Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Το πρωτοσέλιδο του ΕΞΑΓΓΈΛΛΟΥ σκόρπισε σε όλους, φίλους και εχθρούς, ρίγη συγκίνησης. Κατάμαυρο με ένα μόνο κόκκινο τριαντάφυλλο επάνω στη φωτογραφία της Βασιλικής και τη λεζάντα “Καλό ταξίδι”, παρέπεμπε στις εσωτερικές σελίδες για λεπτομέρειες.
Ο Αργύρης, αν και είχε μάθει τα δυσάρεστα νέα από τα βραδινά δελτία ειδήσεων, δεν μπορούσε ακόμα να το πιστέψει. Κοίταζε την φανερά επεξεργασμένη φωτογραφία της αδικοχαμένης γυναίκας, που ήταν τόσο λαμπερή ώστε δεν το χρειαζόταν, και αναπόλησε τις λίγες στιγμές που πέρασαν μαζί. Τελικά, σκέφτηκε, η ευτυχία δεν του χρωστάει τίποτα του Πετρή. Εκτός ίσως από χρήμα και δόξα!
Προσπάθησε αρκετές φορές από το χτεσινό βράδυ να επικοινωνήσει με τον αδελφό του, όμως διάφοροι παρατρεχάμενοι τον παρέπεμπαν στο δελτίο τύπου του ομίλου. Όσο κι αν επέμενε πως έπρεπε να του μιλήσει, αυτοί άλλες φορές ευγενικά, και άλλες όχι τόσο δεν το επέτρεπαν.
Η Ράνια τον πλησίασε διστακτική.
“Θα πάμε στην κηδεία;”, ρώτησε. “Μεθαύριο στο Β΄Νεκροταφείο γράφει”.
“Υπήρχε περίπτωση να μην πάμε;”, απάντησε με κουρασμένο ύφος. “Για τη νύφη μου πρόκειται!”
”Ναι αλλά από όσο ξέρω, δεν έχεις και την καλύτερη σχέση με τον αδελφό σου!”
”Ένας θάνατος ξεπερνάει τέτοιες μικρότητες!”, της απάντησε με φιλοσοφική διάθεση. “Το έχει φαίνεται η μοίρα, να προσεγγίζουμε ο ένας τον άλλο, μέσα από τέτοιες τραγικές συγκυρίες!”.
Η κηδεία της Βασιλικής αποτέλεσε κοσμικό γεγονός, όσο και αν κανείς δεν επεδίωξε κάτι τέτοιο. Δεκάδες στεφάνια, παρά την επιθυμία της οικογένειας να διατεθούν τα χρήματα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, και ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, που ποτέ δεν είχαν συναντήσει τη συχωρεμένη, αποδείκνυαν την τεράστια επιρροή των μέσων στην σύγχρονη πραγματικότητα. Εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου, επιχειρηματίες και εκατοντάδες απλοί πολίτες συνόδευσαν την άτυχη Βασιλική στην τελευταία της κατοικία. Στον εντυπωσιακό οικογενειακό τάφο, που ήταν θαμμένος και ο πρώτος της άντρας ο Αλέξης. Πολυτέλεια και χλιδή που νομίζουν κάποιοι πλούσιοι πως θα πάρουν μαζί τους και στην άλλη ζωή! Ματαιότης ματαιοτήτων όπως λέει και ο Εκκλησιαστής.
Ο Αργύρης με τη Ράνια, τη Φροσούλα και τους γονείς του στο καφενείο, στάθηκαν διακριτικά παράμερα. Οι ματιές τους συναντήθηκαν και ο Πετρής του έκανε νόημα να πλησιάσουν. Τους έβαλε να καθίσουν στο τραπέζι των συγγενών. Μαζί του ήταν οι ξαδέλφες της νεκρής με τους άντρες τους, και η μάνα της αδικοχαμένης. Ευτυχώς γι αυτήν λίγα πράγματα ή μάλλον τίποτα, μπορούσε να καταλάβει, εξ αιτίας της προχωρημένης της άνοιας. Ρωτούσε και ξαναρωτούσε, πότε θα έλθει η νύφη γιατί βαρέθηκε να περιμένει.
Ο Πετρής δεν έβγαλε στιγμή τα μαύρα γυαλιά ηλίου που φορούσε από τη ώρα που έφτασε στο νεκροταφείο. Τα κουτσομπολιά θα έδιναν και θα έπαιρναν είτε τον έβλεπαν δακρυσμένο, άρα αδύναμο, είτε όπως στην πραγματικότητα συνέβαινε εντελώς αδάκρυτο. Ο Αργύρης απέφευγε να τον κοιτάξει. Μόνο κάποιες κλεφτές ματιές του έριχνε όταν η προσοχή του ήταν στραμμένη αλλού. “Τι είναι η ευτυχία;”, ρώτησε αναπάντεχα ο Πετρής, και όλοι στο τραπέζι έμειναν άφωνοι με αυτή την άτοπη για την περίσταση ερώτηση. “Παλεύεις μια ζωή για το καλύτερο και σε ένα λεπτό ανατρέπονται τα πάντα! Σε άλλους μπορεί να συμβεί μια φορά ή και καθόλου. Εμένα φαίνεται με κυνηγάει η κατάρα να μην μπορώ να χαρώ τις επιτυχίες μου”.
”Όλα έχουν ένα λόγο που γίνονται”, του απάντησε η Υπαπαντή, σκουπίζοντας τα μάτια της με το μαντήλι. “Οι δοκιμασίες μας κάνουν πιο δυνατούς και καλύτερους ανθρώπους!”
“Πιο δυνατούς ίσως. Για καλύτερους όμως αμφιβάλλω! Μετά από κάθε κτύπημα της μοίρας μισώ όλο και περισσότερο τους ευτυχισμένους!”
Κανείς δεν απάντησε στον παράλογο συλλογισμό του. Ο πόνος του χαμού, του έβαζε λόγια στο στόμα που μπορεί να μην πίστευε. Έτσι νόμιζαν όλοι εκτός του Αργύρη. Αυτός ήξερε πως κάθε λέξη του αδελφού του ήταν εντελώς αληθινή. Λες και κάποια αόρατη σκοτεινή δύναμη του έστελνε τη μια συμφορά πάνω στην άλλη, με σκοπό να ενσαρκωθεί στο πρόσωπο του το απόλυτο κακό. Αυτή τη σκέψη την αποδίωξε γρήγορα, γιατί απάλλασσε τον Πετρή από την ευθύνη, και τα έριχνε όλα σε ένα πεπρωμένο που δεν μπορούσε να αποφύγει. Όχι, οι συμφορές που τον έβρισκαν είναι αποτέλεσμα των επιλογών του και της μαύρης του ψυχής, κατέληξε!
Έκπληκτη η Φροσούλα άκουσε την πρόταση του Πετρή να μετακομίσει στο σπίτι του. Περισσότερο κι από την ίδια την πρόταση, την παραξένεψε η επιμονή του να μην πει τίποτα σε κανένα, εκτός του Δήμου.
Δεν είχε σκεφτεί ποτέ την πιθανότητα να αφήσει το νησί της, και η ζωή της μεγαλούπολης της φαινόταν βαρετή και μουντή. Δεν θα άλλαζε με τίποτα τα χρώματα, τις μυρωδιές, την αλμύρα του τόπου της με την ισοπεδωμένη ομοιομορφία της Αθήνας. Αν άρχισε να το σκέφτεται ήταν η ανάγκη του Άγγελου για μια γυναικεία παρουσία, που θα υποκαθιστούσε εν μέρει την έλλειψη της Βασιλικής.
Δεν του έδωσε καμία υπόσχεση πριν το συζητήσει με τον άντρα της.
Αφού τελείωσαν το θλιβερό τους καθήκον ο Αργύρης με τους υπόλοιπους σηκώθηκαν να φύγουν. Συλλυπήθηκαν τον Πετρή με τη σειρά, με τελευταίο τον Αργύρη, που ταλαντευόταν ανάμεσα σε μια χειραψία ή ένα σφιχταγκάλιασμα. Τελικά η αδελφική αγάπη υπερίσχυσε και τον αγκάλιασε με θέρμη. Λόγια παρηγοριάς δεν του είπε, γιατί τα θεωρούσε ανώφελα. Η μόνη παρηγοριά είναι ο χρόνος και αυτό το ήξερε καλά από τη δική του εμπειρία.
”Ευχαριστώ που ήρθες!”, του ψιθύρισε ο Πετρής. “Θα τα πούμε κάποια στιγμή, γιατί έχουμε πολλές εκκρεμότητες.”.
“Όποτε θέλεις”, του απάντησε. “Αν και δεν νομίζω πως έχουμε ανοικτά θέματα. Τουλάχιστον από τη μεριά μου!”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου