ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ ΕΥΚΟΛΟΠΙΣΤΕΥΤΗ
Χειμώνας, κι έφτιαχνε ο χιονιάς, κεντίδια στο μπετόν,
σκληρός Δεκέμβρης ήτανε του ’73.
Μ’ ένα ποτό στο «Κύτταρο», Ηπείρου κι Αχαρνών,
ελπίδες ανασταίναμε, για νέα Πολυτεχνεία.
Τον κόσμο τον αλλάζαμε, σε πείσμα των καιρών,
τότε δεν φανταζόμασταν πως είν’ ανοησία.
Αυτή η φουκαριάρα ήταν χρόνια στο καλντερίμι για το μεροκάματο.
Δεν έβγαζες και νόημα με αυτά που έλεγε ήταν πειραγμένο το μυαλό της από την σύφιλη όπως έλεγαν.
Θέριζε και στην Κατοχή και μετά αυτή η αρρώστια....
Περηφανευότανε η Μπρίλη (με αυτό το όνομα κυκλοφορούσε) ότι είχε δουλέψει και σε καλό οίκο ανοχής....
"....ήταν το καλύτερο μπουρδέλο της Αθήνας..." έλεγε για να δώσει έμφαση στο
Αχ, αυτό το κοριτσάκι μου! Αχ, αυτή η Μυρτούλα μου! Ώρες-ώρες πετάει κάτι έξυπνα, που μου έρχεται να την αγκαλιάσω και να την πνίξω στα φιλιά. Κι άλλες φορές πάλι, ρίχνει μια ξαφνική βόμβα, που μου έρχεται να… να… ούτε κι εγώ ξέρω τι θέλω να την κάνω. Για να καταλάβεις, τις προάλλες, την Κυριακή, στα γενέθλιά της, 17 του Νοέμβρη, αποφασίσαμε με τον Γιώργο να καλέσουμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες -δίπλα μας μένουν δα- να τους κάνουμε το τραπέζι και να σβήσουμε τα κεράκια στην τούρτα της οικογενειακά. Δέκα χρονών έγινε, ολόκληρη κοπέλα πια. Ο παππούς
Ο Νίκος πάντα ήταν αβανγκαρντιστής για την εποχή του. Πάντα ήθελε να ξεχωρίζει και πάντα επιδίωκε το ξεχωριστό. Τον θυμάμαι από μικρό παιδί. Τον φωνάζαμε ο αντιρρησίας Ήταν άπιστος Θωμάς. Ήθελε να αμφισβητεί τους πάντες και τα πάντα. Γεννημένος ορθολογιστής. Τον τραβούσε το κάθε τι το πρωτοποριακό.
Θυμάμαι πως μικρά σαν παίζαμε με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς, εκείνος απομονωνότανε στις σκέψεις του απομακρυσμένος σε μια γωνία ενώ εμείς γελάγαμε με την αταίριαστη για την ηλικία μας συμπεριφορά του. Υπήρξαν στιγμές που
«Δεκαετία του ’60 και οι Αθηναίοι μοιάζουν «ζαλισμένοι» με όσα συμβαίνουν γύρω τους: εκατοντάδες χιλιάδες νέοι κάτοικοι έρχονται από την επαρχία και η πόλη κτίζεται άναρχα.
Στον δρόμο κυκλοφορούν βέσπες, οι γραμμές του τηλεφώνου αποκτούν τους πρώτους φαρσέρ και τα τρανζίστορ των 1.375 δραχμών γίνονται ανάρπαστα.
Τα σπίτια αποκτούν ηλεκτρικά πλυντήρια και παρκετέζες ενώ το ελληνικό
Οι ηλικιωμένες εκείνα τα χρόνια είχαν μια σοφία θα έλεγα....
Οι νεότεροι κρεμόντουσαν από τα χείλη τους.
Είχαν μια καλοσύνη....αγάπη ειδικά στα παιδιά.
Έβγαζαν το ξεροκόματο από την τσέπη τους έξω στο πεζοδρόμιο που καθόντουσαν τα απογεύματα και το μοιράζανε στα παιδιά.
Αγράμματες οι περισσότερες ...
ΣΑΚΑΤΗΣ ΚΟΣΜΟΣ
Τα καράβια ξεφορτώνουν αισιοδοξία, καθώς κρυώνει ο καφές στα φλιτζάνια της συντροφικότητας.
Οι ώρες που χάθηκαν άδικα παραφυλάνε στις γωνιές.
Χαϊδεύουν την άκρια του σεντονιού, απλώνοντας τα χέρια με τα σημάδια των καρφιών .
Κομματιάζουν με τη γροθιά τους την ανυπαρξία, κι έρχονται μπρος μας, ζητώντας δικαίωση.
ΕΦΤΑ ΖΩΕΣ
Μ’ ένα σταυρό, στον ώμο μου,
ξεκίνησα απ’το Κορδελιό.
Χίλια θεριά, στο δρόμο μου,
θανατικό και μακελειό.
Στην Προύσα, με καρτέρεψαν,
μαχαίρια μαυρομάνικα.
Πίσω στην δεκαετία του ΄60 στα ρεφενέ πάρτι.....
Έβαζαν όλοι κάτω ότι είχαν και οι ετοιμασίες αρχίζανε .....
Βερμούτ...πίπερμαν τα ποτά... χύμα...το πίπερμαν προτιμούσαν τα κορίτσια....φυστίκια...στραγάλια....
άντε και κανένα καναπεδάκι στην καλύτερη....
Άλλος έφερνε δίσκους 45 ...33 στροφών....άλλος ηλεκτρόφωνο...
