Δείτε εδώ τα προηγούμενα σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Μόλις έκλεισε η πόρτα ο Αργύρης πλησίασε το κρεβάτι που ήταν ξαπλωμένος.
“Πως είσαι;”, τον ρώτησε προσπαθώντας να κάνει τη φωνή του όσο περισσότερο ήρεμη του επέτρεπε η ταραχή του.
“Φεύγω αδελφέ! Πλησιάζει το τέλος. Όσα με κρατούσαν στη ζωή τελείωσαν οριστικά! Η δόξα, η αναγνώριση, η εξουσία, όλα όσα της έδιναν νόημα, δεν υπάρχουν πια. Μόνο τα εκατομμύρια δεν φτάνουν να αναπληρώσουν τα κενά.
“Μη μιλάς έτσι Πετρή!”, προσπάθησε να τον σταματήσει. “Έφταιξες και θα πληρώσεις, όμως το ήξερες πάντα ότι μπορούσε να συμβεί, Αν μετανιώσεις για τα εγκλήματα σου, υπάρχει ελπίδα!” “Μην το κουράζεις Αργύρη! Ξέρουμε κι οι δυο πως είμαι ένα κάθαρμα. Δικαιολογίες να σου βρω χιλιάδες, η ουσία όμως παραμένει η ίδια. Ποτέ δεν με αποδεχτήκατε σαν ισότιμο μέλος της οικογένειας και της κοινωνίας, και ποτέ δεν σας αποδέχτηκα και εγώ! Και όσο για τη μετάνοια, καμένο χαρτί Αργύρη! Μετανιώνεις για κάτι που έκανες λάθος. Τι λάθος έκανα εγώ;”.
“Μήπως θα ήθελες να σου θυμίσω”, του είπε με οργή, αψηφώντας τις συμβουλές των γιατρών. “Πως διέλυσες το κρανίο της Ελπίδας; Πως οδήγησες στον όλεθρο τον Δήμο; Πως σκότωσες τον Δημήτρη, τον ευεργέτη σου; Και πόσους άλλους; Πίστευα πως υπάρχει ακόμη κάτι μέσα στη νύχτα της ψυχής σου! Και ήρθα εδώ με όλη την καλή διάθεση να δεχτώ τη συγγνώμη σου. Να σταθώ δίπλα σου και να σε βοηθήσω να βγεις από την κόλαση. Όμως εσύ είσαι ένα αμετανόητο καθίκι και το μόνο που έμεινε να σου πω είναι: Άντε γαμήσου αδελφέ!”.
”Το έχω κάνει μαλάκα!”, του φώναξε ξεσπώντας σε ένα υστερικό γέλιο. “Με το αγαπημένο σου αδελφάκι! Και με εσένα! Αν όχι στο κορμί σου, στο μυαλό σου σίγουρα!”.
“Μην με ξανακαλέσετε για κανένα λόγο”, είπε ταραγμένος στον γιατρό που περίμενε έξω. “Ούτε καν κι αν πρόκειται για την κηδεία του!”.
Σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι, στριφογύριζαν στη σκέψη του τα λόγια του Πετρή. Πόσο δίκιο είχε για το βιασμό της λογικής του! Χειρότερος ακόμη και από τον σωματικό βιασμό που υπέστη ο Δήμος. Κάθε μέρα της ζωής του στοιχειωμένη από την παρουσία του, ακόμη κι αν δεν ήταν φυσική. Κάθε του μικροχαρά αμαυρωμένη από τη διαβολική επιρροή του. Όνειρα που ναυάγησαν όταν έπεσαν στις ξέρες της κακότητας του. Μια οικογένεια που πλήρωσε το τίμημα ενός ολέθριου λάθους της φύσης! Γιατί τι άλλο από λάθος μπορούσε να είναι ο Πετρής; Οι δίδυμοι λένε πως μοιάζουν πολύ και φυσιογνωμικά αλλά και στο χαρακτήρα. Τι κοινό είχε ο άγγελος η Αναστασία, με αυτό το απόβρασμα; Μακάρι να μπορούσε έστω και μια αιτία να βρει για να τον δικαιολογήσει. Όχι να τον συγχωρήσει, αυτό ήταν αδύνατο. Απλά για να μπορέσει να καταλάβει πως ένας άνθρωπος μπορεί να γεννηθεί εγκληματίας. Λίγοι, ελάχιστοι γεννιούνται έτσι. Τους περισσότερους τους διαμορφώνουν το περιβάλλον και οι συγκυρίες. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν ίσχυε για τον Πετρή. Μεγάλωσε όπως και τα υπόλοιπα παιδιά με αγάπη και στοργή. Ποτέ δεν τον ξεχώρισαν οι γονείς παρ΄όλο τον δύστροπο χαρακτήρα του.
Αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, θα τον είχε σκοτώσει! Θα είχαν γλυτώσει τόσοι άνθρωποι!
“Πάλι το παίζω θεός”, συλλογίστηκε μπερδεμένος. “Κάτι τέτοιο δεν παρουσίασε ο Άννας σαν δικαιολογία για την Σταύρωση του Χριστού;. Καλύτερα να πεθάνει ένας, για να σωθούν πολλοί!”. Και όμως, έστω και μετά από αυτές τις δεύτερες σκέψεις, κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο πρόωρος θάνατος του αδελφού του, θα ήταν λύτρωση και όχι έγκλημα!
Έφτασε σπίτι ράκος. Ευτυχώς δεν υπήρχε κάποιο ραντεβού για σήμερα και το Σαββατοκύριακο που ερχόταν θα του έδινε τις απαραίτητες ανάσες.
“Πως πήγε;”, τον ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον η Ράνια, που διέκρινε αμέσως την φόρτιση του.
“Όπως ακριβώς θα το περίμενες!”, της απάντησε κουρασμένα. “Με τον Πετρή έχουμε να κάνουμε!”.
“Αδιόρθωτος, έτσι;”.
Κούνησε καταφατικά το κεφάλι και μπήκε στο μπάνιο. Ένα χλιαρό ντους ήταν ότι χρειαζόταν να τον συνεφέρει από την ένταση.
Το πρώτο εγκεφαλικό ο Πετρής το έπαθε την καθαρή Δευτέρα 23 Φλεβάρη. Όχι ιδιαίτερα σοβαρό και με την κατάλληλη αντιπηκτική αγωγή, αντιμετωπίστηκε με επιτυχία. Όμως το δεύτερο που ακολούθησε τρεις μήνες αργότερα τον κτύπησε δυνατά. Έμεινε στην εντατική του Τζάνειου πέντε ημέρες και εκεί άφησε την τελευταία του πνοή τα χαράματα της Κυριακής 17 του Μάη, Μόνος, κατάμονος τις πέρασε αυτές τις μέρες,με μοναδική συντροφιά τα μόνιτορ που παρακολουθούσαν την πορεία της υγείας του. Και κάποιες βιαστικές νοσοκόμες που μόλις έριχναν μια ματιά και έφευγαν για άλλους πιο αγαπητούς ασθενείς. Και το χειρότερο ήταν πως είχε πλήρη συναίσθηση. Η σωματική αδυναμία δεν εμπόδιζε το μυαλό του να δουλεύει σε κανονικούς ρυθμούς. Ακόμη και η ψυχική του πάθηση είχε υποχωρήσει, λες για να κάνει ακόμη πιο δραματικές τις στιγμές της αγωνίας του. Ανήμπορος έβλεπε ολοζώντανα μπροστά του τα φαντάσματα του παρελθόντος να έρχονται και να ζητούν δικαίωση.
“Φύγετε, φύγετε!”, ψέλλιζε με φωνή που ίσα ακουγόταν. “Δεν έχω τίποτα να σας δώσω! Δεν θέλω τίποτα να σας δώσω! Τίποτα δεν σας χρωστάω, ότι αξίζατε το πήρατε!”.
Σε ένα τέτοιο παραλήρημα τον πέτυχε η Νίκη αργά το βράδυ του Σαββάτου λίγες ώρες πριν τον θάνατο του. Κράτησε κρυφή από όλους αυτή την επίσκεψη, γιατί σίγουρα θα την απέτρεπαν. Όμως εκείνη αισθάνθηκε υποχρέωση να βρεθεί δίπλα στον άνθρωπο που την έφερε στη ζωή, όποιος κι αν ήταν, ότι κι αν έκανε. Όλοι έχουν δικαίωμα στη συγγνώμη και η Νίκη ήλπιζε πως αυτές τις ύστατες ώρες θα της την ζητούσε.
Όταν μπήκε διστακτικά και τον πλησίασε, η αντίδραση του της έκοψε τα πόδια.
Γίνετε μέλος στο Ελληνικό κοινωνικό δίκτυο: https://hellasbook.gr/tinios
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου