση των αρχών, που έγινε με μεγάλη προθυμία από το μέρος τους! Δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις, και ένας μεγάλος αριθμός τραυματιών το θλιβερό αποτέλεσμα. Ο Αργύρης για άλλη μια φορά στάθηκε τυχερός, όχι όμως και οι δυο σύντροφοι του. Μαζί βγήκαν από το κτήριο όταν έπεσαν πάνω σε μαινόμενους μπάτσους. Σαν από θαύμα την προσοχή τους τράβηξαν τα άλλα δυο παλληκάρια, και έτσι κατάφερε ο Αργύρης να ξεφύγει.
Έφυγε βιαστικά χωρίς να γυρίσει ούτε μια στιγμή να κοιτάξει πίσω, και αυτό ήταν κάτι που δεν συγχώρησε ποτέ στον εαυτό του. Με τις ενοχές να τον πνίγουν για τη λιποταξία του, κλείστηκε σπίτι (η νονά έλειπε σε προσκύνημα στους Άγιους τόπους) και δεν επικοινώνησε με κανέναν τρία ολόκληρα μερόνυχτα. Ούτε καν με την Ελπίδα, η οποία, τρελή από αγωνία, τον καλούσε απεγνωσμένα στο τηλέφωνο.
Συνέχεια στο μυαλό του τριγυρνούσαν οι στιγμές μετά την έξοδο τους από τη Νομική. Η μεγάλη του απορία ήταν πώς μέσα σε όλο αυτό το πλήθος φοιτητών που έβγαινε εκείνη την ώρα, οι μπάτσοι εστίασαν στον Ντίνο και τον Θωμά. Δεν ήταν πρωτοκλασάτα στελέχη για να τα γνωρίζουν,και σχετικά πρόσφατα εντάχθηκαν στον χώρο, πρωτοετείς όντες. Αν κάποιον από τους τρεις είχαν σταμπάρει, αυτός έπρεπε να είναι ο ίδιος. Με ενεργή συμμετοχή και έντονη δράση, δίχως να παίρνει ιδιαίτερες προφυλάξεις, αυτός λογικά θα ήταν ο στόχος τους.
Δεν πολυπίστευε στην τύχη, παρόλο που αυτή στεκόταν συνεχώς ευνοϊκή απέναντι του. Κάτι άλλο πολύ περίεργο πρέπει να συνέβαινε. Τι όμως; Όσο και να έστυβε το μυαλό του, άκρη δεν μπορούσε να βρει. Μόνο μια υποψία τον βασάνιζε. Μήπως είχαν βάση οι απόψεις του ΚΚΕ, για τις αριστερίστικες οργανώσεις. Μήπως δηλαδή λειτουργούσαν σαν πέμπτη φάλαγγα μέσα στις τάξεις της νεολαίας, και στην πραγματικότητα ήταν όργανα του συστήματος. Όρκο δεν μπορούσε να πάρει για κανέναν, πάντως όσα στελέχη είχε γνωρίσει τα θεωρούσε έντιμα και αξιόπιστα. Εξάλλου τα περισσότερα πλήρωσαν τους αγώνες τους με φυλακίσεις και στρατεύσεις.
Την Παρασκευή το πρωί πια αποφάσισε να ξαναβγεί στον κόσμο. Όλες αυτές οι σκέψεις του ήταν αδιέξοδες και το κατάλαβε έστω και αργά. Ξεκίνησε για τη σχολή με έντονη αγωνία για το τι θα αντιμετωπίσει εκεί. Πρώτα όμως πέρασε από το Γυμνάσιο της Ελπίδας. Την πέτυχε την ώρα που έφτανε. Εκείνη έκανε μια κίνηση να τον αποφύγει, αλλά αμέσως το μετάνιωσε και έπεσε στην αγκαλιά του.
“Κανονικά δεν έπρεπε να σου ξαναμιλήσω!”, του είπε μουτρωμένη. “Που χάθηκες τόσες μέρες; Δεν σκέφτηκες πως θα πέθαινα από την αγωνία μου!”.
“Συγγνώμη!”, της απάντησε με συντριβή. “Δεν άντεξα την αποτυχία της εξέγερσης. Σκέφτομαι να τα παρατήσω ξέρεις!”.
Τραβήχτηκε απότομα από την αγκαλιά του και τον κοίταξε οργισμένη. “Αυτό να μην το ξαναπείς!”, του φώναξε άγρια. “Ίσα ίσα τώρα πρέπει να πεισμώσεις περισσότερο! Μόνο μέσα από τις ήττες βρίσκουμε το δρόμο για τη νίκη! Και θα έρθει η νίκη αγάπη μου! Το μυρίζω στον αέρα, το αισθάνομαι με όλες μου τις αισθήσεις! Όχι δεν θα κάνεις τώρα πίσω. Δεν θα κάνουμε πίσω!”.
Για ακόμη μια φορά τον εξέπληξε η αγωνιστική της διάθεση. Το δόσιμο της στο δίκιο του αγώνα. Πράγματα που μετά τις τελευταίες εξελίξεις άρχισαν να ατονούν μέσα του. Πάντα αυτό το κορίτσι έβρισκε τον τρόπο να τον συνεφέρει από τις πτώσεις του. Κάτι σαν ο καλός του άγγελος!
Η αγάπη του γι΄αυτήν μεγάλωνε μέρα με την ημέρα, και περίμενε ανυπόμονα τη στιγμή που ενήλικη πια θα την έπαιρνε να ζήσουν μαζί στο ίδιο σπίτι. Τουλάχιστον μέχρι να τους χωρίσει προσωρινά ο στρατός. Μια διαδικασία που όσο και να ήταν αναπόφευκτη, την απόδιωχνε από τη σκέψη του με βδελυγμία. Πως να υπηρετήσει την πατρίδα με αυτές τις συνθήκες; Αν η Ελλάδα ξαναγύριζε στη δημοκρατία, τότε ναι! Με όλη του την ψυχή!
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου