ΑΝΟΙΚΤΕΣ ΠΛΗΓΕΣ (ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ (29η συνέχεια)

Δείτε εδώ  τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο

Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα

Όμως τώρα δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον. Σαν να καθόταν μια ξένη στο παγκάκι, και όχι η καλύτερη της φίλη! Λες και ένα αόρατο χέρι είχε απλώσει γύρω από την καρδιά της, ένα σιδερένιο φράχτη που εμπόδιζε το όποιο συναίσθημα να φτάσει σ΄αυτήν. Ο Αριστείδης την κοίταξε απορημένος. 

 “Δεν θα πας κοντά της;”, ρώτησε. 

 “Δεν νομίζω πως χρειάζεται! Κάποιο ερωτικό καυγαδάκι με έναν από τους πολλούς που τριγυρνάει. Θα της περάσει”! 

 Ο Αριστείδης πλησίασε την Καλλιόπη. “Μπορώ να βοηθήσω”; 

'"΄Ίσως να μπορούσες”, του απάντησε λυπημένα, “μα έχεις κάνει τις επιλογές σου. Οπότε μην το συζητάμε. Θα παρεξηγηθεί και η Μαριγώ”! 

 “Γιαυτό κλαις”; 

 “Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάνουν κάποιον να κλάψει. Έχω και εγώ αρκετούς τέτοιους”! 

“Θέλεις να κάτσω κοντά σου, μέχρι να νιώσεις καλύτερα”; 

 “Όχι σε παρακαλώ! Ίσως πριν λίγες ώρες να έκανα τα πάντα για να συμβεί αυτό, όμως τώρα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα”! 

 “Όπως”; 

 “Μην επιμένεις! Ας πούμε πως αποφάσισα να δω τους ανθρώπους και τις σχέσεις με άλλο μάτι”, Πήγαινε λοιπόν και μην ανησυχείς. Θα τα καταφέρω”! 

 “Στους γονείς σου πηγαίναμε, να δούμε γιατί δεν ήρθαν στου Βασίλη”, 

 “Μην κάνετε τον κόπο! Δεν θα έρθουν. Έχουν κι αυτοί τους δικούς τους λόγους”. 

 “Που έχουν να κάνουν με τη δική σου κακή διάθεση”; 

 “Ας πούμε ότι συνέβαλαν αρκετά”. 

 “Σίγουρα θα είσαι καλά”; 

 “Ναι, πηγαίνετε στο καλό”. 

 “Λοιπόν;”, τον ρώτησε η Μαριγώ μόλις επέστρεψε κοντά της. “Μπορούμε τώρα να φύγουμε”; 

“Ούτε καν θα με ρωτήσεις τι συμβαίνει”; 

 “Δεν έχω λόγο! Μάλλον βρήκε έναν έξυπνο τρόπο να σου κινήσει το ενδιαφέρον! Είναι μάνα σε κάτι τέτοια”! 

 Ο Αριστείδης δεν μίλησε, μόνο που μέσα του άρχισε να αμφιβάλει για τον χαρακτήρα της. Η πρώτη εντύπωση που σχημάτισε, όταν συναντήθηκαν ήταν πως πρόκειται για ένα συνεσταλμένο κορίτσι, που αγαπούσε δυνατά τους ανθρώπους που την περιτριγύριζαν. Πως νοιαζόταν για τα προβλήματα τους. Είχε πέσει τόσο έξω λοιπόν; 

“Γυρίζουμε σπίτι;”, τον ρώτησε όταν της εξήγησε πως δεν είχε σκοπό να έρθει το αντρόγυνο.

 “Δεν θες να μείνουμε λίγο μόνοι”; 

“Αύριο!”, του απάντησε ξερά.

Το “Αύριο δεν άργησε να ξημερώσει. Άλλη μια υπέροχη ανοιξιάτικη ημέρα η Δευτέρα του Πάσχα που τύχαινε να είναι και Πρωτομαγιά. Η Μαριγώ είπε στη Βασίλαινα πως θα πήγαινε μια βόλτα στους αγρούς, για να μαζέψει λουλούδια για το Μαγιάτικο στεφάνι. Δεν είχε σκοπό να της αποκαλύψει πως δεν θα πήγαινε μόνη. Κανείς δεν χρειαζόταν να μάθει το ραντεβού τους. Είχε ζητήσει κι από τον Αριστείδη να το κρατήσει κρυφό.. Ξεκίνησε αργά το ανηφορικό μονοπάτι, που έβγαζε στο παλιό μισοερειπωμένο εξωκλήσι του Αη Λιά. Εκεί είχαν κανονίσει να συναντηθούν. Κάποια στιγμή ένιωσε πως την ακολουθούσαν και γύρισε να κοιτάξει.

 Κανείς δεν φαινόταν πίσω της, μόνο που αρκετά μακρυά είδε ΄πάλι τον άγνωστο λευκοφορεμένο άντρα να χαϊδεύει τρυφερά ένα προβατάκι, που είχε ξεμακρύνει από το κοπάδι. Δεν έδειξε να την πρόσεξε και αποφάσισε να συνεχίσει το δρόμο της. Και τότε ξανάκουσε στο μυαλό της την γλυκιά φωνή του. ”Μην πας Μαριγώ! Σταμάτα όσο είναι νωρίς ακόμη”! Γύρισε πάλι το βλέμμα της προς το μέρος του. Εξακολουθούσε να χαϊδεύει το χαμένο πρόβατο και δεν την κοιτούσε καθόλου. “Με αγνοείς, οπότε σε αγνοώ και γω!”, του μετέφερε με τη σκέψη της.”Και εξάλλου μόνο στη φαντασία μου υπάρχεις”! “Είσαι σίγουρη;”, άκουσε για τελευταία φορά τη φωνή του, κι όταν γύρισε πάλι να κοιτάξει, μόνο το προβατάκι είδε να τρέχει προς το υπόλοιπο κοπάδι! 

 Με αναπάντητα ερωτήματα στο κεφάλι της έφτασε στο ξωκλήσι. Κάθισε στο μεγάλο βράχο μπροστά από το πεζούλι και προσπάθησε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της. Τι γύρευε από αυτήν ο άγνωστος άνδρας, αν υποθέσουμε πως υπάρχει πραγματικά; Και γιατί την προειδοποιεί; Και οι ανεξήγητες πληγές στην κηδεία της κυρά Φωτεινής; “Έχει γούστο να εμφανιστούν πάλι!”, αναρωτήθηκε με τρόμο, καθώς τις συνδύασε με την παρουσία του άγνωστου λευκοφόρου. Όμως ευτυχώς, τα σημάδια δεν φάνηκαν αυτή την φορά!

Ο Αριστείδης πήρε την φωτογραφική του μηχανή και ξεκίνησε να φύγει. 

 “Να προσέχεις παιδί μου!”, τον συμβούλεψε ο Αποστόλης. “Δεν τα ξέρεις τα κατατόπια και έχει επικίνδυνα μέρη το βουνό”! 

 “Μην ανησυχείς θείε! Μια μικρή βόλτα θα κάνω να βγάλω μερικές φωτογραφίες για να θυμάμαι το ταξίδι”! 

 “Να προσέχεις!”, του ξαναείπε με ένα περίεργο προαίσθημα να του σφίγγει την καρδιά. 

Ακολούθησε κι αυτός το μονοπάτι που του είχε δείξει η Μαριγώ και δεν πρόσεξε την Καλλιόπη που από λίγα μετρά πιο πίσω παρακολουθούσε κρυμμένη πίσω απ το μεγάλο πλατάνι. Η καρδιά της σφίχτηκε καθώς κατάλαβε που πήγαινε. Ένα μονοπάτι που είχε ακολουθήσει και η ίδια άπειρες φορές, για να συναντήσει τους εραστές της! Δεν τον ακολούθησε. Έχανε το παιχνίδι και ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισε να το αποδεχθεί.