ΣΑΝ ΨΕΜΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ (ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ 24η συνέχεια)

Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο

Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα

Τις πρώτες ημέρες μετά τα συμβάντα τον δικαιολογούσαν, όμως πέρασαν μήνες χωρίς αποτελέσματα και σκέφτονταν να τον αποσύρουν.

Ο Πετρής διαισθανόταν πως οι ώρες του στην ΚΥΠ ήταν μετρημένες, και μόνη διέξοδος ήταν ο Αργύρης και οι φίλοι του. Μόνο που έπρεπε να βιαστεί, ο χρόνος λειτουργούσε εις βάρος του. Σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε στο σπίτι της νονάς. Το σήκωσε ο ίδιος ο Αργύρης. Μετά τα τυπικά τον ρώτησε αν γνωρίζει κανένα φοιτητή να κάνει ιδιαίτερα στο γιο ενός φίλου του που υστερούσε στην Έκθεση. Αυθόρμητα ο Αργύρης του πρότεινε τον

Σταύρο και κανόνισαν ραντεβού να κανονίσουν τις λεπτομέρειες. Επόμενη κίνηση του Πετρή ήταν να ειδοποιήσει τον σύνδεσμο του στην υπηρεσία, πως σε λίγες μέρες θα τους έδινε στο πιάτο την οργάνωση.

Ο ανύπαρκτος φίλος ήταν κι αυτός πράκτορας από τους πιο παλιούς και έμπειρους. Κατάφερε μέσα σε λίγες ώρες να πείσει τον Σταύρο πως λαχταρούσε να πολεμήσει τη χούντα με όλες του τις δυνάμεις. Του συστήθηκε ως γραμματέας πρώην βουλευτή της ΕΔΑ, παρουσιάζοντας του ένα πλαστογραφημένο έγγραφο που το πιστοποιούσε.. Για να γίνει ακόμα πιο πιστευτός του έδειξε και ένα πολυγράφο που είχε κρυμμένο στο υπόγειο του σπιτιού, και ένα κείμενο που υποτίθεται θα πολυγραφούσε και θα μοίραζε. Και τότε ο Σταύρος έκανε το μοιραίο λάθος!

“Απόψε σύντροφε, θα γίνει μεγάλο μπαμ!, του είπε συνωμοτικά. Τρεις βόμβες στο Κολωνάκι που θα τραντάξουν το σύμπαν!”.

Δεν χρειαζόταν να ακούσει περισσότερα η αλεπού της ΚΥΠ. Φόρεσε ένα πλατύ χαμόγελο και τον αγκάλιασε. “Μπράβο παλικάρι μου! Καλή επιτυχία και γρήγορα να ελευθερωθούμε απ τον ζυγό της σκλαβιάς!”.

Ο Σταύρος έκανε ένα ακόμα μεγάλο λάθος. Δεν μίλησε σε κανέναν από τους συντρόφους του για αυτή τη συνάντηση και τη συνομιλία. Ούτε καν στην Αγγελική και τον Αργύρη. Η προετοιμασία της νυκτερινής αποστολής τον είχε απορροφήσει τόσο, ώστε στο μυαλό του δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από την επιτυχία του εγχειρήματος. Ήταν η πρώτη φορά που θα επιχειρούσαν κάτι τόσο θεαματικό και ριψοκίνδυνο, που ακόμη και η κεντρική οργάνωση είχε τις επιφυλάξεις της.

Την ομάδα κρούσης θα αποτελούσαν λίγα άτομα για να μην διαρρεύσει το παραμικρό. Ο Σταύρος ως επικεφαλής, δυο αγόρια με εμπειρία σε παρόμοιες επιχειρήσεις, και ο Αργύρης με την Αγγελική ως τσιλιαδόροι. Τα σημεία που είχαν επιλεγεί σαν στόχοι παρακολουθούνταν διακριτικά από άλλα μέλη της οργάνωσης χωρίς ενεργή συμμετοχή σε προηγούμενες δράσεις και ως εκ τούτου άγνωστα στις αρχές. Τα εκρηκτικά θα τα μετέφερε μόνος του ο ίδιος ο Σταύρος. Οι υπόλοιποι θα έφταναν στο Κολωνάκι χωρίς να συναντηθούν μεταξύ τους πριν.

Σαν αποχαιρετισμός έμοιαζε το ραντεβού της Ελπίδας με τον Αργύρη. Ένα κακό προαίσθημα βασάνιζε την κοπέλα από το πρωί. Φοβόταν πολύ πως τα πράγματα δεν θα πήγαιναν καλά αυτό το βράδυ. Δεν θέλησε όμως να μοιραστεί την ανησυχία της αυτή με τους άλλους. Τους αρκούσε η δική τους αγωνία για την έκβαση της επιχείρησης. Μόνο μια συμβουλή έδωσε του Αργύρη την ώρα που  θα χωρίζονταν. Να προσέχεις σε παρακαλώ! Μου το υπόσχεσαι;”.

Την αγκάλιασε σφικτά και της χαμογέλασε.

“Όλα θα πάνε καλά γλυκιά μου!”, την καθησύχασε. “Δεν υπάρχει περίπτωση να σε χάσω τώρα που σε βρήκα!”.

Πήραν ταξί με την Αγγελική, αφού έλεγξαν προσεκτικά αν τους παρακολουθεί κανείς και έφυγαν για τον προορισμό τους.

“Μην πάτε!'”, ψέλλισε η Ελπίδα αλλά ήταν αργά ακόμη και αν μπορούσαν να ακούσουν τον ψίθυρο της. Είχαν ήδη ξεμακρύνει αρκετά. Για μια στιγμή σκέφτηκε να ενημερώσει τον πατέρα της για να τους σταματήσει, όμως αφ ενός δεν ήξερε λεπτομέρειες για το που ήταν η δουλειά, και αφ έτερου μπορεί να τους έμπλεκε όλους σε μεγαλύτερους κινδύνους. Έτσι έμεινε μόνη με την αγωνία για τους δυο αγαπημένους της.

Το ζευγάρι κατέβηκε στη Σόλωνος, αρκετά μακριά από το προγραμματισμένο ραντεβού. Η ώρα πλησίαζε δέκα και σε λίγα λεπτά θα άρχιζε η επιχείρηση. Ο Σταύρος ήταν ήδη στη θέση του, και οι δυο συνεργοί σε μικρή απόσταση. Τίποτα ανησυχητικό δεν φαινόταν να συμβαίνει, και το ίδιο τους είχαν διαβεβαιώσει οι σύντροφοι που παρακολουθούσαν από το πρωί τον χώρο.

Ο Αργύρης αγκάλιασε από τη μέση την Αγγελική σύμφωνα με το σχέδιο. Θα έπαιζαν το ερωτευμένο ζευγαράκι, που ζούσε όμορφες στιγμές στο μισοσκόταδο. Με πολλή προσοχή ο Σταύρος έβγαλε από το σακίδιο τους τρεις μηχανισμούς. Από εδώ και πέρα θα αναλάμβαναν οι έμπειροι φίλοι του. Την στιγμή που έδινε τις βόμβες, άγριες φωνές έσκισαν την ησυχία της νύχτας.

“Ψηλά τα χέρια! Μην κουνηθεί κανείς!” Δεκάδες μπάτσοι με πολιτικά ξεπετάχτηκαν από τις διπλανές πολυκατοικίες, πάνοπλοι και έτοιμοι να ρίξουν στο ψαχνό.

”Δρόμο, φύγετε όλοι!”, φώναξε ο Σταύρος τραβώντας ταυτόχρονα τη χειροβομβίδα που είχε μαζί του για μια τέτοια στραβή. Ο Αργύρης έμεινε αναποφάσιστος για λίγα δευτερόλεπτα, αλλά κατάλαβε πως το παιχνίδι είχε χαθεί. Άρπαξε την Αγγελική από το χέρι και σαν τρελοί άρχισαν να τρέχουν προς τη Δεξαμενή. Καταιγισμός πυροβολισμών ακούστηκε πίσω τους και αμέσως η έκρηξη της χειροβομβίδας. Η Αγγελική άρχισε να ουρλιάζει υστερικά καταλαβαίνοντας τι είχε συμβεί και ο Αργύρης της έκλεισε το στόμα. Με τρομακτική ψυχραιμία την έσυρε σχεδόν μέχρι την πιάτσα των ταξί κοντά στα εκατό μέτρα πιο κάτω. Καιρός ήταν γιατί μετά το πρώτο σοκ και τους τραυματισμένους συναδέλφους τους, δεκάδες περιπολικά και συμβατικά αυτοκίνητα της Ασφάλειας, μαζεύονταν από όλα τα σημεία δημιουργώντας πανδαιμόνιο.

Ένα ταξί υπήρχε μόνο και ο οδηγός του έβαζε ήδη μπρος να φύγει γρήγορα από αυτό τον χαλασμό. Δέχτηκε με το ζόρι να τους πάρει γιατί λυπήθηκε να τους αφήσει έρμαια στα χέρια των δημίων. Με την πρώτη κατάλαβε πως ήταν μπλεγμένοι με κάποιον τρόπο στο περιστατικό, αλλά δεν πήγαινε η καρδιά του να τους πουλήσει. Θα μπορούσαν να είναι τα δικά του παιδιά στην ίδια θέση! Ποιος μπορούσε να ξέρει σ΄αυτή την κόλαση που ζούσε η Ελλάδα;