Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Τη συνομιλία τους διέκοψε η αεροσυνοδός που ρώτησε αν θέλουν καφέ ή αναψυκτικό. Ο Αλέξανδρος πήρε ένα χυμό, και η Μαριγώ την ευχαρίστησε ευγενικά χωρίς να ζητήσει κάτι.
“Μου είπες στο αεροδρόμιο πως σχεδιάζεις να στήσεις μια βιοτεχνία ενδυμάτων. Θα ξέρεις βέβαια πως απαιτούνται σημαντικά κεφάλαια αν θέλεις να κάνεις κάτι με προοπτικές επιτυχίας.”, της είπε ο Αλέξανδρος, αλλάζοντας την κουβέντα.
“Το ξέρω βέβαια! Αλλιώς θα το είχα ξεκινήσει ήδη. Όμως δεν βιάζομαι, δεν θέλω να κάνω κάτι πρόχειρο.”
“Θα μπορούσες ίσως να πάρεις δάνειο, αν και δεν θα σου το συνιστούσα. Μοναχός σου χόρευε, όπως έλεγε και η μακαρίτισσα η μάνα μου!”
“Δεν είχα σκοπό να μοιραστώ τα όποια κέρδη μου με μια τράπεζα!”
“Δείχνεις να έχεις μεγάλη εμπιστοσύνη στην αξία σου!”, τη θαύμασε ο Αλέξανδρος. “Αυτό είναι πάντα το σημαντικότερο βήμα προς την δικαίωση. Αλήθεια οι γονείς σου δεν θα μπορούσαν να βοηθήσουν;”.
Του αράδιασε ένα σωρό ψέματα σχετικά με την οικογένεια της, σε σημείο που και η ίδια απόρησε πως τα σκαρφίστηκε. Για έναν πατέρα τζογαδόρο, που με τα πολλά η μάνα της τον χώρισε, ύστερα για τον κακό πατριό, που την έβλεπε ερωτικά και αναγκάστηκε να φύγει από το νησί!
“Ούτε το λύκειο δεν πρόλαβα να τελειώσω”, έκλεισε το παραμύθι της. “έπρεπε να δουλέψω για να επιβιώσω.”
Ο θαυμασμός του Αλέξανδρου μεγάλωσε με τη δύναμη που υποτίθεται πως είχε επιδείξει. ”Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που από την πρώτη στιγμή μου έκανες εντύπωση! Πέρα από την αδιαμφισβήτητη ομορφιά σου, έχεις τον χαρακτήρα που λατρεύω στις γυναίκες! Δυναμική, τολμηρή, χωρίς να χάνει τίποτα από την θηλυκότητα της!”
“Το να σου λέει τόσο όμορφα λόγια ένας άνθρωπος με τα δικά σου προσόντα, δεν μπορεί παρά να σε κάνει υπερήφανη! Και δεν είναι απλή φιλοφρόνηση αν σου πως μου αρέσει πολύ η παρέα σου!”
“Μόνο η παρέα μου; Ήλπιζα σε κάτι περισσότερο!”
“Όλα με τη σειρά τους!”, του είπε με νάζι και ακούμπησε το δάκτυλο στα χείλη του.
Το αεροσκάφος άρχισε να τροχοδρομεί στο αεροδρόμιο Linate, και μόνο όταν σταμάτησε εντελώς ηρέμησε η Μαριγώ. Σηκώθηκαν και σιγά σιγά κατέβηκαν τις σκάλες, περιμένοντας μπροστά στο λεωφορείο και τους άλλους. Η κυρία Καμβύση πέρασε δίπλα τους και τους χαμογέλασε. “Πως είστε καλή μου;”, ρώτησε τη Μαριγώ. “Πάει καιρός από την πρώτη και τελευταία μας συνάντηση!”
Η Μαριγώ ετοιμάστηκε να απαντήσει, αλλά η γριά είχε ήδη επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο που την περίμενε.
“Είχες δίκιο τελικά!”, παραδέχτηκε ο Αλέξανδρος. “Που την γνώρισες αλήθεια;”
“Πάνε χρόνια. Στη Σύρο, παρίστανε τη φτωχή και μάζευε χόρτα, βότανα, κάτι τέτοιο. Πάντως θα ήθελα να την ξαναδώ, να μιλήσω μαζί της.”
“Αν και είναι τρομερά δύσκολο να την πλησιάσει κανείς, ο καλός σου φίλος θα το κανονίσει κάποια μέρα!”
Επιβιβάστηκαν και οι τέσσερις και σε λίγα λεπτά βρίσκονταν στον χώρο αποσκευών του αεροδρομίου. “Πρέπει να φύγουμε τώρα”, είπε ο Αλέξανδρος όταν έφθασαν οι δικές τους αποσκευές. “Μας περιμένει έξω ο Ιταλός δικηγόρος που θα συνεργαστούμε. Πολύ θα χαρώ να βρεθούμε το απόγευμα για έναν καφέ. Υπάρχει ένα υπέροχο καφέ στην Piazza del Duomo το Gran Caffe del Duomo.”
“Το ξέρω.”, πετάχτηκε ο Ερρίκος. “Πραγματικά είναι πολύ όμορφο!” “Κατά τις έξι είναι καλά; Θα έρθω εγώ να σας πάρω.”
“Δεν χρειάζεται”, τον σταμάτησε η Μαριγώ. “Θα νοικιάσουμε αυτοκίνητο. Στις έξι λοιπόν.”
Ευτυχώς ο Ερρίκος με την καλή γνώση της Αγγλικής και με τα λίγα Ιταλικά του, αποδείχθηκε θησαυρός. Ήταν εξάλλου η τέταρτη φορά που ερχόταν στο Μιλάνο και γνώριζε αρκετά καλά τα κατατόπια. Νοίκιασαν ένα Fiat Uno και πήγαν στο ξενοδοχείο τους, ένα συμπαθητικό για τις τιμές του κατάλυμα το Hotel Da Vinci. Ο Αλέξανδρος με τη συντροφιά του είχαν επιλέξει ένα πιο ακριβό το Palazzo Moscova. Το πρώτο πράγμα που θέλησε η Μαριγώ όταν έφτασαν ήταν ένα ζεστό μπάνιο. Η μέρα ήταν πολύ κρύα και συννεφιασμένη, και αυτό θα την επέστρεφε στην κανονική θερμοκρασία. Αδιαφορώντας για το αν ο Ερρίκος αισθανόταν την ίδια ανάγκη, πέταξε τα ρούχα και χώθηκε στην μπανιέρα.
“Ευτυχώς που προτιμώ τα αγοράκια!”, γέλασε ο Ερρίκος. “Θα κινδύνευες σοβαρά αν ήταν αλλιώς!” “Ποτέ μην είσαι σίγουρος μαζί μου!”, του απάντησε. “μπορεί και να σε κάνω straight!”
”Θεός φυλάξει!”, αναφώνησε ο Ερρίκος, και ξέσπασαν και οι δυο στα γέλια.
Στις έξι ακριβώς έφτασαν στην Piazza del Duomo. Ο Αλέξανδρος ήταν ήδη εκεί απολαμβάνοντας τον καπουτσίνο του. Παρήγγειλε και για τους δυο από έναν.
“Η κοπέλα δεν ήρθε μαζί σου;”, τον ρώτησε η Μαριγώ.
“Προτίμησε να ξεκουραστεί. Άλλωστε δεν ήρθε εδώ για διασκέδαση.”
Μίλησαν για λίγο πάνω σε διάφορα άσχετα θέματα, μέχρι που ο Αλέξανδρος έριξε την ιδέα.
“Την αγάπη μου για τα αλλαντικά θα την καταλάβατε στο Ελληνικό. Αλλά έχω πάθος και με την παραδοσιακή Ιταλική κουζίνα! Σκοπεύω να δειπνήσω στο savini ένα καταπληκτικό ρεστοράν από τα καλύτερα του Μιλάνου. Ασφαλώς θα με ακολουθήσετε!”
“Όχι εγώ πάντως!”, διαφώνησε ο Ερρίκος. “Εκτός του ότι δεν πεινάω καθόλου, νυστάζω τρομερά. Θα την γυρίσεις στο ξενοδοχείο τη φιλενάδα μου, έτσι δεν είναι;”
“Χρειάζεται να το ρωτάς; Υποχρέωση μου να ανταποδώσω την συντροφιά της!”
Καληνύχτισε και αφού τους ευχήθηκε καλή διασκέδαση, ξεκίνησε για την επιστροφή.
“Είσαι πανέμορφη απόψε!”, την κολάκεψε. “Κάθε φορά που σε βλέπω, γίνεσαι και πιο ελκυστική!”
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου