Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα σε ενιαίο κείμενο
«Αυτή την καρφίτσα την βρήκαμε με το Μάνο στο σπίτι που έμενε η Αρχοντούλα. Η ημερομηνία που αναγράφεται είναι η ίδια με τη μέρα που παντρεύτηκαν οι γονείς μου. Τότε δεν έδωσα σημασία, το θεώρησα απλή σύμπτωση. Τώρα όμως με το μενταγιόν τα πράγματα γίνονται πολύ περίεργα! Δεύτερη σύμπτωση, παύει να είναι σύμπτωση!».
«Θα συμφωνούσα μαζί σου, αν το μενταγιόν ανήκε κι αυτό στην Αρχοντούλα. Κάτι τέτοιο όμως δεν προκύπτει από πουθενά».
«Ίσως η Αρχοντούλα θα μπορούσε να το επιβεβαιώσει. Το θέμα είναι πώς να δει το μενταγιόν!».
«Ναι αυτό είναι δύσκολο», παραδέχτηκε η Δανάη. «Μπορεί όμως να της δείξεις την καρφίτσα και να τη ρωτήσεις αν είχε και άλλα κοσμήματα στο σπίτι της!».
Ήταν μια καλή λύση αυτή και ο Αντώνης αποφάσισε να την κάνει πράξη και μάλιστα αμέσως.
«Κατεβαίνω στον Πειραιά να τη βρω», είπε στην έκπληκτη Δανάη. «Θέλεις να πάμε μαζί;».
Του αρνήθηκε χωρίς να δώσει καμιά εξήγηση. Την είχαν κουράσει οι εμμονές του με αυτή τη γυναίκα. Ίσως όμως να μην την είχε κουράσει η εμμονή μόνο, αλλά και αυτή η ίδια η σχέση τους! Ο έρωτας τον τελευταίο καιρό είχε πάρει τη μορφή αγάπης, νιαξίματος, στοργής, πάντως έρωτας δεν ήταν. Μήπως θα ήταν καλύτερα να μπει ένα τέλος πριν βαλτώσουν στη ρουτίνα μιας αδιέξοδης συμβίωσης;
Κι ο Αντώνης όμως περίπου τα ίδια σκεφτόταν στο δρόμο για τον Πειραιά. Η ερωτική τους ζωή πήγαινε απ το κακό στο χειρότερο, χωρίς εξάρσεις και ένταση όπως πριν λίγο καιρό. Την αγαπούσε ακόμα αλλά με διαφορετικό τρόπο. Σαν συνήθεια πες, σαν κάτι που άμα μας λείψει θα στεναχωρηθούμε αλλά δεν θα πέσουμε και του θανατά! Μάλλον έπρεπε να συζητήσουν σοβαρά το μέλλον της σχέσης τους και αυτό να γίνει το ταχύτερο δυνατό.
Ο παπά Διονύσης ξαφνιάστηκε με την παρουσία του Αντώνη τέτοια προχωρημένη ώρα και αφού κάθισαν στο γραφείο, τον ρώτησε το σκοπό της ξαφνικής επίσκεψης.
Μπήκε και η Αρχοντούλα που ξύπνησε με τον ήχο του κουδουνιού και κάθισε κι αυτή κοντά τους.
Ο Αντώνης χωρίς να χάσει χρόνο έβγαλε την καρφίτσα και την ακούμπησε στο τραπέζι.
«Σου θυμίζει κάτι;», ρώτησε απευθυνόμενος στην Αρχοντούλα.
Εκείνη την πήρε στα χέρια και τα μάτια της έλαμψαν.
«Που την βρήκες;», απόρησε
«Ο γιατρός τη βρήκε σπίτι σου την ημέρα που έφυγες απ το νησί. Είναι δική σου έτσι δεν είναι.».
«Την έχω από τότε που θυμάμαι, οπότε ναι μάλλον είναι δική μου! Είχα και ένα μενταγιόν που το έχω χάσει κι αυτό.».
«Ένα μενταγιόν που έχει μια ημερομηνία στην πίσω πλευρά;»
«Ναι! «17/5/1935. Δεν ξέρω σε τι αναφέρεται πάντως».
«Βρέθηκε σε ένα ενεχυροδανειστήριο στην Αθήνα. Το πήγαν εκεί οι δολοφόνοι του Ήφαιστου. Πως βρέθηκε αλήθεια στα χέρια του;».
«Ίσως μου έπεσε όταν έβγαλα σπίρτα για να ανάψει το τσιγάρο του.»
« Ή απλά το είδε και στο έκλεψε κάποια στιγμή που δεν πρόσεχες!», παρενέβη ο παπάς. « Όπως και να έχει αυτή την κίνηση την πλήρωσε με τη ζωή του!».
Ο Αντώνης απέμεινε για λίγο σκεφτικός σε σχέση με το τι δρόμο έπρεπε να ακολουθήσει από εδώ και πέρα. Αυτά τα κοσμήματα με τις σημαδιακές ημερομηνίες δεν μπορεί να βρέθηκαν τυχαία στην κατοχή της Αρχοντούλας, όμως από τη στιγμή που δεν θυμόταν την προέλευση τους ο γρίφος παρέμενε. Ξαφνικά μια περίεργη ιδέα του καρφώθηκε στο κεφάλι.
«Μπορώ να κρατήσω την καρφίτσα για λίγες μέρες;», τη ρώτησε.
«Και βέβαια! Έτσι κι αλλιώς για χαμένη την είχα. Θα σε βοηθήσει σε κάτι;».
«Δεν ξέρω!», ομολόγησε. «Είναι απλά μια σκέψη που μπορεί να είναι και εντελώς αβάσιμη».
Ήταν ήδη περασμένα μεσάνυχτα όταν τους καληνύχτισε και αφού τους συνέστησε για ακόμα μια φορά να προσέχουν, έφυγε για το σπίτι. Δεν είχε όρεξη για ύπνο και έτσι μετάνιωσε και κατευθύνθηκε στο μπαράκι στον Κορυδαλλό, που το είχε ένας παλιός του φίλος και το επισκεπτόταν συχνά. Ευχήθηκε να βρει κανένα γνωστό να ανταλλάξουν δυο κουβέντες και το σύμπαν συνωμότησε γι αυτό! Καθισμένος στη μπάρα καθόταν ο Μάνος που πολλές φορές του έκανε παρέα εκεί, αλλά ήταν η πρώτη φορά που δεν ήρθαν μαζί.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου