Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Η Ελπίδα ξέσπασε σε ένα γάργαρο γέλιο, που του άναψε ακόμη περισσότερο τον πόθο. Πέρασε το χέρι στη μέση της, τη φίλησε απαλά στο μάγουλο και εκείνη τον κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις.. Η Αγγελική θεώρησε πως έπρεπε να φρενάρει λίγο τους δυο ερωτευμένους.
“ Μήπως να μαζευτείτε λίγο”, τους μάλωσε τρυφερά. “Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι εδώ!”
Ο Αργύρης τράβηξε αμέσως το χέρι του και έγινε
κατακόκκινος. Η αλήθεια ήταν πως ξέφυγε αρκετά και ήταν ακόμη πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο.“Συγγνώμη!”, απολογήθηκε. “Το ποτό φταίει!”. Δεν πρόσθεσε και ο έρωτας γιατί αυτό φαινόταν πεντακάθαρα.
”Από πότε έγινες η μαμά μου!”, διαμαρτυρήθηκε θιγμένη η Ελπίδα. “Είμαι κλεισμένα δεκάξι αν το θυμάσαι!”.
“Δηλαδή είσαι ένα παιδί, που έχει δικαίωμα να φλερτάρει αλλά να κρατάει και κάποια όρια”. απάντησε έντονα αυτή τη φορά η Αγγελική. Κατάλαβε όμως γρήγορα πως ήταν αδικαιολόγητα αυστηρή με την αδελφή της και έσπευσε να τα μπαλώσει. “Δίκιο έχεις μικρή μου. Σαν γρια γεροντοκόρη αντέδρασα!” Γέλασαν όλοι και συνέχισαν την κουβέντα, αυτή τη φορά σε πιο ήρεμους τόνους.
Το μπαράκι άρχισε να γεμίζει σιγά σιγά και αποφάσισαν να φύγουν. Άλλωστε ήταν λίγο αργά και μπορεί ο πρώην βουλευτής μπαμπάς να είχε δημοκρατική παιδεία, αλλά στην υπακοή των παιδιών του στις εντολές του ήταν κάθετος! Ο Αργύρης προσφέρθηκε ιπποτικά να τις συνοδεύσει, μα το αρνήθηκαν ευγενικά. Περίμενε μέχρι να μπουν στο ταξί και αφού κανόνισαν να βρεθούν πάλι, τις αποχαιρέτησε και γύρισε στον Δήμο και τη Φροσούλα, που παρέμεναν διακριτικά πιο πίσω.
Με την άκρη του ματιού του πρόλαβε να διακρίνει μια μηχανή μεσαίου κυβισμού που ξεκίνησε αμέσως μετά τα κορίτσια. Ο αναβάτης φορούσε κράνος και όπως ήταν και ανάποδα δεν μπόρεσε να διακρίνει χαρακτηριστικά. Το σουλούπι του όμως ταίριαζε στην περιγραφή της Αγγελικής για τον άντρα που την παρακολουθούσε. Και το πιο περίεργο ήταν πως κάτι θύμιζε και στον ίδιο. Από που κι ως που όμως; Βρισκόταν μόλις λίγες μέρες στην Αθήνα, και οι άνθρωποι που είχε συναντήσει ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα. Η ανησυχία του έγινε πιο έντονη καθώς διέκρινε και στα μάτια του Δήμου ανάλογη απορία. Δεν τον ρώτησε τίποτα. Καλύτερα να άφηνε τα παιδιά να χαρούν τις λίγες ώρες ελευθερίας μέχρι το πρωί που θα ξανάμπαινε μέσα ο Δήμος.
¨Λοιπόν που θα πάτε τώρα;”, ρώτησε όσο πιο ανέμελα μπορούσε να υποκριθεί.΄
”Μα στο ξενοδοχείο να βρούμε τον Κωσταντή”, απάντησε ο Δήμος με φωνή που δεν έπειθε για τις πραγματικές του προθέσεις.
Σιγά που τον πίστεψε ο Αργύρης! Κάπου θα στέγαζαν απόψε τον έρωτα τους και πάντως όχι μαζί με τον Κωσταντή. Τους χαιρέτησε με ένα φιλί και τους δύο και ξεκίνησε με τα πόδια για το σπίτι. Αγκαλιασμένο το ζευγάρι περπάτησε αρκετή ώρα. Η σχέση τους δεν είχε ολοκληρωθέι ακόμη όσο κι αν επέμενε ο Δήμος. Οι αναστολές της Φροσούλας δεν είχαν να κάνουν με τον ίδιο, αλλά με τις περίεργες παλιομοδίτικες αντιλήψεις του κοινωνικού τους περίγυρου. Εύκολα σου κολλούσαν τη ρετσινιά της εύκολης, της παστρικιάς! Όμως απόψε είχε αποφασίσει να του δοθεί.
Η απόσταση και ο χρόνος που θα μεσολαβούσε την φόβιζαν και θα έκανε τα πάντα να τον κρατήσει κοντά της.
Από τη μεριά του ο Δήμος έκανε υπομονή. Λίγες επισκέψεις στα σπίτια με τα κόκκινα φωτάκια, όποτε έβρισκε την ευκαιρία και το επέτρεπαν τα οικονομικά του, έλυναν εν μέρει το πρόβλημα.Του έλειπε όμως το αίσθημα και έτσι ποτέ δεν αισθανόταν ολοκλήρωση. Κάποιες λίγες φορές, κυρίως σε εποχές στέρησης, το μυαλό του ξαναγύριζε στα παλιά. Έφερνε και ξανάφερνε στο νου του τις στιγμές με τον Πετρή και ένοιωθε πως αποζητούσε την παράνομη επαφή. Στην ουσία ζούσε σε δυο παράλληλους κόσμους. Στον πραγματικό με την κοπέλα του και στον φανταστικό με τον αδελφό του. Ποτέ δεν έβαλε άλλον άντρα στις φαντασιώσεις του, και αυτό τον παρηγορούσε, γιατί πίστευε πως ήταν μόνο ψυχολογική εξάρτηση και όχι πραγματικό πάθος.
Την παρέσυρε με τρόπο προς ένα ξενοδοχείο της περιοχής, που του σύστησε ένας ναύτης που είχαν γίνει κολλητοί στο στρατόπεδο. Καινούργια κατασκευή και με προσωπικό χωρίς πολλές πολλές ερωτήσεις. Μια ταυτότητα και όλα καλά. Της πρότεινε να περάσουν λίγη ώρα μόνοι τους εκεί και με ευχάριστη έκπληξη την άκουσε να δέχεται.
Ανέβηκαν στο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου που τους υπέδειξε ο ρεσεψιονίστ και ο Δήμος την αγκάλιασε με πάθος και ύστερα την τράβηξε μαζί του στο κρεβάτι. Με αργές κινήσεις για να μην την τρομάξει άρχισε να της βγάζει ένα ένα τα ρούχα, ώσπου τελείως γυμνή παραδόθηκε στα χάδια του. Εξερεύνησε με τα χείλη κάθε πόντο του κορμιού της και οι στεναγμοί ηδονής της αντηχούσαν στα αυτιά του σαν ουράνιες μουσικές. Επιτέλους η προσδοκία τόσων χρόνων σήμερα θα έφτανε στην κορύφωση της! Όταν πια έγινε επιτακτική η ανάγκη της εκτόνωσης μπήκε μέσα της όσο πιο μαλακά μπορούσε. Δεν ήθελε να την πονέσει όπως ο ίδιος κάποτε, μα η κραυγή πόνου της, έστω και πνιχτή, φανέρωνε πως αυτό δεν ήταν εφικτό. Ωστόσο η τρυφερότητα με την οποία την αντιμετώπιζε της δημιουργούσε μια αίσθηση θαλπωρής και ασφάλειας, παρόλο τον πόνο που έφερε η πρώτη αυτή διείσδυση. Δεν κατάφερε να έρθει σε οργασμό όπως ο Δήμος, όμως ήταν σίγουρη πως τα καλύτερα έρχονται.
Έμεινε κολλημένος πάνω της φιλώντας την διαρκώς και ψιθυρίζοντας γλυκόλογα, τα οποία η Φροσούλα ανταπέδιδε με το παραπάνω. Κι όταν μετά από αρκετή ώρα γύρισαν στον Κωσταντή, κάθε προσπάθεια να κρύψουν το τι είχε συμβεί ήταν μάταιη. Το φώναζαν τα μάτια τους! Κι ο Κωσταντής τα διάβασε, αλλά η μόνη του αντίδραση ήταν ένα πλατύ χαμόγελο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου