ΣΕ ΚΑΛΟΥΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΟΥ

 ΣΕ ΚΑΛΟΥΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΟΥ

Τι τραγούδι να γράψεις, που χαθήκαν οι λέξεις;

Ποιας ανέμελης μούσας, να σε πάρει τ’αγέρι;

Κοσμοκράτορες, δήθεν, σε καλούν να διαλέξεις,

ποιάς πατρίδας σημαία, να κρατήσεις στο χέρι.

Ανιστόρητοι αλήτες, την ψυχή σου πουλάνε,

ιστορία σου κλέβουν, σε χτυπούν, σε πατάνε.

Θα ρθουν πάλι καμπόσοι, βολεμένοι, προδότες,

θα μας πουν, δεν πειράζει, ένα όνομα μόνο!

Με ειρωνεία θα πουν, «πάψτε πιά πατριώτες!

Θα θυμάται κανείς, όλα αυτά, σ’ένα χρόνο»;

Διεθνείς διασκέψεις, βρωμερών συμφερόντων,

κι η φωνή να μη φτάνει, σ’ώτα μη ακουόντων.

Δοκιμάζεσαι πάλι, Ρωμιοσύνη καημένη,

Θλιβερές συμπληγάδες, σε καλούν να περάσεις.

Σε καλούν οι νεκροί σου! Ένα μόνο σου μένει!

Το ζητούν τα παιδιά σου, την ψυχή σου μη χάσεις!

Κλείσε σ’όλους, τ’αυτιά σου, κλείσε στέρεα, τις πύλες!

Έχεις μάθει, Πατρίδα, να γεννάς Θερμοπύλες!

Λίγος φαίνεται ο στίχος, την καρδιά να ξυπνήσει,

Την εκούρασε, βλέπεις, το μεγάλο ταξίδι.

Δεν αρκεί η φωνή μου, τ’όνειρο ν’αφυπνίσει,

Βάλε πλάτη Ποιητή μου, Θεοδόση Πιερίδη!

«Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι

δε μετριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη.

Κι αν μικρός είναι ο τόπος και το θέλει και μπόρει

τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι»!