Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Η μεγάλη ημέρα που περίμενε δυο χρόνια τώρα η Καλλιόπη, θα ξημέρωνε σε λίγες ώρες. Το όνειρο των τελευταίων ετών θα έπαιρνε σάρκα και οστά. Μετά από εικοσιτέσσερις μήνες δοκιμαστικής παραμονής στο μοναστήρι του Ελικώνα, το πρωί θα γινόταν η κουρά της. Η μικρή Καλλιόπη θα γινόταν η μεγαλόσχημη μοναχή Ιουλίτη! Αυτό το όνομα είχε διαλέξει η ηγουμένη της μονής, που θα ήταν η ανάδοχος της. Είχε μεγάλη ευλάβεια στην συγκεκριμένη μάρτυρα της εκκλησίας, και επιθυμούσε η προστατευόμενη της να φέρει το άγιο όνομα της.
Η Καλλιόπη ήταν αδύνατον να κοιμηθεί μια τέτοια νύχτα! Στο μυαλό της έφερνε και ξανάφερνε την προηγούμενη ζωή της, που σε λίγο θα έθαβε για πάντα, για να νυμφευθεί τον Χριστό και την εκκλησία Του. Ειδικά τους τελευταίους μήνες πριν έρθει στο μοναστήρι. Την αποφοίτηση της από το λύκειο με βαθμό 19 και δέκα δέκατα τρίτα. Την εισαγωγή της με μεγάλη ευκολία στη Νομική Αθηνών, που παλιά θα την ενθουσίαζε, αλλά πλέον δεν είχε καμία σημασία, όσο κι αν επέμεναν και οι γονείς της και η ηγουμένη, να συνεχίσει τις σπουδές της. Τον Γιώργο που από εκείνο το απόγευμα του παραστρατήματος του, τον είδε μόνο μια φορά.
Με δάκρυα στα μάτια της αποκάλυψε πως έδωσε στον Θεό όρκο αγαμίας, για να εξιλεωθεί για το στιγμιαίο πάθος, που τον οδήγησε εκτός της ιεροσύνης. Δεν είχε σκοπό να μονάσει, θα έμενε ενός είδους κοσμοκαλόγερος. Αύριο θα τον ξανάβλεπε μετά από τότε. Όπως και τους γονείς της που θα παρευρίσκονταν κι αυτοί στην τελετή. Οι όποιες αντιρρήσεις τους είχαν υποχωρήσει μπροστά στην αδάμαστη θέληση της. Ήθελε να καλέσει και τη Μαριγώ. Της τηλεφώνησε αρκετές φορές στη βιοτεχνία, αλλά πότε ήταν απασχολημένη και πότε έλειπε. Πίστεψε πως την αποφεύγει και δεν επιχείρησε ξανά. Με το κομποσκοίνι στο χέρι ξανάρχισε την ευχή. Για τις αμαρτίες της, για τη Μαριγώ, για τον Αριστείδη, για τον Γιώργο, για τη Ρηνιώ. Προσευχήθηκε με θέρμη, ειδικά για την παλιά καλή της φίλη. Παρακάλεσε με πόνο ψυχής τον Κύριο να την οδηγήσει πάλι στον δρόμο Του. Δεν είχε νέα της και φοβόταν πως η πορεία της προς τον κατήφορο συνεχιζόταν.
Λυπόταν και την Βασίλαινα, που μαράζωνε μόνη και εγκαταλελειμμένη στο χωριό. Την κάλεσε κι αυτήν, όμως της μήνυσε πως δεν είχε ούτε τα χρήματα αλλά ούτε κει το κουράγιο για ένα τέτοιο ταξίδι.
Ο γλυκός ήχος των σημάντρων την έβγαλε από τις ονειροπολήσεις της. Πλησίαζε η ώρα, και έπρεπε να ετοιμαστεί για το μεγάλο γεγονός. Δίπλωσε προσεκτικά την λευκή φανέλα και ακούμπησε πάνω της τις λευκές κάλτσες.
Στο καθολικό της μονής όλα ήταν έτοιμα. Η ηγουμένη στο θρονί της, οι προσκεκλημένοι αριστερά του Αγίου βήματος, ο σεβάσμιος ιερομόναχος που εξυπηρετούσε τις ανάγκες της μονής στο ιερό και οι έξι ακόμη καλόγριες στις θέσεις τους. Όλες μιας κάποιας ηλικίας. Η μικρότερη πάνω από τα πενήντα.
Μετά την είσοδο του Ευαγγελίου η ηγουμένη οδήγησε την λευκοντυμένη Καλλιόπη κάτω από τον πολυέλαιο. Εκεί Αφού πραγματοποίησε μετάνοια προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, προχώρησε και επανέλαβε ακόμα τρεις μετάνοιες στις εικόνες του Χριστού, της Θεοτόκου και του Ευαγγελισμού. Έπειτα Πραγματοποίησε ακόμα μια μετάνοια και παίρνοντας την ευχή της Ηγουμένης, στάθηκε στα αριστερά της µε σταυρωμένα τα χέρια.
Μετά τα απολυτίκια και την κατήχηση ακολούθησε η εκφώνηση του ονόματος. Ο ιερέας τρεις φορές έδωσε στην κειρόµενη µοναχή το ψαλίδι της κουράς της και η µοναχή Ιουλίτη άλλες τρεις αντίστοιχα έδωσε πίσω το ψαλίδι διαμέσου της Ηγουμένης στον ιερέα.
Η Καλλίοπη-Ιουλίτη γονάτισε και ο ιερέας έκοψε τρεις φορές τούφα από τα μαλλιά της στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Μια μοναχή έφερε τα μοναχικά ενδύματα από το ιερό βήμα και ο ιερέας αφού τα ευλόγησε τα παρέδωσε στην ηγουμένη η οποία άρχισε να την ντύνει. Της φόρεσε πρώτα το ζωστικό, ύστερα το αγγελικό σχήµα, το πολυσταύρι, τη ζώνη, το ράσο, τα υποδήµατα, το καλυµµαύχι, το κουκούλι και τέλος τον µανδύα.
Εκείνη τη στιγμή ο Γιώργος αναλύθηκε σε λυγμούς. Το παιδικό του όνειρο της χειροτονίας που ποτέ δεν θα γινόταν πραγματικότητα τον είχε συνταράξει. Μα και ο Σαράντης σκούπισε βιαστικά τα μάτια του που είχαν γεμίσει δάκρυα. Με τον καιρό συνήθισε στην ιδέα. Η κόρη του αγάπησε με θείο έρωτα τον Χριστό, που ο ίδιος δεν είχε ποτέ πλησιάσει με ζέση. Το παράδειγμα της όμως τον είχε αλλάξει. Από τους πρώτους Κυριακές και γιορτές στην εκκλησία, μέχρι και επίτροπος έγινε. Και η Αγγελική βούρκωσε. Προτιμούσε αυτή την αφοσίωση της Καλλιόπης στο Θεό, από την προηγούμενη έκφυλη ζωή της!
Μετά το τέλος της τελετής και της Θείας λειτουργίας, οι μοναχές μια μια ευχήθηκαν στη νεοφώτιστη και ύστερα όλοι μαζί οδηγήθηκαν στην τραπεζαρία της μονής για το καθιερωμένο γεύμα.
Η μοναχή Ιουλίτη κάθισε κατά το τυπικό δίπλα στην ηγουμένη. Οι καλεσμένοι κάθισαν απέναντί τους. Το λιτό γεύμα αποτελούνταν από ψάρι στο φούρνο, σαλάτα λάχανο και ένα ποτήρι κρασί. Μια μοναχή διάβαζε σε όλη τη διάρκεια ψαλμούς από το ψαλτήρι. Αφού απόφαγαν η ηγουμένη τους κάλεσε στο αρχονταρίκι για τον καφέ. Εκεί έφτασε η ώρα του αποχωρισμού. Δύσκολη ώρα για όλους! Για τους γονείς, που θα άφηναν το παιδί τους χιλιόμετρα μακριά, για τον Γιώργο, που ίσως δεν ξανάβλεπε ποτέ τη μόνη γυναίκα που άγγιξε την ψυχή του, για την ίδια την Καλλιόπη, που έπρεπε να νεκρώσει την αγάπη των ανθρώπων για να προσκολληθεί στον Νυμφίο της!
Όταν όλα τελείωσαν η ηγουμένη ζήτησε να μείνει μόνη με τη νεοφώτιστη. Εκεί στην ηρεμία της μικρής αίθουσας που ήταν γεμάτη κειμήλια από παλιές μοναχές η ηγουμένη της έπιασε το χέρι με τρυφερότητα.
“Από σήμερα είσαι νύμφη Χριστού! Το μυαλό και η καρδιά σου πρέπει να είναι διαρκώς στο θέλημα και την αγάπη Του.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου