Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
”Έχουμε Αργύρη! Και έχω μάθει να τα κλείνω, με οποιονδήποτε τρόπο!”
Αν και η φωνή του δεν έμοιαζε αυστηρή, τα λόγια του ήταν μια ξεκάθαρη απειλή και ο Αργύρης απέφυγε να συνεχίσει την κόντρα. Απλώς ορκίστηκε πως εδώ θα τελείωναν οι επαφές με τον ανάγωγο αδελφό του. Αρκετά ανέχτηκε τον απαίσιο χαρακτήρα του!
Η οργή του Δήμου στο άκουσμα της πρότασης του Πετρή ήταν τόσο φανερή που η Φροσούλα μαζεύτηκε τρομαγμένη. Πρώτη φορά αντίκριζε αυτή τη φλόγα στα μάτια του άντρα της και εξήγηση δεν μπορούσε να βρει. Ήξερε βέβαια την αντιπάθεια όλων προς τον Πετρή, αυτή όμως η αντίδραση του Δήμου ξεπερνούσε κάθε προηγούμενη. Άφησε να καταλαγιάσει ο θυμός του πριν κάνει οποιαδήποτε άλλη αναφορά στο θέμα.
Ο Δήμος πήρε το καπέλο του και βγήκε κτυπώντας πίσω του την πόρτα. Μετά από πολλά χρόνια κατευθύνθηκε στη λιμνούλα. Οι πάπιες τον πλησίασαν ξαφνιασμένες από την παρουσία του. Ακούμπησε την πλάτη στον κορμό μιας λεύκας και έκλεισε τα μάτια. Πόσο θα ήθελε να ξαπλώσει στο νοτισμένο χώμα όπως τότε που ήταν παιδί. Τότε που όλα ήταν διαφορετικά. Πριν αρχίσει ο εφιάλτης, που έδειχνε να επιστρέφει. Και αυτή τη φορά να απειλεί εκτός από τον ίδιο και το παιδί του! Γιατί δεν είχε καμιά αμφιβολία ο Δήμος, πως ο γιος του θα έπεφτε κι αυτός θύμα του ανώμαλου. Δεν ήταν μόνο η δική του τραγική εμπειρία που τον οδηγούσε σε αυτό το συμπέρασμα. Περίεργα υπονοούμενα κυκλοφορούσαν σε ανταγωνιστικές εφημερίδες για τις σεξουαλικές προτιμήσεις γνωστού επιχειρηματία και των φίλων του. Δεν κατονόμαζαν τον Πετρή, όμως τον φωτογράφιζαν κατηγορώντας τον για παιδοφιλία. Και μπορεί για τους περισσότερους να έδειχνε πόλεμος συμφερόντων, για τον ίδιο όμως όπως και για τον Αργύρη, ήταν η φρικτή αλήθεια! Πήρε την απόφαση να κατέβει στην Αθήνα να ξεκαθαρίσει τα πράγματα μια και καλή. Όσο δύσκολο κι αν ήταν να βρεθεί αντιμέτωπος με το παρελθόν, έπρεπε να κλείσει οριστικά τους λογαριασμούς του μαζί του.
Αυτό το βράδυ μέθυσε μετά από χρόνια. Έτσι νόμιζε πως θα βρει τη δύναμη να αναμετρηθεί με τους φόβους που του γεννούσε η συνάντηση με το κτήνος. Μετά τα μεσάνυχτα σηκώθηκε να γυρίσει σπίτι. Ο Νικολής φοβήθηκε πως θα τσακιστεί στο δρόμο και τον ακολούθησε. Τρικλίζοντας διέσχισε την μικρή απόσταση και εξουθενωμένος κάθισε στα σκαλιά της εξώπορτας.
“Δεν τον ακούς τον γέρο σου!”,τον μάλωσε ο πατέρας του χαϊδεύοντας τα μαλλιά του. “Δεν είσαι μαθημένος στο πιόμα και σε χαλάει. Πως θα σε δει σ΄αυτά τα χάλια η Φροσούλα;”.
Τον σήκωσε με δυσκολία και κτύπησε την πόρτα. Η Φροσούλα άνοιξε και μαζί τον ξάπλωσαν στο κρεβάτι.
“Άστον να κοιμηθεί”,την συμβούλεψε ο Νικολής. “Το πρωί θα είναι μια χαρά!”.
Τίποτα δεν ήταν μια χαρά το πρωί! Η ανακοίνωση του Δήμου πως θα κατέβει στην Αθήνα, αναστάτωσε την Φροσούλα. Αυτό το μίσος που είδε στα μάτια του το χθεσινό απόγευμα δεν προμήνυε τίποτα καλό.
“Δεν αρκεί ένα τηλεφώνημα, να του εξηγείς τους λόγους που δεν δέχεσαι την πρόταση του;”, τον ρώτησε με μια κρυφή ελπίδα να του αλλάξει γνώμη. ¨
΄Όχι δεν αρκεί!”, της απάντησε απότομα και μπήκε στο δωμάτιο να φτιάξει τη βαλίτσα του.
Αποχαιρέτησε με ένα πεταχτό φιλί την Φροσούλα και πήρε στην αγκαλιά το γιο του τον Νικολάκη, που μόλις είχε γυρίσει από το σχολείο.
“Να είσαι καλό παιδί όσο λείπω”, του είπε τρυφερά. ¨Και αν μου πει η μαμά πως ήσουν φρόνιμος, θα σου φέρω ένα μεγάλο δώρο”,
“Πάλι θα φύγεις;” τον ρώτησε παραπονεμένος ο μικρός. “Μου είχες πει πως θα κάτσεις πολλές μέρες!”.
“Πρέπει”,του απάντησε “Αλλά σε δυο τρεις μέρες θα είμαι πίσω”.
Μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκίνησε για τη Χώρα.
Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και έτσι το ταξίδι προβλεπόταν ήρεμο και χωρίς αναταράξεις. Κάθισε σε ένα τραπεζάκι του σαλονιού και άρχισε να φτιάχνει στο μυαλό του τον κατάλογο με όσα θα έλεγε στον αδελφού του. Αποδείχθηκε πως τελικά δεν ήταν καλή ιδέα. Όσο προσπαθούσε να βρει τα λόγια που θα του εκτόξευε σαν χαστούκια, τόσο οι αναμνήσεις ζωντάνευαν. Κοιμισμένες εικόνες σαν να ξύπνησαν από το βαθύ λήθαργο που τους είχε επιβάλλει όλα αυτά τα χρόνια και έρχονταν πίσω από τα κλειστά του βλέφαρα ολοζώντανες και απειλητικές!
“Τι κάνω;”, αναρωτήθηκε. “Μήπως πραγματικά αρκούσε ένα τηλεφώνημα; Γιατί να υποστώ μια δοκιμασία που δεν ξέρω που θα καταλήξει; Γιατί να δώσω δικαίωμα στο παρελθόν, να καταστρέψει παρόν και μέλλον;”.
Μέχρι την ώρα που κατέβηκε από το πλοίο δεν είχε ξεκαθαρίσει τι θέλει να κάνει. Μόνο όταν έφτασε στο ξενοδοχείο που θα πέρναγε τη νύχτα, καταστάλαξε μέσα του η απόφαση. Θα αντιμετώπιζε τον αδελφό του και δεν θα του επέτρεπε πια καμιά ανάμιξη στη ζωή του ίδιου και της οικογένειας του. Δεν υπήρχε περίπτωση να υποκύψει στις απαιτήσεις του, που θα σήμαιναν πόνο και καταστροφή για τους ανθρώπους που λάτρευε!
Πρωί πρωί ξεκίνησε για τα γραφεία της ΕΡΔΗΜΑ. Το να του επιτρέψουν την είσοδο αποδείχθηκε μια μεγάλη ταλαιπωρία. Αφού του κράτησαν την ταυτότητα στην ρεσεψιόν για λόγους ασφαλείας, ένας κλητήρας τον οδήγησε στον προθάλαμο του γραφείου της ιδιαιτέρας του. Μιας πενηντάρας γεροντοκόρης βγαλμένης λες από ελληνική ταινία του ΄60. Με τα πολλά πείστηκε να ειδοποιήσει τον Πετρή πως τον ζητούσε ο αδελφός του, αφού του ζήτησε δέκα φορές συγγνώμη για την ενόχληση!
Η συνάντηση ήταν κάτι παραπάνω από θερμή. Από τη μεριά του Πετρή κυρίως που αγκάλιασε τον Δήμο με φανερό ενθουσιασμό.
“Καλώς όρισες αδελφέ! Πολύ χάρηκα που σε βλέπω. Μου έχει λείψει η παρέα σου!”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου