Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
“Μάλιστα”, απάντησε εντυπωσιασμένος. “Μπορώ να βοηθήσω σε κάτι;”
Του εξήγησε με λίγα λόγια τι ήθελε και αν μπορούσε να της πει τι έπρεπε να κάνει.
“Καταλαβαίνεις πως αυτά δεν είναι πράγματα που μπορεί να λυθούν σε ένα αεροδρόμιο.”, της είπε χαμογελώντας. “Θα χαρώ πολύ να τα πούμε στο γραφείο μου.”
“Φοβάμαι πως τα οικονομικά μου δεν μου επιτρέπουν κάτι τέτοιο!”, απολογήθηκε.
“Ας πούμε πως θα σας κάνω ένα δωράκι, γιατί σας συμπάθησα”, είπε με νόημα που η Μαριγώ έπιασε αμέσως! “Αλήθεια για που ταξιδεύετε;”
“Μιλάνο, για την έκθεση.”
“Μα είναι υπέροχο!, αναφώνησε ο Αλέξανδρος ενθουσιασμένος. “Τελικά υπάρχει Θεός! Μαζί θα ταξιδέψουμε”
“ Η κυρία είναι σύζυγός σας;”, ρώτησε δήθεν αφελώς η Μαριγώ, βλέποντας τη συνοδό του, που είχε μόνιμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της ένα ηλίθιο χαμόγελο.
“Όχι, ποτέ δεν υπήρξα παντρεμένος! Πελάτης είναι και δεν γνωρίζει παρά ελάχιστες ελληνικές λέξεις. Η καταγωγή της είναι από τη Δανία. Ο άντρας της έχει κάτι μπλεξίματα με το νόμο στο Μιλάνο, αλλά αυτά έχουμε χρόνο να τα πούμε στην διαδρομή. Εσείς μόνη ταξιδεύετε;”
“Με τον νεαρό στο τραπεζάκι”, του απάντησε δείχνοντας τον Ερρίκο. “Καλός συνεργάτης και φίλος. Τι θα λέγατε να καθόμαστε μαζί μέχρι να αναγγείλουν την πτήση μας;”
Συμφώνησε και αφού ενημέρωσε τη συνοδό του κάθισαν μαζί. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις, ο Αλέξανδρος παράγγειλε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και αλλαντικά.
“Το φαγητό στο αεροπλάνο, ποτέ δεν ανήκε στα αγαπημένα μου!”, ομολόγησε.
Ήπιαν όλοι από ένα ποτήρι αφού ευχήθηκαν καλό ταξίδι. Η αναγγελία βρήκε την παρέα με μισογεμάτα ποτήρια και η Μαριγώ με τον Ερρίκο έκαναν να σηκωθούν .
“Γιατί βιάζεστε;”, τους είπε εύθυμα ο Αλέξανδρος. “Είναι μόλις η πρώτη αναγγελία. Υπάρχει ακόμη αρκετός χρόνος!”
Στην τρίτη και τελευταία αναγγελία αποφάσισαν να σηκωθούν και να πάνε αργά προς την έξοδο. Σε λίγα λεπτά το μικρό λεωφορείο τους μετέφερε στο αεροπλάνο. Οι θέσεις του Αλέξανδρου ήταν περίπου στη μέση, ενώ της Μαριγώς κοντά στην ουρά. Ο Αλέξανδρος πλησίασε μια ηλικιωμένη κυρία που καθόταν στην τέταρτη σειρά, έσκυψε και της φίλησε με σεβασμό το χέρι. Η Μαριγώ που ακολουθούσε κόντεψε να μείνει! “Αυτή δεν είναι η γριά του λατομείου;”, αναρωτήθηκε. “Τι διάολο γυρεύει εδώ;” Αλλά πάλι η συγκεκριμένη έδειχνε καλοντυμένη και με τρόπους που φανέρωναν πως ανήκε σε υψηλούς κύκλους. Άλλωστε αν και διασταυρώθηκαν τα βλέμματα τους, δεν φάνηκε να την αναγνωρίζει. “Προφανώς πρόκειται για εκπληκτική ομοιότητα”, σκέφτηκε.
“Γνωστή σας η κυρία;” τον ρώτησε μόλις ήρθε κοντά της.
“Μη μου πεις πως δεν ξέρεις την Έλενα Καμβύση! Την μεγαλύτερη ίσως εν ζωή φιλόσοφο του αιώνα μας, και πρόεδρο του ομώνυμου ιδρύματος. ”
“Δεν έτυχε, δεν ασχολούμαι και πολύ με τους διάσημους και επώνυμους!”
“Μάλλον έχεις δίκιο! Η ηλικία σου δεν επιτρέπει τέτοιου είδους ανησυχίες. Οι μεταφυσικές αναζητήσεις είναι προνόμιο των γεροντότερων σαν και μένα!”
“Ασφαλώς ψάχνεις για φιλοφρονήσεις! Είσαι πολύ νεώτερος από πολλούς εικοσάρηδες που ξέρω!” ”Θέλεις να καθίσουμε μαζί;”, πρότεινε ο Αλέξανδρος. “
"¨Επιτρέπεται κάτι τέτοιο;”
“Αν είσαι ο Αλέξανδρος Ιωάννου, ασφαλώς και επιτρέπεται!”
Όχι μόνο επιτρεπόταν αλλά οι αεροσυνοδοί τσακίστηκαν να το κανονίσουν! Ρώτησαν τον Ερρίκο αν μπορούσε να καθίσει δίπλα στην Δανέζα κυρία, και αυτός άλλο που δεν ήθελε. Ευκαιρία να εξασκήσει τις γνώσεις του στην αγγλική γλώσσα, που ούτως ή άλλως ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Ο Αλέξανδρος της πρόσφερε τη θέση στο παράθυρο, αλλά την αρνήθηκε ευγενικά. Προτιμούσε να μην βλέπει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια της!
“Ξέρεις ποιο είναι το αστείο;”, τη ρώτησε χαμογελώντας, αφού το αεροπλάνο πήρε ύψος και ηρέμησε λίγο. “Δεν ξέρω καν το όνομα σου!”
“Μαρία με λένε”, απάντησε. “Μαρία Νομικού.” Κάτι του θύμισε το επώνυμο αλλά δεν έδωσε σημασία.
“Και από που είσαι Μαρία; Γιατί κάτι μου λέει πως δεν είσαι πρωτευουσιάνα!”
“Δεν είμαι. Κατάγομαι από την Σύρο, αλλά ζω αρκετά χρόνια στην Αθήνα.”
“Από τη Σύρο! Αλήθεια πόσα χρόνια έχω να επισκεφτώ τις Κυκλάδες!”
“Κοντά είκοσι”, θέλησε να του πει, όμως το κατάπιε.
“Πόσες μέρες θα μείνετε στο Μιλάνο;”.
“Δύο ή τρεις το πολύ. Πάντως το ξενοδοχείο το κρατήσαμε για δυο διανυκτερεύσεις.”
“Εμείς μάλλον θα μείνουμε λίγο παραπάνω. Πάντως πιστεύω πως θα συνεχίσουμε την καλή παρέα. Τα ξενοδοχεία μας είναι σχετικά κοντά.”
“Και εγώ νομίζω πως θα ξεκλέψω λίγο χρόνο. Δεν βρίσκεις εύκολα την ευκαιρία να συναναστρέφεσαι τέτοιες προσωπικότητες!”
Η γηραιά κυρία σηκώθηκε, μάλλον για να ξεμουδιάσει λίγο.
“Παράξενη γυναίκα”, σχολίασε η Μαριγώ. ”Και το περίεργο είναι ότι νομίζω πως την έχω ξανασυναντήσει.”
“Τίποτα δεν αποκλείεται. Της αρέσει να ανακατεύεται με τους απλούς ανθρώπους, για να παρακολουθεί τη συμπεριφορά τους. Σπάνια κάθεται σε ένα μέρος, ακόμα και αν δεν έχει προγραμματισμένη κάποια διάλεξη. Το αν είναι παράξενη δεν το ξέρω. Ενδιαφέρουσα όμως είναι σίγουρα!”
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου