Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Με την επιστροφή τους όλα γύρισαν στους συνηθισμένους ρυθμούς. Οι εργασίες ανέγερσης των νέων κτιρίων θα άρχιζαν μέσα στον Μάη, και δεν θα κρατούσαν πάνω από δυο μήνες καθώς πολλά από τα μέρη που θα τα αποτελούσαν είχε επιλεγεί να είναι προκατασκευασμένα. Ο Θανάσης τώρα πια μπαινόβγαινε στα γραφεία της ΝΟΜΑΡ με την άνεση που του προσέφερε η ιδιότητα του ως του αγαπημένου της Μαρίας. Μόνο τις ώρες που εργαζόταν έλειπε από εκεί.
Η Βαγγελιώ που τον γνώρισε λίγες μέρες μετά το Πάσχα, δεν έκρυβε την συμπάθεια της γι αυτόν. Μακάρι να προχωρούσε η κόρη της επιτέλους στο γάμο! Έτσι θα αποκτούσε και ο μικρός μια κανονική οικογένεια, μιας και με τον Αλέξανδρο δεν υπήρχε περίπτωση επανασύνδεσης. Όχι πως την ενοχλούσε κάτι τέτοιο. Αντίθετα το δέχτηκε με ανακούφιση. Δεν θα μπορούσε ποτέ να δει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, σύζυγο του παιδιού της!
Στα μέσα του Ιούλη οι καινούργιες εγκαταστάσεις ήταν ήδη έτοιμες. Στη μεγάλη δεξίωση των εγκαινίων παρευρέθηκε όλος ο κόσμος της μόδας όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και πολλές Ευρωπαϊκές και Βαλκανικές χώρες. Διθυραμβικά δημοσιεύματα σε εφημερίδες και περιοδικά, ήρθαν τις αμέσως επόμενες ημέρες, εκτινάσσοντας την δημοτικότητα και την αναγνώριση του νέου κολοσσού. Η ΝΟΜΑΡ έγινε ανώνυμη εταιρία, με σχεδόν αποκλειστικό μέτοχο τη Μαρία. Ένα 8% πέρασε στα χέρια του Ερρίκου, και περίπου 15% σε διάφορους επενδυτές. Εκτός από τον Εγγλέζικο οίκο που ήδη επισημοποίησε τη συνεργασία, ενδιαφέρον έδειξαν και Γερμανικές και Ιταλικές αλυσίδες. Το φθινόπωρο που έμπαινε τον άλλο μήνα θα έφερνε την εκτόξευση της εταιρίας σε σφαίρες που κανείς δεν είχε διανοηθεί στο ξεκίνημα της!
Η σχέση της Μαρίας με τον Θανάση προχωρούσε χωρίς προβλήματα. Εντελώς προβλέψιμες ερωτικές συναντήσεις, ήρεμες συζητήσεις και απλές καθημερινές χαρές διάνθιζαν την ζωή τους, και όσο κι αν δεν ήταν ότι ακριβώς επιζητούσε η Μαρία, την ικανοποιούσε προς το παρόν.
Οι διακοπές φάνταζαν απρόσιτη πολυτέλεια. Μόνο από τις 14 ως τις 18 Αυγούστου επέτρεψε στο προσωπικό αλλά και στον εαυτό της να λείψουν. Οι υποχρεώσεις πολλές και ο χρόνος λίγος για την ολοκλήρωση τους. Στα δικαιολογημένα παράπονα του Θανάση, που η δική του άδεια άρχιζε στις 20 του μήνα, υποσχέθηκε διακοπές με την πρώτη ευκαιρία. Στην επιμονή του να περάσουν τις λίγες μέρες της άδειας της μαζί στην Εύβοια, που έπρεπε να επισκεφτεί ένα μοναστήρι με σπάνιες βυζαντινές αγιογραφίες, στο πλαίσιο της δουλειάς του, ενέδωσε έστω και απρόθυμα. Σίγουρα επιθυμούσε κάτι πιο κοσμοπολίτικο από βαρετές καλόγριες και καταθλιπτικά μοναστήρια, όμως του έκανε το χατίρι. Έκλεισε δωμάτιο σε ένα ακριβό ξενοδοχείο στη Χαλκίδα και το Σάββατο, παραμονή της Παναγίας βρίσκονταν εκεί.
“Θα δεις πως δεν θα μετανιώσεις που αποδέχτηκες την πρόσκληση μου”, της είπε στο εστιατόριο που δειπνούσαν.
“ Οι αγιογραφίες της μονής είναι του 800 μΧ, Βυζαντινής τεχνοτροπίας, αλλά δυστυχώς σε κακή κατάσταση. Η υπηρεσία αποφάσισε με τη συνδρομή κοινοτικών κονδυλίων να τις επαναφέρει στην αρχική τους κατάσταση, και μου ανέθεσαν την μελέτη.”
“Τόσο καλά”, ειρωνεύτηκε. Θα περάσω τις τρεις μέρες ξεκούρασης μου μέσα σε μουχλιασμένες εκκλησίες, παρέα με άπλυτες γεροντοκόρες, που προτίμησαν τον αργό θάνατο από την χαρά της ζωής!”
“Δεν είναι έτσι!”, προσπάθησε να την αντικρούσει. “Φυλάνε Θερμοπύλες, και αγαπάνε αυτό που κάνουν όπως και εσύ.” “Εγώ ζω!”, του απάντησε με θράσος. “Δεν παραιτήθηκα για μια ουτοπία. Τέλος πάντων, λίγο χρόνο θα βρούμε για κάτι πιο συναρπαστικό;”
“Σε έχω απογοητεύσει ποτέ καρδιά μου;” Προτίμησε να μην απαντήσει. Δεν θα άρεσε και στους δυο η συνέχεια της κουβέντας.
Νωρίς το πρωί ξεκίνησαν και λίγο πριν τις εννιά έφτασαν στο μοναστήρι του Ελικώνα. Η πανηγυρική Θεία λειτουργία δεν είχε ακόμη τελειώσει και οι προσκυνητές, αρκετές δεκάδες από όλη την Εύβοια, συνωστίζονταν στον περίβολο του καθολικού. Ο Θανάσης μπήκε μέσα, ενώ η Μαρία προτίμησε να καθίσει στο πεζούλι περιμένοντας ανυπόμονα να τελειώσει αυτή η αγγαρεία!Κάθε λέξη, κάθε ψαλμός, της προκαλούσε αφόρητη δυσφορία. Απορούσε με τον εαυτό της που κάποτε έβρισκε αυτές τις μακρόσυρτες αηδίες ενδιαφέρουσες. Ανούσιες κραυγές, τερτίπια εντυπωσιασμού από επιδειξίες ψαλτάδες, και θεατρικές κορώνες παπάδων που προσπαθούσαν να πείσουν τους αφελείς πιστούς για την αγιότητα τους! Αν και όφειλε να παραδεχτεί πως το περιβάλλον ήταν μαγευτικό. Παρτέρια με λουλούδια πολύχρωμα, πετροκτισμένες βρύσες, αίθρια με κεραμοσκεπές για την ανάπαυση των επισκεπτών, συνέθεταν ένα πολύ όμορφο και προσεγμένο σκηνικό. Τα κελιά των μοναζουσών, παλιάς κατασκευής αλλά πρόσφατα ανακαινισμένα, δημιουργούσαν μιαν επιβλητική ατμόσφαιρα αρχαίου κάλλους.
Σηκώθηκε για μια μικρή βόλτα στους χώρους του μοναστηριού. Τα βήματα της την οδήγησαν στο μικρό νεκροταφείο, με τους απέριττους τάφους. Διάβασε αδιάφορα τα ονόματα στους ξύλινους σταυρούς και τις ημερομηνίες θανάτου. Μόνο μία ήταν φετινή. “Ησυχία μοναχή, 3/4/1912- 8/51993. Οι καμπάνες που σήμαιναν το τέλος της λειτουργίας, την ανάγκασαν να επιστρέψει στο καθολικό. Ο Θανάσης συνομιλούσε με μια ηλικιωμένη καλόγρια και από το σεβασμό που της έδειχνε, η Μαρία συμπέρανε πως θα ήταν η ηγουμένη. Προσπάθησε να απομακρυνθεί για να αποφύγει τη δυσάρεστη συνάντηση, όμως ο Θανάσης την είχε δει ήδη και τη φώναξε κοντά τους.
“Μαρία, από εδώ η ηγουμένη Μακαρία”, της την συνέστησε. “Χαίρω πολύ.”, απάντησε ψυχρά εκείνη.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου