Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα σε ενιαίο κείμενο
«Ο παπάς τα πήρε!», της ψιθύρισε ο πειρασμός στο μυαλό. «Πίσω μου σ΄έχω Σατανά!», σταυροκοπήθηκε με φόβο Θεού. «Αν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο!».
Κι όμως αν και το απέρριψε η καρδιά της ο νους της συνέχισε να το επεξεργάζεται.
Έπρεπε να σβήσουν οι υποψίες για να ηρεμήσει. Και ο μόνος τρόπος ήταν να ψάξει το σπίτι, «Αν δεν τα έχει μαζί του!», άκουσε στο κεφάλι της την ίδια σατανική φωνή.
Χωρίς να χρονοτριβήσει άρχισε να ψάχνει σε κάθε πιθανό και απίθανο μέρος που θα μπορούσαν να κρυφτούν τα κοσμήματα. Στη μικρή βιβλιοθήκη κοίταξε ένα ένα τα βιβλία, εκκλησιαστικά όλα, χωρίς αποτέλεσμα.
Συνέχισε στην κρεβατοκάμαρα, όπου έκανε φύλο και φτερό τη ντουλάπα του παπά, αλλά πέρα από τα ρούχα του και τρία ράσα, δεν βρήκε τίποτα άλλο. Μόνο στο τελευταίο συρτάρι υπήρχε ένα βαλιτσάκι. Με χέρια που τρέμανε, γιατί φοβόταν πως μέσα θα έβρισκε τα κοσμήματα, το άνοιξε. Πάλι τίποτα δεν βρήκε, εκτός από δυο άμφια. Γρήγορα γρήγορα τακτοποίησε την αναστάτωση που είχε προκαλέσει και αφού έριξε μια τελευταία εξερευνητική ματιά βγήκε.
«Άδικα τον υποψιάστηκα το χριστιανό!», ομολόγησε. «Θέ μου συχώραμε!».
Ξαναπήγε στο καθιστικό να συμμαζέψει και εκεί. Δεν ήξερε τι ώρα θα γύριζε ο παπάς και έπρεπε να τα βρει όλα όπως τα άφησε.
Αφού τελείωσε και το αποτέλεσμα της φάνηκε ικανοποιητικό, κάθισε στην καρέκλα να πάρει μιαν ανάσα. Το βλέμμα της εξερεύνησε το χώρο. Εικόνες στον τοίχο, οι περισσότερες της Παναγίας, αλλά και άλλων αγίων. Φτηνές, χάρτινες οι πιο πολλές. Μόνο δυο φαινόταν παλιές και κάποιας αξίας ίσως. Η Γλυκοφιλούσα και ο Άγιος Αθανάσιος. Προφανώς οικογενειακά κειμήλια. Υπήρχαν και μερικές φωτογραφίες. Ένα μωρό στην αγκαλιά της μητέρας του, που η Αρχοντούλα υπέθεσε πως ήταν ο ίδιος ο παπάς, και ένα ζευγάρι νεόνυμφων, μάλλον οι γονείς του, ήταν οι πιο ενδιαφέρουσες. Οι άλλες μάλλον από τη ζωή του στο μοναστήρι πριν χειροτονηθεί ιερομόναχος.
Πλησίασε τον τοίχο να δει πιο καλά. Μια ταραχή κυρίευσε την ψυχή της όταν είδε πιο καθαρά τη μορφή της γυναίκας με το μωρό. Την ήξερε! Τη είχε δει πολλές φορές στα όνειρα της. Άραγε την είχε δει και στην πραγματικότητα κάποτε, τις εποχές που δεν είχε μνήμες; Ο άντρας στη φωτογραφία του γάμου δεν της θύμισε κάτι.
Αναστατωμένη πήγε στην κουζίνα να πιει λίγο νερό. Έτρεμε ολόκληρη από ένα φόβο που ήταν πολύ ισχυρότερος από εκείνο που την ανάγκασε να φύγει από την Αίγινα.
Το παρελθόν την κυνηγούσε! Αυτό της έγινε πια φανερό. Και δεν ήξερε τον τρόπο να του ξεφύγει. Ούτε κι αν έπρεπε να το κάνει. Μπορεί να χρειαζόταν να το αντιμετωπίσει και γι αυτό καλύτερα να το μάθει πρώτα. Το πώς δεν το ήξερε, αλλά οι εξελίξεις του τελευταίου καιρού της έδειχναν πως ίσως δεν αργούσε η μέρα να συγκρουστεί μαζί του!
Ο παπά Διονύσης επέστρεψε αργά το απόγευμα. Παρακάλεσε την Αρχοντούλα να πάει για λίγο στο δωμάτιο της ώστε να μπορέσει να κάνει ένα ντους και να αλλάξει. Όταν τελείωσε τη φώναξε να βγει. Τον κοίταξε με περιέργεια. Παράλογα βέβαια, είχε την εντύπωση πως οι ιερείς μόνο ράσα φορούσαν. Η εικόνα του παπά με βερμούδα και μακό μπλουζάκι την ξένισε. Σαν να απομυθοποίησε με ένα τρόπο την ιεροσύνη του. Κατάλαβε εκείνος την αμηχανία της και χαμογέλασε.
«Και οι παπάδες άνθρωποι είναι Αρχοντούλα! Έχουν τις ίδιες ανάγκες με όλους τους άλλους!».
Ναι το καταλάβαινε η Αρχοντούλα, όμως η εικόνα του εξακολουθούσε να την ενοχλεί. Μπήκε στη κουζίνα και του έφερε την πιατέλα με τα φρούτα.
«Έχω φέρει κιμά. Τον έχω στο ψυγείο. Ξέρεις να φτιάχνεις κεφτεδάκια;», την ρώτησε.
«Κεφτεδάκια ξέρω», του απάντησε. «Αυτή την αναθεματισμένη κουζίνα δεν ξέρω να κουμαντάρω».
«Θα σου δείξω εγώ!», απάντησε ο παπάς, σκασμένος στα γέλια. «Δεν είναι δα και επιστήμη!». Και ύστερα συνέχισε σε πιο σοβαρό τόνο. «Αύριο έχουμε λειτουργία στο ναό. Θα ήθελα να έρθεις μαζί μου, να βοηθήσεις Κάτι θα έμαθες στη Αγία Τριάδα».
Και βέβαια είχε μάθει αρκετά. Να ανάβει τα καντήλια, να σβήνει τα κεριά στο μανουάλι, να καθαρίζει. «Μείνε ήσυχος παπά μου. Δεν είναι δα και επιστήμη!», ειρωνεύτηκε.
Γέλασε με το αστείο ο παπά Διονύσης και αφού έφαγε ζήτησε να του φτιάξει ένα καφέ. ‘Όταν τον έφερε την έστειλε να ξεκουραστεί και εκείνος κάθισε στο γραφείο και άνοιξε το τετράδιο που έγραφε τις σκέψεις του. Άλλες φορές του έβγαιναν σαν ποιήματα και άλλες σαν μικρά κείμενα. Λίγες σελίδες απέμεναν για να γεμίσει. Δεν ήξερε τι θα τα κάνει πέρα από την προσωπική του χρήση. Θα ενδιέφεραν άραγε και άλλους αν τα διάβαζαν; Δεν ήταν όλα θρησκευτικού περιεχομένου, το αντίθετο τα περισσότερα ήταν σκόρπιες ιδέες και αναμνήσεις.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου