Ένα Φύλλο Χαρτί η Ζωή του (Διήγημα)

Περπάταγε στα άναρχα δρομάκια της Πλάκας. Η πορεία του φωτιζόταν απ’ τη φωταγωγημένη Ακρόπολη. Σαν γη γύριζε γύρω απ’ τον ήλιο. Περπάταγε κι άφηνε τα νεοκλασικά κτίρια, τα καλντερίμια, τα σκαλοπάτια να μιλήσουνε στα μάτια του. Ρούφαγε ό,τι πρόφταινε.

Η σημερινή μέρα ήταν μια απ’ αυτές που το σώμα του κατέρρεε. Είχε ανάγκη να βγει έξω, να φύγει απ’ την αποπνικτική ατμόσφαιρα του σπιτιού, ν’ ανασάνει. Ένιωθε τόση ανασφάλεια, τόση πίεση.

Κάθε φορά που τον πιάνανε αυτές οι μελαγχολικές του διαθέσεις προσπαθούσε να δραπετεύσει απ’ τους δικούς του. Ήθελε ν’ απομονωθεί,

να κλειστεί στον εαυτό του που τόσο αδύναμο τον ένιωθε μπροστά στη βιοπάλη. Κατηφόριζε ψυχολογικά κι η κατρακύλα του δυσκολευόταν να βρει αδιέξοδο. Κι εκείνος ακολουθούσε απλά την ανάγκη του σώματός του, της ψυχής του και σαν ιεροτελεστία άρχιζε να γυρνά εγκεφαλικά στον δικό του απατηλό κόσμο. Ήξερε όμως πως η λύτρωση ερχόταν μόνο μέσα απ’ το στενό αυτό μονοπάτι.

Θυμάται που από μικρό παιδί κάθε φορά που περνούσε από ταβέρνες με πελάτες τουρίστες ζήλευε την παρέα τους. Μόλις τώρα που ξαναπέρασε από μερικές παρέες αλλοεθνών που έτρωγαν το βραδινό τους με τη συνοδεία ελληνικού κρασιού και ελληνικών μουσικών ακουσμάτων προσπαθούσε να κατανοήσει τα βαθύτερα αίτια αυτής του της ανάγκης. Επιφανειακά μόνο καταλάβαινε πως ένα στοιχείο που τον τραβούσε σ’ αυτά τα τραπέζια των ξένων ήταν η ανάγκη του για απόδραση από το πρόγραμμα. Ίσως ένα άλλο να ήταν η μυρωδιά της ανάπαυσης πέρα από κάθε σαρκοφάγα σκέψη. Μπορεί να ήταν κι εκείνο το άρωμα του καλοκαιριού που αναδυόταν από κάθε τραπέζι. Τουρίστες, τις περισσότερες φορές με αταίριαστη ένδυση για την εποχή, με καλοκαιρινά κοντομάνικα πουκάμισα ανάμικτων χρωμάτων, βερμούδα ως το γόνατο και αθλητικά παπούτσια με κάλτσες να καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της γάμπας. Χωριάτικη σαλάτα με μια πιθαμή φέτα κι ελιές, λιτά πιάτα πάνω στο τραπέζι κι ένα μπουκάλι κρασί συνοδεία για τη συζήτηση.

Άνοιξε ένα μπουκάλι κρασί που είχε φέρει απ’ το Παρίσι. Ο ήχος της απόσπασης του φελλού απ’ το μπουκάλι αποτελούσε την πρώτη του ευχαρίστηση. Το παλιό τιρμπουσόν έκανε ακόμα καλά τη δουλειά του. Σκούρο κόκκινο είχε στοιβαχτεί στον πάτο του φελλού. Έφερε την άκρη του στη μύτη του κι άρπαξε την πρώτη απόλαυση. Η αίσθηση της όσφρησης είναι το προστάδιο της ολοκλήρωσης της γεύσης. Έκανε έναν μορφασμό ικανοποίησης, δείγμα πως το κρασί ήταν αποτέλεσμα καλής ζύμωσης από γνήσια και προσεγμένα σταφύλια κι ακουμπώντας τον δείκτη του αριστερού του άκρου στο λαιμό του μπουκαλιού και τον άλλον δείκτη στον πάτο του, ανυψώνοντάς τον ελαφρώς άρχισε να ρίχνει τον οίνο μέσα στο καλοσχεδιασμένο ποτήρι.

Εκείνο το ποτήρι το κρατούσε σαν φυλαχτό. Αποτελούσε δώρο του χαμένου του αδερφού. Εκείνος είχε γούστο. Ήταν μερακλής. Αυτός με τα δυσκολίας ταίριαζε το χρώμα του παντελονιού με του πουκαμίσου. Πάντα ήθελε να εκφέρει φωναχτά την αδυναμία του να συνδράμει στην καλαισθησία αλλά σε όποιον το έλεγε του συμπαραστεκόταν τόσο ένθερμα ώστε απόδιωχνε κάθε σκέψη αρνητισμού.

Κάθισε δίπλα στο γραμμόφωνο – κι αυτό δώρο απ’ τον αδερφό του – κι έπιασε στα χέρια του το αγαπημένο του βιβλίο. Πρέπει να ήταν η έκτη φορά που το διάβαζε. Ναι, αυτό έκανε πάντα στις μαύρες του. Επαναλάμβανε ουσιαστικά τις όμορφες μνήμες του ή τουλάχιστον προσπαθούσε να διεγείρει το ευχάριστο κομμάτι του μνημονικού του.

Διάβασε μια παράγραφο και σταμάτησε. Κοίταξε απέναντι το βιτρό του αγαπημένου του φίλου που κρεμόταν στον τοίχο επιβλητικά φωτισμένο και χάθηκε μέσα στη βικτωριανή τεχνοτροπία του. Άφησε τα λόγια να κυλίσουν μέσα του σαν να απήγγειλε κι οι λέξεις εναλλάχτηκαν σαν τα κομμάτια ενός παζλ. Έπιασε το ποτήρι χωρίς να κοιτάξει καν για να το πάρει στο χέρι του και το κατέβασε με μια ρουφηξιά. Το αλκοόλ τονωτικά έδωσε όλη την έντασή του στο σώμα του που την είχε ανάγκη και εκτονώθηκε μέσα απ’ τις φλέβες στο κεφάλι του που τώρα χτυπούσαν πιο ρυθμικά και σε πιο ζωηρούς ρυθμούς.

«Ένα βλέμμα είναι αρκετό να διακρίνεις τη πραγματικότητα πίσω απ’ ένα είδωλο. Ένα βλέμμα ψυχής. Δες, εισέπνευσε και άσε να ρεύσει μέσα σου η ενέργεια, το όλο. Τα πάντα ξεκινάνε από μέσα σου και τα πάντα εκεί σβήνουν. Φρόντισε να μην είσαι εσύ ο πυροσβέστης της φλόγας σου». Ψιθύρισε στο κενό τα γράμματα που πριν από λίγο είχε διαβάσει. Είχαν κυλήσει τόσο καλά εκείνες οι πλεγμένες λέξεις μέσα του που σαν κομπόδεμα τις κράταγε, πλήρως συνταγμένες και διαυγείς στη μνήμη του.

Σηκώθηκε απ’ τον καναπέ και πλησίασε το βιτρό. Άρχισε να το κοιτάει τόσο έντονα σαν πρώτη φορά να το αντίκριζε. Κι όμως εκείνο που έβλεπε δεν ήταν το κάδρο με το βιτρό αλλά είχε διεισδύσει ακόμα πιο βαθιά. Η ματιά του είχε πάει πέρα απ’ την οφθαλμαπάτη της πραγματικότητας. Είχε ξεκινήσει ταξίδι πίσω απ’ το αντικείμενο. Αυτό που τρόμαζε να κάνει στη καθημερινότητα, όταν απέμενε μόνος το κατόρθωνε ολοένα και καλύτερα. Ώσπου ξάφνου ένα φως άρχισε να τον θαμπώνει. Μια οντότητα που έβγαινε πίσω απ’ το βιτρό και συνεχώς μεγάλωνε. Μεγάλωνε και του δημιουργούσε τη ψευδαίσθηση ότι πλησιάζει δίχως να ελαττώνει την απόσταση.

Άπλωσε το χέρι να την αγγίξει αλλά εκείνο παράκουσε τη θέληση του και απλά διαπέρασε τον άνθρωπο που ακτινοβολούσε.

-Τι θέλεις εσύ εδώ;

-Μου έλειψες. Δεν είναι καιρός; Τι λες;

-Δεν κατάφερα ακόμα να αποστηθίσω την δεύτερη παράγραφο. Αυτή δεν ήθελες να κάνω βίωμά μου;

-Δεν πειράζει. Ότι πρόλαβες έκανες. Άργησες κι εγώ σε περίμενα. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο μόνος. Σ’ έχω ανάγκη.

-Το ξέρω. Έρχομαι. Μόνο που θα πάρω αυτή τη σελίδα μαζί μου. Πρέπει να τα καταφέρω, έστω σε κάτι.

-Πάμε;

Ένα άγγιγμα αισθάνθηκε στο στέρνο, ένα δυνατό σφίξιμο, τραντάχτηκε σύγκορμος και έπεσε με δύναμη κάτω. Λίγο πιο πέρα τα γυαλιά απ’ το σπασμένο ποτήρι είχαν γεμίσει το παρκέ και το κόκκινο υγρό έτρεχε σαν αίμα που έβγαινε από πληγή.

Όταν τον βρήκαν η αποσύνθεση είχε ξεκινήσει. Το θέαμα ήταν πολύ άσχημο. Το βιβλίο βρέθηκε δυο μέτρα πέρα απ’ τη σωρό του. Έλειπε μια σελίδα.

Γιάννης Καραγεώργος