Στην εύλογη απορία που διέκρινε στο βλέμμα του, του εξήγησε πως αυτό ήταν το παρατσούκλι του νεκρού. Το πραγματικό του όνομα δεν το είχαν μάθει ακόμα, αφού κανένα έγγραφο δεν βρέθηκε που να το αναφέρει.
«Υπάρχει καμία εξέλιξη;», ρώτησε ο Αντώνης φέρνοντας ένα καλαμαράκι στο στόμα του.
«Το έχει αναλάβει το λιμενικό. Είναι δική τους αρμοδιότητα ο χώρος. Πάντως ανεπίσημα μπλεκόμαστε και εμείς!. Κάποιες πληροφορίες υπάρχουν σχετικά με ένα κόσμημα που προσπάθησαν να πουλήσουν σε ενεχυροδανειστήριο, όμως είναι νωρίς ακόμα για αποτελέσματα. Υπάρχουν δεκάδες τέτοιοι στην Αθήνα.».
Υπό κανονικές συνθήκες ο Αντώνης θα προτιμούσε μια πιο ανάλαφρη συζήτηση, όμως τώρα περίμενε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.
«Ένα κόσμημα; Και που το βρήκε ο άστεγος;».
«Μακάρι να ξέραμε. Ίσως μας έβαζε σε ένα δρόμο!».
«Οπότε απλά περιμένετε τις εξελίξεις!», επεσήμανε ο Αντώνης.
«Πράγμα που δεν μπορεί να κάνει η τσιπούρα!», χαμογέλασε η Δανάη. «Δεν τρώγεται παγωμένη ξέρεις!».
________
Το σπίτι του παπά Διονύση δεν ήταν κανένα παλάτι. Μια κρεβατοκάμαρα, ευρύχωρη κουζίνα, ένα μικρό καθιστικό, που χρησίμευε και σαν γραφείο, και ένα ακόμα μικρό δωμάτιο που ήταν σχεδόν άδειο. Μόνο ένας καναπές και ένα μικρό κομοδίνο υπήρχαν εκεί. Σε αυτό το δωματιάκι θα έμενε η Αρχοντούλα. Ο ιερέας υποσχέθηκε πως θα της αγόραζε και μια υφασμάτινη ντουλάπα για να τακτοποιήσει τα λιγοστά της υπάρχοντα.
Έκανε ένα ντους με την πολυτέλεια θερμοσίφωνα, που ποτέ πριν δεν είχε την ευκαιρία να κάνει, και η αίσθηση του χλιαρού νερού της έφτιαξε τη διάθεση. Μια διάθεση που παρουσίαζε σκαμπανεβάσματα τις τελευταίες ώρες. Σκεφτόταν τη μικρή και σε τι κατάσταση θα την έβρισκε αν κάποτε επέστρεφε στην Αίγινα. Είχε εμπιστοσύνη στις μοναχές, όχι όμως και στη μικρή. Γινόταν απρόβλεπτη όταν έβγαινε από την καθημερινότητα της και αυτή η μετακόμιση ήταν πολύ μεγάλη αλλαγή για τον άρρωστο ψυχισμό της. Να μπορούσε να επικοινωνήσει με το Μπάρμπα Νίκο, θα την καθησύχαζε λίγο. Πως όμως να το καταφέρει που δεν υπήρχε τηλέφωνο στο σπίτι του, και άλλο τρόπο δεν μπορούσε να σκεφτεί;
Βγήκε από το μπάνιο και αφού φόρεσε καθαρά εσώρουχα αποφάσισε να μη φορέσει επιτέλους, το ίδιο χιλιοφορεμένο μαύρο της φόρεμα. Καινούργια ζωή μπροστά της, καινούργια ρούχα, έστω και παλιά!
Διάλεξε μια γκρι μακριά φούστα και ένα σκούρο μπλε πουκάμισο που με ανακούφιση ανακάλυψε πως της ερχόντουσαν γάντι παρ ότι είχε χρόνια να τα φορέσει.
Τετάρτη σήμερα και ο παπάς νήστευε, οπότε θα μαγείρευε μόνο για εκείνη. Εκείνος θα έτρωγε μόνο φρούτα όπως της είπε. Το σκέφτηκε για λίγο και αποφάσισε κι αυτή να ακολουθήσει το παράδειγμα του. Άλλωστε δεν πολυπεινούσε και αφού έγινε μέλος της οικογένειας ιερέα, έστω και με παράξενο τρόπο, καλό θα ήταν να ακολουθεί τις συνήθειες του. Οπότε ήταν ευκαιρία να τακτοποιήσει τα πράγματα της. Άδειασε την τσάντα της στον καναπέ και άρχισε να ξεδιαλέγει τα χρήσιμα από τα άχρηστα, που ήταν και τα περισσότερα! Μέχρι και μισοφαγωμένο παστέλι βρήκε μέσα, άγνωστο από πότε. Ξανακοίταξε τα περιεχόμενα της τσάντας και με τρόμο διαπίστωσε πως έλειπαν τα δυο πιο πολύτιμα πράγματα που είχε. Η καρφίτσα και το μενταγιόν της. Μπορεί να μην είχαν άλλη αξία ή τουλάχιστον αυτό δεν την απασχόλησε ποτέ, ήταν όμως ο μόνος σύνδεσμος με τη ζωή που δεν θυμόταν!
Έψαξε στις τσέπες του φορέματος μήπως είχαν παραπέσει εκεί και τότε σιγουρεύτηκε πως τα είχε χάσει οριστικά! Η πρώτη της σκέψη ήταν πως τα πήρα ο νεωκόρος. Σίγουρα είχε τις ευκαιρίες να το κάνει και αρκετούς λόγους να το επιχειρήσει. Δεν έπαιρνε και κανένα τρελό μισθό και οπωσδήποτε ήταν μια πρόκληση που μπορεί να υπέκυπτε. Από την άλλη, το λίγο που τον γνώρισε δεν της έδωσε τέτοια εντύπωση. Να τον ρωτούσε δεν το βρήκε καλή ιδέα. Αν τα είχε πάρει δεν θα το παραδεχόταν, κι αν δεν ήταν αυτός ο κλέφτης θα τον έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση.
Για πρώτη φορά από τότε που θυμόταν τον εαυτό της έκλαψε. Με ένα βουβό κλάμα περισσότερο σαν παράπονο παρά σαν θλίψη για την απώλεια. Αν και καλές στιγμές δεν θυμόταν από τα χρόνια της στην Αίγινα, ποτέ δεν επέτρεψε στον εαυτό της να ξεσπάσει σε θρήνο. Ήταν η πρώτη φορά που της συνέβαινε κι αυτό για δυο αντικείμενα που σε καμία περίπτωση δεν είχε θεωρήσει σημαντικά, πέρα από τη σύνδεση τους με το παρελθόν.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου