ΣΑΝ ΨΕΜΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ (ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ 25η συνέχεια)

Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο

Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα

Και τώρα που θα πήγαιναν; Αυτό το αγωνιώδες ερώτημα στριφογύριζε στο μυαλό του Αργύρη, καθώς έδινε εντολή να κατευθυνθούν προς το σπίτι της Αγγελικής. Ήταν σωστή ιδέα αυτή; Την παρακολουθούσαν καιρό και ήξεραν τη σχέση της με τον Σταύρο. Ασφαλώς θα ήταν το πρώτο μέρος που θα την έψαχναν. Στο δικό του σπίτι; Θα άρχιζε τις ερωτήσεις η νονά και όπως ήταν και φιλικά διακείμενη προς το καθεστώς θα είχαν πρόβλημα. Όχι δεν φοβόταν μην τους καρφώσει. Τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί, όμως θα την έφερνε σε δύσκολη θέση, και αυτό θα είχε δυσάρεστες επιπτώσεις στην συγκατοίκηση τους.

“Ο Πετρής!”, φώναξε ξαφνικά ξαφνιάζοντας τον ταξιτζή. “Πάμε Μεσογείων παρακαλώ.”, έδωσε νέα εντολή.

Η Αγγελική δεν ήταν

σε θέση να αντιδράσει. Έτρεμε και έκλαιγε με λυγμούς. Κάθε προσπάθεια να την παρηγορήσει έπεφτε στο κενό. Πάντως στου Πετρή θα ήταν ασφαλείς. Όσο καθίκι και να ήταν αποκλείεται να μην τους φιλοξενούσε για ένα βράδυ. Αύριο βλέποντας και κάνοντας.

Σε λίγα λεπτά κατέβηκαν μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας που έμενε. Κτύπησε το κουδούνι με το όνομα του αλλά δεν πήρε απάντηση. Δοκίμασε τρεις φορές ακόμη μα τίποτα.

“Ζητάτε κάποιον;”, ρώτησε ένας αγουροξυπνημένος ένοικος που το παράθυρο του ήταν δίπλα. Του εξήγησε πως έψαχνε τον αδελφό του που έμενε στην γκαρσονιέρα του δευτέρου ορόφου. “Ατυχήσατε παλικάρι μου! Μετακόμισε το πρωί. Δεν έχω ιδέα για που”.

Ο Αργύρης έμεινε άναυδος! Χθες απόγευμα που συναντήθηκαν δεν του είχε αναφέρει κάτι σχετικά. Τι διάολος τον έπιασε να φύγει έτσι ξαφνικά;

Βρέθηκε σε απόγνωση. Ευτυχώς η Αγγελική είχε ανακτήσει αρκετή από την αυτοκυριαρχία της. “Θα πάω σπίτι”, του είπε αποφασιστικά. “Αν με ψάχνουν θα ξεσπάσουν στους δικούς μου, κι αυτό δεν θα το επιτρέψω με τίποτα!”.

Αυτό το ενδεχόμενο είχε διαφύγει του Αργύρη. Πραγματικά ο περίγυρος της κινδύνευε αν δεν εμφανιζόταν. “Είσαι σίγουρη;”, την ρώτησε διστακτικά.

“Ναι”!, απάντησε με έμφαση. “Εξάλλου θα έχουν τρελαθεί από την αγωνία τους!”

Με πολύ κόπο βρήκαν ταξί μετά από αρκετή ώρα. Η Αθήνα είχε ερημώσει με το που κυκλοφόρησαν τα νέα. Σταμάτησαν στο προηγούμενο στενό για να τσεκάρουν την κατάσταση. Τίποτα δεν έδειχνε την παραμικρή αναστάτωση. Όλα όπως κάθε νύκτα, εκτός από το αναμένο φως στο γραφείο του πατέρα. Συμφώνησαν να τον ειδοποιήσει αν όλα πάνε καλά βγαίνοντας στο μπαλκόνι, και η Αγγελική περπάτησε μόνη τα λίγα μέτρα ως το σπίτι. Σε μερικά λεπτά με ανακούφιση ο Αργύρης έπαιρνε το προκαθορισμένο μήνυμα. Ευτυχώς κανείς δεν τους είχε ενοχλήσει! Τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Περίμενε ακόμη λίγη ώρα και αφού εξακρίβωσε πως τίποτα ύποπτο δεν συνέβαινε, αποφάσισε να φύγει. Ήδη αρκετά είχε προκαλέσει την τύχη του. Ο τύπος που παρακολουθούσε την Αγγελική τους είχε δει μαζί τις προάλλες στον Κορυδαλλό. Αν και δεν ακολούθησε τον ίδιο και τον Δήμο, θα μπορούσε να τους είχε φωτογραφίσει και να βρισκόταν στα ίχνη τους. Μικρή η πιθανότητα, αλλά όχι ανύπαρκτη όταν έχεις να κάνεις με τέτοια πρόσωπα. Και ύστερα ήταν και η περίεργη εξαφάνιση του Πετρή. Να ξαναγύρισε άραγε στο σπίτι της μακαρίτισσας; Για ποιο λόγο; Έφυγε από εκεί για να προσπαθήσει να ξεχάσει, έτσι του είχε πει. Με ποια λογική θα επέστρεφε; Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε πως δεν ήξερε τίποτα σχετικά με τη δουλειά του αδελφού του. Κάπως πρέπει να έβγαζε λεφτά, κι όμως δεν του ανέφερε ποτέ τον τρόπο. Μάλλον θα συνέχιζε το βρωμερό του έργο, σκέφτηκε με αποστροφή. Αρσενική πόρνη!

Συνέχισε να περπατά με αργά βήματα, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Χρήματα άλλα δεν είχε μαζί του, όμως και να είχε δεν σκόπευε να γυρίσει σπίτι. Έστω και μια στις χίλιες να τον έψαχναν δεν έπρεπε να το διακινδυνεύσει.

Από ένα θάλαμο, με το μοναδικό κέρμα που του είχε απομείνει, τηλεφώνησε στη νονά να μην ανησυχεί. Της είπε πως θα κοιμόταν σε ένα φίλο του γιατί είχε διακοπεί η συγκοινωνία, πράγμα που ήταν αλήθεια. Υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας.

Προσπαθούσε να κινείται σε όσο γίνεται πιο απόμερα σοκάκια με την ελπίδα να αποφύγει δυσάρεστες συναντήσεις. Όπου έβρισκε πλατεία καθόταν λίγο για να πάρει μερικές ανάσες και συνέχιζε την άσκοπη περιπλάνηση του.

Διαρκώς αναρωτιόταν τι πήγε στραβά απόψε. Οι μόνοι που ήξεραν ολόκληρο το σχέδιο ήταν όσοι συμμετείχαν και αυτοί ήταν ο ίδιος, η Αγγελική και οι τρεις άλλοι που αν δεν ήταν νεκροί, θα ήταν τουλάχιστον βαριά τραυματισμένοι. Αυτός δεν κάρφωσε, οι τρεις αποκλείεται γιατί θα κάλυπταν τον εαυτό τους σε τέτοια περίπτωση. Άρα η Αγγελική; Όχι δεν ήταν δυνατόν! Αγαπούσε τον Σταύρο και φαινόταν αφοσιωμένη στον αγώνα. “Τότε ποιος;”ρώτησε τον ουρανό, λες και περίμενε από αυτόν απάντηση.

Η ώρα πλησίαζε δυο όταν αποκαμωμένος κάθισε σε ένα παγκάκι μιας μικρής πλατείας. Ιδέα δεν είχε που βρισκόταν. Μόνο αν ξημέρωνε θα μάθαινε.

Πάγωσε όταν αντιλήφτηκε κάποιον να πλησιάζει προς το μέρος του. Δεν έδειχνε επικίνδυνος όμως η ώρα και οι περιστάσεις δεν προσφέρονταν για ρομαντικούς περιπάτους. Ο άγνωστος του έριξε μια ματιά και κάθισε κι αυτός δίπλα του καλησπερίζοντας τον. Ο Αργύρης ανταπέδωσε τον χαιρετισμό και τον ζύγισε με το βλέμμα. Πάνω κάτω τριαντάρης, με όμορφο παρουσιαστικό και καλογυμνασμένο σώμα. “Δημήτρη με λένε”, ξεκίνησε την κουβέντα ο άγνωστος, δίνοντας του το χέρι. Μια χειραψία κάτι παραπάνω από τυπική, όπως διαπίστωσε ο Αργύρης. Ιδιαίτερα θερμή για κάποιον που μόλις συναντούσε. Και τα μάτια του συνεχώς καρφωμένα στα δικά του, σαν κάτι να ζητούσε. Έκανε μια κίνηση να σηκωθεί. Το ψωνιστήρι δεν ήταν στις επιλογές του! Αυτά ήταν για τον αδελφό του. Ο Δημήτρης τον κράτησε από το μπράτσο.

“Δεν ζητάω τίποτα περισσότερο από λίγη κουβέντα!”, του είπε με πίκρα. “ Αυτό μου λείπει τουλάχιστον για απόψε”.