Δείτε εδώ τα προηγούμενα σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Τελικά μετά από 3 ποτήρια βότκας, χαλάρωσε και βυθίστηκε σε ένα ήρεμο ύπνο.
Όταν άνοιξε τα μάτια μόλις είχε αρχίσει να ξημερώνει. Η χθεσινή του αδιαθεσία και τα άσχημα προαισθήματα είχαν εξαφανιστεί, το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκαν. Μόνο η συνάντηση με τον πατέρα του τον ενοχλούσε, όμως τι διάολο 10 λεπτά θα μπορούσε να τον ανεχθεί!
Ήπιε στα γρήγορα τον καφέ που του ετοίμασε η καμαριέρα, διπλό σκέτο ελληνικό, όπως κάθε πρωί, και αφού έκανε ένα ντους ντύθηκε και κατέβηκε στο γκαράζ. Ο Κοσμάς έβαλε μπρος τη θωρακισμένη Μερσεντές και ξεκίνησαν ακολουθούμενοι από τα άλλα δύο αυτοκίνητα της ασφάλειας του Πετρή.
Στις δέκα ακριβώς η γραμματέας του τον ενημέρωσε για την άφιξη του πατέρα του. Ο Νικολής μπήκε με ασταθή και αβέβαια βήματα στο γραφείο. Ο Πετρής τον κοίταξε προσεκτικά. Ένα μαύρο χάλι! Σκυφτός με τα μαλλιά κάτασπρα και μια χλομάδα που πρόδιδε πως η υγεία του δεν ήταν στα καλύτερα της. Σχεδόν τον λυπήθηκε και του έδειξε την πολυθρόνα χωρίς ωστόσο να του πει κουβέντα. Μόνο κάνοντας μια κίνηση με το χέρι, του έδειξε πως έπρεπε να αρχίσει να του λέει ότι είχε να πει.
“Είμαι πολύ άρρωστος γιε μου!”, ξεκίνησε μουδιασμένα ο Νικολής. Ήταν ολοφάνερο πως προσπαθούσε να βρει τα λόγια για να εξιστορήσει τα όσα τραγικά έπρεπε να εξομολογηθεί. “Η καρδιά μου έχει τα μαύρα της χάλια και ο καθηγητής που με πήγε ο Αργύρης μου δίνει μόλις 20% πιθανότητα επιβίωσης μετά από την αναγκαία επέμβαση. Αποφάσισα να μην την κάνω! Τόσα χρόνια έμαθα σε ένα τρόπο ζωής και τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο ακόμα κι αν καταφέρω να επιζήσω. Δε φοβάμαι το θάνατο! Να μη σου πω πως τον επιζητώ κιόλας. Έζησα καλά, και έκανα μια οικογένεια που είμαι περήφανος γι αυτήν”.
Ο Πετρής σήκωσε τα μάτια και τα κάρφωσε στα δικά του. Άραγε στην οικογένεια που καμάρωνε περιελάμβανε και τον ίδιο; Με αργές κινήσεις έβγαλε από την κασετίνα ένα πούρο Cohiba Espendidos, μια πανάκριβη συνήθεια που απέκτησε τελευταία, και το άναψε. Φύσηξε ψηλά τον λευκό καπνό και έκανε νόημα του Νικολή να συνεχίσει.
“Μόνο ένα πράγμα με βαραίνει σαν βράχος και είναι κάτι που δεν έχω πει ούτε του παπά. Δεν είναι ξέρεις από τα πράγματα που μπορείς εύκολα να συζητήσεις με κάποιον έστω κι αν είναι ιερωμένος”
Στριφογύρισε στην καρέκλα του, ενώ σταγόνες ιδρώτα φάνηκαν στο μέτωπο του. Μια γουλιά νερό θα του έκανε καλό, όμως ο Πετρής δεν φάνηκε να έχει τέτοιο σκοπό.
Αναγκάστηκε να συνεχίσει με στεγνό το λαρύγγι του.
“Όταν γεννηθήκατε εσύ και η Αναστασία, εμείς είμαστε σχεδόν παιδιά. Ούτε είχε περάσει απ το μυαλό μας η διπλή εγκυμοσύνη. Από τη μαμή το μάθαμε όταν έβγαλε πρώτη την αδελφή σου. Θεέ μου! Ήταν πανέμορφη ακόμα και μέσα στα αίματα! Τότε μας ενημέρωσε η μαμή πως έρχεται κι άλλο παιδί. Πέσαμε απ τα σύννεφα, εγώ δηλαδή γιατί η μάνα σου είχε τους πόνους της και δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει. Μετά από λίγα λεπτά γεννήθηκες εσύ. Καμία σχέση με την Αναστασία! Τρίχες παντού, αδύνατος και με ένα κλάμα που που σε τίποτα δε θύμιζε νεογέννητο μωρό! Κάτι σαν ουρλιαχτό λύκου που μας πάγωσε το αίμα. Η καημένη η μαμή έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να κρύψει την αποστροφή της. Δεν χρειαζόταν! Την ίδια περίπου είχαμε και μεις. Και το πιο τρομακτικό από όλα ήταν τα μάτια σου! Σκοτεινά σαν το θάνατο. Μπορούσαμε να διαβάσουμε το μίσος μέσα τους.
Τα χειρότερα όμως ήλθαν στον πρώτο θηλασμό. Με αφύσικη δύναμη έσπρωχνες την αδελφή σου για να μην βυζάξει. Ρουφούσες και από τις δύο ρόγες εναλλάξ με απληστία, μέχρι που αναγκάστηκε η μάνα σου να σε διώξει από κοντά της για να φάει και η μικρή λίγο. Η αντίδραση σου όταν σε ξανάβαλε στο βυζί ήταν κάτι που δεν περιμέναμε, ούτε που είχαμε φανταστεί! Δάγκωσες με λύσσα τη ρόγα και οι κραυγές της μάνας σου από τους πόνους ξεσήκωσε το χωριό. Και ύστερα εκείνο το σατανικό χαμόγελο που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό σου, δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ! Λες και επίτηδες το έκανες για να την πονέσεις. Τότε δεν το είδα έτσι. Είχαμε άλλα πράγματα να σκεφτούμε.
Ο θηλασμός μετά από αυτό έγινε απαγορευτικός. Ο γιατρός μας το ξέκοψε. Έπρεπε να κατέβουμε στη Χώρα για να σταματήσει ο γυναικολόγος το γάλα. Καταλαβαίνεις τι σήμαινε αυτό; Γάλα φαρμακευτικό για δύο στόματα. Σε εποχές που και το ψωμί ακόμα το βγάζαμε δύσκολα!
Ευτυχώς μας στάθηκε ο Κωσταντής και η γυναίκα του. Σας πήρε κοντά του τις μέρες που λείψαμε για τη Χώρα και σας φρόντισε σαν δικά του παιδιά. Όταν με το καλό γυρίσαμε μου έκανε την πρόταση να πάρει ένα από τα δυό σας μαζί του. “Δύσκολα θα τα βγάλεις πέρα με δυο παιδιά Νικολή”, μου είπε. “ Να κρατήσω εγώ το αγόρι μιας και δεν έχω δικά μου παιδιά. Όλα όσα έχω και δεν έχω δικά του θα γίνουν μια μέρα!”
Ένα σφίξιμο στο σαγόνι του Πετρή μαρτύρησε την έκπληξη που ένιωσε με αυτά τα λόγια. Τίποτε άλλο όμως δεν φανέρωνε την ταραχή της ψυχής του. Τα ίδια ανέκφραστα μάτια, η ίδια σκληρή έκφραση, η ίδια περιφρόνηση που ξεχείλιζε από όλο του το είναι, έκανε τον Νικολή να κομπιάσει για λίγο. Έπρεπε όμως να συνεχίσει. Τα περιθώρια του στένευαν και δεν ήθελε να πάρει στον τάφο ένα τόσο βαρύ φορτίο.
“Μάρτυς μου ο Θεός, στην αρχή το σκεφτήκαμε πολύ σοβαρά. Η ζωή που θα είχες κοντά στον Κωσταντή θα ήταν πριγκιπική. Εμείς τι είχαμε να προσφέρουμε; Φτώχεια και μιζέρια!
Εκείνο το απόγευμα σε πήρα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά. Σε ρώτησα τι πρέπει να κάνω αν και ήξερα πως μόνο εγώ είχα την απάντηση. Έμεινες σιωπηλός, πράγμα περίεργο γιατί η γρίνια σου συνήθως ήταν ανυπόφορη. Όμως μου μίλησαν τα μάτια σου! Αυτά τα παγωμένα μάτια που έδειχναν την απέχθεια σου. Τότε το αποφάσισα. Αν συμφωνούσε και η μάνα σου θα σε έδινα στον Κωσταντή.”.
Σταμάτησε για λίγο και ένα αμυδρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του.
Γίνετε μέλος στο Ελληνικό κοινωνικό δίκτυο: https://hellasbook.gr/tinios
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου