ΕΤΣΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ

ΕΤΣΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ

Εκεί που αντρειεύουν, του θανάτου οι σκιές,

στο κρύο χώμα του προθάλαμου, του Απείρου.

Δίπλα σε ασπάλαθους, μυρτιές, κι αλιφασκιές,

φύλλα πετά, το κορμοβλάστημα του ονείρου.

Μεταλαμβάνουν οι ψυχές, υπομονή,

κάτω απ’τους ήχους της απόγνωσης, του γκιώνη.

Νύχτα σαρκώνεται, η αιώνια προσμονή,

ελπίδας στάλαγμα, στο νεκρικό σεντόνι.

Κάτω απ’ τους ίσκιους, μαύρων δέντρων, σιωπηλών,

φυτρώνουν σπόροι, μ’Άγιο αίμα ποτισμένοι.

Τα αγριόχορτα αψηφούν, των απειλών,

κι απλώνουν ρίζες, σ’άλλη γη, ευλογημένη.

Μορφές μαρτύρων, στις σκηνές του ουρανού,

δοξολογούν, την εγκαρτέρηση του πόνου.

Ακροβατεί, η Άγια ανάσα του Θεού,

μια στο μηδέν, και μια στ’απέραντο του χρόνου.

Έτσι ονειρεύομαι, με μάτια ανοιχτά,

μεσ’ απ’ τον τάφο μου, θεός να ανατέλλω.

Ίσως πιστεύοντας σε Εκείνον δυνατά,

ίσως, δοξάζοντας, ένα δικό μου, «θέλω»!

Δείτε επίσης: Ο αρχαιότερος δρόμος της Ευρώπης βρίσκεται στην Ελλάδα -Πότε φτιάχτηκε