ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ…

 ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ…

Μου τηλεφώνησες, εδώ να περιμένω,

δεν είν’ανάγκη να σε πάρω, απ’το σταθμό.

Θά’ναι μεσάνυχτα, όταν θα’ρθεί, το τρένο,

έπεσε χιόνι, και θα έχει παγετό.

Ώρες ατέλειωτες, μηνύματα σου στέλνω,

απελπισμένα σε καλώ, στο κινητό.

Ξένη φωνή, μου απαντάει, να περιμένω,

σήμα δεν έχει, ή το τηλέφωνο κλειστό.

Μόνος στο σπίτι, συντροφιά με ένα μπουκάλι,

πέντε η ώρα, και ακόμα να φανείς.

Έχει γεμίσει, με ουίσκι, το κεφάλι,

κι ούτε και τώρα, τηλεφώνησε κανείς.

(Ρ)

Και περιμένω, περιμένω, περιμένω,

το τρένο, λέω, ότι θά’παθε ζημιά,

ξέρω πως είναι ψέματα, μα επιμένω,

να ξεγελάω με παραμύθια, την καρδιά.

Και περιμένω, περιμένω, περιμένω,

κίνηση, θα’χει, λέω, δεν μπορεί θα ρθείς.

Κουράγιο δίνω στο μυαλό, το θολωμένο,

ταξί, φαντάζομαι, πως θ’ άργησες να βρεις.

Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση