Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα σε ενιαίο κείμενο
Μπροστά στην υπομονή της ο Αντώνης υποχώρησε. Άλλωστε είχε το δικαίωμα να μάθει από πρώτο χέρι τις λεπτομέρειες της περιπέτειας της.
Οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν με την άφιξη τους στο νοσοκομείο. Η Αθανασία μπήκε στο ανθοπωλείο και αγόρασε μια ανθοδέσμη με κόκκινα τριαντάφυλλα.
“Δεν είναι σωστό να πάμε με άδεια χέρια!”, είπε του Αντώνη που την κοιτούσε εμβρόντητος.
Ο φρουρός στην πόρτα του δωματίου αρχικά δεν της επέτρεψε την είσοδο, ύστερα όμως από τις εξηγήσεις που του έδωσε ο Αντώνης, την άφησε να μπει.
Περπάτησε δειλά προς το κρεβάτι της άρρωστης. Ο Θεόδωρος που δεν είχε ενημερωθεί για την επίσκεψη έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης και έπεσε στην αγκαλιά της φιλώντας της τα χέρια.
Η Αθανασία αρκέστηκε να του χαμογελάσει. Αυτός ο άντρας δεν ήταν πια ο άντρας της. Μόλις και μετά βίας αναγνώρισε κάποια σημάδια της νιότης του, όταν τον ερωτεύτηκε και παντρεύτηκαν. Πέρασαν όμως τόσα χρόνια από εκείνη την ανέμελη εποχή και η αμνησία δεν της επέτρεπε να τον δει όπως τότε. Θα τον συμπαθούσε με τον καιρό, όμως ότι έχασαν δεν θα το ξανάβρισκαν ποτέ!
Η απογοήτευση ζωγραφίστηκε καθαρά στο πρόσωπο του Θεόδωρου, όμως αναγνώρισε τα δίκια της. Ένας ξένος ήταν που προσπαθούσε βίαια να ξαναμπεί στη ζωή της. Όσο κι αν τον πονούσε αυτή ήταν η πραγματικότητα, που ίσως δεν μπορούσε κανείς να την αλλάξει.
Η Αθανασία έγειρε πάνω από την αδελφή της που κοιμόταν, και της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά. Κάτι της ψιθύρισε στο αυτί που δεν άκουσε κανείς άλλος εκτός από εκείνη. Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε με έκπληξη την Αθανασία. Μπορεί να έμοιαζαν σαν αδελφές όμως δεν έβλεπε αυτή την εκπληκτική ομοιότητα που λογικά θα έπρεπε να υπάρχει. Η ταλαιπωρία της ασθένειας αλλά και η παραμέληση της εμφάνισης της μάλλον συνέβαλε σ΄αυτό, σκέφτηκε.
“Κάνω πως δεν το άκουσα αυτό που μου είπες”, κατακεραύνωσε την Αθανασία. “Δε μου χρειάζεται η υποκριτική συμπόνοια σου! Περίμενε να ακούσεις όλη την ιστορία και τότε θα σβήσει μέσα σου αυτή η “χριστιανική” εγκαρτέρηση!”.
Η Αθανασία έκανε ένα βήμα πίσω για να μην την εκνευρίσει περισσότερο. Εξακολουθούσε πάντως να την κοιτάζει κατάματα με ένα βλέμμα γεμάτο καλοσύνη.
Η Αρχοντούλα ανακάθισε ακουμπώντας στην πλάτη του κρεβατιού και έβρεξε τα χείλη της με λίγο νερό.
“Βλέπω πως κρεμόσαστε από τα χείλη μου!”, ειρωνεύτηκε. “Ε λοιπόν δεν θα σας απογοητεύσω! Θα σας τα πω όλα με κάθε λεπτομέρεια, όχι για να εξιλεωθώ αλλά για να μοιραστώ με κάποιον όλα αυτά που κουβαλάω μέσα μου. Έλεγα λοιπόν πως μπήκε μπροστά το σχέδιο της Καλλιόπης. Ο Θεόδωρος ζητούσε κάποιον να βοηθάει με τις δουλειές στο σπίτι, μερεμέτια, υδραυλικά, κηπουρική και η Καλλιόπη έστειλε τον Αντρέα. Τον προσέλαβε αμέσως και εκείνος μάζευε πληροφορίες για τις συνήθειες της Αθανασίας και την φωτογράφιζε σε στιγμές της καθημερινότητας της για να έχω μια πλήρη εικόνα. Έμενε ο τρόπος που θα γινόταν η ανταλλαγή και αυτό ήταν μια ευκαιρία να βγουν και πολλά λεφτά. Η απαγωγή της Αθανασίας, που στην πραγματικότητα θα σκότωναν οι γονείς του παπά, θα έφερνε εμένα στη θέση της και χίλιες λίρες δώρο από τα λύτρα. Μαζί θα ξεφορτωνόμουν και το άρρωστο παιδί μου με την ελπίδα να το περιμαζέψουν κάποιοι φιλάνθρωποι ή έστω οι υπηρεσίες πρόνοιας. Τελικά τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι εκτός από το θάνατο της Αθανασίας που δεν επήλθε. Αυτό όμως δεν το ξέραμε τότε και συνεχίσαμε κανονικά.
Η εντολή που είχαν ήταν να κάψουν το πτώμα και να το πετάξουν στο γκρεμό. Όμως η μάνα του παπά μετάνιωσε την τελευταία στιγμή και αφού έπεισε τον άντρα της πως είναι νεκρή, την άφησε αιμόφυρτη στο δρόμο με την κόρη μου δίπλα της. Κατά μια φοβερή σύμπτωση κοντά ήταν το σπίτι του πατέρα του Μάνου που ήταν γιατρός, και αυτός την πήγε στην κλινική του για τις πρώτες βοήθειες. Αυτά μας τα είπε πρόσφατα η πεθερά του Μάνου, αυτή που ξέρετε σαν Χριστονύμφη μοναχή. Τότε ήταν νοσοκόμα στην κλινική και η μάνα του παπά την έπεισε, με το αζημίωτο φυσικά, να φυγαδεύσει την Αθανασία σε άγνωστο μέρος. Ήταν η μόνη που ήξερε την αλήθεια, εκτός βέβαια από τους δράστες που δεν είχαν κανένα λόγο να μιλήσουν. Όπως και δεν το έκαναν μέχρι το θάνατο τους. Η Χριστονύμφη όμως δεν κρατούσε το στόμα της κλειστό γι αυτό ο Αντρέας αποφάσισε να τη βγάλει από τη μέση. Το πως το ξέρετε και καλύτερα απ όλους ο Αντώνης που έκανε τη νεκροτομή!”.
Ο Θεόδωρος έκανε μια κίνηση προς το μέρος της που έδειχνε απειλητική και ο Αντώνης πρόλαβε και τον συγκράτησε, ενώ η Αθανασία παρέμενε ψύχραιμη.
“Εσένα Αντώνη μπορώ να πω πως σε αγάπησα! Ίσως όχι με μητρική αγάπη αλλά με ένα τρόπο ιδιοκτησίας, σαν αναπλήρωση του παιδιού που θα ήθελα να έχω αλλά δεν μου έτυχε. Εσένα Θεόδωρε απλά σε ανεχόμουν! Ίσως να σε αγαπούσα με ένα δικό μου τρόπο, πάντως δεν σε είδα ποτέ ερωτικά. Ήμουν πάντα ερωτευμένη με τον Αντρέα και αργότερα με αρκετούς ακόμα! Κυρίως την περίοδο της κατοχής, όταν έφυγες να πολεμήσεις στην Αίγυπτο, μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω έρωτα με πολλούς Γερμανούς αξιωματικούς, που εκτός από την ηδονή μου πρόσφεραν και υλικά αγαθά που δύσκολα μπορούσες να βρεις τότε.”.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου