Δείτε εδώ τα προηγούμενα σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Γνώριζε προσωπικά και τον ανακριτή και τον εισαγγελέα που είχαν αναλάβει την υπόθεση και δεν είχε καμία αμφιβολία ούτε για το ήθος τους ούτε για την επιστημονική τους επάρκεια. Τότε τι; αναρωτήθηκε. Υπάρχει περίπτωση αυτή τουλάχιστον την φορά να μην είναι μπλεγμένος ο Πετρής;
Ταλαντεύτηκε αρκετά πριν πάρει την απόφαση να τον καλέσει στο κινητό. Είχαν πάνω από χρόνο να μιλήσουν και δεν ήταν βέβαιος για την αντίδραση του.
Με έκπληξη άκουσε τον αδελφό του να τον χαιρετά με φιλικά αισθήματα
“Χάθηκες μικρέ!”, του είπε καλοσυνάτα. Σε πεθύμησα μπαγάσα!”.
Ο Αργύρης πίστεψε πως υποκρινόταν και δεν του απάντησε με την ίδια διάθεση.
“Πες μου την αλήθεια”, του είπε κοφτά. “Πραγματικά είσαι αμέτοχος σε αυτό το έγκλημα;”.
“Στο λόγο μου!”, του απάντησε χωρίς να δείχνει την παραμικρή ενόχληση με την άκομψη ερώτηση.
“Κάτι καλύτερο έχεις;”, ξαναρώτησε στο ίδιο σκληρό τόνο ο Αργύρης.
“Ορκίζομαι στην ψυχή του Άγγελου!”, τον διαβεβαίωσε και αυτή τη φορά η φωνή του τρεμούλιασε.
“Σου αρκεί αυτό;”
Μουδιασμένος ο Αργύρης ψέλλισε ένα συγγνώμη και βιάστηκε να κλείσει το τηλέφωνο. Ένα τέτοιο όρκο δεν θα έπαιρνε ποτέ ο Πετρής, αν είχε λερωμένη τη φωλιά του. Σίγουρα αυτό τον έπεισε για την αθωότητα του, όμως δεν ήταν αρκετό για να τον απαλλάξουν οι υπεύθυνοι. Κάτι άλλο τους έκανε να πάρουν τέτοια απόφαση. Κάτι που δεν άφηνε περιθώρια να πράξουν διαφορετικά.
Από την άλλη του φαινόταν τρομερά δύσκολο κάποιοι να έστησαν τόσο μεγάλη δουλειά στην πλάτη του Πετρή. Όλοι γνώριζαν τη σκληρότητα του, ακόμα κι αν δεν είχαν εικόνα των όσων φριχτών είχε διαπράξει στη ζωή του. Η μόνη σκέψη που του περνούσε από το μυαλό ήταν ο αδελφός του να είχε συνεργαστεί με τις αρχές και να τις οδήγησε στην αποκάλυψη του παράνομου φορτίου. Αυτό όμως προϋπέθετε πως η όλη επιχείρηση είχε γίνει πραγματικά εν αγνοία του. Ή μήπως όχι;
Ο Αργύρης, αν δεν υπήρχε ο βαρύς όρκος του Πετρή, θα ήταν σίγουρος πως τη βρώμικη δουλειά την είχε ξεκινήσει εκείνος και όταν κάπου στράβωσε φρόντισε να βγάλει την ουρά του απ έξω. Άνθρωποι του υπήρχαν παντού και ασφαλώς θα τον είχαν ενημερώσει πως το κόλπο χάλασε ώστε να προλάβει να προφυλαχτεί. Τώρα όμως αμφέβαλε. Όχι ότι δεν τον είχε ικανό για τα πάντα, όμως το να προσβάλει τη μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού του προκειμένου να αποτινάξει από πάνω του τις υποψίες, του φαινόταν απίθανο.
Έτσι αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με την ιδέα πως τούτη τη φορά ο αδελφός του ήταν αθώος, έστω κι αν δυσκολευόταν να το παραδεχθεί.
Την ίδια ώρα ο Πετρής κατέβηκε μετά από πολύ καιρό στο κελάρι. Στην ουσία σπάνια χρησιμοποιούσε κάποιο από τα εξαιρετικά κρασιά που περιείχε η πανάκριβη κάβα του, κι αυτό μόνο για εκλεκτούς καλεσμένους, τις λίγες φορές που άνοιγε το σπίτι του για ειδικές περιπτώσεις.
Ούτε κι αυτή τη φορά δεν είχε σκοπό να επιλέξει μια ετικέτα να συνοδεύσει το δείπνο του. Η ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον τον οδήγησε ως εκεί.
Στο αμυδρό φως από τις λάμπες που μόλις φώτιζαν τους δαιδαλώδεις διαδρόμους της κάβας, έψαξε τη μικρή πόρτα που οδηγούσε στο μυστικό δωμάτιο. Έβαλε τον κωδικό στην ηλεκτρονική κλειδαριά και μπήκε. Σε αντίθεση με τον υπόλοιπο χώρο η ευρύχωρη αίθουσα φωτίστηκε από τον πολυέλαιο που άναψε με φωτοκύτταρο.
Τίποτα δεν είχε αλλάξει από τότε που είχε ξανακατέβει πριν αρκετούς μήνες.. Τίποτα εκτός από μια ελαφριά μυρωδιά μούχλας, παρόλο που τα εξαεριστικά δούλευαν κανονικά. Με το τηλεκοντρόλ άνοιξε τη μυστική κρύπτη και αποκαλύφτηκε η λάρνακα με το ταριχευμένο σώμα του νεκρού Άγγελου.
Κάθισε στον ευρύχωρο καναπέ με το βλέμμα καρφωμένο στο άψυχο πτώμα που σε τίποτα δεν θύμιζε νεκρό.
“Λοιπόν αγόρι μια χαρά σε βρίσκω!”, απευθύνθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο στο νεκρό παιδί. “Με συγχωρείς που δεν ήρθα κοντά σου τόσες μέρες, αλλά ξέρεις πως ο μπαμπάς έχει πάντα πολλές δουλειές. Τύχανε και κάποιες αναποδιές αυτό τον καιρό και έπρεπε να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητες. Μη με κοιτάς με αυτό το ύφος! Τίποτα κακό δεν πρόκειται να μας συμβεί! Είμαστε παντοδύναμοι,μην το ξεχνάς! Απλά μια μεγάλη δουλειά στράβωσε και ήταν επιβεβλημένο να μας προφυλάξω. Ευτυχώς οι άνθρωποι μου δούλεψαν καλά και με ενημέρωσαν πως οι υπηρεσίες υποψιάζονταν το φορτίο με την κόκα. Τους πρόλαβα όμως εγώ! Ειδοποίησα τις αρχές πως είχα πληροφορίες ότι εν αγνοία μου φόρτωσαν το εμπόρευμα και ζήτησα να κάνουν ντου για να το κατασχέσουν! Μεγαλοφυές δεν είναι; Από υπόδικος ήρωας με μια απλή κίνηση. Έτσι δεν κάνω πάντα; Δίνω ένα για να πάρω πίσω εκατό!”
Άναψε τσιγάρο και σηκώθηκε. Πλησίασε τη λάρνακα και σκούπισε με το μανίκι το θολωμένο της τζάμι.
“Θυμάσαι πως ξεκίνησα;”, συνέχισε το παραλήρημα του. “Αλλά τι μαλακίες λέω, εσύ δεν είχες γεννηθεί ακόμα! Να σου τα πω λοιπόν. Ένας μπατίρης ήμουνα που όλοι με περιφρονούσαν! Ούτε το φαΐ δεν χόρτασα σαν παιδί. Μέχρι που μίσησα τη φτώχεια, μα πιο πολύ αυτούς που μου την προσέφεραν απλόχερα! Τη μάνα, τον πατέρα, το χωριό. Έτσι πούλησα την ψυχή μου στο διάβολο με αντάλλαγμα τα πλούτη και την καταξίωση. Και εκείνος δεν με απογοήτευσε! Πάντα στάθηκε στο πλάι μου και όλα μου τα έφερνε βολικά! Όμως ούτε αυτό μου έφτανε! Ήθελα να εκδικηθώ για τα χαμένα παιδικά μου χρόνια. Να πληγώσω τα μίζερα ανθρωπάκια που με γέννησαν, και τα αδέρφια μου που ποτέ δεν με υπολόγισαν σαν ίσο τους. Αυτοί βλέπεις ήταν τα χαϊδεμένα παιδιά και εγώ το μαύρο πρόβατο! Μα τον Δήμο τα κατάφερα. Πήρε την αμοιβή που του άξιζε! Μα δεν τελείωσα με τους άλλους ακόμα, κι αυτό είναι που με εξοργίζει!
Γίνετε μέλος στο Ελληνικό κοινωνικό δίκτυο: https://hellasbook.gr/tinios
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου