Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα σε ενιαίο κείμενο
“Να σε χαρώ γιε μου! Ποτέ δεν έχω κάνει κακό σε κανένα! Μονάχη μου έζησα όλα τα χρόνια με ένα άρρωστο παιδί να φροντίζω! Δεν έχω ιδέα για αυτά που μου λες!”.
Πήρε μια κόλα αναφοράς ο ανθυπαστυνόμος και άρχισε να συντάσσει το διαβιβαστικό για τον ανακριτή, όταν κτύπησε η πόρτα και μπήκε ένας αστυφύλακας της σήμανσης. Χαιρέτησε στρατιωτικά και άφησε στο γραφείο ένα έγγραφο με την ένδειξη επείγον.
“Κάτι περίεργο συμβαίνει ανθυπαστυνόμε!”, τον ενημέρωσε. “Τα αποτυπώματα της κατηγορούμενης δεν συμπίπτουν με αυτά της ταυτότητας!”.
“Τι εννοείς αστυφύλακα;”, ρώτησε με απορία διαβάζοντας παράλληλα το έγγραφο που έγραφε ακριβώς τα ίδια.” Αποκλείεται κάτι τέτοιο! Κάνατε επανέλεγχο;”
“Τρεις φορές και μάλιστα από διαφορετικούς ειδικούς! Όλοι στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν!”.
“Τότε μια εξήγηση μόνο υπάρχει! Κάποια ξεγέλασε ή δωροδόκησε για να βγάλει ταυτότητα που δεν της ανήκει! Πες σε παρακαλώ να κάνουν αντιπαραβολή τα αποτυπώματα με αυτά που υπάρχουν στα αρχεία μήπως βρεθεί κάποια άκρη!”.
“Ξέρετε πως κάτι τέτοιο θα πάρει πολύ χρόνο! “, διαμαρτυρήθηκε. “Και δεν είναι σίγουρο πως μπορεί να βρεθεί κάτι!”.
“Το ξέρω αστυφύλακα! Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος !”.
Ο αστυφύλακες χαιρέτησε και έφυγε να εκτελέσει τη διαταγή και ο ανθυπαστυνόμος έπιασε το κεφάλι του που ήταν έτοιμο να εκραγεί. Μια απλή υπόθεση που κανονικά θα τελείωνε σε λίγα λεπτά, έγινε τόσο περίπλοκη που τον ξεπερνούσε! Σήκωσε το τηλέφωνο και σχημάτισε τον αριθμό του διοικητή του. Ίσως εκείνος με την εμπειρία του μπορούσε να βοηθήσει. Του εξήγησε το περιστατικό όμως η αντίδραση του έδειχνε πως κι εκείνος βρισκόταν σε αδιέξοδο. Στράφηκε πάλι στην Αρχοντούλα κι αυτή τη φορά η έκφραση του δεν είχε τίποτα το άγριο. Η γυναίκα του είχε πει την αλήθεια, τουλάχιστον σε ότι αφορά την ταυτότητα, κι αυτό επανέφερε την αρχική του γνώμη για το πρόσωπο της.
“Έχεις καμιά ιδέα ποια μπορεί να έβγαλε ταυτότητα με το όνομα και τη φωτογραφία σου;”.
“Ούτε κατά διάνοια! Οι μόνοι άνθρωποι που γνώρισα ήταν οι γείτονες μου στην Αίγινα και δεν είχα και πολλά-πολλά μαζί τους. Μια καλημέρα και μια καλησπέρα!”.
“Είπες πως έχεις αμνησία πολλά χρόνια. Μπορεί κάποιος να το πιστοποιήσει αυτό;”.
“Όλοι το ξέρουν στην Αίγινα! Και δυο τρεις φίλοι εδώ στην Αθήνα.”.
“Εντάξει Αρχοντούλα. Ξεκουράσου τώρα γιατί το πρωί θα πας στον ανακριτή. Εκεί θα είναι κι ο δικηγόρος σου. Ελπίζω να λύσει το γρίφο ο ανακριτής και να ξεμπλέξεις, τουλάχιστον για τα παλιά που μάλλον δεν έχεις κάνει εσύ όπως φαίνεται!”.
Ο συνήγορος ενημερώθηκε για τις τελευταίες εξελίξεις και ζήτησε αναβολή από τον ανακριτή για να μελετήσει τα καινούργια δεδομένα. Του δόθηκαν δυο εικοσιτετράωρα και επέστρεψαν στο τμήμα.
“Η κατάσταση είναι πολύ μπερδεμένη !”, είπε του Αντώνη στο τηλέφωνο. Η Αρχοντούλα δεν είναι η Αρχοντούλα, τουλάχιστον για την αστυνομία! Αν δεν υπήρχε το πιστοποιητικό γέννησης και η φωτογραφία, το ίδιο θα έλεγα κι εγώ! Ανάθεμα αν ξέρω τι συμβαίνει!”.
“Ίσως μπορώ να βοηθήσω!”, απάντησε ο Αντώνης. “Εκεί που βγήκε η ταυτότητα θα υπάρχει και πιστοποιητικό γέννησης. Αν βρούμε από ποια περιοχή βγήκε και πότε, θα έχουμε ένα πρώτο στοιχείο!”.
“Μας έβαλες τα γυαλιά Αντώνη! Και εμένα και της αστυνομίας! Πραγματικά απλό αλλά μας ξέφυγε!”.
Όμως οι αστυνομικοί του τμήματος ήξεραν πολύ καλά τη δουλειά τους και ήταν από τα πρώτα πράγματα που διασταύρωσαν. Το πιστοποιητικό είχε βγει στη Θήβα και στον οικείο σταθμό της χωροφυλακής η ταυτότητα. Αυτό όμως δεν τους οδηγούσε σε κάποιο αποτέλεσμα και γι αυτό ζήτησαν περισσότερες πληροφορίες από τη χωροφυλακή για το πρόσωπο της Αρχοντίας Ροδά.
Η απάντηση ήρθε την επόμενη ημέρα. Η συγκεκριμένη γυναίκα ζούσε στην περιοχή με τη μητέρα της και μάλιστα δούλευε ως γραμματέας της κοινότητας. 'Έφυγαν ξαφνικά για την Αθήνα και από τότε η μοναδική φορά που επισκέφτηκε την Θήβα ήταν για την έκδοση ταυτότητας. Μάρτυρες γι αυτό υπέγραψαν ο κοινοτάρχης και ο ιερέας που την γνώριζαν καλά.
Αυτά ήταν όλα όσα μεταβίβασαν στους αστυνομικούς και ο ανθυπαστυνόμος ζήτησε να του φέρουν ξανά την Αρχοντούλα.
“Θυμάσαι Αρχοντούλα αν έζησες ποτέ στην Θήβα;”, τη ρώτησε.
“Όχι!” απάντησε με μια σιγουριά που ξάφνιασε και την ίδια. “Νομίζω πως όλα μου τα χρόνια πριν την Αίγινα τα έζησα εδώ στην Αθήνα. Αμυδρά έρχονται στο νου μου σκηνές από το σπίτι που πιστεύω ότι ζούσα. Αν υπήρχε τρόπος να το δω, είμαι σίγουρη πως θα το αναγνώριζα!”.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου