Διάβασα μια είδηση.....στην Κρήτη πιάστηκε ένας μερακλής με "σοκολάτα" στο τακούνι του...επιμελώς κρυμμένη.
Χασίς δηλαδή πλάκα....μαύρο....
Δεν ήταν είδηση στην Αθήνα τα παλιά χρόνια ....
Στους τεκέδες όταν γινότανε ντού από την αστυνομία πρώτα ψάχνανε τα τακούνια....
Μια δυνατή στο τσιμέντο και
ΧΑΜΗΛΩΣΑΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ
Χαμήλωσαν τα φώτα της γιορτής,
ξημέρωσε, κι ερήμωσαν οι δρόμοι.
Σε ποιάν ελπίδα, Θεέ μου, να κρυφτείς,
που δάκρυσαν και τα όνειρα ακόμη;
Απότομα συννέφιασε, θαρρείς,
Κατηχητικός Λόγος Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
Εἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως.
Εἴ τις εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.
Εἴ τις ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον.
Εἴ τις ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα.
Παρασκευή Μεγάλη, ο θάνατος προβάλει,
Με ιαχές της νίκης, πιστεύει, του ανήκεις.
Κραδαίνει το δρεπάνι, στον ουρανό το φτάνει.
Ελάτε να περιηγηθούμε στα δρομάκια της Πλάκας και του Ψυρρή, τη δεκαετία του 1840. Τότε, το Πάσχα είχε τα δικά του γραφικά έθιμα, πολλά από τα οποία μας είναι σήμερα άγνωστα…
«Πολλά εξαιρετικώς γραφικά έθιμα της Παληάς Αθήνας συνδεδεμένα στενά με την ζωήν της πόλεως και με καθαρώς ελληνικάς παραδόσεις είνε άγνωστα σήμερον εις το μεγαλείτερον μέρος των κατοίκων του Άστεως. Το πέρασμα του χρόνου τα έσβυσε και μόνον ως ανάμνησις υπάρχουν πλέον.
Δια τον παλαιόν «Γκάγκαρην» το Πάσχα εθεωρείτο ως
Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Ένας ανεπαίσθητος θόρυβος από την κρεβατοκάμαρα έκανε τον Τζόρνταν να γυρίσει το βλέμμα του προς τα εκεί. Σαν να πήρε το μάτι του κάποια κίνηση πίσω απ τη μισάνοιχτη πόρτα.
“Ποιαν έχεις μέσα αλητάκο;”, ρώτησε παιχνιδιάρικα τον Τάσο.
Εκείνος κατάλαβε πως το να κρύβεται δεν ήταν και πολύ φρόνιμο.
“Μια πρόσφατη γνωριμία. Για την ακρίβεια μόλις χθεσινοβραδινή!”.
“Καλή;”, αναρωτήθηκε ο Τζόρνταν.
Η Αποκριά ήταν η μεγάλη δόξα του Γιαβρή. Όλο το χρόνο ήταν ένας τίποτας. Γυρνούσε από δω κι από κεί ψάχνοντας για κανένα μεροκάματο, πότε καντηλανάφτης, πότε στ’ αμπέλια, πότε στις στάνες, πότε κάνοντας θελήματα στους νοικοκύρηδες του χωριού. Έβγαινε κάθε Σάββατο στο παζάρι κι άμα περνούσε κανένας φορτωμένος με ψώνια, κολλούσε δίπλα του: «Να σε ξαλαφρώσω άρχοντά μου από το βάρος; Με μια δεκαρούλα θα τα πάω εγώ
Πολύ υγρασία σε εκείνο το...υπερυψωμένο υπόγειο...πώς να το πείς....του παλιού νεοκλασικού που μετακομίσαμε για μια ακόμα φορά εκείνα τα χρόνια.
Είχε μεγαλώσει η οικογένεια και το ένα δωμάτιο δεν έφτανε.
Άλλη γειτονιά όμως...άντε να βρείς νέους φίλους...άντε να προσαρμοστείς στο νέο σχολείο.
Περνούσε και ένα ρέμα δίπλα από το σπίτι που το ρέμβαζες όταν
του Νίκου Τσιφόρου
Μεγάλη υπόθεση να ‘σαι ωραία κοπέλα! E ρε! περνάν οι σερνικοί με φλογοματιές, τους πέφτουνε τα σάλια, αναστενάζουνε βορινά και πετάνε τη κουβέντα τους την καφτή:
«Αμάν μπαρμπουνάρα μου»!
Κάτι αναιδείς έρχουνται έτσι ν’ ακουμπήσουνε το ξερό τους απάνω σε σωματικές σφαιρικότητες, λες, αδερφέ μου κι ικανοποιηθήκαν απολύτως με τούτη τη βρωμιά, κάτι άλλοι το προχωρούνε και λένε προστυχιές σιχαμένες και κατακαμαρώνουνε με τούτη την εκδήλωση του… «σελφ-σέρβις», στα τρόλεϊ πάνε να
Σήμερα η μακαρονάδα σε ένα φαγάδικο δεν είναι κάτι φθηνό...
Με τη σάλτσα και τα διάφορα παιχνίδια του σεφ κάνει κάποια ευρώ.
Παλιά την είχαμε για να στουμπώνει το στομάχι και να ζητάει λιγότερο να φάει από τα ακριβότερα φαγητά.
Πηγαίναμε τα μεσημέρια στο μαγέρικο της Αριστείδου στο Κέντρο της Αθήνας και παραγγέλναμε
