Η αλλαγή ποτέ δεν έρχεται από μόνη της. Αυτό θυμάμαι να μου λέει η μητέρα μου εν είδει συμβουλής. Τίποτα δε μεταμορφώνεται, τίποτα δε μετουσιώνεται σε κάτι άλλο, τίποτα δε γίνεται κάτι καλύτερο ή χειρότερο, αν εμείς δεν κινήσουμε τα νήματα.
Αυτή η φράση γύρναγε στο μυαλό μου, καθώς αιωρούμουν κρεμάμενος από το σχοινί το οποίο είχα δέσει πάνω στο φωτιστικό του δωματίου μου. Η αλήθεια είναι πως δε σου περισσεύουν και πολλά δευτερόλεπτα, μέχρι ο κόμπος γύρω από το λαιμό σου να πνίξει την ψυχή την οποία στεγάστηκε στο σώμα σου, οπότε ο χρόνος είναι περιορισμένος για τέτοιες σκέψεις, μολονότι, θέλω να υπογραμμίσω, απαραίτητες. Η αλήθεια επίσης είναι πως οι στιγμές, εκείνη την ώρα του πνιγμού, εμφανίζονται σαν
ολοκληρωμένες ιστορίες, όπου στο ξέπνοο μυαλό σου φαντάζουν ωριαίες. Έτσι, όπως το κορμί σου παλεύει μάταια με σπασμωδικές κινήσεις να αποφύγει το μοιραίο και οι αισθήσεις σου αργοσβήνουν παρασύροντας η μια την άλλη στον κατήφορο προς τον Άδη, συνειδητοποιείς πως όσοι έχουν βιώσει το μονοπάτι προς το θάνατο, αλλά τελευταία στιγμή στην κυριολεξία έχουν επανέλθει στη ζωή, αφηγούνται την πραγματικότητα, ότι δηλαδή η ζωή σου περνάει, συνοδεύοντας τις τελευταίες σου πνοές, ομοιάζουσα με ταινία.Και η σημαντικότερη στιγμή, από το πέρασμα της ζωής στην ανυπαρξία, είναι εκείνη όπου, τελικά, το σώμα σου έχει παραδοθεί στο δρέπανο του χάρου και, υποταγμένο, ηττημένο και παραδομένο στα χέρια του αντιπάλου του, ανακάμπτει μαζεύοντας δυνάμεις για το μεγάλο ταξίδι. Εκεί, σε εκείνο το σημείο ακριβώς, έρχονται οι καλύτερες θύμησες, οι πιο όμορφες εικόνες της ζωής σου, όπου, σαν τελευταίο δώρο-προσφορά από τον νικητή προς τον ηττημένο, σερβίρονται αποκομμένες από ό,τι κακό περιδιάβηκε τη ζωή σου. Και τότε, σας μιλώ ειλικρινώς, είναι όπου σου γεννιέται η ανάγκη να εκφράσεις την ευγνωμοσύνη σου, για πρώτη ίσως και μοναδική φορά, σε αυτόν που σε κατατρόπωσε, γιατί στέκεται δίκαιος, πιστός στις αρχές τις οποίες θα ήταν ιδανικό να τηρεί κάθε μαχητής πέραν του πεδίου των συγκρούσεων.
Δεν μπορώ να πω πως η απόφαση να συνεργαστώ με τη δύναμη της βαρύτητας, για να τελειώσω έτσι άδοξα την ύπαρξή μου σε αυτόν τον πλανήτη, ήταν εύκολη. Συναντούσα, πάντα, δυσκολίες στην τελική απόφαση. Η αναποφασιστικότητα εμφανιζόταν ως σήμα κατατεθέν του εαυτού μου. Δεν ήμουν άτολμος, σας το βεβαιώνω. Κάτι άλλο ήταν εκείνο το οποίο με ωθούσε στη διστακτικότητα της στερνής επιλογής και αυτό δεν υπήρξε τίποτα περισσότερο από την αναβλητικότητά μου. Βέβαια, για να πω την αλήθεια, αυτή η ύστατη κίνηση πάνω στην σκακιέρα της ζωής μου δε συντελέστηκε από μέρους μου λόγω της προαναφερθείσας αδυναμίας, αλλά αποτέλεσε συνέπεια της διαρκής μου άρνησης να αποδεχτώ το γήρας το οποίο ερχόταν ακάθεκτο.
Η κατρακύλα μου ξεκίνησε, όταν συνειδητοποίησα ότι το μόνο το οποίο δε θα μπορούσα να ορίσω στη ζωή μου θα ήταν η φθορά της σάρκας μου και αυτό στην κυριολεξία με τρέλανε. Αμφιβάλω το κατά πόσο είχα όψη μουρλού από εκεί και πέρα, αλλά είμαι πεπεισμένος πως η έκφραση στο πρόσωπό μου είχε μεταλλαχτεί. Αρχικά τρομοκρατήθηκα, πήρα όψη ωχρή, ύστερα αναρωτήθηκα και προσπάθησα να επαληθεύσω το κατά πόσο και αν ίσχυε κάτι τέτοιο, και τέλος, οριστικοποίησα μέσα μου, δίχως όμως να συμβιβαστώ, ότι αυτή ήταν η πραγματικότητα. Για κακή μου τύχη, τα γεγονότα οδηγούσαν ευθύς προς μια κατεύθυνση και μόνο, η οποία αυτή ήταν και η αλήθεια. Κρύος ιδρώτας με έλουσε. Οι ανασφάλειες όλες ξετρύπωσαν από το υποσυνείδητό μου. Ήμουν, πράγματι, για να με λυπούνται. Καταράστηκα επανειλημμένα τη μητέρα μου, η οποία με γαλούχησε με την αντίληψη της ενεργής, απαράμιλλης και απαραίτητης συμμετοχής μου στα δρώμενα του βίου μου, ορκίστηκα πως ποτέ μου ξανά δε θα δείξω τόσο έντονη δουλικότητα, ώστε να υποταχθώ άνευ όρων σε ανθρώπινο ον. Γρήγορα όμως κατάλαβα πως ό,τι και αν έκανα, αυτό ήταν κάτι το αναπόφευκτο να συμβεί.
Στα πρώτα, τα νηπιακά χρόνια, ρουφάς σα σφουγγάρι ό,τι στάζει μέσα σου. Το καταπίνεις λαίμαργα και το καταχωνιάζεις βαθιά, χτίζοντας τη βάση για το οικοδόμημά σου. Τα θεμέλια αλλάζουν δύσκολα και, αν φτιάχνονται από κακό υλικό, εύκολα γκρεμίζουν το οίκημα το οποίο φύτρωσε πάνω τους.
Μέρα με την ημέρα γινόμουν ολοένα και πιο δυστυχής, τα χρόνια περνούσανε και, ενώ σε κάθε μου βήμα υπήρχε το στίγμα μου, στο πρόσωπό μου, στα χέρια μου ο χρόνος έπλαθε ανεξέλεγκτος και πρόσθετε ρυτίδες. Τα μαλλιά μου λιγόστευαν και, παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές μου, η επιθυμητή αλλαγή δεν επήλθε. Δοκίμασα κάθε μέσο και τρόπο για να ανακόψω τον αδηφάγο χρόνο. Η ομοιοπαθητική με έπεισε, ακολούθησα πιστά τη συνταγή παρά τις επώδυνες θυσίες. Τελικά, μετά από κάποια λιγοστά χρόνια, απόσυρα τις προσδοκίες μου. Η πίστη μου ανασκίρτησε μόλις ήρθα σε επαφή με το διαλογισμό. Πάνω του βάσισα τις εναπομένουσες ελπίδες μου. Προσπάθησα για καιρό αλλά μάταια, αφού οι τρίχες μου συνέχισαν να αποχωρούν αχάριστες από τη μάνα γη η οποία τις έφερε στη ζωή. Έπειτα από τις επανειλημμένες αποτυχίες μου να καθορίσω την εξέλιξη του σώματός μου, αποτάθηκα στην επιστήμη. Άρχισα να χρησιμοποιώ κάθε λογής κρέμα, για να επαναφέρω στο δέρμα μου την πρότερη ελαστικότητά του. Σύντομα, όμως, ο χρόνος ήρθε και πάλι να διαψεύσει ό,τι πίστεψα τόσο απεγνωσμένα.
Όπως καταλαβαίνετε, ο μοναδικός παράγοντας ο οποίος δε θέλησε να συμμαχήσει με τις ικανότητές μου ήταν αυτός ο καταραμένος ο χρόνος. Και ενόσω πάλευα για να κερδίσω ή έστω να πάρω με το μέρος μου τον μοναδικό αντίπαλο στον οποίο δεν είχα καταφέρει να επιβληθώ, όλο εκείνη η φράση της μητέρας μου γύριζε σα σκέψη καταραμένη. Πώς είναι δυνατόν, για κάτι που έχεις προσπαθήσει τόσο πολύ στη ζωή σου να το κατακτήσεις, να συναντάς τέτοια σθεναρή αντίσταση; Η λογική μου δεν ήταν πρόθυμη να το καταλάβει. Αυτό ήταν σίγουρο πως ίσχυε. Το καταλάβαινα τώρα, τις στερνές κοντόπνοες στιγμές.
Η αλλαγή ποτέ δεν έρχεται από μόνη της. Τι λέγαμε; Α, ναι. Λοιπόν, για να συντομεύσω μιας και κάποια στιγμή πρέπει να κόψω αυτόν το γόρδιο δεσμό ο οποίος με κρατάει, πραγματικά, δέσμιο της δυστυχισμένης μου ζωής, σας έλεγα πως αυτή ήταν η φράση η οποία έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Σας εκμυστηρεύτηκα τη μάχη την οποία έδωσα για να υπερνικήσω το δεδομένο. Σας μίλησα για τη νίκη μου έναντι κάθε άλλης εξέλιξης. Είχα ελέγξει και δώσει πυξίδα σε όλες τις αλλαγές οι οποίες συνέβαιναν στο ρου της ιστορίας μου. Όλα καλά και όλα ωραία. Είχα σταθεί άξιος τηρητής της αρχής με την οποία γαλουχήθηκα και πήγαινα να σας αφηγηθώ, πάντα εν συντομία, το πώς κατέληξα να κρέμομαι από αυτό το, τελικά, λατρεμένο σχοινί, μιας και μου έδινε τη χαρά να υπερνικήσω, εντέλει ,τη φθορά της σάρκας την οποία επέφερε ο κακός χρόνος.
Όπως σας έλεγα, καμιά από τις προσπάθειές μου δεν καρποφόρησε, ώστε να επαναφέρω την επιδερμίδα μου στην εμφάνιση της νεανικής της ηλικίας. Οπότε, το μόνο το οποίο απόμενε ήταν να συμμαχήσω με τον τελευταίο φέρελπιν σύντροφο, το νυστέρι. Πήρα την απόφαση. Το είχα σκεφτεί καλά πριν καταλήξω στο συγκεκριμένο κοφτερό μέταλλο, αν και οι χειριστές του κάθε άλλο παρά συμπαθείς μου ήταν, έλα μου όμως όπου η ανάγκη σε φέρνει στο φιλότιμο και κάνεις τα πάντα για να την ικανοποιήσεις.
Ξεκίνησα, λοιπόν, με την πρώτη μου πλαστική στο πρόσωπο. Τραβήχτηκα αρκετά. Τέντωσε το δερματάκι μου που λένε και, παρόλο όπου το σφρίγος άρχισε πάλι να εμφανίζεται στην επιδερμίδα μου, άρχισα σιγά σιγά να χάνω την ταυτότητά μου. Τράβηξα λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, ώσπου το τελικό αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό! Τίποτα μα τίποτα δε θύμιζε τον εαυτό μου. Η απόγνωσή μου ήταν τεράστια. Η πολυπόθητη επιθυμία μου, η εμμονή μου ουσιαστικά, έγινε ο εφιάλτης μου. Τα αποτελέσματα ήταν αδιαμφισβήτητα και, μάλλον, οριστικά.
Δάκρυα κύλησαν στην ανελαστική σαν κάδρο επιδερμίδα μου. Είχα επιτύχει τη νίκη μου έναντι του χρόνου αλλά το τελικό χτύπημα το πλήρωσα τοκισμένο. Η δέσμευσή μου στις αρχές μου απέβηκε μοιραία. Εκείνος αδίστακτος, εγώ τολμηρός, ήταν επόμενο η σύγκρουση να άφηνε σημάδια. Το κυριότερο, όμως, πλήγμα το οποίο μου απέφερε ο χρόνος ήταν ότι αντιλήφτηκα πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς ταυτόχρονα να αλλάξει και κάτι άλλο. Ήταν πασιφανές πως η μητέρα μου αυτό είχε ξεχάσει να μου το πει και δυστυχώς το έμαθα με τον πιο άκομψο και δυσχερή τρόπο. Γιατί ξέρετε, καλοί μου, οι εσωτερικές πληγές, παρότι βαθύτερες, μπορούν κάποια στιγμή να επουλωθούν και τεχνηέντως να κρυφτούν. Όταν, όμως, τα τραύματα είναι εμφανή, δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο το οποίο να μπορεί να τα επουλώσει. Πάντα θα αφήνουν ένα σημάδι, ενθύμιο του θύτη.
Έτσι, αγαπητοί μου αναγνώστες, μετά και την τελευταία μου χειρουργική επέμβαση, κατέληξα σε αυτήν τη σφιχτή θηλιά. Και τώρα, με σιγουριά μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως στο μοναδικό σημείο το οποίο μπόρεσα, έστω για λίγο, να ξεγελάσω το χρόνο είναι αυτή εδώ η στιγμή, την οποία, ενώ σας μιλώ και ήδη έχω αναλώσει κάποιες αράδες για να καταφέρω να με αφουγκραστείτε, για μένα, αυτός κυλά αργά και μάλλον ευχάριστα, γιατί, όπως σας προανέφερα, ο χάρος είναι φιλεύσπλαχνος εφόσον σου αποφέρει το νικητήριο λάκτισμα.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου