Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα σε ενιαίο κείμενο
Ο Αντώνης απόμεινε συλλογισμένος. Το σκεπτικό του Μάνου ήταν σωστό. Όλες οι πιθανότητες ήταν εναντίον της Αρχοντούλας. Όσο κι αν προσπαθούσαν να βρουν κάποιο λάθος στις κατηγορίες του βιβλίου, τα δεδομένα ήταν αμείλικτα. Το μόνο που δεν μπορούσε να εξηγηθεί είναι ο τρόπος που τα έκανε όλα αυτά. Ο συνεργός ή οι συνεργοί φαινόταν απαραίτητοι για να καλύπτουν τις συχνές απουσίες της από το νησί, και ο Νικόλας έδειχνε να είναι ο αδιαμφισβήτητος υπ αριθμόν ένα ύποπτος! Κι αυτό γινόταν μαχαιριά στην καρδιά του, γιατί εμπόδιζε την εκκολαπτόμενη σχέση που είχε στο μυαλό του με τη Νεκταρία. Αν είχε δίκιο αυτή η προδοσία θα ύψωνε τείχος ανάμεσα τους, τουλάχιστον από τη δική του μεριά.
«Μήπως να βγούμε να την ψάξουμε;», πρότεινε ο παπάς. «Φοβάμαι μην κάνει καμιά τρέλα!».
Κινήθηκαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις με την ελπίδα κάποιος από τους τρεις να την εντοπίσει. Ότι και να γινόταν θα επέστρεφαν στην εκκλησία σε δυο ώρες.
Όπως ήταν αναμενόμενο η αναζήτηση δεν είχε κανένα αποτέλεσμα και η αγωνία τους έφτασε στο κατακόρυφο.
«Μήπως να δηλώσουμε την εξαφάνιση;», ρώτησε διστακτικά ο παπάς.
«Θα είναι ανώφελο παπά», απάντησε ο Αντώνης. «Δεν πρόκειται να κινηθεί καμία διαδικασία, πριν περάσουν σαράντα οκτώ ώρες».
Παρέμειναν αμίλητοι για αρκετή ώρα, ώσπου κατάλαβαν πως είναι μάταιο να περιμένουν την επιστροφή της. Αποχαιρέτισαν τον παπά που έδειχνε απαρηγόρητος από το συμβάν και τον παρακάλεσαν να τους ειδοποιήσει για οποιαδήποτε εξέλιξη, ότι ώρα και να ήταν.
Στο δρόμο για το σπίτι ο Μάνος ρώτησε τον Αντώνη αν θα πήγαινε στην Αίγινα για το μνημόσυνο του Νικόλα, αφού ξεκαθάρισε πως ο ίδιος είχε εφημερία και δε θα μπορούσε.
«Λέω να πάω. Αν και κάτι έχει κρυώσει μέσα μου σχετικά με τον συχωρεμένο. Μπορεί να πέσαμε τόσο έξω στις εκτιμήσεις μας για τα πρόσωπα τους ρε Μάνο;».
«Δεν τους ξέραμε χρόνια φίλε! Ναι είναι πιθανό να παρασυρθήκαμε σε εύκολους συναισθηματισμούς και να τους είδαμε με καλό μάτι! Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι κρύβει η ψυχή ενός ανθρώπου, όσο αγνός κι αν φαίνεται!».
Το τηλεφώνημα της Αρχοντούλας ανακούφισε κάπως τον παπά. Αν και πολλές λεπτομέρειες δεν του ανέφερε, διευκρίνισε πάντως πως είναι καλά και θα έλειπε για λίγες μέρες μέχρι να ηρεμήσει. Στις επίμονες ερωτήσεις του για το που βρίσκεται αρνήθηκε πεισματικά να απαντήσει.
Ο παπάς αισθάνθηκε την ανάγκη για ένα ποτό. Δεν συνήθιζε την κατανάλωση αλκοόλ, πέρα από ένα μικρό ποτήρι κρασί, όταν το επέτρεπε η νηστεία. Τώρα όμως ένιωθε πως του χρειαζόταν η τόνωση ενός πιο δυνατού ποτού. Στο ντουλάπι υπήρχε ένα μπουκάλι βότκα που κάποιος εργάτης είχε ξεχάσει εκεί από τότε που έκαναν κάτι μερεμέτια στο ναό. Έβαλε λίγη σε ένα ποτήρι και γέμισε με παγάκια. Το πρώτο κατέβηκε εύκολα και ούτε που είδε κάποια επίδραση επάνω του. Αυτό τον παρέσυρε να βάλει και δεύτερο, που αυτή τη φορά τον έπιασε για τα καλά, αφού δεν ήταν συνηθισμένος. Ελαφρά ζαλισμένος ξάπλωσε και προσπάθησε να κάνει κομποσκοίνι με την Ευχή. Το στόμα του έλεγε το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, ελέησον με», όμως η καρδιά του δεν συμμετείχε. Στάλες ιδρώτα κατέβαιναν από το μέτωπο του και έβρεχαν το ράσο του. Σηκώθηκε και το έβγαλε χωρίς να έχει τη δύναμη να το κρεμάσει στην κρεμάστρα. Έτσι απλά το ακούμπησε στην καρέκλα δίπλα και ξανάπεσε βαρύς στο ράντζο. Πίσω από τα κλειστά του βλέφαρα ξετυλίγονταν σκηνές ερωτικού πάθους Οι παρτενέρ εναλλάσσονταν από πανέμορφα κορίτσια σε γοητευτικά άγουρα αγόρια. Δεν έκανε καμιά προσπάθεια να αποκρούσει αυτή την επίθεση του πονηρού ή των αισθήσεων. Οι άμυνες του είχαν χαλαρώσει από το αλκοόλ, όμως ήταν μόνο μια δικαιολογία για να υποκύψει στη σαγήνη. Ο Θεός μίκρυνε μέσα του μέχρι που εξαφανίστηκε τελείως.
Σε αυτή την κατάσταση ερωτικού παροξυσμού τον βρήκε το απροσδόκητο. Δυο χέρια τον άρπαξαν από το λαιμό κόβοντας του την ανάσα και μια φωνή βαριά και σκοτεινή σαν την κόλαση, του ψιθύρισε απειλητικά.
«Που είναι η γριά τράγο; Μίλα αν δεν θες να πας να βρεις το Θεό σου!».
Ένας δεύτερος άντρας του έδεσε χέρια και πόδια με μονωτική ταινία και ύστερα έσβησε το τσιγάρο στο γυμνό μπράτσο του παπά. Ούρλιαξε απ τον πόνο αλλά δεν ακούστηκε πέρα από τους τοίχους της αίθουσας, γιατί η τεράστια παλάμη του πρώτου αγριάνθρωπου του έκλεινε σφικτά το στόμα. Τον βασάνισαν αρκετή ώρα με τυφλά κτυπήματα στο πρόσωπο και το σώμα, χωρίς να καταφέρουν να του αποσπάσουν τίποτα. Και να ήθελε να μαρτυρήσει που βρίσκεται η Αρχοντούλα, για να γλυτώσει τον πόνο που του προκαλούσαν, δεν είχε ιδέα που μπορεί να είχε πάει.
Αφού κατάλαβαν οι δυο άγνωστοι πως μάλλον τους έλεγε την αλήθεια τον άφησαν αιμόφυρτο και δεμένο και έφυγαν.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου